Vandaag kreeg ik dit toegestuurd van een vriendin. Dit omdat we bezig zijn met een 6de ICSI poging, ze weet hoe het allemaal door weegt en zo'n mailtjes zijn steeds een extra steun!
Het jaar kon niet slechter beginnen voor de fans van Robbie Williams. De Britse zanger zal geen nieuw album uitbrengen dit jaar en heeft geen plannen om op tournee te gaan, schrijft de popster op zijn internetblog.
"Ik ga dit jaar geen nieuw album uitbrengen en een tournee zit er ook niet in. Mijn laatste tournee heeft me bijna het leven gekost", zegt Williams.
De ex-Take That-zanger wil zijn fans in 2008 toch iets aanbieden. "Ik zal misschien de 'B-sides' van mijn hits recycleren en online zetten. In 2009 volgt het nieuwe album. Sorry mensen, dat betekent dat jullie een tijdje niets van me zullen horen".
Maar als het de fans een troost mag wezen: "Toch voel ik steeds die drang om drie albums per jaar uit te brengen. Wie weet raak ik verveeld en ben ik sneller terug dan verwacht", stelt Robbie nog.
Als grote fan, vind ik dit spijtig. Maar er zijn nog steengoeie zangers/zangeressen/groepen dus een ramp is het niet. Bv Tokio Hotel, ik kende het liedje Monsoon maar dat was ook alles. Na wat opzoekingswerk was het een verrassing dat het geen zangeres maar een zanger is.
Tokio Hotel:
Tokio Hotel is een poprockband uit Magdeburg (Duitsland). De band is in 2001 opgericht onder de naam 'Devilish' door de tweelingbroers Bill en Tom Kaulitz (geboren op 1 september 1989), samen met Gustav Schäfer (8 september 1988) en Georg Listing (31 maart 1987), nadat ze elkaar bij een optreden ontmoetten. Bill en Tom Kaulitz maken naar eigen zeggen al vanaf hun negende muziek, naar het voorbeeld van hun stiefvader. Gustav Schäfer en Georg Listing kennen elkaar van muziekles. Nadat Bill Kaulitz meegedaan had aan het programma "Kinder-Star-Search" werd de band in 2003 ontdekt door de Duitse muziekproducent Peter Hoffmann. Tokio Hotel kreeg een platencontract bij de platenmaatschappij Sony BMG, en in 2005 bij Universal Music Group. Tokio Hotel kan inmiddels nergens meer verschijnen zonder dat de band grote groepen gillende tienermeisjes aantrekt.
* De mensen trappen eerder in een grote leugen dan in een kleine. *Als je vermoedt dat iemand liegt, moet je doen of je hem gelooft. Hij wordt dan overmoedig, liegt nog harder en wordt ontmaskerd. * Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel. * Denken, is zo buitengewoon vermoeiend dat velen de voorkeur geven aan oordelen. * Vel geen oordeel over dingen waarvan je alleen de echo en de schaduw kent.
Het is onmogelijk om de mensen hun domheid te doen inzien, want daar is verstand voor nodig.
Citaten zorgvuldig uitgekozen door mezelf, als tegenaanval over het feit dat ik over de lippen ga als een zielig mens die constant om aandacht hengelt!!!
