We zijn nu 5 weken na het verdict van de NMR: bloedingen die niet gezien waren op de CT-scan en een zwelling van de linker hersenkwab. Een even grote teleurstelling als een opluchting. Een opluchting omdat het een bevestiging was van ons vermoeden dat er meer was dan de eerste diagnose en dat een verklaring was voor het feit dat Bjarne de dagen na het ongeval steeds dieper sliep en sterk verward was. Een teleurstelling omdat we te horen kregen dat er wel eens littekenweefsel in zijn hersenen zou kunnen gevormd worden door die bloeding en zwelling. Komende nacht zal het ook 5 weken geleden zijn dat ik de dokters midden in de nacht rond 1u30 gesmeekt heb Bjarne een kalmeermiddel te geven, omdat ik het niet meer aankon dat hij zo verward was dat ik hem bijna niet onder controle kon houden om hem in zijn bed te houden.
Toen zag het er helemaal niet naar uit dat we op 26 mei het lentefeest van zijn broer zouden kunnen laten door gaan. Voor mij was het zelfs een uitgemaakte zaak dat we die gingen moeten achteruit schuiven voor onbepaalde duur. We waren ons aan het voorbereiden op een lange hospitalisatie en feesten was dus niet aan de orde. Maar na het doktersadvies van enkele dagen later, hebben we dan toch beslist er voor te gaan en was het in de week voordien alle hens aan dek om het feest nog rond te krijgen. Ongelofelijk wat we in die week meegemaakt hebben! Onze buren en vrienden stonden onbaatzuchtig klaar om bij te springen. Iedereen had hetzelfde doel voor ogen: alles klaar krijgen om Präben het lentefeest te geven dat hij verdiende. Tafels werden mee naar binnen gesleurd, de tenten werden mee opgezet, versiering werd mee aangebracht, een buurman heeft zelfs de ramen gelapt en terwijl de eerste hapjes werden klaargelegd, de eerste gasten toekwamen en ik nog rap onder de douche stond, werd er nog naar het containerpark gereden. Bovendien was de zon meer dan van de partij. Eindelijk eens een dag om zorgeloos te genieten van het gezelschap van vrienden en familie die ons de voorbije maand zo hard gesteund hadden door dik en dun, terwijl ze zelf dikwijls hun verdriet moesten verbijten. En dat allemaal mede dankzij de schitterende hulp van onder andere de allerliefste buren van de hele wereld. Ook onze vriedin Isabel die zich spontaan aangeboden had om te helpen opdienen, zijn we eeuwig dankbaar!
Het was inderdaad een dag van genieten en de zinnen verzetten. Het deed echt deugd. Het was dan wel enorm frustrerend dat het noodlot weer eens de kop moest opsteken wanneer Bjarne op het einde van de dag jammerlijk ten val is gekomen door uit te glijden met zijn krukken. Iedereen had onmiddellijk het gevoel dat het feest over was. We zijn spontaan met z'n allen beginnen opruimen om zo snel mogelijk Bjarne in bed te kunnen stoppen. Een serieuze domper op de feestvreugde en we hebben met een enkele mensen geen oog dicht gedaan die nacht, maar Präben heeft kunnen genieten van zijn feest en we hebben wat kunnen bekomen met vrienden en familie. Wanneer we terugblikken op die week, moeten we eigenlijk wel zeggen dat ondanks de vele emoties, de enorme vermoeidheid en een serieuze dip de vrijdagavond omdat Bjarne nog eens ingestort was, het een onvergetelijke week was omwille van de vele liefde en vriendschappelijke warmte die we hebben mogen ervaren. En gelukkig heeft Bjarne niks overgehouden aan die val.
De zondag was het vooral wat proberen bekomen en opruimen geblazen want in de namiddag moesten we naar de communie van de oudste dochter van Bjarne zijn peter. De man en zijn gezin hebben zo enorm meegeleefd met ons, dat we dat feest voor geen geld ter wereld wouden missen. Voor Bjarne moesten we wel doseren, want hij mag zeker niet te vermoeid geraken.
