Bjarne is vrijdag rond 14u30 terug thuis gekomen. Veel vroeger dan gevreesd, maar toch nog 14 dagen te laat, want eigenlijk had dit niet moeten gebeuren en moest hij die vervloekte vrijdag gewoon 's avonds thuis gekomen zijn van een doodgewone dag op school. Ook voor mij was het eindelijk terug thuis komen na eerst 3 nachten Toulouse en dan 14 dagen ziekenhuis bij Bjarne. Ik was in al die tijd geen half uur thuis geweest. Raar hoe je bijna vervreemt van je eigen huis. We hebben hem in zijn ziekenhuisbed in de living geïnstalleerd en hij is direct met zijn nieuwe lego technics beginnen spelen die hij van mijn collega's gekregen heeft. Zalig om hem zo rustig te zien genieten van zijn thuiskomst.
Het verblijf in het ziekenhuis was voor mij ook wel genoeg geweest en om me af te reageren, ben ik maar ineens de oprit terug beginnen toeleggen en zelfs de straat naar onze oprit heb ik volledig afgespoten zodat die eindelijk nog eens aardevrij was. Ik was stikkapot toen ik er aan begon, maar het heeft me ongelooflijk deugd gedaan om nog eens buiten te kunnen werken en ondertussen af en toe stiekem door het venster naar binnen te kijken om Bjarne daar te zien zitten in zijn bed. Te denken dat we hem bijna kwijt waren...
Toen Phara en Präben thuis kwamen, begroetten ze me alsof er niks gebeurd was. Ik denk dat ze gewoon blij waren dat we eindelijk terug met z'n allen samen waren, dat ik in de tuin aan het werken was en dat we eindelijk nog eens samen gingen eten van Els mama's heerlijke spaghetti. Els en ik blijven het verschrikkelijk vinden wat die 2 hebben moeten doormaken, maar zijn tegelijkertijd heel fier hoe sterk ze zich gehouden hebben.
's Avonds heb ik Els wat moeten overhalen om Bjarne boven te laten slapen in zijn eigen bedje. Els vond dat ook wel het beste, maar had toch schrik hoe we hem veilig boven zouden krijgen. Maar de traantjes in zijn eigen toen zijn hoofd zijn eigen kussen raakte, maakte het de moeite waard. Hoe snel vergeten we niet dat het geluk echt wel in de kleine dingetjes zit?
Gisteren stond voor Bjarne in het teken van de rust. We hebben heel asociaal alle bezoek buiten gehouden, zodat hij enkel hoefde te pendelen tussen zijn bed in de living en de eettafel. Die verplaatsing doet hij met de rolstoel. We moeten zijn gebroken been nog begeleiden, maar verder lukt dat al heel aardig. Els, Präben, Phara en ik hebben ons ondertussen op het huis geconcentreerd dat er door de voorbije 14 dagen stilaan begon uit te zien als een stoffig containerpark. Broer en zus zijn in de namiddag wel buiten gaan spelen, maar wij hebben doorgedaan tot alles weer in orde was. Ik betrapte me erop dat het aanvoelde alsof ik de sporen van een misdaad wou uitvegen. Ik zou geen rust vinden voor alles netjes was, zodat we een nieuwe start konden nemen en ons focussen op het herstel.
We hebben de dag afgesloten met een glaasje bubbels en met de kinderen een afspraak gemaakt dat we allemaal samen zullen klinken op elke volgende stap in de goede richting. Daarna een eenvoudig zaaaaalige spaghetti en vroeg onder de wol.
Vandaag zijn we op aanraden van het revalidatiecentrum naar de eerste communie van mijn neefje geweest. Phara en Präben hebben genoten van onbezorgd te kunnen spelen en Bjarne was heel blij dat hij gewoon wat in de zon kon zitten en zelfs eens kort een balletje ping pong heeft kunnen slaan vanuit zijn rolstoel.
Je zou bijna denken dat alles goed is, maar het kost Bjarne toch allemaal veel moeite en die paar uurtjes hebben hem toch ferm vermoeid. Hij is ook doodsbang in de auto. Hij zit hard in zijn handen te knijpen van de schrik. Maar ook in het algemeen heeft hij voor alles schrik. Vanmiddag zat hij ronduit te bibberen omdat hij zijn broer in een boomhut zag zitten, op hooguit anderhalve meter van de grond. Hij zou constant iedereen willen waarschuwen voor de kleinste dingetjes die zouden kunnen mislopen. Ook zijn er nog heel veel zaken die hij niet kan benoemen. Het is ook vreemd om te zien hoe hij niet op de naam komt van mensen die hij goed kent. In het revalidatiecentrum zeggen ze dat dat allemaal wel betert en dat we geduld moeten hebben. Het blijft keihard en we proberen het met humor op te lossen, maar ons ouderhart breekt toch als hij plost heel weemoedig wordt en die vrouw begint te verwijten dat ze hem alles afgenomen heeft. Hij wil niet naar het RC. Hij wil begrijpelijkerwijs gewoon naar school, net zoals iedereen.
Telkens opnieuw leggen we hem dan uit dat het stap voor stap zal moeten gebeuren. Net zoals komende woensdag voor Els, Phara, Präben en mezelf, wanneer slachtoffer langs komt.
Eens wat leuker nieuws! Bjarne mag morgen naar huis!!!!!!!!!!!! Hij zal nog veel rust nodig hebben en nog lang moeten revalideren maar medisch is er geen reden meer om hem in het ziekenhuis te houden.
Het worden nog zware onzekere maanden en een zomervakantie die voor hem in het water valt. Maar nu willen we gewoon eventjes focussen op naar huis gaan.
Wie morgenochtend niet weet wat gedaan en nog slingers en balonnen over heeft, is welkom om het huis te helpen decoreren want 's namiddags zijn we weer thuis!!!!!!!!!!! Een lichtpuntje in deze donkere tijden...
