Enkele weken geleden reed ik op vrijdagavond van het werk naar huis. Zoals gebruikelijk, schakel ik over naar Radio1 voor het nieuws van 18u. Niet dat ik dat nieuws de voorbije maanden ook effectief had gehoord. Telkens ik in mijn auto stapte, was het nu 's morgens of 's avonds, gingen mijn gedachten naar het ongeluk en het hoe en waarom. Alleen wanneer ik nog maar eens een dramatisch ongeval hoorde, werd ik heel stil en kon ik nauwelijks mijn tranen bedwingen. Te bedenken dat het bij ons nog minder dan een haartje gescheeld heeft, is zeer moeilijk te bevatten. Zelfs wij die er zo dicht bij gestaan hebben, kunnen ons niet voorstellen wat het moet zijn om plots een lege plaats aan tafel of een lege slaapkamer te hebben, in de wetenschap dat die altijd leeg zal blijven.

Die vrijdagavond hoor ik dus net bij het veranderen van zender wel nog de reclame van tax-on-web. Ik herinner mezelf er aan dat ik dit jaar zeker en vast zo snel mogelijk mijn aangifte ga invullen, want dat de afrekening sowieso in ons voordeel zal uitdraaien. Het zou zo eens waar moeten zijn dat de eersten die hun aangifte indienen, ook eerst hun aanslagbiljet krijgen en dat het zeker niet zo is volgens de belastingen dat de mensen die moeten betalen eerder bediend worden dan degenen die terug moeten krijgen. Het is pas na het nieuws dat ik inderdaad weer eens niet gehoord had, dat ik me realiseerde dat we al midden juni waren. Het was niet zoals anders, waarbij je opmerkt dat de tijd weer gevlogen heeft en dat het weldra weer Gentse Feesten is en dan met rasse schreden richting eindejaar. Neen, het was huiveringwekkend om vast te stellen dat de voorbije 2 maanden gewoon weg waren. Ik kon geen enkel wereldschokkend nieuws of fait-divers voor de geest halen waar ik kon over meespreken. Sinds Bjarne zijn ongeval op 27 april, hebben we ons volledig geconcentreerd op "overleven", nl zorgen dat Präben en Phara terug wat structuur kregen, zorgen dat Bjarne naar het RC kon, zorgen dat het lentefeest van Präben georganiseerd geraakte en ook proberen de wonden wat te likken en wat rust te vinden. Daarnaast moest ik toch ook proberen op het werk wel wat de schade te beperken. Want dat was het echt wel: schade beperken. Gelukkig heb ik mogen rekenen op heel veel begrip en medeleven van de collega's. Ik had dat echt nodig en zonder had ik het niet gehaald. In normale omstandigheden is het al een hele klus om alles geregeld te krijgen. In de huidige omstandigheden was dat loodzwaar en was er dus geen tijd voor actualiteit. Van elk moment kalmte, probeerden we even gebruik te maken om wat te bekomen.

Ondertussen is het vakantie en proberen we even te temporiseren. Geen hobbies om de kinderen naartoe te voeren, geen muziekschool, geen school tout court. Ook niet voor Bjarne. Hij heeft nog een paar weken wat thuisonderwijs gekregen, maar dat is uiteraard ook gestopt met het schooljaar. Hij moet wel nog dagelijks naar het RC, maar ook daar proberen ze het programma wat aan te passen. Vorige week hebben ze pottengebakken in Geraardsbergen, komende dinsdag gaan ze een vlottentocht doen in Diksmuide en zo volgen er nog wel enkele uitstappen. Je kan alleen maar een diep respect hebben voor de inzet van die mensen. Je kan natuurlijk altijd zeggen dat het hun werk is, maar als je ziet hoe erg ze begaan zijn met de kinderen en hoe ze met z'n allen samenklitten wanneer er jammer genoeg weer een van de kindjes het niet gehaald heeft, dan kan je hier niet spreken van werk, maar van meer dan honderd procent toewijding. Ik wist dat al van het werk dat Els doet met de premature babies en dat wordt hier nog maar eens bevestigd. Geen enkele job in "den privé", die van mij incluis, kan even veel het verschil maken als die van mensen die met hart en ziel in de zorgsector werken.