Morgen is het de begrafenis van mijn grootmoeder. Ik zie er ontzettend tegen op, want voor mij hoeven die uitgebreide toestanden niet. 9.45u samenkomst aan de kerk en dan om 10.00u begint de "plechtigheid". Begrafenissen zijn altijd triest, logisch... maar je kan die zo triest maken zoals je zelf wil. Ik moet samen met drie andere kleinkinderen een kaars aansteken voor haar tijdens de dienst. Op zich geen probleem maar ik zal sowieso al een samenraapsel zijn, laat staan dat er dan met zo'n zaken nog extra op het gemoed gewerkt wordt. Ik ga me kranig houden (zeg ik nu...). Mijn pa wou ook geen show rond de begrafenis, enkel een sereen afscheid nemen. Maar blijkbaar was het de wens van m'n grootmoeder om een mooie, grote begrafenis te hebben. Dan moeten we dat respecteren en haar dat laatste afscheid gunnen. Waar ik ook de creeps van krijg, is de koffietafel. Gelukkig maar een koffietafel, bij het overlijden van Meneer Yazoo zijn grootmoeder -op zijn verjaardag trouwens- was het een volledige warme maaltijd, met taart en al in een echte feestzaal. Deze was schuin over de kerk. Vreemde toestanden gezien toen... Iedereen kwam huilend de kerk uit, de lijkwagen reed weg naar het crematorium, neuzen werden nog eens goed gekuist, zakdoeken opgeborgen en dan; "Kom, we gaan een pint gaan drinken. Het is lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben" Ok, het heeft geen zin om na een begrafenis van een bejaard iemand nog uren te zitten huilen, maar een klein beetje respect mag toch, vind ik! Er is daar gelachen geweest tot en met. Misschien wel het beste om er zo mee om te gaan maar ik kan dat niet. Een te groot contrast met een paar uur voordien... Ik weet nu al dat de begrafenis een ganse dag in m'n lijf zal hangen. De dood is iets waar ik ontzettend veel schrik voor heb en tijdens zo'n dagen dan word ik er extra mee geconfronteerd. 's Avonds worden we in Brasschaat verwacht voor een leuk en gezellig eindejaarsfeest bij vrienden. Geen idee hoe dit zal verlopen... Erg, erg dubbel, denk ik. Ten eerste zal ik het oude jaar niet meer zwanger uitzwaaien door het miskraam en dan het overlijden van mémé. Twee zaken die een grote impact hadden -en nog steeds hebben- op me. Misschien is het best dat 2007 ten einde is Een hoofdstuk om af te sluiten. 2008 kan dan volledig nieuw starten. Nieuw jaar, nieuwe job, nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling en nog iets totaal nieuws... maar dat is voor binnen een weekje, dan vertel ik meer. Ik heb me ook voorgenomen om een nieuwe weg in te slaan wat m'n eigen betreft. Meer zelfzekerheid proberen te krijgen, m'n zelfrespect heeft ook een ferme boost nodig en me eindelijk eens wat minder zorgen van een ander gaan aantrekken. Zou ik het kunnen, Menck?
Maar eerst morgen doorspartelen... dan zien we wel!
Voor velen is Kerst dé dag van het jaar. Een dag van liefde, licht, vreugde, gezellig tafelen en zoveel meer.
Kerst zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn, steeds gaan we herinnerd worden aan Kerst 2007. Vanmorgen om 11.30u overleed mijn grootmoeder na een strijd van enkele weken. Ze heeft gevochten, hard gevochten en ik ben fier op haar dat ze zo sterk wou zijn. Maar hoe hard je ook vecht, tegen zoiets machtigs zoals de dood kan je niks aanvangen. Ze werd 95 jaar, een leeftijd om U tegen te zeggen. Mensen zeggen "ze heeft haar tijd gehad". Tuurlijk, velen halen die leeftijd niet eens, we zijn dan ook blij dat ze zolang in ons midden was. Het neemt echter de pijn niet weg. Ik heb altijd schrik gehad van deze dag, omdat ik wist welke impact het zou hebben op me.
