Na het bezoek van Monique Patteet in Zon en Hei en de twee mail hoorde ik weer even niks meer. Maar plots kwam het bericht dat ik zou ontvangen worden door Gert Nielandt op zijn bureau in de Lange Gasthuisstraat. Het moest wel 's avonds om 19 uur. Waarom? Geen idee.
Toen ik daar arriveerde zat G.N. aan zijn bureau. Voor hem op de tafel lagen een map en schriftje. Dat schriftje kende ik. Daarin noteerde hij allerlei zeer belangrijke dingen tijdens vergaderingen.
Na wat plichtplegingen en koetjes met bijbehorende kalfjes kwam het gesprek op dreef en ... kwamen de slides op tafel uit het mapje. Die super geheime slides.
Er waren inderdaad 5 vragen die moesten gesteld worden. Later heb ik vernomen dat men zich aan die 5 vragen had moeten houden, wat niet gebeurd is. Men vroeg gewoon door tot men had bereikt wat men wilde bereiken: een stok om te slaan! Bovendien bleek ook uit de slides dat men niet alleen had gesteund op gesprekken met het personeel tijdens het onderzoek, maar uit verslagen die men had gemaakt toen voormalige personeelsleden waren gaan klagen. Die hadden dan zonder confrontatie, vaak zelfs zonder dat ik wist dat ze waren gaan klagen gewoonweg overgeplaatst. Maar op die slides kom ik later terug. En ik zal dan mijn bewering ook staven.
Ik heb toen drie dingen gedaan:
ik heb beweringen die waar waren toegegeven;
ik heb groffe leugens of halve waarheden weerlegt
ik heb mijn visie op mijn taak toegelicht.
Alles werd netjes genoteerd. Ook mijn visie. En of men het er nu mee eens is of niet, ik heb me steeds aan die visie gehouden.
Op de eerste plaats kwamen bij mij de kinderen en hun gezin. Daar werkten we voor. Zij waren ons doelpubliek en voor mij stond het als een paal boven water dat elk personeelslid daar zijn beste beentje moest voor voorzetten. Of het nu een directeur was of een werkster, dat maakte geen verschil. Luiheid, en vooral afschuiven van taken om het wat makkelijker te hebben duldde ik niet..
Op de twee plaats kwam Zon en Hei: als combinatie van ouders en kinderen, personeel, gebouwen, reglementen, toeziende overheden, bazen, financiën en zo meer .
En op de derde plaats kwam het personeel. Zij werden voor hun werk betaald. In sommige gevallen (zoals nachten en weekends) schromelijk onderbetaald. Maar het stond hen vrij ander werk te zoeken als zij daar niet mee akkoord gingen. Maar ik kon geen luiheid verdragen. Wie echter meewerkte om de doelstellingen waar te maken kon op mijn onvoorwaardelijke steun rekenen, de anderen helemaal niet. Liever iemand die inhoudelijk minder sterk was, dan een ander die zich het makkelijk maakte. Jammer bleek achteraf dat er wel enkelen waren die ik als sterkhouders en steunpilaren beschouwde, die nadien de messen hebben bovengehaald. En die mijn rug vonden om ze in te planten.
Enfin het gesprek was ten einde. Ik verliet het gebouw langs de garage. Alle andere mogelijkheden waren op slot.
Twee dingen had ik wel in mijn mouw zitten.
Dat Gert Nielandt net als Monique Patteet er op drukte dat ik wel eens versteld zou staan als ik wist wie die negatieve dingen over mij gezegd had. Het waren niet de minsten waarvan die uitlatingen kwamen. Vermist ik zeker het dossier niet mocht inkijken kon ik er maar naar raden wie dat waren. En dat zou nog een gevolg hebben, deze uitspraak dan.
Dat Gert Nielandt me uitdrukkelijk had gevraagd wanneer ik men pensioen zou gaan. Ik stelde de datum als 1 april 2008 voorop. Hij noteerde dat met stip in zijn schriftje. En zelfs toen viel mijn eurocent nog niet.
Korte tijd nadat het personeel inzage had gekregen van onze positieve en negatieve punten kon het niet uitblijven dat ook Ria en ik op de hoogte zouden worden gebracht. Ik kreeg bericht van Gert Nielandt dat hij samen met de vertrouwenspersonen een bezoek zou brengen aan Zon en Hei en hij om 14 uur met mij zou praten en om 15 uur met Ria.
Groot was mijn verbazing toen ik die dag alleen Monique Patteet (de hoofdaanklager) zag binnenstappen. Op mijn bureau werd alles gauw duidelijk.
Monique Patteet: "Ik heb met Gert afgesproken dat hij niet mee zou gaan omdat ik vond dat dat misschien bedreigend zou zijn voor jou!" Ik zat godverdomme al weken op zijn uitleg te wachten en nu kwam hij niet mee omdat zij dat bedreigend vond. Het moet leuk zijn als je voor een ander kan denken.
Monique Patteet: "Ik zou Marijke Depelchin meegebracht hebben, maar die kon niet vandaag. En ik vond Nina Vermeulen nog niet rijp genoeg voor zulk gesprek!" Fantastisch toch als je zo alles naar je hand kan zetten.
Maar dan kwam het!
Monique Patteet: "Vroeger werd een klacht tegen een baas meteen geseponeerd. Dan kan nu niet meer! Wij gaan tot op het bot!"
Voila, de trend was gezet!
