|
Bjarne is nu een week thuis. Gezien de omstandigheden worden we verondersteld gelukkig te zijn. Inderdaad, wanneer je ziet wat hij in die week gerealiseerd heeft en zeker als je er rekening mee houdt dat we een kleine 3 weken geleden nog aan het twijfelen waren tussen onze zoon verliezen of hem terugkrijgen als een plant, dan kan je niet anders dan spreken van een wonderbaarlijke voortuitgang. Ook bij zijn ontslag uit het ziekenhuis, zei de arts versteld te staan van de vooruitgang die hij geboekt had.
Hij is ondertussen heel onderlegd in het op zijn poep op en af de trap gaan en hij probeert zichzelf zo veel mogelijk te behelpen. Wanneer je zegt dat hij niet alles alleen moet doen, dan antwoordt hij steevast dat hij ons niet constant tot last wil zijn of sinds kort ook dat hij dat op het RC wel moet doen. Elke dag wil hij wel zijn grenzen verleggen maar het gaat hem duidelijk veel te traag. Doordat hij zich fysiek redelijk goed voelt, vindt hij dat er niet zo veel mis is met hem en dat hij na een paar weken RC wel terug naar school kan. Hoe vertel je dan je zoon dat dat zeker en vast niet het geval zal zijn?
Gisteren heeft hij ook de toestemming gekregen om te drummen. Al die voorbije jaren hebben we moeten vloeken, schooien, smeken om hem aan het oefenen te krijgen. Hij doet zijn muziek heel graag, maar het mag niet lijken op school en er mag dus ook geen oefening aan te pas komen. En zie, nu plots was hij niet te houden en vandaag heeft hij de pannen van het dak gespeeld. Het ritme was er nog niet en hij kon niet te lang spelen doordat zijn been geen steun had, maar hij heeft er nog nooit zo van genoten als vandaag.
Je zou bijna vragen wat we te klagen hebben en of we misschien niet te veel willen. Maar welke ouder zou met minder tevreden zijn dan met een snel en volledig herstel? Elke dag opnieuw ontdekken we woorden die hij niet meer kent of vergeet. Het gaat dan over giraf, bloemkool of boter. Ook namen van mensen blijven een probleem. Bjarne ziet er het probleem niet van in, maar het geeft wel aan dat er wel wat grondig mis is in zijn hoofd. Het is ook zo dat 3 uren RC echt wel genoeg zijn voor hem en dat hij voor de rest van de dag niet veel meer moet doen dan in zijn bed rusten. Vandaag hebben we hem wel eens in zijn rolstoel gezet en zijn broer heeft hem wel eens rondgereden in de wijk, maar een half uurtje later vraagt hij toch om nog eens te mogen gaan liggen.
Vanmiddag waren we bij Steven en Ilse voor de eerste communie van hun Sarah. Ze hebben er echt hun werk van gemaakt om het zo gezellig mogelijk te maken en het is hen gelukt. Bjarne heeft dan wel genoten van met z'n allen pictionary te spelen, maar je zag toch ook dat hij het lastig had om al die kinderen onbezorgd te zien rondlopen en met al die volksspellen te zien spelen. We moesten echt wel zijn broer of zus de opdracht geven om ook eens aandacht te besteden aan hem, zodat hij ook wel eens een spelletje kon spelen. Hij hield zich sterk, maar je zag dat hem toch kwelde.
Vanavond zijn we dan thuis gekomen en terwijl ik hem aan het helpen was om de trap op te komen, is hij dan in tranen uitgebarsten. Het was hartverscheurend om hem de trap op te zien kruipen en ondertussen zijn tranen niet kunnen bedwingen. Hij vindt het zo onfair dat hij zelfs niet meer kan stappen en dat hij de komende maanden alles kwijt is. Hij gaat echt niet graag naar het RC, hij zou liever naar school gaan. Maar ook zijn totemisatie, zijn basket, zijn grote vakantie zijn de revue gepasseerd. Als ouder kan je dan wel proberen zeggen dat hij flink moet zijn en dat we er alles aan zullen doen om hem zo snel mogelijk terug een gewoon tienerleven te geven, maar eigenlijk sta je gewoon compleet machteloos en kan je niet anders dan zeggen dat je hem begrijpt en hem gewoon eens laten uithuilen. Met elke traan die van zijn wangen loopt, voel je de moed weglopen en heb je het gevoel dat je weer een paar jaar ouder geworden bent op die paar minuten tijd. Hij is degene die alles moet ondergaan en het meeste afziet, maar de machteloosheid en het onvermogen hem te kunnen opbeuren, wegen zo hard op ons dat we het daarna ook wel niet meer zien zitten. Laat staan dat je dan eerst nog de andere 2 mag gaan troosten omdat die zo verdrietig zijn omwille van hun broer. Als je daarna beneden komt, vraag je je echt af hoe het allemaal verder moet.
