Het leven is als een regenboog. Buien en zonneschijn zijn allebei nodig om het kleur te geven.
07-08-2007
Vriendschap?
Bestaat een vriendschap die alles overleefd echt? Of is het een utopie?
Ik voel me klote. Niet gedacht dat het me zo ging raken, maar ja... ik ben dan ook een emo-mens. Aangezien het mij raakt dan wil dit zeggen dat die mensen iets voor me betekenden, anders zou het mij niks doen.
Hoe komt het dat je enkel als het te laat is, inziet dat het er zat aan te komen? Dat er gewoon geprofiteerd werd van je goedheid? Iedereen zag het en zei het me, maar neen... de ongelovige Yazoo wist beter. Et voila, ze moet het weer eerst aan de lijve ondervinden.
Ik vond een gedicht op internet die ik zo toepasselijk vind.
Eerlijk zijn..
Eerlijk zijn is moeilijk Eerlijk zijn is raar Eerlijk zijn is ook niet leuk Maar eerlijk zijn is waar
Als je eens niet eerlijk bent En lekker staat te liegen Is dat heus niet leuk voor hen Je loopt ze te bedriegen
En met hen bedoel ik dan Dat stelletje; je vrienden Was een leugen nu wel ècht Iets wat zij verdienden?
Dus om vrienden te krijgen En ze ook te hou'en Moet je toch vaak eerlijk zijn Dan wek je wèl vertrouwen
Mijn man en ik hebben beslist om nog éénmaal een baby ter wereld te brengen. Leuk zal je denken, en dat is ook zo maar er komt bij ons het één en ander aan te pas.
Die beslissing kwam er na wekenlang nadenken over de voor- en nadelen en tja... ik geef toe, veel voordelen kan ik niet opsommen! Nadelen daarentegen in overvloed, een auto die veel te klein zal zijn, een slaapkamer te kort, opnieuw pampers, 's nachts opstaan voor een krijsende baby, op tijd en stond melk, fruitpap, patatjes... Maar weegt dit op tegen een baby die ruikt naar Switsal, die kirrende geluidjes maakt, die je lief aankijkt, een ukkepuk die voor het eerst mama of papa zegt? Vergeet je dan niet alle nadelen? Ja, wij gaan die vergeten! 100% zeker. Toch zijn er dingen die me tegenhouden. Wat zullen mijn ouders zeggen bijvoorbeeld? Wat gaan de mensen denken? Zullen ze niet denken van "was 3 niet genoeg?" Gaan mensen het niet onverantwoord vinden in deze tijd van ellende, miserie en oorlog? Maar ik kan mijn gevoelens toch niet opzij schuiven om wat de mensen denken? Na jarenlange zorgen, ongerustheid en tegenslagen zien we licht aan het einde van die lange tunnel... Eindelijk krijg ik de kans een kind ter wereld te brengen zonder zorgen en ik wil ze grijpen met beide handen! Niets houdt me - of ons beter gezegd - tegen... Of toch wel?? Een sterilisatie kan dus inderdaad een zwangerschap tegenhouden! Wat met mijn buikwandcorrectie van enkele jaren geleden?
Ach, ik laat jullie mee genieten van een soort dagboek waarin je onze gevoelens, meningen, tegenslagen, vreugdedansen, enz.... kunt lezen.
Via deze link kan je m'n dagboek volgen en schrik niet, ik ben gestart op 15 december 2004. Wie interesse heeft om eens te lezen, begin dan onderaan.
