Zondagmorgen opnieuw naar de kinesist om mijn pols in te tapen want na de wedstrijd van vrijdag wist ik dat dit zeker nodig was
Daar de start en aankomst aan mémé haar deur was, was dit min of meer opnieuw een thuiswedstrijd voor mij. Nonkel Ronny was de speaker van dienst en dus niet makkelijk voor hem. Hij moest immers onpartijdig blijven. Bovendien was het ook nog Julien zijn verjaardag. Een overwinning behalen zou toch wel een mooi geschenk zijn
Daar er tamelijk veel koersen waren dit weekend kwamen er slechts 25 renners aan de start, waaronder 4 van ons team : Niels, Niels (Quickie), Maxim en ik. We dienden 14 ronden van 4,75 km af te leggen.
Reeds bij het begin van de wedstrijd plaatste Laurent Pieters een demarrage en geraakte zo weg van het peloton, goed voor een aantal ronden solo. Ik voelde mij goed en zat mooi vooraan het peloton. Ik maakte mij nog niet druk van het feit dat Pieters weg was. Mijn tijd zou wel komen om ook een demarrage te plaatsen....
Plots brak mijn bidonhouder af en kon ik niet meer trappen Ik kon twee dingen doen : ofwel de wedstrijd verlaten ofwel prutsen aan mijn bidonhouder tot hij er helemaal af was. Ik koos voor het laatste maar dat kostte mij wel 30 seconden !!! achterstand op het peloton
Ondertussen maakte Jonas Lammens van de gelegenheid gebruik om te ontsnappen uit het peloton om zich bij Pieters te voegen wat hem ook lukte. Ondertussen kon ik opnieuw aansluiten bij het peloton (in één ronde tijd) en ondertussen aangemoedigd door mijn supporters. Mercikes hiervoor
Ik reed rustig een ronde mee om even op adem te komen en sprak dan af met mijn twee ploegmakkers (Niels & Quickie die reeds eerder een demarrage geplaatst hadden maar niet echt weggeraakten) dat ik zou proberen om bij de koplopers te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik demarreerde en kreeg het gezelschap van Robbe Van Dyck, Pieter-Jan Vanneste en Michaël Relaes. We sloten aan bij de twee vluchters en hadden al vlug een 40-tal seconden voorsprong op het peloton.
Ik voelde mij goed en dankzij de goede samenwerking van het peloton dat vlot ronddraaide konden we onze voorsprong opbouwen tot om en bij de 2 minuten.
Ik had op voorhand als een scenario in mijn hoofd en wist dus goed waar ik op kop moest zitten om kans te maken om de overwinning binnen te halen. Ik voerde dit plannetje dan ook uit en kon zo als eerste opdraaien richting aankomst. Ik nam volledig de buitenbocht. Jonas Lammens probeerde vanuit 4de positie zijn binnenbocht te nemen om mij zo voor te zijn. Jammer voor hem kwam hij hierdoor ten val en deelde ook Michaël Relaes in de brokken.
Opnieuw aangemoedigd door de vele aanwezige supporters bracht ik de spurt tot een goede einde en haalde (nipt) de overwinning van Robbe Van Dyck.
Dank aan alle aanwezige supporters alsook aan de kinesist om mijn pols goed in te tapen, aan Niels en Quickie voor de goede samenwerking en niet te vergeten ook dank aan mijn trainer want zonder hem zou ik deze resultaten niet behalen
Na mijn valpartij vorige zondag was het eerst afwachten of ik wel zou deelnemen aan deze thuiswedstrijd.
Door de goede zorgen van de kinesist die mijn pols had ingetaped om zo de pijn draaglijk te maken stond ik toch in de startblokken. We zouden wel zien wat ik er van terechtbracht.
