Vandaag kreeg ik dit toegestuurd van een vriendin. Dit omdat we bezig zijn met een 6de ICSI poging, ze weet hoe het allemaal door weegt en zo'n mailtjes zijn steeds een extra steun!
Het jaar kon niet slechter beginnen voor de fans van Robbie Williams. De Britse zanger zal geen nieuw album uitbrengen dit jaar en heeft geen plannen om op tournee te gaan, schrijft de popster op zijn internetblog.
"Ik ga dit jaar geen nieuw album uitbrengen en een tournee zit er ook niet in. Mijn laatste tournee heeft me bijna het leven gekost", zegt Williams.
De ex-Take That-zanger wil zijn fans in 2008 toch iets aanbieden. "Ik zal misschien de 'B-sides' van mijn hits recycleren en online zetten. In 2009 volgt het nieuwe album. Sorry mensen, dat betekent dat jullie een tijdje niets van me zullen horen".
Maar als het de fans een troost mag wezen: "Toch voel ik steeds die drang om drie albums per jaar uit te brengen. Wie weet raak ik verveeld en ben ik sneller terug dan verwacht", stelt Robbie nog.
Als grote fan, vind ik dit spijtig. Maar er zijn nog steengoeie zangers/zangeressen/groepen dus een ramp is het niet. Bv Tokio Hotel, ik kende het liedje Monsoon maar dat was ook alles. Na wat opzoekingswerk was het een verrassing dat het geen zangeres maar een zanger is.
Tokio Hotel:
Tokio Hotel is een poprockband uit Magdeburg (Duitsland). De band is in 2001 opgericht onder de naam 'Devilish' door de tweelingbroers Bill en Tom Kaulitz (geboren op 1 september 1989), samen met Gustav Schäfer (8 september 1988) en Georg Listing (31 maart 1987), nadat ze elkaar bij een optreden ontmoetten. Bill en Tom Kaulitz maken naar eigen zeggen al vanaf hun negende muziek, naar het voorbeeld van hun stiefvader. Gustav Schäfer en Georg Listing kennen elkaar van muziekles. Nadat Bill Kaulitz meegedaan had aan het programma "Kinder-Star-Search" werd de band in 2003 ontdekt door de Duitse muziekproducent Peter Hoffmann. Tokio Hotel kreeg een platencontract bij de platenmaatschappij Sony BMG, en in 2005 bij Universal Music Group. Tokio Hotel kan inmiddels nergens meer verschijnen zonder dat de band grote groepen gillende tienermeisjes aantrekt.
* De mensen trappen eerder in een grote leugen dan in een kleine. *Als je vermoedt dat iemand liegt, moet je doen of je hem gelooft. Hij wordt dan overmoedig, liegt nog harder en wordt ontmaskerd. * Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel. * Denken, is zo buitengewoon vermoeiend dat velen de voorkeur geven aan oordelen. * Vel geen oordeel over dingen waarvan je alleen de echo en de schaduw kent.
Het is onmogelijk om de mensen hun domheid te doen inzien, want daar is verstand voor nodig.
Citaten zorgvuldig uitgekozen door mezelf, als tegenaanval over het feit dat ik over de lippen ga als een zielig mens die constant om aandacht hengelt!!!
Morgen is het de begrafenis van mijn grootmoeder. Ik zie er ontzettend tegen op, want voor mij hoeven die uitgebreide toestanden niet. 9.45u samenkomst aan de kerk en dan om 10.00u begint de "plechtigheid". Begrafenissen zijn altijd triest, logisch... maar je kan die zo triest maken zoals je zelf wil. Ik moet samen met drie andere kleinkinderen een kaars aansteken voor haar tijdens de dienst. Op zich geen probleem maar ik zal sowieso al een samenraapsel zijn, laat staan dat er dan met zo'n zaken nog extra op het gemoed gewerkt wordt. Ik ga me kranig houden (zeg ik nu...). Mijn pa wou ook geen show rond de begrafenis, enkel een sereen afscheid nemen. Maar blijkbaar was het de wens van m'n grootmoeder om een mooie, grote begrafenis te hebben. Dan moeten we dat respecteren en haar dat laatste afscheid gunnen. Waar ik ook de creeps van krijg, is de koffietafel. Gelukkig maar een koffietafel, bij het overlijden van Meneer Yazoo zijn grootmoeder -op zijn verjaardag trouwens- was het een volledige warme maaltijd, met taart en al in een echte feestzaal. Deze was schuin over de kerk. Vreemde toestanden gezien toen... Iedereen kwam huilend de kerk uit, de lijkwagen reed weg naar het crematorium, neuzen werden nog eens goed gekuist, zakdoeken opgeborgen en dan; "Kom, we gaan een pint gaan drinken. Het is lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben" Ok, het heeft geen zin om na een begrafenis van een bejaard iemand nog uren te zitten huilen, maar een klein beetje respect mag toch, vind ik! Er is daar gelachen geweest tot en met. Misschien wel het beste om er zo mee om te gaan maar ik kan dat niet. Een te groot contrast met een paar uur voordien... Ik weet nu al dat de begrafenis een ganse dag in m'n lijf zal hangen. De dood is iets waar ik ontzettend veel schrik voor heb en tijdens zo'n dagen dan word ik er extra mee geconfronteerd. 's Avonds worden we in Brasschaat verwacht voor een leuk en gezellig eindejaarsfeest bij vrienden. Geen idee hoe dit zal verlopen... Erg, erg dubbel, denk ik. Ten eerste zal ik het oude jaar niet meer zwanger uitzwaaien door het miskraam en dan het overlijden van mémé. Twee zaken die een grote impact hadden -en nog steeds hebben- op me. Misschien is het best dat 2007 ten einde is Een hoofdstuk om af te sluiten. 2008 kan dan volledig nieuw starten. Nieuw jaar, nieuwe job, nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling en nog iets totaal nieuws... maar dat is voor binnen een weekje, dan vertel ik meer. Ik heb me ook voorgenomen om een nieuwe weg in te slaan wat m'n eigen betreft. Meer zelfzekerheid proberen te krijgen, m'n zelfrespect heeft ook een ferme boost nodig en me eindelijk eens wat minder zorgen van een ander gaan aantrekken. Zou ik het kunnen, Menck?
Maar eerst morgen doorspartelen... dan zien we wel!
Voor velen is Kerst dé dag van het jaar. Een dag van liefde, licht, vreugde, gezellig tafelen en zoveel meer.
Kerst zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn, steeds gaan we herinnerd worden aan Kerst 2007. Vanmorgen om 11.30u overleed mijn grootmoeder na een strijd van enkele weken. Ze heeft gevochten, hard gevochten en ik ben fier op haar dat ze zo sterk wou zijn. Maar hoe hard je ook vecht, tegen zoiets machtigs zoals de dood kan je niks aanvangen. Ze werd 95 jaar, een leeftijd om U tegen te zeggen. Mensen zeggen "ze heeft haar tijd gehad". Tuurlijk, velen halen die leeftijd niet eens, we zijn dan ook blij dat ze zolang in ons midden was. Het neemt echter de pijn niet weg. Ik heb altijd schrik gehad van deze dag, omdat ik wist welke impact het zou hebben op me.
