Dag 33: vrijdag 9 mei tot CEE = 22,5 km = 34100 stappen
"Zelfmedelijden is als in je broek doen in de winter: eerst voelt t lekker warm aan, maar daarna zit je ermee!"
Hoewel geen zelfbeklag voor ons, zullen we t voortaan, gezien we tijd genoeg hebben, iets rustiger aan doen.
Start om 9.30u, rustig tempo, lichte bewolking maar al vlug 20º. Meteen zitten we in de volle natuur! Helemaal anders dan de 2 vorige dagen, dus we zijn weer in onze nopjes! Uren na elkaar geen mens of huis te zien. Na 11 km houden we n pauze a n kapelletje: echt een zalig plekje in t gezelschap van het gezang van vinken en andere onbekende vogels. Echter geen koekoek meer sedert we Compostela verlieten.
Gelukkig zijn we voorzien van mueslirepen want er wordt geen commerce gedaan langs deze route.
Einddoel vandaag is CEE aan zee, maar vooraleer we daar aankomen moeten er n reeks kilometers serieus gedaald worden. Het is opletten geblazen waar we de voeten zetten. Plots krijgen we zicht op zee: prachtig! De lucht wordt steeds blauwer naarmate we naderen.
Waw! Het pelgrimsgevoel wordt, zelfs zonder schuldgevoel, vervangen door vakantiegevoel. Weer kiezen we n pension (a pelgrimsprijs) maar nu zelfs op de 1ste lijn a zee met n gezellige binnenkoer en bar.
Nog n middagtoertje, n bezoekje ad kerk en s avonds n smakelijk dinner a zee met zicht op de bergen.
"Una incredible aventura"! Dat is n feit Charlotte!
"Het eindpunt is nooit zo interessant als de weg ernaartoe" (is ook n feit): we zagen weinig bekenden op t plein ad kathedraal maar toch 2 die met ons startten in St Jean.
Dinsdag toch s goed onszelf verwend in n tapasbar (helaas niet die van jou MM).
Ook s gaan informeren om nr Fisterre te stappen. Blijkt 9O km + verder langs de kust nr Muxia is nog s 31! Gelukkig is t pad slechts in 1 richting aangeduid zodat we zeker met de bus zullen terugkeren.
Woe zaten we om 11.15u in de kathedraal en al halfvol. Wie zagen we er op de 1ste rij? Waarempel t 84-jarig Iers omaatje! Wat n prestatie!
Een mis volgen in n taal waar je geen moer van begrijpt is nu niet t aangenaamste maar hoort er als afsluiter vd tocht wel bij. Zo zagen we trouwens ook de reuze wierookpot zwieren. Nie geweune!
Erna iets gaan eten en pas om 14.15u met t volgende traject gestart. Man! Was me dat n serieuze klim naar NEGREIRA!! En warm! Elk schaduwplekje werd benut. Pfff! Pas rond 19.20u onze bestemming bereikt. Voor 3 euro extra pp kregen we n aparte kamer met badkamer, lakens en handdoeken. Daar moesten we niet aan twijfelen. Nog iets gaan eten, boodschappen gedaan voor t ontbijt en nr ons bedje zonder knorrend gezelschap.
Resultaat vd dag: 21 km = 32000 stappen.
Volgens mn ventje zijn mn dijen als serieus gesmolten (of misschien zijn t mn wandelkuiten die nu zo dik zijn als mn dijen?).
Dag 30: dinsdag 6 mei tot SANTIAGO DE COMPOSTELA = slechts 23 km = 33800 stappen = 795 km op onze stappenteller (rekening houdend met de gekozen ommetjes).
Yes we did it!! In amper 30 dagen en zonder ons "op te jagen"! Super content!
Het moment van "bij de kathedraal komen" was niet zo speciaal moet ik bekennen, maar toen ik buiten kwam met mijn "officieel" bewijs vd tocht kwam n mevrouw mn hand drukken en feliciteren. Daar was mijn "krop" dan wel. Willy is daar allemaal niet zo emotioneel van natuurlijk maar is net als ik gelukkig dat we samen deze ervaring mochten beleven.
Straks gaan we even toerist spelen en morgenmiddag om 12u is er de pelgrimsmis. Benieuwd als we er "bekenden" zullen zien. In elk geval vandaag als bij wonder Oliviertje met zn 83-jarige vader al ontmoet.
Na de mis worden de kuiten ingesmeerd voor t vervolg vd tocht tot Finisterre. We blijven jullie op de hoogte houden.
Nog mee te geven vr vandaag: "Terwijl je loopt, eet en reist, geniet waar je bent. Anders zul je het merendeel van het leven missen".
En dan blijft er nu nog zoveel moois over die mijn lieve collega's ons wensten naar het einde toe. Eentje krijg je al: "jullie zitten vandaag op de trappen vd kathedraal, mijmerend over de voorbije periode en verlangend naar een volgend project"... Wie dat schreef laat ik achterwege, maar misschien herinner ik die persoon nog eens aan die woorden...
Dag 29: maandag 5 mei tot PEDROUZO = 32 km = 46890 stappen "Reizen is naar jezelf kijken tegen een andere achtergrond" ...
"You are big in doing small things" Een iets is zeker: deze pelgrimstocht is echt geen "small thing", tegendeel: it really is very big, in elk opzicht een heel bijzondere ervaring. We beseffen beiden dat er op ons aardbolleke heel veel en zelfs nog mooiere reisdoelen zijn, maar een pelgrimage is geen "reis" in de zin zoals we ons dat allen voorstellen. Je bent wel een lange tijd onder weg door een heel gevarieerd en mooi landschap, maar het feit dat hier dagelijks honderden mensen over datzelfde pad stappen, allen dezelfde richting met eenzelfde doel en toch weer voor elkeen anders... Heel apart is dat.
Maar intussen, beste lezers, we kunnen t zelf bijna niet geloven, maar stap voor stap, dag per dag naderen we nu heel snel de eindmeet... Om de 500 m staat een afstandspaal en telkens kijken we verwonderd hoe dicht Santiago nu al is... Het nieuw gespreksonderwerp bij de stappers is nu "de eindmeet", "we are almost there", "do you go to Finisterre" enz...
We zijn dus dag 29 en hebben het al over dag 30, maar eerst nog even terug tot het heden. We hadden t voornemen eens iets vroeger te vertrekken vandaag, wat ook wonderwel lukte: 7u45 en we hadden zelfs al ontbeten. Het is licht bewolkt maar heel zacht. We stappen voor de derde dag op rij door glooiend boerenland met beekdalen, stapstenen, veel "horreos", dat zijn smalle, langwerpige bouwsels met openingen in de wanden. Dat blijken graanopslagplaatsen te zijn met zo n speciale bouwwijze om de muizen buiten te houden. Sommige bouwwerkjes ogen mooi in t landschap. Verder heel veel door bossen met oa eiken en eucalyptusbomen waar we met die warmte heel dankbaar voor zijn want soms blijft t nog steeds stijgend bergop. Ja, er wordt al eens geblazen en zeker als t water op is. We logeren nu in n tamelijk recentje maar grote herberg. Heel mooi, modern en rustig. Onze totale afstand is momenteel 772 km. Morgen nog een twintigtal te doen en we zitten op de trappen van Santiago de Compostela...
