Om 3u30 vertrokken in Lokeren richting Luik... Na alle formaliteiten vertrokken voor een zware rit om 6u30...Door werkzaamheden was de côte d'Oneux niet te beklimmen maar we kregen daar in de plaats côte de Cahambralles voor de wielen geschoven na 25km...ik was direct opgewarmd.
Na alle vorige keren (11de maal T-B-T) wist ik dat je de eerste 100km niet gek mocht doen zoals de horde Noorderburen die je voorbijvliegen als gek alsof de meet al in zicht is. Het was héél warm ondertussen en dit is niet bepaald mijn weertje hé...dus zoals mij reeds door velen is aangeraden...veel en veel drinken en op tijd eten. Na twee controles (110km) nog een redelijk goed gevoel en goeie benen alleen de warmte...
Terwijl ik me nog niet laten verleiden had om mee te fietsen met een passerend groepje pikte ik dan toch aan met een bende van een 80tal renners om een lang stuk, zonder noemenswaardige hindernissen, en met veel tegenwind, te overbruggen. Maar zoals altijd wordt er dan redelijk gekoerst om de groep uit te dunnen en ja, ik liet me meeslepen en ging mee met een 10tal vrijbuiters...wat ik achteraf bekeken beter niet had gedaan.
Ondertussen kwam de côte de Wanne dichterbij...daar koos ik voor een eigen kadans om omhoog te rijden wat heel goed lukte al was het wel erg heet zonder een zuchtje wind. Bovenop de Wanne controle waar en frisse cola (ipv al die halfwarme energiedranken) me wel deugd deed. Na de afdaling van de Wanne dook de côte D'Amermont op, een verschrikkellijk steile en lange beklimming waar ik werd voorbijgereden door Dirk De Cubber (alweer een postman...) die me toch enkele bemoedigende woorden toesprak (hij zag me zekers zwalpen hahaha )...ook hij vond het heel warm en de afstand begon te wegen...voor hem niet alleen...De côte de Rosier was de volgende en die is meer dan 4km lang maar die loopt wel goed dus geen problemen op deze beklimming. Door de warmte en te weinig slaap werd ik overmand door een slaapgevoel en het was nog 30 km naar de La Redoute , de volgende controle. Dit zijn de langste dertig kilometer geweest die ik ooit gereden heb...afzien en 't was niet eens bergop. Net voor de beklimming van La Redoute was de laatste controle. Genoeg gedronken en gerust en met goeie moed aan de Redoute begonnen....amai wat heb ik afgezien om het kleinste verzet toch rond te krijgen (er stonden toen al 230 km op de teller). Boven gekomen een "redbulletje" naar binnen gekapt en vertrokken voor de laatste 20 km. de côte de Havelange is een gewone rechte weg omhoog en niet al te steil en dan bergaf tot in Tilff de officiële aankomst. Op het plein in Tilff was er een gezellige drukte en lagen hier en daar "levende" lijken.
Helaas stond mij nog een klim te wachten, côte de Boncelles naar de officieuze aankomst...daar was ik gestart en stond mijn auto dus ...geen keus en met vernieuwde moed omhoog...wat eigenlijk nog goed lukte. Ik had 252 km gereden en er 10u10 over gedaan...was moe maar wel blij dat het gelukt was ook al was dit niet mijn weertje..Na een half uurtje bekomen te hebben reed ik terug richting Lokeren met de bedenking dat er maar een kleine inzinking is geweest die ik vooral te danken (haha) heb aan te weinig slaap...dus wie bij mij slaapt in Frankrijk voor de Marmotte ZAL STIL MOETEN ZIJN!!!!
Zaterdagmorgen was het reeds vroeg opstaan. 4 uur om precies te zijn. 4 van ons mannen reden de Waalse pijl. Nico en Dirk reden de 166 km en Bert en Peter gingen voor de "full option", nl. 220 km.
Bert pikte Peter thuis op en samen reden ze richting Spa. Dirk en Nico werden vergezeld van Dirks vrouw Sylvie en zoon Bjarne die zich op een dagje Plopsa Coo trakteerden.
Om 7 uur waren we in Spa, en het was er bewolkt, mistig en koud, amper 4 graden. We besloten om met korte broek te rijden (beetje insmeren met warme zalf helpt een beetje) en met ons vest met lange mouwen. De inschrijving verliep vlotjes en iets voor half acht vertrokken Peter en Bert aan het avontuur.
