|
Waarom begint men in hemelsnaam aan de geschiedenis van een voorziening aan het einde van het verhaal ? Allicht omdat de laatste twee jaar van mijn carrière daar een lijdensweg zijn geweest. Twee jaar voordien had mijn chef, Gert Nielandt een onderzoek tegen mij gevraagd om na te gaan hoe het kwam dat op 6 jaar tijd 12 werkneemsters waren gemuteerd of weggegaan. Sommigen met klachten naar het schijnt. Dat was zijn versie. Ik heb hem toen de lijst gemaild met de namen van die personeelsleden en de mij bekende redenen van vertrek ter bespreking. Er kwam geen bespreking, dus was het duidelijk dat dat niet de reden was. Maar daarover later meer.
Heel lang voordien, aan het begin van mijn loopbaan in Zon en Hei had ik beslist dat de personeelsleden hun kinderen mochten meebrengen, eerst tijdens de vakanties, later toen we ook babys en kleuters hadden van bij de geboorte. Mijn stelling was dat je op die manier minder kans had op absetheïsme. Deze regeling bleef jaren van kracht. Tot na het onderzoek.
Tijdens een gesprek met Wina Van den Broeck, de orthopedagoge destijds, op mijn bureau liet ze zich ontvallen dat de kinderen van het personeel een overlast waren voor de leefgroepen. Natuurlijk was dat zo, maar naar mijn mening niet zo erg als werd voorgesteld. Toen ze op mijn vraag of ik dat dan maar moest opdoeken bevestigend antwoordde, nam ik onmiddellijk het besluit dat te doen. Ik nam een deadline van vier maanden om betrokken personeelsleden de kans te geven andere opvangmogelijkheden te zoeken voor hun kinderen. Nadien is me verweten dat ik deze maatregel genomen hebben om een personeelslid te kloten en wraak te nemen. Ik geef toe dat me dat voor dat personeelslid goed uitkwam, maar dat ik meevoelde met de andere betrokkenen. Wraak is niet mijn ding.
De eerste dag van de paasvakantie kwamen mijn twee kleinzonen nog voor één dag, op vraag dan nog, meespelen met spel zonder grenzen.
Onmiddellijk snelde een kinderverzorgster naar mijn dochter, die verpleegster was, om er haar op te wijzen uit naam van de Vriendschap- dat dat niet kon. Toen ik toevallig passeerde en informeerde wat er aan de hand was kreeg ik het verhaal. Mijn besluit kwam ogenblikkelijk. Ik nam een dag verlof en zou de twee jongens thuis opvangen. Dat die teleurgesteld waren deed niks ter zake.
Natuurlijk had de kinderverzorgster gelijk in naam van de Vriendschap. Maar
Dat zij twintig jaar voordien was overgekomen van een openluchtinstelling naar Zon en Hei omdat haar vrijer daar werkte
vergeten! Dat haar kinderen praktisch in Zon en Hei waren opgegroeid
vergeten! (De mijne trouwens ook eerlijkheidshalve). Dat ze steeds onder haar uren de kinderen naar school kon brengen en afhalen
vergeten! Maar de Vriendschap die was er wel !!!
Die middag toen ik in mijn tuin zat met mijn kleinzonen overlegde ik met mijn vrouw of ik niet beter met pensioen zou gaan. s Anderendaags ben ik mijn papieren gaan tekenen in Antwerpen.
1 augustus zou het worden. Maar eerst wilde ik orde op zaken stellen om de overgang zo goed mogelijk te laten verlopen. Eén ding stond vast: ik wilde NIET gevierd worden. Zoveel Vriendschap was er voor mij niet meer. Althans voor sommigen. Tegen mijn wil in hebben de personeelsleden van het Pagaddertje op Luchtbal toch een verrassingsfeest in elkaar gezet en me onder valse voorwendsels naar daar gelokt. Hapje, drankje en mooie geschenken
het deed toch goed!
En hoe neemt men afscheid bij het stedelijk onderwijs van een medewerker met 40 jaar dienst, waarvan 30 als directeur van Zon en Hei?
Op de laatste Algemene Vergadering van Zon en Hei vzw gaf ik mijn ontslag als afgevaardigd-bestuurder, een functie die ik ambtshalve bekleedde. Allerlei vragen over hoe het zat met het geld, wie het beheerde, hoeveel er was, maar bij het afscheid geen woord.
Schepen voor Onderwijs Robert Voorhamme, bestuursdirecteur Luc Tesseur en mijn chef Gert Nielandt stonden gauw bij elkaar te praten. En toe ik goeiedag zei en wuifde kreeg ik amper antwoord. Exit Dirk!
O ja, Walter Ergo, een ouwe getrouwe discipel van Maurice Dequeecker had een fles wijn voor me bij, ten persoonlijke titel. Hij is de enige waarmee ik nadien nog contact had vanuit de vzw.
En dan komt je laatste dag 31 juli 2007. Kaartjes van personeelsleden, kennissen, vrienden, cadeautjes, wensen, hier en daar zelfs een traan! En dan krijg je ook een mail van je chef:
Van: Gert Nielandt
Verzonden: di 31/07/2007 13:36
Aan: Dirk Van Dingenen
Onderwerp: Pensioen
Beste Dirk
Ik had gepland om vandaag naar Zon en Hei te komen, maar door omstandigheden lukt me dat niet.
Ik wil je, via deze onpersoonlijke weg, alvast bedanken voor je jarenlange inzet. Onze samenwerking is kort geweest en is niet altijd in de beste omstandigheden verlopen, maar ik heb je altijd gezien als iemand die zich met hart en ziel heeft ingezet voor de kinderen en de ouders.
Ik hoop dat ik één van de dagen toch in Kalmthout geraak om je persoonlijk te bedanken.
Gert
k Heb hem nog ooit een keer gezien, in t Waaigat in Antwerpen. Geen knikje, niks. Maar dat went vlug en dat is het minste van mijn zorgen. Het zegt meer over de mentaliteit bij de leiding van Lerende Stad toen, dan over mij. De weg naar Kalmthout heeft hij ook nooit gevonden!
Voor de rest hulde het Stedelijk onderwijs en Lerende stad in complete stilte. Of toch niet. Van Sodipa kreeg ik een cheque van 50 cadeau waarvan ik vele malen mijn auto heb laten kuisen. Bedankt Sodipa!
Eén wens wil ik toch vermelden. Die van Kind en Gezin. Want daar weten ze wel wat hoffelijkheid is, hoewel er ook met hen af en toe moeilijkheden waren.
01-07-2010, 12:11 geschreven door Dirk 
|