Onze aankomst zal echter nog geen afsluiter betekenen vd blog want onze terugvlucht is pas op 15 mei, dus er komt nog een vervolg na morgen en na 15 mei hopen we met wat foto s te kunnen aanvullen.
Intussen toch nog even aan de sponsor-foto-opdrachten herinneren. We zetten ze hier even op een rijtje en wie op die manier nog een bijdrage wil leveren voor ASHA: veel kleintjes maken een groot, dus ook een kleine "geste" is welkom (sponsorprijs = 1 euro per opdracht). Ook n overschrijving is nog altijd welkom (zie begin vd blog maar ik herhaal de gegevens ook later nog eens). Hier de 37 opdrachten (die onze staptocht een tof extraatje boden en ons - en de betrokkenen - veel plezier bezorgden): 1 het station of metro in Parijs 2 het kleinste dier op jullie weg 3 het grootse dier op jullie weg 4 de karigste maaltijd vd tocht 5 de meest uitgebreide maaltijd vd tocht 6 minstens 5 verschillende st-jacobsschelpen (ik heb er minstens 50) 7 jullie als totaal verzopen wandelaars 8 jullie als wandelaars in een stralende zon 9 iemands voeten met blaren... 10 jullie die er heel gek opstaan 11 een slaapplaats waar je heel slecht sliep 12 een slaapplaas waar je heerlijk sliep 13 de mooiste wolkenhemel 14 iets onverwachts onderweg 15 jullie samen na een zware klim 16 de oudste pelgrim op jullie pad 17 de jongste pelgrim op jullie pad 18 een verwennerij die jullie je gunden onderweg 19 de mooiste zonsopgang 20 de mooiste zonsondergang 21 Annemie die met haar handen het teken van BANGLABARI maakt 22 een regendruppel die aan een plant of tak of grasspriet hangt 23 een regen- of zweetdruppel aan Willy s of Annemie s neus 24 een kronkelend paadje 25 het eigenaardigste voertuig op jullie tocht 26 een rugzak met te drogen was aan 27 de mooiste wandelstok van een pelgrim op jullie tocht 28 de mooiste wolkenhemel 29 Annemie die dringend moet... 30 een prachtig rood bloemetje 31 een prachtig blauw bloemetje 32 een prachtig wit bloemetje 33 jullie samen met andere pelgrims 34 de laatste wegwijzer naar het eindpunt 35 twee gelukkige mensen die hun doel bereikten 36 Santiago de Compostela 37 een rustmoment op het einde van de tocht Heerlijk was het deze opdrachten dagelijks met ons mee te nemen. Nog niet alles is volbracht maar er wordt dagelijks aan gewerkt. Laat jullie eurootjes maar komen. Wij bezorgen jullie graag het nodige bewijs.
Dag 28: zondag 4 mei tot BOENTE = 26,7 km = 39060 stappen "Moed ontstaat uit een aaneenschakeling van mislukkingen, zonder daarbij het enthousiasme te verliezen".
En ja, Catherine, ook na meer dan 700 km houden we er nog steeds dezelfde cadans in. Oef.
We starten de zonnige dag met een lied en een lach, tot plots... een donderslag. Ik vrees dat ik "iets" in de albergue achterliet. We zijn nog maar 2,6 km ver, dus terugkeren is de boodschap. Uit schrik dat ze ondertussen onze kamer zullen gekuist hebben, vlieg ik als een echte speedy consales het stijgend pad op, terug naar t centrum van Palas del Rei. Willy probeert mijn spoor te volgen... maar gaat in t rood en moet echt eventjes bekomen. Onderweg komen we Lydia, het Iers dametje weer tegen, die verbaasd is dat wij terugkeren. In t kort leggen we haar uit wat gebeurd is. "Pray for holy Anton" zegt ze, niet wetend dat ik al de hele weg dat gebedje loop te herhalen. Net als ik gelooft zij er heilig in em zowaar: hij heeft me weer bijgestaan. Door dit oponthoud staan we ruim 5 km achter op t parcours vd dag, maar we laten t niet aan ons hart komen. Vandaag krijgen we n overdonderend gekwaak van de padden te horen vooraleer we in t bos weer van de koekoek en andere fluitconcerten aanhoren. Rond 12u vinden we t tijd voor een terrasje want ik voel n nieuwe blaar aankomen, dus de voet moet eerst verzorgd worden. Ik had n vers fruitsap besteld en na de 2de slok werd ik plots sneeuwwit en onpasselijk. Een Duits verpleegstertje kwam me direct te hulp met n bekertje vloeibare motilium. Na 10 min moest ik n glas water opdrinken en inderdaag: t wonder geschiede, de onpasselijkheid verdween net zo snel als ze gekomen was. Oef, weer opgeladen om verder te stappen, weer overzegend door de bossen en gelukkig maar want t was bloedheet. Het viel Willy op dat zelfs ik elk sprietje schaduw meepikte. In Meride nemen we n uitgebreide stop voor t middagmaal (overdadige bediening). De geplande eindbestemming van vandaag, Azura, halen we niet, zowel door de warmte als door de extra tocht h en t naar de albergue vanmorgen. Genoeg is genoeg en we stoppen in Boente, in een nieuwe albergue, waar we Lynn, n Canadese, treffen die er ook n bed heeft. Het is een aangenaam adres met grote zonnige tuin met ligbedden, een overdekt terras, goede keuken en n kamer voor 7 waar we maar met 4 slapen. Een deugddoend adres na de inspannende dag. Ook Lydia, de ierse oma, arriveert er nog rond 20.30 uur. t Mens was toch wel n eind verkeerd gelopen zeker. Doordat ze zo sukkelachtig gaat, spreekt iedereen haar aan. Zo ook een mevrouw die haar met de wagen op de goede weg wilde wetten, maar n pelgrim is en blijft n pelgrim, op welke leeftijd ook, dus dame Lydia deed t hele stuk te voet. Ik hielp haar wel eventjes haar bed op te maken want dat zag ze toch niet meer zo goed zitten. Een iets is zeker. "You never walk alone" op het Sint-Jacobspad. Waar hulp nodig is, komt ze.
Dag 27: zat 3 mei tot Palas del Rei = 35 km = 51630 stappen
"Hoop is een lichtje in je hart, dat vandaag moed geeft en morgen kracht".
Wij hebben hoop en kracht! Nog maar 65 km te gaan!
Heldere hemel, iedereen vroeg weg, wij weer als laatsten om 8u t pad op in gezelschap vd zon en het ons elke dag volgend koekoeksklokje. Het pad brengt ons langs weer uitgeholde wegen en n golvend groen landschap dat ons a Kent doet denken. Toch weer genieten met af en toe blazen bij de "ups" en tevreden bij de "downs". Plots krojg ok na zo n 16 km en na n rust,plots de klop vd hamer, zomaar... Verdorie waar komt die vandaan? Mijn ventje is zo lief me te ontlasten van mn regenkledij en mn fleece, wat voor hem weer extra balast geeft. Zn rugzak weegt nu als lood, den duts. Een muesli reep geeft me nieuwe kracht tot we bij de lunch n reuze boccadillio verorberen o de batterijen weer op fulm speed te zetten.