Mémé was zoveel als een mama voor mij. Ze was er altijd voor me. Na de scheiding van m'n ouders stond ze klaar voor me, ving me op in moeilijke tijden en steunde me. Iedere dag na schooltijd ging ik langs, dan waren er pannekoeken (waar ze voor gekend was), taartjes, koekjes of rijstpap. Was ze bij Louiza, Denise of Madeleintje, haar vriendinnen in de straat dan moest ik naar daar, want haar vriendinnen hadden dan ook een extra taartje mee voor mij. Na het overlijden van pépé sliep ik twee keer één maand bij haar in, om voor haar te zorgen. Ik vraag me nog steeds af wie er voor wie zorgde... Ik weet dat ik soms meer een dochter dan een kleinkind voor haar was en bepaalde familieleden hadden het daar niet makkelijk mee. Mémé trok haar daar niks van aan, als ik durfde een bezoekje overslaan door die reden, dan kreeg ik steevast onder m'n voeten. Ik denk aan m'n pa, hoe moet het voelen om je moeder die je al 57 jaar kent te verliezen? Waarschijnlijk denkt hij net zoals ik van "Het is genoeg geweest". Het enige dat ik wou is dat ze geen pijn had, dat verdiende ze niet... Vandaag kan ik enkel aan mémé denken en aan de herinneringen. Ik ruik de vers gesneden tomaten in de veranda, ik zie mezelf de erwtjes uit de grote, dikke bonen halen en ik proef zo op m'n tong de lekkerste papsaus van het hele land.
Na mijn huwelijk veranderde er niks, integendeel... Serge werd ook in haar hart gesloten. Toen wij zware problemen hadden hielp ze ons met raad en daad. Eigenlijk kan ik boeken vertellen over mijn mémé... maar ik doe het niet, dat zijn mijn herinneringen en die neemt niemand me af. Ik weet dat ze heel veel geheimpjes tussen ons mee neemt, diepe geheimen die ik enkel aan haar kwijt kon... en daar zit mijn grootste pijn, ik ben mijn vertrouwenspersoon kwijt...
Erg teleurgesteld in bepaalde zaken en mensen zocht en vond ik deze citaat. "Door weinig van anderen te verwachten spaart men zich veel teleurstelling"
Sedert maandag ga ik weer naar de bijeenkomsten van de Weight Watchers. Ik noem het niet diëten maar gezond leren eten. Tenslotte mag je alles eten en dit zelfs in redelijke porties. Zolang je maar rekening houdt met je aantal points dat je mag eten. In mijn geval 24 points, dat bereken je volgens je lengte, huidig gewicht, welk werk je doet en of je een mannetje of een vrouwtje bent. Als je bekijkt dat één boterham één point is, of een pistole'ke twee points dan mag je gerust weten dat ik regelmatig twee pistole'kes eet als ontbijt. Ik ontzeg me in principe niks, ik hou wel rekening met mijn points en dat is de "point". Groenten en fruit zijn nul points, behalve dan bv. erwten/snijbonen en een banaan (1 point). Pasta zijn vier points maar daar mag je een vrije portie van eten, in mijn geval; twee borden! Aardappelen zijn dan twee points en ook hier mag je een vrije portie benuttigen. Natuurlijk met vrije porties bedoelen ze, eten tot je een voldaan gevoel heb en niet tot je van tafel rolt! Er mag een snoep gegeten worden, meer dan één zelfs. Chips? Ok, doe maar. Enkel aan je points denken. Een eclair? Ja, dat mag... maar denk er aan, deze is baas over zes points!!! Om een verschil aan te tonen, of neen... net geen verschil. Een Danio heeft als pointswaarde: zes(!!!). Dus wat steek ik dan liever in mijn mond? Een eclair, gedomme!
Vorig jaar verloor ik acht kilo op die manier, jammer genoeg ben ik op momenten een hormoonbom door de fertiliteitsbehandelingen en krijg je daardoor vlot kilo's bij! Maar ik ga ervoor... samen met een vriendin ben ik supergemotiveerd. Onze coach is dan ons grootste voorbeeld! Hij verloor maar liefs 92 kilo met Weight Watchers. Ik kon m'n oren niet geloven. Nadien zelfs mijn ogen niet toen ik de foto's zag! Een superdikke jonge kerel, waar niemand aandacht zou aan besteden, zo'n type dat we bijna allen straal voorbij lopen... nu is hij een erg knappe man die zeker veel bekijks heeft. Een ware metamorfose... Het was begonnen als weddenschap en in twee jaar tijd behaalde hij dit resultaat. Daar heb ik ontzettend veel respect voor! Petje af... en enkel door gezond te leren eten!
Ik heb enkele dromen. Wie niet? De vraag is nu, wat doe ik er mee? Ga ik die dromen achterna? Laat ik ze varen of maak ik er mijn doel van? Ik wil ze achterna gaan, maar ik weet niet in hoeverre het een doel zal worden. Om een doel te bereiken heb je -volgens mij althans- meer nodig dan enkele wilde dromen. Geld bevoorbeeld, het grootste slijk der aarde. Zonder dat worden dromen meestal vernietigd, zo lijkt de mijne toch. Momenteel heb ik een eigen winkeltje van decoratie, geschenken en een klein aanbod tuinartikelen, in de zomer komt er nog perkgoed bij. Het ligt echter afgelegen en buiten de man in de straat, familie en vrienden zie ik geen kat. (Mijn teerbeminde viervoeters buitenbeschouwing gelaten.) Het knaagt, het knaagt héél erg. Ik zit bomvol goeie ideetjes, de artikelen worden steeds sfeervol uitgestald, de prijzen liggen volgens mijn huidig cliënteel prima en ik ben vriendelijk tegen (potentiële) klanten. Wat doe ik dan verkeerd? Sommige bronnen spreken van een te klein gamma. Kan ik inkomen, maar als de ruimte het niet toelaat uit te breiden dan tja... Afgelegen? Op 100m van een drukke baan, sedert vorige week hangt er nu een spandoek aan dit druk kruispunt. Wie weet brengt dit iets op. Alles zou ik doen om mijn droom, een leuk winkeltje met z'n talrijke bezoekers, te bekomen. Toch, het blijft evenzeer afhankelijk van de geldportemonnee. Zonder de nodige poen kan je niet investeren om verder te groeien. Zelfde probleem komt piepen bij de zaak van mijn man. Givaro "boert" goed, zeer goed maar ongelooflijk hoeveel er maar overblijft op het einde van de maand. Sociale lasten, BTW, belasting, verzekeringen, ziekenfonds, enz... het is ontzettend knokken. Steun van de overheid? Forget it!! Steun van de banken? No way!! Ik denk dat we een te kleine garnaal zijn. De reusachtige panden die uit de grond rijzen kan je niet meer tellen, een klant van ons (24 jaar) begon een splinternieuwe carwash. Miljoenen kost die zaak!!! Hij moet maar liefst 170(!!!) auto's per dag wassen om rendabel te zijn. Is dit leefbaar? Houdbaar? I don't think so!! Laat mij me dan maar mijn dromen hebben, denk ik dan. Enerzijds voel ik toch een steek... waarom zij wel en wij niet? Maken we er dan toch maar een doel van? Gisteren in de gietende regen en de bittere kou samen met mijn man een afsluiting helpen plaatsen. Het ging over 425m voor een sociale woningmaatschappij. Om 13.00u hebben we het opgegeven. Vingers versteven van de kou, wijzelf tot op onze huid doorweekt, tenen die ieder moment konden afbreken en alle goeie moed van 's morgens om keihard te werken was meegespoeld met de regen in één of ander rioolputje. Waarom doen we het in godsnaam? Krijgen we daardoor meer respect? Worden we ervoor gewaardeerd? Neen, integendeel, een snauw dat de werken niet tijdig klaar zijn of ze smeken voor een extra percentje korting, "want het leven is zo duur, Meneer". Op een bureeltje werken of in een winkel verkoopstertje spelen zou het zo veel makkelijker maken, denken we dan. Echter, doe dit karwei in de zomer en we genieten, echt... puur genieten om in de zon te mogen werken terwijl de bureaupietjes zuchtend buitenkijken naar de tuinman die in de zon zijn werk doet. Toen we 's avonds -nog steeds bibberend van de kou- in ons bed kropen bekroop ons een warm gevoel. Samen knokken we verder, samen.... zolang we samen kunnen werken, samen kunnen opbouwen en samen -cliché, I know- gelukkig zijn dan komt die droom er ooit want we maakten er onbewust een doel van. Ooit... onthoud mijn woorden!
