De tijd gaat echt wel veel te snel. 2 maanden sinds mijn laatste update en het lijkt wel gisteren. Er zitten weliswaar 3 weken vakantie tussen, maar wat een tempo dat we onszelf opleggen als maatschappij! Voor je het weet, draai je weer mee in de mallemolen.
Onze reis naar Spanje was echt wat we nodig hadden: een superlocatie, super goed weer en super gezelschap. Meer hadden we niet nodig. Wie denkt hier nu een heel reisverslag vol tips en grandioze verhalen over de streek te lezen, zal snel uitgelezen zijn. Buiten een uitstap naar Barcelona en een wandeling langs de kustlijn, hebben we vooral genoten van de rust en stilte. De batterijen van het hele gezin waren niet plat, maar aan vervanging toe. Rusten, lezen, eten, zwemmen en aperitieven -in steeds wisselende volgorde- was het enige wat op de agenda stond. Bjarne zou ook niet veel meer aangekund hebben. Net voor de reis hebben we nog een stand van zaken ontvangen van het revalidatiecentrum. Over het algemeen waren ze tevreden met zijn vooruitgang, maar de weg was nog lang. Er zijn een aantal zaken verbeterd, zoals zijn dubbelzicht en het vinden van woorden, maar andere zaken waren zeker nog ondermaats. Zo slaagde hij er nog niet in iets te doen onder tijdsdruk en schrijven lukte slechts heel moeizaam. Al bij al voorzichtig positief, maar zoals steeds tevoren met een dubbel gevoel, want je wil niet dat er iets niet geneest en dat het allemaal vlugger zou kunnen gaan.
Maar goed, we konden op reis en hebben er dan ook het beste van gemaakt. De tocht moesten we in 2 keer doen en dat was echt wel geen luxe voor Bjarne. 8 uren in de wagen was voor hem meer dan genoeg en het was hoog tijd dat we stopten. We hebben van de nood dan maar een deugd gemaakt en er nog een gezellige namiddag in een pittoresk dorpje van gemaakt. De tweede dag moesten we nog een stuk minder ver rijden en op die manier hebben we de reis nog draagbaar kunnen maken.
Ter plaatse hadden we een ruim zwembad en meer was er niet nodig voor zowel onze kinderen als die van Yves (Bjarne zijn peter) en Julie. Het was de eerste keer dat Bjarne wat heeft kunnen spelen sinds zijn ongeval. De voorbije maanden was zijn beweging beperkt tot wat oefeningen tijdens de kine. Hij kon niks doen en de pinnen in zijn been belemmeren hem veel te kunnen stappen, laat staan lopen of springen. In het zwembad kon hij even onbezorgd spelen en zwemmen. De schrik zat er bij iedereen wel ferm in dat hij een stamp of slag zou krijgen op zijn been, maar hij genoot zichtbaar van de bewegingsvrijheid dat we dat er maar bij genomen hebben. Ook voor ons en de vrienden was het fantastisch om hem zo te zien. Ieder van ons had de voorbije maanden zo meegeleefd met Bjarne en zo veel emoties moeten doorstaan, dat het een echte zegen was dit te mogen meemaken.
Met Yves en Julie konden we het niet beter treffen. Niet alleen hebben we een heel leuke vakantie met hen gehad, ze hebben ons ook nog bijgestaan met de verdere revalidatie van Bjarne. Julie is zelf kinesiste in het UZ en had ervoor gezorgd dat ze de kine van het RC gewoon kon verder zetten. Yves heeft Bjarne geholpen met zijn oefeningen van Frans die Bjarne nog had meegekregen. We zijn hen hiervoor super dankbaar en staan ferm in het krijt bij hen. Die oefeningen van Frans hebben ons wel terug met de realiteit geconfronteerd. We hebben ons de hele vakantie gefocused op het goede en genoten van het leven. Maar de oefeningen van frans toonden aan dat Bjarne qua geheugen en concentratie nog een hele weg af te leggen heeft. Wat hij de ene morgen goed kon, wist hij de volgende middag niet meer dat hij het geleerd had. Dat beloofde niet veel goeds voor het nieuwe schooljaar dat stilaan voor de deur stond.
