De trein raasde verbazend snel door het land en ik sloot mijn ogen na een lange en vermoeiende dag. Nog voor ik goed en wel in slaap was gedommeld werd ik opeens opgeschrikt door een verschrikkelijke, doordringende stank. "Wát-is-dit-in-godsnaam?!", dacht ik. Ik opende mijn ogen en zag voor me een jongeman zitten die blijkbaar wel wat meer last had van onaangename zweetgeurtjes dan de gemiddelde mens hier op aarde. Verdorie, daar bestaan toch wel middeltjes tegen?! De jongeman in kwestie trok er zich blijkbaar niks van aan dat iedereen binnen zijn onmiddellijke omgeving (lees: twee à drie meter) plots een zakdoek voor z'n neus hield. Toen hij ook z'n sweater uittrok moest zelfs een vlieg - die tevergeefs een uitweg naar buiten zocht - eraan geloven. Tot overmaat van ramp minderde de ongewoon snelle trein zijn vaart. Even later wist de conducteur ons te melden dat er om de een of andere reden een snelheidsbeperking werd opgelegd, waardoor we met minstens een halfuur vertraging zouden arriveren op onze bestemming. Fijn hoor! Een halfuurtje langer in deze verschrikkelijke stank vertoeven, waarom niet? Me verplaatsen was ook geen optie, ik had immers al heel wat manoeuvres moeten uitvoeren om een zitplaats te bemachtigen op deze overvolle én stinkende trein.
Het moest weer eens lukken dat ik net die dag een afspraak had bij de tandarts. En natuurlijk was ik te laat, waardoor de tandarts (lees: dé beul) zijn woede dan weer uitwerkte op mijn gebit. Wat een afgrijselijke man! Iemand die in zijn kindertijd ook eens wat meer zijn tanden
mocht gepoetst hebben. Het gebit van een aftandse mummie was zelfs
aantrekkelijker. Dit waren
natuurlijk maar gedachten. Moest mijn moeder deze woorden gehoord hebben, kon
ik waarschijnlijk weer 2 weken het huis poetsen, inclusief de beerput en mijn
tanden. Een klein uurtje later zat ik thuis plat water te drinken met een rietje, eten kon ik immers niet meer voor een tijdje. Een bezorgde blik van mijn grootmoeder die op bezoek was kon er niet vanaf. Zij had immers geen tanden meer dus
waarom zou ik, die er wel nog had, moeten klagen?
Nu ja, laten we het positief bekijken. Morgen een nieuwe dag, hopelijk zonder treinvertragingen én voor de eerstkomende zes maanden verlost van een bezoekje aan dé beul. Wat wil een mens nog meer? Vakantie misschien? :)
En daar zat ik dan... de twintigste blik op mijn horloge en bij mezelf denkend: "Verdorie, hoe lang staan we nu al stil?!"
Het was een doordeweekse dag en ik was blij dat mijn trein geen vertraging had, want toegegeven, het is tegenwoordig haast abnormaal als je trein eens op tijd komt. Maar wat ik jullie in de eerstvolgende regels ga vertellen was werkelijk het toppunt!
Met een loodzware boekentas sprong ik op de trein, de conducteur floot een deuntje en achter me klapten de deuren net dicht. "Yes, ik heb het gehaald!", dacht ik bij mezelf. Ik wankelde tussen het gangpad, op zoek - of beter gezegd - vechtend voor een plaats, want dat is vandaag de dag ook geen sinecure meer! Toen ik me uiteindelijk neerplofte tussen een iets te fel puberende tiener en een hoogzwangere dame, was de trein net vertrokken. "Ik lees rustig de krant en binnen een klein uurtje ben ik thuis.", dácht ik. Niets was minder waar... Had ik geweten dat de conducteur na amper tien minuten zou komen vertellen dat de locomotief defect was, waardoor we minstens 45 minuten zouden moeten wachten op een vervangstuk, had ik waarschijnlijk deze trein graag laten voorbijgaan. Nu ja, die 45 minuten bleken er in de praktijk dan nog eens 70 te zijn... Leuk! Vooral als je kan meegenieten van iets te luide hardrockmuziek van een puberende tiener langs de ene zijde en het puffende geluid van een hoogzwangere vrouw langs de andere. Kan het nog erger? Ja hoor, de passagier voor me vond het blijkbaar interessant om iedereen in de wagon mee te delen dat ie zijn vrouw "heet konijntje" als koosnaampje meegeeft aan de telefoon. Dan nog maar te zwijgen van het gesnurk van de passagier achter me. Dan maar wat door het raam staren, niet echt wat je noemt een idyllisch zicht... Iedereen onder jullie kent waarschijnlijk wel het fenomeen "bouwvakkersreet"?
En ja hoor, na exact 2 uur en 43 minuten was ik eindelijk thuis! Al goed dat het vrijdag was! ;-)
Of hoe schreef Gorter het ook alweer? Nu ja, een nieuw schooljaar, ... een nieuwe miserie: dé trein! Ik keek er in ieder geval niet echt naar uit om elke dag opnieuw met een loodzware rugzak op het perron te staan wachten op een trein die - in het beste geval - net geen 15 minuten vertraging zou hebben of van spoor zou veranderen. "De trein nemen, da's toch een luxe?", zei mijn vader altijd. "Geen ellenlange files, altijd in gezelschap, je zit lekker warm, ... De trein nemen, da's altijd een beetje reizen!" Ik mag geloven dat hij zich ondertussen al heeft bedacht.
Het leven wordt steeds duurder, en dus ook de benzine. Daarom had mijn vader zich voorgenomen een maand lang met de trein naar het Brusselse te sporen in plaats van de auto te nemen. Verandering van spijs doet eten, nietwaar? En trouwens, als dochterlief het kan, dan zou hij het zeker kunnen! De eerste dag kwam hij helaas net iets later thuis dan verwacht. Tja, 20 minuten vertraging en je bus missen, wat doe je eraan? Geen probleem hoor, mijn vader is een stoere vent die heus wel tegen een stootje kan. De tweede dag was hij iets minder spraakzaam. Kon hij er nu aan doen dat hij niets af wist van die spoorverandering en op een verkeerde trein zat? En de derde dag... besloot hij om dan toch maar opnieuw de auto te nemen. Wat doe je anders als Brussel morgen helemaal dichtzit door een gigantische manifestatie?
Gevolg? Mijn vader vindt me een dappere meid die elke dag zonder morren de trein neemt, want zeg nu zelf... da's toch altijd een beetje reizen? ;)