Het feest ging door in de tuin en wanneer andere kinderen met volle teugen genieten van het goede weer, spelen met water en springen op de trampoline, is het voor Bjarne heel erg confronterend om in een rolstoel te zitten. We proberen hem dan bezig te houden door hem meester te maken van de tuinslang om de anderen nat te spuiten. Maar hoewel hij zich op dat moment amuseert, zie je toch dat hij liever ook zou rondlopen om te ontsnappen aan het koude water. Daarnaast proberen we hem wat af te leiden door hem rond te voeren met een grote plateau met hapjes op zijn schoot om iedereen te kunnen bedienen, maar ik heb toch een sterk vermoeden dat dat niet de natte droom is van een bijna 13-jarige.
De maandag heb ik Els dan met de kinderen de tuin ingestuurd om haar wat te laten genieten van een welverdiende rust, terwijl ik de "beneden" een extra poetsbeurt ging geven. Gewoon wat spelen met de kinderen en genieten van de zon, moesten haar hopelijk wat doen vergeten wat ze allemaal meegemaakt en vooral gezien had op het moment dat ze bij Bjarne kwam op de plaats van het ongeval. Uiteindelijk is het niet meer dan normaal dat het voor haar zo moeilijk is om de slaap te vatten. Ik weet niet hoe ik in haar plaats zou gereageerd hebben, maar ik ben er behoorlijk zeker van dat niet kunnen slapen nog het minste van mijn problemen zou zijn.
In de dagen nadien, was het vorige week vooral aftellen naar de vrijdag. We zouden dan de eerste vergadering hebben met het team van het RC dat de voorbije paar weken Bjarne uivoerig getest hebben. Met een bang hartje was het bijna minuten tellen tot de vergadering. Niet omdat we rekenden op zekerheden, maar vooral omdat we vreesden voor de bevestiging van de onzekerheden. Die zijn nl. zo zenuwslopend en vermoeiend dat je er geen extra bij wil. Ik ben er nu wel van overtuigd dat een ouder die niet weet wat er met zijn kind aan de hand is, laat staan als dat kind verdwenen is, daar gewoon gek kan van worden. Bij ons is de onzekerheid "maar" de mate van herstel en de tijdsspanne waarin en die knaagt al dag en nacht aan ons. Niet weten waar je kind is en wat ermee gebeurd is, moet gewoonweg onmogelijk te verwerken zijn.
Uiteindelijk was het dan zo ver. Een voor een gaven de specialisten hun eerste bevindingen, benadrukkend dat het allemaal nog heel pril was. Het is duidelijk dat ze allemaal heel goed weten waar ze mee bezig zijn en het beste met Bjarne voor hebben. Maar ons geruststellen doen ze toch niet. Alle testen onder tijdsdruk in eender welke discipline zijn slecht. Er wordt zelfs een score gehaald van minder dan percentiel 1 van zijn leeftijdscategorie. Ook dingen benoemen en eigennamen zijn een probleem. En het duurt niet lang of onze tweede vrees wordt ook vermeld: het geheugen om iets nieuws aan te leren, is op dit moment nog een zeef...Ook de stroefheid van het linkerbeen mag niet verergeren en de coördinatie van de rechterarm loopt moeilijk. Allemaal niet erg bemoedigend. Telkens wordt er wel onmiddellijk een reeks testen vermeld die wel goed scoren. Van zodra je de tijdsdruk wegneemt, gaan ook die testen beter. Op het einde mocht Bjarne de eerste vraag stellen. We hebben hem een hint moeten geven, want we wisten dat er al een hele poos één vraag was die op zijn tong lag te branden, maar uiteindelijk wist hij het weer: "Mag ik in augustus op reis naar Spanje?". De lichte aarzeling alvorens het antwoord kwam, maakte de lach op zijn gezicht alleen maar groter, wanneer de bevestiging er was: ja, maar met minstens een overnachting onderweg. Zijn dag was geslaagd en niks kon die nog kapot maken. Overmand door alle duale info, moest ik toch weten hoe ik me bij de stand van zaken moest voelen. Dokter Vanderlinden was heel duidelijk en ferm: "Goed!". "Je moet je goed voelen. Voor jullie is dit al een hele poos, maar voor ons, in termen van revalidatie, is dit het prille begin en we zien progressie". Ok, maar waarom voel ik me dan verdomme niet goed? Ik twijfel niet aan het oordeel en het kunnen van het team van het RC en rationeel heeft ze waarschijnlijk 100% gelijk, maar nog Els, noch ik voelen enige opluchting. We hebben immers zonet onze 2 grootste nachtmerries horen uitspreken: problemen met geheugen en tempo. Het venijn zat dan nog in de staart met de melding dat 1 september wel haalbaar zal zijn om terug te gaan naar school, maar zeker niet meer dan halftijds.
