Door het grote aanbod wedstrijden dit weekend kwamen slechts 29 deelnemers opdagen. De voorspelde regen bleef gelukkig uit maar er stond wel een felle wind.
De supporters waren opnieuw van de partij : tante Fabienne, mijn peter, wiske, Philippe en Niels, nonkel Rony en Nancy, Willy en Magali waarvoor dank. Alhoewel : mijn peter zou misschien beter thuisblijven ... (graptje Pol) want telkens hij komt val ik of breekt mijn ketting of breekt mijn bidonhouder af.
Na de eerste maal de kasseistrook getrotseerd te hebben was het opnieuw pech voor mij want nu brak mijn voorste bidonhouder af - een herhaling van de wedstrijd te Zwijnaarde - maar nu was het de voorste houder
Opnieuw tijdverlies dus maar jammer genoeg kon ik net niet meer aanpikken bij het peloton zodat ik halverwege de wedstrijd genoodzaakt diende te stoppen.
Later bleek - dankzij het goede oog van ons Guytje - dat mijn kader gebroken was. Gelukkig was het maar mijn bidonhouder die afbrak en niet volledig mijn fiets.
In tegenstelling tot het kleine aantal deelnemers van zondag kwamen we ditmaal met 62 renners aan de start. Na verkenning van het parcours beloofde het een zware wedstrijd te worden door de 2 beklimmingen die we iedere ronde dienden af te werken.
Mijn moraal was goed, de benen waren goed, het weer viel mee dus ging ik vol goede moed van start. Ik kon de ganse wedstrijd mooi vooraan in het peloton meerijden. Een paar probeerden te ontsnappen maar deze werden telkens bijgebeend door het peloton.
Bij het ingaan van de laatste ronde probeerde ik op mijn beurt om weg te geraken maar ook dat mislukte
Bij de eindspurt kon ik een (mooie) 19de plaats bemachtigen alhoewel ik toch beter gewild had
Zondagmorgen opnieuw naar de kinesist om mijn pols in te tapen want na de wedstrijd van vrijdag wist ik dat dit zeker nodig was
Daar de start en aankomst aan mémé haar deur was, was dit min of meer opnieuw een thuiswedstrijd voor mij. Nonkel Ronny was de speaker van dienst en dus niet makkelijk voor hem. Hij moest immers onpartijdig blijven. Bovendien was het ook nog Julien zijn verjaardag. Een overwinning behalen zou toch wel een mooi geschenk zijn
Daar er tamelijk veel koersen waren dit weekend kwamen er slechts 25 renners aan de start, waaronder 4 van ons team : Niels, Niels (Quickie), Maxim en ik. We dienden 14 ronden van 4,75 km af te leggen.
Reeds bij het begin van de wedstrijd plaatste Laurent Pieters een demarrage en geraakte zo weg van het peloton, goed voor een aantal ronden solo. Ik voelde mij goed en zat mooi vooraan het peloton. Ik maakte mij nog niet druk van het feit dat Pieters weg was. Mijn tijd zou wel komen om ook een demarrage te plaatsen....
Plots brak mijn bidonhouder af en kon ik niet meer trappen Ik kon twee dingen doen : ofwel de wedstrijd verlaten ofwel prutsen aan mijn bidonhouder tot hij er helemaal af was. Ik koos voor het laatste maar dat kostte mij wel 30 seconden !!! achterstand op het peloton
Ondertussen maakte Jonas Lammens van de gelegenheid gebruik om te ontsnappen uit het peloton om zich bij Pieters te voegen wat hem ook lukte. Ondertussen kon ik opnieuw aansluiten bij het peloton (in één ronde tijd) en ondertussen aangemoedigd door mijn supporters. Mercikes hiervoor
Ik reed rustig een ronde mee om even op adem te komen en sprak dan af met mijn twee ploegmakkers (Niels & Quickie die reeds eerder een demarrage geplaatst hadden maar niet echt weggeraakten) dat ik zou proberen om bij de koplopers te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik demarreerde en kreeg het gezelschap van Robbe Van Dyck, Pieter-Jan Vanneste en Michaël Relaes. We sloten aan bij de twee vluchters en hadden al vlug een 40-tal seconden voorsprong op het peloton.
Ik voelde mij goed en dankzij de goede samenwerking van het peloton dat vlot ronddraaide konden we onze voorsprong opbouwen tot om en bij de 2 minuten.
Ik had op voorhand als een scenario in mijn hoofd en wist dus goed waar ik op kop moest zitten om kans te maken om de overwinning binnen te halen. Ik voerde dit plannetje dan ook uit en kon zo als eerste opdraaien richting aankomst. Ik nam volledig de buitenbocht. Jonas Lammens probeerde vanuit 4de positie zijn binnenbocht te nemen om mij zo voor te zijn. Jammer voor hem kwam hij hierdoor ten val en deelde ook Michaël Relaes in de brokken.
Opnieuw aangemoedigd door de vele aanwezige supporters bracht ik de spurt tot een goede einde en haalde (nipt) de overwinning van Robbe Van Dyck.
Dank aan alle aanwezige supporters alsook aan de kinesist om mijn pols goed in te tapen, aan Niels en Quickie voor de goede samenwerking en niet te vergeten ook dank aan mijn trainer want zonder hem zou ik deze resultaten niet behalen
Na mijn valpartij vorige zondag was het eerst afwachten of ik wel zou deelnemen aan deze thuiswedstrijd.
Door de goede zorgen van de kinesist die mijn pols had ingetaped om zo de pijn draaglijk te maken stond ik toch in de startblokken. We zouden wel zien wat ik er van terechtbracht.
