Bjarne is nu een week thuis. Gezien de omstandigheden worden we verondersteld gelukkig te zijn. Inderdaad, wanneer je ziet wat hij in die week gerealiseerd heeft en zeker als je er rekening mee houdt dat we een kleine 3 weken geleden nog aan het twijfelen waren tussen onze zoon verliezen of hem terugkrijgen als een plant, dan kan je niet anders dan spreken van een wonderbaarlijke voortuitgang. Ook bij zijn ontslag uit het ziekenhuis, zei de arts versteld te staan van de vooruitgang die hij geboekt had.
Hij is ondertussen heel onderlegd in het op zijn poep op en af de trap gaan en hij probeert zichzelf zo veel mogelijk te behelpen. Wanneer je zegt dat hij niet alles alleen moet doen, dan antwoordt hij steevast dat hij ons niet constant tot last wil zijn of sinds kort ook dat hij dat op het RC wel moet doen. Elke dag wil hij wel zijn grenzen verleggen maar het gaat hem duidelijk veel te traag. Doordat hij zich fysiek redelijk goed voelt, vindt hij dat er niet zo veel mis is met hem en dat hij na een paar weken RC wel terug naar school kan. Hoe vertel je dan je zoon dat dat zeker en vast niet het geval zal zijn?
Gisteren heeft hij ook de toestemming gekregen om te drummen. Al die voorbije jaren hebben we moeten vloeken, schooien, smeken om hem aan het oefenen te krijgen. Hij doet zijn muziek heel graag, maar het mag niet lijken op school en er mag dus ook geen oefening aan te pas komen. En zie, nu plots was hij niet te houden en vandaag heeft hij de pannen van het dak gespeeld. Het ritme was er nog niet en hij kon niet te lang spelen doordat zijn been geen steun had, maar hij heeft er nog nooit zo van genoten als vandaag.
Je zou bijna vragen wat we te klagen hebben en of we misschien niet te veel willen. Maar welke ouder zou met minder tevreden zijn dan met een snel en volledig herstel? Elke dag opnieuw ontdekken we woorden die hij niet meer kent of vergeet. Het gaat dan over giraf, bloemkool of boter. Ook namen van mensen blijven een probleem. Bjarne ziet er het probleem niet van in, maar het geeft wel aan dat er wel wat grondig mis is in zijn hoofd. Het is ook zo dat 3 uren RC echt wel genoeg zijn voor hem en dat hij voor de rest van de dag niet veel meer moet doen dan in zijn bed rusten. Vandaag hebben we hem wel eens in zijn rolstoel gezet en zijn broer heeft hem wel eens rondgereden in de wijk, maar een half uurtje later vraagt hij toch om nog eens te mogen gaan liggen.
Vanmiddag waren we bij Steven en Ilse voor de eerste communie van hun Sarah. Ze hebben er echt hun werk van gemaakt om het zo gezellig mogelijk te maken en het is hen gelukt. Bjarne heeft dan wel genoten van met z'n allen pictionary te spelen, maar je zag toch ook dat hij het lastig had om al die kinderen onbezorgd te zien rondlopen en met al die volksspellen te zien spelen. We moesten echt wel zijn broer of zus de opdracht geven om ook eens aandacht te besteden aan hem, zodat hij ook wel eens een spelletje kon spelen. Hij hield zich sterk, maar je zag dat hem toch kwelde.