Het is nu éénmaal zo dat mensen vlug denken dat je pijn en verdriet over zijn eens je weer normaal doet. Ik neem het hen ook niet kwalijk. Hun leven gaat verder, ze denken nog wel aan ons... zien ons lachen of gek doen en redeneren dan van "oef, ze zijn erover". Enkel erg close vrienden weten dat ik veel maskertjes heb (in andere omstandigheden ook). Gisteren sneuvelde al ééntje in het bijzijn van dierbare vrienden. Ben gisterenavond laat beginnen huilen en huilen en 't blijft maar komen, ook nu nog. Ik was erin geslaagd sedert vrijdag niet meer te wenen, maar ja.. dan is er nu de klop, dus wenen ophouden is ook geen remedie. We zijn nu 3 weken later en ik had gedacht (lees gehoopt) dat de pijn al veel minder zou, maar ja... Ik weet niet hoe ik me moet voelen of gedragen. Hoe willen anderen dat ik me gedraag? Ik weet het allemaal niet... Ik weet enkel dat ik het zwanger zijn mis, het idee en gevoel dat ons kindje groeide in m'n buik mis ik ontzettend. Het is leeg vanbinnen... letterlijk en figuurlijk.
Maar voor m'n vrienden en dierbaren probeer ik rechtop te blijven, ondanks dat ik me een wrak voel. Ze verdienen beter dan een Antje dat neerslachtig is....
... want we zijn ons kindje kwijt. 10 september staat genoteerd als zwarte dag in ons gezin. Ik kreeg gisteren een miskraam. Misschien dat ik later meer uitleg geef, maar nu even niet.
Bedankt aan de mensen die ons deze nacht -en nog steeds- gesteund hebben. We hebben het nodig...
Ik ben moe. Niet gewoon moe, maar ontzettend moe. Ik weet het, het zijn de geneugten van het zwanger zijn.
Toch erger ik me er aan. Ik steek s morgens een was in de machine en s avonds kom ik tot het besef dat die was nog steeds nat in de wasmachine zit. Zo muf als iets. Iets wat ik trouwens erg haat is dat een oorspronkelijk lekker geurende was muf begint te ruiken, dan was ik ze opnieuw en soms nog eens. Schandalig van mezelf. De kids staan op en roepen al van ver maaaaaaaaaa, k heb geen onderbroeken meer Shit denk ik dan, doe één aan van je broer reageer ik meestal met schaamrood op mijn wangen. Ach, ik steek het op het moe zijn maar in feite ben ik geen typische huisvrouw. Ik kan geen patatten op tijd klaar hebben, want ik schil niet graag die dingen dus stel ik het uit tot ik mijn Meneer de oprit zie oprijden. Dan grijp ik naar een pak pasta (Barilla, de beste) of naar enkele zakjes rijst en maak ik vlugvlug iets klaar. Wat ik ook altijd vergeet is vlees uit de diepvries te halen, de microgolf draait hier soms overuren om een klomp vlees te ontdooien tot vijf hamburgers. t Is best wel erg met me gesteld. Ik maak liever websites, sta liefst in mijn shop van alles en nog wat te verkopen en kan me uren bezighouden met paperassen maar laat me geen huishouden runnen. Het loopt altijd in het honderd. Kan je geloven dat ik het dus ontzettend getroffen heb met mijn nieuwe man (t is nog dezelfde van vroeger maar je snapt me wel)? Hij is verzot op koken, joepiejeij. Enkel als hij laat doorwerkt is het mijn beurt en dan probeer ik mijn uiterste best te doen om treffelijk eten op tafel te krijgen. Hela, pas op mijn eten is altijd lekker, daar niet van maar ja *zucht*
Ik verdenk mezelf ervan gewoon een mens te zijn zonder karakter. In plaats van s morgens mijn taken te doen zoals het hoort. Neen, eerste werk is computer aansteken, fora en blogstukjes overlopen en blijven plakken. Het is nu niet dat ik geen klop doe, hé. De kids gewassen, gepakt en gezakt 5 km verder naar school brengen. Dagelijks één à twee keer stofzuigen, om de twee dagen stof afnemen, badkamer dagelijks opruimen want die pagadders steken soms wat uit. Ik zorg ervoor dat iedereen hier altijd gestreken kledij aan heeft, er hangt dus nooit een gerimpeld t-shirt aan hun lijf, mijn planten krijgen op tijd en stond water en de ramen krijgen ook regelmatig hun beurt. Ik mag ook niet vergeten dat de shop ook klanten heeft die bediend moeten worden. Tegen 15.45u is het dan alweer tijd om de kids af te halen van school. Eigenlijk zijn mijn dagen best wel gevuld als ik het zo lees.
Zie ik nu alles van mezelf lui in? Of zijn het scenarios van ieder huishouden waarbij een moeder twijfelt aan haar eigen kunnen? Het kan ook zijn dat ik begin te beseffen dat er nog een baby op komst is, iets waar we al drie jaar van dromen. Nu het zover is begin ik weer te doemdenken.