60 renners vertrokken om 17.30u om 9 ronden af te leggen van 6,5 km. Reeds in de eerste ronde demarreerde Yannou De Bruycker maar ik pikte onmiddellijk aan zodat we met ons tweetjes een kleine voorsprong hadden op het peloton. Dit konden we ongeveer één ronde volhouden en toen kregen we weer het gezelschap van het volledige peloton met af en toe eentje die (tevergeefs) probeerde te ontsnappen maar niet echt lukte
Naar het eind van de wedstrijd toe begonnen een aantal renners toch wel serieus aan te vallen zodat het tempo flink opgeschroefd werd. Ik kreeg het moeilijk daar ik last had van mijn rug én (ingetapete) pols. Hierdoor moest ik efkes lossen van het peloton maar kon er (op mijn eentje) toch naartoe rijden
Spurten zat er niet echt meer in maar ik behaalde nog de 25ste plaats. Ik had gehoopt om in de top 10 te eindigen maar ik mag al blij zijn dat ik ondanks mijn valpartij toch kon deelnemen én kon uitrijden met mijn blessure aan de pols en rug.
Opnieuw - zoals wekelijks weze herhaald - dank aan de talrijke supporters en nonkel Ronny voor de goede bevoorrading
Op naar morgen (voor alweer een thuiswedstrijd) te Zwijnaarde.
Daar het een Interclub was kwamen niet minder dan 130 renners aan de start, onder wie ook buitenlanders met o.a. clubs uit Israël, Frankrijk en de USA.
Er stond een strakke wind en de temperatuur was ook niet echt zomers te noemen. Bij verkenning van het parcours met mijn ploegmaat Niels Van Quickenborne leek alles OK. Mooie grote banen met hier en daar wel een verradelijke bocht en/of vluchtheuvel.
Om 15.00u stipt ging het peloton van start gevolgd door de talrijke ploegwagens, zo ook die van Morel-Vandeputte met Guytje en Luc.
Bij de doortocht van de eerste ronde zat ik mooi vooraan het peloton. Onze pa keek en zag dat het goed was
Een paar minuten later werd uitgeroepen op de radio (die onze pa in bruikleen had van Luc) dat er een (zoveelste) valpartij was met de nummers 13 en 20 ... Dierickx Yorne als slachtoffers.
Ons ma dacht dat het niet zo erg zou zijn en keek dan ook reikhalzend naar mij uit bij de volgende doortocht. Het peloton voorbij ... geen Yorne. Enkele gelosten voorbij ... weer geen Yorne. Nog een paar gelosten ... opnieuw geen Yorne. De ploegwagens met daartussen enkele renners ... nog steeds geen Yorne Tot Guytje stopte bij onze pa met daarin ... de kapotte fiets van bibi en bibi himself achteraan in de auto met 2 geschaafde billen, geschaafde enkel en pijnlijke pols. Op weg dan maar naar het Rode Kruis voor verzorging, bijgestaan door Luc. Mercikes hiervoor
Al bij al vielen de verwondingen nog mee maar was het toch veilig om even naar het ziekenhuis te gaan met mijn pols om te zien of die niet gebroken/gebarsten was, dan wel zwaar verstuikt. Het laatste is dus het geval. Oef voor ons Guytje want die had er geen goed oog in en was bezorgd dat ik toch een gebroken pols zou overhouden aan mijn valpartij.
Sorry aan Fons, Roland en Guy die kwamen supporteren maar mij dus niet gezien hebben Ik probeer dit vrijdag wel goed te maken (als mijn pols dit toelaat). Starten doe ik zeker, hoe het verloopt zien we wel.
De zenuwen gierden door mijn ganse lichaam daar het een thuiswedstrijd was en mede omdat ik niet wou afgaan voor eigen publiek want de laatste weken lukt het niet zo goed. De eerste resultaten van een bloedtest bij de sportdokter wijzen op een infectie De eindresultaten weet ik dinsdag a.s. Hopelijk geen virus in het spel want dan zal het efkes rust zijn
Aangezien het dus een thuiswedstrijd was waren er vanzelfsprekend meer supporters dan gewoonlijk. Aan allen hartelijk dank voor jullie steun tijdens de wedstrijd
In de eerste ronde was er meteen al een aanval van Jens Vertenten waarbij ik meteen in de achtervolging ging maar ik werd direct gecounterd door mijn eigen ploegmaats
Daarna was het de beurt aan Frederic Willems die een aantal ronden weg was, gesteund door zijn ploegmaats die het peloton afstopten...
Halverwege de wedstrijd zag ik het even niet meer zitten maar ons ma riep dat het wel zou lukken en dat ik moest doorzetten. Daar het tempo in het peloton wat zakte kon ik terug op adem komen en zo terug mooi vooraan het peloton mijn wedstrijd verderzetten.
Er waren vele aanvallen door Saimen De Laeter maar deze werd nooit gesteund zodat ook hij niet echt losraakte van het peloton.
Bij het ingaan van de laatste ronde plaatste ik een demarrage en werd geremonteerd door Glenn Maes die meteen ook zijn eerste zege van het seizoen haalde. Ik moest passen om te kunnen blijven meegaan en sloot opnieuw aan bij het peloton.
Het werd dan ook een pelotonspurt om de tweede plaats in de wacht te slepen. Ik eindigde 11de. Niet zo slecht maar ook niet super.
grmbhdk*kjsdfk*qdfkslk Wat heb ik toch met mijn benen de laatste weken ???
Mijn eerste wedstrijd in de topcompetitie en meteen een grote tegenvaller
Wij dienden een grote ronde van 24 km. af te werken en daarna 4 plaatselijke ronden van 12 km. Ik zag dat wel zitten.
In het begin van de wedstrijd had ik goede benen en toen Michael Cools en nog twee anderen demareerden sprong ik onmiddellijk in hun wiel. Wij konden een voorsprong opbouwen van 35 seconden.
Bij het aanvangen van de Bosberg had het peloton ons echter te pakken. Wij zouden ons niet gewonnen geven maar dat was buiten mijn benen gerekend. Het was alsof ik stil stond : Ik geraakte bijna niet vooruit en zag de renners mij voorbijsteken langs links en rechts. Uiteindelijk kwam ik als bijna laatste bovenop de Bosberg aan. Dan wachtte mij nog de Congoberg ...
Het peloton was gaan vliegen en na de tweede plaatselijke ronde hield ik het voor bekeken
Ik ga toch maar even naar de dokter gaan om mijn bloed te laten checken.