Door de focus op het herstel van Bjarne en het proberen de klap te boven te komen, waren ook Präben en Phara meer dan begrijpelijk wat meer buiten de lijntjes gaan lopen dan gebruikelijk. Phara werd zowat onhandelbaar door haar eigenzinnigheid en bij Präben leek het wel of zijn verstand uitgeschakeld was. De jongen kon zich op niks meer concentreren en zijn geheugen was zo lek als wat. Zo extravert en een podiumbeest als hij altijd is, zo gesloten is hij wanneer het op zijn emoties aankomt. Niks kom je dan van hem te weten. Maar wanneer je hem met zijn broer al heel hun leven bezig ziet en hoe een zielsverwanten die twee ondanks hun verschillend karakter zijn, dan moet je niet gestudeerd hebben om in te zien dat hij echt wel in alle stilte de pijn en het verdriet zal zitten verbijten hebben. Phara was eerder wel aanhankelijker geworden en zocht meer warmte, maar haar toch nog iets jongere leeftijd alle respect aandoend, moest ze toch ook wel opportunistisch te werk gaan en de regels wat in haar voordeel buigen zonder dat wij er aandacht voor hadden. Wie kan haar dat kwalijk nemen? Het was pas wanneer we hen er op wezen dat ze zich terug moesten inzetten voor school en dat we moesten proberen het leven gewoon terug op te pikken, dat de hartverscheurende tranen naar buiten kwamen en dat ze hun verdriet lieten zien.
Gelukkig hebben ze toch nog het einde van het schooljaar heel mooi ingezet. Ze hebben zich nog kunnen uitleven op een aantal uitstappen en ze hebben ook heel flink hun best gedaan voor de laatste toetsen. Met een heel mooi rapport als beloning. Phara heeft er weer eens een flinke lap op gegeven met echt wel schitterende punten en ook Präben heeft nog eens getoond wat hij echt waard is. Ik heb me nog nooit iets aangetrokken van anderen hun punten en zal dat ook nooit doen, want dat is verloren energie, maar na zo een helse periode deed het toch deugd om bevestigd te krijgen hoe flink ze wel zijn en dat ze met dergelijke resultaten overal mogen komen.
 
Ook Bjarne heeft ondanks het ongeval een heel mooi rapport behaald. Hij mag overgaan met meer dan voldoende punten. Een hele opluchting. Hij mag op zijn minst terug bij zijn huidige vriend(inn)en het schooljaar aanvatten. De grote domper op de feestvreugde is wel dat hij maar halftijds mag starten en dat ze pas in november gaan beslissen of hij in december zijn examens mag mee doen. Met andere woorden: proficiat, maar de kans dat je volgend jaar slaagt, is gering. Nu goed. Hij heeft tenminste nog een kans en we gaan er alles aan doen om hem er door te sleuren. Het zal zeker niet evident zijn. Zo gemotiveerd hij is om zo snel mogelijk gewoon te kunnen stappen, zo gedemotiveerd hij is om zich in te zetten voor school. Hij is ervan overtuigd dat hij het toch niet zal halen. Hij zegt dat we niet beseffen hoe moeilijk het is om nieuwe dingen te onthouden en dat hij niet mee zal kunnen omdat hij maar halftijds naar school kan. We kunnen ons inderdaad niet in zijn plaats stellen, maar we zien ook wel hoe lastig het soms is om op woorden te komen en hoe traag het allemaal gaat. Alleen mogen we niet bij de pakken blijven zitten en moet hij blijven revalideren en de nodige rust krijgen.