Vanavond zijn we dan thuis gekomen en terwijl ik hem aan het helpen was om de trap op te komen, is hij dan in tranen uitgebarsten. Het was hartverscheurend om hem de trap op te zien kruipen en ondertussen zijn tranen niet kunnen bedwingen. Hij vindt het zo onfair dat hij zelfs niet meer kan stappen en dat hij de komende maanden alles kwijt is. Hij gaat echt niet graag naar het RC, hij zou liever naar school gaan. Maar ook zijn totemisatie, zijn basket, zijn grote vakantie zijn de revue gepasseerd. Als ouder kan je dan wel proberen zeggen dat hij flink moet zijn en dat we er alles aan zullen doen om hem zo snel mogelijk terug een gewoon tienerleven te geven, maar eigenlijk sta je gewoon compleet machteloos en kan je niet anders dan zeggen dat je hem begrijpt en hem gewoon eens laten uithuilen. Met elke traan die van zijn wangen loopt, voel je de moed weglopen en heb je het gevoel dat je weer een paar jaar ouder geworden bent op die paar minuten tijd. Hij is degene die alles moet ondergaan en het meeste afziet, maar de machteloosheid en het onvermogen hem te kunnen opbeuren, wegen zo hard op ons dat we het daarna ook wel niet meer zien zitten. Laat staan dat je dan eerst nog de andere 2 mag gaan troosten omdat die zo verdrietig zijn omwille van hun broer. Als je daarna beneden komt, vraag je je echt af hoe het allemaal verder moet.
Ik heb al heel dikwijls teruggedacht aan de tijd van voor het ongeluk. Meer en meer lijkt het er immers op dat we met ons gezin een leven hebben voor en na het ongeluk. Daarstraks in mijn povere poging Bjarne te troosten, heb ik me er trouwens op betrapt dat ik hem gezegd heb dat hij nog maar net begonnen is aan zijn tweede leven. Ik probeer me dan voor te stellen hoe ik berichten over ongevallen las en me waarschijnlijk de bedenking maakte dat het hopelijk nooit bij ons zou gebeuren. Je kan niet alle zonden en miserie van de wereld op je schouders nemen en dus is het ook bijna logisch dat je redelijk onverschillig blijft bij het lezen van die zaken om dan snel over te gaan naar een voetbaluitslag of een zoveelste dip van de economie en hups, het leed van het vorige verhaal is verdwenen. Het is pas wanneer het drama onmenselijke proporties aanneemt, zoals met al die kinderen in Zwitserland, dat iedereen even tot inkeer komt en het medeleven naar boven komt. Maar vandaag zijn we opgestaan met het nieuws dat er 2 ongevallen waren gebeurd met auto's die op fietsers waren ingereden.Misschien dat we er over enige tijd terug onverschillig zullen over gaan, maar vandaag heeft het ons toch wel flink beroerd, want het is zo herkenbaar geworden.
Ondertussen hebben we vernomen dat de vrouw die Bjarne aangereden heeft, geprobeerd heeft ons te contacteren, maar dat dat niet mag van de procureur omdat het onderzoek nog niet afgerond is. Aanvankelijk dachten we dat het haar allemaal onverschillig liet. Toen was het eenvoudig. Onbegrip en woede waren op hun plaats, want uiteindelijk heeft ze toch ook 2 kinderen. Maar nu weet ik echt niet wat ik moet denken. Uiteraard weten we dat ze dat niet bewust heeft gedaan en we hebben al duizend keer gehoord dat het ons allemaal kan overkomen. Maar moet ik dan nu medeleven voelen? Ik weet niet of ik dat sowieso wil. Onze zoon en ons gezin hebben het zo zwaar te verduren gekregen, dat ik het echt niet kan opbrengen. Ik kan me ook niet inleven in de gedachten van mensen die de moordenaar van hun kind vergeven hebben. Voor mijn part mogen zij dat doen zo veel als ze willen. Ik noem die vrouw ook geen moordenaar, verre van. Maar de idee dat Bjarne er niet meer zou geweest zijn en dan vergiffenis schenken, lijkt me gewoon onmogelijk. Ik kan me op dit moment niet verzoenen met een gevoel van medeleven of vergiffenis. Daarvoor heb ik vandaag nog maar eens te hard moeten vaststellen hoe ons gezin en vooral Bjarne geraakt is. Ik ben niet slim genoeg en heb niet genoeg troostende woorden om het verdriet bij mijn vrouw en kinderen te milderen. Ik weet al niet hoe ik bij mezelf moet beginnen, laat staan dat ik ook nog eens haar zou moeten troosten. Het moment dat ik het antwoord vind om de pijn weg te nemen, zal dat allemaal naar mijn gezin gaan. Alleen besef ik wel dat dat niet kan en dat enkel de tijd de wonden zal helen en gelukkig wordt dat ook niet van me verwacht. Maar voor een stoere gast die altijd wel klaar staat met een antwoord, is het een verdomd harde noot om te kraken om nu radeloos en machteloos te staan toekijken. Ik zou er alles voor over hebben om het verdriet bij hen die mij het nauwst aan het hart liggen weg te nemen en op mij te nemen.