Opnieuw dank aan allen die aanwezig waren om te supporteren : mijn peter en tante Fabienne, Guido en Maria, mémé en Julien, Willy Van Audenaerde en zijn vrouw, ons Chrisje en Stefanie + haar vriendin.
Guidoke ... hopelijk kan ik je één dezer dagen een mooie koers presenteren mét een goed resultaat
Toen we klaarstonden om richting Maldegem te vertrekken was het een onweer van jewelste. Donder, bliksem en water gieten. In Zwijnaarde aangekomen (om mémé en Julien op te halen) had het nog geen drup geregend. In Maldegem idem dito ... kurkdroog lag het daar.
Bij de verkenning van het parcours voelden mijn benen supergoed aan. Ik zag het wel zitten
Maar liefst 67 renners stonden startensklaar met o.a. Maxim De Greve, Jonas Lammens, Dante De Ruysscher, Dimitri Soete, Dante Verlee, Tijs Delbaere. Het beloofde een spannende wedstrijd te worden.
Voor mij echter niet
Toen onze pa gewoontegetrouw mijn benen insmeerde (maar jammer genoeg niet met de zalf die ik gewoon ben omdat ze uitgeput was in de winkel ) kleurden mijn benen bijna onmiddellijk rood. Zo rood als een kreeft. Onze pa spoelde mijn benen direct af maar het kwaad was echter al geschied. Ik begaf mij naar de start met vuurrode benen waarop je een ei kon bakken. Daarbovenop trok mijn huid ook nog samen. Precies alsof ik uren in de zon gezeten had en verbrand was... Ik kon er niet zo mee lachen maar ja, het was te laat. Op sommige foto's hieronder kan je zien dat mijn benen toch wel roder zijn dan die van de andere renners.
In de eerste ronde plaatste Jonas Lammens een demarrage en ik ging mee. In de tweede ronde keek ons ma naar mij en .... zag dat het niet goed was. Ik was wat uitgezakt : mijn benen wilden niet mee. De derde ronde zakte ik nog meer uit en de vierde ronde was het totaal over. Ik riep naar ons pa en ons ma dat ik geen gevoel had in mijn benen waarop ons ma de volgende ronde riep dat ik best zou stoppen wat ik dan ook deed.
Sorry Mario en Tineke dat ik jullie geen mooiere wedstrijd kon tonen. De volgende keer hopelijk beter. Alvast bedankt voor jullie aanwezigheid, alsook aan mémé en Julien.
148 tweedejaars nieuwelingen waren geselecteerd om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Om 16.15u werd het startsein gegeven en was er al meteen een valpartij in het peloton. Gelukkig stond ik vooraan en had daar dus geen hinder van.
Er werd onmiddellijk aan een gezapig tempo gereden en enkelen probeerden te ontsnappen maar tevergeefs ... ze werden teruggeroepen door het voltallige peloton. Halverwege de koers ontsnapten opnieuw een 7-tal renners met o.a. Jasper Dult, Jef Vertommen, Jaspers Dylan, ... maar ook zij konden hun ontsnapping (jammer voor hen) toch niet tot het einde van de wedstrijd in stand houden en werden ook op hun beurt gegrepen door het peloton.
Na enkele valpartijen op het toch wel gevaarlijke parcours (wonder boven wonder - én gelukkig maar - bleven deze vrij beperkt) wisten we al dat het een massaspurt zou worden.
In de laatste ronde kon ik nog wat naar voor schuiven maar halverwege het parcours kwam er eentje voor mij rijden en vond het nodig om zich te "parkeren" voor mijn neus zodoende dat ik voet aan de grond moest zetten en zo opnieuw achteraan het peloton terechtkwam Daarbij kwam ook nog dat ik opnieuw te kampen had met verschrikkelijke pijn in mijn lies en zo niet echt veel macht kon zetten.
Onze pa had mij eerder deze week al verwittigd dat ik niet mocht meespurten als ik niet vooraan het peloton zat én het tot een massaspurt zou komen. Hij vond dit veel te gevaarlijk. Ik heb dan maar wijselijk geluisterd naar hem en gewoon de laatste meters uitgereden zonder deel te nemen aan de spurt.
Tot slot van harte dank aan de talrijke supporters : Guido, Ingrid, Riald en Phaedra, Filip en Danni, Luc, Kenneth en Kevin, Nancy en haar papa, slager Rik, mijn masseur Peter, Peggy en hun kids, Dieter, mijn zus Yadrinka en haar vriend Peter (net terug uit het ziekenhuis) en diegenen die er waren maar die ik of onze pa of ons ma niet gezien hebben (sorry als jullie niet vernoemd werden)
Daar ik zaterdag een superslechte wedstrijd gereden had beslisten we dat ik dinsdag zou rijden in Sint-Laureins.
Na een klein uurtje rijden kwamen we ter plaatse en ik ging meteen het parcours verkennen. Zo plat als maar kon zijn maar ondertussen zag ik ook de "tegenstanders" toekomen. Niels Vanderaerden, Miel Pyfferoen, Michael Cools, ... geen pannenkoeken dus.
Om 17.00u werd het startsein gegeven om 66 km. af te leggen over 10 ronden.
Op een paar kleine aanvalletjes na bleef het peloton geruime tijd volledig samen. Op 3 ronden van het einde demarreerde ik en kreeg Miel Pyfferoen (ploegmaat van Niels Vanderaerden) mee in mijn zog. Toen ik hem vroeg om over te pakken daalde ons tempo iets en dat zinde me niet zo. In de aankomstzone versnelde ik mijn tempo nog wat en had zo ook meteen een premie te grazen
Kort nadien werd ik te grazen genomen door Niels Vanderaerden en zijn twee companen. Ik liet mij terug uitzakken naar het peloton Toen mijn makker Maxim vroeg om er samen naar toe te rijden moest ik afhaken want mijn pijp was efkes uit ...
In de laatste ronde kon ik mij herpakken maar in de spurt zat ik wat ingesloten en kon ik niet voluit gaan. Ik eindigde 10de.