60 renners vertrokken om 17.30u om 9 ronden af te leggen van 6,5 km. Reeds in de eerste ronde demarreerde Yannou De Bruycker maar ik pikte onmiddellijk aan zodat we met ons tweetjes een kleine voorsprong hadden op het peloton. Dit konden we ongeveer één ronde volhouden en toen kregen we weer het gezelschap van het volledige peloton met af en toe eentje die (tevergeefs) probeerde te ontsnappen maar niet echt lukte
Naar het eind van de wedstrijd toe begonnen een aantal renners toch wel serieus aan te vallen zodat het tempo flink opgeschroefd werd. Ik kreeg het moeilijk daar ik last had van mijn rug én (ingetapete) pols. Hierdoor moest ik efkes lossen van het peloton maar kon er (op mijn eentje) toch naartoe rijden
Spurten zat er niet echt meer in maar ik behaalde nog de 25ste plaats. Ik had gehoopt om in de top 10 te eindigen maar ik mag al blij zijn dat ik ondanks mijn valpartij toch kon deelnemen én kon uitrijden met mijn blessure aan de pols en rug.
Opnieuw - zoals wekelijks weze herhaald - dank aan de talrijke supporters en nonkel Ronny voor de goede bevoorrading
Op naar morgen (voor alweer een thuiswedstrijd) te Zwijnaarde.
Daar het een Interclub was kwamen niet minder dan 130 renners aan de start, onder wie ook buitenlanders met o.a. clubs uit Israël, Frankrijk en de USA.
Er stond een strakke wind en de temperatuur was ook niet echt zomers te noemen. Bij verkenning van het parcours met mijn ploegmaat Niels Van Quickenborne leek alles OK. Mooie grote banen met hier en daar wel een verradelijke bocht en/of vluchtheuvel.
Om 15.00u stipt ging het peloton van start gevolgd door de talrijke ploegwagens, zo ook die van Morel-Vandeputte met Guytje en Luc.
Bij de doortocht van de eerste ronde zat ik mooi vooraan het peloton. Onze pa keek en zag dat het goed was
Een paar minuten later werd uitgeroepen op de radio (die onze pa in bruikleen had van Luc) dat er een (zoveelste) valpartij was met de nummers 13 en 20 ... Dierickx Yorne als slachtoffers.
Ons ma dacht dat het niet zo erg zou zijn en keek dan ook reikhalzend naar mij uit bij de volgende doortocht. Het peloton voorbij ... geen Yorne. Enkele gelosten voorbij ... weer geen Yorne. Nog een paar gelosten ... opnieuw geen Yorne. De ploegwagens met daartussen enkele renners ... nog steeds geen Yorne Tot Guytje stopte bij onze pa met daarin ... de kapotte fiets van bibi en bibi himself achteraan in de auto met 2 geschaafde billen, geschaafde enkel en pijnlijke pols. Op weg dan maar naar het Rode Kruis voor verzorging, bijgestaan door Luc. Mercikes hiervoor
Al bij al vielen de verwondingen nog mee maar was het toch veilig om even naar het ziekenhuis te gaan met mijn pols om te zien of die niet gebroken/gebarsten was, dan wel zwaar verstuikt. Het laatste is dus het geval. Oef voor ons Guytje want die had er geen goed oog in en was bezorgd dat ik toch een gebroken pols zou overhouden aan mijn valpartij.
Sorry aan Fons, Roland en Guy die kwamen supporteren maar mij dus niet gezien hebben Ik probeer dit vrijdag wel goed te maken (als mijn pols dit toelaat). Starten doe ik zeker, hoe het verloopt zien we wel.
De zenuwen gierden door mijn ganse lichaam daar het een thuiswedstrijd was en mede omdat ik niet wou afgaan voor eigen publiek want de laatste weken lukt het niet zo goed. De eerste resultaten van een bloedtest bij de sportdokter wijzen op een infectie De eindresultaten weet ik dinsdag a.s. Hopelijk geen virus in het spel want dan zal het efkes rust zijn
Aangezien het dus een thuiswedstrijd was waren er vanzelfsprekend meer supporters dan gewoonlijk. Aan allen hartelijk dank voor jullie steun tijdens de wedstrijd
In de eerste ronde was er meteen al een aanval van Jens Vertenten waarbij ik meteen in de achtervolging ging maar ik werd direct gecounterd door mijn eigen ploegmaats
Daarna was het de beurt aan Frederic Willems die een aantal ronden weg was, gesteund door zijn ploegmaats die het peloton afstopten...
