Het was weer veel te vroeg deze morgen toen de wekker afliep en ik naar goede gewoonte me nog een keer of twee omdraaide. Uiteindelijk moest ik toegeven aan het irritante geluidje en strompelde ik met moeite naar de badkamer. Een vlugge douche, kledij aan, ontbijt en voor ik het goed en wel besefte stond ik alweer op het perron te wachten op mijn "beste" vriend: de trein.
Ik zag hem in de verte al aankomen en werd haast verblind door de felle lichten. Met een oorverdovend geluid en een ongewone snelheid - waarvoor geen enkele haarlak bestendig zou zijn (dit werd tevens bevestigd toen ik achterom keek naar een dame die hopeloos een poging deed om haar verse permanent te beschermen) - reed hij het station binnen, mijn vriend. Plots werd ik overrompeld door een mensenmassa. Tientallen individuen van alle maten en gewichten zetten de eindspurt in richting de deuren van de trein. Gek toch? Het lijkt wel of het oerinstinct bij iedereen op hetzelfde moment naar boven komt. "Tja, the survival of the fittest, hé", zou Darwin zeggen. De minder sterke mensen onder ons - zoals ik dus - deden al lang geen moeite meer om als eerste op te stappen en moesten het dan maar bekopen met een knusse staanplaats. Het is eens iets anders.
Mijn pogingen om als flamingo door het leven te gaan (lees: rechtstaand slapen) gingen me echter minder goed af. Ik durf te wedden dat de persoon die me op dat moment gefilmd zou hebben zeker de eerste prijs bij een programma als "candit camera" zou gewonnen hebben. Ook de conducteur kon zijn glimlach niet onderdrukken. Achja, de trein bracht me vandaag wel eens op tijd op de juiste bestemming en daar was ik al lang blij om. Bedankt, vriend!