In Barcelona hebben we alles met de bus gedaan en de stukken die we moesten wandelen, heeft Bjarne in de rolstoel gezeten. Wandelen bij deze temperaturen was echt wel te zwaar voor hem. Tot mijn verbijstering, heb ik moeten vaststellen dat Park Guëll boven op een steile helling ligt en dat die rolstoel met Bjarne er in bij die temperaturen daar naartoe duwen, ook echt wel zwaar was. Het heeft me alvast een goede training bezorgd, maar het was de moeite waard.
Een echt hoogtepunt voor de kinderen was de lunch in het Hard Rock Café. Als er 1 herinnering bij hen zal blijven hangen, zal het dat wel zijn. Voor Bjarne en Yves was het bovendien heel speciaal om daar samen te zijn, want telkens Yves in het buitenland een Hard Rock Café bezoekt, brengt hij een paar drumstokken van daar mee. Ondertussen is het een mooie collectie aan het worden van overal ter wereld en nu dus aangevuld met een paar uit Barcelona dat ze samen gekocht hebben. Het lijkt allemaal heel banaal en een fait-divers, maar als je er aan terugdenkt hoe nipt het allemaal geweest is en wat een onbeschrijfelijk geluk we hebben Bjarne nog in ons midden te hebben, dan is dit wel echt een gigantisch symbolisch moment om heel ons leven te koesteren.
Ik moet eerlijk toegeven dat bovenstaande tekst al eind september getypt was, maar nog niet gepubliceerd, omdat ik 's anderendaags ging verder typen. Het is tekenend voor hoe de maanden voorbij gevlogen zijn, dat ik nu 2 maanden later pas terug verder kan doen...
Na de reis was het nog even bekomen en dan ons en vooral Bjarne klaarstomen voor de eerste schooldag. Ook al wisten we dat het een voorzichtige poging was en dat we zonder veel verwachtingen gingen beginnen aan het tweede middelbaar, waren we toch heel erg benieuwd naar hoe die eerste dag ging verlopen. Het was al afgesproken met de school en het RC dat hij maar halftijds zou gaan, omdat hij nog moest revalideren en omdat het te vermoeiend zou zijn. Hij had wel gevraagd om de eerste dag volledig te kunnen gaan, omdat hij zoveel mogelijk informatie wou krijgen. Hij heeft de toestemming gekregen, maar sindsdien is hij geen enkele keer meer een volle dag naar school geweest. Hij was stikkapot! Wanneer hij naar huis kwam, kon hij nog nauwelijks op zijn benen staan en alle lawaai was er te veel aan. Het was nog maar eens duidelijk hoe vermoeiend alles is. Präben en Phara waren dolenthouisast thuis gekomen, maar voor hem was het een heel slopende dag geweest. We zijn nu midden november en op het einde van de week zien we dat nog steeds. Gisterenavond nog was hij enkel nog goed om in de zetel te zitten en een beetje met zijn Ipod te spelen. Wat we ook zeiden of vroegen, het drong niet meer door.
