De tijd gaat echt wel veel te snel. 2 maanden sinds mijn laatste update en het lijkt wel gisteren. Er zitten weliswaar 3 weken vakantie tussen, maar wat een tempo dat we onszelf opleggen als maatschappij! Voor je het weet, draai je weer mee in de mallemolen.
Onze reis naar Spanje was echt wat we nodig hadden: een superlocatie, super goed weer en super gezelschap. Meer hadden we niet nodig. Wie denkt hier nu een heel reisverslag vol tips en grandioze verhalen over de streek te lezen, zal snel uitgelezen zijn. Buiten een uitstap naar Barcelona en een wandeling langs de kustlijn, hebben we vooral genoten van de rust en stilte. De batterijen van het hele gezin waren niet plat, maar aan vervanging toe. Rusten, lezen, eten, zwemmen en aperitieven -in steeds wisselende volgorde- was het enige wat op de agenda stond. Bjarne zou ook niet veel meer aangekund hebben. Net voor de reis hebben we nog een stand van zaken ontvangen van het revalidatiecentrum. Over het algemeen waren ze tevreden met zijn vooruitgang, maar de weg was nog lang. Er zijn een aantal zaken verbeterd, zoals zijn dubbelzicht en het vinden van woorden, maar andere zaken waren zeker nog ondermaats. Zo slaagde hij er nog niet in iets te doen onder tijdsdruk en schrijven lukte slechts heel moeizaam. Al bij al voorzichtig positief, maar zoals steeds tevoren met een dubbel gevoel, want je wil niet dat er iets niet geneest en dat het allemaal vlugger zou kunnen gaan.
Maar goed, we konden op reis en hebben er dan ook het beste van gemaakt. De tocht moesten we in 2 keer doen en dat was echt wel geen luxe voor Bjarne. 8 uren in de wagen was voor hem meer dan genoeg en het was hoog tijd dat we stopten. We hebben van de nood dan maar een deugd gemaakt en er nog een gezellige namiddag in een pittoresk dorpje van gemaakt. De tweede dag moesten we nog een stuk minder ver rijden en op die manier hebben we de reis nog draagbaar kunnen maken.
Ter plaatse hadden we een ruim zwembad en meer was er niet nodig voor zowel onze kinderen als die van Yves (Bjarne zijn peter) en Julie. Het was de eerste keer dat Bjarne wat heeft kunnen spelen sinds zijn ongeval. De voorbije maanden was zijn beweging beperkt tot wat oefeningen tijdens de kine. Hij kon niks doen en de pinnen in zijn been belemmeren hem veel te kunnen stappen, laat staan lopen of springen. In het zwembad kon hij even onbezorgd spelen en zwemmen. De schrik zat er bij iedereen wel ferm in dat hij een stamp of slag zou krijgen op zijn been, maar hij genoot zichtbaar van de bewegingsvrijheid dat we dat er maar bij genomen hebben. Ook voor ons en de vrienden was het fantastisch om hem zo te zien. Ieder van ons had de voorbije maanden zo meegeleefd met Bjarne en zo veel emoties moeten doorstaan, dat het een echte zegen was dit te mogen meemaken.
Met Yves en Julie konden we het niet beter treffen. Niet alleen hebben we een heel leuke vakantie met hen gehad, ze hebben ons ook nog bijgestaan met de verdere revalidatie van Bjarne. Julie is zelf kinesiste in het UZ en had ervoor gezorgd dat ze de kine van het RC gewoon kon verder zetten. Yves heeft Bjarne geholpen met zijn oefeningen van Frans die Bjarne nog had meegekregen. We zijn hen hiervoor super dankbaar en staan ferm in het krijt bij hen. Die oefeningen van Frans hebben ons wel terug met de realiteit geconfronteerd. We hebben ons de hele vakantie gefocused op het goede en genoten van het leven. Maar de oefeningen van frans toonden aan dat Bjarne qua geheugen en concentratie nog een hele weg af te leggen heeft. Wat hij de ene morgen goed kon, wist hij de volgende middag niet meer dat hij het geleerd had. Dat beloofde niet veel goeds voor het nieuwe schooljaar dat stilaan voor de deur stond.
In Barcelona hebben we alles met de bus gedaan en de stukken die we moesten wandelen, heeft Bjarne in de rolstoel gezeten. Wandelen bij deze temperaturen was echt wel te zwaar voor hem. Tot mijn verbijstering, heb ik moeten vaststellen dat Park Guëll boven op een steile helling ligt en dat die rolstoel met Bjarne er in bij die temperaturen daar naartoe duwen, ook echt wel zwaar was. Het heeft me alvast een goede training bezorgd, maar het was de moeite waard.
Een echt hoogtepunt voor de kinderen was de lunch in het Hard Rock Café. Als er 1 herinnering bij hen zal blijven hangen, zal het dat wel zijn. Voor Bjarne en Yves was het bovendien heel speciaal om daar samen te zijn, want telkens Yves in het buitenland een Hard Rock Café bezoekt, brengt hij een paar drumstokken van daar mee. Ondertussen is het een mooie collectie aan het worden van overal ter wereld en nu dus aangevuld met een paar uit Barcelona dat ze samen gekocht hebben. Het lijkt allemaal heel banaal en een fait-divers, maar als je er aan terugdenkt hoe nipt het allemaal geweest is en wat een onbeschrijfelijk geluk we hebben Bjarne nog in ons midden te hebben, dan is dit wel echt een gigantisch symbolisch moment om heel ons leven te koesteren.
Ik moet eerlijk toegeven dat bovenstaande tekst al eind september getypt was, maar nog niet gepubliceerd, omdat ik 's anderendaags ging verder typen. Het is tekenend voor hoe de maanden voorbij gevlogen zijn, dat ik nu 2 maanden later pas terug verder kan doen...
Na de reis was het nog even bekomen en dan ons en vooral Bjarne klaarstomen voor de eerste schooldag. Ook al wisten we dat het een voorzichtige poging was en dat we zonder veel verwachtingen gingen beginnen aan het tweede middelbaar, waren we toch heel erg benieuwd naar hoe die eerste dag ging verlopen. Het was al afgesproken met de school en het RC dat hij maar halftijds zou gaan, omdat hij nog moest revalideren en omdat het te vermoeiend zou zijn. Hij had wel gevraagd om de eerste dag volledig te kunnen gaan, omdat hij zoveel mogelijk informatie wou krijgen. Hij heeft de toestemming gekregen, maar sindsdien is hij geen enkele keer meer een volle dag naar school geweest. Hij was stikkapot! Wanneer hij naar huis kwam, kon hij nog nauwelijks op zijn benen staan en alle lawaai was er te veel aan. Het was nog maar eens duidelijk hoe vermoeiend alles is. Präben en Phara waren dolenthouisast thuis gekomen, maar voor hem was het een heel slopende dag geweest. We zijn nu midden november en op het einde van de week zien we dat nog steeds. Gisterenavond nog was hij enkel nog goed om in de zetel te zitten en een beetje met zijn Ipod te spelen. Wat we ook zeiden of vroegen, het drong niet meer door.
Al van in het begin had men ons verteld bij slachtofferhulp dat kinderen heel weerbaar zijn en het ongeval sneller dan ons een plaats zouden geven. Aan de ene kant is dat wel waar. Präben en Phara en gaan vrolijk naar school en halen goede punten. Ze tonen ook niet onmiddellijk tekenen dat ze ergens heel erg mee zitten. Präben was helemaal klaar voor het middelbaar en heeft daar algauw zijn draai gevonden. Phara haalt schitterende punten en is altijd haar eigen zelve: poeslief, venijnig , eigengereid, ad rem, de ene keer een poppemieke, de andere keer de scoutsmadam, kortom meer dan 2 handen vol. Altijd al geweest en ik vrees dat het wel altijd zo zal blijven...Präben voelt hem zodanig in zijn sas met de weinige jongens tussen al die meisjes in zijn klas dat hij zich begin oktober van zijn stoerste kant moest laten zien. Een half uur later kreeg Els een telefoontje van de school of ze naar school kon komen want Präben had een ongeval gehad. Ik moet er geen tekeningetje bij maken dat Els in alle staten was, te meer omdat ze eerst niet Präben had gehoord, maar Bjarne. Präben had het nodig gevonden om langs de trapleuning van de derde verdiepng naar het tweede te glijden. Alleen had hij er geen rekening mee gehouden dat hij wel eens over de leuning kon vallen. Hij is inderdaad over de leuning geslagen, gelukkig niet tussen, maar op de trap een verdieping lager. Gevolg: gebroken rib en 2 boze ouders. Het was even niet wat we nodig hadden. Nadien hebben we wel ingezien dat kinderen nu eenmaal dergelijke dingen uitsteken. Het was wel duidelijk dat hij niet bij de mogelijke gevolgen had stil gestaan. Die nacht heeft hij niet geslapen. Niet door de pijn, maar door zich te realiseren dat ook hij aan veel erger ontsnapt is.