We onmoeten n Franse dame van 79 jaar (goed vr sponsorfoto) maar diezelfde dag hebben we nog n veel merkwaardiger ontmoeting: Iers vrouwtje van 84 jaar! Te lang om hier in detail te gaan, maar ze zwijfelt van links nr rechts en Willy vraagt als ze ok is en of we haar kunnen helpen. Nee dus. Ze heeft iets a haar benen en gaat altojd zo moeilijk. Toch steeds 20 km per dag!!! Zo moedig!!
We houden n rust a Aireixe mr willen nog nr Pamas del Rei. 5 km verder dachten we maar t blijken er 9 te zijn!
We zetten door maar de km wegen toc
h. Er lijkt geen eind a te komen mr mn ventje houdt er de courage in, mits zn zware rugzak. Voor mij is t welletjes vandaag!
We kiezen n prive albergue in t centrum en krijgen er n kamer van 4 vr ons alleen. Met n goed avpndmaal kunnen we ons bedje in en zien per toeval ook nog t iers omaatje bij de buren arriveren! Niet te geloven na zo n inspannend traject. Bewonderenswaardig!!!
Dag 26: vrijdag 2 mei tot FERREIROS = 34,5 km = 50650 stappen
We zitten op 665 m hoogte en het is mistig als wede rolluiken optrekken. Eerst de blaren goed verzorgd,dan ons vr n ontbijt laten verwennen en intussen komt de zon er al aan. Onze etappe gaat vandaag weer over groene heuvels, door boerendorpjes, over een bergpas met weer prachtig uitzicht. Onder weg ontmoeten we Jenny, weer een Australische. Vorig jaar deed ze met haar dochtefr de etappe tot Burgos. Nu doet ze de rest vd tocht alleen want intussen ontmoete de dochter in Dubay n jongen uit A'pen waar ze sedert jan in A'pen mee samenwoont. Niet simpel...
We hebben n ander wandelritme en laten Jenny achter ons. Zij stopt in Sarria. Wij houden er enkel n lange pauze op n zalig tuinteras waar we met tapas bij ons drankje verwend worden. De teller staat op 17 km en de batterijen zijn goed opgeladen! Eerst nog op zoek nr n postnantoor vr postzegels en nadat we 3x de weg uitgelegd krijgen in t Spaans, lukt t nog net vr sluitinstijd. Per toeval botsen we er ook op de Duiser Karl die er dus ook goed t tempo inhoudt. Hij stopt hier ook maar wij zetten door tot Ferreiros, wat toch nog n heel eind blijkt. Volgens t boekje zijn er 3 bergues, dus we zijn gerust. De eerste, n heel mooie, heeft maar 1 bed meer vrij... Net na ons komt nog n koppel. Ook pech. Over 1,5 blijken de andere 2 te zijn. Ik panikeer al n beetje en zet er t snelttempo in. Volgend adres ziet er erg modern uit, mijn ding dus. Bord met "volzet". Ai ai. Nu blijft nog 1 mogelijkheid in de herberg met 20 slaapplaatsen mr we zijn al blij met n bed want t draait al na 18u.
Net voor 18u zijn we vandaag de afstandspaal van nog amper 100 km nr Santiago gepasseerd. Niet te geloven hoe dicht we al bij de eindbestemming komen!!
In t gezelschap vanavond blijken er 3 personen die 5 dagen na ons in st-jean zijn vertrokken. En wij dachten dat we n goed tempo hadden! Dag 26 zit erop en wij zijn dik tevreden.
Er bereikt ons ook echter ook triest nieuws: mama Jan M overleden, papa Rik M overleden en onze burgemeester is verongelukt, amper 59 jaar. Ons medeleven aan de getroffen familieleden.
Dag 25: donderdag 1 mei tot TRIACASTELA = 22 km = 32400 stappen "De schoonheid van de natuur is niet te koopm zij behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt en van haar weet te genieten". Dat doen we dus al meer dan drie weken op dit bijzonder Jacobspad. Vandaag houden we de afstand bewust beperkt omdat we zeker de blog willen aanvullen en ook een noodzakelijke was moeten draaien/drogen.. Door de grote hoogte (1250m) ligt het dorp O Cebreiro vaak in de mist, wat ook vandaag zo is. Het is echter niet zo koud en na n uurtje breekt de zon er al door. We kunnen uitkijken op bergen, heuvels en dalen van het groene Galicië. Het natuurverschil is groot met de vorige dagen/weken. Het blijft super genieten zowel vd babbeltjes tussendoor als van het uitzicht. Het is precies of n vliegtuig strooide hier zaad uit van paardebloemen: hele flanken vol gele kleur tussen t groene gras. Echt subliem met de zon er dan nog bij. We stappen door echte ouderwetse boeredorpjes, door koeievlaaien, langs luie honden die ons braaf aanstaren... Voor de lunch houden we halt in FILLOVAL op een enig mooi plekje bij n bloeiende appelaar en krijgen er t gezelschap van een vriendelijke Engelsman. Dat smaakt nog zo goed. Verder door holle boerewegjes blijft t super genieten tot we het dorp Triacastelo om 15 uur binnenstappen, recht op de albergue Berce do Camino af (mooi, netjes, gratis internet, terras, dus alles picco bello). Nu zit ik hier intussen verkleumd vd kou terwijl het buiten zomers weer is, maar ik had toch wat goed te maken. Voila, dat was het weer.
