Het leven is als een regenboog. Buien en zonneschijn zijn allebei nodig om het kleur te geven.
13-11-2007
Dromen
Ik heb enkele dromen. Wie niet? De vraag is nu, wat doe ik er mee? Ga ik die dromen achterna? Laat ik ze varen of maak ik er mijn doel van? Ik wil ze achterna gaan, maar ik weet niet in hoeverre het een doel zal worden. Om een doel te bereiken heb je -volgens mij althans- meer nodig dan enkele wilde dromen. Geld bevoorbeeld, het grootste slijk der aarde. Zonder dat worden dromen meestal vernietigd, zo lijkt de mijne toch. Momenteel heb ik een eigen winkeltje van decoratie, geschenken en een klein aanbod tuinartikelen, in de zomer komt er nog perkgoed bij. Het ligt echter afgelegen en buiten de man in de straat, familie en vrienden zie ik geen kat. (Mijn teerbeminde viervoeters buitenbeschouwing gelaten.) Het knaagt, het knaagt héél erg. Ik zit bomvol goeie ideetjes, de artikelen worden steeds sfeervol uitgestald, de prijzen liggen volgens mijn huidig cliënteel prima en ik ben vriendelijk tegen (potentiële) klanten. Wat doe ik dan verkeerd? Sommige bronnen spreken van een te klein gamma. Kan ik inkomen, maar als de ruimte het niet toelaat uit te breiden dan tja... Afgelegen? Op 100m van een drukke baan, sedert vorige week hangt er nu een spandoek aan dit druk kruispunt. Wie weet brengt dit iets op. Alles zou ik doen om mijn droom, een leuk winkeltje met z'n talrijke bezoekers, te bekomen. Toch, het blijft evenzeer afhankelijk van de geldportemonnee. Zonder de nodige poen kan je niet investeren om verder te groeien. Zelfde probleem komt piepen bij de zaak van mijn man. Givaro "boert" goed, zeer goed maar ongelooflijk hoeveel er maar overblijft op het einde van de maand. Sociale lasten, BTW, belasting, verzekeringen, ziekenfonds, enz... het is ontzettend knokken. Steun van de overheid? Forget it!! Steun van de banken? No way!! Ik denk dat we een te kleine garnaal zijn. De reusachtige panden die uit de grond rijzen kan je niet meer tellen, een klant van ons (24 jaar) begon een splinternieuwe carwash. Miljoenen kost die zaak!!! Hij moet maar liefst 170(!!!) auto's per dag wassen om rendabel te zijn. Is dit leefbaar? Houdbaar? I don't think so!! Laat mij me dan maar mijn dromen hebben, denk ik dan. Enerzijds voel ik toch een steek... waarom zij wel en wij niet? Maken we er dan toch maar een doel van? Gisteren in de gietende regen en de bittere kou samen met mijn man een afsluiting helpen plaatsen. Het ging over 425m voor een sociale woningmaatschappij. Om 13.00u hebben we het opgegeven. Vingers versteven van de kou, wijzelf tot op onze huid doorweekt, tenen die ieder moment konden afbreken en alle goeie moed van 's morgens om keihard te werken was meegespoeld met de regen in één of ander rioolputje. Waarom doen we het in godsnaam? Krijgen we daardoor meer respect? Worden we ervoor gewaardeerd? Neen, integendeel, een snauw dat de werken niet tijdig klaar zijn of ze smeken voor een extra percentje korting, "want het leven is zo duur, Meneer". Op een bureeltje werken of in een winkel verkoopstertje spelen zou het zo veel makkelijker maken, denken we dan. Echter, doe dit karwei in de zomer en we genieten, echt... puur genieten om in de zon te mogen werken terwijl de bureaupietjes zuchtend buitenkijken naar de tuinman die in de zon zijn werk doet. Toen we 's avonds -nog steeds bibberend van de kou- in ons bed kropen bekroop ons een warm gevoel. Samen knokken we verder, samen.... zolang we samen kunnen werken, samen kunnen opbouwen en samen -cliché, I know- gelukkig zijn dan komt die droom er ooit want we maakten er onbewust een doel van. Ooit... onthoud mijn woorden!