Aan de andere kant merken we toch dat ze veel meer schrik gekregen hebben. Nog altijd durven Präben en Phara niet alleen met de fiets de wijk uit. Bij een bocht zouden ze bijna van hun fiets stappen om te zien of er geen wagen afkomt. Präben durft het ook nog niet aan om terug met het openbaar vervoer naar school te gaan. We merken toch dat er iets veranderd is en dat zij, maar ook gevoeliger zijn geworden voor droevig nieuws. Een aantal weken geleden hebben we zo het overlijden vernomen van een mama van kinderen op de muziekschool. Ze was met haar fiets aangereden in Evergem en was op slag dood. Toen Bjarne het hoorde, was hij ontroostbaar. Het was alsof hij voor de eerste keer besefte dat hij dat had kunnen zijn. Maar ook de andere twee reageerden veel emotioneler dan voorheen. Ook aan sommige reacties merken we wel dat het ongeval hen wat getekend heeft.
We krijgen dikwijls de vraag hoe het nu eigenlijk gaat. Het is heel moeilijk om daar op te antwoorden, want er is zo veel veranderd en het ongeval heeft op zoveel verschillende zaken impact gehad dat het toch wel niet kort samen te vatten is. Nochtans voel je telkens het verlangen of de verwachting dat je antwoordt dat alles zo goed mogelijk is en dat we blij mogen zijn dat we al zo ver staan. Mensen verwachten ook niet dat de nasleep nog 6 maanden duurt. Ikzelf had daar een half jaar geleden ook geen flauw benul van. Als je Bjarne ziet, kan ik het begrijpen dat die verwachting er is. Wanneer hij uitgeslapen is, is er uiterlijk misschien niet veel dat nog verwijst naar het ongeval. Het is echter wanneer hij vermoeid is dat het duidelijk wordt dat hij nog volop aan het herstellen is of wanneer hij een zoveelste keer iets studeert met het gevoel dat het gisteren voor niks was. Vanavond kon hij maar moeizaam op het woord 'vlees' komen toen hij nog een portie eten vroeg...
Volgens het RC mogen we wel blij zijn dat we staan waar we staan met Bjarne. Vanuit hun standpunt kan ik dat wel begrijpen, maar we zien toch dat de verbetering steeds vertraagt. Daar waar het in het begin spectaculair was, is dat nu toch niet meer zo. Schrijven blijft heel moeilijk, definities voor wiskunde van buiten leren lukt maar niet en op het einde van de dag is hij nog steeds heel erg moe. Toegegeven, hij heeft een behoorlijk goed rapport, maar het is wel enkel voor zijn 4 hoofdvakken. En dan nog. Deze week had hij een dictee voor Frans, maar het ging te snel voor hem met een 4/10 als gevolg. Hij heeft meermaals zijn hand opgestoken om dat te melden, de leerkracht had het niet gezien en hij heeft dan maar proberen volgen. Hij heeft op zijn blad geschreven dat het te snel ging en de reactie was gewoonweg dat hij het had moeten zeggen. Hoe lullig kan je je op dat moment dan voelen? Tot aan de kerst mag hij maar halftijds naar school. Dat wil zeggen dat hij geen andere vakken heeft om eens een slecht punt op te halen. Hopelijk kan hij na de kerst terug iets meer naar school, want we vrezen de dag dat hij te horen krijgt dat hij niet kan overgaan, omdat hij niet genoeg leerstof gezien heeft, ondanks zijn volgehouden inspanning. Ik weet niet hoe we hem dan zullen moeten troosten. Ik weet zelfs niet hoe we ons eigen zullen moeten troosten. Voorlopig willen we daar nog even niet aan denken. Eerst de komende examenperiode proberen door te komen.
Daarnaast begint Bjarne steeds meer pijn en last te krijgen van de pinnen in zijn been. Die zouden er eigenlijk al uit moeten, maar dat gaat pas op 20/12 gebeuren. Net voor de kerstvakantie moeten de pinnen er uit, wordt de gescheurde kruisband aangepakt en volgende week weten we of er in zijn rechterpols toch ergens een splinter van het bot gekomen is of iets dergelijks. Als dat het geval is, moet dat ook nog eens geopereerd worden. Dat zal dan allemaal wel in 1 keer gebeuren, maar het is geen vakantie om naar uit te kijken, alweer niet. Ondertussen gebeuren de verplaatsingen weer meer en meer met krukken of met de rolstoel en komt hij op zijn poep van de trap. Ok, tijdelijk allemaal maar niet leuk. Ik vraag me dikwijls af waar hij de moed blijft halen om vrolijk te blijven. Zou dat zijn gewijzigde kijk op het leven zijn? Ik weet het niet, maar het is alleszins bewonderswaardig, want benijdenswaardig is het allerminst.
Een heel leuke afwisseling in de lange revalidatie, is een reeks trainingen met de dolfijnen in Boudewijnpark in Brugge. De kinderen van het RC mogen een zestal sessies met de dolfijnen werken. Alle onderdelen van hun revalidatie zit daar in verwerkt. Sociale vaardigheden, geheugen, motoriek, alles wordt geprikkeld. Echt tof dat hij dat mag meemaken. Alleen wil ik niet ruilen met hem. Benieuwd om de slotsessie te zien. We mogen dan met het gezin gaan zien wat ze geleerd hebben.
Vandaag zijn we voor de tweede keer naar de KU Leuven geweest. Door zijn hersenletsel, kwam Bjarne in aanmerking voor deelname aan een studie die het evenwichtsgevoel moet verbeteren. Daarvoor moeten we wel 3 dagen naar Leuven. Hij moet dan een uur tot anderhalf uur onder de NMR stil liggen en daarna allerlei proeven doen. Thuis moet hij dan ook 5 maal per week allerlei oefeningen doen, waar hij telkens een half uur mee bezig is. Hopelijk brengt het wat op.
Ondertussen is Els nog altijd thuis in zorgverlof. Sinds Bjarne thuis gekomen is, heeft ze heel haar leven moeten schikken naar de zorg voor Bjarne. Ik probeer 's morgens, 's avonds en in het weekend zo veel mogelijk te doen, maar Els moet elke dag Bjarne halen op school, naar het RC brengen, zijn notities in orde brengen, huiswerk opvragen en ga zo maar door. En het huishouden is er natuurlijk ook nog. Het weekend is dan logischerwijs voor mij het moment om nog wat te kuisen en te proberen zo veel mogelijk het huis proper te houden. Els heeft nu wel een andere functie gevonden, waardoor ze halftijds kan gaan werken. Financieel is dat meer dan welkom, want al die maanden thuis zijn nefast voor je spaarrekening. Het zal er wel niet minder druk om worden. Elke dag eerst 's morgens een halve shift gaan werken en daarna het aan- en afrijden voor de kinderen, zal ervoor zorgen dat Els 's avonds vroeg zal moeten gaan slapen, wil ze het volhouden. Ik moet daarentegen de kinderen 's morgens eerst wegbrengen, waardoor ik minstens een uur onderweg zal zijn, om dan vrij laat op het werk toe te komen. Bijgevolg zal ik 's avonds niet al te vroeg thuis zijn. Als we dan eerst nog het avondeten moeten opruimen en een beetje alles aan de kant hebben, zoals dat heet, zullen we dus blij mogen zijn dat we nog een klein uurtje even samen kunnen zijn.