Dag 24: zoensdqg 30 april tot O CEBREIRO = amper 20 km en 30400 stappen "Niets in de wereld kan je gelukkig maken. Alles in de wereld kan je inspireren om gelukkig te zijn." Goed geslapen met ons drietjes tot 7.30 uur. Eerste werk is blaren verzorgen want vandaag is een complete stijg-dag. Dan lekker ontbijtje bij de Nederlandse en zo wordt het 9u15 als we de eerste stappen zeggen. De zon probeert maar krijgt t heel moeilijk vandaag. Verder geen wind en we kunnen al in hemdsmouwen op weg. Eerste stuk is nog via dorpjes langs de tarmac en al vlug komen we wat open kapelletjes tegen. Willy wijst me er op dat er iemand in tgengestelde richting afkomt met n bijzondere wandelstok (weer sponsor-foto). We spreken hem aan en vragen n foto te nemen van zijn speciale stok. Zo komt hij met n bijzonder verhaal: afkomstig uit Tsjechië en als landbouwer te grote financiële risico s genomen. Met de crisis in moeilijkheden geraakt en nu al 2 jaar op pad langs pelgrimswegen. Hij slaapt in n tentje en krijgt veel vd mensen. Toch elke ochtend moeilijk... Wat brengt de dag... Die babbel doet ons toch wat... Wat verder trekken we de bossen in. Dan langs weiden, door een dal, dan stijl omhoog met wondermooi uitzicht¡¡¡ In La Faba, een pietluttig boeredorpje, kopen we eten in de plaatselijke tienda, waar buiten n tafeltje en stoeltjes staan. Tijdens onze lunch krijgen we bezoek vd koeien die naar de weide gebrqcht worden vd boerin en zelfs een ezel houdt even bij ons tafeltje halt. Dan wetten we af en toe puffend de beklimming verder en komen langs een grenssteen die aanduidt dat we GALICIÉ binnen stappen. Vanaf hier staat elke 500 m de afstand tot Santiago aangeduidt (beetje overdreven). Wij hebben, officieel, nog slechts 152 km te gaan. We kunnen t zelf niet geloven. Nog naar 152... Nog wat verder stijgen en dan eindelijk, om 16.15 uur, komen we O Cebreiro binnen. Rekening houdend met mijn blaren en in de volle overtuiging hier de blog aan te vullen, schrijven we ons in de in moderne herberg (ultiem uitzicht heb je hier, 360 graden rond, subliem magnefiek). Wat blijkt dan: geen internet¡ Toch vliegt de middag voorbij. Willy houdt de nodige platte rust en t vrouztje trekt t toeristisch dorpje in. Er staan hier bizarre "pallozas", lange, ronde of ovale lage woningen van natuursteen met grote kap van stroo. Iets apart. Om 19u is er eucharistie voor de pelgrims in het stemmig kerkje. Daarna gaan we eten en moe maar uiterst voldaan liggen we tegen 22u in dromenland (in grote zaal met wel 40-tal bedden maar geen last van snurkers).
Dag 23: dinsdag 29 april tot TRABADELO = 34 km = 49840 stappen "It is·n t the mountain ahead to climb that wear you down. It·s the pebble in your shoe". Hoewel n grote zaal hebben we toch goed geslapen en kunnen er weer tegenaan.Het is grijs, er staat geen wind maar het is s morgens al 15 graden. Prima stapweer. Om drukke straten te mijden bij t verlaten vd stad, nemen we een variante route. Daarna stappen we door glooiiend landschap met wijngaarden van de Bierzo. De jonge scheuten staan al mooi groen en de eerste rode en witte druifjes verschijnen al op de oude stokken. Mooi¡¡ In een doorgaand dorp komen we bij n mini-bakkerijtje waar we artisanaal brood kopen voor onze lunch wat later op n bankje. Super lekker dronker bruin brood met noten (mmmm, alleen wat goede boter ontbrak eraan). Erna volgt een inspannende stijging, door weer een prachtig landschap van akkers en zijngaarden vol jong groen (ik zei t: we vallen voortdurend in herhaling). Om amper 14.30u zijn we al in Villafranca del Bierzo, te vroeg om te stoppen, dus doorgaan. Zingend overbruggen we de volgende kms ilse: 1 km a pied, ca use, ca use, 1 km a pied, ca use les souliers. Wo kunnen we vele kms verder stappen (vergeef me de typfouten maar ik vind hier de nodige toetsen niet). We beginnen met de start vd beklimming naar de Cebreiro langs n saaie weg, steeds verder de hoogte in tot t dorpje Pereje, waar we dachten te overnachten. De herberg ziet er echter zo spartaans uit dat we toch naar n volgend dorp verder trekken, waar we n mooie kamer vinden (8 bedden met nog maar 1 bed bezet ve Duitse dame en dat blijft zo, we hebben geluk). Maar: vandaag is HET gebeurd: "I have blisters". Na intussen meer dan 600 km nog wel. Ik begrijp er niets van¡ Goed verzorgen is nu de boodschap. s Avonds gaan we eten in een goed aangeschreven restaurant, uitgebaat door n Nederlandse. Er zijn slechts drie banken met 6 plaatsen. Wij schuiven aan bij drie Engelse mannen. Een van hen doet nu voor de 4de keer dezelfde route tot Compostela. We krijgen er n tip voor blaren: doorstekken met naald en draad en t draadje er laten inzitten zodat t overtollige vocht er langs die weg uit kan. Nog niet geprobeerd. Na het avondeten zet in me aan de albergue aan de pc maar verdorie: er is geen leven in te krijgen. Pech en weer uitstel tot morgen.
Dag 22: maandag 28 april tot PONFERADA = 28,5 km, 43450 stappen We zitten hier op bijna 1500 m hoogte dus is mist geen uitzondering. Met mist, regen en koude wind trokken we naar een vd hoogtepunten vd camino, nl het Cruz de Ferro. Door de barre weersomstandigheden konden we er niet even halt houden, maar de vele stenen, lintjes, foto·s met wensen op, doen me toch wel iets. Anderen vinden het maar niets. Tot ± 11 uur (na 10 km) zien we amper een steek voor ogen tot plots vh ene moment op t andere trekken de wolken open en verschijnt de zon. Ongelooflijk wat we te zien krijgen: we lopen blijkbaar midden immense bergketens, sneeuwtoppen, bergen, dalen... echt wondermooi. In El Acebo houden we even halt op n zonnig terras voor de zelfgekochte lunch. Het is een heel gezellig dorp met houten overhangende balkonnetjes aan de huisjes. Tot Molinaseca kunnen we nu verder bergaf, moeilijker begaanbaar door verbrokkelde leisteen maar door weer zo·n wondermooie natuur met nu massaal veel vlinderlavendel, andere witte, gele bloemen, hele flanken vol. De kms vlotten minder vlug doordat we steeds halt houden om te genieten van al dat moois. De paden vandaag waren echter niet zo makkelijk begaanbaar In Ponferada (aankomst 18u) logeren we in een grote albergue en moeten naar de kelderverdieping in n zaal met 17 stapelbedden. We zijn er de eersten maar t loopt nog bijna helemaal vol. Er is een goed uitgeruste keuken maar door te vele volk is t er n drukte van jewelste. Wij kiezen toch maar om op restaurant te gaan.