Halverwege de wedstrijd zag ik het even niet meer zitten maar ons ma riep dat het wel zou lukken en dat ik moest doorzetten. Daar het tempo in het peloton wat zakte kon ik terug op adem komen en zo terug mooi vooraan het peloton mijn wedstrijd verderzetten.
Er waren vele aanvallen door Saimen De Laeter maar deze werd nooit gesteund zodat ook hij niet echt losraakte van het peloton.
Bij het ingaan van de laatste ronde plaatste ik een demarrage en werd geremonteerd door Glenn Maes die meteen ook zijn eerste zege van het seizoen haalde. Ik moest passen om te kunnen blijven meegaan en sloot opnieuw aan bij het peloton.
Het werd dan ook een pelotonspurt om de tweede plaats in de wacht te slepen. Ik eindigde 11de. Niet zo slecht maar ook niet super.
grmbhdk*kjsdfk*qdfkslk Wat heb ik toch met mijn benen de laatste weken ???
Mijn eerste wedstrijd in de topcompetitie en meteen een grote tegenvaller
Wij dienden een grote ronde van 24 km. af te werken en daarna 4 plaatselijke ronden van 12 km. Ik zag dat wel zitten.
In het begin van de wedstrijd had ik goede benen en toen Michael Cools en nog twee anderen demareerden sprong ik onmiddellijk in hun wiel. Wij konden een voorsprong opbouwen van 35 seconden.
Bij het aanvangen van de Bosberg had het peloton ons echter te pakken. Wij zouden ons niet gewonnen geven maar dat was buiten mijn benen gerekend. Het was alsof ik stil stond : Ik geraakte bijna niet vooruit en zag de renners mij voorbijsteken langs links en rechts. Uiteindelijk kwam ik als bijna laatste bovenop de Bosberg aan. Dan wachtte mij nog de Congoberg ...
Het peloton was gaan vliegen en na de tweede plaatselijke ronde hield ik het voor bekeken
Ik ga toch maar even naar de dokter gaan om mijn bloed te laten checken.
Opnieuw dank aan allen die aanwezig waren om te supporteren : mijn peter en tante Fabienne, Guido en Maria, mémé en Julien, Willy Van Audenaerde en zijn vrouw, ons Chrisje en Stefanie + haar vriendin.
Guidoke ... hopelijk kan ik je één dezer dagen een mooie koers presenteren mét een goed resultaat
Toen we klaarstonden om richting Maldegem te vertrekken was het een onweer van jewelste. Donder, bliksem en water gieten. In Zwijnaarde aangekomen (om mémé en Julien op te halen) had het nog geen drup geregend. In Maldegem idem dito ... kurkdroog lag het daar.
Bij de verkenning van het parcours voelden mijn benen supergoed aan. Ik zag het wel zitten
Maar liefst 67 renners stonden startensklaar met o.a. Maxim De Greve, Jonas Lammens, Dante De Ruysscher, Dimitri Soete, Dante Verlee, Tijs Delbaere. Het beloofde een spannende wedstrijd te worden.
Voor mij echter niet
Toen onze pa gewoontegetrouw mijn benen insmeerde (maar jammer genoeg niet met de zalf die ik gewoon ben omdat ze uitgeput was in de winkel ) kleurden mijn benen bijna onmiddellijk rood. Zo rood als een kreeft. Onze pa spoelde mijn benen direct af maar het kwaad was echter al geschied. Ik begaf mij naar de start met vuurrode benen waarop je een ei kon bakken. Daarbovenop trok mijn huid ook nog samen. Precies alsof ik uren in de zon gezeten had en verbrand was... Ik kon er niet zo mee lachen maar ja, het was te laat. Op sommige foto's hieronder kan je zien dat mijn benen toch wel roder zijn dan die van de andere renners.