Dan kreeg ik te horen dat ik ooit een goeie baas was geweest. Dat onder mijn leiding we goede inspectieverslagen hadden gekregen bij Kind en Gezin. Dat ik ver stond voor het personeel.
Maar ...
Dat ik leed aan een complete normvervaging. Dat ik Jessy en Gregg bevoordeelde. Dat de familie als geheel als bedreigend overkwam. Dat ruzies tussen en Ria en mij vaak verder gingen in Zon en Hei. Dat ik vaak erg hard riep tegen het personeel. Dat de houding van de leidinggevenden leidde tot depressies. Enfin daar komen we allemaal nog op terug als we de slides zullen bespreken.
Eén van de punten waarop de opperonderzoekster steeds terug kwam was dat het niet hoorde dat een familie van vier in dezelfde instelling werkte. Onmiddellijk gevolgd dor de vraag wat ik daaraan wilde doen. Ik dacht meteen aan de vraag aan Jessy, de avond van de schandpaal of ze niet in een andere voorziening zou willen werken. Wilde zij mij dat laten zeggen dat ik dat goed zou vinden? Geen haar op mijn kop dat daar aan dacht.
De verwijten bleven maar komen. Tot er plots geklopt werd en Ria binnenstoof.
Ria:"Ik had een afspraak om drie uur en het is al bijna vier uur. Ik ben op van de zenuwen."
Ik stond recht en zegde haar dat ze gerust met die mevrouw mocht praten in mijn plaats want dat ik het nu wel gehad had. En ik verliet mijn bureau.
Ik weet niet hoe lang ik liep te ijsberen tussen het oude gebouw en het plopjesgebouw in. Ik was woedend, teleurgesteld, kortom ik stelde me vragen waar dit toe moest leiden. Maar dat laatste werd me pas veel later duidelijk.
Toen kwam Ria naar beneden. Wenend. We praatten even. Haar gesprek was alleen maar over mij geweest. Dat ik ziek en overspannen was en dat ik dringend een arts moest raadplegen en best nog ziekteverlof moest nemen. En dat het haar taak was daarvoor te zorgen. Handig toch dat je naast in iemand hoofd kijken ook nog een diagnose kan stellen zoals een volleerd dokter.
Ik liep de trap op naar boven omdat ik dacht dat de opperinquisiteur al weg was. En ik wilde mijn pc afzetten. Ik ging mijn bureau binnen en in hoorde dat Mevrouw de onderzoeksrechter met Gregg zat te praten.
"Jouw vader is overspannen en totaal gestresseerd. Hij heeft dringend medische hulp nodig! Bovendien is hij niet professioneel bezig!" Ik dacht dat ik ontplofte.
Enfin, ik dacht dat niet, ik ontplofte echt. Ik stormde de personeelskamer binnen en brulde tegen Patteet dat ze de naam van vertrouwenspersoon niet waard was als ze info over mij zo maar tegen iedereen ging vertellen. En als ze iets over mij wilde zeggen, dat dat dan ook tegen MIJ moest doen. Ik was ziedend en niet bepaald mals. Bars is het goede woord.
Patteet leek ontdaan, dichter bij het wenen dan bij het lachen. Ze beet me toe dat dit nog een staartje zou krijgen, dat ze dit niet nam en zou melden aan Gert Nielandt. Dat ze maar deed wat ze niet laten kon.
Met bekwame spoed verdween ze.
Vermits mijn pc nog niet afstond begon ik meteen aan mijn mail aan Gert Nielandt. Dat hij me gezegd had dat hij mee zou komen. Dat het gesprek was falikant was afgelopen, dat ik mijn naam alle eer had aangedaan. Dat Patteet aangeslagen was vertrokken. Dat de familie Van Dingenen duidelijk ter discussie stond. Dat men leugens geloofde, de weerlegging ervan niet. En vooral: dat ik geen vertrouwen meer had in de vertrouwenspersonen. Dat ik alleen maar kon gissen naar de ware redenen van het onderzoek.
Ik begon mijn mail met "M. Nielandt".
Groot was mijn verbazing dat ik 's anderendaags antwoord kreeg onder de hoofding: "Beste Dirk". Ik voelde me helemaal niet zijn "Beste Dirk".
De mail zegde dat hij wel wilde meekomen maar dat niet deed op vraag van de vertrouwenspersonen. Dat hij nog niet op de hoogte was van het gesprek. Dat hij niemand wilde "zoeken" of de familie ter discussie wilde stellen. Er was geen verborgen agenda. Maar 'en dat vind ik nog steeds de beste) hij als werkgever moest ingaan op vragen en klachten van personeelsleden en proberen, om, op een open en constructieve manier, tot oplossingen te komen.
IK schoot in een lach. Mijnheer Nielandt een open sfeer? Personeel onder volledige geheimhouding achter gesloten deuren alleen te ondervragen? Is dat open. Nadien alle punten te projecteren is dat constructief?
Een open confronterend gesprek tussen het personeel én de familie zou misschien de lading van die laatste zin gedekt hebben.
Een aantal dagen nadat alle personeelsleden achter gesloten deuren waren gehoord, kreeg ik een mail van Marijke Depelchin. Of ik alle personeelsleden wilde mededelen dat ze op een (woensdag?-)avond om 19 uur verwacht werden in de speelzaal van Zon en Hei en dat ik voor een overheadprojector moest zorgen. Aanwezigheid verplicht. Ria en ik waren niet welkom!!! Na twee maanden wisten we dus officieel nog van niets. Jessy en Gregg mochten wel komen en met hen zou een apart gesprek gevoerd worden met de drie vrouwelijke inquisiteurs.