Al van in het begin had men ons verteld bij slachtofferhulp dat kinderen heel weerbaar zijn en het ongeval sneller dan ons een plaats zouden geven. Aan de ene kant is dat wel waar. Präben en Phara en gaan vrolijk naar school en halen goede punten. Ze tonen ook niet onmiddellijk tekenen dat ze ergens heel erg mee zitten. Präben was helemaal klaar voor het middelbaar en heeft daar algauw zijn draai gevonden. Phara haalt schitterende punten en is altijd haar eigen zelve: poeslief, venijnig , eigengereid, ad rem, de ene keer een poppemieke, de andere keer de scoutsmadam, kortom meer dan 2 handen vol. Altijd al geweest en ik vrees dat het wel altijd zo zal blijven...Präben voelt hem zodanig in zijn sas met de weinige jongens tussen al die meisjes in zijn klas dat hij zich begin oktober van zijn stoerste kant moest laten zien. Een half uur later kreeg Els een telefoontje van de school of ze naar school kon komen want Präben had een ongeval gehad. Ik moet er geen tekeningetje bij maken dat Els in alle staten was, te meer omdat ze eerst niet Präben had gehoord, maar Bjarne. Präben had het nodig gevonden om langs de trapleuning van de derde verdiepng naar het tweede te glijden. Alleen had hij er geen rekening mee gehouden dat hij wel eens over de leuning kon vallen. Hij is inderdaad over de leuning geslagen, gelukkig niet tussen, maar op de trap een verdieping lager. Gevolg: gebroken rib en 2 boze ouders. Het was even niet wat we nodig hadden. Nadien hebben we wel ingezien dat kinderen nu eenmaal dergelijke dingen uitsteken. Het was wel duidelijk dat hij niet bij de mogelijke gevolgen had stil gestaan. Die nacht heeft hij niet geslapen. Niet door de pijn, maar door zich te realiseren dat ook hij aan veel erger ontsnapt is.
Aan de andere kant merken we toch dat ze veel meer schrik gekregen hebben. Nog altijd durven Präben en Phara niet alleen met de fiets de wijk uit. Bij een bocht zouden ze bijna van hun fiets stappen om te zien of er geen wagen afkomt. Präben durft het ook nog niet aan om terug met het openbaar vervoer naar school te gaan. We merken toch dat er iets veranderd is en dat zij, maar ook gevoeliger zijn geworden voor droevig nieuws. Een aantal weken geleden hebben we zo het overlijden vernomen van een mama van kinderen op de muziekschool. Ze was met haar fiets aangereden in Evergem en was op slag dood. Toen Bjarne het hoorde, was hij ontroostbaar. Het was alsof hij voor de eerste keer besefte dat hij dat had kunnen zijn. Maar ook de andere twee reageerden veel emotioneler dan voorheen. Ook aan sommige reacties merken we wel dat het ongeval hen wat getekend heeft.
We krijgen dikwijls de vraag hoe het nu eigenlijk gaat. Het is heel moeilijk om daar op te antwoorden, want er is zo veel veranderd en het ongeval heeft op zoveel verschillende zaken impact gehad dat het toch wel niet kort samen te vatten is. Nochtans voel je telkens het verlangen of de verwachting dat je antwoordt dat alles zo goed mogelijk is en dat we blij mogen zijn dat we al zo ver staan. Mensen verwachten ook niet dat de nasleep nog 6 maanden duurt. Ikzelf had daar een half jaar geleden ook geen flauw benul van. Als je Bjarne ziet, kan ik het begrijpen dat die verwachting er is. Wanneer hij uitgeslapen is, is er uiterlijk misschien niet veel dat nog verwijst naar het ongeval. Het is echter wanneer hij vermoeid is dat het duidelijk wordt dat hij nog volop aan het herstellen is of wanneer hij een zoveelste keer iets studeert met het gevoel dat het gisteren voor niks was. Vanavond kon hij maar moeizaam op het woord 'vlees' komen toen hij nog een portie eten vroeg...
Volgens het RC mogen we wel blij zijn dat we staan waar we staan met Bjarne. Vanuit hun standpunt kan ik dat wel begrijpen, maar we zien toch dat de verbetering steeds vertraagt. Daar waar het in het begin spectaculair was, is dat nu toch niet meer zo. Schrijven blijft heel moeilijk, definities voor wiskunde van buiten leren lukt maar niet en op het einde van de dag is hij nog steeds heel erg moe. Toegegeven, hij heeft een behoorlijk goed rapport, maar het is wel enkel voor zijn 4 hoofdvakken. En dan nog. Deze week had hij een dictee voor Frans, maar het ging te snel voor hem met een 4/10 als gevolg. Hij heeft meermaals zijn hand opgestoken om dat te melden, de leerkracht had het niet gezien en hij heeft dan maar proberen volgen. Hij heeft op zijn blad geschreven dat het te snel ging en de reactie was gewoonweg dat hij het had moeten zeggen. Hoe lullig kan je je op dat moment dan voelen? Tot aan de kerst mag hij maar halftijds naar school. Dat wil zeggen dat hij geen andere vakken heeft om eens een slecht punt op te halen. Hopelijk kan hij na de kerst terug iets meer naar school, want we vrezen de dag dat hij te horen krijgt dat hij niet kan overgaan, omdat hij niet genoeg leerstof gezien heeft, ondanks zijn volgehouden inspanning. Ik weet niet hoe we hem dan zullen moeten troosten. Ik weet zelfs niet hoe we ons eigen zullen moeten troosten. Voorlopig willen we daar nog even niet aan denken. Eerst de komende examenperiode proberen door te komen.