Van nog maar eens een smak gesproken. We hadden zo gehoopt dat we Bjarne zouden kunnen klaarstomen tegen 1 september. Waarschijnlijk was dat nooit haalbaar en misschien was dat ingegeven door het feit dat hij er goed uit ziet en iedereen dat ook zegt. Maar het was toch een doel dat we ons gesteld hadden en nu moeten laten varen. Tot zo ver het goede gevoel...
Wie dit leest, zal misschien zeggen dat we te veel op het negatieve focussen en dat we moeten kijken naar wat goed gaat. Natuurlijk proberen we dat. Maar net als met de goede raad dat we voor onszelf moeten zorgen, weten we eigenlijk niet hoe je als ouder over de problemen heen kan kijken. Natuurlijk zijn we dankbaar voor de evolutie die hij heeft doorgemaakt. Natuurlijk zijn we blij dat hij nu met een looprekje kan stappen. Maar moeten we ook blij zijn met het feit dat hij zich alleen maar zelfstandig kan voortbewegen in een rolstoel of zich voortslepend op zijn poep over de grond? Moeten we blij zijn met het feit dat we nu al weten dat zijn volgend schooljaar gehypothekeerd wordt?
We zullen ons best doen om ons goed te voelen, maar de uitkomst is...onzeker. Stap voor stap zullen we er proberen aan werken.
Bjarne is nu een week thuis. Gezien de omstandigheden worden we verondersteld gelukkig te zijn. Inderdaad, wanneer je ziet wat hij in die week gerealiseerd heeft en zeker als je er rekening mee houdt dat we een kleine 3 weken geleden nog aan het twijfelen waren tussen onze zoon verliezen of hem terugkrijgen als een plant, dan kan je niet anders dan spreken van een wonderbaarlijke voortuitgang. Ook bij zijn ontslag uit het ziekenhuis, zei de arts versteld te staan van de vooruitgang die hij geboekt had.
Hij is ondertussen heel onderlegd in het op zijn poep op en af de trap gaan en hij probeert zichzelf zo veel mogelijk te behelpen. Wanneer je zegt dat hij niet alles alleen moet doen, dan antwoordt hij steevast dat hij ons niet constant tot last wil zijn of sinds kort ook dat hij dat op het RC wel moet doen. Elke dag wil hij wel zijn grenzen verleggen maar het gaat hem duidelijk veel te traag. Doordat hij zich fysiek redelijk goed voelt, vindt hij dat er niet zo veel mis is met hem en dat hij na een paar weken RC wel terug naar school kan. Hoe vertel je dan je zoon dat dat zeker en vast niet het geval zal zijn?
Gisteren heeft hij ook de toestemming gekregen om te drummen. Al die voorbije jaren hebben we moeten vloeken, schooien, smeken om hem aan het oefenen te krijgen. Hij doet zijn muziek heel graag, maar het mag niet lijken op school en er mag dus ook geen oefening aan te pas komen. En zie, nu plots was hij niet te houden en vandaag heeft hij de pannen van het dak gespeeld. Het ritme was er nog niet en hij kon niet te lang spelen doordat zijn been geen steun had, maar hij heeft er nog nooit zo van genoten als vandaag.
Je zou bijna vragen wat we te klagen hebben en of we misschien niet te veel willen. Maar welke ouder zou met minder tevreden zijn dan met een snel en volledig herstel? Elke dag opnieuw ontdekken we woorden die hij niet meer kent of vergeet. Het gaat dan over giraf, bloemkool of boter. Ook namen van mensen blijven een probleem. Bjarne ziet er het probleem niet van in, maar het geeft wel aan dat er wel wat grondig mis is in zijn hoofd. Het is ook zo dat 3 uren RC echt wel genoeg zijn voor hem en dat hij voor de rest van de dag niet veel meer moet doen dan in zijn bed rusten. Vandaag hebben we hem wel eens in zijn rolstoel gezet en zijn broer heeft hem wel eens rondgereden in de wijk, maar een half uurtje later vraagt hij toch om nog eens te mogen gaan liggen.