En nu maar aftellen naar het BK van aanstaande zondag
55 renners kwamen aan de start om de "heuveltjes" van Maarkedal te trotseren en in totaal 10 ronden van 6,6 km. af te leggen, goed voor 66 km.
Toen ik samen met ons ma en onze pa eerder deze week het parcours ging verkennen had ik alweer een plannetje in mijn hoofd, doch het is er nooit van gekomen om het uit te voeren
Het begon al bij de start toen ik maar niet in mijn clicks geraakte en dus nog meer gestresseerd geraakte. Reeds bij de eerste beklimming merkte ik dat mijn benen superslecht waren. Ze draaiden gewoon vierkant
Hierdoor kon ik dus de eerste aanval niet opvangen. Bij passage aan onze pa kreeg ik meteen de volle lading wat mij nog meer stress bezorgde. Ons ma daarentegen bleef mij aanmoedigen maar zag ook dat het langs geen kanten ging.
Daarenboven kreeg ik ook nog krampen en last in mijn rug. Alles zat dus gewoon tegen.
Toen we moesten spurten voor ons plaatsen zat ik op kop maar door de krampen kon ik niet meer wat mij opnieuw irriteerde Ik werd 27ste.
55 renners kwamen aan de start onder de brandend hete zon. Het was nog warmer dan vorige week en dus niet mijn ding Gelukkig maar dat er zoiets als bevoorrading bestaat
Tijdens de eerste ronde zat ik mooi vooraan en nam als eerste mijn bocht richting aankomst. Daar zou ik proberen een demarrage te plaatsen wat echter mislukte want ze sprongen direct achter mij aan
Halverwege de wedstrijd kreeg ik het moeilijk. De hitte begon zijn tol te eisen. Even moest ik lossen van het peloton maar ik kon mij herpakken en opnieuw aansluiten bij hen. Ondertussen waren er een 7-tal renners gaan vliegen maar die konden we na een paar rondes toch terug tot de orde roepen zodat we terug één geheel vormden met het peloton. Dit duurde echter niet lang want opnieuw demareerden er een paar - onder wie Tijs Delbaere. Mijn pijp was uit (kreeg geen zuurstof genoeg door het warme weer) en ik moest passen Een revanche voor vorige week zat er dus niet in. Jammer.
Eerst en vooral van harte dank aan de talrijke aanwezigen die speciaal voor mij kwamen supporteren enne ... sorry dat ik jullie moest teleurstellen
Wat een pechdag, wat een baaldag (vooral voor ons ma ).
Vorige week was ik gaan trainen op het parcours en ik had in mijn hoofd een scenario uitgewerkt waar en wanneer ik een demarrage zou plaatsen en dit ook gezegd tegen onze pa.
Zo gezegd, zo gedaan maar ... niet gelukt door stomme kasseien waar ik geen rekening mee had gehouden.
Ik demarreerde op de plaats waar ik het voorzien had, had al vlug 300m voorsprong en dan kom ik in de scherpe draai naar rechts waar ook kasseien liggen. Mijn voorwiel slipt, ik kan mij nog recht houden maar ... rij hierdoor wel de gracht in. Toevallig staan ons ma en Nancy daar natuurlijk om foto's te trekken. Een gegil van jewelste door ons ma die ondertussen de berm naar beneden komt gelopen, gevolgd door Nancy. Ons ma haalt mijn fiets uit de gracht terwijl Nancy mij helpt om er uit te klimmen.
Resultaat : mijn ketting af en mijn voorwiel scheef. Ik spring op de fiets en probeer de schade van mijn achterstand te herstellen. Tegen de volgende ronde heb ik op dezelfde plaats het peloton ingehaald maar mijn voorwiel sleept nog altijd tegen mijn fiets. Stoppen dus om een nieuw wiel te steken bij onze pa. Geholpen door Guytje en nonkel Ronny zet ik weer de achtervolging in maar kan het niet meer opbrengen om tot bij het peloton te geraken. Enkele ronden later dien ik af te stappen. Zwaar ontgoocheld omdat ik al de supporters ontgoocheld heb. Sorry
Warm, warm en nog eens warm om niet te zeggen heeeeeeeeet was het en niet echt mijn weertje
Dat ik niet alleen was die het lastig heeft met zo een weer was ook te merken aan de uitslag. 51 renners kwamen aan de start ... 30 renners kwamen aan ...
Daar ik probeer de top 3 te behouden in deze Beker der Vlaamse Ardennen-wedstrijden moest ik super aandachtig zijn in deze koers. De eerste twee ronden zat ik dan ook mooi vooraan het peloton maar door het superwarme weer werd er niet volop gekoerst in het begin van de wedstrijd.
In de derde ronde was het zo ver ... een demarrage met o.a. Jasper Dult en Tijs Delbaere. Net op het moment dat ik wou gaan werd ik ingesloten en miste zo de trein. De koplopers bouwden hun voorsprong uit tot 1min.15.
De vierde laatste ronde konden we met een zestal ontsnappen uit het peloton en de koplopers terugroepen tot op 30 sec. Had iedereen mooi meegewerkt konden we ze misschien nog bijbenen maar het was te mooi om waar te zijn.
Ik eindigde 11de en zakte zo van de 2de naar de 3de plaats in het klassement
Hopelijk volgende week beter in Huise.
Dank aan de supporters die het warme weer trotseerden en mij kwamen aanmoedigen
Na mijn (tweede) overwinning in Kruishoutem waren de verwachtingen van mijn supporters toch wat hoger dan normaal En daar kwam dan ook nog bij dat het min of meer een thuiswedstrijd was voor mij want mémé en Julien wonen in Zwijnaarde en dan ook nog langs het parcours. Veeeeeel bekende gezichten dus
Daar er weinig wedstrijden waren in Oost-Vlaanderen kwamen niet minder dan 75 renners aan de start. Een mooi bendeke dus met o.a. Saimen De Laeter, Kevin Rasschaert, Stijn Van Hecke, Jasper Dult, Glenn Rotty, Bart De Keukelaere, Dieter Verwilst, Gianni Limpens, ... geen pannenkoeken dus.