Het is nu éénmaal zo dat mensen vlug denken dat je pijn en verdriet over zijn eens je weer normaal doet. Ik neem het hen ook niet kwalijk. Hun leven gaat verder, ze denken nog wel aan ons... zien ons lachen of gek doen en redeneren dan van "oef, ze zijn erover". Enkel erg close vrienden weten dat ik veel maskertjes heb (in andere omstandigheden ook). Gisteren sneuvelde al ééntje in het bijzijn van dierbare vrienden. Ben gisterenavond laat beginnen huilen en huilen en 't blijft maar komen, ook nu nog. Ik was erin geslaagd sedert vrijdag niet meer te wenen, maar ja.. dan is er nu de klop, dus wenen ophouden is ook geen remedie. We zijn nu 3 weken later en ik had gedacht (lees gehoopt) dat de pijn al veel minder zou, maar ja... Ik weet niet hoe ik me moet voelen of gedragen. Hoe willen anderen dat ik me gedraag? Ik weet het allemaal niet... Ik weet enkel dat ik het zwanger zijn mis, het idee en gevoel dat ons kindje groeide in m'n buik mis ik ontzettend. Het is leeg vanbinnen... letterlijk en figuurlijk.
Maar voor m'n vrienden en dierbaren probeer ik rechtop te blijven, ondanks dat ik me een wrak voel. Ze verdienen beter dan een Antje dat neerslachtig is....
... want we zijn ons kindje kwijt. 10 september staat genoteerd als zwarte dag in ons gezin. Ik kreeg gisteren een miskraam. Misschien dat ik later meer uitleg geef, maar nu even niet.
Bedankt aan de mensen die ons deze nacht -en nog steeds- gesteund hebben. We hebben het nodig...
Ik ben moe. Niet gewoon moe, maar ontzettend moe. Ik weet het, het zijn de geneugten van het zwanger zijn.
Toch erger ik me er aan. Ik steek s morgens een was in de machine en s avonds kom ik tot het besef dat die was nog steeds nat in de wasmachine zit. Zo muf als iets. Iets wat ik trouwens erg haat is dat een oorspronkelijk lekker geurende was muf begint te ruiken, dan was ik ze opnieuw en soms nog eens. Schandalig van mezelf. De kids staan op en roepen al van ver maaaaaaaaaa, k heb geen onderbroeken meer Shit denk ik dan, doe één aan van je broer reageer ik meestal met schaamrood op mijn wangen. Ach, ik steek het op het moe zijn maar in feite ben ik geen typische huisvrouw. Ik kan geen patatten op tijd klaar hebben, want ik schil niet graag die dingen dus stel ik het uit tot ik mijn Meneer de oprit zie oprijden. Dan grijp ik naar een pak pasta (Barilla, de beste) of naar enkele zakjes rijst en maak ik vlugvlug iets klaar. Wat ik ook altijd vergeet is vlees uit de diepvries te halen, de microgolf draait hier soms overuren om een klomp vlees te ontdooien tot vijf hamburgers. t Is best wel erg met me gesteld. Ik maak liever websites, sta liefst in mijn shop van alles en nog wat te verkopen en kan me uren bezighouden met paperassen maar laat me geen huishouden runnen. Het loopt altijd in het honderd. Kan je geloven dat ik het dus ontzettend getroffen heb met mijn nieuwe man (t is nog dezelfde van vroeger maar je snapt me wel)? Hij is verzot op koken, joepiejeij. Enkel als hij laat doorwerkt is het mijn beurt en dan probeer ik mijn uiterste best te doen om treffelijk eten op tafel te krijgen. Hela, pas op mijn eten is altijd lekker, daar niet van maar ja *zucht*
Ik verdenk mezelf ervan gewoon een mens te zijn zonder karakter. In plaats van s morgens mijn taken te doen zoals het hoort. Neen, eerste werk is computer aansteken, fora en blogstukjes overlopen en blijven plakken. Het is nu niet dat ik geen klop doe, hé. De kids gewassen, gepakt en gezakt 5 km verder naar school brengen. Dagelijks één à twee keer stofzuigen, om de twee dagen stof afnemen, badkamer dagelijks opruimen want die pagadders steken soms wat uit. Ik zorg ervoor dat iedereen hier altijd gestreken kledij aan heeft, er hangt dus nooit een gerimpeld t-shirt aan hun lijf, mijn planten krijgen op tijd en stond water en de ramen krijgen ook regelmatig hun beurt. Ik mag ook niet vergeten dat de shop ook klanten heeft die bediend moeten worden. Tegen 15.45u is het dan alweer tijd om de kids af te halen van school. Eigenlijk zijn mijn dagen best wel gevuld als ik het zo lees.