In de eerste ronde plaatste Jonas Lammens een demarrage en ik ging mee. In de tweede ronde keek ons ma naar mij en .... zag dat het niet goed was. Ik was wat uitgezakt : mijn benen wilden niet mee. De derde ronde zakte ik nog meer uit en de vierde ronde was het totaal over. Ik riep naar ons pa en ons ma dat ik geen gevoel had in mijn benen waarop ons ma de volgende ronde riep dat ik best zou stoppen wat ik dan ook deed.
Sorry Mario en Tineke dat ik jullie geen mooiere wedstrijd kon tonen. De volgende keer hopelijk beter. Alvast bedankt voor jullie aanwezigheid, alsook aan mémé en Julien.
148 tweedejaars nieuwelingen waren geselecteerd om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Om 16.15u werd het startsein gegeven en was er al meteen een valpartij in het peloton. Gelukkig stond ik vooraan en had daar dus geen hinder van.
Er werd onmiddellijk aan een gezapig tempo gereden en enkelen probeerden te ontsnappen maar tevergeefs ... ze werden teruggeroepen door het voltallige peloton. Halverwege de koers ontsnapten opnieuw een 7-tal renners met o.a. Jasper Dult, Jef Vertommen, Jaspers Dylan, ... maar ook zij konden hun ontsnapping (jammer voor hen) toch niet tot het einde van de wedstrijd in stand houden en werden ook op hun beurt gegrepen door het peloton.
Na enkele valpartijen op het toch wel gevaarlijke parcours (wonder boven wonder - én gelukkig maar - bleven deze vrij beperkt) wisten we al dat het een massaspurt zou worden.
In de laatste ronde kon ik nog wat naar voor schuiven maar halverwege het parcours kwam er eentje voor mij rijden en vond het nodig om zich te "parkeren" voor mijn neus zodoende dat ik voet aan de grond moest zetten en zo opnieuw achteraan het peloton terechtkwam Daarbij kwam ook nog dat ik opnieuw te kampen had met verschrikkelijke pijn in mijn lies en zo niet echt veel macht kon zetten.
Onze pa had mij eerder deze week al verwittigd dat ik niet mocht meespurten als ik niet vooraan het peloton zat én het tot een massaspurt zou komen. Hij vond dit veel te gevaarlijk. Ik heb dan maar wijselijk geluisterd naar hem en gewoon de laatste meters uitgereden zonder deel te nemen aan de spurt.
Tot slot van harte dank aan de talrijke supporters : Guido, Ingrid, Riald en Phaedra, Filip en Danni, Luc, Kenneth en Kevin, Nancy en haar papa, slager Rik, mijn masseur Peter, Peggy en hun kids, Dieter, mijn zus Yadrinka en haar vriend Peter (net terug uit het ziekenhuis) en diegenen die er waren maar die ik of onze pa of ons ma niet gezien hebben (sorry als jullie niet vernoemd werden)
Daar ik zaterdag een superslechte wedstrijd gereden had beslisten we dat ik dinsdag zou rijden in Sint-Laureins.
Na een klein uurtje rijden kwamen we ter plaatse en ik ging meteen het parcours verkennen. Zo plat als maar kon zijn maar ondertussen zag ik ook de "tegenstanders" toekomen. Niels Vanderaerden, Miel Pyfferoen, Michael Cools, ... geen pannenkoeken dus.
Om 17.00u werd het startsein gegeven om 66 km. af te leggen over 10 ronden.