Vanmiddag waren we bij Steven en Ilse voor de eerste communie van hun Sarah. Ze hebben er echt hun werk van gemaakt om het zo gezellig mogelijk te maken en het is hen gelukt. Bjarne heeft dan wel genoten van met z'n allen pictionary te spelen, maar je zag toch ook dat hij het lastig had om al die kinderen onbezorgd te zien rondlopen en met al die volksspellen te zien spelen. We moesten echt wel zijn broer of zus de opdracht geven om ook eens aandacht te besteden aan hem, zodat hij ook wel eens een spelletje kon spelen. Hij hield zich sterk, maar je zag dat hem toch kwelde.
Vanavond zijn we dan thuis gekomen en terwijl ik hem aan het helpen was om de trap op te komen, is hij dan in tranen uitgebarsten. Het was hartverscheurend om hem de trap op te zien kruipen en ondertussen zijn tranen niet kunnen bedwingen. Hij vindt het zo onfair dat hij zelfs niet meer kan stappen en dat hij de komende maanden alles kwijt is. Hij gaat echt niet graag naar het RC, hij zou liever naar school gaan. Maar ook zijn totemisatie, zijn basket, zijn grote vakantie zijn de revue gepasseerd. Als ouder kan je dan wel proberen zeggen dat hij flink moet zijn en dat we er alles aan zullen doen om hem zo snel mogelijk terug een gewoon tienerleven te geven, maar eigenlijk sta je gewoon compleet machteloos en kan je niet anders dan zeggen dat je hem begrijpt en hem gewoon eens laten uithuilen. Met elke traan die van zijn wangen loopt, voel je de moed weglopen en heb je het gevoel dat je weer een paar jaar ouder geworden bent op die paar minuten tijd. Hij is degene die alles moet ondergaan en het meeste afziet, maar de machteloosheid en het onvermogen hem te kunnen opbeuren, wegen zo hard op ons dat we het daarna ook wel niet meer zien zitten. Laat staan dat je dan eerst nog de andere 2 mag gaan troosten omdat die zo verdrietig zijn omwille van hun broer. Als je daarna beneden komt, vraag je je echt af hoe het allemaal verder moet.
Ik heb al heel dikwijls teruggedacht aan de tijd van voor het ongeluk. Meer en meer lijkt het er immers op dat we met ons gezin een leven hebben voor en na het ongeluk. Daarstraks in mijn povere poging Bjarne te troosten, heb ik me er trouwens op betrapt dat ik hem gezegd heb dat hij nog maar net begonnen is aan zijn tweede leven. Ik probeer me dan voor te stellen hoe ik berichten over ongevallen las en me waarschijnlijk de bedenking maakte dat het hopelijk nooit bij ons zou gebeuren. Je kan niet alle zonden en miserie van de wereld op je schouders nemen en dus is het ook bijna logisch dat je redelijk onverschillig blijft bij het lezen van die zaken om dan snel over te gaan naar een voetbaluitslag of een zoveelste dip van de economie en hups, het leed van het vorige verhaal is verdwenen. Het is pas wanneer het drama onmenselijke proporties aanneemt, zoals met al die kinderen in Zwitserland, dat iedereen even tot inkeer komt en het medeleven naar boven komt. Maar vandaag zijn we opgestaan met het nieuws dat er 2 ongevallen waren gebeurd met auto's die op fietsers waren ingereden.Misschien dat we er over enige tijd terug onverschillig zullen over gaan, maar vandaag heeft het ons toch wel flink beroerd, want het is zo herkenbaar geworden.
