Met stijgende verbazing zit ik naar de Groepssite "Zon en Hei" te kijken.  Weet je: ik heb me vaak afgevraagd hoe de kinderen en het personeel dat allemaal beleefd hadden.  Ikzelf ben 6 jaar lang op internaat geweest in de Rijksnormaalschool Lier.  Maandag vertrekken met een valies, zaterdag terug met een valies.  Ik weet dus een beetje hoe het voelde, weggaan thuis, je vrijheid een stuk opgeven. En toch heb ik ondervonden later dat de herinnering alleen het mooie overhoudt. "Alles gaat voorbij, alles vervaagt, alles ... behalve de herinnering!" (een Frans citaat dat ik ooit kreeg van mijn leraar Frans).

Ik kon me dus makkelijk verplaatsen in de gevoelens die alle kinderen hadden toen ze werden binnen gebracht.  Bij de ene was het verdriet groot en die liet dat duidelijk merken, de ander leed van binnen en de derde was blij dat hij kon komen.  Ik heb me steeds gespiegeld aan mijn directeur in Lier: Renaat Merecy.  Een streng maar rechtvaardig man, waarbij je steeds terecht kon. Soms leuk, soms minder.

Ik heb nooit een gemakkelijke willen zijn omdat ik me heel goed bewust was van het feit dat een grote verantwoordelijkheid lag bij elk personeelslid van Zon en Hei om jullie kansen te geven op de toekomst. En ja, laat het me maar met een groot woord zeggen: jullie een opvoeding te geven en kennis bij te brengen.  Alleen op deze manier bleven jullie kansen op de toekomst open. Dat botste soms, maar vaak was het leuk samenwerken.

Gelukkig heb ik heel wat schitterende medewerkers gehad, die zich net als ik beseften dat het op hen aankwam.  Die ben ik heel dankbaar, al liet ik dat allicht op het moment zelf te weinig blijken.

Maar nu ik dat alles lees, blijkt dat wij (en daarmee bedoel ik de grote hoop van het personeel) niet zijn mislukt.  Het grootste plezier vind ik nu dat ik het van jullie zelf mag horen als bevestiging. Bedankt daarvoor!

Dirk