Ik ben bang om op te sommen wat we allemaal moeten laten door dat ongeval. Materiële dingen zoals een tuinhuis, verlichting in de living en de keuken, geverfde muren. Allemaal dingen, waarvan gezegd wordt dat het niet zal weglopen en dat een jaartje uitstel niet erg is, maar waarvan velen geen rust vinden zolang het niet in orde is. Welnu, wij zouden het ook graag op orde hebben. Maar de skireis waar we allemaal telkens naar uitkijken, gaat niet door en Bjarne zou toch niet kunnen skiën. Gaan we op zomervakantie kunnen gaan? Ik betwijfel het. Het klinkt allemaal heel pretentieus en misschien wel kleinburgerlijk en ik weet als geen ander dat velen het met veel minder moeten doen en dat velen alles kwijt zijn door de crisis. Maar wij zijn met minder dan niks begonnen en hebben jarenlang moeten toezien hoe anderen op reis gingen en leuke dingen deden. We hebben moeten knokken voor waar we gekomen zijn. Dat we nu door toedoen van een ander dit allemaal moeten laten schieten, is heel wrang. Ook al is het misschien maar een jaar. Het is een jaar minder sneeuwpret met de kinderen. Het is een jaar langer in een onafgewerkt huis zitten. Ik wil met iedereen ruilen die me verteld dat dat niet zo erg is, terwijl zijn of haar huis in orde is of hun reis geboekt is, want ik weet niet waar we dit verdiend hebben.
Daar waar we soms blij waren dat we eens een rustig weekend hadden, is ons sociaal leven tot een minimum herleid, want Bjarne moet zijn rust hebben en we zijn in het weekend blij dat we eens even op adem kunnen komen. Ben ik daar gelukkig mee? Tuurlijk niet. Ik zou heel graag nog eens een pint gaan pakken met Geert, Steven, Wendy, Nancy en ga maar zo verder, maar dat lukt nu echt niet. Net zoals het Els op dit moment niet lukt een deftig sociaal leven terug op te bouwen.
Financieel een kater, Bjarne meer dan een jaar niet sporten en elke dag moeten vechten tegen zijn geheugen en vermoeidheid, Präben en Phara die niet meer alleen op de fiets durven, Els die een nieuwe job heeft moeten zoeken, het steeds weer afwachten in het ongewisse over in welke mate en hoe snel Bjarne zal herstellen, dromen die moeten uitgesteld worden en ga zo maar verder. Ik laat het voortaan aan anderen over om te beslissen of dit goed gaat of niet.
Maar we hebben 1 ding geleerd: we moeten zo veel mogelijk genieten van elkaar als gezin en van de leuke momenten die passeren. We proberen er het beste van te maken. We passen ons aan aan wat mogelijk is en slaan er ons doorheen met de nodige humor. Het is niet zo dat we hele dagen verbitterd rond lopen, maar mochten we de klok kunnen terugdraaien naar 27 april, 7u15 en die ene seconde meer geluk hebben, dan deden we het onmiddellijk. Het zou een wereld van verschil maken. Maar we slaan er ons wel door en zullen het ondertussen wel zo aangenaam mogelijk maken, in de hoop dat Bjarne na nieuwjaar wat meer naar school kan. Stap voor stap...
Gelukkige verjaardag Steven ! Gelukkige verjaardag Phara, je bent mijn liefste braafste dochter! En ik weet dat je nu gaat denken dat het niet moeilijk is, want ik heb maar 1 dochter en ik zou er geen ander willen!
Enkele weken geleden reed ik op vrijdagavond van het werk naar huis. Zoals gebruikelijk, schakel ik over naar Radio1 voor het nieuws van 18u. Niet dat ik dat nieuws de voorbije maanden ook effectief had gehoord. Telkens ik in mijn auto stapte, was het nu 's morgens of 's avonds, gingen mijn gedachten naar het ongeluk en het hoe en waarom. Alleen wanneer ik nog maar eens een dramatisch ongeval hoorde, werd ik heel stil en kon ik nauwelijks mijn tranen bedwingen. Te bedenken dat het bij ons nog minder dan een haartje gescheeld heeft, is zeer moeilijk te bevatten. Zelfs wij die er zo dicht bij gestaan hebben, kunnen ons niet voorstellen wat het moet zijn om plots een lege plaats aan tafel of een lege slaapkamer te hebben, in de wetenschap dat die altijd leeg zal blijven.
Die vrijdagavond hoor ik dus net bij het veranderen van zender wel nog de reclame van tax-on-web. Ik herinner mezelf er aan dat ik dit jaar zeker en vast zo snel mogelijk mijn aangifte ga invullen, want dat de afrekening sowieso in ons voordeel zal uitdraaien. Het zou zo eens waar moeten zijn dat de eersten die hun aangifte indienen, ook eerst hun aanslagbiljet krijgen en dat het zeker niet zo is volgens de belastingen dat de mensen die moeten betalen eerder bediend worden dan degenen die terug moeten krijgen. Het is pas na het nieuws dat ik inderdaad weer eens niet gehoord had, dat ik me realiseerde dat we al midden juni waren. Het was niet zoals anders, waarbij je opmerkt dat de tijd weer gevlogen heeft en dat het weldra weer Gentse Feesten is en dan met rasse schreden richting eindejaar. Neen, het was huiveringwekkend om vast te stellen dat de voorbije 2 maanden gewoon weg waren. Ik kon geen enkel wereldschokkend nieuws of fait-divers voor de geest halen waar ik kon over meespreken. Sinds Bjarne zijn ongeval op 27 april, hebben we ons volledig geconcentreerd op "overleven", nl zorgen dat Präben en Phara terug wat structuur kregen, zorgen dat Bjarne naar het RC kon, zorgen dat het lentefeest van Präben georganiseerd geraakte en ook proberen de wonden wat te likken en wat rust te vinden. Daarnaast moest ik toch ook proberen op het werk wel wat de schade te beperken. Want dat was het echt wel: schade beperken. Gelukkig heb ik mogen rekenen op heel veel begrip en medeleven van de collega's. Ik had dat echt nodig en zonder had ik het niet gehaald. In normale omstandigheden is het al een hele klus om alles geregeld te krijgen. In de huidige omstandigheden was dat loodzwaar en was er dus geen tijd voor actualiteit. Van elk moment kalmte, probeerden we even gebruik te maken om wat te bekomen.
Ondertussen is het vakantie en proberen we even te temporiseren. Geen hobbies om de kinderen naartoe te voeren, geen muziekschool, geen school tout court. Ook niet voor Bjarne. Hij heeft nog een paar weken wat thuisonderwijs gekregen, maar dat is uiteraard ook gestopt met het schooljaar. Hij moet wel nog dagelijks naar het RC, maar ook daar proberen ze het programma wat aan te passen. Vorige week hebben ze pottengebakken in Geraardsbergen, komende dinsdag gaan ze een vlottentocht doen in Diksmuide en zo volgen er nog wel enkele uitstappen. Je kan alleen maar een diep respect hebben voor de inzet van die mensen. Je kan natuurlijk altijd zeggen dat het hun werk is, maar als je ziet hoe erg ze begaan zijn met de kinderen en hoe ze met z'n allen samenklitten wanneer er jammer genoeg weer een van de kindjes het niet gehaald heeft, dan kan je hier niet spreken van werk, maar van meer dan honderd procent toewijding. Ik wist dat al van het werk dat Els doet met de premature babies en dat wordt hier nog maar eens bevestigd. Geen enkele job in "den privé", die van mij incluis, kan even veel het verschil maken als die van mensen die met hart en ziel in de zorgsector werken.