Mémé was zoveel als een mama voor mij. Ze was er altijd voor me. Na de scheiding van m'n ouders stond ze klaar voor me, ving me op in moeilijke tijden en steunde me. Iedere dag na schooltijd ging ik langs, dan waren er pannekoeken (waar ze voor gekend was), taartjes, koekjes of rijstpap. Was ze bij Louiza, Denise of Madeleintje, haar vriendinnen in de straat dan moest ik naar daar, want haar vriendinnen hadden dan ook een extra taartje mee voor mij. Na het overlijden van pépé sliep ik twee keer één maand bij haar in, om voor haar te zorgen. Ik vraag me nog steeds af wie er voor wie zorgde... Ik weet dat ik soms meer een dochter dan een kleinkind voor haar was en bepaalde familieleden hadden het daar niet makkelijk mee. Mémé trok haar daar niks van aan, als ik durfde een bezoekje overslaan door die reden, dan kreeg ik steevast onder m'n voeten. Ik denk aan m'n pa, hoe moet het voelen om je moeder die je al 57 jaar kent te verliezen? Waarschijnlijk denkt hij net zoals ik van "Het is genoeg geweest". Het enige dat ik wou is dat ze geen pijn had, dat verdiende ze niet... Vandaag kan ik enkel aan mémé denken en aan de herinneringen. Ik ruik de vers gesneden tomaten in de veranda, ik zie mezelf de erwtjes uit de grote, dikke bonen halen en ik proef zo op m'n tong de lekkerste papsaus van het hele land.
Na mijn huwelijk veranderde er niks, integendeel... Serge werd ook in haar hart gesloten. Toen wij zware problemen hadden hielp ze ons met raad en daad. Eigenlijk kan ik boeken vertellen over mijn mémé... maar ik doe het niet, dat zijn mijn herinneringen en die neemt niemand me af. Ik weet dat ze heel veel geheimpjes tussen ons mee neemt, diepe geheimen die ik enkel aan haar kwijt kon... en daar zit mijn grootste pijn, ik ben mijn vertrouwenspersoon kwijt...
Erg teleurgesteld in bepaalde zaken en mensen zocht en vond ik deze citaat. "Door weinig van anderen te verwachten spaart men zich veel teleurstelling"
Sedert maandag ga ik weer naar de bijeenkomsten van de Weight Watchers. Ik noem het niet diëten maar gezond leren eten. Tenslotte mag je alles eten en dit zelfs in redelijke porties. Zolang je maar rekening houdt met je aantal points dat je mag eten. In mijn geval 24 points, dat bereken je volgens je lengte, huidig gewicht, welk werk je doet en of je een mannetje of een vrouwtje bent. Als je bekijkt dat één boterham één point is, of een pistole'ke twee points dan mag je gerust weten dat ik regelmatig twee pistole'kes eet als ontbijt. Ik ontzeg me in principe niks, ik hou wel rekening met mijn points en dat is de "point". Groenten en fruit zijn nul points, behalve dan bv. erwten/snijbonen en een banaan (1 point). Pasta zijn vier points maar daar mag je een vrije portie van eten, in mijn geval; twee borden! Aardappelen zijn dan twee points en ook hier mag je een vrije portie benuttigen. Natuurlijk met vrije porties bedoelen ze, eten tot je een voldaan gevoel heb en niet tot je van tafel rolt! Er mag een snoep gegeten worden, meer dan één zelfs. Chips? Ok, doe maar. Enkel aan je points denken. Een eclair? Ja, dat mag... maar denk er aan, deze is baas over zes points!!! Om een verschil aan te tonen, of neen... net geen verschil. Een Danio heeft als pointswaarde: zes(!!!). Dus wat steek ik dan liever in mijn mond? Een eclair, gedomme!
Vorig jaar verloor ik acht kilo op die manier, jammer genoeg ben ik op momenten een hormoonbom door de fertiliteitsbehandelingen en krijg je daardoor vlot kilo's bij! Maar ik ga ervoor... samen met een vriendin ben ik supergemotiveerd. Onze coach is dan ons grootste voorbeeld! Hij verloor maar liefs 92 kilo met Weight Watchers. Ik kon m'n oren niet geloven. Nadien zelfs mijn ogen niet toen ik de foto's zag! Een superdikke jonge kerel, waar niemand aandacht zou aan besteden, zo'n type dat we bijna allen straal voorbij lopen... nu is hij een erg knappe man die zeker veel bekijks heeft. Een ware metamorfose... Het was begonnen als weddenschap en in twee jaar tijd behaalde hij dit resultaat. Daar heb ik ontzettend veel respect voor! Petje af... en enkel door gezond te leren eten!