Ondertussen hebben we vernomen dat de vrouw die Bjarne aangereden heeft, geprobeerd heeft ons te contacteren, maar dat dat niet mag van de procureur omdat het onderzoek nog niet afgerond is. Aanvankelijk dachten we dat het haar allemaal onverschillig liet. Toen was het eenvoudig. Onbegrip en woede waren op hun plaats, want uiteindelijk heeft ze toch ook 2 kinderen. Maar nu weet ik echt niet wat ik moet denken. Uiteraard weten we dat ze dat niet bewust heeft gedaan en we hebben al duizend keer gehoord dat het ons allemaal kan overkomen. Maar moet ik dan nu medeleven voelen? Ik weet niet of ik dat sowieso wil. Onze zoon en ons gezin hebben het zo zwaar te verduren gekregen, dat ik het echt niet kan opbrengen. Ik kan me ook niet inleven in de gedachten van mensen die de moordenaar van hun kind vergeven hebben. Voor mijn part mogen zij dat doen zo veel als ze willen. Ik noem die vrouw ook geen moordenaar, verre van. Maar de idee dat Bjarne er niet meer zou geweest zijn en dan vergiffenis schenken, lijkt me gewoon onmogelijk. Ik kan me op dit moment niet verzoenen met een gevoel van medeleven of vergiffenis. Daarvoor heb ik vandaag nog maar eens te hard moeten vaststellen hoe ons gezin en vooral Bjarne geraakt is. Ik ben niet slim genoeg en heb niet genoeg troostende woorden om het verdriet bij mijn vrouw en kinderen te milderen. Ik weet al niet hoe ik bij mezelf moet beginnen, laat staan dat ik ook nog eens haar zou moeten troosten. Het moment dat ik het antwoord vind om de pijn weg te nemen, zal dat allemaal naar mijn gezin gaan. Alleen besef ik wel dat dat niet kan en dat enkel de tijd de wonden zal helen en gelukkig wordt dat ook niet van me verwacht. Maar voor een stoere gast die altijd wel klaar staat met een antwoord, is het een verdomd harde noot om te kraken om nu radeloos en machteloos te staan toekijken. Ik zou er alles voor over hebben om het verdriet bij hen die mij het nauwst aan het hart liggen weg te nemen en op mij te nemen.
Bjarne is vrijdag rond 14u30 terug thuis gekomen. Veel vroeger dan gevreesd, maar toch nog 14 dagen te laat, want eigenlijk had dit niet moeten gebeuren en moest hij die vervloekte vrijdag gewoon 's avonds thuis gekomen zijn van een doodgewone dag op school. Ook voor mij was het eindelijk terug thuis komen na eerst 3 nachten Toulouse en dan 14 dagen ziekenhuis bij Bjarne. Ik was in al die tijd geen half uur thuis geweest. Raar hoe je bijna vervreemt van je eigen huis. We hebben hem in zijn ziekenhuisbed in de living geïnstalleerd en hij is direct met zijn nieuwe lego technics beginnen spelen die hij van mijn collega's gekregen heeft. Zalig om hem zo rustig te zien genieten van zijn thuiskomst.
Het verblijf in het ziekenhuis was voor mij ook wel genoeg geweest en om me af te reageren, ben ik maar ineens de oprit terug beginnen toeleggen en zelfs de straat naar onze oprit heb ik volledig afgespoten zodat die eindelijk nog eens aardevrij was. Ik was stikkapot toen ik er aan begon, maar het heeft me ongelooflijk deugd gedaan om nog eens buiten te kunnen werken en ondertussen af en toe stiekem door het venster naar binnen te kijken om Bjarne daar te zien zitten in zijn bed. Te denken dat we hem bijna kwijt waren...
Toen Phara en Präben thuis kwamen, begroetten ze me alsof er niks gebeurd was. Ik denk dat ze gewoon blij waren dat we eindelijk terug met z'n allen samen waren, dat ik in de tuin aan het werken was en dat we eindelijk nog eens samen gingen eten van Els mama's heerlijke spaghetti. Els en ik blijven het verschrikkelijk vinden wat die 2 hebben moeten doormaken, maar zijn tegelijkertijd heel fier hoe sterk ze zich gehouden hebben.
's Avonds heb ik Els wat moeten overhalen om Bjarne boven te laten slapen in zijn eigen bedje. Els vond dat ook wel het beste, maar had toch schrik hoe we hem veilig boven zouden krijgen. Maar de traantjes in zijn eigen toen zijn hoofd zijn eigen kussen raakte, maakte het de moeite waard. Hoe snel vergeten we niet dat het geluk echt wel in de kleine dingetjes zit?
Gisteren stond voor Bjarne in het teken van de rust. We hebben heel asociaal alle bezoek buiten gehouden, zodat hij enkel hoefde te pendelen tussen zijn bed in de living en de eettafel. Die verplaatsing doet hij met de rolstoel. We moeten zijn gebroken been nog begeleiden, maar verder lukt dat al heel aardig. Els, Präben, Phara en ik hebben ons ondertussen op het huis geconcentreerd dat er door de voorbije 14 dagen stilaan begon uit te zien als een stoffig containerpark. Broer en zus zijn in de namiddag wel buiten gaan spelen, maar wij hebben doorgedaan tot alles weer in orde was. Ik betrapte me erop dat het aanvoelde alsof ik de sporen van een misdaad wou uitvegen. Ik zou geen rust vinden voor alles netjes was, zodat we een nieuwe start konden nemen en ons focussen op het herstel.