Die avond gingen Ria en ik naar de cinema. Maar na de film belde ik meteen Gregg. Die zat met een deel van het personeel in het café "De Sandy" in Heide. Aan de achtergrondgeluiden te horen was het best gezellig.
Uit Greggs uitleg maakten we op dat de drie zogenaamde vertrouwenspersonen een aantal slides op de muur hadden geprojecteerd met daarop de positieve en negatieve punten die uit de gesprekken waren naar voor gekomen en dit voor ons vier. We waren dus gewoon voor het personeel aan de schandpaal genageld en dit ZONDER VOORAFGAAND GESPREK, ZONDER MOGELIJKHEID TOT VERDEDIGING OF WEDERWOORD!!!! Uit een artikel in het personeelsblad van de stad betreffende vertrouwenspersonen stond dat hun taak eigenlijk bemiddeling bij conflicten was. Mooie bemiddeling!!!
Uit het gesprek met Jessy en Gregg bleek hun indruk dat ze Jessy weg wilden. Vragen hoe ze daar tegenover stond werd beantwoord dat ze dat echt niet wilde.
Ik vroeg me nu nog meer af wat de achterliggende gronden waren van dit onderzoek en wat men wilde bereiken. En ook en vooral wanneer Ria en ik eens aan het woord zouden mogen komen. Het enige wat men tot nog toe had bereikt was een onwennig verveeld gedrag bij het personeel en een hoop vraagtekens, onbegrip en wantrouwen tegen het personeel. Wat mijn gevoelens tegenover de onderzoekers was zal ik om kiese redenen maar voor mezelf houden. Maar ik was onnoemelijk benieuwd naar de slides. En dat duurde dan weer even voor de soap verder ging.
Eindelijk begon het onderzoek. De drie onderzoeksrechters (vertrouwenspersonen heet dat in Antwerpen) waren er op tijd. De verdeling van de lokalen gebeurde, zodat ze ongestoord, maar ook ongecontroleerd te werk konden gaan. Ik hoorde Nina Vermeulen nog vragen aan de andere twee:"We houden ons toch aan de vijf vragen hé?" Wat die vijf vragen waren zou ik pas veel later vernemen.
De eerste dag was het al duidelijk waarover het ging. Eén van de personeelsleden, waarvan ik de naam niet ga noemen, stond bij Gregg te praten toen in voorbij kwam. "En?" vroeg ik. Haar antwoord liet niks aan duidelijkheid over:"Ik heb de indruk dat ze jullie zoeken!" Minder had ik niet verwacht. Men wilde mijn kop en voor minder zouden die drie het niet doen. Let wel, ik ben ervan overtuigd dat zij de enigen niet waren die dat wilden. Ze hadden instructies gekregen.
Het onderzoek (dus de geheime ondervraging van het personeel) duurde drie weken. Zonder dat Ria, Jessy, Gregg of ik wisten waarover het eigenlijk ging allemaal. Veel personeelsleden zwegen (omdat ze bang waren dat zou uitkomen wat ze gezegd hadden of gewoon uit ongemak).
Op 1 mei gingen we naar de de 1mei-stoet. Al lang niet meer uit overtuiging, maar eerder uit traditie. Lode en Rita van het Veen namen ons nadien mee naar een feestje van de SPA onder de hangars aan de Scheldekaaien. En wie lopen we daar tegen het lijf: Nina Vermeulen. Nu had ik al lang mijn conclusies getrokken: ik wilde met geen van de drie Inquisiteurs ook nog maar iets te maken hebben. Terwijl Ria met haar babbelde ging ik op de rand van de Schelde staan. Ik viel zowat van mijn stokje toen ik hoorde van Ria nadien wat Onderzoeksrechter Vermeulen te zeggen had:3We hebben in het onderzoek heel wat fouten gemaakt, maar we hebben er veel uit geleerd!" Zij dan, dat ze dat echter op onze kap hadden geleerd, dat scheen ze niet te vatten.
Maar intussen bleven wij in het ongewisse waarover het eigenlijk ging.
Met stijgende verbazing zit ik naar de Groepssite "Zon en Hei" te kijken. Weet je: ik heb me vaak afgevraagd hoe de kinderen en het personeel dat allemaal beleefd hadden. Ikzelf ben 6 jaar lang op internaat geweest in de Rijksnormaalschool Lier. Maandag vertrekken met een valies, zaterdag terug met een valies. Ik weet dus een beetje hoe het voelde, weggaan thuis, je vrijheid een stuk opgeven. En toch heb ik ondervonden later dat de herinnering alleen het mooie overhoudt. "Alles gaat voorbij, alles vervaagt, alles ... behalve de herinnering!" (een Frans citaat dat ik ooit kreeg van mijn leraar Frans).
Ik kon me dus makkelijk verplaatsen in de gevoelens die alle kinderen hadden toen ze werden binnen gebracht. Bij de ene was het verdriet groot en die liet dat duidelijk merken, de ander leed van binnen en de derde was blij dat hij kon komen. Ik heb me steeds gespiegeld aan mijn directeur in Lier: Renaat Merecy. Een streng maar rechtvaardig man, waarbij je steeds terecht kon. Soms leuk, soms minder.