Ik heb enkele dromen. Wie niet? De vraag is nu, wat doe ik er mee? Ga ik die dromen achterna? Laat ik ze varen of maak ik er mijn doel van? Ik wil ze achterna gaan, maar ik weet niet in hoeverre het een doel zal worden. Om een doel te bereiken heb je -volgens mij althans- meer nodig dan enkele wilde dromen. Geld bevoorbeeld, het grootste slijk der aarde. Zonder dat worden dromen meestal vernietigd, zo lijkt de mijne toch. Momenteel heb ik een eigen winkeltje van decoratie, geschenken en een klein aanbod tuinartikelen, in de zomer komt er nog perkgoed bij. Het ligt echter afgelegen en buiten de man in de straat, familie en vrienden zie ik geen kat. (Mijn teerbeminde viervoeters buitenbeschouwing gelaten.) Het knaagt, het knaagt héél erg. Ik zit bomvol goeie ideetjes, de artikelen worden steeds sfeervol uitgestald, de prijzen liggen volgens mijn huidig cliënteel prima en ik ben vriendelijk tegen (potentiële) klanten. Wat doe ik dan verkeerd? Sommige bronnen spreken van een te klein gamma. Kan ik inkomen, maar als de ruimte het niet toelaat uit te breiden dan tja... Afgelegen? Op 100m van een drukke baan, sedert vorige week hangt er nu een spandoek aan dit druk kruispunt. Wie weet brengt dit iets op. Alles zou ik doen om mijn droom, een leuk winkeltje met z'n talrijke bezoekers, te bekomen. Toch, het blijft evenzeer afhankelijk van de geldportemonnee. Zonder de nodige poen kan je niet investeren om verder te groeien. Zelfde probleem komt piepen bij de zaak van mijn man. Givaro "boert" goed, zeer goed maar ongelooflijk hoeveel er maar overblijft op het einde van de maand. Sociale lasten, BTW, belasting, verzekeringen, ziekenfonds, enz... het is ontzettend knokken. Steun van de overheid? Forget it!! Steun van de banken? No way!! Ik denk dat we een te kleine garnaal zijn. De reusachtige panden die uit de grond rijzen kan je niet meer tellen, een klant van ons (24 jaar) begon een splinternieuwe carwash. Miljoenen kost die zaak!!! Hij moet maar liefst 170(!!!) auto's per dag wassen om rendabel te zijn. Is dit leefbaar? Houdbaar? I don't think so!! Laat mij me dan maar mijn dromen hebben, denk ik dan. Enerzijds voel ik toch een steek... waarom zij wel en wij niet? Maken we er dan toch maar een doel van? Gisteren in de gietende regen en de bittere kou samen met mijn man een afsluiting helpen plaatsen. Het ging over 425m voor een sociale woningmaatschappij. Om 13.00u hebben we het opgegeven. Vingers versteven van de kou, wijzelf tot op onze huid doorweekt, tenen die ieder moment konden afbreken en alle goeie moed van 's morgens om keihard te werken was meegespoeld met de regen in één of ander rioolputje. Waarom doen we het in godsnaam? Krijgen we daardoor meer respect? Worden we ervoor gewaardeerd? Neen, integendeel, een snauw dat de werken niet tijdig klaar zijn of ze smeken voor een extra percentje korting, "want het leven is zo duur, Meneer". Op een bureeltje werken of in een winkel verkoopstertje spelen zou het zo veel makkelijker maken, denken we dan. Echter, doe dit karwei in de zomer en we genieten, echt... puur genieten om in de zon te mogen werken terwijl de bureaupietjes zuchtend buitenkijken naar de tuinman die in de zon zijn werk doet. Toen we 's avonds -nog steeds bibberend van de kou- in ons bed kropen bekroop ons een warm gevoel. Samen knokken we verder, samen.... zolang we samen kunnen werken, samen kunnen opbouwen en samen -cliché, I know- gelukkig zijn dan komt die droom er ooit want we maakten er onbewust een doel van. Ooit... onthoud mijn woorden!