't Was rillen op de fiets en na 5 kilometer was er reeds de eerste helling. Nu ja, dit was een opwarmertje want zo super steil is Le Maquisard nu ook niet. Andere koek was het na 17 kilometer waar de gevreesde La Redoute lag te wachten. Velen reden hier nog full speed op maar wij waren slimmer en reden hier gedoseerd op, 't was tenslotte nog meer dan 200 km.
Nadien volgden de Col de Cornemont, Les Forges, de Cote d'Avister en de Cote de Hestreux die Bert al beklommen had tijdens de "Ludivine Henrion". Na een dikke 58 kilometer was er de eerste bevoorrading. Nu ja, veel soeps was het allemaal niet, wafels, franchipane en een giga fles Spa (75 cl !!) Het zonnetje was ondertussen volop aan het schijnen en Peter kon zijn windjack uitdoen.
Na 61 kilometer waren we de weg kwijt, wij niet alleen, ook nog andere renners en een 6 tal Italianen die luid "Madre Madonna" aan het roepen waren voor een oplossing. Daar sta je dan in Belgie...
We vonden een vriendelijke boer die ons de weg wijsde naar het volgende dorpje maar de arme man stuurde ons na een tijdje naar hier en daar. We volgden dan maar de weg naar Hody, en na een ritje van 6 km sloten we opnieuw aan op het parcours. Nu zagen we wel waar we misgereden waren (onduidelijke pijltjes combinatie) en we waren weer weg.
De Cote de Horbon, de Cote de Warre en toen al eens een eerste venijnige lange klim met de Cote de Roche de Frêne. Daar werd er al een eerste schifting gemaakt en vele waren toen al eens in 't rood aan het gaan. We waren tenslotte al 110 km ver, halfweg dus.
2e stop was in een bushokje, met opnieuw wafels, franchipane en fondant chocolade. Kraanwater moest de dorst lessen. Peter goot een W-Cup gelleke in zijn drinkbus om het een beetje smaak te geven, maar Bert kapt liever zijn gelleke volledig binnen, om daarna de lege verpakking uit te delen aan een stel kinderen langs het parcours. En blij dat ze waren !
Weer fris en monter op de fiets en verder naar de Cote de Haute - Bodeux, de Cote de Bergeval ( 5 km lang saai omhoog klimmen, niet steil maar o zo saai )en de Cote de Noirefontaine. Ondertussen waren we het kleinste stadje ter wereld gepasseerd (Durbuy dus) en maakten we ons op voor de Cote de Neuville. Stilaan begon de vermoeidheid op te treden en de 3e stop was meer dan welkom. Velen gingen even in het gras neerzitten in het zonnetje maar we lieten ons hier niet door verleiden. Dan geraak je nooit meer weg en 't was nog meer dan 50 kilometers, en de zware kleppers kwamen er nog aan. Qua eten was het krak hetzelfde als de andere stops...
Met Le Stockeu na 181 km brak de hel los. Deze helling is echt een steile moordende klim en na bijna 200 kilometer doet hij echt geen deugd. Met een maximum van 21 % was het stoempen. Maar we raakten beiden boven !
Nadien na 5 km was er de Cote de Wanne, ook zo'n mini beest. En of het niet genoeg was kwam er na 10 km nog de Thier de Coo. Ze hadden er wel nieuwe asfalt gelegd maar 't blijft even steil... Bijna bovenop de top was er de laatste stop met de gebruikelijke hapjes, ah ja, er waren ook bananen en Spa water.
De kaap van 200 km was nu gepasseerd en er stonden nog LA Haute Levéé en Le Rosier op de lijst. Peter ging er op de Rosier nog even stevig vandoor en liet Bert een beetje verweesd achter. Die had net geprobeerd om Peter er eens los af te rijden en had een paar honderd meter nog alles gegeven, om dan vast te stellen dat Peter vrolijk in zijn wiel aan het volgen was... die mens heeft kracht, daar komt geen eind aan...
De laatste 5 kilometer naar Spa was een heerlijke afdaling inclusief haarspeldbochten en zo kwamen we na iets meer dan 10 uur rijden terug aan de finish. 3960 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 24 km/u.
't Was een fantastiche rit, loodzwaar maar een enorme voldoening dat we hem toch konden uitrijden. Alweer een grote stap vooruit in de voorbereiding naar La Marmotte.
Ook Dirk en Nico reden verkeerd, vroegen in hun beste pannekoeken Frans de weg aan een boer en maakten zo een omweg van 26 kilometer, waardoor ze op 186 kilometer uitkwamen...ook de moeite waard !
