Yep, eveneens vergeten op de Top 10 dat ik instuurde naar Menck.
I hate the world today You're so good to me I know but I can't change Tried to tell you But you look at me like maybe I'm an angel underneath Innocent and sweet Yesterday I cried Must have been relieved to see The softer side I can understand how you'd be so confused I don't envy you I'm a little bit of everything All rolled into one
Chorus: I'm a bitch, I'm a lover I'm a child, I'm a mother I'm a sinner, I'm a saint I do not feel ashamed I'm your hell, I'm your dream I'm nothing in between You know you wouldn't want it any other way
So take me as I am This may mean You'll have to be a stronger man Rest assured that When I start to make you nervous And I'm going to extremes Tomorrow I will change And today won't mean a thing
Chorus
Just when you think, you got me figured out The season's already changing I think it's cool, you do what you do And don't try to save me
Chorus
I'm a bitch, I'm a tease I'm a goddess on my knees When you hurt, when you suffer I'm your angel undercover I've been numb, I'm revived Can't say I'm not alive You know I wouldn't want it any other way
Opnieuw een heel mooi liedje dat ik met jullie wil delen. Milow was voor mij onbekend, vanaf nu wil ik hem wel leren kennen... zijn muziek althans. Op 31 maart 2007 kan je hem aan het werk zien in Ardooie voor slechts 5 in voorverkoop of 7 de avond zelf! Ik ben fier dat hij een Belg is.
11 september 2005, een memorabele dag, voor mij toch. Toen kwam Darshan in ons leven. Hij is een Berner Sennenhond. Ons Loulou -een Shih Tsu- was te vroeg overleden, het afscheid heeft me ontzettend pijn gedaan en ik had me voorgenomen om nooit geen honden meer in huis te nemen. De pijn was te erg... Doch, de tijd gaat voorbij en je mist die derde hond. Ja, je leest het goed, wij hadden 3 honden tot Loulou overleed. Mijn man overhalen was geen grote klus, wat meelijwekkende bekken trekken en 't was in de sjakos. Hij had enkel één eis, ik wou namelijk een grote hond in plaats van een schoothondje en dan nog het liefst een Golden Retriever maar daar stak hij dan weer een stokje voor. Het moest en zou een Berner Sennen worden. Zo'n ras of niks. De keuze lag bij mij. Dilemma... Tot ik een puppie mocht aanschouwen van een Berner... man man man, v e r s c h r i k k e l i j k prachtig. Ik was verkocht en de puppie eveneens.
Zo brachten we die bewuste 911 een nieuwe pup mee naar huis. Niet ondoordacht want ik had al ontzettend veel site's bekeken van dat ras en wist dat ze erg groot worden, goed kunnen eten, veel beloop nodig hebben, enz...
Verliefd, ja.. zo kan je het noemen. Ik was van slag verliefd op onze pup. We noemden hem Darshan, naar mijn favoriete wierook. We reden onmiddellijk naar onze beste Menck om hem te tonen, nog iemand die er gek op was. Ons geluk was van korte duur. Maandagnacht deden we geen oog dicht, Darshan had constant diarree en liep voortdurend te braken. Een slok water kon hij niet binnenhouden. Zo triestig om aan te zien, vanbinnen was ik verscheurd want ik had al weer rampscenario's in gedachten. (Hollywood zou jodelen met zo'n scenarist zoals ik.) Dinsdagmorgen reden we stante pede naar de dierenarts en ze vreesde -neen, ze was het bijna 100% zeker- parvo of de katteziekte. Erg dodelijk dus en 't was al erg gesteld met hem. Huilend lieten we hem bij de dierenarts achter om aan het infuus te liggen. Ik belde drie keer per dag om te informeren naar z'n toestand. De lusteloze pup was na twee dagen weer springlevend. Groot jolijt toen we hem weer mee naar huis namen. Vrolijk kwispelend bleef hij twee dagen... en dan? Weer naar af, braken en diarree. Terug een ritje naar de dierenarts om daar te horen dat hij hervallen was, blijkbaar teveel bacteriën in zijn teer lichaampje. Ze gaf Darshan geen kans meer maar ze wou het proberen. Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb kaarsen gebrand, de engelen aangesproken, gehuild, geschreeuwd dat ik niet opnieuw mijn hond wou verliezen, dat kon ik niet opnieuw aan. Onmiddellijk had ik een band met Darshan, hij was mijn hond die mij onvoorwaardelijke liefde gaf in die luttele 5 dagen. Drie dagen verbleef hij bij de dierenarts, ik bezocht hem twee keer per dag en belde 's avonds om te horen hoe het ging met hem. Na die drie dagen mocht hij mee naar huis, hij werd genezen verklaard. "Ongelooflijk" zei de fantastische dierenarts, ze had hem geen kans gegeven en nu stond hij kwispelend klaar om met mij mee naar huis te gaan.