Dag 20: wqterdqg 26 april tot ASTORGA = 31 km = 41.780 stappen Gisterenavond zaten we met 17 rond de pelgrimstafel voor een 4-gangenmenu met allemaal nieuwe gezichten. Er kon dus weer wat afgebabbeld worden. Nog weinigen in t gezelschap die in St-Jean gestart zijn. Jammer. Een Pools jong koppel merkte op dat wij nog steeds zo enthousiast zijn, hoewel we al zoveel stapdagen achter de rug hebben. Ze hadden er al andere gezien. Leuk om horen maar, inderdaad, het verloopt prima voor ons en zelfs vlugger dan gepland. Thuishad Willy het oa over een drietal rustdagen... Totnu toe nog niets daarvan nodig gehad. Enig minpuntje is wel dat we alle bekenden van onder weg achter ons laten. De nieuwe contacten liggen anders, waarschijnlijk doordat zij pas ergens onder weg gestart zijn. Na dat rijkelijk avondmaal hadden we een goede nacht (met ons tweetjes in een kamer van 6) en aansluitend het beste ontbijt dat we tot nu kregen. Overdaad voor onze maag, waar we tot een stuk in de middag mee op stap konden. De dag begon wat druilerig (motregen) dus allen weer met regenkledij op pad. Voor die ene dag hebben we er geen probleem mee. Het is vandaag namelijk belangrijker dat het in Vlaanderen zonnig is: enerzijds voor het vrouwenverjaardagsfeestje van mijn vriendin Christine die woensdag 60 werd en anderzijds omdat het opendeurdag is bij de Jozefientjes. We duimen voor iedereen vanop het St-Jacobspad. Na een paar uurtjes luttele regen, was het tijd om in Hospital de Orbigo eventjes rust te nemen in een zeer verzorgde zaak met zicht op een ooievaarsnest. Even verder wandelen we over de langste brug van de Camino. Hier wordt nog elk jaar een riddertoernooi georganiseerd in ME-kledij. Verder komen we langs nog wat pietluttige dorpjes om weer de natuur in te trekken met wat "muggebeetjes" die we moeten trotseren, zoals Willy de heuveltjes noemt. Zon en wolken wisselen elkaar af maar er staat intussen een fikse ZZW-wind. We stappen kms over de hoogvlakte met prachtige lage begroeiing en daarachter de hoge sneeuztoppen. Enig mooi. Op de hoogste top komen we in "Casa de los Dioses". We worden er verrast door een "kraampje" met vers fruit, drankjes naar keuze (gratis met "donativo" = vrije gift) en een gezellig ingericht rustplaatsje. De 41-jarige man beweert dat hij hier al enkele jaren op de hoogvlakte leeft. Hij kreeg er oa het bezoek van Arnaud Hauben (Man bijt hond-reportage over zijn pelgrimstocht). Daar komt toevallig ook Yan (de Koreaan) weer langs. We stappen een eindje verder samen en hij doet echt zijn best voor een conversatie. Na nog een eind stappen komen we plots al aan de Romeinse muren vd stad Astorga. De uren en de kms zijn weer voorbijgevlogen. Het is 15.30u als we ons aanmelden in de centraal gelegen albergue. Na wat platte rust voor mn ventje, trekken we de mooie stad in waar toevallig ook festiviteiten aan de gang zijn. We halen het nog net voor sluitingstijd om een bezoek te brengen aan het prachtig bisschoppelijk paleis (Gaudi). Echt enig mooi. Met de kathedraal moeten we t daarvoor enkel vd buitenkant stellen. Het draait al over 20u als we een zaak binnen stappen voor t avondeten, wat laat is voor n pelgrim. Eenmaal terug in de albergue is het al heel rustig op de grote kamer en liggen er al heel wat in dromenland.
Dag 21: zondag 27 april tot Foncebodan = 28 km = 40800 stappen Eindelijk zijn we hier terug. Computerproblemen zijn de reden van achterstand. Maandagavond was ik bijna klaar toen de pc om klokslag 22u uitviel, zonder voorafgaande verwittiging en met 10 min tegoed. Erna geen mogelijkheid meer gehad tot internet. Nu proberen we ons vd voorbije 5 dagen te beperken want ik vrees dat we voor de lezer toch wel in herhaling moeten vallen wegens nog altijd super, geweldig, fantastisch...
Intussen goed nieuws gekregen ve geslaagde opendeurdaqg, geboorte van 2 babytjes (proficiat aan ouders en grootouders) en proficiat aan nonkel Franky die vandaag, intussen 1 mei, jarig is. Ook leuk om van het thuisfront te horen dat ons matje met de grootste liefde en zorg omringd wordt en wij ons dus geen zorgen moeten maken.
Eerst de beloofde stand na 20 stapdagen: 538 km afgelegd, nog slechts 256 te gaan. We kregen al n verwittiging dat we straks n boete krijgen als we zo snel blijven stappen (haha). Willy opperde zelfs al dat er straks tijd is om te voet heen en terug naar Finisterre te gaan. "Woordeloos elkaar verstaan, moeiteloos elkaar begrijpen"... zo komen we er wel.
Nu naar dag 21, drie weken onderweg en zowaar: Willy zn schoenen beginnen slijtageverschijnselen te krijgen. Na een eigen ontbijt te hebben genuttigd in de albergue, trokken we om 8.10u vol moed weer op pad want er stond een stralend blauwe hemel. Al vlug voelden we dat het echter koud was, ijskoud zelfs. Muts, sjaal, handschoenen, kap, alles was nodig om de kou te trotseren met een ijzig snijdende wind op kop. Toch hadden we de moed (ttz voorstel vh vrouwtje en het ventje volgde gedwee) om n ommetje te maken via n karakteristiek dorpje. Het ommetje loonde wel maar buiten n kat en wat ooievaars op hun nest was er geen levend wezen te bespeuren. Gezien de kou hunkerden wij wel naar n warme koffie maar alles was nog potdicht. Iets verder konden we t pad weer oppikken, via keutelbergjes ging het constant verder door de prachtige natuur vol bloeiende witte brem, lili/paars soort erica (?), beginnende gele brem. Schitterend. In het binnenkomen vh pelgrimsdorpje Rabanal de Camino zet Willy, met zn alziend oog, me plots aan tot een sprintje want op t einde vd straat ziet hij weer iets voor n gesponsorde foto. Ik zet de daad bij t woord en hup (met rugzak), uiteindelijk begin ik te roepen en ja, ze vermoeden iets raars en kijken om. Wat was nu zo belangrijk: het vreemdste vervoermiddel op de camino tot nu, nl een Italiaan die met n soort trolley op 1 wiel en hangend ad lenden het hele traject aflegde. Volgens hem ging dat prima maar hij wist dan nog niet welke paden hij de volgende dagen onder de voeten zou krijgen. Intussen weten wij dat wel en we zien ze nu ook niet meer. Enfin, hij poseerde graag met zn karretje en dat brengt weer wat geld in het laatje voor ASHA. Intussen lunchtijd op n windvrij terras, in de zon, onder de druivenranken... Verder weer de natuur in. In weer n ander dorp komen we een ouder Nederlands koppel tegen. Dit is hun 5de camino¡ Half maart zijn ze in Sevilla gestart: mooi maar zwaar. Sommige trajecten zijn wel 36 km. Stel je voor aan die leeftijd¡ Omdat mevrouw moeilijk te been is, zijn ze soms genoodzaakt een stuk met de bus af te leggen. Even daarna ook n korte ontmoeting met drie, goed ingepakte, Z-Afrikaanse dames. Sommigen blijven hier overnachten, maar wij blijven stijgend verder stappen tot FONCEBADON. Het lijkt een spookdorp: heel wat huizen liggen afgebrokkeld tegen de grond. Er staan slechts enkele nieuwere woningen. De herberg waar we naartoe willen is gesloten. Er blijven er 2 over en, helaas, kiezen we de verkeerde, waardoor we bij "de hippies" belanden. We waren er niet zo tevreden en later vernamen we dat ze idd niet goed aangeschreven staan. De andere albergue was blijkbaar n heel goede. t Kan eens verkeren... Er sliep een koppel uit Australië bij ons en de man is al 10 kg vermagerd sedert zijn start (een week voor ons). Er mag nu nog wel 20 kg af. Van een Duitser hoorden we dat hij in de eerste 2 weken 5 kg verloor. Wij stappen geen apotheek binnen en staan thuis wel eens op de weegschaal.