Ge ziet het, geen karakter om mij voluit te geven en positief te denken. Stom
Het "Sama-Park" ligt in het centrum van de streek "Baix Camp" in de provincie Tarragona. Het is omgeven door hazelnoot- en amandelbomen, perzik-, olijfbomen en wijngaarden. Het ligt tussen de gemeenten Cambrils en Montbrió del Camp, op 90 m boven de zeespiegel en op 5 km van de kust, tussen de riviertjes Alforja en Riudecanyes. Salvador Samá y Torrens (1861-1933), markies, was de stichter en promotor. Het park bewaart de romantische sfeer der laatste jaren van het Spaanse koloniale tijdperk. De markies wilde de exotische sfeer van Cuba hier overbrengen. Hij gaf de bekende landschapsarchitect José Fontseré y Mestres, de opdracht het park te ontwerpen. Deze architect heeft samen met Antonio Gaudi ook de grote waterpartij in het Gaudi-park te Barcelona ontworpen. Met de aanleg van het Sama-park werd in 1881 begonnen. In dit park liet de markies verschilende constructies en kooien voor zijn particuliere dierentuin bouwen. De dierentuin lag rond de botanische tuin en was opgetrokken in dezelfde stijl als de rest van alle bouwwerken, d.w.z. uit kalksteen. Gedurende de Spaanse burgeroorlog verdwenen de dieren, doch de meeste bouwwerken zijn gespaard gebleven. Het "huis"en het meer vormen het zwaartepunt in het Sama-park. Daarna komen de speciale bouwwerken en vooral de toren die je reeds van ver ziet staan. De ommuurde oppervlakte bedraagt 14 ha. Het hoofdpad wordt gevormd door 2 rijen platanen van meer dan 20 m hoog. Vooraleer men aan het meer komt zie je pijnbomen van meer dan 20 m hoog. Het prachtige meer heeft een oppervlakte van 1 ha. In het meer zijn 3 eilandjes die kunnen bereikt worden via gemetste en als boomstammen lijkende bruggetjes. Op het centrale eiland staat een prachtige rotsheuvel met binnenin een aanlegsteiger. Een uitkijktoren bekroont het geheel. Op het eiland naast de brug staat een zeer zeldzame boom. Zijn wortels groeien en leven in het water. Het water van het meer komt via een kanaal en een ingenieus pompsysteem met tal van watervallen. Het komt uit een ondergronds reservoir op zo'n 5 km diepte. Het water wordt ook gebruikt voor besproeiïng van de planten en bomen. Zonder deze bron zou het bestaan van het Sama-Park onmogelijk zijn.
De enkelingen die mijn blog lezen kenden onze zwangerschapswens via mijn dagboek van hoop. Erg voorzichtig laat ik jullie weten dat na 31 maanden proberen, waarvan 24 maanden in de medische mallemolen het eindelijk prijs is. Er komt een nieuwe spruit in ons gezin.
Helemaal gek ben ik van hun nieuwste single: Hey There Delilah Ik herken erg veel Milow in hun stem, de muziekgenre gaat er ook helemaal naar toe.
De band werd in 1997 opgericht door Tom Higgenson, Dave Tirio, Steve Mast en Ken Fletcher. Maar ondertussen zijn Steve Mast en Ken Fletcher uit de band gestapt en vervangen door Mike Retondo ,De'Mar Hamilton en Tim Lopez.
Hun eerste volledige album "Come On Over" werd in 2000 gereleased. Voor deze tijd hadden ze slechts succes met enkele losse nummers. Na dit debuutalbum volgden er nog 3 alsook een EP en enkele singles. Voor de moment tourt de band rond met andere bands in hetzelfde muziekgenre.
Bestaat een vriendschap die alles overleefd echt? Of is het een utopie?
Ik voel me klote. Niet gedacht dat het me zo ging raken, maar ja... ik ben dan ook een emo-mens. Aangezien het mij raakt dan wil dit zeggen dat die mensen iets voor me betekenden, anders zou het mij niks doen.
Hoe komt het dat je enkel als het te laat is, inziet dat het er zat aan te komen? Dat er gewoon geprofiteerd werd van je goedheid? Iedereen zag het en zei het me, maar neen... de ongelovige Yazoo wist beter. Et voila, ze moet het weer eerst aan de lijve ondervinden.
Ik vond een gedicht op internet die ik zo toepasselijk vind.
Eerlijk zijn..
Eerlijk zijn is moeilijk Eerlijk zijn is raar Eerlijk zijn is ook niet leuk Maar eerlijk zijn is waar
Als je eens niet eerlijk bent En lekker staat te liegen Is dat heus niet leuk voor hen Je loopt ze te bedriegen
En met hen bedoel ik dan Dat stelletje; je vrienden Was een leugen nu wel ècht Iets wat zij verdienden?
Dus om vrienden te krijgen En ze ook te hou'en Moet je toch vaak eerlijk zijn Dan wek je wèl vertrouwen
Mijn man en ik hebben beslist om nog éénmaal een baby ter wereld te brengen. Leuk zal je denken, en dat is ook zo maar er komt bij ons het één en ander aan te pas.
Die beslissing kwam er na wekenlang nadenken over de voor- en nadelen en tja... ik geef toe, veel voordelen kan ik niet opsommen! Nadelen daarentegen in overvloed, een auto die veel te klein zal zijn, een slaapkamer te kort, opnieuw pampers, 's nachts opstaan voor een krijsende baby, op tijd en stond melk, fruitpap, patatjes... Maar weegt dit op tegen een baby die ruikt naar Switsal, die kirrende geluidjes maakt, die je lief aankijkt, een ukkepuk die voor het eerst mama of papa zegt? Vergeet je dan niet alle nadelen? Ja, wij gaan die vergeten! 100% zeker. Toch zijn er dingen die me tegenhouden. Wat zullen mijn ouders zeggen bijvoorbeeld? Wat gaan de mensen denken? Zullen ze niet denken van "was 3 niet genoeg?" Gaan mensen het niet onverantwoord vinden in deze tijd van ellende, miserie en oorlog? Maar ik kan mijn gevoelens toch niet opzij schuiven om wat de mensen denken? Na jarenlange zorgen, ongerustheid en tegenslagen zien we licht aan het einde van die lange tunnel... Eindelijk krijg ik de kans een kind ter wereld te brengen zonder zorgen en ik wil ze grijpen met beide handen! Niets houdt me - of ons beter gezegd - tegen... Of toch wel?? Een sterilisatie kan dus inderdaad een zwangerschap tegenhouden! Wat met mijn buikwandcorrectie van enkele jaren geleden?
Ach, ik laat jullie mee genieten van een soort dagboek waarin je onze gevoelens, meningen, tegenslagen, vreugdedansen, enz.... kunt lezen.
Via deze link kan je m'n dagboek volgen en schrik niet, ik ben gestart op 15 december 2004. Wie interesse heeft om eens te lezen, begin dan onderaan.