In het begin van de wedstrijd waren er een paar kleine aanvalletjes maar niemand geraakte weg. Ongeveer halverwege de wedstrijd echter demarreerden Karel Versyp, Bart De Keukelaere en Lindsay De Vylder. Even later kunnen ook Gianni Limpens en Jasper Dult aansluiten. Toen begon er bij mij een belletje te rinkelen dat ik mijn kans moest wagen om ook bij de kopgroep te geraken. Nadat mijn trainer mij had toegeroepen of ik ging blijven slapen of wat ik er ging mee doen schoot ik in actie en kon ik de kopgroep bijbenen .
Samen met Glenn Rotty en Dieter Verwilst hadden we een kopgroep van 8 man en konden we het peloton - dat reeds sterk uitgedund was - voor blijven.
In de laatste ronde plaatste Verwilst nog een demarrage en kwam zo als eerste over de eindmeet. Mijn pijp was uit en ik kwam als 8ste over de streep. Ik was liever bij de 3 eersten geëindigd maar het kan niet alle weken feest zijn hé.
In tegenstelling met vorig jaar ga ik nu voor een mooie plaats in het klassement "Beker van de Vlaamse Ardennen". Na 2 wedstrijden sta/stond ik op de 7de plaats, wat niet mis is. Gisteren ging de 3de wedstrijd van start in Kruishoutem. Een wedstrijd voor de "sterken" zeiden sommigen, mede door de hevige regenbui een kwartiertje voor het startsein werd gegeven.
De organisatie mocht 60 deelnemers op hun lijst noteren voor hogergenoemde wedstrijd. Reeds net na het ingaan van de tweede ronde demarreerden Dimitri Soete en Dante De Ruysscher maar ik sprong mee. We geraakten echter niet ver weg ... Daarna was het de beurt aan Aron De Ketele, Steve Hanssens, Seppe Verschueren én opnieuw Dante De Ruysscher. Mijn gevoel zei me dat ik niet lang mocht twijfelen en een tegenaanval diende in te zetten wat ik ook deed. Ik beende de vluchters bij, twijfelde even of ik zou wachten maar besliste dan om toch maar door te gaan. Enkel Dante pikte aan...
Dante en ik reden in ons eigen tempo verder en wisselden mooi af. Op twee ronden van het einde hadden we 50 seconden voorsprong op het peloton.
De laatste ronde plaatste Jasper Dult nog een demarrage met Gianni Colpaert in zijn zog. Zij geraakten tot op 35 seconden van ons maar dit kon ons niet deren. We waren beiden zeker van ons stuk en dankzij een goede samenwerking konden we het aan om de 40 km alleen door te gaan én voor te blijven.
In de laatste kilometer versnelde ik mijn tempo nog wat en liet zo Dante achter mij. Mijn tweede overwinning voor dit seizoen was binnen. Dante arriveerde een luttele 5 seconden na mij. Jasper Dult haalde de derde plaats op 33 seconden samen met Gianni Colpaert. Saimen Vlasbloem kwam op 1 minuut 52 over de eindmeet en het peloton eindigde op 2 minuten en 7 seconden
Dank aan ons "ploegbendeke" om mij aan te moedigen. Ook Nonkel Ronny, mémé en Julien, zus Yadrinka en Peter, mijn masseur en zijn gezin en mijn buren Robert en Georgette ... merci om te komen supporteren
Ondertussen ben ik opgeschoven naar de 2de plaats in het klassement
In Groot-Bijgaarden aangekomen verwachtte ik een 50-tal renners maar de opkomst was magertjes. Slechts 23 renners meldden zich aan Spijtig voor de organisatoren.
Het verlengde weekend - en dus veel koersen de voorbije dagen - mede als het lastige en gevaarlijke parcours zullen hier wel de oorzaak van zijn.
Tijs Delbaere plaatse een paar keer een demarrage maar geraakte niet echt weg. Na ongeveer 8 ronden wedstrijd waren er nog slechts een 13-tal renners in koers ... niet echt goed dus.
Ik had ook een dipje maar ons ma riep dat ik moest volhouden, dat het wel zou lukken Wat ze niet wist was dat ik ondertussen tot 2x toe een gat had moeten dichten doordat er eentje van Isorex telkens voor mij kwam rijden en een gat liet vallen
Op 3 ronden van het einde raakte Nathan Van Hooydonck weg uit het peloton en had al vlug een halve minuut voorsprong. In het peloton werd niet echt meer gekoerst
Het was dus al vlug duidelijk wie de winnaar zou worden. Maar ik zou me potverdikke niet laten doen in de spurt
Toen we indraaiden om de laatste 300m naar de aankomstlijn af te leggen zal Tijs Delbaere vooraan. Onze pa riep dat ik NU de spurt moest inzetten en voluit moest gaan wat ik dan ook deed.
Ons Chrisje kon zijn ogen niet geloven en nonkel Ronny ... die had al op voorhand tegen ons ma en Chrisje gezegd dat bibi de spurt zou winnen
Zo werd ik dus verdiend tweede
Mercikes opnieuw aan mijn trouwe supporters nonkel Ronny en Lieve, Chrisje, mijn zus, Geert en Kathleen
Eerst was het de beurt aan de eerstejaars nieuwelingen om de titel van PK binnen te halen en om 15.30u mochten wij van start gaan met maar liefst 96 Oost-Vlamingen.
Bij de verkenning van het parcours vorige woensdag bleek al vlug dat het een lastige en zware koers zou worden in de kleine smalle veldwegen en met bovendien 9x de beklimming van de Betsberg.
