Dag 16 Carion De Los Condoz - Santa Maria Del Paramo 124, 5 km gemiddelde 27,1 km/uur
Hallo iedereen, Ik ga onze naam veranderen denk ik. In plaats van het ZZ cycling team ga ik beter naar de naam Het Zz flying Cycling team. Deze morgen stonden wij op met een stralende licht blauwe hemel zonder één wolkje, een aangenamen temperatuur van omen bij de 19 graden. De wind stond gunstig, zekers niet in het nadeel maar lichtjes schuin mee. Gisteren avond lekker gegeten in het Monestairo. begonnen met een lekkere Lasangna, Dan een Cannard bil, neen niet de bil van onze monsieur Guy Cannard, zou trouwens géén mals vlees zijn van zijn aangespierde billen, begeleid met lekkere wijn en afgesloten met een lekker taartje als toetje. Persoonlijk heb ik gisteren geprofiteerd van de relatief rustige rit. we zijn de Pyreneeen uit en de wegen gaan nu wel op en af maar niet zo hevig dat je kunt spreken van echte beklimmingen. Het is wel zo dat er pittige stukken tussen komen van een paar km lang van 5 a 6% en dat is ook niet niks geloof mij vrij. Maar de dagen vorderen en we werden, jaja alleùmaal, een beetje sterker. Een semi klasiekerke in Belgie, is voor ons nu een ritje rond de kerketoren geloof mij vrij. Toch even wat ongerustheid bij monsieur Cannard. Hij heeft de voorbije nacht een keer of 5 of zelfs 6 een intern Walterke moeten doen. Gevolg vlichaam leeg en zekers géén goed gevoel. Tourista misschien toegeslagen. Enfin hij heeft toch het zeer smakelijke ontbijt tot zich genomen. Het parcours zag er zeer goed uit. Niet te lastig met een gunstige wind. Na het gebruikelijk tafereel, opstaan, wassen, poepke insmeren ( ieder het zijn ) beentjes insmeren , aankleden, bagage inpakken , baggae inldan ontbijten en ga zo maar door en uiteindelijk de fietsen op voor de volgende ettappe. Zoals gewoonlijk in en de Paul Keynen namen de eerste 15 km voor onze rekening.Ik had het zoien aankomen bij het bestuderen van de komende rit. ge kunt haast niet verloren of verkeerd rijden. Rechte stukken van 15 of 20 km waren géén uitzondering. Neem daarbij de eerste 30 km in zeer licht dalende lijn en de wind mee hadden wij het eerste uur een gemiddelde van om en bij de 28 km per uur. Na goed 47 km onze eerste stop. Daar bleek al dat monsieur Cannard geen gemakkelijke dag zou doormaken. Zijn lichaam voelde leeg aan en alles deed een beetje pijn. Hij nam wat voedsel tot zich maar moest al zeer snel onzen boskakker achterna gaan doen en een plaatsek zoeken om zijn Walterke te doen. De Walter kon zich toch niet laten kennen en ging ook zijn plaatske in de natuur opzoeken. Ik heb hen nog gezegd , ga met 2 tegelijk dan kunt ge rug tegen rug zitten, is wat gezelliger. Na goed gegeten te hebbenwij terug op weg. Wederom zeer lange op en af gaande rechte wegen al waerden deze nu wel wat pittiger. Wij passeerden de graanschuur van Spanje. Ge moet dat zien, een oneindige lange rechte weg voor U. Op een gegeven moment denk je dat je recht de hemel in rijd en dat er daar achter niets meer is. links en rechts zie je niets anders, zover als je kan zien enorme graan velden die ze nu aan het maaien zijn met af en toe een stukje verld dat bezaaid is met zonnebloemen die zoals in Frankrijk hun hoofdjes lichtjes naar beneden hangen om ons als het ware nederig te begroeten voor onze pelgrimstocht. Echt intersant om te fietsen, nee, voor mij veel te eentonig. Steeds in dezelfde houding begint alles pijn te doen. Rug, poepke, schouders, kortom, je zag ze allemaal even recht op de trappers gaan staan om even een andere houding aan te nemen. Wat is het dan pijnlijk om terug je zitvlak op het zadel tye plaatsen. Niets aan te doen, hier is géén enkele andere mogelijk om gebruik te kunnen maken van kleinere wegen om wat afwisseling te kunnen brengen. er liggen er gewoon géén andere. Na goed 89 km onze tweede stop. Aan een naftstion, is gewoon de enige mogelijkheid, was er een parking waar onze begeleiders zich hadden opgesteld. Zij hadden blijkbaar een bakker leeg gekocht en zij verasten ons met zeer lekker koffiekoeken. Het gemiddelde van deze rit lag nog zeer kort bij de 27 km per uur. Hup, op weg voor de laatse 35 km. Ik had hun verwittigd, de eentonigheid zou verder blijven duren. nog een 12 km rechtdoor , dan even links af en dan de laatste 20 km ook rechtdoor. Wij waren pas weg of anderen die een GPS op hun fiets hadden staan kwamen mij vragen ofdat hun toestel niet stuk was daar er al km lang slecht één lijn te zien was. Ik stelde hun gerust en toonde hun dat het bij mij ook zo was. Onderweg kregen wij biuten onze enorme korenvelden ook nog wat groepen ooievaars te zien die blijkbaar hun maaltijd aan het zoeken waren in de afgemaaide koerenvelden. Dan weer was er een zeer dikke slang te zien die over het hete asfalt zijn weg aan het zoeken was ( Swoike Kerchofs heeft blijkbaar arends ogen want ik heb ze niet gezien. Dan weer plotseling een gevecht van een 3 tal roofvogels ( arenden, gieren