Het is zo'n dag dat ik de behoefte heb om te schrijven maar gewoon geen letter uit mijn toetsenbord krijg. Waarover schrijf je op een blog? Ik denk niet dat het iemand interesseert dat mijn hond vlak voor mijn voeten een drol achterliet en dat ik acrobatentoeren moest doen om er net niet in te trappen. Het was natuurlijk leuker lezen geweest indien ik er wel had ingetrapt, hoe zou jezelf zijn? Mijn 3 zonen slapen nog, ook niet zo interessant om te vermelden. Eens ze wakker zijn valt er veel meer te vermelden, alleen ontbreekt me dan de tijd én moed om op mijn gemak wat te typen. Eigenlijk kan ik nu al voorspellen hoe het opstaan van de drie zonen zal verlopen. De oudste van dertien jaar -maar bijna een kop groter dan ik- zal na lang zagen van mijnentwege opstaan en al pruttelend een goeiemorgen mompelen op weg naar de badkamer om de prut uit zijn ogen te wrijven. Niet wassen, want je zou wel eens allergisch kunnen zijn aan water op een dag. De clearasil voor zijn puistjes blijft soms dagen onaangeroerd staan terwijl hij klaagt dat er weer een joekel van een bijna openbarstende zweer op zijn voorhoofd prijkt. De twee jongsten die samen slapen in zo'n piepend stapelbed gaan ruziënd opstaan, elkaar de huid vol schelden om de éne rapper op het toilet zat en opeens (langdurig) moet kakken terwijl de andere héél dringend moet plassen. Aan de ontbijttafel, nu ja... ontbijttafel, verwacht daar geen uitgebreid aanbod op. Het blijft bij een -naar amoniak riekende- eierkoek van de woensdagmarkt voor mij en voor hen cornflakes. Cornflakes waarin een prul van speelgoed moet zitten bij de aankoop, anders zijn het geen lekkere. Tevens die cornflakes die enkel mogen gegeten worden met één soeplepel melk, anders zijn ze niet lekker. Ook die cornflakes die je niet meer mag opeten na vijf minuten in melk te liggen dobberen, dan zijn ze zacht en ook niet meer lekker. Duh... en straks loop ik er weer in als ik boodschappen doe en het breeeeeeeed gamma van "gezonde" cornflakes sta te bekijken op zoek naar een doos met leuk speelgoed in, want dat vinden ze nu zo leuk! Nu, ik wijk af. Aan die ontbijttafel gaan ze al sakkeren omdat de jongste over de helft van zijn tafelgedeelte zit en teveel plaats inneemt. De tweede zal steen en been klagen omdat ik weeral eens te veel melk in zijn kom goot terwijl hij dat iedere dag zegt dat er maar één soeplepel in mag. Hij zal dus een half uur nodig hebben om te stoppen met klagen en dan een half uur om die zachte brij op te eten. Van de oudste kan ik niet veel zeggen aan het ontbijt, voorbeeldige jongen... zei ik al dat hij erg veel gelijkenissen met mij vertoond? Van mijn teerbeminde echtgenoot kan ik niet veel zeggen, die is al weg en door de prut in mijn ogen zag ik héél waarschijnlijk de prut in zijn ogen niet toen hij de deur uitging. Dus je ziet, veel interessants valt er niet te vermelden, we zijn een doorsnee gezin met doorsnee kinderen, doorsnee problemen en doorsnee zorgen.
Ik vergat onze doorsnee gelukkige momenten te vermelden.
De opvolger van Grace Kelly vind ik eveneens supergoed, hoewel ik er zeker van ben dat de meningen over deze single nogal verdeeld zijn. Trouwens: zopas gelezen op Wikipedia, Mika heeft een groot stembereik van 5 octaven.
Deze single van Mika van ik dan gewoon zalig, waarschijnlijk omdat ik zo'n "big girl" ben. In momenten hoor je hier duidelijk net de stem van Freddie Mercury.
Ja, we waren in Spanje. En we hebben het geweten. De eerste bosbranden van het jaar in een niet zo héél gekend dorp Montroig Del Camp en wij... meng dit samen en je krijgt een spannende reis.
We brachten 8 dagen door in Spanje, de streek van Tarragona meerbepaald. Onze eerste reis in ons 15 jarig huwelijk. We hebben genoten, dames en heren... echt genoten! Serge denkt erover na om te verhuizen, de Spaanse zon bracht wat teweeg bij hem. Nu ja, jaren terug voor we kinderen hadden wou hij ook naar het buitenland trekken, doch ik hield hem tegen. Eerlijk is eerlijk, ik heb er al spijt van gehad. Door de kids durf ik dit niet (meer) aan. Hun vriendjes, de (weinige) familie waar ze toch naar op kijken en vooral de taal... Hoe staan medebloggers daar tegenover? Durven jullie zo'n verhuis aan?
Deflo kan je boeken doen lezen zonder adempauze. Zijn schrijfstijl vraagt naar meer, je wil blijven lezen en je velangd telkens naar een nieuwe uitgave. Een aanrader voor de lezers onder ons!
Yep, eveneens vergeten op de Top 10 dat ik instuurde naar Menck.
