In Groot-Bijgaarden aangekomen verwachtte ik een 50-tal renners maar de opkomst was magertjes. Slechts 23 renners meldden zich aan Spijtig voor de organisatoren.
Het verlengde weekend - en dus veel koersen de voorbije dagen - mede als het lastige en gevaarlijke parcours zullen hier wel de oorzaak van zijn.
Tijs Delbaere plaatse een paar keer een demarrage maar geraakte niet echt weg. Na ongeveer 8 ronden wedstrijd waren er nog slechts een 13-tal renners in koers ... niet echt goed dus.
Ik had ook een dipje maar ons ma riep dat ik moest volhouden, dat het wel zou lukken Wat ze niet wist was dat ik ondertussen tot 2x toe een gat had moeten dichten doordat er eentje van Isorex telkens voor mij kwam rijden en een gat liet vallen
Op 3 ronden van het einde raakte Nathan Van Hooydonck weg uit het peloton en had al vlug een halve minuut voorsprong. In het peloton werd niet echt meer gekoerst
Het was dus al vlug duidelijk wie de winnaar zou worden. Maar ik zou me potverdikke niet laten doen in de spurt
Toen we indraaiden om de laatste 300m naar de aankomstlijn af te leggen zal Tijs Delbaere vooraan. Onze pa riep dat ik NU de spurt moest inzetten en voluit moest gaan wat ik dan ook deed.
Ons Chrisje kon zijn ogen niet geloven en nonkel Ronny ... die had al op voorhand tegen ons ma en Chrisje gezegd dat bibi de spurt zou winnen
Zo werd ik dus verdiend tweede
Mercikes opnieuw aan mijn trouwe supporters nonkel Ronny en Lieve, Chrisje, mijn zus, Geert en Kathleen
Eerst was het de beurt aan de eerstejaars nieuwelingen om de titel van PK binnen te halen en om 15.30u mochten wij van start gaan met maar liefst 96 Oost-Vlamingen.
Bij de verkenning van het parcours vorige woensdag bleek al vlug dat het een lastige en zware koers zou worden in de kleine smalle veldwegen en met bovendien 9x de beklimming van de Betsberg.
De stress en zenuwen waren volop van de partij en reeds van in de eerste ronde werd er aangevallen maar dit was telkens van korte duur. Het peloton kon de ontsnappers steeds weer tot orde roepen. Zo ook toen mijn drie companen Cools, De Ketele, eentje van Cata Bikes en ikzelf een demarrage plaatsten ongeveer halverwege de wedstrijd . De ene aanval volgde de andere op maar niemand geraakte echt weg
Bij het ingaan van de laatste ronde wisten we dan ook dat het een massaspurt zou worden (goed voor ons ma want die durft dan niet te kijken ). Ik behaalde de 27ste plaats. Niet slecht maar ik had toch op beter gehoopt
Dank aan allen die kwamen supporteren o.a. Fons en Roland, Didier, ons Chriske en nonkel Victor, mémé en Julien, nonkel Ronny, mijne masseur Peter en zijn familie , mijn zussen en diegenen die ik misschien vergeten ben op te noemen (sorry ).
Na mijn tijdrit van zaterdag was het nog even afwachten of ik zondag wel kon/mocht koersen van mijn trainer. Eerst diende ik wat los te rijden en te kijken hoe mijn benen voelden. Na overleg met mijn trainer besloten we dat ik zou deelnemen aan de koers te Zandvoorde.
Samen met mijn ploegmaats Jonas en Yordi verkende ik het parcours en dat bleek toch niet zo vlak te zijn als we gedacht hadden en bovendien zat het weer ook niet echt mee. We dienden een koude wind en af een toe een regenbui te trotseren. Hopelijk zou de regen tijdens de wedstrijd uitblijven
Om 15.00u gingen we van start met 39 deelnemers en volgens de speaker zou het een mooie maar lastige koers worden dankzij het toch wel zware parcours met een beklimming net voor de aankomstzone. Het zou een koers worden voor de sterkeren volgens hem.
Af en toe werd er een demarrage geplaatst - ook door bibi - maar toch geraakte er nooit iemand ver weg. Halverwege de koers plaatste ik nog een demarrage en hadden we al vlug met een 7-tal mannen een kleine bres geslagen maar het peloton kon toch terugkeren.
