Wat gaat alles toch snel, zeer snel zeker wanneer je je rot amuseerd. Het is alweer tijd om huiswaarts te keren en tijd ommet een laatste pittige rit dit prachtig weekend af te sluiten. Het is wederom géén gemakkelijke rit , doch het allerzwaarste hebben we achter de rug en deze laatste 150km mag géén onoverkomelijke hindernis zijn om de thuishaven te bereiken waar de famillies en onze vrienden ons heelhuis terug verwachten. De weersomstandigheden zijn weer veel belovend, het ziet er schitterend uit. Allemaal verschenen ze op het afgesproken uur op het appel, volledig uitgedost in rennerplunje, valliezen gepakt en ingeladen , om op het afgesproken uur het ontbijt tot ons te nemen zodat wij op het afgesproken uur de laatste rit konden aanvatten. Op het ontbijt was wederom niets aan te merken en lieten het ons zeer goed smaken. De lunchpakketjes werden gemaakt en iedereen, zonder enige uitzondering was alles netjes op tijd klaar. Paul keynen en in zelf namen het commando en omstreeks 8:30 uur zette de groep zich in beweging. Al gauw werden wij geconfronteerd met de windrichting die vandaag ons bondgenoodschap had opgezegd. Niets aan de hand, dan maar de snelheid iets naar beneden halen om dat de opdracht was, met de ganse groep in blok proberen Berlaar , onze thuishaven te bereiken. Je mag plannen maken en alles in het werk stellen om een doel te bereiken, dat kan alleen als alleman zijn steentje bijdraagd. Wij werden geconfronteerd met eentje die het allemaal niet zo zag zitten en reeds bij de eerste beklimming de pijp aan maarten gaf en plaats nam in de volgwagen. Kwam het door de zon die hem de afgelopen twee dagen onverbiddelijk heeft geteisterd en hem heeft omgevormd tot een rode tomaat? Kwam het door het euvel aan zijn trapper dat wij niet definitief konden opgelost krijgen? Kwam het door zijn helm die deze morgen spoorloos verdwenen was of kwam het door het feit dat hij onvoldoende voorbereid was en daarom over te weinig conditie en wilskracht beschikte om dit redelijk zware Pinsterweekend te kunnen verwerken? ik weet het niet en ik heb ook niet recht om mij hierover uit te spreken. Dat moet ieder voor zich maar uitzoeken, maar men moet wel goed weten en beseffen dat dit Pinksterweekend de opzet heeft om hoofdzakelijk te fietsen, drie dagen lang en met de nodige km waar men zich een jaar lang kan op voor bereiden. Koppel daar gerust het gezellig samenzijn 's avonds na de rit maar aan en dan krijg je alvast een mix waarvan je echt kan genieten waar wij ieder jaar naar uitkijken of je krijgt een mix die je al de sterren van de hemel kan laten zien en je dit weekend kan laten vervloeken tot het diepste van de hel. ( heb ik zelf in het verleden aan den lijve ondervonden) Nogmaals, wie ben ik om te oordelen over anderen , dat recht heb ik niet en daarom onthou ik mij van enig commentaar. Ik weet enkel dat ik mijn eigen zelfve ondertussen heb leren kennen en heb ondervonden hoever ik kan en mag gaan om deze mix tot mij te nemen zodat ik nu al uitkijk naar de editie 2011 al ben ik nu nog onderweg om het laatste gedeelte van 2010 af te werken. Genoeg daarover en na goed 26 km, met een mannetje minder, reden wij via Eynatten - Walhorn - Lontzen - Busch - Montzen - Hombourg naar Aubel kwamen wij in mijn geliefde streek terecht . Een streek voor mij niet onbekend daar mijn bekende omloop van de Voerstreek zich hier doorheen kronkeld. Wij deden het nu wel in tegengestelde richting ehtgeen