Ik heb nooit een gemakkelijke willen zijn omdat ik me heel goed bewust was van het feit dat een grote verantwoordelijkheid lag bij elk personeelslid van Zon en Hei om jullie kansen te geven op de toekomst. En ja, laat het me maar met een groot woord zeggen: jullie een opvoeding te geven en kennis bij te brengen. Alleen op deze manier bleven jullie kansen op de toekomst open. Dat botste soms, maar vaak was het leuk samenwerken.
Gelukkig heb ik heel wat schitterende medewerkers gehad, die zich net als ik beseften dat het op hen aankwam. Die ben ik heel dankbaar, al liet ik dat allicht op het moment zelf te weinig blijken.
Maar nu ik dat alles lees, blijkt dat wij (en daarmee bedoel ik de grote hoop van het personeel) niet zijn mislukt. Het grootste plezier vind ik nu dat ik het van jullie zelf mag horen als bevestiging. Bedankt daarvoor!
Vandaag op Facebook kwam ik een nieuwe groep tegen. "Zon en Hei" met heel wat "oude" bekenden. Ik heb me meteen lid gemaakt met de bedoeling oude koeien uit de gracht te halen. Het maakt me plots veel jonger en doet me de miserie met 't stad en sommige personeelsleden vergeten. Misschien is het beter dat ik mijn verhaal over het "onderzoek" stop en me ga bezig houden met het echte leuke verleden. En daar horen eigenlijk meer heerlijke mensen bij. Ik begin er spoedig aan. Mijn eerste 27 jaar. De rest komt helemaal op het laatst. En beste ex-leerlingen, niet klagen dat jullie er 3-4-5-6-7 en meer jaren moesten doorbrengen met ons. Vergeet niet dat wij er 27 met jullie moesten doorbrengen. Maar ik blijf erbij: niks is mooier dan te werken met en voor kinderen. En dat heeft ons steeds geleid!
Eens te meer kwam er een klacht.Weer bij één van de vertrouwenspersonen en weer eens tegen de twee werksters die voordien al waren beschuldigd van pesterijen. En weer eens werd er niet overlegd of werd er niet bemiddeld.Diegene die de klacht had neergelegd wilde weg uit Zon en Hei omdat ze niet mee wilde verhuizen naar de zuidrand van Antwerpen.Zonder overleg, noch ruggespraak besloot Gert Nielandt haar over te plaatsen naar een voorziening van de stad in Brasschaat.
Na deze overplaatsing kwam hij me vinden op mijn bureau in Heide.Daar kreeg ik de hele uitleg.Hij vertelde erbij geen klachten tegen jou (ik dus), alleen sprak je niet tegen haar .Maar We moeten toch eens onderzoeken hoe het komt dat de laatste tijd zoveel personeelsleden uit Zon en Hei zijn weggegaan en sommige blijkbaar met conflicten.Ik viel uit de lucht, want ja er waren wel personeelsleden vertrokken, maar zoveel conflicten waren er m.i. niet geweest.Hij zou overleggen met zijn diensten.
In de dagen die volgden maakte ik een lijst op van de personeelsleden die de laatste zes jaar waren vertrokken en ik zette er de reden bij.Ik kwam tot 12 personeelsleden in zes jaar waarvan een deel gewoon wegging omwille het feit dat ze nachten en weekends moesten doen.Twee omwille conflicten met andere personeelsleden (nooit onderzocht door de vertrouwenspersonen) en twee omwille van conflicten met mij (ook nooit onderzocht) en één omwille van conflict met mij dat wel werd onderzocht maar waar de vertrouwenspersoon me niet kon overtuigen dat personeelslid terug in een leefgroep te zetten.Die vertrouwenspersoon was Marijke Depelchin, naam om te onthouden. Twaalf op zes jaar, niet eens overdreven veel.
Ik stuurde de nota door aan Gert Nielandt, zonder reactie.Lange tijd geen reactie.
Tot op een mooie dag ik telefoon kreeg van Marijke Depelchin, dat ik het personeel moest bij elkaar roepen op een door haar voorgelegde datum, want dat het personeel zou worden voorgelicht omtrent een onderzoek tegen mij.Waarover dat onderzoek eigenlijk zou handelen werd me niet meegedeeld.
Op een woensdagvoormiddag, de datum bent ik kwijt maar dat doet weinig terzake zaten alle personeelsleden in de koffiekamer en kwamen er drie dames binnen.Monique Patteet (ooit met mij een conflict gehad omtrent een klacht die ze weigerde te bemiddelen), Marijke Depelchin (ooit een conflict gehad met mij omdat ik haar niet wilde volgen om een personeelslid terug bij de kinderen in de leefgroep te laten werken) en Nina Vermeulen (iemand waar ik goed mee overeenkwam.In de eerste twee stelde ik echt geen vertrouwen en het was meteen duidelijk dat zij mijn vel wilden.De reden: te begrijpen na de conficten, maar de reden van Gert Nielandt was me niet zo duidelijk, tenzij omwille van mijn vaak grote bek.
Het onderzoek zou handelen over het welbevinden van het personeel op de werkvloer.De methode: elk personeelslid zou volgens afspraak door één van de vertrouwenspersonen geïnterviewd worden ACHTER GESLOTEN DEUREN ZONDER GETUIGEN.Er werd een agenda opgesteld wanneer elk personeelslid zou kunnen komen.Met Ria en mij werden GEEN afspraken gemaakt.
Toen alles klaar was zegde ik:Allez het ga mijne kop kosten! waarop Nina Vermeulen antwoordde: Maar Dirk, dat moet je zo niet zien!Later zou blijken dat Dirk het goed gezien had.