De stress en zenuwen waren volop van de partij en reeds van in de eerste ronde werd er aangevallen maar dit was telkens van korte duur. Het peloton kon de ontsnappers steeds weer tot orde roepen. Zo ook toen mijn drie companen Cools, De Ketele, eentje van Cata Bikes en ikzelf een demarrage plaatsten ongeveer halverwege de wedstrijd . De ene aanval volgde de andere op maar niemand geraakte echt weg
Bij het ingaan van de laatste ronde wisten we dan ook dat het een massaspurt zou worden (goed voor ons ma want die durft dan niet te kijken ). Ik behaalde de 27ste plaats. Niet slecht maar ik had toch op beter gehoopt
Dank aan allen die kwamen supporteren o.a. Fons en Roland, Didier, ons Chriske en nonkel Victor, mémé en Julien, nonkel Ronny, mijne masseur Peter en zijn familie , mijn zussen en diegenen die ik misschien vergeten ben op te noemen (sorry ).
Na mijn tijdrit van zaterdag was het nog even afwachten of ik zondag wel kon/mocht koersen van mijn trainer. Eerst diende ik wat los te rijden en te kijken hoe mijn benen voelden. Na overleg met mijn trainer besloten we dat ik zou deelnemen aan de koers te Zandvoorde.
Samen met mijn ploegmaats Jonas en Yordi verkende ik het parcours en dat bleek toch niet zo vlak te zijn als we gedacht hadden en bovendien zat het weer ook niet echt mee. We dienden een koude wind en af een toe een regenbui te trotseren. Hopelijk zou de regen tijdens de wedstrijd uitblijven
Om 15.00u gingen we van start met 39 deelnemers en volgens de speaker zou het een mooie maar lastige koers worden dankzij het toch wel zware parcours met een beklimming net voor de aankomstzone. Het zou een koers worden voor de sterkeren volgens hem.
Af en toe werd er een demarrage geplaatst - ook door bibi - maar toch geraakte er nooit iemand ver weg. Halverwege de koers plaatste ik nog een demarrage en hadden we al vlug met een 7-tal mannen een kleine bres geslagen maar het peloton kon toch terugkeren.
Ik was op mijn hoede en mijn benen voelden ook goed aan. Een paar ronden van het einde vroeg ik aan ons ma of er iemand weg was en kreeg een negatief antwoord. OK, dan maar mijn plannetje uitwerken Ondertussen kreeg onze pa al bijna een inzinking omdat ik op dat moment achteraan het peloton zat. Ons ma, Guytje en Geert(je) geloofden in mij en stelden onze pa gerust door te zeggen dat ik nog wel iets zou forceren.
En dan... Net voor het ingaan van de laatste ronde demarreerde een renner net voor de beklimming. Ik spurtte er naar toe, kwam er bij en ... reed er voorbij. Ondertussen zag ik dat hij het toch wel moeilijk had. Ik zette alles op alles en deed mijn ding.
Ondertussen gierden de zenuwen door onze pa en ons ma hun lijf. Geert, Kathleen, Martine, Yanah en Guytje geloofden dat ik alleen over de meet zou komen. Ons ma hoopte het maar geloofde het niet
Ik zag dat het peloton niet naderde (mede dankzij de afstopping van mijn ploegmaat Jonas - mercikes hiervoor ) en liet mij volledig gaan in bergaf. Toen ik aan de laatste beklimming begon riepen de mensen langs de weg reeds dat ik gewonnen was. Een zalig gevoel ...
Aan de aankomstlijn aangekomen kon ik het zelf niet geloven en vroeg aan onze pa : "Heb ik nu gewonnen ?" Ja dus
Om 9.00u vertrokken we richting Borlo (Limburg) voor mijn 2de Nationale testtijdrit.
Daar aangekomen verkenden we eerst het parcours dat totaal anders was dan vorige week en er bovendien veel makkelijker uitzag ... maar uiteindelijk toch niet zo was.
Om 14.55u kreeg ik het startsein en begon ik aan mijn rit van 10 km.
Onze pa en ons ma volgden terug met de wagen en moedigden mij aan, deze keer d.m.v. een megafoon - wat uiteraard veel makkelijker was dan vorige week - beklimming na beklimming. Telkens we bergop moesten hadden we een open vlakte met ... veel wind ! Hierdoor verloor ik kostbare tijd die ik tijdens de afdalingen probeerde in te halen door mij volledig te laten gaan. Hier deed ons ma haar ogen dicht want ze dacht dat ik tegen de vlakte zou gaan, vooral in de bochten in het centrum. Resultaat : geen fotokes van de bochten
Met de uitslag was ik niet zo tevreden. Ik haalde de 27ste plaats van 40. Toen we nadien mijn tijd vergeleken met die van vorige week bleek dat ik exact hetzelfde tijdverschil gereden had met de renner die vorige week voor mij eindigde én ook met de renner die na mij eindigde. Vorige week werd ik op 1 min. 30 gereden door de eerste, deze week op 1 min. rond. Al bij al valt het dus toch nog mee.
Na onze lekker spaghetti en (weeral) de nodige rust konden we om 16.00u van start gaan voor een rit van 63 km of 9 ronden van 7 km.
Mijn benen voelden nog steeds goed aan en bij een demarrage in de derde ronde plaatste ik een tegendemarrage. Ik kreeg enkele renners mee maar jammer genoeg wilden/konden ze niet meewerken om een bres te slaan tussen ons en het peloton zodat het weer één grote massa werd.
De Engelsman Dibben en de Nederlander Oude Elferink slaagden er toch in zich los te maken van de groep en kwamen dus als eerste en tweede over de eindmeet. Voor ons werd het een massaspurt. Ik eindigde 20ste in deze rit.
En nu aftellen voor de volgende testtijdrit komende zaterdag te Borlo...
Dank aan de supporters die trouw iedere week op post zijn ...
Dank ook aan mijn masseur Peter voor de goede zorgen
Na mijn tijdrit van gisteren te Neeroeteren en de nodige rust nadien voelden mijn benen toch wel goed aan.
We hadden met de ploeg afgesproken om allen samen te zitten om het wat gezellig te maken en zo ook de groepssfeer te bevorderen.
Philippe, Guytje en onze pa hadden afgesproken om een tent op te zetten zodat we allen samen konden losrijden ter voorbereiding van de tijdrit en nadien samen een spaghetti konden verorberen onder toeziend oog van moeder Wiske en grote pa. Nadat wij onze spaghetti hadden verorberd was het de beurt aan de ouders die een lekkere koude schotel voorgeschoteld kregen door de pa en ma van onze ploegmaat Maxim.