Bjarne is vrijdag rond 14u30 terug thuis gekomen. Veel vroeger dan gevreesd, maar toch nog 14 dagen te laat, want eigenlijk had dit niet moeten gebeuren en moest hij die vervloekte vrijdag gewoon 's avonds thuis gekomen zijn van een doodgewone dag op school. Ook voor mij was het eindelijk terug thuis komen na eerst 3 nachten Toulouse en dan 14 dagen ziekenhuis bij Bjarne. Ik was in al die tijd geen half uur thuis geweest. Raar hoe je bijna vervreemt van je eigen huis. We hebben hem in zijn ziekenhuisbed in de living geïnstalleerd en hij is direct met zijn nieuwe lego technics beginnen spelen die hij van mijn collega's gekregen heeft. Zalig om hem zo rustig te zien genieten van zijn thuiskomst.
Het verblijf in het ziekenhuis was voor mij ook wel genoeg geweest en om me af te reageren, ben ik maar ineens de oprit terug beginnen toeleggen en zelfs de straat naar onze oprit heb ik volledig afgespoten zodat die eindelijk nog eens aardevrij was. Ik was stikkapot toen ik er aan begon, maar het heeft me ongelooflijk deugd gedaan om nog eens buiten te kunnen werken en ondertussen af en toe stiekem door het venster naar binnen te kijken om Bjarne daar te zien zitten in zijn bed. Te denken dat we hem bijna kwijt waren...
Toen Phara en Präben thuis kwamen, begroetten ze me alsof er niks gebeurd was. Ik denk dat ze gewoon blij waren dat we eindelijk terug met z'n allen samen waren, dat ik in de tuin aan het werken was en dat we eindelijk nog eens samen gingen eten van Els mama's heerlijke spaghetti. Els en ik blijven het verschrikkelijk vinden wat die 2 hebben moeten doormaken, maar zijn tegelijkertijd heel fier hoe sterk ze zich gehouden hebben.
's Avonds heb ik Els wat moeten overhalen om Bjarne boven te laten slapen in zijn eigen bedje. Els vond dat ook wel het beste, maar had toch schrik hoe we hem veilig boven zouden krijgen. Maar de traantjes in zijn eigen toen zijn hoofd zijn eigen kussen raakte, maakte het de moeite waard. Hoe snel vergeten we niet dat het geluk echt wel in de kleine dingetjes zit?
Gisteren stond voor Bjarne in het teken van de rust. We hebben heel asociaal alle bezoek buiten gehouden, zodat hij enkel hoefde te pendelen tussen zijn bed in de living en de eettafel. Die verplaatsing doet hij met de rolstoel. We moeten zijn gebroken been nog begeleiden, maar verder lukt dat al heel aardig. Els, Präben, Phara en ik hebben ons ondertussen op het huis geconcentreerd dat er door de voorbije 14 dagen stilaan begon uit te zien als een stoffig containerpark. Broer en zus zijn in de namiddag wel buiten gaan spelen, maar wij hebben doorgedaan tot alles weer in orde was. Ik betrapte me erop dat het aanvoelde alsof ik de sporen van een misdaad wou uitvegen. Ik zou geen rust vinden voor alles netjes was, zodat we een nieuwe start konden nemen en ons focussen op het herstel.
We hebben de dag afgesloten met een glaasje bubbels en met de kinderen een afspraak gemaakt dat we allemaal samen zullen klinken op elke volgende stap in de goede richting. Daarna een eenvoudig zaaaaalige spaghetti en vroeg onder de wol.
Vandaag zijn we op aanraden van het revalidatiecentrum naar de eerste communie van mijn neefje geweest. Phara en Präben hebben genoten van onbezorgd te kunnen spelen en Bjarne was heel blij dat hij gewoon wat in de zon kon zitten en zelfs eens kort een balletje ping pong heeft kunnen slaan vanuit zijn rolstoel.