Eerste bijeenkomst: maart 2005, afhandeling: mei 2005. Zonder ook maar één woord waarover het nu eigenlijk zou gaan. Dat vreet aan je.
Dertig jaar op een paar maanden na was ik directeur van Zon en Hei. Drie jaar nog als schoolkolonie voor zwakke kinderen, zestien jaar als Kinderopvangcentrum en tot aan mijn pensioen als Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning.
Jezelf aan een onderzoek onderwerpen is uiteraard subjectief en allicht tendenscieus. Maar ik probeer zo objectief mogelijk te zijn.
Eén van mijn gezegdes was: Iedereen maakt fouten en waarschijnlijk maak ik er de meeste van allemaal! En dat was gemeend!
Ik heb steeds de gewoonte gehad om datgene wat ik aanpakte naar mijn beste vermogen uit te voeren.Anders kan je er beter niet aan beginnen, verloren moeite! Bij de Jeugdvrienden in Deurne, eerst in het jeugdatelier Vriendschap, nadien in het bestuur als feestbestuurder
In het wijkbestuur Centrum van de toenmalige BSP-afdeling Deurne als bestuurslid
In het bestuur van de Socialistische Harmonie Ontwaking in Deurne
Later in het Jeugdbestuur en het hoofdbestuur van de voetbalclub Heibos in Kalmthout
Overal heb ik me ingezet maar ook overal ging ik in discussie als ik dat nodig vond en dat werd niet steeds op applaus onthaald.
Ik was amper 30 jaar toen ik directeur werd.Een promotie op naam van inspecteur Dujardin, die me liever niet meer in de school van zijn echtgenote en directrice op de Ruggeveldlaan te Deurne zag. Vaak discussies met haar omwille van dingen die zij besliste en die ik niet correct vond.Erger nog discussies over dingen die anderen niet juist vonden en waar ik de kolen uit het vuur moest halen. Enfin ja, een gemakkelijk manneke was ik niet.
Ik ga nu niet in op de beginjaren in Zon en Hei.Dat verhaal komt later.Ik wil me eerder bloot geven over mijn evolutie.
Het blijft mijn voorrecht leiding te hebben gegeven aan heel veel personeelsleden die samen met mij, met Ria en later met Gregg en Jessy Zon en Hei te hebben ontwikkeld.En daar zaten echt wel knappe mensen bij.Mensen met visie, werklust en enthousiasme.Maar even zeer luie, moedwillige, schijnheilige mensen. En die laatste soort kon niet op mijn goodwill rekenen.En dat hebben ze allemaal meer dan eens mogen ondervinden. Eén van mijn grote fouten was echter dat ik zij die wel goed werk leverden veel te weinig aanmoedigde en feliciteerde.
Ik ben ook nogal een opvliegend persoon.Ik ging nogal snel uit mijn dak. Als ik problemen had zowel privé als op het werk en er ging wat mis, dan durfde ik vrij makkelijk beginnen brullen.Reacties die vaak niet in verhouding waren met de feiten.En hoewel ik de laatste jaren daar echt wel heb aan gewerkt, was mijn naam gezet en bleef ik die houden.Zelfs personeelsleden waartegen ik nooit had geroepen of die het zelfs nooit hadden meegemaakt bleven me een brulaap vinden.
Maar ik heb steeds een doel voor ogen gehad.Zon en Hei tot een voorziening uit te bouwen die echt zorgde voor de gezinnen die onze hulp vroegen en zo Zon en Hei een kans te geven op voortbestaan. Vanaf 1980 lag de evolutie van de sector nooit stil.Je moest mee evolueren.En zeker de overgang van K.O.C. naar C.K.G met gelijklopend het Kwaliteitsdecreet waren arbeidsintensief.Je kon dat niet alleen, daar had je een team voor nodig.En het was o zo moeilijk om een coherent team samen te stellen en nog moeilijker alle nieuwigheden in de voorziening te implementeren.Je stootte vaak op onwil (zowel bij de bazen als bij het personeel). En ja dat vervulde mij van onbegrip en dan ontstond er woede.
Tijdens mijn directeurschap heb ik drie prioriteiten tot de mijne gemaakt en wel in volgorde.
1.Onder alle omstandigheden gingen kinderen en hun gezin voor.Dat was onze hoofdopdracht.
2.Op de tweede plaats kwam Zon en Hei als voorziening: een geheel van kinderen, gezinnen, gebouwen, personeel, reglementen,
3.Op de derde plaats kwam het personeel.Wie meewerkte en van goede wil getuigde kon op mij rekenen, door dik en dun.Wie dat niet deed, kon dat niet.
Eén ding staat vast: NOOIT heb ik een personeelslid laten ontslaan.Vaak zijn er overgeplaatst. NOOIT heb ik tegen personeelsleden een klacht neergelegd.Dat kan niet van sommige personeelsleden worden gezegd.Sommigen liepen maar al te graag naar de vertrouwenspersonen van Lerende stad.
Ik had nochtans liever gehad dat ze op mijn bureau eens goed kwamen brullen dan naar t stad te lopen.Het staat vast dat er daar verslagen tegen mij bestaan van verschillende overlegmomenten van bepaalde personeelsleden met vertrouwenspersonen.Die verslagen zijn nadien tegen mij gebruikkt bij het onderzoek, zonder dat er ooit maar één woord met mij is over gesproken, laat staan dat er een confrontatie zou zijn geweest.
