|
het verstomde geraas
likt langsheen mijn oog
Schroeit mijn tere huid
komt tot stilstand in mij
zittend aan de schelde
haar eeuwige deinen
van schepen in de stad
resonerend langs haar kaai
ik ben een meeuw van haar
vlieg tussen haar fiere torens
tot de mast van haar schipper
ik trek mijn voorzeil aan
laat het water reizen
spoel de stad maar aan
zwemmend in haar stegen
over de keien van het zuid
ik zit hier aan haar zeide
haar liefde links van me
likkend aan mijn hals
haar schone torens in de lucht
ze draagt zich op handen
hoog boven de kempen uit
liggend op een zilveren schotel
vanop linkeroever zie je dat
hier aan de koekenkant
wast de trage tijd de kaai
terwijl het bonkend hart slaat
onder het centrum van de stad
ik sta in niemandsland
de lege betonnen oever
tussen mijn land en stad
verscheurd door de schelde
ik verdrink er in de tijd
omzoomd door verstilde golven
niets anders dan een rustige zon
glooiend tussen haar prachtige torens
|
