Een paar daagjes vrijaf, is het niet heerlijk? Kunnen uitslapen, geen trein, geen drukte, ... een paar dagen rust! Althans, dat dacht ik toch.
Ik vervloekte de persoon die me zaterdagochtend om 6.00u wakker belde. Het was mijn buurmeisje. Met een paniekerige stem hoorde ik haar vertellen dat ze autopech had, waardoor ze niet op tijd zou komen op haar afspraak. "Allemaal goed en wel, maar ik ken helemaal niks van auto's. Hoe kan ik je dan helpen?", antwoordde ik halfslaperig. Waarop ze me vertelde dat ze wel met de trein zou kunnen gaan, maar daar was ze niet erg mee vertrouwd en het was ook nog eens zo'n lange rit alleen, dus vroeg ze me of ik haar niet wilde vergezellen. Ik voelde al dat er zoiets zat aan te komen en zag een dagje uitslapen aan m'n neus voorbijgaan. Ik stemde toe om met haar mee te gaan en een uurtje later zaten we samen op - jawel - de trein. Hoewel ik niet echt uitgeslapen was vond ik deze treinrit aangenamer dan alle andere. Wellicht omdat ik een babbeltje kon slaan met mijn vriendin en dus niet enkel in het gezelschap vertoefde van oude knarren die zuchtend naar hun werk gingen. De tijd vloog verbazingwekkend snel voorbij en daar was ik niet rouwig om. Ik schrok zelfs toen ik merkte dat we al op onze bestemming waren aangekomen. De afspraak zou niet lang duren en ik ging ondertussen even winkelen.
Enkele uurtjes later reden we al terug naar huis. Hoewel de trein me die dag geen last bezorgde, kan ik er best mee leven om er nog enkele daagjes vanaf te zijn. Tot de volgende keer, trein!