Dat is twee keer wel gebeurd.Een keer op Personeelsmanagement met een werkster en één keer op mijn bureau met een opvoedster.Alle andere dossiers blijven geheim.Maar dat ze er zijn weet ik zeker.
Het stoort me enorm, nog steeds, dat bij Lerende Stad een mentaliteit heerste bij de vertrouwenspersonen om klachten te aanhoren, ze te noteren en er dan niks meer mee te doen.Overleg, samenspraak, confrontatie en bemiddeling dat zou het opzet moeten zijn.
Dit heeft ooit geleid tot een zeer hoogoplopende ruzie met Monique Patteet, de peetmoeder van de vertrouwenspersonen.Een werkster van Zon en Hei had klacht neergelegd tegen twee andere werksters.Ik kreeg dat tussen pot en pint te horen. Ik vond dat ik de twee werksters daarvan moest inlichten.Zij vroegen of zij ook konden gehoord worden.Ik heb contact gehad met Monique Patteet en haar de vraag gesteld.Zij vond dat niet nodig.Toen ik zegde dat ik dat wel vond en dat die mensen daar recht op hadden bleef ze volhouden.Toen ben ik echt kwaad geworden en heb toen gezegd dat zij de naam vertrouwenspersoon niet waard was.Iets wat ik nog steeds vind, maar wat me later bij het onderzoek zuur zou opbreken.
Dit maar om te zeggen dat ik eigenlijk wel altijd op iemand boos was (en ik vond met reden).En ik heb gebruld.
Ik was geen gemakkelijk man, maar gemakkelijke bazen bestaan niet.Je hebt een zekere verantwoordelijkheid en die moet je waar maken.En ik eiste inzet van mijn personeel en medewerking van mijn bazen.Was die er niet dan was ik een zeer grote ambetanterik.
En om heel eerlijk te zijn: moest ik het kunnen overdoen, zou ik het echt wel op dezelfde manier doen, mits proberen wat ingetoomd te blijven!
Waarom begint men in hemelsnaam aan de geschiedenis van een voorziening aan het einde van het verhaal ? Allicht omdat de laatste twee jaar van mijn carrière daar een lijdensweg zijn geweest.Twee jaar voordien had mijn chef, Gert Nielandt een onderzoek tegen mij gevraagd om na te gaan hoe het kwam dat op 6 jaar tijd 12 werkneemsters waren gemuteerd of weggegaan. Sommigen met klachten naar het schijnt. Dat was zijn versie. Ik heb hem toen de lijst gemaild met de namen van die personeelsleden en de mij bekende redenen van vertrek ter bespreking.Er kwam geen bespreking, dus was het duidelijk dat dat niet de reden was. Maar daarover later meer.
Heel lang voordien, aan het begin van mijn loopbaan in Zon en Hei had ik beslist dat de personeelsleden hun kinderen mochten meebrengen, eerst tijdens de vakanties, later toen we ook babys en kleuters hadden van bij de geboorte.Mijn stelling was dat je op die manier minder kans had op absetheïsme.Deze regeling bleef jaren van kracht.Tot na het onderzoek.
Tijdens een gesprek met Wina Van den Broeck, de orthopedagoge destijds, op mijn bureau liet ze zich ontvallen dat de kinderen van het personeel een overlast waren voor de leefgroepen.Natuurlijk was dat zo, maar naar mijn mening niet zo erg als werd voorgesteld. Toen ze op mijn vraag of ik dat dan maar moest opdoeken bevestigend antwoordde, nam ik onmiddellijk het besluit dat te doen.Ik nam een deadline van vier maanden om betrokken personeelsleden de kans te geven andere opvangmogelijkheden te zoeken voor hun kinderen. Nadien is me verweten dat ik deze maatregel genomen hebben om een personeelslid te kloten en wraak te nemen. Ik geef toe dat me dat voor dat personeelslid goed uitkwam, maar dat ik meevoelde met de andere betrokkenen.Wraak is niet mijn ding.
De eerste dag van de paasvakantie kwamen mijn twee kleinzonen nog voor één dag, op vraag dan nog, meespelen met spel zonder grenzen.
Onmiddellijk snelde een kinderverzorgster naar mijn dochter, die verpleegster was, om er haar op te wijzen uit naam van de Vriendschap- dat dat niet kon. Toen ik toevallig passeerde en informeerde wat er aan de hand was kreeg ik het verhaal.Mijn besluit kwam ogenblikkelijk. Ik nam een dag verlof en zou de twee jongens thuis opvangen.Dat die teleurgesteld waren deed niks ter zake.
Natuurlijk had de kinderverzorgster gelijk in naam van de Vriendschap. Maar
Dat zij twintig jaar voordien was overgekomen van een openluchtinstelling naar Zon en Hei omdat haar vrijer daar werkte vergeten!Dat haar kinderen praktisch in Zon en Hei waren opgegroeid vergeten!(De mijne trouwens ook eerlijkheidshalve). Dat ze steeds onder haar uren de kinderen naar school kon brengen en afhalen vergeten! Maar de Vriendschap die was er wel !!!
Die middag toen ik in mijn tuin zat met mijn kleinzonen overlegde ik met mijn vrouw of ik niet beter met pensioen zou gaan.s Anderendaags ben ik mijn papieren gaan tekenen in Antwerpen.
