Yuzef Van Der Steen, Y u z e f V a n D e r S t e e n. Het stond zo gespeld op de achterflap van haar rode boekje. Haar gekleurd agendaboekje waarin ze de wijdte en breedte meet van de wereld haar omliggend. Antwerpen. Het stad waar ik mijn studerende dagen doorbreng, flanerend als een ouwerwetsig Paul Van over de Amerikalei of frankrijkerlei. onderweg naar of van het station altijd laverend tussen bestemming en afkomst. Het zonovergoten dragen van een zonnebril zoals dat enkel kan in de éérste zonneweek. Zoals afgelopen weken: wat een weer! Zij in haar rode lange jazz, waaronder haar blauwe rock schuilt. meniger muziek liefhebber zal hier de verwijziging naar een Art Pepper en een John Lee lezen maar ik niet: ik heb het niet zo op met de muziek. Nooit iets aan gevonden, noch si noch la. Het is me allemaal net dat tikkeltje te druk, zelfs de droefgeestigste traag meanderende muziek van C. Baker is bij mij geen garantie op kippenvel. Ik wéét dat het bij sommigen wel van do en re is, maar het raakt me echt niet. Het kan me zo ontfutselt worden, al die eeuwen muziek geschiedenis, al die klassieke stijlbreuk of genrerevoluties. Het is echter wel mooi te zien hoe het sommigen tot de pure en zuivere poëzie dwingt. U moét mijn vrienden horen! Of hoe sommigen fantastisch poëteren in hun muziek. "Hij staat in de sneeuw aan de poort van de stad/ en prikt de dagen van december op zijn hoed//Hij fluit zijn pluchen lapjeskat want hij heeft last van muizenissen/ die nesten maken in zijn baard." Maar zij zij gaat wel op muziek, dat merk je. Ze heeft zo'n muziekale pas. Het is beyond poëzie. En daar sta ik dan, flamboyant, als atijd U ként mij!, maar met mijn mond vol tanden. PAF en nooit gedacht dat ik het zou denken. Als ze me voorbij loopt ga ik haar achterna enals ze stopt ga ik er op af. Mijn hersenen flitsen nu, is dit muziek? Ik wacht het moment af, je moet altijd wachten tot het het juiste moment is om toe te slaan. als het moment er is wéét je het. Ik deed het nu en ging er op af. Ik deed het nu en ging er op af. Ik deed het nu. "hallo." instant droge mond. "dag Yuzef" Dit is muziek, maar dan zonder de wiskunde. En ik praat met haar, kijk naar haar, lach met haar en volg haar. Geen idee of dit nu de amerika- dan wel de frankrijklei is. Voor dit geld zat ik al op het zuid als het maar bij haar was. in haar stem herken ik ze, zonder ooit notenleer gedaan te hebben en, zoals al eerder aangestipt, zonder ooit naar muziek te luisteren als dusdanig. maar in die stem van haar zitten ze verborgen, je moet er nochtans goed op letten. het zit zo onder de kleuren verstopt, eerst hoor je iets als vluchtig rood. Het soort dat blauw wil aanraken. maar het purper komt er niet door want het spint zich om tot een kwikzilveren goud. het moet daar dan ergens geweest zijn dat ik die sol zag. Of liever: voelde. Sol, lieve mensen, sol is zo'n mooie noot. Ik weet niet waarom maar het is volgens mij mijn lievelings noot. En ik weet niet eens hoe die klinkt. het is zeker niet de hoogste noch de laagste. Het is ergens tussen in, de met mosovergroeide zachte middenweg. Gulden, omdat de zon tussen de bladeren schijnt. Zoals afgelopen weken: wat een weer! En ik flanerend met mijn nieuwe zonnebril en mijn mooie muze, mijn mooie muze. Als we dan samen aan het paleis zitten in het stad, neemt ze haar gekleurd agenda en spelt ze mijn gegevens.
Y u z e f V a n D e r S t e e n. Yuzef Van Der Steen
ps: de gequoteerde zin is van B. De Groot en L. Nijgh. U wist dit al, maar ik zeg het er toch maar bij met het oog op de auteursrechten.
Nadat de gehele internetwereld met afgrijzen kon lezen hoe Yuzef de andere kant opging, en zo het weerzien met onze sympathieke schrijver uit sint niklaas tot een kort intermezzo zagen slinken, kunnen ze nu, na máánden googelen, zijn spoor verder volgen in de barre en koude wereld van het elektronieken web. Yuzef keert terug en doet dat op zijn bescheiden manier, tot dusver weet nog niemand van het bestaan van dit technologisch stukje schuilplaats. Uiteraard streef ik, dat is dus die genaamde Yuzef, naar wereldfaam en, indien gewenst, wereldvrede. Ah, verlichting!
Nu, beste toelezers, wat is het doel dezer teksten? Wel, dat mag u compleet zelf invullen. zo, daar zijn we dan ook weeral vanaf.
Voor hun die denken heel wat plezier gemist te hebben omdat ze mijn vorige avonturen in webstekland niet hebben gevolgd heb ik volgend verrassing in petto: al mijn teksten zullen hier vroeg of laat wel op komen. Nu ja, allemaal ... sommige kunnen beter nooit het openbare leven der teksten inwandelen, of ergens onderweg halt houden bij een spellingfanaat. fans van het vroege uur zullen het kunnen beaamen: menig tekst van Yuzef is hun een doorn in het oog. Niet omwille van spitsvondige poëzietjes en woordenschatfantasietjes (bespaar jezelf de moeite ze te zoeken) maar omwille van de flagrante taalfauten (HIHIHI HAHAHA wat een mop: fauten). U lacht mijnheer en mijndame, maar het is mij bittere ernst. hoewel ik een groete aanhanger ben van vormelijk schoon vind ik spelling een totaal tijdverlies en heb ik besloten mij er dan ook nooit meer iets van aan te trekken. dit niet alleen omwille van het statement maar ook omwille van het Kunstzinnige gedeelte ervan. En als U dát niet begrijpt motjet aan Pol Van vragen.
Uiteraard ben ik een beleefde en welgemanierde jongen en zal ik mij trachten te handhaven naar deze opgelegde normen maar als ik fout ben of een fout maak of een fout ga maken of een fout zal gaan maken of op het punt sta een fout te zullen gaan maken of op het punt zal komen te staan een fout te zullen gaan maken zal het mij niet interesseren. Ik zal het zelfs niets laten merken maar gewoon (alsof het allemaal maar normaal is...) fluks verder pennen.
het gaat hier dan ook om mijn teksten en mijn ideeën en mijn poëzie naar buiten te dragen, ongehinderd door afstand, tijd en ruimte naar heel de wereld te zenden. het heelal in te laten knallen tot voorbij de maan en de sterren. planeten met manen en melkwegen met gaten, om het via een wormgat terug te laten lopen tot het punt achter mij, gisteren ofzo om het dan altijd al geschreven te hebben en het nooit te zullen schrijven. uiteindelijk is dat misschien het doel. het einddoel, onsterfelijkheid door middel van onstoffelijkheid. ontastbaar aanwezig in uw kamer, niet nader te bespeuren maar ergens in uw universum doordrongen, voortmekkerend in uw taal en zo overgedragen in het onzichtbare sociale weefsel dat u en al uw anderen met elkaar verbindt. uiteindelijk wordt het u en is het iets als een atoom, een kosmos van zonnen en planeten op zich, nano-technologie: mijn woorden in uw vel, uw lichaam, uw dna, uw ziel. krassend tot aan de oneindige einder