Door de focus op het herstel van Bjarne en het proberen de klap te boven te komen, waren ook Präben en Phara meer dan begrijpelijk wat meer buiten de lijntjes gaan lopen dan gebruikelijk. Phara werd zowat onhandelbaar door haar eigenzinnigheid en bij Präben leek het wel of zijn verstand uitgeschakeld was. De jongen kon zich op niks meer concentreren en zijn geheugen was zo lek als wat. Zo extravert en een podiumbeest als hij altijd is, zo gesloten is hij wanneer het op zijn emoties aankomt. Niks kom je dan van hem te weten. Maar wanneer je hem met zijn broer al heel hun leven bezig ziet en hoe een zielsverwanten die twee ondanks hun verschillend karakter zijn, dan moet je niet gestudeerd hebben om in te zien dat hij echt wel in alle stilte de pijn en het verdriet zal zitten verbijten hebben. Phara was eerder wel aanhankelijker geworden en zocht meer warmte, maar haar toch nog iets jongere leeftijd alle respect aandoend, moest ze toch ook wel opportunistisch te werk gaan en de regels wat in haar voordeel buigen zonder dat wij er aandacht voor hadden. Wie kan haar dat kwalijk nemen? Het was pas wanneer we hen er op wezen dat ze zich terug moesten inzetten voor school en dat we moesten proberen het leven gewoon terug op te pikken, dat de hartverscheurende tranen naar buiten kwamen en dat ze hun verdriet lieten zien. Gelukkig hebben ze toch nog het einde van het schooljaar heel mooi ingezet. Ze hebben zich nog kunnen uitleven op een aantal uitstappen en ze hebben ook heel flink hun best gedaan voor de laatste toetsen. Met een heel mooi rapport als beloning. Phara heeft er weer eens een flinke lap op gegeven met echt wel schitterende punten en ook Präben heeft nog eens getoond wat hij echt waard is. Ik heb me nog nooit iets aangetrokken van anderen hun punten en zal dat ook nooit doen, want dat is verloren energie, maar na zo een helse periode deed het toch deugd om bevestigd te krijgen hoe flink ze wel zijn en dat ze met dergelijke resultaten overal mogen komen.
Ook Bjarne heeft ondanks het ongeval een heel mooi rapport behaald. Hij mag overgaan met meer dan voldoende punten. Een hele opluchting. Hij mag op zijn minst terug bij zijn huidige vriend(inn)en het schooljaar aanvatten. De grote domper op de feestvreugde is wel dat hij maar halftijds mag starten en dat ze pas in november gaan beslissen of hij in december zijn examens mag mee doen. Met andere woorden: proficiat, maar de kans dat je volgend jaar slaagt, is gering. Nu goed. Hij heeft tenminste nog een kans en we gaan er alles aan doen om hem er door te sleuren. Het zal zeker niet evident zijn. Zo gemotiveerd hij is om zo snel mogelijk gewoon te kunnen stappen, zo gedemotiveerd hij is om zich in te zetten voor school. Hij is ervan overtuigd dat hij het toch niet zal halen. Hij zegt dat we niet beseffen hoe moeilijk het is om nieuwe dingen te onthouden en dat hij niet mee zal kunnen omdat hij maar halftijds naar school kan. We kunnen ons inderdaad niet in zijn plaats stellen, maar we zien ook wel hoe lastig het soms is om op woorden te komen en hoe traag het allemaal gaat. Alleen mogen we niet bij de pakken blijven zitten en moet hij blijven revalideren en de nodige rust krijgen.
Van zodra Bjarne besefte dat zijn been gebroken was, had hij zich tot doel gesteld om op zijn verjaardag (4 juli) door het gras te kunnen stappen. Hij was dan ook zielsgelukkig dat hij enkele dagen voordien al eens mocht rondstappen zonder krukken. Hij had Els al tot tranen toe verrast in het RC wanneer ze hem daar kwam ophalen en hij plots zonder hulp de hoek om kwam. 's Avonds is het hem gelukt ook mij met verstomming te slaan door op dezelfde manier naar mij te stappen. Niet te beschrijven welke emoties me overmanden wanneer hij zo fier als alle pauwen van de wereld samen, me in de armen viel. We hadden dit nog niet verwacht en dat maakte het des te intenser. Zoals we van in het begin beloofd hadden bij elke nieuwe stap vooruit, hebben we er met het gezin op geklonken. Het was met een glas cola boven een pak frieten, maar dat deed allemaal niet terzake. Het was gewoon een schitterend moment. Ondertussen kan hij al behoorlijk stappen, zij het nog altijd mankend, maar hij kan zich in huis tenminste terug zelfstandig verplaatsen en hij hoeft niet meer op ons te wachten om uit zijn bed te komen of naar het toilet te gaan. Wanneer we buiten gaan en er moet veel gestapt worden, moet hij wel nog in de rolstoel. Voor korte afstanden, kan hij stappen met zijn krukken, maar vandaag nog heeft het hij gezegd hoeveel moeite het hem kost om een kleine wandeling te maken.
Dat laatste is echt ongelofelijk. Een namiddagje wat spelen en opruimen in zijn kamer, wat oefeningen maken voor Frans en Wiskunde of een inspanning leveren en hij is bek af. Het is normaal maar onbegrijpelijk hoe na een paar maanden nog altijd de geringste inspanning zo zijn tol eist. Het is zelfs zo erg dat hij 's avonds tegen ten laatste negen uur zelf naar boven gaat om te gaan slapen. Voor zijn ongeval was het steeds een gevecht om hem naar zijn bed te krijgen. Het kon niet laat genoeg zijn. Waarschijnlijk is dat de reden dat hij niet al te verdrietig is dat zijn broer nu op scoutskamp is en hij hier moet achterblijven. We hopen elke dag opnieuw dat dat snel gaat verbeteren, want dat zal een van de factoren zijn die gaan bepalen of hij zijn volgend schooljaar succesvol zal kunnen afwerken of niet. Als hij te vermoeid zal zijn, zal het niet lukken. Bovendien heeft Els een zeer ontnuchterende ontmoeting gehad met het CLB. Het eerste wat ze moest doen, was alle gegevens van het gezin opgeven. Op haar vraag waarom ze dat moest doen, want tenslotte gaat hij al zeven jaar naar school en moeten we bij aanvang van elk schooljaar een document onderteken met al die gegevens op, was de man zijn antwoord dat hij anders zijn computer moest opstarten. Zeer bemoedigend. Daarenboven heeft deze primaat de volgende dag een mail gestuurd dat op basis van het zogezegde schooldossier over het ongeval beslist werd dat de GON-begeleiding slechts voor 2 jaar kon gegeven worden, gezien de lichte gevolgen van het ongeval. De school heeft nooit een dossier overhandigd en volgens hem waren het een bekkenbreuk en een hersenschudding. We voelen ons volledig gerustgesteld.
Wanneer we zo over zijn schooljaar praten, zeggen veel mensen dat het nog het minste is dat hij zijn jaar zou moeten overdoen. Maar wij vinden dat een kind dat niets misdaan heeft, ook niet moet gestraft worden door van zijn vrienden weggehaald te worden en steeds een jaar achter hen te moeten zitten. Als hij later in het hoger door zijn eigen toedoen een jaar moet dubbelen, dan zal dat zo zijn. Maar niet om deze reden en niet nu!
De resultaten van de NMR gisteren, hebben niet heel veel gebracht. Het is wel zo dat voorlopig de medicijnen tegen epilesie mogen afgebouwd worden, zonder dat daarmee gezegd wordt, dat hij nooit een aanval zal krijgen. De arts vindt hem klinisch goed en ook op het RC krijgen we voorzichtig positieve berichten, maar de eerstvolgende echte evaluatie gebeurt op 3 augustus. De zoveelste datum om naar uit te kijken...
Het is onvoorstelbaar hoe die 2 seconden domme onoplettenheid van iemand die geen enkel teken van leven geeft en zich wegstopt achter procedures om geen contact te moeten zoeken, ons leven hebben veranderd. In plaats van van 2012 het jaar van het genieten te kunnen maken, moeten we nu alles in het teken stellen van het herstel. Els moet zorgverlof nemen, wat toch een financiële aderlating tot gevolg heeft. Bjarne is voor meer dan een jaar beperkt in van alles en nog wat en de schrik dat dit opnieuw zou gebeuren, houdt ons van de fiets. We hebben ook veel meer aandacht voor andere ongevallen. Zelfs de Gentse Feesten, die voor mij heilig zijn, zijn op dit moment niet meer dan wat lawaai in de verte wanneer ik de achterdeur open. Ik vraag me af of dat mens ergens aan het strand, spelend met haar kinderen, ook maar een begin van een besef heeft van wat ze ons heeft aangedaan. Ik betwijfel het, maar ooit zal ze het toch te weten komen. Hartsgrondige haat en walging bij zo een onverschilligheid, zijn nog maar flauwe uitdrukkingen van mijn gevoelens wanneer ik aan haar denk. Ik weet wel dat dat allemaal subjectief is en dat mensen willen dat ik relativeer en dat niet iedereen reageert zoals ik, maar het is mijn privilege om zo te denken.