Davy liet vorige week een tand wegnemen door middel van een operatie, en alles verliep vlekkeloos.
De planning was om samen met de rest van de bende de Waalse Pijl te rijden, maar Davy heeft nu een negatief advies gekregen en moet zich voorlopig beperken tot duurtrainingen.
Jammer, want onze "Cuore Italiana man" zou zich eens kunnen uitleven hebben op de bergskes.
Veel beterschap Davy en tot de volgende afspraak !
De dag nadien was er bij de meesten wel nog een beetje een vermoeid gevoel of een beetje spierpijn. Alleen bij Wim was de toestand iets gecompliceerder.
Maandag is Wim naar de dokter geweest en dit was de diagnose...
zware kneuzing van de onderrug en staartbeentjes
elleboog blauw en knie ferm geschaafd
achterwerk met bloeduitstorting (voorlopig blauwzwarte kleur)
De onderrug en de staartbeentjes vertoonden gelukkig geen barsten of breuken. Dus een weekje rust en dat komt wel goed. Ook de schaafwonden en het poepke zullen na verloop van tijd wel genezen. Wim bedankt trouwens zijn ploegmaten voor de goede zorgen en is blij dat hij op ons kan rekenen. De oude krijger krijg je niet kapot hé
UPDATE : 1 week later zijn de wonden al mooi genezen en kan Wim ook alweer probleemloos fietsen.
Zaterdagochtend spraken we af aan de E17 in Haasdonk. Bert en Davy vervoegden er met Wim, Peter en Dirk.
Na een voorspoedige rit kwamen we rond half 9 aan in Mons. Kleren aandoen, benen inwrijven, nog snel iets drinken, fiets nakijken en dan naar de inschrijving. Papiertje invullen, zelfs van welke provincie je was (er waren 214 Oostvlamingen die dag) en dan op naar Chimay.
De eerste kilometers verliepen nog vlak en waren een goede warming up. Geleidelijk werd het landschap meer glooiend en werden de klimspieren aangesproken. Maar ons groepje bleef mooi samen. De lange kaarsrechte weg naar Bersillies was een plezier. Steeds bergop en bergaf.
Bij de eerste stop na 30 km was het rap even wat eten, er waren zelfs chips voor de liefhebbers
Daarna vertrokken we terug en eens voorbij het gemeenteplein van Bersillies was het linksaf en dan direct een steile klim. Bovenop de top stonden de fotografen de zwoegende massa te fotograferen. Bert zat nog met een stuk wafel in zijn strot geperst en moest, slikken, ademen en lachen tegelijk. Het resultaat op de foto achteraf viel al bij al nog mee...
Geleidelijk aan werden er meer de landelijke wegen opgezocht en we doken zelfs even Frankrijk binnen. De kwaliteit van de wegen was soms niet om naar huis te schrijven, veel putten en zo, maar een beetje voorzichtig rijden helpt altijd.
Na 70 km was er dan het "keerpunt" in Chimay. Daar werden we getrakteerd op een soort groene drank die fris naar munt smaakte. Kleurtje van een onkruidverdelger maar kom, als't voor niks is smaakt het altijd.
We vertrokken terug en de wind begon zich nu ook te moeien. We besloten om een kettingske te rijden en dat draaide soepel tot één of ander ADHD Waal zich in een Franse colère kwam moeien. Ok, hij had ietsiepietsie gelijk over de windrichting, maar 't was de manier waarop dat hij uitvloog. Toen hij zich nadien nog ongeneerd in Bert zijn wiel placeerde en die hem een nieuw Vlaams woord leerde (wielekeszuiger) was het tijd voor rijles. Met Peter op kop werd alles op een lint getrokken en ons Waaltje moest alles uit de kast halen. Zowel Peter, Dirk, Davy, Wim en Bert wisselden elkaar op kop af en na een paar beklimmingen was ons driftkopje eraf...grijns ...
Na 90 km was er dan een communicatiefout tussen Dirk en Wim. Het resultaat was dat Wim zich nog even recht kon houden maar dan kennis maakte met het asfalt. Wim was even groggy maar na een paar minuten kwam er terug leven in de oude knoken en een paar minuten later zat hij , de pijn verbijtend, terug op de fiets. Bij de volgende stop zouden we de wonden wel verzorgen.
Op de laatste stop na 100 km was het echter tevergeefs zoeken naar een verbandkistje. Ze keken ons daar aan of we iets vies hadden gezegd. Gelukkig was er een behulpzame cafebaas. We konden de wonden aan de elleboog en de knie mooi uitwassen en de patron kwam zelfs met een tube Isobetadine aanzetten. Wim was opgelapt en al mankend en zuchtend kroop hij op zijn stalen ros en vertrok terug.