We hebben de dag afgesloten met een glaasje bubbels en met de kinderen een afspraak gemaakt dat we allemaal samen zullen klinken op elke volgende stap in de goede richting. Daarna een eenvoudig zaaaaalige spaghetti en vroeg onder de wol.
Vandaag zijn we op aanraden van het revalidatiecentrum naar de eerste communie van mijn neefje geweest. Phara en Präben hebben genoten van onbezorgd te kunnen spelen en Bjarne was heel blij dat hij gewoon wat in de zon kon zitten en zelfs eens kort een balletje ping pong heeft kunnen slaan vanuit zijn rolstoel.
Je zou bijna denken dat alles goed is, maar het kost Bjarne toch allemaal veel moeite en die paar uurtjes hebben hem toch ferm vermoeid. Hij is ook doodsbang in de auto. Hij zit hard in zijn handen te knijpen van de schrik. Maar ook in het algemeen heeft hij voor alles schrik. Vanmiddag zat hij ronduit te bibberen omdat hij zijn broer in een boomhut zag zitten, op hooguit anderhalve meter van de grond. Hij zou constant iedereen willen waarschuwen voor de kleinste dingetjes die zouden kunnen mislopen. Ook zijn er nog heel veel zaken die hij niet kan benoemen. Het is ook vreemd om te zien hoe hij niet op de naam komt van mensen die hij goed kent. In het revalidatiecentrum zeggen ze dat dat allemaal wel betert en dat we geduld moeten hebben. Het blijft keihard en we proberen het met humor op te lossen, maar ons ouderhart breekt toch als hij plost heel weemoedig wordt en die vrouw begint te verwijten dat ze hem alles afgenomen heeft. Hij wil niet naar het RC. Hij wil begrijpelijkerwijs gewoon naar school, net zoals iedereen.
Telkens opnieuw leggen we hem dan uit dat het stap voor stap zal moeten gebeuren. Net zoals komende woensdag voor Els, Phara, Präben en mezelf, wanneer slachtoffer langs komt.
Eens wat leuker nieuws! Bjarne mag morgen naar huis!!!!!!!!!!!! Hij zal nog veel rust nodig hebben en nog lang moeten revalideren maar medisch is er geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden.
Het worden nog zware onzekere maanden en een zomervakantie die voor hem in het water valt. Maar nu willen we gewoon eventjes focussen op naar huis gaan.
Wie morgenochtend niet weet wat gedaan en nog slingers en balonnen over heeft, is welkom om het huis te helpen decoreren want 's namiddags zijn we weer thuis!!!!!!!!!!! Een lichtpuntje in deze donkere tijden...
Gisterenmorgen om 7u15 stonden zowel thuis als hier in het ziekenhuis onze hartjes even stil. Het was net een week geleden dat dat verschrikkelijke ongeval ons leven stop zette. Het was een week van ongeloof, wanhoop en de grootste verschrikking voor elke ouder die dit meemaakt. Maar ook een week van woede en ongeloof over zo weinig medeleven van dat mens die haar aangereden heeft. Uit respect voo...r Els, zal ik enkel nog mondeling naar dat 'kutwijf' verwijzen, maar ter compensatie zullen er misschien wel een aantal niet zo flaterende adjectieven en/of synoniemen aan toegevoegd worden. Het was een ware hel waar we nu heel stilletjes en voorzichtig moeten proberen uitkruipen.
We hebben ook wel een sprankeltje hoop gezien. Bjarne eet ondertussen goed, heeft al eens in rolstoel gezeten ter voorbereiding van de revalidatie vanaf maandag en heeft al wat gespeeld met lego's.
Maar je ziet dat het allemaal heel veel moeite kost en niet lang uit te houden is. Hij beseft ook helemaal niet wat er gaande is en wat hem overkomen is. Vanmorgen nog was hij keiverwonderd dat zijn been gebroken is. De enige emotie die hij kent, is lachen. Je vraagt je soms af of dat het enige is dat misschien niet moet veranderen, maar eigenlijk wil je gewoon dat je kind ook kan verdrietig, boos of gewoonweg weer koppig als van ouds kan zijn. Hij leeft echt in zijn eigen wereldje, vooral als hij moe is. Ook heel wat woorden, zoals zweten of washandje en namen kent hij niet meer of nu eens wel en dan niet.