1 augustus zou het worden. Maar eerst wilde ik orde op zaken stellen om de overgang zo goed mogelijk te laten verlopen.Eén ding stond vast: ik wilde NIET gevierd worden.Zoveel Vriendschap was er voor mij niet meer.Althans voor sommigen.Tegen mijn wil in hebben de personeelsleden van het Pagaddertje op Luchtbal toch een verrassingsfeest in elkaar gezet en me onder valse voorwendsels naar daar gelokt.Hapje, drankje en mooie geschenken het deed toch goed!
En hoe neemt men afscheid bij het stedelijk onderwijs van een medewerker met 40 jaar dienst, waarvan 30 als directeur van Zon en Hei?
Op de laatste Algemene Vergadering van Zon en Hei vzw gaf ik mijn ontslag als afgevaardigd-bestuurder, een functie die ik ambtshalve bekleedde. Allerlei vragen over hoe het zat met het geld, wie het beheerde, hoeveel er was, maar bij het afscheid geen woord.
Schepen voor Onderwijs Robert Voorhamme, bestuursdirecteur Luc Tesseur en mijn chef Gert Nielandt stonden gauw bij elkaar te praten.En toe ik goeiedag zei en wuifde kreeg ik amper antwoord.Exit Dirk!
O ja, Walter Ergo, een ouwe getrouwe discipel van Maurice Dequeecker had een fles wijn voor me bij, ten persoonlijke titel.Hij is de enige waarmee ik nadien nog contact had vanuit de vzw.
En dan komt je laatste dag 31 juli 2007. Kaartjes van personeelsleden, kennissen, vrienden, cadeautjes, wensen, hier en daar zelfs een traan! En dan krijg je ook een mail van je chef:
Van: Gert Nielandt Verzonden: di 31/07/2007 13:36 Aan: Dirk Van Dingenen Onderwerp: Pensioen
Beste Dirk
Ik had gepland om vandaag naar Zon en Hei te komen, maar door omstandigheden lukt me dat niet.
Ik wil je, via deze onpersoonlijke weg, alvast bedanken voor je jarenlange inzet. Onze samenwerking is kort geweest en is niet altijd in de beste omstandigheden verlopen, maar ik heb je altijd gezien als iemand die zich met hart en ziel heeft ingezet voor de kinderen en de ouders.
Ik hoop dat ik één van de dagen toch in Kalmthout geraak om je persoonlijk te bedanken.
Gert
k Heb hem nog ooit een keer gezien, in t Waaigat in Antwerpen.Geen knikje, niks. Maar dat went vlug en dat is het minste van mijn zorgen.Het zegt meer over de mentaliteit bij de leiding van Lerende Stad toen, dan over mij.De weg naar Kalmthout heeft hij ook nooit gevonden!
Voor de rest hulde het Stedelijk onderwijs en Lerende stad in complete stilte.Of toch niet. Van Sodipa kreeg ik een cheque van 50 cadeau waarvan ik vele malen mijn auto heb laten kuisen. Bedankt Sodipa!
Eén wens wil ik toch vermelden.Die van Kind en Gezin. Want daar weten ze wel wat hoffelijkheid is, hoewel er ook met hen af en toe moeilijkheden waren.
In 2005 werden de geruchten dus officieel: Zon en Hei zou verhuizen. In kringen van het stedelijk onderwijs waren de plannen om de school op te doeken dan ook heel vlug klaar. De voormalige directeur van de Burgemeester Dequeeckerschool, Robert Scheltjens, intussen opgeklommen tot Algemeen directeur Basisonderwijs Stedelijk Onderwijs zou Nadia Havermans (directrice) aangeraden hebben stilaan af te bouwen. De school zou sluiten juni 2009. Eerlijk als ze is en terecht bracht Mevrouw Havermans dit nieuws over aan de ouders. En dat die ouders geen nieuwe leerlingen meer gingen sturen, of dat eventuele nieuwe gezinnen niet meer kwamen aanbellen is logisch. Nu stellen dat er geen garanties konden worden gegeven, zoals in het persartikel staat is niet correct. Er is m.i. een verschil tussen garanties geven op de toekomst en gewoon zeggen dat je gaat sluiten. Op aandringen van sommige ouders waarvan de kinderen in het vijfde leerjaar zaten en die graag hun zoon of dochter nog in de Burgemeester Dequeeckerschool zouden zien afstuderen, werd besloten de sluiting uit te stellen tot juni 2010. Had men niet beter de keuze op de toekomst gelaten aan de ouders tot op het moment dat er concrete plannen waren voor een verhuis. Want die zijn er nu nog steeds niet!
Gisteren 29 juni 2010, in zijn toespraak bij de afsluiting zei Robert Scheltjens:"... Daarom heeft de stad Antwerpen beslist om in 2012 het CKG te verhuizen naar Antwerpen." IN 2012!!! Frank Van den Broeck, algemeen directeur CKG's Antwerpen spreekt van 2013!!! We zijn nu 2010!!!! Het begon in 2005!!!! Van een lange termijnvisie gesproken!!!! Maar met een supersnelle uitvoering van dingen op voorhand, die misschien een kleine besparing zijn voor het stedelijk onderwijs. Maar zonder dat men één ogenblik oog heeft gehad voor de kinderen die noodgedwongen in het C.K.G. moeten verblijven en een andere dan hun eigen school moeten bezoeken. Die kinderen zullen nu onderdak moeten vinden in de buurtscholen van Heide. En ik heb geen enkele twijfel over de bekwaamheid van de leerkrachten in die scholen. Laat dit zeer duidelijk zijn. Maar vandaag een kind in je klas krijgen met de wetenschap dat het volgende week weer weg is om er dan twee andere te moeten opvangen is niet zo'n eenvoudige zaak. De Burgemeester Dequeeckerschool was daar op ingesteld. Dat was eigenlijk haar missie en de externe leerlingen in de school waren een verrijking voor de "gasten" in het C.K.G. De school had uitstekende leerkrachten die stuk voor stuk hun taak kenden. Met methodes werkten die speciaal voor die missie waren uitgewerkt. Ik wens de leerkrachten uit de buurtscholen heel veel moed, want ik weet wat het is.