Ik was op mijn hoede en mijn benen voelden ook goed aan. Een paar ronden van het einde vroeg ik aan ons ma of er iemand weg was en kreeg een negatief antwoord. OK, dan maar mijn plannetje uitwerken Ondertussen kreeg onze pa al bijna een inzinking omdat ik op dat moment achteraan het peloton zat. Ons ma, Guytje en Geert(je) geloofden in mij en stelden onze pa gerust door te zeggen dat ik nog wel iets zou forceren.
En dan... Net voor het ingaan van de laatste ronde demarreerde een renner net voor de beklimming. Ik spurtte er naar toe, kwam er bij en ... reed er voorbij. Ondertussen zag ik dat hij het toch wel moeilijk had. Ik zette alles op alles en deed mijn ding.
Ondertussen gierden de zenuwen door onze pa en ons ma hun lijf. Geert, Kathleen, Martine, Yanah en Guytje geloofden dat ik alleen over de meet zou komen. Ons ma hoopte het maar geloofde het niet
Ik zag dat het peloton niet naderde (mede dankzij de afstopping van mijn ploegmaat Jonas - mercikes hiervoor ) en liet mij volledig gaan in bergaf. Toen ik aan de laatste beklimming begon riepen de mensen langs de weg reeds dat ik gewonnen was. Een zalig gevoel ...
Aan de aankomstlijn aangekomen kon ik het zelf niet geloven en vroeg aan onze pa : "Heb ik nu gewonnen ?" Ja dus
Om 9.00u vertrokken we richting Borlo (Limburg) voor mijn 2de Nationale testtijdrit.
Daar aangekomen verkenden we eerst het parcours dat totaal anders was dan vorige week en er bovendien veel makkelijker uitzag ... maar uiteindelijk toch niet zo was.
Om 14.55u kreeg ik het startsein en begon ik aan mijn rit van 10 km.
Onze pa en ons ma volgden terug met de wagen en moedigden mij aan, deze keer d.m.v. een megafoon - wat uiteraard veel makkelijker was dan vorige week - beklimming na beklimming. Telkens we bergop moesten hadden we een open vlakte met ... veel wind ! Hierdoor verloor ik kostbare tijd die ik tijdens de afdalingen probeerde in te halen door mij volledig te laten gaan. Hier deed ons ma haar ogen dicht want ze dacht dat ik tegen de vlakte zou gaan, vooral in de bochten in het centrum. Resultaat : geen fotokes van de bochten
Met de uitslag was ik niet zo tevreden. Ik haalde de 27ste plaats van 40. Toen we nadien mijn tijd vergeleken met die van vorige week bleek dat ik exact hetzelfde tijdverschil gereden had met de renner die vorige week voor mij eindigde én ook met de renner die na mij eindigde. Vorige week werd ik op 1 min. 30 gereden door de eerste, deze week op 1 min. rond. Al bij al valt het dus toch nog mee.
Na onze lekker spaghetti en (weeral) de nodige rust konden we om 16.00u van start gaan voor een rit van 63 km of 9 ronden van 7 km.
Mijn benen voelden nog steeds goed aan en bij een demarrage in de derde ronde plaatste ik een tegendemarrage. Ik kreeg enkele renners mee maar jammer genoeg wilden/konden ze niet meewerken om een bres te slaan tussen ons en het peloton zodat het weer één grote massa werd.
De Engelsman Dibben en de Nederlander Oude Elferink slaagden er toch in zich los te maken van de groep en kwamen dus als eerste en tweede over de eindmeet. Voor ons werd het een massaspurt. Ik eindigde 20ste in deze rit.
En nu aftellen voor de volgende testtijdrit komende zaterdag te Borlo...
Dank aan de supporters die trouw iedere week op post zijn ...
Dank ook aan mijn masseur Peter voor de goede zorgen
Na mijn tijdrit van gisteren te Neeroeteren en de nodige rust nadien voelden mijn benen toch wel goed aan.
We hadden met de ploeg afgesproken om allen samen te zitten om het wat gezellig te maken en zo ook de groepssfeer te bevorderen.