of iets dergelijks die een rondje aan het boksen waren vlak in ons gezichtsveld. Dit gepaard gaande met om de 10 of 15 km een klein dorpje gaf toch een klein beetje afwisseling aan deze eentonige reisweg. Plotseling waren de korenvelden verdwen en doken de wijngaarden op. ik zal als ik thuis ben deze streek eens gaan opzoeken. Zo plotseling als ze opdoken verdwenen de wijngaarden en verschenen er loofbossen. Op goed 15 km van ons einddoel een drukte van jewelste naast de rijbaan. Een groot recreatiepark was de aanleiding. Dit is maar het bewijs waar de Spanjaarden vertoeven daar wij ze onderweg bij het doorkruisen van de dorpjes ons allen afvroegen waar ziiten de bewoners, wij zien er géén, hier dus blijkbaar. Even verder aan de linkerkant een Camping vlak naast de rijbaan. Blijkbaar zwemmen de meisjes hier in monokinnie. Was een prachtig gezicht waar de eersten meer hebben van genoten dan de anderen die in het wiel zaten. Ik zelf had meer oog voor het sillouet van bergen die steeds meer nadrukkelijk voor ons opdoken. Dit is voor morgen waar wij wederom zullen over moeten kruipen. Dan op goed 5 km van het einde. Paul Keynen vrioeg me ofdat ik,vandaag de etappen zou willen winnen. Oke afgespreken. bij het binnenrijden van ons einddoel riep Paul Keynen onze navigator van dienst de Swoi Kerchofs toe, deze wilde recht af, de volgende straat nemen. zij rechtdoor en ik , zat achteraan, sloeg rechts af zodat ik met enkele seconden voor hun het eiddoel bereikten zodat mijn plaats in het klassement, ik sta bij de eerste 10, waarschijnlijk zal kunnen behouden blijven. Aangekomen met een gemiddelde snelheid van 27,1 km per uur mag ik wel zeggen dat het vandaag een vluchtkoers was. De snelste etappe van de voorbije 16 dagen. Dit was het voor vandaag. Nog allen bedankt voor de fijne reacties die wij elke dag doorlezen en persoonlijke boodschappen worden eveneens persoonlijk doorgegeven. Jhon , blijkbaar heeft U ook plezier. Je hebt de groeten van ons allen en wij zien U over enkele dagen of je moest wederom een verassing in petto hebben zoals in FrankrijkDe groeten van ons allen aan iedereen die dit blog bezoekt. Wij kijken er naar uit, het is bijna ( helaas) voorbij. Asioa Amigos, tot morgen
Dag 15 Los Toùilares - Carion de Los condes 119 km
Hallo iedereen, Gisteren een rustige avond gehad. Hotel lag een 11 tal km van de rand van de stad Burgos, dus het was in het hotel blijven. Na de toch redelijke zware rit van gisteren begind iedereen stillaan toch ook de vermoeidheid te voelen. Niets aan de hand, het einde is in zicht. het was een prachtig hotel met een gek van een garcon. Wanneer wij gewassen en gestreken waren even de bar in om een verdiende servessa te nuttigen vooralleer aan te schuiven voor het avondeten. Bleken er daar ook een paar Belgen te verblijven die ook de Camino aan het fietsen waren maar dan wel op zijn Liers ( Zij waren van Lier), de wereld is klein zoals ge ziet. Zij waren hier met hun vrouwen die met de auto volgden. Vandaag hadden zij een rit op het prgramma staan van 200 km waarvan zij er een 100 tal met de wagen zouden doen en wij, wij doen allens met de fiets. Zij waren trouwens vertrokken aan de Frans Spaanse grens. Zij waren vooral geinterseerd in ons parcours en dan , zo ben ik , heb dan maar even de laptop naar benenden gehaald en hun ons parcours laten zien. Zij stonden vol; bewondering dat wij zulke wegen zouszn volgen, voor hub totaal onbekend. Terug naar de orde van de dag. Bij het ontwaken leken de weersomstandigheden er zeer goed uit te zien. de zon verdeelde haar eerste zonnestralen en de hemel zag er niet bewolkt over. Mijnn maatje had slecht geslapen door het drukke verkeer op de route National die juist naast ons hotel lag.Zelf heb ik wer weinig last van gehad. Naar beneden voor de dagelijkse sleur om de bagage terug in te laden en daarc bleek er eentje die zich helemaal niet goed voelde. Een beetje teveel servessa denk ik , maar wat er juist aan de hand is geweest weet ik niet, trouwens hijzelf ook niet. Bij het ontbijt, een Croique messieur , een verse appelsien , een glas vers fruitsap en een tas koffie met voor elks nog een geroosterde boterham met konfituur en een garcon die steeds maar sprak van jamjam jamjam bevestigde mijn vermoeden dat er de avond tervoren in de bar wel degelijks iets heeft plaats gevonden waar ik géén weet van had. Wat, ik weet het eingenlijk nog niet. Wij op weg voor onze rit. De temperatuur sloeg echter een beetje tegen, amper 11 graden en de wind lichtjes mee. Dus de regenvestjes, windvestjes en trui met lange mouwen maar aangetrokken. Het parcours zou vandaag redelijk vlak zijn , als ge hier 1 a 2% omhoog ook vlak mag rekenen. ik en mijn maatje Paul Keynen zoals elke dag de eerste 15 km voor onze rekening. Viel zeer goed mee, steeds in dalende lijn over de Route Natioale. We reden dwars door de grote stad Burgos, dat viel tot de GPS van de Keynen uitviel. Batterijen plat , niet tegenstaande ik ze een hele nacht had opgeladen. Ik heb het sterk vermoeden dat het hotel een besparingssysyteem heeft voor het verbruik van water en elektriciteit en daaarom de de batterijen niet zijn opgeladen. Ik zal zien wat het dezen avond geeft, maar 4 batterijen in een keer stuk, dat geloof ik niet. In Burgos moesten wij links af over het water doch de brug was weg. Hola , Hola, de Swoi naast mij en ieders op zijn GPS gekeken. Even een toerke rond en wij hadden al gauw een andere weg gevonden die ons terug op het juiste spoor zette. Dit alles maakten dat wij het eerste uur bijna 27 km hadden afgelegd, en dit over de Spaanse wegen juist na de uitlopers van de Pyreneen, geloof mij ge moet het maar kunnen na 14 slopende dagen. Na goed 48 km onze eerste stop aan een zeer mooik pleintje aan een XI eeuws kerkje. Diegenen met de jamjam van gisteren avond had niet al teveel zin om iets tussen zijn tanden testeken , maar toch hij heeft wel iets binnen gewerkt zodat hij de nodige krachten kon opdoen voor de verdere rit. De anderen lieten het zich smaken en de temperatuur was intussen wel wat opghelopen. De WXalter heeft zijn dagelijks walterke gedaan tegen de muur van de omheing van het pleintje in een zeer smal steegje. hij dacht dat wij niet wisten waar hij zat maar toch, aan ons ontsnapt niets. Na wat gelachen , gegeten en gedronken te hebben terug op pad. Onze begeleiders kregen de opdracht om een nieuwe stop te houden op goed 95 km. Bij het vertrek krgen we onze dagelijkse boterham klimwerk voorgeschoteld. Wel niet zo steil en zolang als de dagen tervoren maar ja, 3 , 4 , 5 % een km of drie is toch wat zekers als de snelheid in de groep gehandhaafd word. De jasjes werden één voor één in de wagen gedropt omdat de zon begion te branden op de ruggen. 29 graden, wat een verschil met deze morgen.Zo was de groep al snel uiteen, de berggeiten vooraan, de muilezels achteraan. Géén nood ze berggeiten wachten de anderen steeds op en na goed 91 km stond Marina Een Andre ons op te wachten voor onze tweede stop. Dit bleek op de plaats te zijn waar wij de provincie Burgos verlieten en de Procincie Palletia binnen reden , op een plelitje waar de Camoino riutes samen komen. , je zag het veel wandelaars die deze Caminaote voet aan het afleegen waren, anderen met de mountenbike, anderen met een gewone fiets en zelfs met een moto., Wij waren amper een paar km terug op weg en toen, psssttttt platten band vooraaan voor de Koen Sels. De Swoi vliegensvlug deze band hersteld en wij op weg voor de laatste 31 km. Met de wind in de zeilen en niet al te veel klimwerk maakte dat wij zeer voorspoedig ons hotel bereikten. Tijdens dit stuk hebben wij vele wandelaars gezien die over de speciale wandelwegen deze Camino lopen. ik heb bewondering voor deze mensen. in deze hitte, lichtjes bergop, een doek over hun hoofd om hen te beschermen tegen de felle zon jongens jongens wat moeten die afzien. Ons hotel , een oud klooster, een Monasterio. Mooie accomodatie en het eten zullen wij afwachten. de wandelaars die de echte Camino lopen zullen het met veel mider moeten doen als ik de plaatsen heb bekeken waar zij tercht kunnen om iets te eten te drinke of te overnachten. (Staat aangegeven met wegwijzers en wij zijn er een paar gepasseerd. Stel er niet teveel van voor. ik denk dat wij in achtertuin veel betere en mooiere hokken hebben staan Wij kunnen maar eerst op 21 uur gaan eten, morgen het ontbijt pas om 8:30 uur dus een zeer goede rustdag kan dit worden. Allemaal is goed en wel gezond en goed gehumeurd Dus tot morgen Aan iedereen de beste groeten van heel de groep. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo iedereen, Hier het verslag van de 3de pyreneenrit op rij. Na een zeer rijke maaltijd (reeds vermeld door onze president, ook wortel genoemd sinds korte tijd) zijn we het wondermooie Laguardia (ook Luguardia genoemd) gaan bezoeken. Het is een ommuurd stadje met nauwe straatjes en een mooi binnenplein. De wandeling duurde exact 15 minuten toen ons oog op een plaatselijke bar en schone viel. Na een paar consumaties (!!!) zijn we terug naar het hotel gegaan (we moesten van de hoteluitbater om 11 uur binnen zijn). Toch nog even vermelden dat een vol glas wijn 60 cent kostte en er ook overheerlijke tapas te krijgen waren voor een prijsje. Vooral dat eerste vonden de Fred (alias Suske) en den André geweldig nieuws. Toen ook nog bleek dat achteraf een hele fles wijn in het hotel maar vier euro kostte, kon bij de Fred de pret niet op. Groot was dan ook zijn ontgoocheling toen bleek dat ook de Koen vier euro had betaald voor dezelfde fles. Voor alle duidelijkheid : een fles wijn kostte 8 euro in het hotel. Moe maar zonder dorst konden we dan ook onze kamer opzoeken. Na alweer een verkwikkende nachtrust (al dan niet met oordopjes) en een overheerlijk ontbijt konden we de weg op voor de koninginnerit van onze Compo-STELLA missie (let vooral op de woordspeling).