Al bij al moeten we voorzichtig positief zijn en vandaag nog heb ik Bjarne aan tafel gezegd hoe blij ik ben dat hij nog naast mij kon zitten. Voor hetzelfde geld, zaten we nu in bijzonder donkere tijden, niet wetende hoe er ooit uit te kunnen geraken. We mogen nu echter aftellen naar onze vakantie in Spanje, samen met onze vrienden. Het zal geen minuut te laat komen, want we zijn echt mentaal en fysiek versleten. Er kan wel weer gelachen worden en het leven gaat door, maar de klap is nog niet verwerkt en de emoties zitten nog heel diep. Het is heel pervers om te stellen dat het een gevoel van comfort gaf in die eerste weken na het ongeval om zo veel medeleven te krijgen en iedereen te zien klaar staan. Maar het is wel zo. De wereld mocht stil staan. We hoefden niet verder te kijken dan het volgende uur. Iedereen stond klaar en iedereen wou onmiddellijk alles over nemen. Nu moeten we terug de draad oppikken en plooit iedereen terug op hun eigen leven. En dat is niet meer dan normaal. We zijn iedereen eeuwig dankbaar voor de steun en hulp. Alleen moeten we nu terug verder met ons leven en dat is de ene moment al wat gemakkelijker dan de andere. Want soms heb je zo verdomde schijt aan alles en wil je dat de wereld terug stil staat en wanneer hij terug begint te draaien, dat alles opgelost is.
Geleidelijk aan proberen we de zichtbare sporen te wissen. De versiering voor de thuiskomst is bijna allemaal weg. De laatste balonnen hangen nog leeggelopen aan het plafond en gaan morgen weg. Het ziekenhuisbed is gisteren opgehaald. De lego's zijn verhuisd naar de slaapkamer. De living is terug een living aan het worden. Wat zichtbaar is, verdwijnt, maar wat onzichtbaar is, blijft o zo tastbaar. Het is ook niet de bedoeling dat te proberen uitwissen, maar het eerder een plaats te geven zodat we er steeds zullen blijven aan denken wat belangrijk is in het leven.
Terwijl ik deze blog aan het bijwerken ben, speelt een van mijn lievelingsliedjes allertijden op mijn computer: My Way van Frank Sinatra. Ik hoop dat het nog heel lang mag duren voor het zo ver is, maar wanneer ze mij ten grave dragen, moet dit liedje spelen en hoop ik dat iedereen zegt: "inderdaad, he did it his way!". En ik hoop dat al mijn dierbare vrienden en familie nog heel lang gelukkig en gezond mogen leven, maar dat aan het einde van hun verhaal dit liedje op hun lijf geschreven is. Maar dat kan pas na een lang, rijk gevuld leven...
Stap voor stap...
And now, the end is here And so I face the final curtain My friend, I'll say it clear I'll state my case, of which I'm certain I've lived a life that's full I traveled each and ev'ry highway And more, much more than this, I did it my way
Regrets, I've had a few But then again, too few to mention I did what I had to do and saw it through without exemption I planned each charted course, each careful step along the byway And more, much more than this, I did it my way
Yes, there were times, I'm sure you knew When I bit off more than I could chew But through it all, when there was doubt I ate it up and spit it out I faced it all and I stood tall and did it my way
I've loved, I've laughed and cried I've had my fill, my share of losing And now, as tears subside, I find it all so amusing To think I did all that And may I say, not in a shy way, "Oh, no, oh, no, not me, I did it my way"
For what is a man, what has he got? If not himself, then he has naught To say the things he truly feels and not the words of one who kneels The record shows I took the blows and did it my way!
We zijn nu 5 weken na het verdict van de NMR: bloedingen die niet gezien waren op de CT-scan en een zwelling van de linker hersenkwab. Een even grote teleurstelling als een opluchting. Een opluchting omdat het een bevestiging was van ons vermoeden dat er meer was dan de eerste diagnose en dat een verklaring was voor het feit dat Bjarne de dagen na het ongeval steeds dieper sliep en sterk verward was. Een teleurstelling omdat we te horen kregen dat er wel eens littekenweefsel in zijn hersenen zou kunnen gevormd worden door die bloeding en zwelling. Komende nacht zal het ook 5 weken geleden zijn dat ik de dokters midden in de nacht rond 1u30 gesmeekt heb Bjarne een kalmeermiddel te geven, omdat ik het niet meer aankon dat hij zo verward was dat ik hem bijna niet onder controle kon houden om hem in zijn bed te houden.
Toen zag het er helemaal niet naar uit dat we op 26 mei het lentefeest van zijn broer zouden kunnen laten door gaan. Voor mij was het zelfs een uitgemaakte zaak dat we die gingen moeten achteruit schuiven voor onbepaalde duur. We waren ons aan het voorbereiden op een lange hospitalisatie en feesten was dus niet aan de orde. Maar na het doktersadvies van enkele dagen later, hebben we dan toch beslist er voor te gaan en was het in de week voordien alle hens aan dek om het feest nog rond te krijgen. Ongelofelijk wat we in die week meegemaakt hebben! Onze buren en vrienden stonden onbaatzuchtig klaar om bij te springen. Iedereen had hetzelfde doel voor ogen: alles klaar krijgen om Präben het lentefeest te geven dat hij verdiende. Tafels werden mee naar binnen gesleurd, de tenten werden mee opgezet, versiering werd mee aangebracht, een buurman heeft zelfs de ramen gelapt en terwijl de eerste hapjes werden klaargelegd, de eerste gasten toekwamen en ik nog rap onder de douche stond, werd er nog naar het containerpark gereden. Bovendien was de zon meer dan van de partij. Eindelijk eens een dag om zorgeloos te genieten van het gezelschap van vrienden en familie die ons de voorbije maand zo hard gesteund hadden door dik en dun, terwijl ze zelf dikwijls hun verdriet moesten verbijten. En dat allemaal mede dankzij de schitterende hulp van onder andere de allerliefste buren van de hele wereld. Ook onze vriedin Isabel die zich spontaan aangeboden had om te helpen opdienen, zijn we eeuwig dankbaar!
Het was inderdaad een dag van genieten en de zinnen verzetten. Het deed echt deugd. Het was dan wel enorm frustrerend dat het noodlot weer eens de kop moest opsteken wanneer Bjarne op het einde van de dag jammerlijk ten val is gekomen door uit te glijden met zijn krukken. Iedereen had onmiddellijk het gevoel dat het feest over was. We zijn spontaan met z'n allen beginnen opruimen om zo snel mogelijk Bjarne in bed te kunnen stoppen. Een serieuze domper op de feestvreugde en we hebben met een enkele mensen geen oog dicht gedaan die nacht, maar Präben heeft kunnen genieten van zijn feest en we hebben wat kunnen bekomen met vrienden en familie. Wanneer we terugblikken op die week, moeten we eigenlijk wel zeggen dat ondanks de vele emoties, de enorme vermoeidheid en een serieuze dip de vrijdagavond omdat Bjarne nog eens ingestort was, het een onvergetelijke week was omwille van de vele liefde en vriendschappelijke warmte die we hebben mogen ervaren. En gelukkig heeft Bjarne niks overgehouden aan die val.
De zondag was het vooral wat proberen bekomen en opruimen geblazen want in de namiddag moesten we naar de communie van de oudste dochter van Bjarne zijn peter. De man en zijn gezin hebben zo enorm meegeleefd met ons, dat we dat feest voor geen geld ter wereld wouden missen. Voor Bjarne moesten we wel doseren, want hij mag zeker niet te vermoeid geraken.
Het feest ging door in de tuin en wanneer andere kinderen met volle teugen genieten van het goede weer, spelen met water en springen op de trampoline, is het voor Bjarne heel erg confronterend om in een rolstoel te zitten. We proberen hem dan bezig te houden door hem meester te maken van de tuinslang om de anderen nat te spuiten. Maar hoewel hij zich op dat moment amuseert, zie je toch dat hij liever ook zou rondlopen om te ontsnappen aan het koude water. Daarnaast proberen we hem wat af te leiden door hem rond te voeren met een grote plateau met hapjes op zijn schoot om iedereen te kunnen bedienen, maar ik heb toch een sterk vermoeden dat dat niet de natte droom is van een bijna 13-jarige.