Het is nu éénmaal zo dat mensen vlug denken dat je pijn en verdriet over zijn eens je weer normaal doet. Ik neem het hen ook niet kwalijk. Hun leven gaat verder, ze denken nog wel aan ons... zien ons lachen of gek doen en redeneren dan van "oef, ze zijn erover". Enkel erg close vrienden weten dat ik veel maskertjes heb (in andere omstandigheden ook). Gisteren sneuvelde al ééntje in het bijzijn van dierbare vrienden. Ben gisterenavond laat beginnen huilen en huilen en 't blijft maar komen, ook nu nog. Ik was erin geslaagd sedert vrijdag niet meer te wenen, maar ja.. dan is er nu de klop, dus wenen ophouden is ook geen remedie. We zijn nu 3 weken later en ik had gedacht (lees gehoopt) dat de pijn al veel minder zou, maar ja... Ik weet niet hoe ik me moet voelen of gedragen. Hoe willen anderen dat ik me gedraag? Ik weet het allemaal niet... Ik weet enkel dat ik het zwanger zijn mis, het idee en gevoel dat ons kindje groeide in m'n buik mis ik ontzettend. Het is leeg vanbinnen... letterlijk en figuurlijk.
Maar voor m'n vrienden en dierbaren probeer ik rechtop te blijven, ondanks dat ik me een wrak voel. Ze verdienen beter dan een Antje dat neerslachtig is....
... want we zijn ons kindje kwijt. 10 september staat genoteerd als zwarte dag in ons gezin. Ik kreeg gisteren een miskraam. Misschien dat ik later meer uitleg geef, maar nu even niet.
Bedankt aan de mensen die ons deze nacht -en nog steeds- gesteund hebben. We hebben het nodig...
Ik ben moe. Niet gewoon moe, maar ontzettend moe. Ik weet het, het zijn de geneugten van het zwanger zijn.
Toch erger ik me er aan. Ik steek s morgens een was in de machine en s avonds kom ik tot het besef dat die was nog steeds nat in de wasmachine zit. Zo muf als iets. Iets wat ik trouwens erg haat is dat een oorspronkelijk lekker geurende was muf begint te ruiken, dan was ik ze opnieuw en soms nog eens. Schandalig van mezelf. De kids staan op en roepen al van ver maaaaaaaaaa, k heb geen onderbroeken meer Shit denk ik dan, doe één aan van je broer reageer ik meestal met schaamrood op mijn wangen. Ach, ik steek het op het moe zijn maar in feite ben ik geen typische huisvrouw. Ik kan geen patatten op tijd klaar hebben, want ik schil niet graag die dingen dus stel ik het uit tot ik mijn Meneer de oprit zie oprijden. Dan grijp ik naar een pak pasta (Barilla, de beste) of naar enkele zakjes rijst en maak ik vlugvlug iets klaar. Wat ik ook altijd vergeet is vlees uit de diepvries te halen, de microgolf draait hier soms overuren om een klomp vlees te ontdooien tot vijf hamburgers. t Is best wel erg met me gesteld. Ik maak liever websites, sta liefst in mijn shop van alles en nog wat te verkopen en kan me uren bezighouden met paperassen maar laat me geen huishouden runnen. Het loopt altijd in het honderd. Kan je geloven dat ik het dus ontzettend getroffen heb met mijn nieuwe man (t is nog dezelfde van vroeger maar je snapt me wel)? Hij is verzot op koken, joepiejeij. Enkel als hij laat doorwerkt is het mijn beurt en dan probeer ik mijn uiterste best te doen om treffelijk eten op tafel te krijgen. Hela, pas op mijn eten is altijd lekker, daar niet van maar ja *zucht*
Ik verdenk mezelf ervan gewoon een mens te zijn zonder karakter. In plaats van s morgens mijn taken te doen zoals het hoort. Neen, eerste werk is computer aansteken, fora en blogstukjes overlopen en blijven plakken. Het is nu niet dat ik geen klop doe, hé. De kids gewassen, gepakt en gezakt 5 km verder naar school brengen. Dagelijks één à twee keer stofzuigen, om de twee dagen stof afnemen, badkamer dagelijks opruimen want die pagadders steken soms wat uit. Ik zorg ervoor dat iedereen hier altijd gestreken kledij aan heeft, er hangt dus nooit een gerimpeld t-shirt aan hun lijf, mijn planten krijgen op tijd en stond water en de ramen krijgen ook regelmatig hun beurt. Ik mag ook niet vergeten dat de shop ook klanten heeft die bediend moeten worden. Tegen 15.45u is het dan alweer tijd om de kids af te halen van school. Eigenlijk zijn mijn dagen best wel gevuld als ik het zo lees.