Iedereen was verwittigd dat het een zeer zware rit zou worden, en dat hebben we ook aan de lijve ondervonden. Na een frisse afdaling van een tiental km en daarna een golvend parcours zijn we aan onze eerste klim van de dag begonnen met veel moed en vooral volharding. Er werd gekreund en gezwoegd (Fred vroeg zich nog maar eens af wat hij hier kwam doen) maar we geraakten allemaal zonder (grote) problemen boven.
Na een afdaling van ongeveer 15 km en een korte (???) maar pittige klim zagen we opeens Marina en den André verschijnen zoals een Fata Morgana in de woestijn, maar dan in het echt. De vitamientjes, worsten met mosterd, Spaans brood (eindelijk was het Frans brood op) en natuurlijk de choco voor onze vriend Wim (van de diétiste natuurlijk) en Spaanse bananen gingen er als zoete broodjes (?) in. Waarschijnlijk is het in de vorige blogs al wel eens vermeld, maar ik kan het niet genoeg benadrukken : Marina en den André zijn van goudwaarde voor ons, zonder hen geen Compostella voor ons. Laat ze in Berlaar al maar beginnen met het oprichten van een standbeeld, dat kan gezien hun politiek verleden toch niet zo moeilijk zijn hé Walter Horemans.
Dan kwam de melding van de Flying Keinen (zijn nieuwe roepnaam) dat we na een vijftiental km gingen beginnen aan 30 km klimwerk weliswaar verdeeld over 4 klimmekes. Allé, begint er maar aan. De Walter was blijkbaar niet in zijn gewone doen, want na een rijke maaltijd had hij nog steeds zijn Walterke niet gedaan. Ondergetekende (GC, ik ken mijne bijnaam in deze groep niet) zette zich met den Dirk mee aan kop om de hele groep af te zetten aan de voet van de klim. Na het volgende dorp Santo Domingo, mooie naam hé, begon de weg stillekesaan op te lopen. Ik begon dit reeds zeer snel te voelen maar den Dirk blijkbaar niet. Enfin, na 22 km dacht ik, wanneer zijn we nu eindelijk aan de voet van de klim. Toen bleek dat we er al een stukje op de klim zaten. We hebben dan maar ons regenpakjes uitgedaan (voor de afdaling ???) en zijn er aan begonnen. Opeens waren we den Dirk kwijt; bleek al gauw dat hij een Walterke gaan doen was. Na een mooie klim (qua uitzicht) werden we bovenaan verrast door onze begeleiders met drinken en meloen. Wat een feest toch na al dat klimwerk. Na een sigaretteke of twee zijn we dan verder en verder en verder blijven klimmen (we moesten er immers nog 3 afwerken) om dan uiteindelijk rustig in dalende lijn naar Burgos te fietsen, dat dachten we toch.
Wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet zo goed maar één ding weet ik zeker : iedereen wilde blijkbaar deze koninginnerit winnen. Ik kreeg de opdracht om de lont aan het Stellavat te steken en we gingen in razende vaart de laatste tien km in. Ik had eigenlijk na een drietal km al geweldig veel spijt van wat ik veroorzaakt heb, maar ik kon niet meer terug, ik wilde eigenlijk ook deze rit wel winnen.
Alle gekheid op een Compostellastokje en eigenlijk ook om het thuisfront gerust te stellen, het enigste gevolg van deze spannende finale was dat we een halfuurtje eerder binnen waren dan gepland en we er dus ook ene meer gedronken dan gewoonlijk, niks dan voordelen eigenlijk.
We zijn hier weeral met ons gat in de choco gevallen, een prachtig hotel met de welklinkende naam "Camino de Santiago".
Weeral een pluim op den hoed van onze organisatoren. Ik krijg nu wel heel grote honger na deze blog, maar ik twijfel er niet aan dat ook hier mijn stoutste dromen (weliswaar over eten en drinken) zullen vervuld worden.