Dag 19: vrijdag 25 april tot VILLAR de MAZARIFE (ergens tussen Leon en Astorga) = 25,6 km = 36780 stappen Na n alweer goede nacht waren we om 8.30 uur al in het centrum van Leon. Temperatuur amper 4 graden, n strakke en frisse wind maar n helderblauwe hemel. Wat een verschil met vorige week, maar je hoort ons niet klagen zolang het droog is. Gezien de kathedraal pas om 9.30u open gaat doen we eerst een toertje in het centrum met het obligatoire koffietje (voor amper 2 euro pp kregen we er zelfs een groot stuk verse cake bij). Dan naar de kathedraal die al aan de buitenkant indrukwekkend is. Binnen zijn er prachtig gebrandschilderde ramen. Een bezoek meer dan waard. Na een goede tzee uren verlaten we de stad en komen we langs enkele ondergrondse woningen, een moderne bedevaartskerk en dan eindelijk: weg van de weg, door de droge hoogvlake van Paramo met een aparte vegetatie en een aanhoudende harde wind. Intussen brengen ook wat wolken ons gezelschap, maar de mooie natuur en de stilte zijn een grote verademing na de "boring days" (bedankt Martine voor deze tip). Rond 15.30 uur komen we weer vroeg op de eindbestemming van vandaag. Bij t binnenkomen vh dorp staat een immense mozaiëk van een plaatselijke kunstenaar. Daar blijken er nog meer van te zien in de kerk. Daar moeten we voor t avondeten nog eens naartoe maar eerst mijn stapgenoot aan wat platte rust toe. We verblijven nu in een private albergue San Antonio de Padua. Er zijn weinig pelgrims en het is hier erg rustig. Gezamelijk avondmaal en ontbijt. Na dag 20 vernemen jullie de kilometerstand want we vliegen er hier door. Echt, zonder stoefen, maar het gaat allemaal wonderwel. Nog slechts 1 bekende blijft over: de Koreaan die vandaag weer zn dagelijkse knuffel gaf. Karl, iemand die we ook al lang dagelijks zien, viel er gisteren af.
"De herinnering die je later wilt hebben, maak je nu." Die herinneringen slaan we hier elke dag op, voor later...
Dag 17: woensdag 23 april tot EL BURGO RANERO = 28,5 km = 41500 stappen Nog even terug naar gisteren: toen we in onze kamer waren, hoorden we in de aanpalende prive een knorrende hond (a la "brotherke"van Roeselare) en gingen er Herr Bruno even bijhalen met de vrees dat we anders de hele nacht dat knorgezelschap moesten aanhoren. Bruno, die maar enkele woorden Engels spreekt, reageert met de woorden "my friend, she works late". Het was dus zijn vriendin die er lag te knorren om 16 uur in de middag (we veronderstelden al dat ze nachtwerk deed maar haar enige avondarbeid was ons bedienen voor t avondeten. In de nacht kregen we hetzelfde brotherke-gesnurk te horen van de dame). Ze hebben er duidelijk beiden geen last van dat het gras lang staat (haha). Het duurde gisteren maar eventjes 24 min voor ik ingelogd geraakte op Herr Bruno zn pc. Na 3 min ging ik hem - met n kleine donderwolk - al halen en moest blijven geduld hebben want "he is slow, but yesterday it was ok". Als je zo n geduldoefeningen nodig hebt om de blog aan te vullen, begrijp je wel dat er eens n dag wordt geschrikkeld.
Nu dus naar woensdag 23 april. "Met beide voeten op de grond, kom je geen stap vooruit", gelukkig zetten wij stap per stap en komen we wel vooruit. Amper 9 graden als we om 7u40 Herr Bruno verlaten, bewolkt en n frisse ZW wind. Brr even wennen. De bedoeling om vandaag extra vroeg op stap te gaan en er n lange tocht van te maken, heb ik in de kiem gesmoord door midden de nacht de wekker n uurtje later te zetten. De traject is weer saai - en dat houdt nog n paar dagen zo aan: steeds rechte weg en dikwijls naast een baan, maar ook daar moeten de pelgrims door. We lopen gedeeltelijk over een authentiek deel van de St-Jacobsroute en komen via de dorpjes San Nicolas, Salagun (ontbijt om 10u), Bercianos (20 km, 13u, lunch).
Het valt ons op dat de natuur enorm veranderd is sedert we op 7 april vertrokken: intussen staan alle bomen groen en zijn de lentebloemen uitgebloeid, die plaats maken voor weer andere soorten.
Sedert Burgos zien we nog amper eerdere bekenden en zijn veel nieuwe gezichten bijgekomen. We zien wel nog bijna dagelijks een Koreaan die in Roncevalles bij ons sliep. Jammer genoeg begrijpt hij amper Engels, maar Willy blijft pogingen ondernemen. Telkens hij Willy ziet, geeft hij hem n knuffel met n vriendelijke glimlach. De meeste gespreksonderwerpen zijn van een andere aard geworden: pijne knie, blaren op voeten en tenen (die zijn dan weer goed voor n sponsor-foto). Sommigen zijn echt wel op de sukkel met die blaren: de ene boven de andere: Soms worden ze daardoor genoodzaakt per bus de weg verder te zetten.
Het namiddagtraject is gelukkig wat licht glooiiend tot El Burgo Ranero waar we al om 15.15 uur aankomen. Weer zo vroeg en nog niet moeg... Misschien morgen een iets zwaardere etappe vraagt mn ventje? Het is een typisch Castillaans dorpje met nog enkele huizen gebouwd in leem. De herberg waar we naartoe willen, Municipal Dominico Laffi, is al volzet, een andere is nog niet open en de derde, aan de Lagune, blijkt niet zo aantrekkelijk. De keuze is vlug gemaakt: we gaan op hotel vandaag. Voor 45 euro krijgen we een mooie kamer met badkamer. Gezien het nog vroeg dag is, doen we nog n plaatselijk toertje en genieten in de zon (die intussen weer volop schijnt) op n bankje aan de lagune Manzana. Een Koreaans meisje, het enige dat vlot Engels praat en die we ook al enkele dagen zien, komt even goeiedag zeggen. Zij deed gisteren 40 km en hield t vandaag bij 18. Dapper en ze is er terecht heel fier op. Voor t avondeten gaan we terug naar t hotel waar ze ook n pelgrimsmenu geven, maar er is geen pelgrimssfeer: slechts 1 tafel voor 6 pers en de anderen zijn allemaal voor 2 of 4 gedekt. We beginnen - na drie avonden - wat pelgrimssfeer te missen. Er mag weer wat ambiance komen.