I hate the world today You're so good to me I know but I can't change Tried to tell you But you look at me like maybe I'm an angel underneath Innocent and sweet Yesterday I cried Must have been relieved to see The softer side I can understand how you'd be so confused I don't envy you I'm a little bit of everything All rolled into one
Chorus: I'm a bitch, I'm a lover I'm a child, I'm a mother I'm a sinner, I'm a saint I do not feel ashamed I'm your hell, I'm your dream I'm nothing in between You know you wouldn't want it any other way
So take me as I am This may mean You'll have to be a stronger man Rest assured that When I start to make you nervous And I'm going to extremes Tomorrow I will change And today won't mean a thing
Chorus
Just when you think, you got me figured out The season's already changing I think it's cool, you do what you do And don't try to save me
Chorus
I'm a bitch, I'm a tease I'm a goddess on my knees When you hurt, when you suffer I'm your angel undercover I've been numb, I'm revived Can't say I'm not alive You know I wouldn't want it any other way
Opnieuw een heel mooi liedje dat ik met jullie wil delen. Milow was voor mij onbekend, vanaf nu wil ik hem wel leren kennen... zijn muziek althans. Op 31 maart 2007 kan je hem aan het werk zien in Ardooie voor slechts 5 in voorverkoop of 7 de avond zelf! Ik ben fier dat hij een Belg is.
11 september 2005, een memorabele dag, voor mij toch. Toen kwam Darshan in ons leven. Hij is een Berner Sennenhond. Ons Loulou -een Shih Tsu- was te vroeg overleden, het afscheid heeft me ontzettend pijn gedaan en ik had me voorgenomen om nooit geen honden meer in huis te nemen. De pijn was te erg... Doch, de tijd gaat voorbij en je mist die derde hond. Ja, je leest het goed, wij hadden 3 honden tot Loulou overleed. Mijn man overhalen was geen grote klus, wat meelijwekkende bekken trekken en 't was in de sjakos. Hij had enkel één eis, ik wou namelijk een grote hond in plaats van een schoothondje en dan nog het liefst een Golden Retriever maar daar stak hij dan weer een stokje voor. Het moest en zou een Berner Sennen worden. Zo'n ras of niks. De keuze lag bij mij. Dilemma... Tot ik een puppie mocht aanschouwen van een Berner... man man man, v e r s c h r i k k e l i j k prachtig. Ik was verkocht en de puppie eveneens.
Zo brachten we die bewuste 911 een nieuwe pup mee naar huis. Niet ondoordacht want ik had al ontzettend veel site's bekeken van dat ras en wist dat ze erg groot worden, goed kunnen eten, veel beloop nodig hebben, enz...
Verliefd, ja.. zo kan je het noemen. Ik was van slag verliefd op onze pup. We noemden hem Darshan, naar mijn favoriete wierook. We reden onmiddellijk naar onze beste Menck om hem te tonen, nog iemand die er gek op was. Ons geluk was van korte duur. Maandagnacht deden we geen oog dicht, Darshan had constant diarree en liep voortdurend te braken. Een slok water kon hij niet binnenhouden. Zo triestig om aan te zien, vanbinnen was ik verscheurd want ik had al weer rampscenario's in gedachten. (Hollywood zou jodelen met zo'n scenarist zoals ik.) Dinsdagmorgen reden we stante pede naar de dierenarts en ze vreesde -neen, ze was het bijna 100% zeker- parvo of de katteziekte. Erg dodelijk dus en 't was al erg gesteld met hem. Huilend lieten we hem bij de dierenarts achter om aan het infuus te liggen. Ik belde drie keer per dag om te informeren naar z'n toestand. De lusteloze pup was na twee dagen weer springlevend. Groot jolijt toen we hem weer mee naar huis namen. Vrolijk kwispelend bleef hij twee dagen... en dan? Weer naar af, braken en diarree. Terug een ritje naar de dierenarts om daar te horen dat hij hervallen was, blijkbaar teveel bacteriën in zijn teer lichaampje. Ze gaf Darshan geen kans meer maar ze wou het proberen. Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb kaarsen gebrand, de engelen aangesproken, gehuild, geschreeuwd dat ik niet opnieuw mijn hond wou verliezen, dat kon ik niet opnieuw aan. Onmiddellijk had ik een band met Darshan, hij was mijn hond die mij onvoorwaardelijke liefde gaf in die luttele 5 dagen. Drie dagen verbleef hij bij de dierenarts, ik bezocht hem twee keer per dag en belde 's avonds om te horen hoe het ging met hem. Na die drie dagen mocht hij mee naar huis, hij werd genezen verklaard. "Ongelooflijk" zei de fantastische dierenarts, ze had hem geen kans gegeven en nu stond hij kwispelend klaar om met mij mee naar huis te gaan.
Deze zomer wordt hij twee jaar en nog steeds ben ik stapelverliefd op hem. Het is overduidelijk mijn hond. Overal waar ik ga, sta, zit of lig is Darshan in de buurt. Hij is een schat die ook wel zijn streken heeft (net als zijn bazinneke ). Ik mag er niet aan denken dat er sowieso weer een tijd van afscheid nemen zal aanbreken, de gedachte alleen al is ontzettend zwaar voor me. Positief denken is nu niet mijn sterkste kant maar het moet, ik geef hem al de liefde die ik hem kan geven zodat hij gelukkig is. En dat is hij...