Zie ik nu alles van mezelf lui in? Of zijn het scenarios van ieder huishouden waarbij een moeder twijfelt aan haar eigen kunnen? Het kan ook zijn dat ik begin te beseffen dat er nog een baby op komst is, iets waar we al drie jaar van dromen. Nu het zover is begin ik weer te doemdenken.
Ge ziet het, geen karakter om mij voluit te geven en positief te denken. Stom
Het "Sama-Park" ligt in het centrum van de streek "Baix Camp" in de provincie Tarragona. Het is omgeven door hazelnoot- en amandelbomen, perzik-, olijfbomen en wijngaarden. Het ligt tussen de gemeenten Cambrils en Montbrió del Camp, op 90 m boven de zeespiegel en op 5 km van de kust, tussen de riviertjes Alforja en Riudecanyes. Salvador Samá y Torrens (1861-1933), markies, was de stichter en promotor. Het park bewaart de romantische sfeer der laatste jaren van het Spaanse koloniale tijdperk. De markies wilde de exotische sfeer van Cuba hier overbrengen. Hij gaf de bekende landschapsarchitect José Fontseré y Mestres, de opdracht het park te ontwerpen. Deze architect heeft samen met Antonio Gaudi ook de grote waterpartij in het Gaudi-park te Barcelona ontworpen. Met de aanleg van het Sama-park werd in 1881 begonnen. In dit park liet de markies verschilende constructies en kooien voor zijn particuliere dierentuin bouwen. De dierentuin lag rond de botanische tuin en was opgetrokken in dezelfde stijl als de rest van alle bouwwerken, d.w.z. uit kalksteen. Gedurende de Spaanse burgeroorlog verdwenen de dieren, doch de meeste bouwwerken zijn gespaard gebleven. Het "huis"en het meer vormen het zwaartepunt in het Sama-park. Daarna komen de speciale bouwwerken en vooral de toren die je reeds van ver ziet staan. De ommuurde oppervlakte bedraagt 14 ha. Het hoofdpad wordt gevormd door 2 rijen platanen van meer dan 20 m hoog. Vooraleer men aan het meer komt zie je pijnbomen van meer dan 20 m hoog. Het prachtige meer heeft een oppervlakte van 1 ha. In het meer zijn 3 eilandjes die kunnen bereikt worden via gemetste en als boomstammen lijkende bruggetjes. Op het centrale eiland staat een prachtige rotsheuvel met binnenin een aanlegsteiger. Een uitkijktoren bekroont het geheel. Op het eiland naast de brug staat een zeer zeldzame boom. Zijn wortels groeien en leven in het water. Het water van het meer komt via een kanaal en een ingenieus pompsysteem met tal van watervallen. Het komt uit een ondergronds reservoir op zo'n 5 km diepte. Het water wordt ook gebruikt voor besproeiïng van de planten en bomen. Zonder deze bron zou het bestaan van het Sama-Park onmogelijk zijn.
De enkelingen die mijn blog lezen kenden onze zwangerschapswens via mijn dagboek van hoop. Erg voorzichtig laat ik jullie weten dat na 31 maanden proberen, waarvan 24 maanden in de medische mallemolen het eindelijk prijs is. Er komt een nieuwe spruit in ons gezin.
Helemaal gek ben ik van hun nieuwste single: Hey There Delilah Ik herken erg veel Milow in hun stem, de muziekgenre gaat er ook helemaal naar toe.
De band werd in 1997 opgericht door Tom Higgenson, Dave Tirio, Steve Mast en Ken Fletcher. Maar ondertussen zijn Steve Mast en Ken Fletcher uit de band gestapt en vervangen door Mike Retondo ,De'Mar Hamilton en Tim Lopez.
Hun eerste volledige album "Come On Over" werd in 2000 gereleased. Voor deze tijd hadden ze slechts succes met enkele losse nummers. Na dit debuutalbum volgden er nog 3 alsook een EP en enkele singles. Voor de moment tourt de band rond met andere bands in hetzelfde muziekgenre.
Bestaat een vriendschap die alles overleefd echt? Of is het een utopie?
Ik voel me klote. Niet gedacht dat het me zo ging raken, maar ja... ik ben dan ook een emo-mens. Aangezien het mij raakt dan wil dit zeggen dat die mensen iets voor me betekenden, anders zou het mij niks doen.
Hoe komt het dat je enkel als het te laat is, inziet dat het er zat aan te komen? Dat er gewoon geprofiteerd werd van je goedheid? Iedereen zag het en zei het me, maar neen... de ongelovige Yazoo wist beter. Et voila, ze moet het weer eerst aan de lijve ondervinden.