Je zou bijna denken dat alles goed is, maar het kost Bjarne toch allemaal veel moeite en die paar uurtjes hebben hem toch ferm vermoeid. Hij is ook doodsbang in de auto. Hij zit hard in zijn handen te knijpen van de schrik. Maar ook in het algemeen heeft hij voor alles schrik. Vanmiddag zat hij ronduit te bibberen omdat hij zijn broer in een boomhut zag zitten, op hooguit anderhalve meter van de grond. Hij zou constant iedereen willen waarschuwen voor de kleinste dingetjes die zouden kunnen mislopen. Ook zijn er nog heel veel zaken die hij niet kan benoemen. Het is ook vreemd om te zien hoe hij niet op de naam komt van mensen die hij goed kent. In het revalidatiecentrum zeggen ze dat dat allemaal wel betert en dat we geduld moeten hebben. Het blijft keihard en we proberen het met humor op te lossen, maar ons ouderhart breekt toch als hij plost heel weemoedig wordt en die vrouw begint te verwijten dat ze hem alles afgenomen heeft. Hij wil niet naar het RC. Hij wil begrijpelijkerwijs gewoon naar school, net zoals iedereen.
Telkens opnieuw leggen we hem dan uit dat het stap voor stap zal moeten gebeuren. Net zoals komende woensdag voor Els, Phara, Präben en mezelf, wanneer slachtoffer langs komt.
Eens wat leuker nieuws! Bjarne mag morgen naar huis!!!!!!!!!!!! Hij zal nog veel rust nodig hebben en nog lang moeten revalideren maar medisch is er geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden.
Het worden nog zware onzekere maanden en een zomervakantie die voor hem in het water valt. Maar nu willen we gewoon eventjes focussen op naar huis gaan.
Wie morgenochtend niet weet wat gedaan en nog slingers en balonnen over heeft, is welkom om het huis te helpen decoreren want 's namiddags zijn we weer thuis!!!!!!!!!!! Een lichtpuntje in deze donkere tijden...
Gisterenmorgen om 7u15 stonden zowel thuis als hier in het ziekenhuis onze hartjes even stil. Het was net een week geleden dat dat verschrikkelijke ongeval ons leven stop zette. Het was een week van ongeloof, wanhoop en de grootste verschrikking voor elke ouder die dit meemaakt. Maar ook een week van woede en ongeloof over zo weinig medeleven van dat mens die haar aangereden heeft. Uit respect voo...r Els, zal ik enkel nog mondeling naar dat 'kutwijf' verwijzen, maar ter compensatie zullen er misschien wel een aantal niet zo flaterende adjectieven en/of synoniemen aan toegevoegd worden. Het was een ware hel waar we nu heel stilletjes en voorzichtig moeten proberen uitkruipen.
We hebben ook wel een sprankeltje hoop gezien. Bjarne eet ondertussen goed, heeft al eens in rolstoel gezeten ter voorbereiding van de revalidatie vanaf maandag en heeft al wat gespeeld met lego's.
Maar je ziet dat het allemaal heel veel moeite kost en niet lang uit te houden is. Hij beseft ook helemaal niet wat er gaande is en wat hem overkomen is. Vanmorgen nog was hij keiverwonderd dat zijn been gebroken is. De enige emotie die hij kent, is lachen. Je vraagt je soms af of dat het enige is dat misschien niet moet veranderen, maar eigenlijk wil je gewoon dat je kind ook kan verdrietig, boos of gewoonweg weer koppig als van ouds kan zijn. Hij leeft echt in zijn eigen wereldje, vooral als hij moe is. Ook heel wat woorden, zoals zweten of washandje en namen kent hij niet meer of nu eens wel en dan niet.