Het is zo'n dag dat ik de behoefte heb om te schrijven maar gewoon geen letter uit mijn toetsenbord krijg. Waarover schrijf je op een blog? Ik denk niet dat het iemand interesseert dat mijn hond vlak voor mijn voeten een drol achterliet en dat ik acrobatentoeren moest doen om er net niet in te trappen. Het was natuurlijk leuker lezen geweest indien ik er wel had ingetrapt, hoe zou jezelf zijn? Mijn 3 zonen slapen nog, ook niet zo interessant om te vermelden. Eens ze wakker zijn valt er veel meer te vermelden, alleen ontbreekt me dan de tijd én moed om op mijn gemak wat te typen. Eigenlijk kan ik nu al voorspellen hoe het opstaan van de drie zonen zal verlopen. De oudste van dertien jaar -maar bijna een kop groter dan ik- zal na lang zagen van mijnentwege opstaan en al pruttelend een goeiemorgen mompelen op weg naar de badkamer om de prut uit zijn ogen te wrijven. Niet wassen, want je zou wel eens allergisch kunnen zijn aan water op een dag. De clearasil voor zijn puistjes blijft soms dagen onaangeroerd staan terwijl hij klaagt dat er weer een joekel van een bijna openbarstende zweer op zijn voorhoofd prijkt. De twee jongsten die samen slapen in zo'n piepend stapelbed gaan ruziënd opstaan, elkaar de huid vol schelden om de éne rapper op het toilet zat en opeens (langdurig) moet kakken terwijl de andere héél dringend moet plassen. Aan de ontbijttafel, nu ja... ontbijttafel, verwacht daar geen uitgebreid aanbod op. Het blijft bij een -naar amoniak riekende- eierkoek van de woensdagmarkt voor mij en voor hen cornflakes. Cornflakes waarin een prul van speelgoed moet zitten bij de aankoop, anders zijn het geen lekkere. Tevens die cornflakes die enkel mogen gegeten worden met één soeplepel melk, anders zijn ze niet lekker. Ook die cornflakes die je niet meer mag opeten na vijf minuten in melk te liggen dobberen, dan zijn ze zacht en ook niet meer lekker. Duh... en straks loop ik er weer in als ik boodschappen doe en het breeeeeeeed gamma van "gezonde" cornflakes sta te bekijken op zoek naar een doos met leuk speelgoed in, want dat vinden ze nu zo leuk! Nu, ik wijk af. Aan die ontbijttafel gaan ze al sakkeren omdat de jongste over de helft van zijn tafelgedeelte zit en teveel plaats inneemt. De tweede zal steen en been klagen omdat ik weeral eens te veel melk in zijn kom goot terwijl hij dat iedere dag zegt dat er maar één soeplepel in mag. Hij zal dus een half uur nodig hebben om te stoppen met klagen en dan een half uur om die zachte brij op te eten. Van de oudste kan ik niet veel zeggen aan het ontbijt, voorbeeldige jongen... zei ik al dat hij erg veel gelijkenissen met mij vertoond? Van mijn teerbeminde echtgenoot kan ik niet veel zeggen, die is al weg en door de prut in mijn ogen zag ik héél waarschijnlijk de prut in zijn ogen niet toen hij de deur uitging. Dus je ziet, veel interessants valt er niet te vermelden, we zijn een doorsnee gezin met doorsnee kinderen, doorsnee problemen en doorsnee zorgen.
Ik vergat onze doorsnee gelukkige momenten te vermelden.
De opvolger van Grace Kelly vind ik eveneens supergoed, hoewel ik er zeker van ben dat de meningen over deze single nogal verdeeld zijn. Trouwens: zopas gelezen op Wikipedia, Mika heeft een groot stembereik van 5 octaven.
Deze single van Mika van ik dan gewoon zalig, waarschijnlijk omdat ik zo'n "big girl" ben. In momenten hoor je hier duidelijk net de stem van Freddie Mercury.
Ja, we waren in Spanje. En we hebben het geweten. De eerste bosbranden van het jaar in een niet zo héél gekend dorp Montroig Del Camp en wij... meng dit samen en je krijgt een spannende reis.
We brachten 8 dagen door in Spanje, de streek van Tarragona meerbepaald. Onze eerste reis in ons 15 jarig huwelijk. We hebben genoten, dames en heren... echt genoten! Serge denkt erover na om te verhuizen, de Spaanse zon bracht wat teweeg bij hem. Nu ja, jaren terug voor we kinderen hadden wou hij ook naar het buitenland trekken, doch ik hield hem tegen. Eerlijk is eerlijk, ik heb er al spijt van gehad. Door de kids durf ik dit niet (meer) aan. Hun vriendjes, de (weinige) familie waar ze toch naar op kijken en vooral de taal... Hoe staan medebloggers daar tegenover? Durven jullie zo'n verhuis aan?
Deflo kan je boeken doen lezen zonder adempauze. Zijn schrijfstijl vraagt naar meer, je wil blijven lezen en je velangd telkens naar een nieuwe uitgave. Een aanrader voor de lezers onder ons!
Yep, eveneens vergeten op de Top 10 dat ik instuurde naar Menck.
I hate the world today You're so good to me I know but I can't change Tried to tell you But you look at me like maybe I'm an angel underneath Innocent and sweet Yesterday I cried Must have been relieved to see The softer side I can understand how you'd be so confused I don't envy you I'm a little bit of everything All rolled into one
Chorus: I'm a bitch, I'm a lover I'm a child, I'm a mother I'm a sinner, I'm a saint I do not feel ashamed I'm your hell, I'm your dream I'm nothing in between You know you wouldn't want it any other way
So take me as I am This may mean You'll have to be a stronger man Rest assured that When I start to make you nervous And I'm going to extremes Tomorrow I will change And today won't mean a thing
Chorus
Just when you think, you got me figured out The season's already changing I think it's cool, you do what you do And don't try to save me
Chorus
I'm a bitch, I'm a tease I'm a goddess on my knees When you hurt, when you suffer I'm your angel undercover I've been numb, I'm revived Can't say I'm not alive You know I wouldn't want it any other way
Opnieuw een heel mooi liedje dat ik met jullie wil delen. Milow was voor mij onbekend, vanaf nu wil ik hem wel leren kennen... zijn muziek althans. Op 31 maart 2007 kan je hem aan het werk zien in Ardooie voor slechts 5 in voorverkoop of 7 de avond zelf! Ik ben fier dat hij een Belg is.
11 september 2005, een memorabele dag, voor mij toch. Toen kwam Darshan in ons leven. Hij is een Berner Sennenhond. Ons Loulou -een Shih Tsu- was te vroeg overleden, het afscheid heeft me ontzettend pijn gedaan en ik had me voorgenomen om nooit geen honden meer in huis te nemen. De pijn was te erg... Doch, de tijd gaat voorbij en je mist die derde hond. Ja, je leest het goed, wij hadden 3 honden tot Loulou overleed. Mijn man overhalen was geen grote klus, wat meelijwekkende bekken trekken en 't was in de sjakos. Hij had enkel één eis, ik wou namelijk een grote hond in plaats van een schoothondje en dan nog het liefst een Golden Retriever maar daar stak hij dan weer een stokje voor. Het moest en zou een Berner Sennen worden. Zo'n ras of niks. De keuze lag bij mij. Dilemma... Tot ik een puppie mocht aanschouwen van een Berner... man man man, v e r s c h r i k k e l i j k prachtig. Ik was verkocht en de puppie eveneens.
Zo brachten we die bewuste 911 een nieuwe pup mee naar huis. Niet ondoordacht want ik had al ontzettend veel site's bekeken van dat ras en wist dat ze erg groot worden, goed kunnen eten, veel beloop nodig hebben, enz...