toch een andere kijk op het parcours geeft. Na aondertussen na goed 26 km afgelost te zijn aan de kop van de groep, een paar hellingen genomen te hebben kwamen wij zoals gezegd voor mij in bekend gebied. Via Himerich kwamen wij de bekende abdij Val Dieu. Daar wachte ons een route barré , wegenwerken deden ons genoodzaakt een wegomlegging te volgen met enkele pittige beklimmingen over redelijk slechte weg die deze beklimming iets onaamgenaam maakte. Mortroux - Dalhem en Richelle wachten ons op. Een zeer mooie afdaling met heuse haarspeldbochten doorheen een prachrige natuur. Wat wil je nog meer. Spijtiig dat een afdaling veel sneller achter de rug is dan een beklimming, maar ja dat zijn nu eenmaal de natuurlijke wetten waar je niets hebt tegen in te brengen. De Maas over en via Hermalle Sous Argentaux het Albert Kanaal over richting Oppeye. Daar wachte de laatste lange , niet zo lange beklimming. Je moet nu éénmaal de Maasvallei uit, hoe je het ook draait of keert, je moet eruit. Na goed 1,5 km was ook dit achter de rug en kregen mijn gedachten om in groep Berlaar binnen te rijden meer en meer gestalte. Herméé door , rechts af en links af de A601 onderdoor was de boodschap. Onder deze brug achte onze volgers, Jefke en Carinne het wijselijk om even halt te houden om iedereen wat te laten drinken en de drinkebussen bij te vullen. Dit was zeer welgekomen en iedereen maakte daar dankbaar gebruik van. De km teller stond op ongeveer een 49 tal km en het ergste was nu wel achter de rug en konden wij, zij het zeer langzaam maar zeker, de afdaling naar de provincie Antwerpen aanvatten. Via Liers - Juperelle - Xhnedremaal - Villers L'Eveque - Herstappe - Lauw - Vechmaal bereikten wij Heks en Broekhoven, ook de streek waar terug onze moedertaal gesproken werd. na goed 75 km stond onze wagen wederom aan de kant om de dorstigen wat te laven, diegenen die zo nodig moesten een kleine sanitaire stop te houden. Onze passagier in de volgwagen besloot hier om terug zijn stalen ros te bestijgen en de laatste 80 km verder mee af te haspelen. Met twee nieuwe koptrekkers en terug een volledige groep fietsen wij richting Hoepertingen over zacht glooiende wegen die op en af gingen. Met de wind in het naddel werd de snelheid toch iets naar beneden gehaald om de groep voltallig te houden. Van Hoepertingen naar Tereiken - Sint Joris - Kozen - naar Wijer . de teller stond ondertussen op 102 km. Hoog tijd om te stoppen en de hongerigen te spijzen. De volgwagen kreeg de opdracht om zo snel mogelijk een plaatske te zoeken waar wij rustig iets tussen de tanden konden steken. Een mooi afgescheiden weggentje werd gevonden waar wij ons instaleerden. Bleek dit een weggetje te zijn om de boeren toe te laten hun veld te kunnen betreden. Géén nood, Limburgers zijn rustige mensen. Hij gunde ons alle tijd om de weg eventjes vrij te maken zodat hij zijn weg kon vervolgen. Tijdens deze stop werd de afspraak gemaakt om in Wolfsdonk, een 20 tal km verder een terrasje op te zoeken om iets fris naar binnen te werken. Twee nieuwe koptrekkers, de wind op kop en af en toe uit de zij waren de gegevens voor de volgende 20 km. Via Rummen - Geetbets - Kortenaken - Waanrode , over licht glooiende en zelfs meer dalende wegen , belanden wij in Molenbeek Wersbeek. Daar werd ik opgeschrikt door eentje die blijkbaar deze streek goed kende en schakelen riep. Al maar goed want rechts af en daar lag nog een nijdig klimmetje waar menig onder