Het blijft ondraaglijk om je kind zo te zien veranderen in iemand die je niet kent en te zien hoe simpele dingen plots zo moeilijk zijn. Maar we hebben geen andere keus dan er ons in te stellen en stap voor stap te nemen. we moeten ook leren leven met de Groote Onzekerheid over de gevolgen en het herstel. Vandaag nog te horen gekregen van een verpleegkundige dat hij wel zal verbetere, maar waarschijnlijk niet dezelfde zal zijn. Daar kunnen wij nu echt geen genoegen meenemen. Maar nogmaals, we moeten leven van dag tot dag en hopen dat we onze Bjarne terugkrijgen.
En ik ben niet met de zeer wetenschappelijk onderbouwde theorie van mijn schoonvader: hij heeft eens goed kunnen kakken, dus zal het nu wel allemaal wel goed komen. Onze vurigste wens is dat het allemaal maar zo simpel was...
Wat vond ik het erg voor jou deze middag te vernemen dat je dit weekend op de voetbal van je zoontjes moest vragen om naar huis gevoerd te worden, want ja je had nu toch wel geen auto zekers. Hopelijk kan ik je miserie wat verminderen door je te melden dat die stoute zoon van mij die uiterst rechts op zijn kant reed en het zich permiteerde om in je weg te rijden, zijn komende baske...tseizoen al zal mogen vergeten door zijn dijbeenbreuk en o ja, door het feit dat we pas over 1 tot anderhalf jaar gaan weten of en in welke mate hij stabiel hersteld is van het letsel aan zijn hersenen (Diffuse Axonal Injury, met mijn verontschuldigingen voor de moeilijke woorden). Ondertussen weten we niet wanneer hij eindelijk weer helder zal zijn, laat staan emoties zal tonen en we hem met een beetje een gerust hart eventjes alleen kunnen laten. Je ziet, als verantwoordelijke ouders wensen we ook berouw te tonen voor het keurige gedrag van onze zoon door de een bij hem in het ziekenhuis te slapen en de ander thuis op 1 kamer met de andere kinderen, zodat ze zeker niet als verantwoorde weggebruikers de baan op zouden gaan. Hij zal dan ook niet snel meer in je weg kunnen rijden. Hopelijk wordt de schade aan je wagen snel hersteld, zodat je ongestoord weer zelf van de voetbal naar huis kan komen. Vele groetjes vanuit het ziekenhuis waar we de komende weken, mogelijks maanden gelukkig onze tijd kunnen doorbrengen.
Iedereen heel erg bedankt voor de vele berichtjes, smsjes, telefoontjes. Velen vragen of het stoort. Niet dus. We kunnen alle steun goed gebruiken. Vandaag wel een verschrikkelijke dag achter de rug. Vanmiddag super gelukkig met 5 heldere minuten en daarna zware paniek want hij reageert steeds minder en als hij dan reageert is het steeds verwarder. Mijn broer en mijn nicht waren plots leerkrachten... en geen enkel antwoord hield nog steek. Onder CT scan geweest. Deze was ok, morgen NMR, maar de dokters zijn ons aan het voorbereiden op maandenlange revalidatie van de hersenen. Gelukkig is hij nog jong en weerbaar en heeft hij vanavond spontaan zijn meter herkend, maar het is een echte hel. Er zijn mensen die ons melden dat ze geen goed gezelschap zijn op weekendjes of feesten, omdat ze constant bij Bjarne zijn met hun gedachte. We vinden dat heel normaal en lief, maar probeer te genieten voor ons. Je ziet hoe snel het kan verkeren!!!
Schrijven ze in de krant dat je 11 jarige zoon in levensgevaar is na een aanrijding door een 29 jarige vrouw nadat ze was uitgeweken vooe een geparkeerde auto. ten eerste is hij er bijna 13 en ten tweede als je die straat kent dan weet je gewoon dat dat kutwijf met alles bezig was behalve met de weg. die straat is fucking 3 auto's breed. het is mss raar dat ik dat hier schrijf maar we zitten al 2 ...dagen naast onze zoon te waken en de gedachte dat ze er zo beleefd mee weg komt maakt me gek!!!!! De dokters zeggen wel dat het gunstig evolueert maar ondertussen is hij wel nog verward en is hij de laatste paar uur gestopt met plassen...mijn excuses dus aan zij die gechokeerd zijn dat ze hzt zo vernemen maar ik moet het kwijt