Verliefd, ja.. zo kan je het noemen. Ik was van slag verliefd op onze pup. We noemden hem Darshan, naar mijn favoriete wierook. We reden onmiddellijk naar onze beste Menck om hem te tonen, nog iemand die er gek op was. Ons geluk was van korte duur. Maandagnacht deden we geen oog dicht, Darshan had constant diarree en liep voortdurend te braken. Een slok water kon hij niet binnenhouden. Zo triestig om aan te zien, vanbinnen was ik verscheurd want ik had al weer rampscenario's in gedachten. (Hollywood zou jodelen met zo'n scenarist zoals ik.) Dinsdagmorgen reden we stante pede naar de dierenarts en ze vreesde -neen, ze was het bijna 100% zeker- parvo of de katteziekte. Erg dodelijk dus en 't was al erg gesteld met hem. Huilend lieten we hem bij de dierenarts achter om aan het infuus te liggen. Ik belde drie keer per dag om te informeren naar z'n toestand. De lusteloze pup was na twee dagen weer springlevend. Groot jolijt toen we hem weer mee naar huis namen. Vrolijk kwispelend bleef hij twee dagen... en dan? Weer naar af, braken en diarree. Terug een ritje naar de dierenarts om daar te horen dat hij hervallen was, blijkbaar teveel bacteriën in zijn teer lichaampje. Ze gaf Darshan geen kans meer maar ze wou het proberen. Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb kaarsen gebrand, de engelen aangesproken, gehuild, geschreeuwd dat ik niet opnieuw mijn hond wou verliezen, dat kon ik niet opnieuw aan. Onmiddellijk had ik een band met Darshan, hij was mijn hond die mij onvoorwaardelijke liefde gaf in die luttele 5 dagen. Drie dagen verbleef hij bij de dierenarts, ik bezocht hem twee keer per dag en belde 's avonds om te horen hoe het ging met hem. Na die drie dagen mocht hij mee naar huis, hij werd genezen verklaard. "Ongelooflijk" zei de fantastische dierenarts, ze had hem geen kans gegeven en nu stond hij kwispelend klaar om met mij mee naar huis te gaan.
Deze zomer wordt hij twee jaar en nog steeds ben ik stapelverliefd op hem. Het is overduidelijk mijn hond. Overal waar ik ga, sta, zit of lig is Darshan in de buurt. Hij is een schat die ook wel zijn streken heeft (net als zijn bazinneke ). Ik mag er niet aan denken dat er sowieso weer een tijd van afscheid nemen zal aanbreken, de gedachte alleen al is ontzettend zwaar voor me. Positief denken is nu niet mijn sterkste kant maar het moet, ik geef hem al de liefde die ik hem kan geven zodat hij gelukkig is. En dat is hij...
Een blog wordt dezer dagen voor alles gebruikt. Waarom dan niet voor wat reclame... Als er mensen zich ergeren, sla dan deze blog voortaan lekker over.
Snow Patrol was mij totaal onbekend tot ik hun prachtig lied "Chasing Cars" hoorde. Ik ben er totaal weg van, de tekst is -voor mij dan toch- erg emotioneel. Daar eventjes liggen en de wereld vergeten... daar wil ik onmiddellijk voor tekenen.
Sedert 1 december heb ik mijn eigen shop. Waarschijnlijk klink ik nu als een klein kind die over haar winkeltje praat maar ik ben er ontzettend fier op. Er kwam hard labeur aan te pas maar mijn 'keppe' en ik zijn er in geslaagd om van een barak een toffe en gezellige shop te maken.
We kochten vorig jaar een oude garage in een soort tuinhuisstijl voor een prijsje, het was een oud bruin geval met groene luikjes. Niet echt mijn ding, maar met een likje verf zou de garage perfect dienst doen voor... een garage.
Ze bleef meer dan een jaar als een hoopje vuil op onze oprit liggen, ik heb er dagen, neen... maanden over gezaagd dat onze oprit een stort leek (terecht).
Maart 2006 verhuisde ze naar haar definitieve plaats en tot deze zomer bleef de garage dakloos.
Na de vakantie kwam alles in een stroomversnelling want ik had het in mijn kop gestoken dat ik er een shop wou van maken. En als het in mijn kop zit, dan zit het niet in mijn gat. Het dak werd bevestigd, ik schilderde het in de hete septemberzon netjes wit-met-een-tintje-groen, degipsplaten werden aan de balken vast getimmerd en daartussen staken we isolatie zodat ik in de winter niet zou bevriezen.
Binnenin schilderde ik het eveneens in hetzelfde kleur als de buitenkant, er kwam een mooie linoleum op de harde betonvloer en in Ikea kochten we witte roomdividerszodat ik mijn artikelen mooi kon uitstallen. Via 2dehands.be kon ik een oude dressoir op de kop tikken voor slechts 60, het ding stal mijn hart. Ik zag het zo voor me; één schuif open met klimop erin en de andere schuif met knuffelberen. Ik wou daar mijn paradepaardje van maken want het oogt ontzettend decoratief.
De bedoeling is er vooral een gezellige, aangename shop van te maken waar de klant zich thuis voelt. Dat is me gelukt (zeggen ze).
Het was een race tegen de klok, er waren duizend zaken waar we pas de laatste dagen aan dachten zoals; Cadeaupapier en bijhorende lintjes, klantenkaarten, cadeaubonnen, prijsetiketten, een beschrijfbaar reclamepaneel, enz...
De rampscenario's kwamen tijdens de dag me treiteren en de laatste dagen vergezelden ze mij 's nachts ook. Mijn ventje heeft het gelukkig uitgehouden met mij, een betere huwelijkstest is er niet, namelijk een zaak opstarten.
De dag van de opening was ik de rust zelve, snap het nog niet maar ik liet alles over me komen. Het werd een avond om nooit te vergeten, het was razend druk. Mensen die we al maanden en sommige al jaren niet meer gezien hadden waren er. Mailvrienden legden tot 140km af om ons een bezoekje te brengen en zoiets is echt wel hartverwarmend.
Je schrikt dan ook als er mensen die je wel verwacht niks van zich laten horen, geen kaartje, telefoontje, mail of sms... niks. Dat grijpt me dan weer aan maar ik zie het als levenslessen en probeer het van me af te zetten.
Ondertussen zijn we 40 dagen verder en ben ik het winkeltje spelen al gewoon, het is knokken en hard als je op een dag geen kat ziet maar wat wil je, ik ben pas van start gegaan! Ik moet nu vooral gekend worden in onze streek.
Eigenlijk mag ik niet klagen, er komt volk over de vloer en mond aan mondreclame is nog altijd de beste, niet?
(Ik voegde enkele sfeerbeelden toe maar op de website van Givaro staan tientallen foto's.)
... naar een tuin vol bloeiende planten, lekkere geurende bloemen, kwakende kikkers, blauwe lucht en een stralende zon. *zucht en telt verder af naar de zomer*
11 jaar was ik, 11 jaar toen er voor mij een bom ontplofte. k Wist niet wat mij overkwam. Een zondagavond in augustus, mn ouders maken ruzie! Erge ruzie. Ik ween en krijg geen adem meer. Ik snik en ik snik, het snot loopt gewoon uit mijn neus en naar lucht happend loop ik naar de badkamer en wist toen dat niks meer zou zijn zoals voorheen. Ik wist het en kreeg gelijk.