Deze zomer wordt hij twee jaar en nog steeds ben ik stapelverliefd op hem. Het is overduidelijk mijn hond. Overal waar ik ga, sta, zit of lig is Darshan in de buurt. Hij is een schat die ook wel zijn streken heeft (net als zijn bazinneke ). Ik mag er niet aan denken dat er sowieso weer een tijd van afscheid nemen zal aanbreken, de gedachte alleen al is ontzettend zwaar voor me. Positief denken is nu niet mijn sterkste kant maar het moet, ik geef hem al de liefde die ik hem kan geven zodat hij gelukkig is. En dat is hij...
Een blog wordt dezer dagen voor alles gebruikt. Waarom dan niet voor wat reclame... Als er mensen zich ergeren, sla dan deze blog voortaan lekker over.
Snow Patrol was mij totaal onbekend tot ik hun prachtig lied "Chasing Cars" hoorde. Ik ben er totaal weg van, de tekst is -voor mij dan toch- erg emotioneel. Daar eventjes liggen en de wereld vergeten... daar wil ik onmiddellijk voor tekenen.
Sedert 1 december heb ik mijn eigen shop. Waarschijnlijk klink ik nu als een klein kind die over haar winkeltje praat maar ik ben er ontzettend fier op. Er kwam hard labeur aan te pas maar mijn 'keppe' en ik zijn er in geslaagd om van een barak een toffe en gezellige shop te maken.
We kochten vorig jaar een oude garage in een soort tuinhuisstijl voor een prijsje, het was een oud bruin geval met groene luikjes. Niet echt mijn ding, maar met een likje verf zou de garage perfect dienst doen voor... een garage.
Ze bleef meer dan een jaar als een hoopje vuil op onze oprit liggen, ik heb er dagen, neen... maanden over gezaagd dat onze oprit een stort leek (terecht).
Maart 2006 verhuisde ze naar haar definitieve plaats en tot deze zomer bleef de garage dakloos.
Na de vakantie kwam alles in een stroomversnelling want ik had het in mijn kop gestoken dat ik er een shop wou van maken. En als het in mijn kop zit, dan zit het niet in mijn gat. Het dak werd bevestigd, ik schilderde het in de hete septemberzon netjes wit-met-een-tintje-groen, degipsplaten werden aan de balken vast getimmerd en daartussen staken we isolatie zodat ik in de winter niet zou bevriezen.
Binnenin schilderde ik het eveneens in hetzelfde kleur als de buitenkant, er kwam een mooie linoleum op de harde betonvloer en in Ikea kochten we witte roomdividerszodat ik mijn artikelen mooi kon uitstallen. Via 2dehands.be kon ik een oude dressoir op de kop tikken voor slechts 60, het ding stal mijn hart. Ik zag het zo voor me; één schuif open met klimop erin en de andere schuif met knuffelberen. Ik wou daar mijn paradepaardje van maken want het oogt ontzettend decoratief.
De bedoeling is er vooral een gezellige, aangename shop van te maken waar de klant zich thuis voelt. Dat is me gelukt (zeggen ze).
Het was een race tegen de klok, er waren duizend zaken waar we pas de laatste dagen aan dachten zoals; Cadeaupapier en bijhorende lintjes, klantenkaarten, cadeaubonnen, prijsetiketten, een beschrijfbaar reclamepaneel, enz...