ons nier meer op gerekend had. Dit wegeltje naar ne fruitboer vergeet ik ook niet meer. Niet dat het niet onoverkomelijk is, maar ik had er mij totaal niet aan verwacht hier zo iets nijdigd tegen te komen. Blijkbaar was ik niet alleen die verrat was af te gaan op de ratelende en krakende geluiden van versnellingsapparaten die plotseling in werking werden gezet gepaard gaande met hier en daar zelfs een licht gevloek die de wereld werd ingestuurd. Eenmaal dit achter de rug kwamen we cia Bekkevoort - Scherpenheuvel - Testelt richting Wolfsdonk. Daar gingen we even van het parcours om het duivenlokaal op te zoeken waar het terras op ons wachte en een paar onder ons een lekkere frisse pint achterover sloegen. Het thuisfront werd op de hoogte gebracht dat we reeds 128 km op de teller hadden staan en de laatste 265km dadelijk zouden aangevat worden zodat wij rond de klok van 17 uur zouden arriveren. De Ludo en den Dirk namen verder het laatste gedeelte voor hun rekening wat het kopwerk betrof. Alles verliep probleemloos al werd het wat stiller in de groep. Volgens mij werd het stilaan duidelijk dat er bijna een einde was aan dit werkelijk mooie weekend. Via Gijmel - Ramsel - Begijnendijk - Houtvenne - Booischot - Heist op den Berg en Itegem kwam de thuishaven in zicht. De laatste 5 km werd de snelheid nog wat gedrukt om de groep voltallig Berlaar te laten binnerijden. De laaste 2 km kreeg de volgwagen binnen ter rijden om de wachtende famillileden en vrienden onze komst kenbaar te maken. De Ludo en den Dirk lietn zich afzakken en gaven mij en Paul Keynen op kop van de groep de thuishaven bereiken. Eenmaal de fietskes geparkeerd werden wij hartelijk onthaald en hier en daar staken emoties de kop op. Den Bart en Linda en hun dienster kweten zich uitstekend van hun taak. Vakkundig stonden zij ons op te wachten met een frissen 33 tiger. Dat deze smaakt hoef ik hier niet te vertellen. Al gauw volgde een tweede, een derde en een ........ Carinneke, onze volgster kreeg nog een kleine attentie voor het prazchtig geleverde werk en daarna, ja daarna, werden de zakken schoorvoetend uit de volgwagen gehaald en meing pntke werd nog achterover geslagen. Stilaan werd het tijd om definitief het thuisfront op te zoeken. 2én voor één verdwenen de deelnmers richting thuis. De Marc als eerste maar heeft wel enig valliesje aan de huisdeur afgeleverd. Al bij al een werkelijk geslaagd Pinksterweekend. Zij het wel vermoeiend maar dat wist ik op voorhand. Dit weekend was ingelast als voorbereiding op de grote trip naar Compostella. Mijn welgemeende excuses aan diegenen die het te zwaar en te lang vonden. Voor mij was het een test hoever mijn lichaam zou hersteld zijn van mijn verkeersongeven een dik jaar geleden. Met af en toe een dafalganneke, wat doorzettingsvermogen, raadgevingen, bezorgdheid en heel wat vriendschap van al mijn vrienden hebik dit overleefd en moeten constateren dat ik; de grote trip waarschijnlijk tot een goed einde kan brengen. Van harte bedankt voor de morele en mentale steun die ik de voorbije drie dagen heb mogen ontvangen. Dit zijn de beste medicijnen die er zijn om de grote tocht met een redelijk gerust bgemoed tegemoet te zien. Een grote kaars die in in Lourdes en Compostella zal ontsteken is mijn bijdrage naar jullie toe. Paul Huybrechts Nog enkele gegevens van deze rit 152, 08 km was de rit lang gemiddelde snelheid van 22,3km/uur ergens maximum 51 per uur en 7138 calorieen verbruikt.