Nog 1 keer sliep ik in mijn eigen bedje in mijn eigen vertrouwd kamertje. Dat was de laatste keer. Stel je in de plaats; je bent een kind en hebt je beschermde omgeving, een eigen knusse kamer en die moet je achterlaten. Vreselijk, niet? Je wordt gewoon weggesleurd en je wordt vanbinnen in stukken getrokken door de situatie. Mijn ouders zijn gescheiden. Ik vond en vind het nog steeds vreselijk. Ik ging mee met mijn moeder, er was geen andere keuze. Tenminste, niemand gaf me een alternatief. Er werd mij niks gevraagd, er werd voor mij beslist. Je kunt je dus voorstellen dat het als kind hartverscheurend is dat je van de ene op de andere dag niet meer samen met je ouders woont. Lange tijd dacht ik dat ik de oorzaak was van de scheiding; ik zou wel iets hebben uitgespookt wat voor hen absoluut niet door de beugel kon. Je weet niet wat je moet denken, niemand vraagt wat je denkt, wat je voelt, wat je wilt Ik wou praten maar niemand luisterde. Ik had niet eens een broer of zus waar ik terecht kon. Of ja, toch wel: mijn grootmoeder langs vaders kant. Goh, de kranige vrouw heeft uren naar mij geluisterd en me getroost, zij begreep me. Na school fietste ik vlug naar haar huisje waar ze woonde met pépé. Ze maakte steeds haar gekende flensjes klaar of verse pap. Daar voelde ik me veilig en thuis, want na de scheiding heb ik me nooit meer ergens anders thuis gevoeld. Ik was de omgeving kwijt waar ik opgegroeid was. De straat was er nog, maar ik kon niet meer door die straat rijden zonder een krop in de keel te krijgen. Ik keek steeds naar ons huis en naar mijn kamer die vooraan op straat uitkeek. Blindelings wist ik de weg in nummer 134. Een tijdje was ik kwaad op die nieuwe bewoners; ze moesten uit ons huis blijven, dat was van ons. Ze waren indringers.
Wat ik ook vreselijk vond: onze twee katten, Kaboel en Mousti, werden daar ook weggesleurd. Ja, ook aan hen werd niks gevraagd natuurlijk. Ik mocht ze nog zes maanden houden en dan moesten ze weg van mijn moeder. In het appartement mochten geen huisdieren wonen. Verschrikkelijk, echt verschrikkelijk. Vanaf dan had ik totaal niks meer. Voor mijn talrijk aanwezige speelgoed was ook geen plaats meer, dus werd alles maar weggegeven. Daar zat ik dan als 11-jarige, in een vreemde kamer, in een vreemd appartement, met een vreemde man. Ja, dat was het pijnlijkste. Opeens had ik een stiefvader. Wat was er mis met mijn papa? Vragen stellen was onbeleefd; kinderen stellen nu éénmaal geen vragen aan mensen die ouder zijn. Neen, kinderen moeten alles slikken en steeds opnieuw ja knikken. Mijn mening werd niet gevraagd, laat staan dat ik uit eigen beweging mijn standpunt zou mogen verkondigen.
Ik zag mijn vader één keer om de twee weken! Is dat nu normaal? Een kind dat haar vader sporadisch ziet? Ik miste hem, ik miste hem enórm. Als kind wil je bij beiden zijn. Ik had mijn pa nodig - en niet zomaar tijdens het bezoekrecht. Neen, ik had hem nodig als ik van school kwam en als ik vragen had over mijn huiswerk, als ik een probleempje had of als ik gewoon eens wou praten. Ik vind de term bezoekrecht overigens een verrekt verkeerd gekozen woord. Waar halen advocaten, notarissen, rechters en gelijk wie het recht vandaan om te zeggen tegen meestal de man: Je krijgt bezoekrecht om de week op zaterdag van 10.00 tot 19.00u? Zeg mij waar ze het halen?
Niemand vroeg me iets. Iedereen dacht dat ik blij was, dat ik een gelukkig kind was. Néé verdomme, ik was het niet! Uren lag ik te wenen in mijn bed, denkend aan vroeger, aan onze reizen, aan mijn katten, mijn hondje, mijn kamer en mijn speelgoed. Ik kan me nog steeds die beelden voor ogen halen en die duiken regelmatig op met tot op vandaag nog steeds een hevige huilbui tot gevolg. Een huppelend vrolijk kind tussen mama en papa. Een kind dat enige tijd later opeens volwassen was. Moest worden. De band met mijn vader is nu goed, enorm goed zelfs. Ik weet zeker dat mijn leven, mijn gedachtegang, anders zou geweest zijn indien ik opgevoed was met hem erbij. Nu leer ik nog steeds veel van hem, maar vroeger halen we nooit meer in. Ik moet vooruit kijken, maar geloof me vrij: het blijft verschrikkelijk veel pijn doen. Het kind in mij wil nog verder, verder waar het op 11-jarige leeftijd stopte.
22 jaar later weet ik nog steeds niet waarom ze gescheiden zijn. Misschien is dat ook maar beter zo. Maar het heeft me getekend en mijn verdere leven bepaald. De scheiding heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Soms kan ik er mee leven, soms weer niet. Ik ben een gevoelig mens té gevoelig. Ik ween heel rap en ik wou dat ik een pak harder was. Nog steeds durf ik mijn eigen mening over de scheiding niet te uiten tegenover mijn moeder. Neen, dat hoort niet. Als ik nu naar mijn kinderen kijk, dan zie ik kinderen die gelukkig zijn. Onze oudste heeft nu de leeftijd die ik had toen ik de scheiding meemaakte. Ik kan hem nooit aandoen wat ik meemaakte. Ik kan en wil zijn jeugd niet kapot maken. (Om enig misverstand maar meteen de kop in te drukken: ik bevind me niet in een dergelijke situatie.) Soms hoor je mensen praten over scheidingen en verkondigen ze luidop dat het beter is voor de kinderen. Laat me niet lachen; voor mij was het niet beter, integendeel! Oké, als het kind slachtoffer is van een slecht huwelijk, dan is dat iets anders. Uitzonderingen bevestigen de regel maar in mijn geval? Neen, het was niet beter, want ik had mijn ouders maar nu en dan eens horen ruzie maken. Ik was totaal niet op de hoogte van het feit dat hun relatie er slecht aan toe was. Dus wat zou het beter geweest zijn voor mij? Ooit zei iemand in de les zedenleer: Ik wenste dat mijn ouders uit elkaar gingen. Rázend was ik! Van de leraar mocht ik toen eventjes het lokaal verlaten om eens goed uit te wenen Je moet het kunnen verwerken, want geloof me maar als ik beweer dat het een serieus verwerkingsproces is bij kinderen. Helaas wordt dat nou net meestal vergeten. Ja, aan de ouders vragen ze hoe het hen nu vergaat en of ze al iemand anders leerden kennen. Maar aan de kinderen? Nee, niks.