Maar eens de pech begint.... Bert reed na een 105 km lek achteraan (snakebite) en alsof de duivel ermee gemoeid was reed hij 15 km verder nog eens lek maar dan nu vooraan (grote steen). Bandjes wisselen, beetje knutselen met de C0 2 patroontjes, maar we konden weer verder.
Peter fungeerde als perfecte kopman en ook Davy had nog poeder in de beentjes. Stilaan begon de zon echter plaatst te maken voor dreigende wolken en zo'n 10 kilometer voor het einde werden we getrakteerd op een ferme plensbui. Bert en Davy zaten net in een kopgroepje dat door de regenbui volledig uit elkaar viel. Daar ging ons plan van mee te rijden en onze krachten te sparen.
Met het karakter van een echte Flandrien reden we nu op karakter de laatste kilometers uit, onder een zonnetje.
Eens in Mons, deden we rap onze natte kleren uit en reden met de auto naar de inschrijving, waarna een lekkere warme douche het leed rap verzachte. Wim had een mooi kontje, lekker rood. 't Zal een aangename nacht geweest zijn. Maar ja, dat zijn nadien weer straffe verhalen hé...
We vulden onze suikers nadien op met massa's cola's. Nee, geen Chimay, we zijn profs hé
We maalden de 157 kilometer af in iets meer dan 6 uur en haalden een gemiddelde snelheid van 28,4 km/u. Het aantal hoogtemeters was 1792m.
Vorige week reed Dirk de 53 x 11 in Hamme. Met heen en terug naar huis haalde hij meer dan 180 km op 1 dag. Tussendoor ook nog een paar keer in de week gaan trainen en de fysiek is in orde.
Peter beperkte zich tot kilometers malen in de omgeving maar wel tegen meer dan 32/km gemiddelde snelheid.
Wim reed de Ename Classic, de vroegere Reuzen van Vlaanderen. 140 km over 25 hellingen (Koppenberg, Kwaremont, Paterberg,...) maar ook een aantal die Wim nog nooit had gezien of gehoord. Neem daar nog bij dat hij sukkelde met pijnlijke voeten en dan is't echt doorbijten. Voor de rest af en toe trainen op 't Heiende en eens zwaar doorgeven op de spinningles.
Bert reed zaterdags de Hageland Classic en die bracht hem door Haspengouw en Wallonnie. Alles tesamen goed voor 166 km. De dag nadien stond er de Ludivine Henrion op het programma. (Ludivine is Belgisch Kampioene Elites en vriendin van Olivier Kaisen). Sman met Davy was het afzien op de hellingen in de buurt van Andenne. Davy reed vrolijk bergop en bergaf, maar Bert voelde nog de pijnlijke spieren van de dag voorheen en besloot iets rustiger aan te doen. 122 km later zat Davy al te verbroederen en een beetje later kwam ook Bert hem vergezellen.
Nu is het echt officieel ! We hebben onze startnummers ontvangen !
Nummer 2867 voor Wim Cornelis
Nummer 2865 voor Bert De Moor
Nummer 2854 voor Davy Marin
Nummer 2866 voor Peter Van De Voorde
Nummer 2873 voor Dirk Van Der Veken
Nummer 2855 voor Dirk Vanhee (*)
De trainingen beginnen nu ook een ander karakter te krijgen. De meeste onder ons zijn de Vlaamse heuveltjes wel een beetje moe en zodoende worden de grenzen verlegd naar de Ardennen. Minder steile hellingen, maar ze zijn wel langer.
Binnenkort rijden we met een aantal de klassieker Mons - Chimay - Mons. Wie de 160 km of de 205 km is nu nog niet duidelijk, maar 't zal in elk geval aanpassen worden om te rijden. Maar we hebben er volop zin in !
(*) Laatst toegevoegd, collega renner van Davy Marin.