De rampscenario's kwamen tijdens de dag me treiteren en de laatste dagen vergezelden ze mij 's nachts ook. Mijn ventje heeft het gelukkig uitgehouden met mij, een betere huwelijkstest is er niet, namelijk een zaak opstarten.
De dag van de opening was ik de rust zelve, snap het nog niet maar ik liet alles over me komen. Het werd een avond om nooit te vergeten, het was razend druk. Mensen die we al maanden en sommige al jaren niet meer gezien hadden waren er. Mailvrienden legden tot 140km af om ons een bezoekje te brengen en zoiets is echt wel hartverwarmend.
Je schrikt dan ook als er mensen die je wel verwacht niks van zich laten horen, geen kaartje, telefoontje, mail of sms... niks. Dat grijpt me dan weer aan maar ik zie het als levenslessen en probeer het van me af te zetten.
Ondertussen zijn we 40 dagen verder en ben ik het winkeltje spelen al gewoon, het is knokken en hard als je op een dag geen kat ziet maar wat wil je, ik ben pas van start gegaan! Ik moet nu vooral gekend worden in onze streek.
Eigenlijk mag ik niet klagen, er komt volk over de vloer en mond aan mondreclame is nog altijd de beste, niet?
(Ik voegde enkele sfeerbeelden toe maar op de website van Givaro staan tientallen foto's.)
... naar een tuin vol bloeiende planten, lekkere geurende bloemen, kwakende kikkers, blauwe lucht en een stralende zon. *zucht en telt verder af naar de zomer*
11 jaar was ik, 11 jaar toen er voor mij een bom ontplofte. k Wist niet wat mij overkwam. Een zondagavond in augustus, mn ouders maken ruzie! Erge ruzie. Ik ween en krijg geen adem meer. Ik snik en ik snik, het snot loopt gewoon uit mijn neus en naar lucht happend loop ik naar de badkamer en wist toen dat niks meer zou zijn zoals voorheen. Ik wist het en kreeg gelijk.
Nog 1 keer sliep ik in mijn eigen bedje in mijn eigen vertrouwd kamertje. Dat was de laatste keer. Stel je in de plaats; je bent een kind en hebt je beschermde omgeving, een eigen knusse kamer en die moet je achterlaten. Vreselijk, niet? Je wordt gewoon weggesleurd en je wordt vanbinnen in stukken getrokken door de situatie. Mijn ouders zijn gescheiden. Ik vond en vind het nog steeds vreselijk. Ik ging mee met mijn moeder, er was geen andere keuze. Tenminste, niemand gaf me een alternatief. Er werd mij niks gevraagd, er werd voor mij beslist. Je kunt je dus voorstellen dat het als kind hartverscheurend is dat je van de ene op de andere dag niet meer samen met je ouders woont. Lange tijd dacht ik dat ik de oorzaak was van de scheiding; ik zou wel iets hebben uitgespookt wat voor hen absoluut niet door de beugel kon. Je weet niet wat je moet denken, niemand vraagt wat je denkt, wat je voelt, wat je wilt Ik wou praten maar niemand luisterde. Ik had niet eens een broer of zus waar ik terecht kon. Of ja, toch wel: mijn grootmoeder langs vaders kant. Goh, de kranige vrouw heeft uren naar mij geluisterd en me getroost, zij begreep me. Na school fietste ik vlug naar haar huisje waar ze woonde met pépé. Ze maakte steeds haar gekende flensjes klaar of verse pap. Daar voelde ik me veilig en thuis, want na de scheiding heb ik me nooit meer ergens anders thuis gevoeld. Ik was de omgeving kwijt waar ik opgegroeid was. De straat was er nog, maar ik kon niet meer door die straat rijden zonder een krop in de keel te krijgen. Ik keek steeds naar ons huis en naar mijn kamer die vooraan op straat uitkeek. Blindelings wist ik de weg in nummer 134. Een tijdje was ik kwaad op die nieuwe bewoners; ze moesten uit ons huis blijven, dat was van ons. Ze waren indringers.