Ik vond een gedicht op internet die ik zo toepasselijk vind.
Eerlijk zijn..
Eerlijk zijn is moeilijk Eerlijk zijn is raar Eerlijk zijn is ook niet leuk Maar eerlijk zijn is waar
Als je eens niet eerlijk bent En lekker staat te liegen Is dat heus niet leuk voor hen Je loopt ze te bedriegen
En met hen bedoel ik dan Dat stelletje; je vrienden Was een leugen nu wel ècht Iets wat zij verdienden?
Dus om vrienden te krijgen En ze ook te hou'en Moet je toch vaak eerlijk zijn Dan wek je wèl vertrouwen
Mijn man en ik hebben beslist om nog éénmaal een baby ter wereld te brengen. Leuk zal je denken, en dat is ook zo maar er komt bij ons het één en ander aan te pas.
Die beslissing kwam er na wekenlang nadenken over de voor- en nadelen en tja... ik geef toe, veel voordelen kan ik niet opsommen! Nadelen daarentegen in overvloed, een auto die veel te klein zal zijn, een slaapkamer te kort, opnieuw pampers, 's nachts opstaan voor een krijsende baby, op tijd en stond melk, fruitpap, patatjes... Maar weegt dit op tegen een baby die ruikt naar Switsal, die kirrende geluidjes maakt, die je lief aankijkt, een ukkepuk die voor het eerst mama of papa zegt? Vergeet je dan niet alle nadelen? Ja, wij gaan die vergeten! 100% zeker. Toch zijn er dingen die me tegenhouden. Wat zullen mijn ouders zeggen bijvoorbeeld? Wat gaan de mensen denken? Zullen ze niet denken van "was 3 niet genoeg?" Gaan mensen het niet onverantwoord vinden in deze tijd van ellende, miserie en oorlog? Maar ik kan mijn gevoelens toch niet opzij schuiven om wat de mensen denken? Na jarenlange zorgen, ongerustheid en tegenslagen zien we licht aan het einde van die lange tunnel... Eindelijk krijg ik de kans een kind ter wereld te brengen zonder zorgen en ik wil ze grijpen met beide handen! Niets houdt me - of ons beter gezegd - tegen... Of toch wel?? Een sterilisatie kan dus inderdaad een zwangerschap tegenhouden! Wat met mijn buikwandcorrectie van enkele jaren geleden?
Ach, ik laat jullie mee genieten van een soort dagboek waarin je onze gevoelens, meningen, tegenslagen, vreugdedansen, enz.... kunt lezen.
Via deze link kan je m'n dagboek volgen en schrik niet, ik ben gestart op 15 december 2004. Wie interesse heeft om eens te lezen, begin dan onderaan.
Het is zo'n dag dat ik de behoefte heb om te schrijven maar gewoon geen letter uit mijn toetsenbord krijg. Waarover schrijf je op een blog? Ik denk niet dat het iemand interesseert dat mijn hond vlak voor mijn voeten een drol achterliet en dat ik acrobatentoeren moest doen om er net niet in te trappen. Het was natuurlijk leuker lezen geweest indien ik er wel had ingetrapt, hoe zou jezelf zijn? Mijn 3 zonen slapen nog, ook niet zo interessant om te vermelden. Eens ze wakker zijn valt er veel meer te vermelden, alleen ontbreekt me dan de tijd én moed om op mijn gemak wat te typen. Eigenlijk kan ik nu al voorspellen hoe het opstaan van de drie zonen zal verlopen. De oudste van dertien jaar -maar bijna een kop groter dan ik- zal na lang zagen van mijnentwege opstaan en al pruttelend een goeiemorgen mompelen op weg naar de badkamer om de prut uit zijn ogen te wrijven. Niet wassen, want je zou wel eens allergisch kunnen zijn aan water op een dag. De clearasil voor zijn puistjes blijft soms dagen onaangeroerd staan terwijl hij klaagt dat er weer een joekel van een bijna openbarstende zweer op zijn voorhoofd prijkt. De twee jongsten die samen slapen in zo'n piepend stapelbed gaan ruziënd opstaan, elkaar de huid vol schelden om de éne rapper op het toilet zat en opeens (langdurig) moet kakken terwijl de andere héél dringend moet plassen. Aan de ontbijttafel, nu ja... ontbijttafel, verwacht daar geen uitgebreid aanbod op. Het blijft bij een -naar amoniak riekende- eierkoek van de woensdagmarkt voor mij en voor hen cornflakes. Cornflakes waarin een prul van speelgoed moet zitten bij de aankoop, anders zijn het geen lekkere. Tevens die cornflakes die enkel mogen gegeten worden met één soeplepel melk, anders zijn ze niet lekker. Ook die cornflakes die je niet meer mag opeten