Van zodra Bjarne besefte dat zijn been gebroken was, had hij zich tot doel gesteld om op zijn verjaardag (4 juli) door het gras te kunnen stappen. Hij was dan ook zielsgelukkig dat hij enkele dagen voordien al eens mocht rondstappen zonder krukken. Hij had Els al tot tranen toe verrast in het RC wanneer ze hem daar kwam ophalen en hij plots zonder hulp de hoek om kwam. 's Avonds is het hem gelukt ook mij met verstomming te slaan door op dezelfde manier naar mij te stappen. Niet te beschrijven welke emoties me overmanden wanneer hij zo fier als alle pauwen van de wereld samen, me in de armen viel. We hadden dit nog niet verwacht en dat maakte het des te intenser. Zoals we van in het begin beloofd hadden bij elke nieuwe stap vooruit, hebben we er met het gezin op geklonken. Het was met een glas cola boven een pak frieten, maar dat deed allemaal niet terzake. Het was gewoon een schitterend moment. Ondertussen kan hij al behoorlijk stappen, zij het nog altijd mankend, maar hij kan zich in huis tenminste terug zelfstandig verplaatsen en hij hoeft niet meer op ons te wachten om uit zijn bed te komen of naar het toilet te gaan. Wanneer we buiten gaan en er moet veel gestapt worden, moet hij wel nog in de rolstoel. Voor korte afstanden, kan hij stappen met zijn krukken, maar vandaag nog heeft het hij gezegd hoeveel moeite het hem kost om een kleine wandeling te maken.

Dat laatste is echt ongelofelijk. Een namiddagje wat spelen en opruimen in zijn kamer, wat oefeningen maken voor Frans en Wiskunde of een inspanning leveren en hij is bek af. Het is normaal maar onbegrijpelijk hoe na een paar maanden nog altijd de geringste inspanning zo zijn tol eist. Het is zelfs zo erg dat hij 's avonds tegen ten laatste negen uur zelf naar boven gaat om te gaan slapen. Voor zijn ongeval was het steeds een gevecht om hem naar zijn bed te krijgen. Het kon niet laat genoeg zijn. Waarschijnlijk is dat de reden dat hij niet al te verdrietig is dat zijn broer nu op scoutskamp is en hij hier moet achterblijven. We hopen elke dag opnieuw dat dat snel gaat verbeteren, want dat zal een van de factoren zijn die gaan bepalen of hij zijn volgend schooljaar succesvol zal kunnen afwerken of niet. Als hij te vermoeid zal zijn, zal het niet lukken. Bovendien heeft Els een zeer ontnuchterende ontmoeting gehad met het CLB. Het eerste wat ze moest doen, was alle gegevens van het gezin opgeven. Op haar vraag waarom ze dat moest doen, want tenslotte gaat hij al zeven jaar naar school en moeten we bij aanvang van elk schooljaar een document onderteken met al die gegevens op, was de man zijn antwoord dat hij anders zijn computer moest opstarten. Zeer bemoedigend. Daarenboven heeft deze primaat de volgende dag een mail gestuurd dat op basis van het zogezegde schooldossier over het ongeval beslist werd dat de GON-begeleiding slechts voor 2 jaar kon gegeven worden, gezien de lichte gevolgen van het ongeval. De school heeft nooit een dossier overhandigd en volgens hem waren het een bekkenbreuk en een hersenschudding. We voelen ons volledig gerustgesteld.

Wanneer we zo over zijn schooljaar praten, zeggen veel mensen dat het nog het minste is dat hij zijn jaar zou moeten overdoen. Maar wij vinden dat een kind dat niets misdaan heeft, ook niet moet gestraft worden door van zijn vrienden weggehaald te worden en steeds een jaar achter hen te moeten zitten. Als hij later in het hoger door zijn eigen toedoen een jaar moet dubbelen, dan zal dat zo zijn. Maar niet om deze reden en niet nu!

De resultaten van de NMR gisteren, hebben niet heel veel gebracht. Het is wel zo dat voorlopig de medicijnen tegen epilesie mogen afgebouwd worden, zonder dat daarmee gezegd wordt, dat hij nooit een aanval zal krijgen. De arts vindt hem klinisch goed en ook op het RC krijgen we voorzichtig positieve berichten, maar de eerstvolgende echte evaluatie gebeurt op 3 augustus. De zoveelste datum om naar uit te kijken...