Hallo iedereen, Hier zijn we weer voor de 13de keer. Het is aan het afkorten Voor de thuisblijvers eerst een gezondheidsbuletijn. er zijn er die klagen van rugproblemen en het zijn er meer dan drei maar Walterke blijft zitten met zijn scheiterij. De rugproblemen weten we van waar ze komen, het slopingswerk van de Spaanse Pyreneeen en de wegen hier doen hun werk voortreffelijk, mùaar Walterke zijn dagelijkse behoeften daar stellen wij vele vragen bij. Volgens de mening van de ganse groep is hij een echte natuurmens die zijn behoefte moet doen onder de blauwe lucht , in gehurkte toestand zodat hij tenvolle kan genieten, tot zover het gezondheidsbulletijn. Nu terug naar de orde van de dag. De trip van vandaag was voorzien over een afstand van 85 km. We wisten op voorhand dat het anders zou uitdraaien. Tijdens de verkenning hadden we problemen om ons niet over de autostrade te sturen en vandaar had ik het parcours bij mij thuis aangepast op de pc. Daar wij het zaakje niet echt vertrouwden bersloten wij om gisterenavond voor het avondeten het parcours nog gaan te verkennen, het gedeelte dat wij niet kenden. Het was een ferme hap dat kan ik wel zeggen. Eeen serieuze bekmlimming, een zeer mooie maar een zeer lange van geliddeld 7% gedurende een 15 tal km. Dat mag géén probleem meer zijn voor onze groep berggeiten was mijn gedacht en dus besloten wij om de groep in te lichten voor deze aanpassing. De aanpassing zou de afstand op 96 km brengen. Gen enkel probleem voor de groep maar toe we aankwamen in puante de la Reine zagen we op een groot scherm een weerbericht dat zeer weinig goeds voorspelde. Onweer, regen ,gedonder alee alles wat ge kunt verdenken . We besloten in groep om de morgen af te wachten en zekers een uurtje later te vertrekken. Dus appel een uur later hetgeen ook gebeurde . Persoonlijk ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan, omstreeks 21:30 u bezocht ik de bedstee, ik was moe, echt waar moe was ik. Een half uurtje later, ik was juist niet ingedommeld tik tik tik tik tik op de deur. Het crisiscentrum moest weer optreden. Marina had problemen met het doorzenden van de kaarten op de PC. Ook dit was redelijk snel opgelost opgelost zodat ik aan mijn verdiende nachtrust kon beginnen. Omstreeks half 8 , een uurtje later, het bekende seintje taxi taxi taxi, het geluid uit de gsm van mijn trouwe kamergenoot die ons elke dag op tijd en stond wekt zodat wij tijdig op het appel verschijnen. Elke dag hetzelfde taferee, bagage terug inpakken hetgeen met zich meebrengt dat ik elke dag moet reorganiseren om alles in de resterende zakken te krijgen. Goed en wel, alles gelukt, op naar beneden en bagage in de remorque laden. Dan het ontbijt, het was zeer verrassend om te horen in de eetzaal " Wat wil U drinken?". Jaja in het nederlands. Bleek dit een Belgisch meisje te zijn die al twintig jaar in Spanje vertoefd. Haar ouders waren uit de streek van Kortrijk en hadden besloten om even op reis te gaan en ze zijn nu reeds 20 jaar in Spanje. Zijzelf werkt hier in dit hotel voor een periode van 2 maanden, voor ons prettig meegenomentrokken.. Een zeer goed en uitgebreid ontbijt lieten wij ons welgevallen maar het weer , oei, oei, het bleef maar regenen. Wij besloten om nog een beetje te wachten en wonder boven wonder het hield op met regenen. Veiligheidshalve trokken wij onze regenvestjes toch maar aan, je weet nooit. Dus wij op wag en na goed 5 km begonnen wij aan de beklimming van ruim 10km met een gemiddelde van 7 %. Daar ik bang had van deze rit besloot ik deze zeer voorzichtig aan te pakken, nikske forceren, en blijkbaar had ik de anderen bang gemaakt daar velen onder ons dezelfde houding aannamen. Het was een mooie klim met op het einde, naar een hoogte van om en bij de 725 m het steilste gedeelte over een afstand van ongeveer een 3 tal km. Het was de moeite waard omlangs daar te rijden. Zeer prachtige vergezichten. De Swoi is cineast van dienst, . Ge moet het maar kunnen vooruit rijden , genoeg voorsprong nemen om de anderen te kunnen opwachten om deze te kunnen filmen. Bedankt Swoikke, we zullen als de film klaar is deze nog dikwijls ter hand nemen om deze onvergetelijke momenten terug voor onze ogen te laten verschijnen. Op de top werden nog foto's genomen aan de plaat met de naam en de vermelde hoogte vooralleer samen de afdaling aan te vatten. Ik had ze de avond daarvoor nog gewaarschuwd voor deze stijle afdaling en bedankt jongens voor Uw gedrag. Toch waren de eersten vergeten om in volle afdaling even links af te slaan. Gelukkig konden wij deze nog tijdig verwittigen en moesten zij slechts een 100 tal meters terug omhoog om terug op het goede spoor te zitten maar het zijn echte berggeiten, dus voor hun géén probleem. Samen en in groep bereikten wij terug de begane grond en vervolgeden wij onze weg. En toen, Ja en toen begon de cirque. Wij moesten links af maar dat was een weg voor de Camino voetggangers, onverhard waar wij géén risico namen ommet onze fietsen door te rijden. Dus even gekeken