na vijf minuten in melk te liggen dobberen, dan zijn ze zacht en ook niet meer lekker. Duh... en straks loop ik er weer in als ik boodschappen doe en het breeeeeeeed gamma van "gezonde" cornflakes sta te bekijken op zoek naar een doos met leuk speelgoed in, want dat vinden ze nu zo leuk! Nu, ik wijk af. Aan die ontbijttafel gaan ze al sakkeren omdat de jongste over de helft van zijn tafelgedeelte zit en teveel plaats inneemt. De tweede zal steen en been klagen omdat ik weeral eens te veel melk in zijn kom goot terwijl hij dat iedere dag zegt dat er maar één soeplepel in mag. Hij zal dus een half uur nodig hebben om te stoppen met klagen en dan een half uur om die zachte brij op te eten. Van de oudste kan ik niet veel zeggen aan het ontbijt, voorbeeldige jongen... zei ik al dat hij erg veel gelijkenissen met mij vertoond? Van mijn teerbeminde echtgenoot kan ik niet veel zeggen, die is al weg en door de prut in mijn ogen zag ik héél waarschijnlijk de prut in zijn ogen niet toen hij de deur uitging. Dus je ziet, veel interessants valt er niet te vermelden, we zijn een doorsnee gezin met doorsnee kinderen, doorsnee problemen en doorsnee zorgen.
Ik vergat onze doorsnee gelukkige momenten te vermelden.
De opvolger van Grace Kelly vind ik eveneens supergoed, hoewel ik er zeker van ben dat de meningen over deze single nogal verdeeld zijn. Trouwens: zopas gelezen op Wikipedia, Mika heeft een groot stembereik van 5 octaven.
Deze single van Mika van ik dan gewoon zalig, waarschijnlijk omdat ik zo'n "big girl" ben. In momenten hoor je hier duidelijk net de stem van Freddie Mercury.
Ja, we waren in Spanje. En we hebben het geweten. De eerste bosbranden van het jaar in een niet zo héél gekend dorp Montroig Del Camp en wij... meng dit samen en je krijgt een spannende reis.
We brachten 8 dagen door in Spanje, de streek van Tarragona meerbepaald. Onze eerste reis in ons 15 jarig huwelijk. We hebben genoten, dames en heren... echt genoten! Serge denkt erover na om te verhuizen, de Spaanse zon bracht wat teweeg bij hem. Nu ja, jaren terug voor we kinderen hadden wou hij ook naar het buitenland trekken, doch ik hield hem tegen. Eerlijk is eerlijk, ik heb er al spijt van gehad. Door de kids durf ik dit niet (meer) aan. Hun vriendjes, de (weinige) familie waar ze toch naar op kijken en vooral de taal... Hoe staan medebloggers daar tegenover? Durven jullie zo'n verhuis aan?
Deflo kan je boeken doen lezen zonder adempauze. Zijn schrijfstijl vraagt naar meer, je wil blijven lezen en je velangd telkens naar een nieuwe uitgave. Een aanrader voor de lezers onder ons!
Yep, eveneens vergeten op de Top 10 dat ik instuurde naar Menck.
I hate the world today You're so good to me I know but I can't change Tried to tell you But you look at me like maybe I'm an angel underneath Innocent and sweet Yesterday I cried Must have been relieved to see The softer side I can understand how you'd be so confused I don't envy you I'm a little bit of everything All rolled into one
Chorus: I'm a bitch, I'm a lover I'm a child, I'm a mother I'm a sinner, I'm a saint I do not feel ashamed I'm your hell, I'm your dream I'm nothing in between You know you wouldn't want it any other way
So take me as I am This may mean You'll have to be a stronger man Rest assured that When I start to make you nervous And I'm going to extremes Tomorrow I will change And today won't mean a thing
Chorus
Just when you think, you got me figured out The season's already changing I think it's cool, you do what you do And don't try to save me
Chorus
I'm a bitch, I'm a tease I'm a goddess on my knees When you hurt, when you suffer I'm your angel undercover I've been numb, I'm revived Can't say I'm not alive You know I wouldn't want it any other way
Opnieuw een heel mooi liedje dat ik met jullie wil delen. Milow was voor mij onbekend, vanaf nu wil ik hem wel leren kennen... zijn muziek althans. Op 31 maart 2007 kan je hem aan het werk zien in Ardooie voor slechts 5 in voorverkoop of 7 de avond zelf! Ik ben fier dat hij een Belg is.