Wat ik ook vreselijk vond: onze twee katten, Kaboel en Mousti, werden daar ook weggesleurd. Ja, ook aan hen werd niks gevraagd natuurlijk. Ik mocht ze nog zes maanden houden en dan moesten ze weg van mijn moeder. In het appartement mochten geen huisdieren wonen. Verschrikkelijk, echt verschrikkelijk. Vanaf dan had ik totaal niks meer. Voor mijn talrijk aanwezige speelgoed was ook geen plaats meer, dus werd alles maar weggegeven. Daar zat ik dan als 11-jarige, in een vreemde kamer, in een vreemd appartement, met een vreemde man. Ja, dat was het pijnlijkste. Opeens had ik een stiefvader. Wat was er mis met mijn papa? Vragen stellen was onbeleefd; kinderen stellen nu éénmaal geen vragen aan mensen die ouder zijn. Neen, kinderen moeten alles slikken en steeds opnieuw ja knikken. Mijn mening werd niet gevraagd, laat staan dat ik uit eigen beweging mijn standpunt zou mogen verkondigen.
Ik zag mijn vader één keer om de twee weken! Is dat nu normaal? Een kind dat haar vader sporadisch ziet? Ik miste hem, ik miste hem enórm. Als kind wil je bij beiden zijn. Ik had mijn pa nodig - en niet zomaar tijdens het bezoekrecht. Neen, ik had hem nodig als ik van school kwam en als ik vragen had over mijn huiswerk, als ik een probleempje had of als ik gewoon eens wou praten. Ik vind de term bezoekrecht overigens een verrekt verkeerd gekozen woord. Waar halen advocaten, notarissen, rechters en gelijk wie het recht vandaan om te zeggen tegen meestal de man: Je krijgt bezoekrecht om de week op zaterdag van 10.00 tot 19.00u? Zeg mij waar ze het halen?
Niemand vroeg me iets. Iedereen dacht dat ik blij was, dat ik een gelukkig kind was. Néé verdomme, ik was het niet! Uren lag ik te wenen in mijn bed, denkend aan vroeger, aan onze reizen, aan mijn katten, mijn hondje, mijn kamer en mijn speelgoed. Ik kan me nog steeds die beelden voor ogen halen en die duiken regelmatig op met tot op vandaag nog steeds een hevige huilbui tot gevolg. Een huppelend vrolijk kind tussen mama en papa. Een kind dat enige tijd later opeens volwassen was. Moest worden. De band met mijn vader is nu goed, enorm goed zelfs. Ik weet zeker dat mijn leven, mijn gedachtegang, anders zou geweest zijn indien ik opgevoed was met hem erbij. Nu leer ik nog steeds veel van hem, maar vroeger halen we nooit meer in. Ik moet vooruit kijken, maar geloof me vrij: het blijft verschrikkelijk veel pijn doen. Het kind in mij wil nog verder, verder waar het op 11-jarige leeftijd stopte.
22 jaar later weet ik nog steeds niet waarom ze gescheiden zijn. Misschien is dat ook maar beter zo. Maar het heeft me getekend en mijn verdere leven bepaald. De scheiding heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Soms kan ik er mee leven, soms weer niet. Ik ben een gevoelig mens té gevoelig. Ik ween heel rap en ik wou dat ik een pak harder was. Nog steeds durf ik mijn eigen mening over de scheiding niet te uiten tegenover mijn moeder. Neen, dat hoort niet. Als ik nu naar mijn kinderen kijk, dan zie ik kinderen die gelukkig zijn. Onze oudste heeft nu de leeftijd die ik had toen ik de scheiding meemaakte. Ik kan hem nooit aandoen wat ik meemaakte. Ik kan en wil zijn jeugd niet kapot maken. (Om enig misverstand maar meteen de kop in te drukken: ik bevind me niet in een dergelijke situatie.) Soms hoor je mensen praten over scheidingen en verkondigen ze luidop dat het beter is voor de kinderen. Laat me niet lachen; voor mij was het niet beter, integendeel! Oké, als het kind slachtoffer is van een slecht huwelijk, dan is dat iets anders. Uitzonderingen bevestigen de regel maar in mijn geval? Neen, het was niet beter, want ik had mijn ouders maar nu en dan eens horen ruzie maken. Ik was totaal niet op de hoogte van het feit dat hun relatie er slecht aan toe was. Dus wat zou het beter geweest zijn voor mij? Ooit zei iemand in de les zedenleer: Ik wenste dat mijn ouders uit elkaar gingen. Rázend was ik! Van de leraar mocht ik toen eventjes het lokaal verlaten om eens goed uit te wenen Je moet het kunnen verwerken, want geloof me maar als ik beweer dat het een serieus verwerkingsproces is bij kinderen. Helaas wordt dat nou net meestal vergeten. Ja, aan de ouders vragen ze hoe het hen nu vergaat en of ze al iemand anders leerden kennen. Maar aan de kinderen? Nee, niks.
