En daar zat ik dan... de twintigste blik op mijn horloge en bij mezelf denkend: "Verdorie, hoe lang staan we nu al stil?!"
Het was een doordeweekse dag en ik was blij dat mijn trein geen vertraging had, want toegegeven, het is tegenwoordig haast abnormaal als je trein eens op tijd komt. Maar wat ik jullie in de eerstvolgende regels ga vertellen was werkelijk het toppunt!
Met een loodzware boekentas sprong ik op de trein, de conducteur floot een deuntje en achter me klapten de deuren net dicht. "Yes, ik heb het gehaald!", dacht ik bij mezelf. Ik wankelde tussen het gangpad, op zoek - of beter gezegd - vechtend voor een plaats, want dat is vandaag de dag ook geen sinecure meer! Toen ik me uiteindelijk neerplofte tussen een iets te fel puberende tiener en een hoogzwangere dame, was de trein net vertrokken. "Ik lees rustig de krant en binnen een klein uurtje ben ik thuis.", dácht ik. Niets was minder waar... Had ik geweten dat de conducteur na amper tien minuten zou komen vertellen dat de locomotief defect was, waardoor we minstens 45 minuten zouden moeten wachten op een vervangstuk, had ik waarschijnlijk deze trein graag laten voorbijgaan. Nu ja, die 45 minuten bleken er in de praktijk dan nog eens 70 te zijn... Leuk! Vooral als je kan meegenieten van iets te luide hardrockmuziek van een puberende tiener langs de ene zijde en het puffende geluid van een hoogzwangere vrouw langs de andere. Kan het nog erger? Ja hoor, de passagier voor me vond het blijkbaar interessant om iedereen in de wagon mee te delen dat ie zijn vrouw "heet konijntje" als koosnaampje meegeeft aan de telefoon. Dan nog maar te zwijgen van het gesnurk van de passagier achter me. Dan maar wat door het raam staren, niet echt wat je noemt een idyllisch zicht... Iedereen onder jullie kent waarschijnlijk wel het fenomeen "bouwvakkersreet"?
En ja hoor, na exact 2 uur en 43 minuten was ik eindelijk thuis! Al goed dat het vrijdag was! ;-)