De maandag heb ik Els dan met de kinderen de tuin ingestuurd om haar wat te laten genieten van een welverdiende rust, terwijl ik de "beneden" een extra poetsbeurt ging geven. Gewoon wat spelen met de kinderen en genieten van de zon, moesten haar hopelijk wat doen vergeten wat ze allemaal meegemaakt en vooral gezien had op het moment dat ze bij Bjarne kwam op de plaats van het ongeval. Uiteindelijk is het niet meer dan normaal dat het voor haar zo moeilijk is om de slaap te vatten. Ik weet niet hoe ik in haar plaats zou gereageerd hebben, maar ik ben er behoorlijk zeker van dat niet kunnen slapen nog het minste van mijn problemen zou zijn.
In de dagen nadien, was het vorige week vooral aftellen naar de vrijdag. We zouden dan de eerste vergadering hebben met het team van het RC dat de voorbije paar weken Bjarne uivoerig getest hebben. Met een bang hartje was het bijna minuten tellen tot de vergadering. Niet omdat we rekenden op zekerheden, maar vooral omdat we vreesden voor de bevestiging van de onzekerheden. Die zijn nl. zo zenuwslopend en vermoeiend dat je er geen extra bij wil. Ik ben er nu wel van overtuigd dat een ouder die niet weet wat er met zijn kind aan de hand is, laat staan als dat kind verdwenen is, daar gewoon gek kan van worden. Bij ons is de onzekerheid "maar" de mate van herstel en de tijdsspanne waarin en die knaagt al dag en nacht aan ons. Niet weten waar je kind is en wat ermee gebeurd is, moet gewoonweg onmogelijk te verwerken zijn.
Uiteindelijk was het dan zo ver. Een voor een gaven de specialisten hun eerste bevindingen, benadrukkend dat het allemaal nog heel pril was. Het is duidelijk dat ze allemaal heel goed weten waar ze mee bezig zijn en het beste met Bjarne voor hebben. Maar ons geruststellen doen ze toch niet. Alle testen onder tijdsdruk in eender welke discipline zijn slecht. Er wordt zelfs een score gehaald van minder dan percentiel 1 van zijn leeftijdscategorie. Ook dingen benoemen en eigennamen zijn een probleem. En het duurt niet lang of onze tweede vrees wordt ook vermeld: het geheugen om iets nieuws aan te leren, is op dit moment nog een zeef...Ook de stroefheid van het linkerbeen mag niet verergeren en de coördinatie van de rechterarm loopt moeilijk. Allemaal niet erg bemoedigend. Telkens wordt er wel onmiddellijk een reeks testen vermeld die wel goed scoren. Van zodra je de tijdsdruk wegneemt, gaan ook die testen beter. Op het einde mocht Bjarne de eerste vraag stellen. We hebben hem een hint moeten geven, want we wisten dat er al een hele poos één vraag was die op zijn tong lag te branden, maar uiteindelijk wist hij het weer: "Mag ik in augustus op reis naar Spanje?". De lichte aarzeling alvorens het antwoord kwam, maakte de lach op zijn gezicht alleen maar groter, wanneer de bevestiging er was: ja, maar met minstens een overnachting onderweg. Zijn dag was geslaagd en niks kon die nog kapot maken. Overmand door alle duale info, moest ik toch weten hoe ik me bij de stand van zaken moest voelen. Dokter Vanderlinden was heel duidelijk en ferm: "Goed!". "Je moet je goed voelen. Voor jullie is dit al een hele poos, maar voor ons, in termen van revalidatie, is dit het prille begin en we zien progressie". Ok, maar waarom voel ik me dan verdomme niet goed? Ik twijfel niet aan het oordeel en het kunnen van het team van het RC en rationeel heeft ze waarschijnlijk 100% gelijk, maar nog Els, noch ik voelen enige opluchting. We hebben immers zonet onze 2 grootste nachtmerries horen uitspreken: problemen met geheugen en tempo. Het venijn zat dan nog in de staart met de melding dat 1 september wel haalbaar zal zijn om terug te gaan naar school, maar zeker niet meer dan halftijds.
Van nog maar eens een smak gesproken. We hadden zo gehoopt dat we Bjarne zouden kunnen klaarstomen tegen 1 september. Waarschijnlijk was dat nooit haalbaar en misschien was dat ingegeven door het feit dat hij er goed uit ziet en iedereen dat ook zegt. Maar het was toch een doel dat we ons gesteld hadden en nu moeten laten varen. Tot zo ver het goede gevoel...
Wie dit leest, zal misschien zeggen dat we te veel op het negatieve focussen en dat we moeten kijken naar wat goed gaat. Natuurlijk proberen we dat. Maar net als met de goede raad dat we voor onszelf moeten zorgen, weten we eigenlijk niet hoe je als ouder over de problemen heen kan kijken. Natuurlijk zijn we dankbaar voor de evolutie die hij heeft doorgemaakt. Natuurlijk zijn we blij dat hij nu met een looprekje kan stappen. Maar moeten we ook blij zijn met het feit dat hij zich alleen maar zelfstandig kan voortbewegen in een rolstoel of zich voortslepend op zijn poep over de grond? Moeten we blij zijn met het feit dat we nu al weten dat zijn volgend schooljaar gehypothekeerd wordt?
We zullen ons best doen om ons goed te voelen, maar de uitkomst is...onzeker. Stap voor stap zullen we er proberen aan werken.
Bjarne is nu een week thuis. Gezien de omstandigheden worden we verondersteld gelukkig te zijn. Inderdaad, wanneer je ziet wat hij in die week gerealiseerd heeft en zeker als je er rekening mee houdt dat we een kleine 3 weken geleden nog aan het twijfelen waren tussen onze zoon verliezen of hem terugkrijgen als een plant, dan kan je niet anders dan spreken van een wonderbaarlijke voortuitgang. Ook bij zijn ontslag uit het ziekenhuis, zei de arts versteld te staan van de vooruitgang die hij geboekt had.
Hij is ondertussen heel onderlegd in het op zijn poep op en af de trap gaan en hij probeert zichzelf zo veel mogelijk te behelpen. Wanneer je zegt dat hij niet alles alleen moet doen, dan antwoordt hij steevast dat hij ons niet constant tot last wil zijn of sinds kort ook dat hij dat op het RC wel moet doen. Elke dag wil hij wel zijn grenzen verleggen maar het gaat hem duidelijk veel te traag. Doordat hij zich fysiek redelijk goed voelt, vindt hij dat er niet zo veel mis is met hem en dat hij na een paar weken RC wel terug naar school kan. Hoe vertel je dan je zoon dat dat zeker en vast niet het geval zal zijn?
Gisteren heeft hij ook de toestemming gekregen om te drummen. Al die voorbije jaren hebben we moeten vloeken, schooien, smeken om hem aan het oefenen te krijgen. Hij doet zijn muziek heel graag, maar het mag niet lijken op school en er mag dus ook geen oefening aan te pas komen. En zie, nu plots was hij niet te houden en vandaag heeft hij de pannen van het dak gespeeld. Het ritme was er nog niet en hij kon niet te lang spelen doordat zijn been geen steun had, maar hij heeft er nog nooit zo van genoten als vandaag.
Je zou bijna vragen wat we te klagen hebben en of we misschien niet te veel willen. Maar welke ouder zou met minder tevreden zijn dan met een snel en volledig herstel? Elke dag opnieuw ontdekken we woorden die hij niet meer kent of vergeet. Het gaat dan over giraf, bloemkool of boter. Ook namen van mensen blijven een probleem. Bjarne ziet er het probleem niet van in, maar het geeft wel aan dat er wel wat grondig mis is in zijn hoofd. Het is ook zo dat 3 uren RC echt wel genoeg zijn voor hem en dat hij voor de rest van de dag niet veel meer moet doen dan in zijn bed rusten. Vandaag hebben we hem wel eens in zijn rolstoel gezet en zijn broer heeft hem wel eens rondgereden in de wijk, maar een half uurtje later vraagt hij toch om nog eens te mogen gaan liggen.