Een blog wordt dezer dagen voor alles gebruikt. Waarom dan niet voor wat reclame... Als er mensen zich ergeren, sla dan deze blog voortaan lekker over.
Snow Patrol was mij totaal onbekend tot ik hun prachtig lied "Chasing Cars" hoorde. Ik ben er totaal weg van, de tekst is -voor mij dan toch- erg emotioneel. Daar eventjes liggen en de wereld vergeten... daar wil ik onmiddellijk voor tekenen.
Sedert 1 december heb ik mijn eigen shop. Waarschijnlijk klink ik nu als een klein kind die over haar winkeltje praat maar ik ben er ontzettend fier op. Er kwam hard labeur aan te pas maar mijn 'keppe' en ik zijn er in geslaagd om van een barak een toffe en gezellige shop te maken.
We kochten vorig jaar een oude garage in een soort tuinhuisstijl voor een prijsje, het was een oud bruin geval met groene luikjes. Niet echt mijn ding, maar met een likje verf zou de garage perfect dienst doen voor... een garage.
Ze bleef meer dan een jaar als een hoopje vuil op onze oprit liggen, ik heb er dagen, neen... maanden over gezaagd dat onze oprit een stort leek (terecht).
Maart 2006 verhuisde ze naar haar definitieve plaats en tot deze zomer bleef de garage dakloos.
Na de vakantie kwam alles in een stroomversnelling want ik had het in mijn kop gestoken dat ik er een shop wou van maken. En als het in mijn kop zit, dan zit het niet in mijn gat. Het dak werd bevestigd, ik schilderde het in de hete septemberzon netjes wit-met-een-tintje-groen, degipsplaten werden aan de balken vast getimmerd en daartussen staken we isolatie zodat ik in de winter niet zou bevriezen.
Binnenin schilderde ik het eveneens in hetzelfde kleur als de buitenkant, er kwam een mooie linoleum op de harde betonvloer en in Ikea kochten we witte roomdividerszodat ik mijn artikelen mooi kon uitstallen. Via 2dehands.be kon ik een oude dressoir op de kop tikken voor slechts 60, het ding stal mijn hart. Ik zag het zo voor me; één schuif open met klimop erin en de andere schuif met knuffelberen. Ik wou daar mijn paradepaardje van maken want het oogt ontzettend decoratief.
De bedoeling is er vooral een gezellige, aangename shop van te maken waar de klant zich thuis voelt. Dat is me gelukt (zeggen ze).
Het was een race tegen de klok, er waren duizend zaken waar we pas de laatste dagen aan dachten zoals; Cadeaupapier en bijhorende lintjes, klantenkaarten, cadeaubonnen, prijsetiketten, een beschrijfbaar reclamepaneel, enz...
De rampscenario's kwamen tijdens de dag me treiteren en de laatste dagen vergezelden ze mij 's nachts ook. Mijn ventje heeft het gelukkig uitgehouden met mij, een betere huwelijkstest is er niet, namelijk een zaak opstarten.
De dag van de opening was ik de rust zelve, snap het nog niet maar ik liet alles over me komen. Het werd een avond om nooit te vergeten, het was razend druk. Mensen die we al maanden en sommige al jaren niet meer gezien hadden waren er. Mailvrienden legden tot 140km af om ons een bezoekje te brengen en zoiets is echt wel hartverwarmend.
Je schrikt dan ook als er mensen die je wel verwacht niks van zich laten horen, geen kaartje, telefoontje, mail of sms... niks. Dat grijpt me dan weer aan maar ik zie het als levenslessen en probeer het van me af te zetten.
Ondertussen zijn we 40 dagen verder en ben ik het winkeltje spelen al gewoon, het is knokken en hard als je op een dag geen kat ziet maar wat wil je, ik ben pas van start gegaan! Ik moet nu vooral gekend worden in onze streek.
Eigenlijk mag ik niet klagen, er komt volk over de vloer en mond aan mondreclame is nog altijd de beste, niet?
(Ik voegde enkele sfeerbeelden toe maar op de website van Givaro staan tientallen foto's.)
... naar een tuin vol bloeiende planten, lekkere geurende bloemen, kwakende kikkers, blauwe lucht en een stralende zon. *zucht en telt verder af naar de zomer*
Ja, we waren in Spanje. En we hebben het geweten.