Maar liefst 95 renners namen deel aan deze wedstrijd waarbij zowel een tijdrit als een wegrit dienden afgewerkt te worden.
Ikzelf eindigde 15de. Niet zo slecht dus aangezien ik ook de dag voordien voluit was moeten gaan in de Nationale testtijdrit.
Vandaag was het dus zo ver ... mijn eerste grote tijdrit.
Al vroeg opgestaan want we moesten om half 8 reeds vertrekken. Heb toch maar een kussen en een deken meegenomen om nog wat te rusten in de auto tijdens onze lange rit naar Neeroeteren. Het was toch 2 uurkes bollen met de auto vooraleer we ter plaatse waren.
Daar aangekomen wou ik zo vlug mogelijk het parcours verkennen maar ik moest mij eerst gaan inschrijven van onze pa? Daarna vlug mijn kleren aan en dan samen met Yannou De Bruycker het parcours verkennen ... en wat voor één.
Ondertussen gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik stond daar met mijn wegfiets en de anderen ... met een tijdritfiets, iets wat dus voor mij nadelig was.
Al van bij de start ging het bergop via (nogal) smalle baantjes. De afdalingen waren (volgens ons ma) super gevaarlijk daar we meestal 360° dienden te draaien. Het werd dus alles geven in bergop, mij volledig laten gaan in bergaf en ondertussen mijn fiets in bedwang houden om mijn bochten niet te missen.
Halverwege zagen ons ma en onze pa mijn voorganger rijden en ons ma brulde dat ik alles moest geven zodat ik hem kon inhalen. Ik had net een dipje gehad maar ons ma brulde en brulde maar en dat gaf me extra energie, ook doordat ik zelf mijn voorganger ondertussen in het vizier had.
Ik naderde beetje bij beetje en dat gaf mij de kracht om voluit te gaan wat dan ook beloond werd door samen met hem over de meet te komen.
Wat een organisatie ... om 12.30u inschrijving vertraging daar de rugnummers er nog niet waren... Om 14.00u start een half uur vertraging omdat de rode en de groene vlag niet aanwezig waren...
74 deelnemers (waaronder ook mijn ploegmakkers Niels, Jelle, Yordi, Jonas en Maxim) stonden dan ook super zenuwachtig aan de start. Om half 3 kon de wedstrijd dan toch aanvangen daar de rode en groene vlag toch opgedoken waren. Door de vertraging werd de wedstrijd met 2 ronden ingekort daar de juniores nadien ook nog van start gingen.
Het peloton bleef bijna de ganse wedstrijd samen waardoor valpartijen dan ook niet uitbleven. Gelukkig bleven mijn ploegmakkers en ik hiervan gespaard. Alhoewel, Jonas had pech met een lekke band en moest dus vroegtijdig de wedstrijd stoppen.
Mijn benen voelden beter aan dan zaterdag dus dat was OK. Het was ook een vrij mooi parcours maar het mindere was dat we 2x over de spoorweg moesten en dus veel kans hadden dat we voor een gesloten overweg kwamen ... wat dan ook gebeurde op drie ronden van het einde. Er was net een demarrage geweest van een Nederlandse renner (naam weet ik niet ) en een tegendemarrage van Jonas Lammens toen we dus voor een gesloten overweg kwamen te staan. Hierdoor was ik volledig mijn ritme kwijt en draaiden mijn benen vierkant
Het werd een massaspurt met het volledige peloton. Ik zat niet zo goed geplaatst en eindigde pas 23ste.
Van harte dank aan Ann en haar man omdat ik opnieuw hun badkamer vuil mocht maken
Dank ook aan allen die kwamen supporteren : o.a. mijn oma, mémé, Julien, nonkel Ronny, Didier, Peter en zijn ouders, Carla en Mio en mijn zussen niet te vergeten.
Eveneens sorry voor mijn boos gezicht na de wedstrijd maar ik had beter verwacht van mijzelf ...
108 renners kwamen aan de start en ik wist dat een goede startplaats in Heurne zeer belangrijk is gezien het parcours. Mijn benen voelden niet super aan maar ook niet super slecht. In het begin van de wedstrijd zat ik volgens onze pa en Bassie (die ook eens is komen piepen tussen twee pintjes tappen door) dan ook wat te veel op kop te sleuren.
Op het moment dat de vogels met o.a. Kevin Deltombe en Seppe Verschuere gingen gaan vliegen zat ik te veel achteraan het peloton en heb ik dus de vlucht gemist Toen mijn ploegmaat Jelle een demarrage plaatste hield ik even de benen stil om zo het peloton wat tegen te houden en Jelle de kans te geven te ontsnappen.
Bovenop de strakke wind moesten we ook nog een regenbui trotseren en al gauw viel het peloton in brokken uiteen. Ik kon mooi bij de eersten blijven (al had ik het afen toe eventjes moeilijk) en kon op het einde toch nog loskomen uit het restje dat van het eerste peloton nog overbleef om zo de 18de plaats in de wacht te slepen.
Dank aan allen die kwamen supporteren o.m. tante Fabienne, Eddy, Didier en mijn buurman Robert en degenen die ik vergeten ben op te noemen ...
P.S. : ons ma had aan haar camera geprutst enne hierdoor zijn de fotokes eigenlijk een beetje mislukt. We probeerden ons best te doen om er toch een paar op te zetten maar dit is ons jammer genoeg niet gelukt.
Bij het opstaan voelde ik al dat mijn benen beter waren dan gisteren (dankzij een massageke bij mijne masseur Peter ). Ik zag het goed zitten en kon niet wachten om mij te gaan inschrijven. Van mij mocht de koers zo vlug mogelijk beginnen.
Alhoewel ..., bij de inschrijving werd ik gezegend met het nummer ... 13 Eerst kon ik daar nog mee lachen maar tijdens én na de koers niet meer
92 renners kwamen aan de start om het parcours en de bijhorende wind te trotseren. Saimen De Laeter, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Rasschaert, Stijn Van Hecke, Seppe Verschueren waren allen aanwezig. Ook mijn ploegmakkers Niels, Yordi, Dominique, Jelle en Jasper waren aanwezig. Het beloofde een mooie koers te worden.