Het is onvoorstelbaar hoe die 2 seconden domme onoplettenheid van iemand die geen enkel teken van leven geeft en zich wegstopt achter procedures om geen contact te moeten zoeken, ons leven hebben veranderd. In plaats van van 2012 het jaar van het genieten te kunnen maken, moeten we nu alles in het teken stellen van het herstel. Els moet zorgverlof nemen, wat toch een financiële aderlating tot gevolg heeft. Bjarne is voor meer dan een jaar beperkt in van alles en nog wat en de schrik dat dit opnieuw zou gebeuren, houdt ons van de fiets. We hebben ook veel meer aandacht voor andere ongevallen. Zelfs de Gentse Feesten, die voor mij heilig zijn, zijn op dit moment niet meer dan wat lawaai in de verte wanneer ik de achterdeur open. Ik vraag me af of dat mens ergens aan het strand, spelend met haar kinderen, ook maar een begin van een besef heeft van wat ze ons heeft aangedaan. Ik betwijfel het, maar ooit zal ze het toch te weten komen. Hartsgrondige haat en walging bij zo een onverschilligheid, zijn nog maar flauwe uitdrukkingen van mijn gevoelens wanneer ik aan haar denk. Ik weet wel dat dat allemaal subjectief is en dat mensen willen dat ik relativeer en dat niet iedereen reageert zoals ik, maar het is mijn privilege om zo te denken.  

Al bij al moeten we voorzichtig positief zijn en vandaag nog heb ik Bjarne aan tafel gezegd hoe blij ik ben dat hij nog naast mij kon zitten. Voor hetzelfde geld, zaten we nu in bijzonder donkere tijden, niet wetende hoe er ooit uit te kunnen geraken. We mogen nu echter aftellen naar onze vakantie in Spanje, samen met onze vrienden. Het zal geen minuut te laat komen, want we zijn echt mentaal en fysiek versleten. Er kan wel weer gelachen worden en het leven gaat door, maar de klap is nog niet verwerkt en de emoties zitten nog heel diep. Het is heel pervers om te stellen dat het een gevoel van comfort gaf in die eerste weken na het ongeval om zo veel medeleven te krijgen en iedereen te zien klaar staan. Maar het is wel zo. De wereld mocht stil staan. We hoefden niet verder te kijken dan het volgende uur. Iedereen stond klaar en iedereen wou onmiddellijk alles over nemen. Nu moeten we terug de draad oppikken en plooit iedereen terug op hun eigen leven. En dat is niet meer dan normaal. We zijn iedereen eeuwig dankbaar voor de steun en hulp. Alleen moeten we nu terug verder met ons leven en dat is de ene moment al wat gemakkelijker dan de andere. Want soms heb je zo verdomde schijt aan alles en wil je dat de wereld terug stil staat en wanneer hij terug begint te draaien, dat alles opgelost is.

Geleidelijk aan proberen we de zichtbare sporen te wissen. De versiering voor de thuiskomst is bijna allemaal weg. De laatste balonnen hangen nog leeggelopen aan het plafond en gaan morgen weg. Het ziekenhuisbed is gisteren opgehaald. De lego's zijn verhuisd naar de slaapkamer. De living is terug een living aan het worden. Wat zichtbaar is, verdwijnt, maar wat onzichtbaar is, blijft o zo tastbaar. Het is ook niet de bedoeling dat te proberen uitwissen, maar het eerder een plaats te geven zodat we er steeds zullen blijven aan denken wat belangrijk is in het leven.

Terwijl ik deze blog aan het bijwerken ben, speelt een van mijn lievelingsliedjes allertijden op mijn computer: My Way van Frank Sinatra. Ik hoop dat het nog heel lang mag duren voor het zo ver is, maar wanneer ze mij ten grave dragen, moet dit liedje spelen en hoop ik dat iedereen zegt: "inderdaad, he did it his way!". En ik hoop dat al mijn dierbare vrienden en familie nog heel lang gelukkig en gezond mogen leven, maar dat aan het einde van hun verhaal dit liedje op hun lijf geschreven is. Maar dat kan pas na een lang, rijk gevuld leven...

Stap voor stap...


And now, the end is here
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case, of which I'm certain
I've lived a life that's full
I traveled each and ev'ry highway
And more, much more than this, I did it my way

Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do and saw it through without exemption
I planned each charted course, each careful step along the byway
And more, much more than this, I did it my way

Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way

I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside, I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say, not in a shy way,
"Oh, no, oh, no, not me, I did it my way"

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels and not the words of one who kneels
The record shows I took the blows and did it my way!

Yes, it was my way