En het Schrijven gaat maar door, de malle gedachtenmolen is niet meer te bedaren. Ze strijkt een lucifer en brengt vuur aan de lont. Moet ik daarvoor zo oud geworden zijn? Om na ál die jaren plots te bezwijken. Na twintig jaar kijken? Na twintig jaar oud worden, ouder worden, oudst worden? Twintig, het klinkt Engelser dan het is. Dit is de Situatie: ik zit op het terras van de Pelikaan, achterkant, wanneer ze me passeert, ze stopt even om een godvergeten reden. Als sigaretten lucht die even stil blijft hangen om daarna te vaporiseren in een alomgeven klare lucht. Nu verdwijnt ze in de ijlte, die niet langer stil is, haar zwijgende onschuld verloren, maar bezwangerd, drukkend. Het gaat stormen en de wolken pakken samen. Ook ik moet weg en zo snel mogelijk. Ik kan toch niet blijven zitten? Ik ben gestoken. Nu! Opgehitst. Het vlijmende zijn, overtreffende trap van worden. Alles schiet door mijn hoofd maar ik vergeet de woorden die ik moest zeggen. Dan besef je plots waarom sommige beelden zo cliché zijn.
Ik moest denken aan wat ik eerder had geschreven en hoe ik die hele zooi wou dumpen en het anders moest verwoorden. Het wordt allemaal zo snel serieus. Als ik terug thuis kom in sint niklaas en mijn fiets bestijg en doorheen de driekoningenstraat fiets dan wordt ik er droevig van. Héél Sint niklaas is zo serieus, elke hoeksteen staart mij aan.Iedereen is zo serieus, alles is zo serieus, ik moet dringend meer ontspannen maar ik ben zo nerveus, serieus nerveus. Ik kan niet nadenken.Niet meer nadenken. Nooit meer nadenken! Het schijnt mij de perfecte tijd om te vertrekken, om achter te laten. maar als je niets meer hebt kan je niets meer achterlaten. Ik ontdoe mijn personage van elke menselijkheid, van alle details. Ik wordt een schim of zelfs meer nog: een kollom van lucht. Transparant. Zuiver. Voor eeuwig verdwenen achter de letters, kommas, punten van mijn zwartwitte teksten. Ik zou het beter kunnen verwoorden, als ik wat meer talent had. Of harder deed alsof. Dat komt, uiteindelijk, toch weer op hetzelfde neer.
Wie ben ik? Vier letters op papier, en één hoofdletter.
Ik loop langsheen de kathedraal en ga op de Groenplaats de metro in. Ik besluit met de bus naar huis te gaan, zo win ik weer wat meer tijd.
En, hoewel het nog vroeg in het ochtendgloren was, liepen de eerste marktbezoekers al stil tussen de verkoopspunten waar de marktkramers nog bezig waren met uitstallen van hun waar.
ik merk dat mijn b l o g al reeds druk bezocht is: reeds Dríé personen. Fantastisch. geen idee wie het zijn, maar beste internettelijke dwaler u bent van hart welkom op het kleine plekje dat van Yuzef is. het kan ook jouw klein plekje worden. ergens diep verscholen in het avondlijk' schemer. (het hoeft toch niet áltijd ver gezocht te worden?) Yuzef is iedereen dankbaar, U en uw internetprovider in het bijzonder. De avond heeft ons reeds lang gegijzeld en dusdanig kunnen we ten lange leste gaan slapen. Al dromend de intergallactieke snelweg op naar het eeuwige, tussen schapenwolken laverend en niet onwillekeurig gelukzalig wensend over een beter' toekomst. Zo zijn wij vrienden niet waar? Wij wensen 'lkander donsachtige dromen en dromen m'kanders welwillende wensen. het uur des poëzie is reeds langen tijd geslagen als ook deze jonge knapenstaak zich ten rust' legt. het zij zo en het zal zo zijn. Hij kan er nu toch niets meer aan veranderen en een vol blad is zó medogenloos.
de leegte daarentegen...
als het geheimlik' zwijgen van haar tandloze mond mij ooit meer zei
zal mijn naam in dezer zaak haas luiden
het klinken van haar slappe tong vertelt me des te meer