en op weg naar de volgende mogelijkheid. Ook dit was een weg waar ooit eens asfalt heeft opgelegen,volledig kapot met nog enkele restanten van asfalt die je kab meenemen als souvenier, maar zekers niet geschikt is voor onze fietsen. Er zat niets anders op naar het stadje Estella ter fietsen en daar trachten het parcours terug te pakken te krijgen. Op en af, niet zoals bij in het Brabantse maar veel langer en pittiger. Dit valt wel op ten opzichte van Frankrijk. Daar kun je bij een afdaling genoeg snelheid halen om bijna boven te geraken, maar hier, vergeet het gewoon. In elk gevval, wij los door de drukke stad en na heel wat gekronkel hadden wij het parcours terug te pakken. Ja ik had het terug te pakken en dacht het juiste spoor te hebben genomen. Na een 8 tal km begon mijn GPS te zeggen " keer ne keer were ". Ik wist niet wat ik zag en riep de route terug op. Volgens mij en de GPS was ik juist maar na een 2 tal km weer hetzelfde " Keer ne keer were". Ik stopte en vroeg aan de mannen ik denk dat we terug aan het vrijden zijn in de verkeerde richting. Ook Paul Keynen zijn GPS was al een tijdje "Keer ne keer were" aan nhet brabbelen. Uiteindelijk stopte ik toch; de anderen vroegen aan de plaatselijke bevolking de juiste richting en deze lieten op de kaart zien dat wij wel degelijk de verkeerde kant opgingen. Terug keren was de boodschap en terug de GPS in werkking gezet, in tegengestelde richting en alles was oke. Na goed 56 km vonden wij onze zeer bezorgde begeleiders langs de kant van de weg waar zij ons stonden op te wachten met wat drank. Daar controleerde ik de GPS van mij en kwam tot de conclusie dat er nop 56 km dienden worden afgelegd om onze bestemming te bereiken. Ik heb mij gexuseerd voor mijn mis inzicht hetgeen ongenblikkelijk werd aanvaard met de nodige zeer goed bedoelde commentaar. Bedankt jongens voor Uw begrip. Alles verliep verder zeer voorspoedig tot km 80. Daar kreeg de Walter Ceulemans af te rekenen met een lekke band. De Swoi mecanieker, cineast en noem maar op kon je niet voor zijn om deze te herstellen. De buitenband werkte wel een beetje tegen, en is dit normaal een klusje van niets voor de Swoi, ditmaal had hij heel wat inprovisatie nodig om de binnenband in den buitenband te krijgen(op de juiste plaats). Goed terwijl de Swoi bezig was met de herstellingwerken besloot de Guy Cannaerts een Walterke te doen( een grote boodschap in Spanje achterlaten in de natuur) in een patattenveld, er was anders géén keus. Walter maakte mij hierop attent om dit eveneens te vermelden aan het thuisfront hetgeen met deze is geschied. Wij verder op weg en na 90 km begonnen wij aan een beklimming van 26 km met een gemiddelde van 6,5%. Het was een mooie maar onregelmatige klim. Wij gingen naar 978 m hoogte. Den Dirk kwam mij met mijn trouwe maatjes Paul Keynen en Jos Vranke tegen gereden met de boodschap nog een 700 m en je bent boven . Wij kwamen boven ja, bocht naar links en bocht naar rechts en je werd haast van je fiets geblazen van de sterke tegenwind. Ik had al snel in de gaten dat wij nog helemaal niet boven waren. De anderen waren gestopt om hun jasje aan te doen om dat ze dachten om de afdaling aan te vatten. Ik niet, reed door en er wachte nog een fikse beklimming van een goede 5 km vooraller wij helemaal boven waren. En dan uiteindelijk de bevrijding. Een afdaling van 15 km met tussendoor wat stukjes om bij te trappen om boven te geraken. Luguardia kwam in het zicht en wij bereikten zeer voorspoedig ( ik had een maximum snelheid van 61 km per uur in deze mooie recht afdaling) de rand van het zeer mooie oude stadje. Wij dachten dat het voorbij was maar om ons hotel te bereiken moesten wij nog een 1 km bergop. Vergelijk het maar in Heist op den Berg aan het politiebureel langs de kasseitjes omhoog maar dan 2,5 keer zolang. Ook dat was géén probleem, ieder op zijn eigen tempo naar boven en tevreden werd een frisse pint naar binnen gegoten. Zeer mooie kamers , wassen geblazen en dan het avondmaal. Jongens, jongens, Eerst een zeer smakelijke soep met Choritzo, Patatten, stukjes varkenribbetjes en noem verder zelf maar op. Dan een frisse salade met smakelijke tomaten gevolg door twee vleesschotels eentje met rundsvlees en eentje met schapenvlees. Jonges smakelijk dat dat was en de hoeveelheid, kun je niet geloven. Dan nog een stukje taart met frisse verse meloen achter na en dit alles begeleid met zeer goede wijn. Alles dik in orde dus en de verbruikte calorieen waren mùeer dan rzeug aangevuld. Dus na een zeer zware rit, zeg maar de konniginnerit, sluit ik deze dag af, een beetje moe maar zeer tevreden. Allemaal is nog steeds gezond en wel en van heel de groep de allerbeste groeten uit Spanje Hopelijk heb ik morgen verbinding en dan ben ik er weer, of misschien een vervanger wiet weet. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo iedereen, Vandaag stond de eerste Pyreneenrit op het prgramma. Ik had een hele slechte nachtrust met het voorvalvan de Marc zijn tas. Ik heb dit aan Marina verteld terwijl de bagage geladen werd. Zij was erg met mij begaan en zij had de oplossing. Drie politieagenten van de gemeente Berlaar waren dezelfde dag met de fiets toegekomen in Lourdes als wij. Zij heeft voorgesteld om deze mensen op te zoeken in hun hotel om ze te vragen om de tas van Marc mee te nemen en deze in de Kroon af te leggen. Ik wilde de Marc bellen maar kreeg géén gehoor. Er werd toch besloten om dit voorstel van Marina uit te voeren, zo gezaegd zo gedaan en inderdaad deze mensen hebben de tas meegnomen op de TGV zodat de Marc zijn spullen Donderdag zou terug hebben. Ik was opgelucht en heb de hele dag geprobeerd om de Marc te bereiken maar helaas is mij niet gelukt. Daar ik al een beetje opgelucht was met deze oplossing vertrokken wij met een beetje vertaging voor onze opdracht omLourdes te verlaten en St Jean Pie Du Port op te zoeken. Een gransstadje waar vele Compostellagangers samenkomen en vertrekken. Wij moetsen wel de Pyreneen over. Amaai, géne kak. Al hebben de bulte waar wij over moesten geen naam , ze kunnen wel tellen. 14 - 15 - 16% was géén aardig heid. Geef er zo eens twee na mekaar en dan weet ge pas wat op de pedalen trappen is. Als ge dan weet dat er nog eentje ligt te wachten van een km of 9 lang met een gemiddelde van 7,5% is het helemeaal klaar. In elk geval, het was warm, de zon brande, en het was zweten, trappen en vloeken geblazen om de rit ot een goed einde te brengen. Het is gebeurd , 116 km met een gemiddelde van bijna 21 km per uur. Wa wilde nog meer, de benen zullen iets anders aanvoelen morgenvroeg denk ik. Alleman heeft het overleefd, géén ongevallen ondanks toch serieuze snelheden bij de afdalingen. Een zeer goed hotel wachte op ons. Mooie fijne kamers en zeer vriendelijke mensen. Samen gaan eten op hun advies en ik moet zeggen ook dat was af. Redelijk vroeg naar bed gegaan, blog was niet gelukt, door het hevige onweer géén verbinding kunnen maken. Vandaar dat het nu verschijnt Tot de volgende
Dag 12 St Jean Pied de Port - Puneta La Reina 107 km
Hallo, Hier is vandaag een andere reporter, de andere is parcours gaan verkennen. Na gisteren avond in Saint Jean Pied De Port een onweer gehad te hebben, en er geen internetverbinding was, is er hier terug een verslagje van de rit van vandaag, waarbij we voor het eerst op Spaanse bodem kwamen. Na een goed morgenmaal achter de kiezen gekregen te hebben, wilden we vertrekken richting Puente La Reina, maar eerst moest onze nieuwe man in het peleton ( den Dirk ) nog een buitenband vervangen, de anders zo handige harry, was een beetje zenuwachtig denk ik, want bij het oppompen liep er iets fout waardoor nu zijne binnenband stuk was .....opnieuw beginnen was de boodschap. De eerste kilometers begonnen een beetje op en neer, maar dan, aan de Frans - Spaanse grens aangekomen begon er een colleke, ongeveer een 20 kilometer lang, waarbij we een hoogte moesten overwinnen van ongeveer 950 meter. Was dit eviva espana, onze groep viel al snel in stukken en iedereen reed de zeer mistige col, waaraan blijkbaar geen einde kwam op zijn eigen tempo naar boven. Eens de top bereikt werden we door Marina ontvangen met nen dikke proficiat en werd er in het cafeetje daarboven iets warm gedronken en werden er droge kledij en - of regenvestjes aangetrokken. Verder werd er afgesproken om door te rijden tot we terug het zonneke zagen om onze eerste stop te houden. Volgens de Keynen was het nu nog enkel afdalen tot op onze eindbestemming........maar blijkbaar kent hij het verschil tussen omlaag of omhoog fietsen niet zo goed !!!!! want er kwamen nog een paar lastige molshopen in. Na ongeveer 54 km onze eerste stop gehouden en wederom verwend te zijn door Marina en Andre, reden we in blok verder langs de Spaanse wegen, waarbij we terug van weggeweest te zijn de aanwakkerende wind terug op de kop kregen. Rustig tempo nu, en de groep bijeenhouden was de boodschap, op kilometer 80 nog een rijstpappeke of puddingeske gegeten en terug de fietsen op richting eindbestemming, maar een paar kilometer voor ons hotel, wat er juist gebeurd is weet ik niet, bij de éne was het de GPS die flaterde, bij de andere was het verkeerd afslagen, maar in ieder geval was er iets niet juist daar we plotseling voor een bruggeske stonden waar wij fietsers wel ondere door konden, maar onze volgers met het buske niet, omdat het toch maar om een paar kilometer ging werden onze wegen gescheiden, buske terug naar de grote baan en wij verder onder de brug......we zouden er later spijt van hebben daar we plots nen heel steile muur van een paar 100 meter moesten op fietsen, en nog was het leed niet geleden,want,........het liep daarboven dood, enkel een kerkhof was er, we waren wel moe, maar nog niet klaar om daar te gaan liggen. Dan de GPSsen terug in de goede richting gezet en vlotjes aangekomen in ons hotel waar onze volgers al op ons zaten te wachten. Morgen starten we onze laatste week, en alles gaat goed, dus is er grote hoop dat we met zijn allen Compostella bereiken.
