Vorige week werd het reeds aangekondigd: ja hoor, het Autonoom Syndicaat van Treinbestuurders besloot om nog maar een keertje te staken. De meningen waren verdeeld. De ene vond het fijn om eens een dagje niet naar het werk te kunnen gaan, maar menig treinreiziger kon er niet echt mee lachen. Ikzelf was me dan ook al een week mentaal aan het voorbereiden
op al de ellende die deze staking zou opleveren en vervloekte degene die de slogan "Met de trein had je er al moeten zijn!" had bedacht. Eén positief punt: de staking zou beperkt blijven tot enkele Waalse spoorwegen en dus besloot ik om dan toch maar het risico te nemen.
Ik stond te wachten op het perron. Zoals te verwachten waren er niet veel medereizigers om me te vergezellen. Tegen alle verwachtingen in reed de trein het station binnen met slechts vijf minuutjes vertraging. Ik nam plaats op de trein en hield mijn hart vast. Ik kon mijn ogen niet geloven toen de trein daadwerkelijk op tijd, zelfs te vroeg (!), aankwam op de eindbestemming. "Zo'n stakingen mogen er nog meer komen", hoorde ik een medereiziger zeggen. Vrolijk stapte ik af en ik vond dat de conducteur van dienst wel een knipoog waard was.