Om 7uur bij Peter om richting Oudenaarde te vertrekken, dus goed op tijd en zodoende ook een mooie parkeerplaats gevonden dicht bij het vertrek. Al redelijk druk aan de start en dus in de aanvangskilometers hele grote groepen en dus redelijk gevaarlijk fietsen op de smalle baantjes. We nestelen ons achteraan van een groep van ongeveer 100 man waar er hier en daar wat wringers tussenzitten...en we besluiten om wat op te schuiven naar voor...wat een hele klus lijkt te worden...maar dat lost eiegenlijk zichzelf op want het parcours loopt stilaan op...en er zakken al heel vlug renners uit die geen klimmersbenen hebben. Peter zet zich na een 15tal km op kop en al snel zijn we nog met ons tweetjes.. 143km met 16 beklimmingen waaronder Berendries, La Houppe, Les Hauts, Saint Saveur, Taaienberg en Molenberg als voornaamste hindernissen worden voor de wielen geschoven. We bereiken de eerste controle zonder noemenswaardige moeilijkheden (en dat met het débacle van de Ronde in het achterhoofd waar we na 50m al gedaan hadden met fietsen...) dus toch opgelucht. De volgende kilometers worden aan een strak tempo afgemaald. Bij de beklimmingen laat Peter een sterke indruk aan jan en alleman, waardoor ook Wim wijselijk zijn eigen (koffiemolentje) tempo zoekt om boven te komen... Menig wielertoerist zegt aan Wim da "zijnen maat gene gewonen is", wat hij ook volmondig beaamt. De zwaarste hindernis van de dag is wel Les Hauts...hééél lastig en ambetante kasseitjes...maar ook daar laten we ons niet door doen en nemen we, de ene gezwind en de andere iets minder, de maat van. Het is prachtig weer en de kniestukken en dikke handschoenen (het was 1 graad bij het vertrek 'smorgens) zaten toen al in de achterzak. Peter blijft ook na de derde controle het commando voeren...Wim heeft het gevoel dat hij achter een brommerken rijdt...of beter "het Boonen gevoel achter Cancellara..." We blijven van alle pech gespaard en bereiken de aankomst in Oudenaarde. Alweer een goeie stap gezet richting ons doel DE MARMOTTE. Een heel mooie maar zware rit staa op ons palmares...op naar de volgende. Huiswaarts wordt er nog wat bijgepraat over de rit om toch wel moe maar voldaan Lokeren te bereiken.
Davy reed de Wiebo tour ( Ronde van Vlaanderen voor aspirantjes), samen met Bert als begeleiding.
Daarna was Davy ook nog op de training van de Wielerteam Waasland jongens. Ook een rit van bijna 100 km door de Vlaamse ardennen stond deze week op het programma. Alles tesamen weeral meer dan 300 km op 10 dagen.
Ook Peter en Dirk malen rustig hun kilometers. Dirk reed vorig weekend meer dan 230 km op 2 dagen. Ook Peter verkende vorige zaterdag de Vlaamse Ardennen en kwam na 133 km moe maar voldaan terug thuis. Zondag reed hij met Lennert mee met de training van Wielerteam Waasland die de heuveltjes in de streek van Tielrode en Temse opzochten.
Bert had vorige week een rustweek, nadat hij de week ervoor meer dan 400 km had gereden. Vorige zaterdag vertoefde hij in het Hageland en maalde er 192 km af met 31 hellingen. De dag nadien was hij present om samen met Peter mee te rijden op de training van Wielerteam Waasland en werd er nog even gespeeld op de kleine bergjes.
Van Wim hebben we voorlopig niks gehoord dus Wim ... waar zit je ? Op de fiets vermoedelijk
Je ziet, elk heeft zijn trainingsschema en zit niet stil. Op het programma voor de volgende weken staan o.a stage in Ronse met WT Waasland (Bert en Davy) en Wim en Peter die de "Peter van Peteghem Classic" gaan rijden.
DE RONDE WAS VOORBIJ NOG VOOR ZE BEGONNEN WAS...
Zaterdagmorgen om 6 uur was ik bij Peter aan de deur om alles in te laden, er werd "beireweer" voorspelt maar Peter en Wim lieten zich daardoor niet afschrikken en vertrokken richting Ninove.
Door zo vroeg te vertrekken met de auto werden de traditionele files op de baan naar Ninove vermeden. Een vriendelijke politieman wenste ons een goeie en veilige ronde toe...dus wat wil je nog meer.