Ik heb al heel dikwijls teruggedacht aan de tijd van voor het ongeluk. Meer en meer lijkt het er immers op dat we met ons gezin een leven hebben voor en na het ongeluk. Daarstraks in mijn povere poging Bjarne te troosten, heb ik me er trouwens op betrapt dat ik hem gezegd heb dat hij nog maar net begonnen is aan zijn tweede leven. Ik probeer me dan voor te stellen hoe ik berichten over ongevallen las en me waarschijnlijk de bedenking maakte dat het hopelijk nooit bij ons zou gebeuren. Je kan niet alle zonden en miserie van de wereld op je schouders nemen en dus is het ook bijna logisch dat je redelijk onverschillig blijft bij het lezen van die zaken om dan snel over te gaan naar een voetbaluitslag of een zoveelste dip van de economie en hups, het leed van het vorige verhaal is verdwenen. Het is pas wanneer het drama onmenselijke proporties aanneemt, zoals met al die kinderen in Zwitserland, dat iedereen even tot inkeer komt en het medeleven naar boven komt. Maar vandaag zijn we opgestaan met het nieuws dat er 2 ongevallen waren gebeurd met auto's die op fietsers waren ingereden.Misschien dat we er over enige tijd terug onverschillig zullen over gaan, maar vandaag heeft het ons toch wel flink beroerd, want het is zo herkenbaar geworden.
Ondertussen hebben we vernomen dat de vrouw die Bjarne aangereden heeft, geprobeerd heeft ons te contacteren, maar dat dat niet mag van de procureur omdat het onderzoek nog niet afgerond is. Aanvankelijk dachten we dat het haar allemaal onverschillig liet. Toen was het eenvoudig. Onbegrip en woede waren op hun plaats, want uiteindelijk heeft ze toch ook 2 kinderen. Maar nu weet ik echt niet wat ik moet denken. Uiteraard weten we dat ze dat niet bewust heeft gedaan en we hebben al duizend keer gehoord dat het ons allemaal kan overkomen. Maar moet ik dan nu medeleven voelen? Ik weet niet of ik dat sowieso wil. Onze zoon en ons gezin hebben het zo zwaar te verduren gekregen, dat ik het echt niet kan opbrengen. Ik kan me ook niet inleven in de gedachten van mensen die de moordenaar van hun kind vergeven hebben. Voor mijn part mogen zij dat doen zo veel als ze willen. Ik noem die vrouw ook geen moordenaar, verre van. Maar de idee dat Bjarne er niet meer zou geweest zijn en dan vergiffenis schenken, lijkt me gewoon onmogelijk. Ik kan me op dit moment niet verzoenen met een gevoel van medeleven of vergiffenis. Daarvoor heb ik vandaag nog maar eens te hard moeten vaststellen hoe ons gezin en vooral Bjarne geraakt is. Ik ben niet slim genoeg en heb niet genoeg troostende woorden om het verdriet bij mijn vrouw en kinderen te milderen. Ik weet al niet hoe ik bij mezelf moet beginnen, laat staan dat ik ook nog eens haar zou moeten troosten. Het moment dat ik het antwoord vind om de pijn weg te nemen, zal dat allemaal naar mijn gezin gaan. Alleen besef ik wel dat dat niet kan en dat enkel de tijd de wonden zal helen en gelukkig wordt dat ook niet van me verwacht. Maar voor een stoere gast die altijd wel klaar staat met een antwoord, is het een verdomd harde noot om te kraken om nu radeloos en machteloos te staan toekijken. Ik zou er alles voor over hebben om het verdriet bij hen die mij het nauwst aan het hart liggen weg te nemen en op mij te nemen.
Stap voor stap...
|