Vanmiddag waren we bij Steven en Ilse voor de eerste communie van hun Sarah. Ze hebben er echt hun werk van gemaakt om het zo gezellig mogelijk te maken en het is hen gelukt. Bjarne heeft dan wel genoten van met z'n allen pictionary te spelen, maar je zag toch ook dat hij het lastig had om al die kinderen onbezorgd te zien rondlopen en met al die volksspellen te zien spelen. We moesten echt wel zijn broer of zus de opdracht geven om ook eens aandacht te besteden aan hem, zodat hij ook wel eens een spelletje kon spelen. Hij hield zich sterk, maar je zag dat hem toch kwelde.
Vanavond zijn we dan thuis gekomen en terwijl ik hem aan het helpen was om de trap op te komen, is hij dan in tranen uitgebarsten. Het was hartverscheurend om hem de trap op te zien kruipen en ondertussen zijn tranen niet kunnen bedwingen. Hij vindt het zo onfair dat hij zelfs niet meer kan stappen en dat hij de komende maanden alles kwijt is. Hij gaat echt niet graag naar het RC, hij zou liever naar school gaan. Maar ook zijn totemisatie, zijn basket, zijn grote vakantie zijn de revue gepasseerd. Als ouder kan je dan wel proberen zeggen dat hij flink moet zijn en dat we er alles aan zullen doen om hem zo snel mogelijk terug een gewoon tienerleven te geven, maar eigenlijk sta je gewoon compleet machteloos en kan je niet anders dan zeggen dat je hem begrijpt en hem gewoon eens laten uithuilen. Met elke traan die van zijn wangen loopt, voel je de moed weglopen en heb je het gevoel dat je weer een paar jaar ouder geworden bent op die paar minuten tijd. Hij is degene die alles moet ondergaan en het meeste afziet, maar de machteloosheid en het onvermogen hem te kunnen opbeuren, wegen zo hard op ons dat we het daarna ook wel niet meer zien zitten. Laat staan dat je dan eerst nog de andere 2 mag gaan troosten omdat die zo verdrietig zijn omwille van hun broer. Als je daarna beneden komt, vraag je je echt af hoe het allemaal verder moet.
Ik heb al heel dikwijls teruggedacht aan de tijd van voor het ongeluk. Meer en meer lijkt het er immers op dat we met ons gezin een leven hebben voor en na het ongeluk. Daarstraks in mijn povere poging Bjarne te troosten, heb ik me er trouwens op betrapt dat ik hem gezegd heb dat hij nog maar net begonnen is aan zijn tweede leven. Ik probeer me dan voor te stellen hoe ik berichten over ongevallen las en me waarschijnlijk de bedenking maakte dat het hopelijk nooit bij ons zou gebeuren. Je kan niet alle zonden en miserie van de wereld op je schouders nemen en dus is het ook bijna logisch dat je redelijk onverschillig blijft bij het lezen van die zaken om dan snel over te gaan naar een voetbaluitslag of een zoveelste dip van de economie en hups, het leed van het vorige verhaal is verdwenen. Het is pas wanneer het drama onmenselijke proporties aanneemt, zoals met al die kinderen in Zwitserland, dat iedereen even tot inkeer komt en het medeleven naar boven komt. Maar vandaag zijn we opgestaan met het nieuws dat er 2 ongevallen waren gebeurd met auto's die op fietsers waren ingereden.Misschien dat we er over enige tijd terug onverschillig zullen over gaan, maar vandaag heeft het ons toch wel flink beroerd, want het is zo herkenbaar geworden.
Ondertussen hebben we vernomen dat de vrouw die Bjarne aangereden heeft, geprobeerd heeft ons te contacteren, maar dat dat niet mag van de procureur omdat het onderzoek nog niet afgerond is. Aanvankelijk dachten we dat het haar allemaal onverschillig liet. Toen was het eenvoudig. Onbegrip en woede waren op hun plaats, want uiteindelijk heeft ze toch ook 2 kinderen. Maar nu weet ik echt niet wat ik moet denken. Uiteraard weten we dat ze dat niet bewust heeft gedaan en we hebben al duizend keer gehoord dat het ons allemaal kan overkomen. Maar moet ik dan nu medeleven voelen? Ik weet niet of ik dat sowieso wil. Onze zoon en ons gezin hebben het zo zwaar te verduren gekregen, dat ik het echt niet kan opbrengen. Ik kan me ook niet inleven in de gedachten van mensen die de moordenaar van hun kind vergeven hebben. Voor mijn part mogen zij dat doen zo veel als ze willen. Ik noem die vrouw ook geen moordenaar, verre van. Maar de idee dat Bjarne er niet meer zou geweest zijn en dan vergiffenis schenken, lijkt me gewoon onmogelijk. Ik kan me op dit moment niet verzoenen met een gevoel van medeleven of vergiffenis. Daarvoor heb ik vandaag nog maar eens te hard moeten vaststellen hoe ons gezin en vooral Bjarne geraakt is. Ik ben niet slim genoeg en heb niet genoeg troostende woorden om het verdriet bij mijn vrouw en kinderen te milderen. Ik weet al niet hoe ik bij mezelf moet beginnen, laat staan dat ik ook nog eens haar zou moeten troosten. Het moment dat ik het antwoord vind om de pijn weg te nemen, zal dat allemaal naar mijn gezin gaan. Alleen besef ik wel dat dat niet kan en dat enkel de tijd de wonden zal helen en gelukkig wordt dat ook niet van me verwacht. Maar voor een stoere gast die altijd wel klaar staat met een antwoord, is het een verdomd harde noot om te kraken om nu radeloos en machteloos te staan toekijken. Ik zou er alles voor over hebben om het verdriet bij hen die mij het nauwst aan het hart liggen weg te nemen en op mij te nemen.
Bjarne is vrijdag rond 14u30 terug thuis gekomen. Veel vroeger dan gevreesd, maar toch nog 14 dagen te laat, want eigenlijk had dit niet moeten gebeuren en moest hij die vervloekte vrijdag gewoon 's avonds thuis gekomen zijn van een doodgewone dag op school. Ook voor mij was het eindelijk terug thuis komen na eerst 3 nachten Toulouse en dan 14 dagen ziekenhuis bij Bjarne. Ik was in al die tijd geen half uur thuis geweest. Raar hoe je bijna vervreemt van je eigen huis. We hebben hem in zijn ziekenhuisbed in de living geïnstalleerd en hij is direct met zijn nieuwe lego technics beginnen spelen die hij van mijn collega's gekregen heeft. Zalig om hem zo rustig te zien genieten van zijn thuiskomst.
Het verblijf in het ziekenhuis was voor mij ook wel genoeg geweest en om me af te reageren, ben ik maar ineens de oprit terug beginnen toeleggen en zelfs de straat naar onze oprit heb ik volledig afgespoten zodat die eindelijk nog eens aardevrij was. Ik was stikkapot toen ik er aan begon, maar het heeft me ongelooflijk deugd gedaan om nog eens buiten te kunnen werken en ondertussen af en toe stiekem door het venster naar binnen te kijken om Bjarne daar te zien zitten in zijn bed. Te denken dat we hem bijna kwijt waren...
Toen Phara en Präben thuis kwamen, begroetten ze me alsof er niks gebeurd was. Ik denk dat ze gewoon blij waren dat we eindelijk terug met z'n allen samen waren, dat ik in de tuin aan het werken was en dat we eindelijk nog eens samen gingen eten van Els mama's heerlijke spaghetti. Els en ik blijven het verschrikkelijk vinden wat die 2 hebben moeten doormaken, maar zijn tegelijkertijd heel fier hoe sterk ze zich gehouden hebben.
's Avonds heb ik Els wat moeten overhalen om Bjarne boven te laten slapen in zijn eigen bedje. Els vond dat ook wel het beste, maar had toch schrik hoe we hem veilig boven zouden krijgen. Maar de traantjes in zijn eigen toen zijn hoofd zijn eigen kussen raakte, maakte het de moeite waard. Hoe snel vergeten we niet dat het geluk echt wel in de kleine dingetjes zit?