In de tweede ronde demareerde mijn ploegmaat Jasper en zodus hield ik - daar ik vooraan het peloton zat - de benen stil.
Net na het ingaan van de derde ronde liep het mis. Er was een valpartij waar ik ook bij betrokken raakte. Ik gaf echter niet op en sprong terug op de fiets om te proberen het peloton - dat ondertussen zo een 30 seconden voorsprong had - terug bij te benen wat mij ook lukte op een halve ronde tijd
Bij passage aan ons ma had deze al onmiddellijk gezien dat ik gevallen was Ze moedigde mij aan en riep dat ik moest proberen door te zetten. De volgende ronde lukte dit maar daarna was de pijn aan mijn heup en schouder niet meer te harden. Op 3 ronden van het einde diende ik dan ook te stoppen daar mijn achterstand te groot was Ik eindigde nog op de 42ste plaats net voor mijn ploegmaat Jelle die mij aan de aankomst nog een duwtje in de rug gaf (merci Jelle ).
Dank aan allen die kwamen supporten !!
Eén ding weet ik zeker : NOOIT meer het nummer 13 voor mij
In afwachting van de profs voor de E3-prijs Harelbeke was er een criterium voor de nieuwelingen met maximum 50 deelnemers. Er waren veel premies en punten te verdienen dus was het al vlug beslist dat ik mijn kans zou wagen.
Bij aankomst in Harelbeke was de eerste die ik tegenkwam Belgisch Kampioen Niels Vanderaerden (die deze wedstrijd tevens won en waarvoor proficiat ! ). Daarna kwam ik Miel Pyfferoen, Jonas Rickaert en Yordi Ganseman tegen En daar kreeg ik dus de zenuwen van want ik zag mijn slaagkansen zo minderen.
Bij aanvang van de wedstrijd werd er meteen deftig op los gefietst en was het dus alles op alles zetten om goed te kunnen volgen. Ik voelde meteen dat mijn benen niet super waren. Het was alsof ik niet vooruit geraakte. Ik moest mij dan ook maar tevreden stellen door achteraan het peloton mee te fietsen.
Halverwege de koers riep ik naar onze pa en ons ma dat mijn benen slecht waren en dat ik niet meer kon. Zij moedigden mij aan, alsook Wiske en Philippe (de ouders van mijn ploegmaat Niels Evraert) maar ik zag het efkes niet meer zitten.
De volgende ronde riep ons ma dat ik moest doorzetten en op mijn tanden moest bijten en dat het wel zou lukken. Beetje bij beetje kon ik opschuiven naar voor.
Enzo Demasure demareerde en kon zo al vlug enkele seconden uitlopen. Bij het ingaan van de voorlaatste ronde ging Niels Vanderaerden voluit en kon Enzo al vlug bijbenen. Onze pa riep ondertussen dat ik mij ook moest plaatsen voor de eindspurt
Toen de bel de laatste ronde aankondigde zat ik vooraan in het peloton en de laatste kilometer heb ik alles op alles gezet en ben er voluit voor gegaan. Ik kon nipt voor het peloton blijven en behaalde ... mijn eerste podiumplaats. Ik werd nl. derde
Een gure wind en nog 57 deelnemers waren mijn tegenstanders in Ichtegem. Een koers die niet te onderschatten was door het loodzware parcours (mede door de wind) en net voor de aankomst 1,5 km vals plat en niet in het minst de tegenstanders met o.a. Belgisch Kampioen Niels Vanderaerden, Tiesj Benoot, Miel Pyfferoen, Jonas Rickaert...
We dienden 8 ronden af te leggen van net geen 7 km. Het was een snelle koers waarbij er in de eerste ronde al enkele renners dienden te lossen. Ik kon mooi stand houden in het peloton alhoewel mijn benen niet zo goed aanvoelden als vorige week.
Halverwege de koers was er een demarrage van Jonas Rickaert, gepareerd door de Brit Dibben Jonathan. Niels Vanderaerden trachtte hen bij te benen maar zonder resultaat.
Bij het ingaan van de laatste ronde zat ik mooi in het wiel van Niels maar werd naar de kant gedrongen in de spurt zodat ik een paar plaatsen prijs diende te geven. Ik werd hierdoor slechts 21ste Er zat eigenlijk wel een verdiende top 10 in. Volgende week beter
Eindelijk mocht ik mijn eerste wedstrijd van dit seizoen starten. De stoom kwam al uit mijn oren nog voor het startsein werd gegeven en niettegenstaande de verwittiging van onze pa en ons ma kon ik mij toch niet inhouden en schoot ik als een pijl vooruit bij het startsein.
Bij de eerste doortocht aan de aankomstlijn had ik een voorsprong op het peloton van om en bij de 20 seconden en pakte ik meteen ook mijn eerste premie voor dit jaar. Na 2 ronden kreeg ik versterking van 4 andere renners maar het mocht niet baten. We waren niet sterk genoeg om het peloton voor te blijven. De Catabike-renners met o.a. Saimen De Laeter en Aimé De Gendt namen de koers in handen.
Ik eindigde als 23ste van 86 deelnemers. Ik heb veel moed op het komende wielerseizoen. We zien wel wat het brengt ...
Ik ben Dierickx Yorne
Ik ben een man en woon in Zingem (België) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 24/11/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen, chatten met leuke meisjes.
(graptje Pol) want telkens hij komt val ik of breekt mijn ketting 
of breekt mijn bidonhouder af. 
Tot Guytje stopte bij onze pa met daarin ... de kapotte fiets van bibi en bibi himself achteraan in de auto met 2 geschaafde billen, geschaafde enkel en pijnlijke pols. Op weg dan maar naar het Rode Kruis voor verzorging, bijgestaan door Luc. Mercikes hiervoor 
vertraging daar de rugnummers er nog niet waren... Om 14.00u start 
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}