Daarnaast begint Bjarne steeds meer pijn en last te krijgen van de pinnen in zijn been. Die zouden er eigenlijk al uit moeten, maar dat gaat pas op 20/12 gebeuren. Net voor de kerstvakantie moeten de pinnen er uit, wordt de gescheurde kruisband aangepakt en volgende week weten we of er in zijn rechterpols toch ergens een splinter van het bot gekomen is of iets dergelijks. Als dat het geval is, moet dat ook nog eens geopereerd worden. Dat zal dan allemaal wel in 1 keer gebeuren, maar het is geen vakantie om naar uit te kijken, alweer niet. Ondertussen gebeuren de verplaatsingen weer meer en meer met krukken of met de rolstoel en komt hij op zijn poep van de trap. Ok, tijdelijk allemaal maar niet leuk. Ik vraag me dikwijls af waar hij de moed blijft halen om vrolijk te blijven. Zou dat zijn gewijzigde kijk op het leven zijn? Ik weet het niet, maar het is alleszins bewonderswaardig, want benijdenswaardig is het allerminst.
Een heel leuke afwisseling in de lange revalidatie, is een reeks trainingen met de dolfijnen in Boudewijnpark in Brugge. De kinderen van het RC mogen een zestal sessies met de dolfijnen werken. Alle onderdelen van hun revalidatie zit daar in verwerkt. Sociale vaardigheden, geheugen, motoriek, alles wordt geprikkeld. Echt tof dat hij dat mag meemaken. Alleen wil ik niet ruilen met hem. Benieuwd om de slotsessie te zien. We mogen dan met het gezin gaan zien wat ze geleerd hebben.
Vandaag zijn we voor de tweede keer naar de KU Leuven geweest. Door zijn hersenletsel, kwam Bjarne in aanmerking voor deelname aan een studie die het evenwichtsgevoel moet verbeteren. Daarvoor moeten we wel 3 dagen naar Leuven. Hij moet dan een uur tot anderhalf uur onder de NMR stil liggen en daarna allerlei proeven doen. Thuis moet hij dan ook 5 maal per week allerlei oefeningen doen, waar hij telkens een half uur mee bezig is. Hopelijk brengt het wat op.
Ondertussen is Els nog altijd thuis in zorgverlof. Sinds Bjarne thuis gekomen is, heeft ze heel haar leven moeten schikken naar de zorg voor Bjarne. Ik probeer 's morgens, 's avonds en in het weekend zo veel mogelijk te doen, maar Els moet elke dag Bjarne halen op school, naar het RC brengen, zijn notities in orde brengen, huiswerk opvragen en ga zo maar door. En het huishouden is er natuurlijk ook nog. Het weekend is dan logischerwijs voor mij het moment om nog wat te kuisen en te proberen zo veel mogelijk het huis proper te houden. Els heeft nu wel een andere functie gevonden, waardoor ze halftijds kan gaan werken. Financieel is dat meer dan welkom, want al die maanden thuis zijn nefast voor je spaarrekening. Het zal er wel niet minder druk om worden. Elke dag eerst 's morgens een halve shift gaan werken en daarna het aan- en afrijden voor de kinderen, zal ervoor zorgen dat Els 's avonds vroeg zal moeten gaan slapen, wil ze het volhouden. Ik moet daarentegen de kinderen 's morgens eerst wegbrengen, waardoor ik minstens een uur onderweg zal zijn, om dan vrij laat op het werk toe te komen. Bijgevolg zal ik 's avonds niet al te vroeg thuis zijn. Als we dan eerst nog het avondeten moeten opruimen en een beetje alles aan de kant hebben, zoals dat heet, zullen we dus blij mogen zijn dat we nog een klein uurtje even samen kunnen zijn.