Eerst nog een warme tas koffie gedronken en dan alles in gereedheid gebracht voor het "avontuur" DE RONDE...en...die was na 100 meter afgelopen... De derailleur van Wim zijn fiets draaide in het achterwiel (god weet hoe dit kon???) met als gevolg ketting kapot, derailleur naar de filistijnen, twee spaken uit en wiel krom...voila daar stonden we dan, net achter de boog van de aankomst (we hebben dat dan toch gezien). Even werd er door Wim voorgesteld dat Peter zijn Ronde toch zou rijden en Wim naar huis ging om zijn MTB op te halen...maar Peter was heel kordaat en zei "samen uit samen thuis" wat ik echt wel tof vond want zijn ronde lag ook in het water...(ploegmaat eerste klasse...typerend voor ons ploegsken hé mannen). Mijn kaderplaatje (ik was op voorhand ingeschreven) werd door een vriendelijke Nederlander overgenomen en hij gaf me zelfs 10 euro ipv 5 euro...gedeelde smart noemde hij het( wie zei er dat de Nederlanders gierig waren???). Om 8 uur waren we alweer in Lokeren, Peter is dan naar Destelbergen gaan rijden (115km) en Wim is zijn frustraties gaan uitwerken in de bossen van Tervuren (Zoniënwoud) met een stevige wandeling van 16 km...zonder één druppel regen... De volgende dag absoluut geen zin om de MTB op te kruipen...was te ontmoedigd van de gemiste kans...Maar Paasmaandag dan toch opnieuw de MTB op (gelukkig had ik die nog) voor een stevige toertocht in het veld van 110km...en da telt dubbel...allé da zeggen ze toch?
Moraal van het verhaal: beter nu de tegenslag dan straks in de Marmotte...en gelukkig had ik dit niet voor tijdens de afdaling van de Haaghoek... Toch nog eens een bedankje voor Peter...voor alle gedeelde miserie.
vertrokken in Lokeren richting Luik... Na alle formaliteiten vertrokken voor een zware rit om 6u30...Door werkzaamheden was de côte d'Oneux niet te beklimmen maar we kregen daar in de plaats côte de Cahambralles voor de wielen geschoven na 25km...ik was direct opgewarmd.
)...ook hij vond het heel warm en de afstand begon te wegen...voor hem niet alleen...De côte de Rosier was de volgende en die is meer dan 4km lang maar die loopt wel goed dus geen problemen op deze beklimming. Door de warmte en te weinig slaap werd ik overmand door een slaapgevoel en het was nog 30 km naar de La Redoute , de volgende controle. Dit zijn de langste dertig kilometer geweest die ik ooit gereden heb...afzien en 't was niet eens bergop. Net voor de beklimming van La Redoute was de laatste controle. Genoeg gedronken en gerust en met goeie moed aan de Redoute begonnen....amai wat heb ik afgezien om het kleinste verzet toch rond te krijgen (er stonden toen al 230 km op de teller). Boven gekomen een "redbulletje" naar binnen gekapt en vertrokken voor de laatste 20 km. de côte de Havelange is een gewone rechte weg omhoog en niet al te steil en dan bergaf tot in Tilff de officiële aankomst. Op het plein in Tilff was er een gezellige drukte en lagen hier en daar "levende" lijken. 
...geen keus en met vernieuwde moed omhoog...wat eigenlijk nog goed lukte. Ik had 252 km gereden en er 10u10 over gedaan...was moe maar wel blij dat het gelukt was ook al was dit niet mijn weertje..Na een half uurtje bekomen te hebben reed ik terug richting Lokeren met de bedenking dat er maar een kleine inzinking is geweest die ik vooral te danken (haha) heb aan te weinig slaap...dus wie bij mij slaapt in Frankrijk voor de Marmotte 
ZAL STIL MOETEN ZIJN!!!! 
)en de Cote de Noirefontaine. Ondertussen waren we het kleinste stadje ter wereld gepasseerd (Durbuy dus) en maakten we ons op voor de Cote de Neuville. Stilaan begon de vermoeidheid op te treden en de 3e stop was meer dan welkom. Velen gingen even in het gras neerzitten in het zonnetje maar we lieten ons hier niet door verleiden. Dan geraak je nooit meer weg en 't was nog meer dan 50 kilometers, en de zware kleppers kwamen er nog aan. Qua eten was het krak hetzelfde als de andere stops...
.
. De derailleur van Wim zijn fiets draaide in het achterwiel (god weet hoe dit kon???) met als gevolg ketting kapot, derailleur naar de filistijnen, twee spaken uit en wiel krom...voila daar stonden we dan, net achter de boog van de aankomst (we hebben dat dan toch gezien). Even werd er door Wim voorgesteld dat Peter zijn Ronde toch zou rijden en Wim naar huis ging om zijn MTB op te halen...maar Peter was heel kordaat en zei "samen uit samen thuis" wat ik echt wel tof vond want zijn ronde lag ook in het water...(ploegmaat eerste klasse...typerend voor ons ploegsken hé mannen).