Tranen met tuiten toen ik eens aandachtig naar de nieuwste van P!nk luisterde. Ik ben sowieso erg emotioneel en P!nk slaagde er al meermaals in om mij te doen huilen met haar prachtige teksten. Luister eens mee naar de méér dan waarheidsvolle tekst. Prachtig!!
Songtekst
"Dear Mr. President" (feat. Indigo Girls)
Dear Mr. President Come take a walk with me Let's pretend we're just two people and You're not better than me I'd like to ask you some questions if we can speak honestly
What do you feel when you see all the homeless on the street Who do you pray for at night before you go to sleep What do you feel when you look in the mirror Are you proud
How do you sleep while the rest of us cry How do you dream when a mother has no chance to say goodbye How do you walk with your head held high Can you even look me in the eye And tell me why
Dear Mr. President Were you a lonely boy Are you a lonely boy Are you a lonely boy How can you say No child is left behind We're not dumb and we're not blind They're all sitting in your cells While you pave the road to hell
What kind of father would take his own daughter's rights away And what kind of father might hate his own daughter if she were gay I can only imagine what the first lady has to say You've come a long way from whiskey and cocaine
How do you sleep while the rest of us cry How do you dream when a mother has no chance to say goodbye How do you walk with your head held high Can you even look me in the eye
Let me tell you bout hard work Minimum wage with a baby on the way Let me tell you bout hard work Rebuilding your house after the bombs took them away Let me tell you bout hard work Building a bed out of a cardboard box Let me tell you bout hard work Hard work Hard work You don't know nothing bout hard work Hard work Hard work Oh
How do you sleep at night How do you walk with your head held high Dear Mr. President You'd never take a walk with me Would you
Snif, Hatsjie en Dafalgan zijn mijn beste vrienden momenteel. Ik denk dat er zich een virus door Blogland verspreid, want na slechts 2 dagen hier vertoeven hebben ik het ook zitten. Een verkoudheid is steeds zo hevig bij mij dat ik er gewoon ziek van ben. Het gevoel van een hoofd dat op ontploffen staat zal niemand vreemd zijn. Zie je dat voor je? Een ontploft snottehoofd? Geen zicht, hé?
Als mama van drie zonen is het niet evident om gewoon in de zetel te kruipen met een fleecedekentje. Het huishoudelijk werk krijgt voorrang op woensdag (= wekelijkse sluitingsdag). Er staat nu een wasmachine te draaien -toch hetgene dat erin zit- de vaatwas draait eveneens zijn toertjes, het strijkijzer staat op te warmen, de stofzuiger staat al in de living klaar en wat doe ik? Juist ja, hier zitten bloggen. Lap, 't begint al, eerste symptomen van verslaafdheid. Ik wou persé hier iets typen. Of het zinvol is? Bah neen, maar het vult toch lekker mijn blog. En wedden dat jullie het ongelooflijk nutteloos stukje weblog gelezen hebben?
Maakt geld nu daadwerkelijk gelukkig? Ik ben zo vrij om zelf te antwoorden. Feitelijk kan ik het niet weten, want ik heb geen geld. Je kan het ook anders stellen. Ben ik ongelukkig zonder geld? Neen, maar (ja, een grote maar) het lijkt me wel duidelijk dat geld hebben het leven wat gemakkelijker maakt. Dan kunnen we honderden euros uitgeven aan inkomticketten van één of ander pretpark. Ik hoef dan eveneens niet met reuzestapels vuile was naar mn moeder rijden omdat mn wasmachine stuk is en mn portemonnee nu geen nieuwe aankoop kan slikken. Ik kan ook mn jengelende kinderen geven wat ze zien op TV, in de kleurrijke etalages of in waardeloze boekjes zoals Dag Allemaal. Al die heisa zorgt ervoor dat je als ouder schuldgevoelens krijgt als je niks van Diddl, Spring, K3, Xink of Piet Piraat koopt.
Ik stel me de vraag of zij dan gelukkiger worden door het geld van mama en papa? Brengt het hén enkele waarden bij? Weerom neen, het maakt het hen ook weer gemakkelijker. Hoeveel autos zie je niet rondrijden veelal merken à la BMW, Mercedes, Audi, enz. gesponsord door mama of papa? Meestal dan nog gekenmerkt door muziek die staat te loeien via enorme speakers, arm achteloos door het raam of een Nokia-GSM aan het oor. Ach, ik wil niet jaloers overkomen want eigenlijk gun ik iedereen hun (denkbeeldige) geluk door poen. Ik ben liever gelukkig zonder dat ik er geld voor nodig heb. Maar hoe je het ook draait of keert, we hebben allen het grootste vuiligheid op aarde nodig en niemand is er vies van. Gooi enkele biljetten in een hoop stront en iedereen grijpt erin. Vreemd, niet?
Eigenlijk kan ik enkel negatieve zaken opsommen als je geen geld hebt. Bedenk eens hoeveel mensen ziek zijn en hun kans op genezing zien dalen door geldgebrek. Hoeveel personen er zelfmoord plegen door hun berg schulden is niet te tellen. Hoeveel gezinnen gaan er niet uitéén wegens relatieproblemen door de gekende financiële zorgen? OCMWs worden overstelpt door noodkreten. En dit allemaal door of voor geld. Zielig is het.
Met geld koop je materialisme, maar waar brengt dit ons? Nergens. Of ja, toch wel want dan kunnen we pronken bij onze vrienden over hoe leuk onze reis naar de Caraïben was in dat 5 sterrenhotel. Vergeet dan de chique villa niet met 5 slaapkamers, 2 badkamers, jacuzzi, sauna, dubbele garage en minutieus afgereden gazon. Iedere zondag een restaurant bezoeken behoort er natuurlijk ook bij. Dat is pas gelukkig zijn. (Denken ze).
Volkomen verkeerd, dat is toch mijn zienswijze. Ben je ongelukkig als je geen Kiplingboekentas kan kopen voor je kind? Is het rampzalig als je niet op vakantie bent geweest in één of ander Zuiders land? Ben je onfortuinlijk als je nog steeds in een gehuurd huis woont? 3 maal neen, ik heb dit alles niet nodig. Ik voel me goed zonder merkkledij, ja echt. We hebben voldoende eten, toffe gezonde kinderen, er hangt liefde in ons (gehuurde) huis en vooral we hebben vrienden die ons nemen zoals we zijn zonder dat we in overvloedig comfort leven. Dat heet ik rijkdom, al besef ik het zelf nog niet helemaal. Grappig is me dat, ik moet eerst een column schrijven eer ik het zelf door heb.
Y@zoo is gearriveerd dankzij de hints van een vriend. Ik wil wel eens een sprong wagen in blogland. Verwacht er niet teveel van, want als ik hier zo enkele pareltjes lees dan heb ik nog veel werk voor de boeg! Veel tijd heb ik echter niet om hier te vertoeven, een eigen zaak opstarten neemt nu éénmaal veel tijd in beslag. Maar hey, ik moet toch ook ontspannen, hé? Voila, een blog just for fun.
*update: 'k had het moeten weten met het @ symbooltje in mijn naam. Enfin ja, het is nu telkens netjes met die streep eronder.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ja, we waren in Spanje. En we hebben het geweten.