Tranen met tuiten toen ik eens aandachtig naar de nieuwste van P!nk luisterde. Ik ben sowieso erg emotioneel en P!nk slaagde er al meermaals in om mij te doen huilen met haar prachtige teksten. Luister eens mee naar de méér dan waarheidsvolle tekst. Prachtig!!
Songtekst
"Dear Mr. President" (feat. Indigo Girls)
Dear Mr. President Come take a walk with me Let's pretend we're just two people and You're not better than me I'd like to ask you some questions if we can speak honestly
What do you feel when you see all the homeless on the street Who do you pray for at night before you go to sleep What do you feel when you look in the mirror Are you proud
How do you sleep while the rest of us cry How do you dream when a mother has no chance to say goodbye How do you walk with your head held high Can you even look me in the eye And tell me why
Dear Mr. President Were you a lonely boy Are you a lonely boy Are you a lonely boy How can you say No child is left behind We're not dumb and we're not blind They're all sitting in your cells While you pave the road to hell
What kind of father would take his own daughter's rights away And what kind of father might hate his own daughter if she were gay I can only imagine what the first lady has to say You've come a long way from whiskey and cocaine
How do you sleep while the rest of us cry How do you dream when a mother has no chance to say goodbye How do you walk with your head held high Can you even look me in the eye
Let me tell you bout hard work Minimum wage with a baby on the way Let me tell you bout hard work Rebuilding your house after the bombs took them away Let me tell you bout hard work Building a bed out of a cardboard box Let me tell you bout hard work Hard work Hard work You don't know nothing bout hard work Hard work Hard work Oh
How do you sleep at night How do you walk with your head held high Dear Mr. President You'd never take a walk with me Would you
Snif, Hatsjie en Dafalgan zijn mijn beste vrienden momenteel. Ik denk dat er zich een virus door Blogland verspreid, want na slechts 2 dagen hier vertoeven hebben ik het ook zitten. Een verkoudheid is steeds zo hevig bij mij dat ik er gewoon ziek van ben. Het gevoel van een hoofd dat op ontploffen staat zal niemand vreemd zijn. Zie je dat voor je? Een ontploft snottehoofd? Geen zicht, hé?
Als mama van drie zonen is het niet evident om gewoon in de zetel te kruipen met een fleecedekentje. Het huishoudelijk werk krijgt voorrang op woensdag (= wekelijkse sluitingsdag). Er staat nu een wasmachine te draaien -toch hetgene dat erin zit- de vaatwas draait eveneens zijn toertjes, het strijkijzer staat op te warmen, de stofzuiger staat al in de living klaar en wat doe ik? Juist ja, hier zitten bloggen. Lap, 't begint al, eerste symptomen van verslaafdheid. Ik wou persé hier iets typen. Of het zinvol is? Bah neen, maar het vult toch lekker mijn blog. En wedden dat jullie het ongelooflijk nutteloos stukje weblog gelezen hebben?