Philippe, Guytje en onze pa hadden afgesproken om een tent op te zetten zodat we allen samen konden losrijden ter voorbereiding van de tijdrit en nadien samen een spaghetti konden verorberen onder toeziend oog van moeder Wiske en grote pa. Nadat wij onze spaghetti hadden verorberd was het de beurt aan de ouders die een lekkere koude schotel voorgeschoteld kregen door de pa en ma van onze ploegmaat Maxim.
Maar liefst 95 renners namen deel aan deze wedstrijd waarbij zowel een tijdrit als een wegrit dienden afgewerkt te worden.
Ikzelf eindigde 15de. Niet zo slecht dus aangezien ik ook de dag voordien voluit was moeten gaan in de Nationale testtijdrit.
Vandaag was het dus zo ver ... mijn eerste grote tijdrit.
Al vroeg opgestaan want we moesten om half 8 reeds vertrekken. Heb toch maar een kussen en een deken meegenomen om nog wat te rusten in de auto tijdens onze lange rit naar Neeroeteren. Het was toch 2 uurkes bollen met de auto vooraleer we ter plaatse waren.
Daar aangekomen wou ik zo vlug mogelijk het parcours verkennen maar ik moest mij eerst gaan inschrijven van onze pa? Daarna vlug mijn kleren aan en dan samen met Yannou De Bruycker het parcours verkennen ... en wat voor één.
Ondertussen gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik stond daar met mijn wegfiets en de anderen ... met een tijdritfiets, iets wat dus voor mij nadelig was.
Al van bij de start ging het bergop via (nogal) smalle baantjes. De afdalingen waren (volgens ons ma) super gevaarlijk daar we meestal 360° dienden te draaien. Het werd dus alles geven in bergop, mij volledig laten gaan in bergaf en ondertussen mijn fiets in bedwang houden om mijn bochten niet te missen.
Halverwege zagen ons ma en onze pa mijn voorganger rijden en ons ma brulde dat ik alles moest geven zodat ik hem kon inhalen. Ik had net een dipje gehad maar ons ma brulde en brulde maar en dat gaf me extra energie, ook doordat ik zelf mijn voorganger ondertussen in het vizier had.
Ik naderde beetje bij beetje en dat gaf mij de kracht om voluit te gaan wat dan ook beloond werd door samen met hem over de meet te komen.
Wat een organisatie ... om 12.30u inschrijving vertraging daar de rugnummers er nog niet waren... Om 14.00u start een half uur vertraging omdat de rode en de groene vlag niet aanwezig waren...
74 deelnemers (waaronder ook mijn ploegmakkers Niels, Jelle, Yordi, Jonas en Maxim) stonden dan ook super zenuwachtig aan de start. Om half 3 kon de wedstrijd dan toch aanvangen daar de rode en groene vlag toch opgedoken waren. Door de vertraging werd de wedstrijd met 2 ronden ingekort daar de juniores nadien ook nog van start gingen.
Het peloton bleef bijna de ganse wedstrijd samen waardoor valpartijen dan ook niet uitbleven. Gelukkig bleven mijn ploegmakkers en ik hiervan gespaard. Alhoewel, Jonas had pech met een lekke band en moest dus vroegtijdig de wedstrijd stoppen.
Mijn benen voelden beter aan dan zaterdag dus dat was OK. Het was ook een vrij mooi parcours maar het mindere was dat we 2x over de spoorweg moesten en dus veel kans hadden dat we voor een gesloten overweg kwamen ... wat dan ook gebeurde op drie ronden van het einde. Er was net een demarrage geweest van een Nederlandse renner (naam weet ik niet ) en een tegendemarrage van Jonas Lammens toen we dus voor een gesloten overweg kwamen te staan. Hierdoor was ik volledig mijn ritme kwijt en draaiden mijn benen vierkant
Het werd een massaspurt met het volledige peloton. Ik zat niet zo goed geplaatst en eindigde pas 23ste.
Van harte dank aan Ann en haar man omdat ik opnieuw hun badkamer vuil mocht maken
Dank ook aan allen die kwamen supporteren : o.a. mijn oma, mémé, Julien, nonkel Ronny, Didier, Peter en zijn ouders, Carla en Mio en mijn zussen niet te vergeten.