Ik ben bang om op te sommen wat we allemaal moeten laten door dat ongeval. Materiële dingen zoals een tuinhuis, verlichting in de living en de keuken, geverfde muren. Allemaal dingen, waarvan gezegd wordt dat het niet zal weglopen en dat een jaartje uitstel niet erg is, maar waarvan velen geen rust vinden zolang het niet in orde is. Welnu, wij zouden het ook graag op orde hebben. Maar de skireis waar we allemaal telkens naar uitkijken, gaat niet door en Bjarne zou toch niet kunnen skiën. Gaan we op zomervakantie kunnen gaan? Ik betwijfel het. Het klinkt allemaal heel pretentieus en misschien wel kleinburgerlijk en ik weet als geen ander dat velen het met veel minder moeten doen en dat velen alles kwijt zijn door de crisis. Maar wij zijn met minder dan niks begonnen en hebben jarenlang moeten toezien hoe anderen op reis gingen en leuke dingen deden. We hebben moeten knokken voor waar we gekomen zijn. Dat we nu door toedoen van een ander dit allemaal moeten laten schieten, is heel wrang. Ook al is het misschien maar een jaar. Het is een jaar minder sneeuwpret met de kinderen. Het is een jaar langer in een onafgewerkt huis zitten. Ik wil met iedereen ruilen die me verteld dat dat niet zo erg is, terwijl zijn of haar huis in orde is of hun reis geboekt is, want ik weet niet waar we dit verdiend hebben.
Daar waar we soms blij waren dat we eens een rustig weekend hadden, is ons sociaal leven tot een minimum herleid, want Bjarne moet zijn rust hebben en we zijn in het weekend blij dat we eens even op adem kunnen komen. Ben ik daar gelukkig mee? Tuurlijk niet. Ik zou heel graag nog eens een pint gaan pakken met Geert, Steven, Wendy, Nancy en ga maar zo verder, maar dat lukt nu echt niet. Net zoals het Els op dit moment niet lukt een deftig sociaal leven terug op te bouwen.
Financieel een kater, Bjarne meer dan een jaar niet sporten en elke dag moeten vechten tegen zijn geheugen en vermoeidheid, Präben en Phara die niet meer alleen op de fiets durven, Els die een nieuwe job heeft moeten zoeken, het steeds weer afwachten in het ongewisse over in welke mate en hoe snel Bjarne zal herstellen, dromen die moeten uitgesteld worden en ga zo maar verder. Ik laat het voortaan aan anderen over om te beslissen of dit goed gaat of niet.
Maar we hebben 1 ding geleerd: we moeten zo veel mogelijk genieten van elkaar als gezin en van de leuke momenten die passeren. We proberen er het beste van te maken. We passen ons aan aan wat mogelijk is en slaan er ons doorheen met de nodige humor. Het is niet zo dat we hele dagen verbitterd rond lopen, maar mochten we de klok kunnen terugdraaien naar 27 april, 7u15 en die ene seconde meer geluk hebben, dan deden we het onmiddellijk. Het zou een wereld van verschil maken. Maar we slaan er ons wel door en zullen het ondertussen wel zo aangenaam mogelijk maken, in de hoop dat Bjarne na nieuwjaar wat meer naar school kan. Stap voor stap...
Gelukkige verjaardag Steven ! Gelukkige verjaardag Phara, je bent mijn liefste braafste dochter! En ik weet dat je nu gaat denken dat het niet moeilijk is, want ik heb maar 1 dochter en ik zou er geen ander willen!
en ik zou er geen ander willen!