Op een paar kleine aanvalletjes na bleef het peloton geruime tijd volledig samen. Op 3 ronden van het einde demarreerde ik en kreeg Miel Pyfferoen (ploegmaat van Niels Vanderaerden) mee in mijn zog. Toen ik hem vroeg om over te pakken daalde ons tempo iets en dat zinde me niet zo. In de aankomstzone versnelde ik mijn tempo nog wat en had zo ook meteen een premie te grazen
Kort nadien werd ik te grazen genomen door Niels Vanderaerden en zijn twee companen. Ik liet mij terug uitzakken naar het peloton Toen mijn makker Maxim vroeg om er samen naar toe te rijden moest ik afhaken want mijn pijp was efkes uit ...
In de laatste ronde kon ik mij herpakken maar in de spurt zat ik wat ingesloten en kon ik niet voluit gaan. Ik eindigde 10de.
En nu maar aftellen naar het BK van aanstaande zondag
55 renners kwamen aan de start om de "heuveltjes" van Maarkedal te trotseren en in totaal 10 ronden van 6,6 km. af te leggen, goed voor 66 km.
Toen ik samen met ons ma en onze pa eerder deze week het parcours ging verkennen had ik alweer een plannetje in mijn hoofd, doch het is er nooit van gekomen om het uit te voeren
Het begon al bij de start toen ik maar niet in mijn clicks geraakte en dus nog meer gestresseerd geraakte. Reeds bij de eerste beklimming merkte ik dat mijn benen superslecht waren. Ze draaiden gewoon vierkant
Hierdoor kon ik dus de eerste aanval niet opvangen. Bij passage aan onze pa kreeg ik meteen de volle lading wat mij nog meer stress bezorgde. Ons ma daarentegen bleef mij aanmoedigen maar zag ook dat het langs geen kanten ging.
Daarenboven kreeg ik ook nog krampen en last in mijn rug. Alles zat dus gewoon tegen.
Toen we moesten spurten voor ons plaatsen zat ik op kop maar door de krampen kon ik niet meer wat mij opnieuw irriteerde Ik werd 27ste.
55 renners kwamen aan de start onder de brandend hete zon. Het was nog warmer dan vorige week en dus niet mijn ding Gelukkig maar dat er zoiets als bevoorrading bestaat
Tijdens de eerste ronde zat ik mooi vooraan en nam als eerste mijn bocht richting aankomst. Daar zou ik proberen een demarrage te plaatsen wat echter mislukte want ze sprongen direct achter mij aan
Halverwege de wedstrijd kreeg ik het moeilijk. De hitte begon zijn tol te eisen. Even moest ik lossen van het peloton maar ik kon mij herpakken en opnieuw aansluiten bij hen. Ondertussen waren er een 7-tal renners gaan vliegen maar die konden we na een paar rondes toch terug tot de orde roepen zodat we terug één geheel vormden met het peloton. Dit duurde echter niet lang want opnieuw demareerden er een paar - onder wie Tijs Delbaere. Mijn pijp was uit (kreeg geen zuurstof genoeg door het warme weer) en ik moest passen Een revanche voor vorige week zat er dus niet in. Jammer.
Ik ben Dierickx Yorne
Ik ben een man en woon in Zingem (België) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 24/11/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen, chatten met leuke meisjes.
en dus niet makkelijk voor hem. Hij moest immers onpartijdig blijven. Bovendien was het ook nog Julien zijn verjaardag. Een overwinning behalen zou toch wel een mooi geschenk zijn 
Ik kon twee dingen doen : ofwel de wedstrijd verlaten ofwel prutsen aan mijn bidonhouder tot hij er helemaal af was. Ik koos voor het laatste maar dat kostte mij wel 30 seconden !!! achterstand op het peloton 
Tot Guytje stopte bij onze pa met daarin ... de kapotte fiets van bibi en bibi himself achteraan in de auto met 2 geschaafde billen, geschaafde enkel en pijnlijke pols. Op weg dan maar naar het Rode Kruis voor verzorging, bijgestaan door Luc. Mercikes hiervoor 
Ik probeer dit vrijdag wel goed te maken (als mijn pols dit toelaat). Starten doe ik zeker, hoe het verloopt zien we wel.