Eveneens sorry voor mijn boos gezicht na de wedstrijd maar ik had beter verwacht van mijzelf ...
108 renners kwamen aan de start en ik wist dat een goede startplaats in Heurne zeer belangrijk is gezien het parcours. Mijn benen voelden niet super aan maar ook niet super slecht. In het begin van de wedstrijd zat ik volgens onze pa en Bassie (die ook eens is komen piepen tussen twee pintjes tappen door) dan ook wat te veel op kop te sleuren.
Op het moment dat de vogels met o.a. Kevin Deltombe en Seppe Verschuere gingen gaan vliegen zat ik te veel achteraan het peloton en heb ik dus de vlucht gemist Toen mijn ploegmaat Jelle een demarrage plaatste hield ik even de benen stil om zo het peloton wat tegen te houden en Jelle de kans te geven te ontsnappen.
Bovenop de strakke wind moesten we ook nog een regenbui trotseren en al gauw viel het peloton in brokken uiteen. Ik kon mooi bij de eersten blijven (al had ik het afen toe eventjes moeilijk) en kon op het einde toch nog loskomen uit het restje dat van het eerste peloton nog overbleef om zo de 18de plaats in de wacht te slepen.
Dank aan allen die kwamen supporteren o.m. tante Fabienne, Eddy, Didier en mijn buurman Robert en degenen die ik vergeten ben op te noemen ...
P.S. : ons ma had aan haar camera geprutst enne hierdoor zijn de fotokes eigenlijk een beetje mislukt. We probeerden ons best te doen om er toch een paar op te zetten maar dit is ons jammer genoeg niet gelukt.
Bij het opstaan voelde ik al dat mijn benen beter waren dan gisteren (dankzij een massageke bij mijne masseur Peter ). Ik zag het goed zitten en kon niet wachten om mij te gaan inschrijven. Van mij mocht de koers zo vlug mogelijk beginnen.
Alhoewel ..., bij de inschrijving werd ik gezegend met het nummer ... 13 Eerst kon ik daar nog mee lachen maar tijdens én na de koers niet meer
92 renners kwamen aan de start om het parcours en de bijhorende wind te trotseren. Saimen De Laeter, Thieme Van Ruymbeke, Kevin Rasschaert, Stijn Van Hecke, Seppe Verschueren waren allen aanwezig. Ook mijn ploegmakkers Niels, Yordi, Dominique, Jelle en Jasper waren aanwezig. Het beloofde een mooie koers te worden.
In de tweede ronde demareerde mijn ploegmaat Jasper en zodus hield ik - daar ik vooraan het peloton zat - de benen stil.
Net na het ingaan van de derde ronde liep het mis. Er was een valpartij waar ik ook bij betrokken raakte. Ik gaf echter niet op en sprong terug op de fiets om te proberen het peloton - dat ondertussen zo een 30 seconden voorsprong had - terug bij te benen wat mij ook lukte op een halve ronde tijd
Bij passage aan ons ma had deze al onmiddellijk gezien dat ik gevallen was Ze moedigde mij aan en riep dat ik moest proberen door te zetten. De volgende ronde lukte dit maar daarna was de pijn aan mijn heup en schouder niet meer te harden. Op 3 ronden van het einde diende ik dan ook te stoppen daar mijn achterstand te groot was Ik eindigde nog op de 42ste plaats net voor mijn ploegmaat Jelle die mij aan de aankomst nog een duwtje in de rug gaf (merci Jelle ).
Dank aan allen die kwamen supporten !!
Eén ding weet ik zeker : NOOIT meer het nummer 13 voor mij
In afwachting van de profs voor de E3-prijs Harelbeke was er een criterium voor de nieuwelingen met maximum 50 deelnemers. Er waren veel premies en punten te verdienen dus was het al vlug beslist dat ik mijn kans zou wagen.
Bij aankomst in Harelbeke was de eerste die ik tegenkwam Belgisch Kampioen Niels Vanderaerden (die deze wedstrijd tevens won en waarvoor proficiat ! ). Daarna kwam ik Miel Pyfferoen, Jonas Rickaert en Yordi Ganseman tegen En daar kreeg ik dus de zenuwen van want ik zag mijn slaagkansen zo minderen.