De school sluit in 2010. De verhuis is ten vroegste gepland tegen 2012. Waarom kon de stedelijk onderwijsoverheid, politiek en ambtenarij, geen inspanning leveren om de Burgemeester Dequeeckerschool open te houden tot aan de verhuis. In een tijd waarin steeds meer kinderen worden geboren in kansarme gezinnen is de sluiting van deze school verbonden aan het C.K.G. Zon en Hei de verkeerde beslissing. Maar met zulke kleine initiatieven haal je geen stemmen, boek je geen succes. En er was niemand in de administratie van het stedelijk onderwijs, ook niet iemand die 20 jaar in Zon en Hei werkte die de verdediging met hart en ziel opnam. Mooie toespraken, dat wel, maar aan de kinderen werd NOOIT gedacht!!! Arm Antwerpen!
Het is dinsdag 29 juni 2010, iets over 19 uur. In de Burgemeester Dequeeckerschool te Kalmthout is een BBQ bezig. Ik kan me voorstellen met heel gemengde gevoelens en zelfs treurnis. Vandaag houdt de Burgemeester Dequeeckerschool op te bestaan. Na 64 jaar. De school was onlosmakelijk verbonden aan het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning "Zon en Hei". Eerst een "Schoolkolonie voor Zwakke kinderen (1946-1980) daarna Kinderopvangcentrum (1980 - 1996) en sindsdien een C.K.G. Ik was er bijna 30 jaar directeur. Vandaag om 18 uur in het T.V.-nieuws bericht van Kind en Gezin. Administrateur-generaal Katrien Verheggen komt vertellen dat er steeds meer kinderen geboren worden in kansarme gezinnen. Gezinnen en vooral kinderen waarvoor een C.K.G. werkt. Kinderen die daar werden opgevangen en die niet hun eigen school konden blijven bezoeken konden rekenen op de toegewijde leerkrachten van de eigen school. Ze waren er op voorzien zulke kinderen zelfs voor korte periode op te vangen. Kinderen waren belangrijk.
Toen eind jaren '90 van vorige eeuw bleek dat we niet meer aan ons gemiddelde kwamen om de school open te houden werd beslist ook externe leerlingen toe te laten. En dat kende een groot succes. Zo groot zelfs dat het aantal kinderen moest worden beperkt wilde men zijn doel niet voorbij schieten. De school die tot 1992 werd geleid door dezelfde directie als het C.K.G. werd ontdubbeld en kreeg dank zij de goedkeuring van toemalig Antwerps schepen voor onderwijs Gilbert Verstraelen de naam van Burgemeester Maurice Dequeecker. De laatste burgemeester van Deurne, voor de fusie, stichter en bezieler van Zon en Hei.
Maar in 2005 kwam bestuursdirecteur Luc Tesseur met een orde van 4 "trouwe soldaat-ambtenaren" melden dat Zon en Hei niet meer in Kalmthout hoorde. De voorziening zou zo snel het kon verhuizen naar "het zuiden van Antwerpen", het Kiel of Hoboken. 2005!!! De reden was: Antwerpen draagt alle lasten en er komen teveel gezinnen die niet in Antwerpen wonen. Eerste fout! Uit de jaarverslagen van toen blijkt dat toen tussen 65 en 70% van de geholpen gezin wel degelijk uit de grote stad kwam. De overige uit randgemeenten en de Kempen. Tweede fout! Zon en Hei kreeg met zijn vzw ongeveer 1 miljoen euro van de Vlaamse Gemeenschap via Kind en Gezin. 75% van dit bedrag ging naar de stadskas als vergoeding voor het personeel en nutsvoorzieningen die door de stad betaald werden. 25% waren werkingskosten waarvan de vzw alles moest betalen: voeding, materiaal, uitstappen, kleren, een volledig nieuwe keuken, ... Volgens berekeningen van de toenmalige verantwoordelijke ambtenaar bleef er voor de stad een tussenkomst van 250.000 euro, die ze bijlegden bij de 75% van de vzw. Dat de vzw, door een zorgzaam bestuur, een spaarpot opbouwde was de balk in het oog van bestuursdirecteur Tesseur, die ten pas en ten onpas verklaarde dat hij alle kosten moest dragen en de vzw steenrijk werd. Dat hij na vele malen door mij daarop werd aangesproken op een Algemene Vergadering viel bij hem niet in goed aarde, want hij siste me achter mijn rug toe dat "ik mijn mond maar eens moest houden".
2005!!! De knuppel in het hoenderhok. Volgens Tesseur zou Zon en Hei spoedig verhuizen. Consternatie, al hadden we al wel geruchten opgevangen. Enkele personeelsleden kozen voor zekerheid. Mutaties om zeker niet naar de zuidrand te moeten. Onzekerheid bij anderen.