Het blijft ondraaglijk om je kind zo te zien veranderen in iemand die je niet kent en te zien hoe simpele dingen plots zo moeilijk zijn. Maar we hebben geen andere keus dan er ons in te stellen en stap voor stap te nemen. we moeten ook leren leven met de Groote Onzekerheid over de gevolgen en het herstel. Vandaag nog te horen gekregen van een verpleegkundige dat hij wel zal verbetere, maar waarschijnlijk niet dezelfde zal zijn. Daar kunnen wij nu echt geen genoegen meenemen. Maar nogmaals, we moeten leven van dag tot dag en hopen dat we onze Bjarne terugkrijgen.
En ik ben niet met de zeer wetenschappelijk onderbouwde theorie van mijn schoonvader: hij heeft eens goed kunnen kakken, dus zal het nu wel allemaal wel goed komen. Onze vurigste wens is dat het allemaal maar zo simpel was...
Wat vond ik het erg voor jou deze middag te vernemen dat je dit weekend op de voetbal van je zoontjes moest vragen om naar huis gevoerd te worden, want ja je had nu toch wel geen auto zekers. Hopelijk kan ik je miserie wat verminderen door je te melden dat die stoute zoon van mij die uiterst rechts op zijn kant reed en het zich permiteerde om in je weg te rijden, zijn komende baske...tseizoen al zal mogen vergeten door zijn dijbeenbreuk en o ja, door het feit dat we pas over 1 tot anderhalf jaar gaan weten of en in welke mate hij stabiel hersteld is van het letsel aan zijn hersenen (Diffuse Axonal Injury, met mijn verontschuldigingen voor de moeilijke woorden). Ondertussen weten we niet wanneer hij eindelijk weer helder zal zijn, laat staan emoties zal tonen en we hem met een beetje een gerust hart eventjes alleen kunnen laten. Je ziet, als verantwoordelijke ouders wensen we ook berouw te tonen voor het keurige gedrag van onze zoon door de een bij hem in het ziekenhuis te slapen en de ander thuis op 1 kamer met de andere kinderen, zodat ze zeker niet als verantwoorde weggebruikers de baan op zouden gaan. Hij zal dan ook niet snel meer in je weg kunnen rijden. Hopelijk wordt de schade aan je wagen snel hersteld, zodat je ongestoord weer zelf van de voetbal naar huis kan komen. Vele groetjes vanuit het ziekenhuis waar we de komende weken, mogelijks maanden gelukkig onze tijd kunnen doorbrengen.
Iedereen heel erg bedankt voor de vele berichtjes, smsjes, telefoontjes. Velen vragen of het stoort. Niet dus. We kunnen alle steun goed gebruiken. Vandaag wel een verschrikkelijke dag achter de rug. Vanmiddag super gelukkig met 5 heldere minuten en daarna zware paniek want hij reageert steeds minder en als hij dan reageert is het steeds verwarder. Mijn broer en mijn nicht waren plots leerkrachten... en geen enkel antwoord hield nog steek. Onder CT scan geweest. Deze was ok, morgen NMR, maar de dokters zijn ons aan het voorbereiden op maandenlange revalidatie van de hersenen. Gelukkig is hij nog jong en weerbaar en heeft hij vanavond spontaan zijn meter herkend, maar het is een echte hel. Er zijn mensen die ons melden dat ze geen goed gezelschap zijn op weekendjes of feesten, omdat ze constant bij Bjarne zijn met hun gedachte. We vinden dat heel normaal en lief, maar probeer te genieten voor ons. Je ziet hoe snel het kan verkeren!!!
Schrijven ze in de krant dat je 11 jarige zoon in levensgevaar is na een aanrijding door een 29 jarige vrouw nadat ze was uitgeweken vooe een geparkeerde auto. ten eerste is hij er bijna 13 en ten tweede als je die straat kent dan weet je gewoon dat dat kutwijf met alles bezig was behalve met de weg. die straat is fucking 3 auto's breed. het is mss raar dat ik dat hier schrijf maar we zitten al 2 ...dagen naast onze zoon te waken en de gedachte dat ze er zo beleefd mee weg komt maakt me gek!!!!! De dokters zeggen wel dat het gunstig evolueert maar ondertussen is hij wel nog verward en is hij de laatste paar uur gestopt met plassen...mijn excuses dus aan zij die gechokeerd zijn dat ze hzt zo vernemen maar ik moet het kwijt