Bij aanvang van de wedstrijd werd er meteen deftig op los gefietst en was het dus alles op alles zetten om goed te kunnen volgen. Ik voelde meteen dat mijn benen niet super waren. Het was alsof ik niet vooruit geraakte. Ik moest mij dan ook maar tevreden stellen door achteraan het peloton mee te fietsen.
Halverwege de koers riep ik naar onze pa en ons ma dat mijn benen slecht waren en dat ik niet meer kon. Zij moedigden mij aan, alsook Wiske en Philippe (de ouders van mijn ploegmaat Niels Evraert) maar ik zag het efkes niet meer zitten.
De volgende ronde riep ons ma dat ik moest doorzetten en op mijn tanden moest bijten en dat het wel zou lukken. Beetje bij beetje kon ik opschuiven naar voor.
Enzo Demasure demareerde en kon zo al vlug enkele seconden uitlopen. Bij het ingaan van de voorlaatste ronde ging Niels Vanderaerden voluit en kon Enzo al vlug bijbenen. Onze pa riep ondertussen dat ik mij ook moest plaatsen voor de eindspurt
Toen de bel de laatste ronde aankondigde zat ik vooraan in het peloton en de laatste kilometer heb ik alles op alles gezet en ben er voluit voor gegaan. Ik kon nipt voor het peloton blijven en behaalde ... mijn eerste podiumplaats. Ik werd nl. derde
Een gure wind en nog 57 deelnemers waren mijn tegenstanders in Ichtegem. Een koers die niet te onderschatten was door het loodzware parcours (mede door de wind) en net voor de aankomst 1,5 km vals plat en niet in het minst de tegenstanders met o.a. Belgisch Kampioen Niels Vanderaerden, Tiesj Benoot, Miel Pyfferoen, Jonas Rickaert...
We dienden 8 ronden af te leggen van net geen 7 km. Het was een snelle koers waarbij er in de eerste ronde al enkele renners dienden te lossen. Ik kon mooi stand houden in het peloton alhoewel mijn benen niet zo goed aanvoelden als vorige week.
Halverwege de koers was er een demarrage van Jonas Rickaert, gepareerd door de Brit Dibben Jonathan. Niels Vanderaerden trachtte hen bij te benen maar zonder resultaat.
Bij het ingaan van de laatste ronde zat ik mooi in het wiel van Niels maar werd naar de kant gedrongen in de spurt zodat ik een paar plaatsen prijs diende te geven. Ik werd hierdoor slechts 21ste Er zat eigenlijk wel een verdiende top 10 in. Volgende week beter
Eindelijk mocht ik mijn eerste wedstrijd van dit seizoen starten. De stoom kwam al uit mijn oren nog voor het startsein werd gegeven en niettegenstaande de verwittiging van onze pa en ons ma kon ik mij toch niet inhouden en schoot ik als een pijl vooruit bij het startsein.
Bij de eerste doortocht aan de aankomstlijn had ik een voorsprong op het peloton van om en bij de 20 seconden en pakte ik meteen ook mijn eerste premie voor dit jaar. Na 2 ronden kreeg ik versterking van 4 andere renners maar het mocht niet baten. We waren niet sterk genoeg om het peloton voor te blijven. De Catabike-renners met o.a. Saimen De Laeter en Aimé De Gendt namen de koers in handen.
Ik eindigde als 23ste van 86 deelnemers. Ik heb veel moed op het komende wielerseizoen. We zien wel wat het brengt ...
Ik ben Dierickx Yorne
Ik ben een man en woon in Zingem (België) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 24/11/1994 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen, chatten met leuke meisjes.
Spijtig voor de organisatoren.
Wat ze niet wist was dat ik ondertussen tot 2x toe een gat had moeten dichten doordat er eentje van Isorex telkens voor mij kwam rijden en een gat liet vallen 
. De ene aanval volgde de andere op maar niemand geraakte echt weg 
).
vertraging daar de rugnummers er nog niet waren... Om 14.00u start 