Groeten aan iedereen in het verre Belgie......................de Wim
Hallo Iedereen Het beloofde een zeer zonnige dag te worden en dat werd het ook. Het zonneke scheen al direckt in de groep wanneer wij enkelen onder ons mochten verwelkomen , volledig uitgedoist met een zonnenbril die voor meer dan één hoofd gemaakt was. Een soort was ook nog één van de attributen die ze bij zich hadden. Eeen beetje nader verklaren, zij waren de avond tervoor op bezoek geweet van La Féte de Madeleine. Dat is een soort berlaar heikermis maar dan in het groot.Stierenloop door de straten in Berlaar Heikant zie ik nog zo niet zitten. Al maar goed dat deze stierenloop al gedaan was als zij daar naar toe trokken, we zouden wat gezien hebben denk ik. In elk geval het humeur was opperbest in de groep en met de gedachte dat wij de eerste opdracht , Lourdes bereiken , zouden volbrengen kon onze dag niet meer stuk. Alles verliep zeer spoedig dachten wij tot wij plots een baantje insloegen dat niet voor fietsers is geschikt, ruwe gravel en zulke zaken, dus even op de gps gekeken en een kleine omweg gemaakt. Oké dachten wij, maar goed 40 km problemen met de aanleg van de nieuwe autostrades, verdorie ze hebben onze weg gewoon laten verdwijnen in het niets. Weer even omrijden om terug op het juiste spoor te geraken, ook dit was weer snel keglarrd tot de Marc zijn ketting in twee brak. Ik met Paul Keynen op zoek naar de volgwagen om deze te laten terug keren, wij waren nog niet aangekomen of de bende , arm in arm hebben de Marc in groep voorts geduwd tot aan de volgwagen, dus ze zijn nog niet moe, geloof mij. Eerste werk van de Kerckhofs, wie anders, was de kettingbreuk herstellen van de Marc. Het was ook de laatste rit van de Marc daar deze huiswaarts keerde en de Winckelmans zijn plaats zou innemen. Onze eerste stop na goed 50 km. Ik val in herhaling maar Marina moet volgens mij een eigen zaak beginnen. Met zulke beperkte middelen dat allemaal op tafel gooien, awel, ik daag iedereen uit om het na te doen. Natuurlijk moest onzen boskakker zijn ding weer doen, anders is hem ziek en zitten wij daarmee, dus wij zeggen al tegen hem waar de mooiste plekjes te vinden zijn. Eens deze klus geklaard wij terug op weg. Het ging gestatig omhoog en wij zaten op 515 m zonder dat wij het wisten. Nog even een kleine rustpauze ingelast en dan op wag naar Lourdes. Voor sommigen onder ons de zoveelste keer, voor anderen de eerste keer en ik moet zeggen ze waren onder de indruk. Campagnille hotel was voor ons géén plaats dat wisten wij maar op aanraden van hun Permies classe. Ik geef U de raad neem dit nooit. Zeer kleine kamertjes , een echte blokkendoos waar je je amper in de douche kon bewegen. Neem daarbij alle soort insekten die op onze kamer vertoefden, dan weet je het wel zekers. Dat wij géén plaats hadden in de Campagnille was zeer duidelijk. De sponsor van de gele trui van de Tour de France hadden heel het hotel afgehuurd. Den Dirk had voor ons allemaal een gele pet van de tour vastgekregen en oik heb zelfs een gele trui losgepeuterd gekeregen. Daar de Marc deze avond terug huiswaarts vertrok en hij een deel bagage zou meenemen werd er besloten om alle groene zakken mee te geven. De Marc heeft zijn autosleutels aan de Guy en de Koen gegeven zodat hij met Andre even Lourdes kon bezoeken. Marc heeft zich gewassen in de kamernr 57 van de Guy. De wagen werd geladen en nadat wij samen in Lourdes hadden gegeten heeft Marc afscheid genomen van de groep. Ik moet zeggen er kwamen wel wat emoties los. Zelf ben ik met de Marc terug tot aan het hotel gegaan om persoonlijk afscheid te kunnen nemen. Daarna ben ik terug gekeerd om een grote kaars aan te steken na het bezoek aan de grot. Anderen hebben de kaarskenprocessie meegedaan, anderen hebben zich op het terras geplaatst voor een frisse pint(Duvel). Er zijn er die echt geduveld waren. Toen ik terug op de kamer kwam heeft Wim mij gezegd dat de marc had gebeld en deze zeer teleurgesteld was. Na veel ^proberen heb ik de Marc aan de lijn gehad . Wat is gebleken, de Marc vond zijn groene tas niet met al zijn persoonlijke spulle, zijn GPS, zijn loopscjhoen, zijn loopkousen, zijn geldbeugel met klein geld enz.... Ge zou voor minder teleeur gesteld zijn. Ik ben op zoek gegaan en de tas van Marc stond nog op kamer 57. Wat er is misgelopen, ik weet het niet. In elk geval ik heb Marc beloofd om op zijn tas te passen zodat er zekers niets kan aan miskomen. Meer kon ik dat moment niets doen. Maar aan zijn laatse woorden heb ik de volgende dag nog heel dikwijls terug voor mijn ogen zien verschijnen en ik kon er echt nierts aan doen. Ik heb er de ganse nacht aan gedacht en kon maar géén oplossing vinden om de Marc zijn spullen zo snel mogelijk terug bezorgen. Ik dacht echt dat ik een goede vriend zou verloren zijn.