Maakt geld nu daadwerkelijk gelukkig? Ik ben zo vrij om zelf te antwoorden. Feitelijk kan ik het niet weten, want ik heb geen geld. Je kan het ook anders stellen. Ben ik ongelukkig zonder geld? Neen, maar (ja, een grote maar) het lijkt me wel duidelijk dat geld hebben het leven wat gemakkelijker maakt. Dan kunnen we honderden euros uitgeven aan inkomticketten van één of ander pretpark. Ik hoef dan eveneens niet met reuzestapels vuile was naar mn moeder rijden omdat mn wasmachine stuk is en mn portemonnee nu geen nieuwe aankoop kan slikken. Ik kan ook mn jengelende kinderen geven wat ze zien op TV, in de kleurrijke etalages of in waardeloze boekjes zoals Dag Allemaal. Al die heisa zorgt ervoor dat je als ouder schuldgevoelens krijgt als je niks van Diddl, Spring, K3, Xink of Piet Piraat koopt.
Ik stel me de vraag of zij dan gelukkiger worden door het geld van mama en papa? Brengt het hén enkele waarden bij? Weerom neen, het maakt het hen ook weer gemakkelijker. Hoeveel autos zie je niet rondrijden veelal merken à la BMW, Mercedes, Audi, enz. gesponsord door mama of papa? Meestal dan nog gekenmerkt door muziek die staat te loeien via enorme speakers, arm achteloos door het raam of een Nokia-GSM aan het oor. Ach, ik wil niet jaloers overkomen want eigenlijk gun ik iedereen hun (denkbeeldige) geluk door poen. Ik ben liever gelukkig zonder dat ik er geld voor nodig heb. Maar hoe je het ook draait of keert, we hebben allen het grootste vuiligheid op aarde nodig en niemand is er vies van. Gooi enkele biljetten in een hoop stront en iedereen grijpt erin. Vreemd, niet?
Eigenlijk kan ik enkel negatieve zaken opsommen als je geen geld hebt. Bedenk eens hoeveel mensen ziek zijn en hun kans op genezing zien dalen door geldgebrek. Hoeveel personen er zelfmoord plegen door hun berg schulden is niet te tellen. Hoeveel gezinnen gaan er niet uitéén wegens relatieproblemen door de gekende financiële zorgen? OCMWs worden overstelpt door noodkreten. En dit allemaal door of voor geld. Zielig is het.
Met geld koop je materialisme, maar waar brengt dit ons? Nergens. Of ja, toch wel want dan kunnen we pronken bij onze vrienden over hoe leuk onze reis naar de Caraïben was in dat 5 sterrenhotel. Vergeet dan de chique villa niet met 5 slaapkamers, 2 badkamers, jacuzzi, sauna, dubbele garage en minutieus afgereden gazon. Iedere zondag een restaurant bezoeken behoort er natuurlijk ook bij. Dat is pas gelukkig zijn. (Denken ze).
Volkomen verkeerd, dat is toch mijn zienswijze. Ben je ongelukkig als je geen Kiplingboekentas kan kopen voor je kind? Is het rampzalig als je niet op vakantie bent geweest in één of ander Zuiders land? Ben je onfortuinlijk als je nog steeds in een gehuurd huis woont? 3 maal neen, ik heb dit alles niet nodig. Ik voel me goed zonder merkkledij, ja echt. We hebben voldoende eten, toffe gezonde kinderen, er hangt liefde in ons (gehuurde) huis en vooral we hebben vrienden die ons nemen zoals we zijn zonder dat we in overvloedig comfort leven. Dat heet ik rijkdom, al besef ik het zelf nog niet helemaal. Grappig is me dat, ik moet eerst een column schrijven eer ik het zelf door heb.
Y@zoo is gearriveerd dankzij de hints van een vriend. Ik wil wel eens een sprong wagen in blogland. Verwacht er niet teveel van, want als ik hier zo enkele pareltjes lees dan heb ik nog veel werk voor de boeg! Veel tijd heb ik echter niet om hier te vertoeven, een eigen zaak opstarten neemt nu éénmaal veel tijd in beslag. Maar hey, ik moet toch ook ontspannen, hé? Voila, een blog just for fun.
*update: 'k had het moeten weten met het @ symbooltje in mijn naam. Enfin ja, het is nu telkens netjes met die streep eronder.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