Dag 18: donderdag 24 april tot LEON = 34,3 km = 48570 stappen "Go go go" waren de stimulerende woorden van Lies op dag 16. Die passen we op dag 18 toe... We hebben ook nog wat achterstand met mooie gedachten van Marleen. Nu we eens n luxe pc ter beschikking hebben (zonder extra te betalen) willen we wat tekorten inhalen waar we jullie echt willen van laten meegenieten. Here they come:
"Het is onmogelijk" zei trots. "Het is riskant", zei ervaring; "Het is zinloos", zei het verstand. "Geef het een kans" fluisterde het hart.
"Wat niet kan, is nog nooit gebeurd".
"Every day may not be good, but there is something good in every day".
Ook andere collega·s gaven ons dagtips mee en ook deze nemen wij oprecht dankbaar ter harte: "Live your life, you·re always on my mind"
We zijn dus dag 18 en deze week zijn het echt zeer eentonige kilometers en landschappen. Als we er de gids op nalezen weten ze alles wel wat rooskleurig voor te stellen, maar vandaag was er nu eens echt niets te bewonderen en daarnaast kregen we praktisch constant het geraas van auto·s te horen. Op zo·n momenten komt al het moois nog eens ter sprake wat jullie ons meegaven en ook toesturen via de blog of de mail. Het is niet haalbaar ook daar nog eens op te reageren mar t doet ons echt deugd aan ons - jeugdig - hartje.
De voorbije nacht hebben we beiden zalig geslapen in het hotel. De wekker stond om 6.30u want om 7u was er ontbijt (eentje om weg te blazen maar we voorzien ons maagje regelmatig met wat extra muesli en fruit). Het was dus een lange, RECHTE weg (KVP) met "den diek" aan de ene kant en de baan aan de andere kant, maar we hielden stand om rechtdoor te gaan (oef). Daarbij was er bewolking en in de loop vd voormiddag wakkerde de wind aan, maar zoals reeds elke dag kregen we ook nu weer de zon - tussen de wolken - te zien. Met af en toe de nodige rust en spoeling vd keel, waren we om 14.45u al in een voorstad van Leon, waar we normaal zouden overnachten. Het vlak en recht parcours hield er goed t tempo in. Over de hele dag kwamen we slechts 7 pelgrims tegen. Ze vallen als de vliegen... De een stopt ermee, de ander neemt de bus, nog een ander vermindert de dagelijkse afstand en dan zijn er nog andere die n tandje bijsteken. Dus vroeger dan gepland waren we in Arcahueja, op 9 km van Leon. Even overleggen wat t wordt: stoppen of doorgaan... We zagen t beiden goed nog zitten om wat door te steken. Het eerste reclamebord van een nieuwe herberg trok onze aandacht toen we de stad binen wandelden: San Tomas de Canterbury. Echt een "waw"-herberg: alles nieuw, ruim, prima ingerichte ikea-keuken, kraaknet, ruime kamers (we slapen met 3 in kamer van 6) en daarbovenop suuuper vriendelijke mensen maar ze spreken niet 1 woord Engels. Er zijn hier 60 plaatsen en ik denk dat we er met amper 10 logeren (helaas dus weer geen caminosfeer). Reden is waarschijnlijk dat t van hieruit nog wel n kwartier stappen is naar het oude centrum, maar er zijn fietsen beschikbaar, ook een bus in de buurt en de mevrouw wilde ons zelfs met haar auto voeren. Mijn ventje kreeg echter de genadeslag eens hij op zn bedje ging liggen en zag t niet meer zitten om de stad in te trekken, wat me meteen de gelegenheid gaf uuuuren op de pc te zitten en alle gemiste berichten te lezen en hier veel te uitgebreid verslag uit te brengen. Gezien we hier in de buurt geen gelegenheid vonden voor t avondeten, maar gelukkig een Aldi naast de deur hadden, werd het een opwarm maaltijdje met stokbrood. Alles smaakt als de maag zich laat horen. We probeerden ook eindelijk eens foto s op te laden maar helaas, zonder resultaat omdat hier allerlei Spaans gebrabbel op t scherm verscheen waar we geen raad mee wisten. Mezelf kennende, vermoed ik dat jullie popelen iets van deze bijzondere ervaring te kunnen zien... Nog (heel) wat geduld tot we thuis zijn dus.
Dag 14: zondag 20 april tot BODILA de los CAMINOS = 28,5 km, 42360 stappen
Tik, tik, tik... we ontwaken met de klank van regendruppels op t dakraam. Regenkledij wordt bovengehaald en om 8u15 verdwijnen de laatste schoenen van het rek. Alle ledematen zijn nog in prima staat Christine VH¡ Intussen werden de buien nog enkel motregen. Na een 2-tal uren geeft Willy plots een sponsor-foto-signaal. een regendruppel aan zijn neus¡ Dat brengt geld op voor ASHA maar minder luek voor ons natuurlijk. Het is niet koud, amper n zuchtje wind, dus niet klagen na twee stralende weken. We komen aan het dorp Costrajeris met ± 1100 inwoners en maar eventjes 4 kerken¡ In de dorpsstraat valt mn oog op een uithangbord "Hospital of the soul", er blijkt een fototentoonstelling in het huis door te gaan: dat mag ik niet missen, zelfs met mn vuile schoenen en natte kleren was ik meteen welkom. Een mooie, gezellige woning met spirtuele touch: rustige achtergrondmuziek, knusse inrichting, kaarsjes en vooral MOOIE speciale foto·s met aparte belichting en telkens passende tekst eronder. Er werd me zelfs n kopje thee aangeboden. De koekjes en aardbeien stonden uitnodigend klaar, maar Willy was voorop dus ik kon niet langer blijven. Even verderop zat hij rustig op n natte bank te wachten in de mening dat t vrouwtje weer eens n open kerkdeur had gevonden. Niets van dat maar zelfs de regendag kon niet meer stuk na zo·n bezoekje¡
Rond de middag hield de regen op, tijd voor n lunch op n overdekt terras. De twee oudere uitbaters werden er overstelpt met pelgrims die even toe waren aan n rustpauze. Later kwam de zon er zelfs door. Om 16u kwamen we al op onze eindbestemming voor vandaag in Boadillo del Camino, albergue En el Camino met grote, mooie tuin vol bloeiende lentebloemen. Toen we de al druk bezette kamers zagen, merkte hospitaleiro Pedro dat we voorkeur aan iets anders gaven. Meteen nam hij ons mee naar het grote huis waar we n mooie ruime kamer met 6 stapelbedden kregen voor drie personen (een Canadese dame kwam net met ons binnen). Een luxe met eigen badkamer¡ Willy hield eerst wat platte rust, ik deed de was en ging even t dorpje - weer zonder betekenis - verkennen. Daarna benutten we t zonnig weertje in de tuin met een aperitiefje en werd het typwerk uitgesteld.