Gisteren stond voor Bjarne in het teken van de rust. We hebben heel asociaal alle bezoek buiten gehouden, zodat hij enkel hoefde te pendelen tussen zijn bed in de living en de eettafel. Die verplaatsing doet hij met de rolstoel. We moeten zijn gebroken been nog begeleiden, maar verder lukt dat al heel aardig. Els, Präben, Phara en ik hebben ons ondertussen op het huis geconcentreerd dat er door de voorbije 14 dagen stilaan begon uit te zien als een stoffig containerpark. Broer en zus zijn in de namiddag wel buiten gaan spelen, maar wij hebben doorgedaan tot alles weer in orde was. Ik betrapte me erop dat het aanvoelde alsof ik de sporen van een misdaad wou uitvegen. Ik zou geen rust vinden voor alles netjes was, zodat we een nieuwe start konden nemen en ons focussen op het herstel.
We hebben de dag afgesloten met een glaasje bubbels en met de kinderen een afspraak gemaakt dat we allemaal samen zullen klinken op elke volgende stap in de goede richting. Daarna een eenvoudig zaaaaalige spaghetti en vroeg onder de wol.
Vandaag zijn we op aanraden van het revalidatiecentrum naar de eerste communie van mijn neefje geweest. Phara en Präben hebben genoten van onbezorgd te kunnen spelen en Bjarne was heel blij dat hij gewoon wat in de zon kon zitten en zelfs eens kort een balletje ping pong heeft kunnen slaan vanuit zijn rolstoel.
Je zou bijna denken dat alles goed is, maar het kost Bjarne toch allemaal veel moeite en die paar uurtjes hebben hem toch ferm vermoeid. Hij is ook doodsbang in de auto. Hij zit hard in zijn handen te knijpen van de schrik. Maar ook in het algemeen heeft hij voor alles schrik. Vanmiddag zat hij ronduit te bibberen omdat hij zijn broer in een boomhut zag zitten, op hooguit anderhalve meter van de grond. Hij zou constant iedereen willen waarschuwen voor de kleinste dingetjes die zouden kunnen mislopen. Ook zijn er nog heel veel zaken die hij niet kan benoemen. Het is ook vreemd om te zien hoe hij niet op de naam komt van mensen die hij goed kent. In het revalidatiecentrum zeggen ze dat dat allemaal wel betert en dat we geduld moeten hebben. Het blijft keihard en we proberen het met humor op te lossen, maar ons ouderhart breekt toch als hij plost heel weemoedig wordt en die vrouw begint te verwijten dat ze hem alles afgenomen heeft. Hij wil niet naar het RC. Hij wil begrijpelijkerwijs gewoon naar school, net zoals iedereen.
Telkens opnieuw leggen we hem dan uit dat het stap voor stap zal moeten gebeuren. Net zoals komende woensdag voor Els, Phara, Präben en mezelf, wanneer slachtoffer langs komt.
Eens wat leuker nieuws! Bjarne mag morgen naar huis!!!!!!!!!!!! Hij zal nog veel rust nodig hebben en nog lang moeten revalideren maar medisch is er geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden.
Het worden nog zware onzekere maanden en een zomervakantie die voor hem in het water valt. Maar nu willen we gewoon eventjes focussen op naar huis gaan.
Wie morgenochtend niet weet wat gedaan en nog slingers en balonnen over heeft, is welkom om het huis te helpen decoreren want 's namiddags zijn we weer thuis!!!!!!!!!!! Een lichtpuntje in deze donkere tijden...
Gisterenmorgen om 7u15 stonden zowel thuis als hier in het ziekenhuis onze hartjes even stil. Het was net een week geleden dat dat verschrikkelijke ongeval ons leven stop zette. Het was een week van ongeloof, wanhoop en de grootste verschrikking voor elke ouder die dit meemaakt. Maar ook een week van woede en ongeloof over zo weinig medeleven van dat mens die haar aangereden heeft. Uit respect voo...r Els, zal ik enkel nog mondeling naar dat 'kutwijf' verwijzen, maar ter compensatie zullen er misschien wel een aantal niet zo flaterende adjectieven en/of synoniemen aan toegevoegd worden. Het was een ware hel waar we nu heel stilletjes en voorzichtig moeten proberen uitkruipen.
We hebben ook wel een sprankeltje hoop gezien. Bjarne eet ondertussen goed, heeft al eens in rolstoel gezeten ter voorbereiding van de revalidatie vanaf maandag en heeft al wat gespeeld met lego's.
Maar je ziet dat het allemaal heel veel moeite kost en niet lang uit te houden is. Hij beseft ook helemaal niet wat er gaande is en wat hem overkomen is. Vanmorgen nog was hij keiverwonderd dat zijn been gebroken is. De enige emotie die hij kent, is lachen. Je vraagt je soms af of dat het enige is dat misschien niet moet veranderen, maar eigenlijk wil je gewoon dat je kind ook kan verdrietig, boos of gewoonweg weer koppig als van ouds kan zijn. Hij leeft echt in zijn eigen wereldje, vooral als hij moe is. Ook heel wat woorden, zoals zweten of washandje en namen kent hij niet meer of nu eens wel en dan niet.
Het blijft ondraaglijk om je kind zo te zien veranderen in iemand die je niet kent en te zien hoe simpele dingen plots zo moeilijk zijn. Maar we hebben geen andere keus dan er ons in te stellen en stap voor stap te nemen. we moeten ook leren leven met de Groote Onzekerheid over de gevolgen en het herstel. Vandaag nog te horen gekregen van een verpleegkundige dat hij wel zal verbetere, maar waarschijnlijk niet dezelfde zal zijn. Daar kunnen wij nu echt geen genoegen meenemen. Maar nogmaals, we moeten leven van dag tot dag en hopen dat we onze Bjarne terugkrijgen.
En ik ben niet met de zeer wetenschappelijk onderbouwde theorie van mijn schoonvader: hij heeft eens goed kunnen kakken, dus zal het nu wel allemaal wel goed komen. Onze vurigste wens is dat het allemaal maar zo simpel was...
Wat vond ik het erg voor jou deze middag te vernemen dat je dit weekend op de voetbal van je zoontjes moest vragen om naar huis gevoerd te worden, want ja je had nu toch wel geen auto zekers. Hopelijk kan ik je miserie wat verminderen door je te melden dat die stoute zoon van mij die uiterst rechts op zijn kant reed en het zich permiteerde om in je weg te rijden, zijn komende baske...tseizoen al zal mogen vergeten door zijn dijbeenbreuk en o ja, door het feit dat we pas over 1 tot anderhalf jaar gaan weten of en in welke mate hij stabiel hersteld is van het letsel aan zijn hersenen (Diffuse Axonal Injury, met mijn verontschuldigingen voor de moeilijke woorden). Ondertussen weten we niet wanneer hij eindelijk weer helder zal zijn, laat staan emoties zal tonen en we hem met een beetje een gerust hart eventjes alleen kunnen laten. Je ziet, als verantwoordelijke ouders wensen we ook berouw te tonen voor het keurige gedrag van onze zoon door de een bij hem in het ziekenhuis te slapen en de ander thuis op 1 kamer met de andere kinderen, zodat ze zeker niet als verantwoorde weggebruikers de baan op zouden gaan. Hij zal dan ook niet snel meer in je weg kunnen rijden. Hopelijk wordt de schade aan je wagen snel hersteld, zodat je ongestoord weer zelf van de voetbal naar huis kan komen. Vele groetjes vanuit het ziekenhuis waar we de komende weken, mogelijks maanden gelukkig onze tijd kunnen doorbrengen.
Iedereen heel erg bedankt voor de vele berichtjes, smsjes, telefoontjes. Velen vragen of het stoort. Niet dus. We kunnen alle steun goed gebruiken. Vandaag wel een verschrikkelijke dag achter de rug. Vanmiddag super gelukkig met 5 heldere minuten en daarna zware paniek want hij reageert steeds minder en als hij dan reageert is het steeds verwarder. Mijn broer en mijn nicht waren plots leerkrachten... en geen enkel antwoord hield nog steek. Onder CT scan geweest. Deze was ok, morgen NMR, maar de dokters zijn ons aan het voorbereiden op maandenlange revalidatie van de hersenen. Gelukkig is hij nog jong en weerbaar en heeft hij vanavond spontaan zijn meter herkend, maar het is een echte hel. Er zijn mensen die ons melden dat ze geen goed gezelschap zijn op weekendjes of feesten, omdat ze constant bij Bjarne zijn met hun gedachte. We vinden dat heel normaal en lief, maar probeer te genieten voor ons. Je ziet hoe snel het kan verkeren!!!
en ik zou er geen ander willen!
