Gisterenmorgen om 7u15 stonden zowel thuis als hier in het ziekenhuis onze hartjes even stil. Het was net een week geleden dat dat verschrikkelijke ongeval ons leven stop zette. Het was een week van ongeloof, wanhoop en de grootste verschrikking voor elke ouder die dit meemaakt. Maar ook een week van woede en ongeloof over zo weinig medeleven van dat mens die haar aangereden heeft. Uit respect voo...r Els, zal ik enkel nog mondeling naar dat 'kutwijf' verwijzen, maar ter compensatie zullen er misschien wel een aantal niet zo flaterende adjectieven en/of synoniemen aan toegevoegd worden. Het was een ware hel waar we nu heel stilletjes en voorzichtig moeten proberen uitkruipen.

We hebben ook wel een sprankeltje hoop gezien. Bjarne eet ondertussen goed, heeft al eens in rolstoel gezeten ter voorbereiding van de revalidatie vanaf maandag en heeft al wat gespeeld met lego's.

Maar je ziet dat het allemaal heel veel moeite kost en niet lang uit te houden is. Hij beseft ook helemaal niet wat er gaande is en wat hem overkomen is. Vanmorgen nog was hij keiverwonderd dat zijn been gebroken is. De enige emotie die hij kent, is lachen. Je vraagt je soms af of dat het enige is dat misschien niet moet veranderen, maar eigenlijk wil je gewoon dat je kind ook kan verdrietig, boos of gewoonweg weer koppig als van ouds kan zijn. Hij leeft echt in zijn eigen wereldje, vooral als hij moe is. Ook heel wat woorden, zoals zweten of washandje en namen kent hij niet meer of nu eens wel en dan niet.

Het blijft ondraaglijk om je kind zo te zien veranderen in iemand die je niet kent en te zien hoe simpele dingen plots zo moeilijk zijn. Maar we hebben geen andere keus dan er ons in te stellen en stap voor stap te nemen. we moeten ook leren leven met de Groote Onzekerheid over de gevolgen en het herstel. Vandaag nog te horen gekregen van een verpleegkundige dat hij wel zal verbetere, maar waarschijnlijk niet dezelfde zal zijn. Daar kunnen wij nu echt geen genoegen meenemen. Maar nogmaals, we moeten leven van dag tot dag en hopen dat we onze Bjarne terugkrijgen.

En ik ben niet met de zeer wetenschappelijk onderbouwde theorie van mijn schoonvader: hij heeft eens goed kunnen kakken, dus zal het nu wel allemaal wel goed komen. Onze vurigste wens is dat het allemaal maar zo simpel was...

Beste k.......,

Wat vond ik het erg voor jou deze middag te vernemen dat je dit weekend op de voetbal van je zoontjes moest vragen om naar huis gevoerd te worden, want ja je had nu toch wel geen auto zekers. Hopelijk kan ik je miserie wat verminderen door je te melden dat die stoute zoon van mij die uiterst rechts op zijn kant reed en het zich permiteerde om in je weg te rijden, zijn komende baske...tseizoen al zal mogen vergeten door zijn dijbeenbreuk en o ja, door het feit dat we pas over 1 tot anderhalf jaar gaan weten of en in welke mate hij stabiel hersteld is van het letsel aan zijn hersenen (Diffuse Axonal Injury, met mijn verontschuldigingen voor de moeilijke woorden). Ondertussen weten we niet wanneer hij eindelijk weer helder zal zijn, laat staan emoties zal tonen en we hem met een beetje een gerust hart eventjes alleen kunnen laten. Je ziet, als verantwoordelijke ouders wensen we ook berouw te tonen voor het keurige gedrag van onze zoon door de een bij hem in het ziekenhuis te slapen en de ander thuis op 1 kamer met de andere kinderen, zodat ze zeker niet als verantwoorde weggebruikers de baan op zouden gaan.
Hij zal dan ook niet snel meer in je weg kunnen rijden. Hopelijk wordt de schade aan je wagen snel hersteld, zodat je ongestoord weer zelf van de voetbal naar huis kan komen.
Vele groetjes vanuit het ziekenhuis waar we de komende weken, mogelijks maanden gelukkig onze tijd kunnen doorbrengen.