Het avondmaal verliep met weer n andere toffe bende (Canadezen, Hongaren, een Deense, Oostenrijkse...): drie soorten soep kwamen op tafel, brood, erna kip of vis naar keuze met sla en een flantje voor dessert, alles rijkelijk overgoten met de nodige peregrino-wijn. Willy zat in t gezelschap vd Canadese die vroeger n bar had opengehouden en die zorgde er bijtijds voor dat alle bekers gevuld bleven¡ Oñ 22u bedtijd en de lichten doven.
Dag 16: dinsdag 22 april tot een pruts vd dorpje MORATINOS = 29 km = 42000 stappen
Tok tok op onze deur, "buenos dias peregrinos" met deze woorden komt t patertje ons om 07u wakker kloppen. Een uurtje later zijn we op stap na een smakelijk ontbijt in een panaderia. Zon, wolken en er staat een stijve westenwind vandaag. Voor t eerst zijn n sjaaltje en windjack nodig. Het landschap bestaat uit eindeloze akkers en dorre velden en dat over 16 km lang¡ Eentonig, saai, tijd om na te denken mar ook heel veel pelgrims op ons pad waar hier en daar even mee gepraat wordt om de eentonigheid te onderbreken. Gezien we gisteren echt te vroeg stopten, doen we er vandaag ietsje bij maar eigenlijk hadden we nog verder kunnen gaan. Er is hier 1 albergue, die niet eens op de kaart staat, waar nog slechts 2 andere gasten zijn (niet pelgrims). Die slapen in de enige 2-persoonskamer. Wij in de "grote" kamer (14 bedden) maar dus ook alleen. Wel wat duur voor zo n boeregat (9 euro pp). De bedden zijn wat triestig maar sanitair, toilet, terras zijn aantrekkelijk. De hospitaleiro loopt hier wat rond te lummelen maar hij zou beter eens zijn lang gras afrijden vindt Annemietje (er staan heel uitnodigende ligbedden in de tuin). Het avondmaal kost 9,5 euro. We zijn benieuwd wat de pot zal schaffen. Ik zit hier met onze laatste centjes op de pc... Wat misrekend in ons budget vandaag en we hebben niet eens genoeg meer voor n aperitiefje. Hopelijk komen we morgen n bankautomaat tegen of we moeten op onze vetreserve leven (met muesli, fruit en dadels houden we t nog even vol).
Dag 15: maandag 21 april tot CARRION DE LOS CONDES = 25 km
Grijs maar droog. Start om 8.15u. We stappen 5 km langs het "Canal de Castilla", een natuurgebied en zijn hier helemaal alleen. Het enige geluid zijn onze stappen en dat van een nieuw koor, nl de fluitende vogels. Heerlijk. In het eerste dorp houden we halt voor ontbijt. Eem oudere meneer zegt ons dat het "frigo" is vandaag. Wij voelen daar niets van en zijn dik tevreden met zon en wolken, er is zelfs geen wind. Hij toont ons op zn smartphone het weer voor de volgende dagen: wisselende bewolking en woensdag regen. We zien wel wat komt. We beseffen dat we de voorbije 2 weken erg verwend zijn, op alle gebied. s Middags houden we n dik uur halt op het dorpsplein van Villalcalzar de Sirgo en zorden er weer overdadig bediend. Alle witte wijn die ik al dronk is overheelrijk (en terras in de zon). De kerk schijnt hier n trekpleister te zijn, dus de open deur is uitnodigend (1 euro voor pelgrims). Na de niddag is het eentonig traject, parallel met een - gelukkig niet drukke - weg. Net voor het dorp in zicht komt moeten we n sprintje maken omdat een regenzone eraan komt. Net op tijd kunnen we er aan ontsnappen.
Te vroeg komen we op onze bestemming voor vandaag (15u) maar anders moeten we meteen nog 16 km bij doen omdat er geen enkel dorp meer tussen is. Dat lijkt toch iets teveel vh goede. Moeilijke keuze voor albergue en we kiezen voor Convent Santa Clara omdat het ons aan het goed adresje van Paul in Middelburg doet denken. Dit is echter een heel ander klooster, daterend uit de 13de eeuw. Een patertje geeft ons n rondleiding en, hoewel wat frigo-koud gevoel ziet t er netjes uit. We kiezen voor een 4-persoonskamer en hopen dat we er met 2 kunnen blijven.
Zo vroeg kwamen we nog nooit aan. We doden de tijd met een extra wandeling en nemen uitgebreid tijd voor koffie en wijn op n zonnig terras. Wat boodschappen voor het avondmaal dat we in de keuken vh klooster nuttigen (goddelijk aan mini tafel en idem stoeltjes). Wel vreemd maar we ontmoeten hier geen andere pelgrims, hoewel die er wel zijn in de grotere kamers.
s Avonds nog een toertje met nog n bewoek aan n open, sfeervolle kerk waar ik eindelijk weer eens wat kaarsjes kan doen branden.
Als we gaan slapen merken we dat we toch gezelschap kregen: een jong koppel uit Tsjechië. Nog wat kennismaken en om 21u voor alle vier bedtijd.
Dag 13: zaterdag 19 april tot t dorpje Hontanas = 32 km (¡) = 46100 stappen
"Wie beweert dat iets niet kan, mag wie ermee bezig is absoluut niet storen" "Geen doel is te ver als je geniet van wat je doet" Na een onverwacht goede nachtrust gaan we met deze gedachten op stap voor een lang traject. We laten de stad achter ons vanaf 7u45 en ontbijten n verse koek uit t vuistje. De wijngaarden liggen al n paar dagen achter ons en de voormiddag heeft vandaag weinig te bieden. Ook de dorpjes laten we vlug achter ons. Na de nodige rustpauze (± 10 km) houden we een lange lunchpauze in Hornillos del Camino en bestellen er iets teveel eten maar beantwoorden daarmee ons maaggevoel: een belegd broodje en een stuk tortilla waar we buiten verachting nog een grote homp brood bijkrijgen. Een glas wijn, twee biertjes en koffie vervolledigen het middagmaal. Beppie komt er ook langs en besluit hier halt te houden voor vandaag. Ze heeft n mooie kaart voor ons geschreven (snif) omdat ze vermoed dat we elkaar verder niet meer zullen tegenkomen. Wij gaan nog een eind verder. Willy houdt onder weg een praatje met 2 Duitsers (t vrouwtje zit al n eind voorop) die de dag na ons in St-Jean gestart zijn. Ze hadden erg slecht weer op de pas (regen, wind en zelfs sneeuw in de hoogte) en hebben t heel zwaar gehad. Daarbij kwam dat ze niet goed fysiek voorbereid zijn en het te zwaar voor hen werd. Gevolg: een noodzakelijke etappe met de bus ingelast. Ze schrikken als ze horen wat n afstand wij al te voet hebben afgelegd: een beloning voor onze goede training. We logeren terug in een municipal en t ziet er heel goed uit. Er zijn hier ook 5 jongeren van Zuid-Korea waarvan we enkelen al vroeger tegen kwamen. Heel vriendelijke gasten. Ze komen hier van overal¡ Het avondmaal wordt eens simpel onder ons tweetjes in de keuken van de herberg. Moet ook eens kunnen.