Zie ik nu alles van mezelf lui in? Of zijn het scenarios van ieder huishouden waarbij een moeder twijfelt aan haar eigen kunnen? Het kan ook zijn dat ik begin te beseffen dat er nog een baby op komst is, iets waar we al drie jaar van dromen. Nu het zover is begin ik weer te doemdenken.
Ge ziet het, geen karakter om mij voluit te geven en positief te denken. Stom
Het "Sama-Park" ligt in het centrum van de streek "Baix Camp" in de provincie Tarragona. Het is omgeven door hazelnoot- en amandelbomen, perzik-, olijfbomen en wijngaarden. Het ligt tussen de gemeenten Cambrils en Montbrió del Camp, op 90 m boven de zeespiegel en op 5 km van de kust, tussen de riviertjes Alforja en Riudecanyes. Salvador Samá y Torrens (1861-1933), markies, was de stichter en promotor. Het park bewaart de romantische sfeer der laatste jaren van het Spaanse koloniale tijdperk. De markies wilde de exotische sfeer van Cuba hier overbrengen. Hij gaf de bekende landschapsarchitect José Fontseré y Mestres, de opdracht het park te ontwerpen. Deze architect heeft samen met Antonio Gaudi ook de grote waterpartij in het Gaudi-park te Barcelona ontworpen. Met de aanleg van het Sama-park werd in 1881 begonnen. In dit park liet de markies verschilende constructies en kooien voor zijn particuliere dierentuin bouwen. De dierentuin lag rond de botanische tuin en was opgetrokken in dezelfde stijl als de rest van alle bouwwerken, d.w.z. uit kalksteen. Gedurende de Spaanse burgeroorlog verdwenen de dieren, doch de meeste bouwwerken zijn gespaard gebleven. Het "huis"en het meer vormen het zwaartepunt in het Sama-park. Daarna komen de speciale bouwwerken en vooral de toren die je reeds van ver ziet staan. De ommuurde oppervlakte bedraagt 14 ha. Het hoofdpad wordt gevormd door 2 rijen platanen van meer dan 20 m hoog. Vooraleer men aan het meer komt zie je pijnbomen van meer dan 20 m hoog. Het prachtige meer heeft een oppervlakte van 1 ha. In het meer zijn 3 eilandjes die kunnen bereikt worden via gemetste en als boomstammen lijkende bruggetjes. Op het centrale eiland staat een prachtige rotsheuvel met binnenin een aanlegsteiger. Een uitkijktoren bekroont het geheel. Op het eiland naast de brug staat een zeer zeldzame boom. Zijn wortels groeien en leven in het water. Het water van het meer komt via een kanaal en een ingenieus pompsysteem met tal van watervallen. Het komt uit een ondergronds reservoir op zo'n 5 km diepte. Het water wordt ook gebruikt voor besproeiïng van de planten en bomen. Zonder deze bron zou het bestaan van het Sama-Park onmogelijk zijn.
De enkelingen die mijn blog lezen kenden onze zwangerschapswens via mijn dagboek van hoop. Erg voorzichtig laat ik jullie weten dat na 31 maanden proberen, waarvan 24 maanden in de medische mallemolen het eindelijk prijs is. Er komt een nieuwe spruit in ons gezin.
Helemaal gek ben ik van hun nieuwste single: Hey There Delilah Ik herken erg veel Milow in hun stem, de muziekgenre gaat er ook helemaal naar toe.
