Lieve Annemie en Willy
Eindelijk is het ervan gekomen om jullie blog in één ruk uit te lezen. Telkens opnieuw is er dat ene, grandioze gevoel:Wow!
Wow voor het enthousiasme dat elke dag uit jullie berichtjes straalt
Wow voor de vele stappen, elke dag opnieuw, in zon, maar ook in regen en wind.
Wow voor het feit dat je deze uitdaging aanging. Ik sta er stilletjes bij te kijken.
Lieve allebei, ook al duurde het zo lang voor ik reageerde, ik dacht en denk heel veel aan jullie op jullie tocht. Telkens ik het secretariaat binnenstap en jouw lieve gezicht niet zie, dan mis ik je,Annemie, hoe goed Anneleen het ook doet: jouw plaatsje is jouw plaatsje,niet?
Ik voel hoe die tocht je als mens raakt in het diepste van wie je bent: ons Annemietje. En ja, ook hier is de wijsheid van pas: niet het eindresultaat, maar het proces onderweg, is zo belangrijk: de vele uitdagingen, de diverse ontmoetingen met anderen, maar zeker ook met jezelf. Blijvende sporen op jullie levensweg...
Mét jullie in gedachten blijvend op weg.
Chris
01-05-2014 om 13:40
geschreven door Chris Boerjan
|