11 september 2005, een memorabele dag, voor mij toch. Toen kwam Darshan in ons leven. Hij is een Berner Sennenhond. Ons Loulou -een Shih Tsu- was te vroeg overleden, het afscheid heeft me ontzettend pijn gedaan en ik had me voorgenomen om nooit geen honden meer in huis te nemen. De pijn was te erg... Doch, de tijd gaat voorbij en je mist die derde hond. Ja, je leest het goed, wij hadden 3 honden tot Loulou overleed. Mijn man overhalen was geen grote klus, wat meelijwekkende bekken trekken en 't was in de sjakos. Hij had enkel één eis, ik wou namelijk een grote hond in plaats van een schoothondje en dan nog het liefst een Golden Retriever maar daar stak hij dan weer een stokje voor. Het moest en zou een Berner Sennen worden. Zo'n ras of niks. De keuze lag bij mij. Dilemma... Tot ik een puppie mocht aanschouwen van een Berner... man man man, v e r s c h r i k k e l i j k prachtig. Ik was verkocht en de puppie eveneens.
Zo brachten we die bewuste 911 een nieuwe pup mee naar huis. Niet ondoordacht want ik had al ontzettend veel site's bekeken van dat ras en wist dat ze erg groot worden, goed kunnen eten, veel beloop nodig hebben, enz...
Verliefd, ja.. zo kan je het noemen. Ik was van slag verliefd op onze pup. We noemden hem Darshan, naar mijn favoriete wierook. We reden onmiddellijk naar onze beste Menck om hem te tonen, nog iemand die er gek op was. Ons geluk was van korte duur. Maandagnacht deden we geen oog dicht, Darshan had constant diarree en liep voortdurend te braken. Een slok water kon hij niet binnenhouden. Zo triestig om aan te zien, vanbinnen was ik verscheurd want ik had al weer rampscenario's in gedachten. (Hollywood zou jodelen met zo'n scenarist zoals ik.) Dinsdagmorgen reden we stante pede naar de dierenarts en ze vreesde -neen, ze was het bijna 100% zeker- parvo of de katteziekte. Erg dodelijk dus en 't was al erg gesteld met hem. Huilend lieten we hem bij de dierenarts achter om aan het infuus te liggen. Ik belde drie keer per dag om te informeren naar z'n toestand. De lusteloze pup was na twee dagen weer springlevend. Groot jolijt toen we hem weer mee naar huis namen. Vrolijk kwispelend bleef hij twee dagen... en dan? Weer naar af, braken en diarree. Terug een ritje naar de dierenarts om daar te horen dat hij hervallen was, blijkbaar teveel bacteriën in zijn teer lichaampje. Ze gaf Darshan geen kans meer maar ze wou het proberen. Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb kaarsen gebrand, de engelen aangesproken, gehuild, geschreeuwd dat ik niet opnieuw mijn hond wou verliezen, dat kon ik niet opnieuw aan. Onmiddellijk had ik een band met Darshan, hij was mijn hond die mij onvoorwaardelijke liefde gaf in die luttele 5 dagen. Drie dagen verbleef hij bij de dierenarts, ik bezocht hem twee keer per dag en belde 's avonds om te horen hoe het ging met hem. Na die drie dagen mocht hij mee naar huis, hij werd genezen verklaard. "Ongelooflijk" zei de fantastische dierenarts, ze had hem geen kans gegeven en nu stond hij kwispelend klaar om met mij mee naar huis te gaan.
Deze zomer wordt hij twee jaar en nog steeds ben ik stapelverliefd op hem. Het is overduidelijk mijn hond. Overal waar ik ga, sta, zit of lig is Darshan in de buurt. Hij is een schat die ook wel zijn streken heeft (net als zijn bazinneke ). Ik mag er niet aan denken dat er sowieso weer een tijd van afscheid nemen zal aanbreken, de gedachte alleen al is ontzettend zwaar voor me. Positief denken is nu niet mijn sterkste kant maar het moet, ik geef hem al de liefde die ik hem kan geven zodat hij gelukkig is. En dat is hij...
Ja, we waren in Spanje. En we hebben het geweten.