De band werd in 1997 opgericht door Tom Higgenson, Dave Tirio, Steve Mast en Ken Fletcher. Maar ondertussen zijn Steve Mast en Ken Fletcher uit de band gestapt en vervangen door Mike Retondo ,De'Mar Hamilton en Tim Lopez.
Hun eerste volledige album "Come On Over" werd in 2000 gereleased. Voor deze tijd hadden ze slechts succes met enkele losse nummers. Na dit debuutalbum volgden er nog 3 alsook een EP en enkele singles. Voor de moment tourt de band rond met andere bands in hetzelfde muziekgenre.
Bestaat een vriendschap die alles overleefd echt? Of is het een utopie?
Ik voel me klote. Niet gedacht dat het me zo ging raken, maar ja... ik ben dan ook een emo-mens. Aangezien het mij raakt dan wil dit zeggen dat die mensen iets voor me betekenden, anders zou het mij niks doen.
Hoe komt het dat je enkel als het te laat is, inziet dat het er zat aan te komen? Dat er gewoon geprofiteerd werd van je goedheid? Iedereen zag het en zei het me, maar neen... de ongelovige Yazoo wist beter. Et voila, ze moet het weer eerst aan de lijve ondervinden.
Ik vond een gedicht op internet die ik zo toepasselijk vind.
Eerlijk zijn..
Eerlijk zijn is moeilijk Eerlijk zijn is raar Eerlijk zijn is ook niet leuk Maar eerlijk zijn is waar
Als je eens niet eerlijk bent En lekker staat te liegen Is dat heus niet leuk voor hen Je loopt ze te bedriegen
En met hen bedoel ik dan Dat stelletje; je vrienden Was een leugen nu wel ècht Iets wat zij verdienden?
Dus om vrienden te krijgen En ze ook te hou'en Moet je toch vaak eerlijk zijn Dan wek je wèl vertrouwen
Mijn man en ik hebben beslist om nog éénmaal een baby ter wereld te brengen. Leuk zal je denken, en dat is ook zo maar er komt bij ons het één en ander aan te pas.
Die beslissing kwam er na wekenlang nadenken over de voor- en nadelen en tja... ik geef toe, veel voordelen kan ik niet opsommen! Nadelen daarentegen in overvloed, een auto die veel te klein zal zijn, een slaapkamer te kort, opnieuw pampers, 's nachts opstaan voor een krijsende baby, op tijd en stond melk, fruitpap, patatjes... Maar weegt dit op tegen een baby die ruikt naar Switsal, die kirrende geluidjes maakt, die je lief aankijkt, een ukkepuk die voor het eerst mama of papa zegt? Vergeet je dan niet alle nadelen? Ja, wij gaan die vergeten! 100% zeker. Toch zijn er dingen die me tegenhouden. Wat zullen mijn ouders zeggen bijvoorbeeld? Wat gaan de mensen denken? Zullen ze niet denken van "was 3 niet genoeg?" Gaan mensen het niet onverantwoord vinden in deze tijd van ellende, miserie en oorlog? Maar ik kan mijn gevoelens toch niet opzij schuiven om wat de mensen denken? Na jarenlange zorgen, ongerustheid en tegenslagen zien we licht aan het einde van die lange tunnel... Eindelijk krijg ik de kans een kind ter wereld te brengen zonder zorgen en ik wil ze grijpen met beide handen! Niets houdt me - of ons beter gezegd - tegen... Of toch wel?? Een sterilisatie kan dus inderdaad een zwangerschap tegenhouden! Wat met mijn buikwandcorrectie van enkele jaren geleden?
Ach, ik laat jullie mee genieten van een soort dagboek waarin je onze gevoelens, meningen, tegenslagen, vreugdedansen, enz.... kunt lezen.
Via deze link kan je m'n dagboek volgen en schrik niet, ik ben gestart op 15 december 2004. Wie interesse heeft om eens te lezen, begin dan onderaan.
