De “rechtzetting” waarmee ik enkele dagen geleden respect vroeg voor iets wat geen vakantietripje was maar een ruige tocht kwam net op tijd. Want sinds gisteravond daagt het vakantiegevoel plots toch al een beetje op.
Nog in Camariñas gingen we eten en kozen een terrasje uit vol autochtonen. We zaten nauwelijks of er lagen al twee gegrilde vissen op de tafel. Een soort sardines, maar dan veel groter. Geen bestek, eten met de vingers. Voor die op waren lagen er nog twee vissen bij. Een half kreupele (over)grootmoeder deed de hele avond niets anders dan mopperend heen en weer schuifelen tussen de barbecue en de tafels, en voor je vis op was lag er gegarandeerd al een andere. Voor wie zijn Nieuw Testament nog kent leek dit wel heel erg op de vermenigvuldiging van de vissen. Na de derde portie hebben we het mens moeten ontgoochelen en uitgelegd dat we écht genoeg hadden. Detail: allemaal gratis. Goedkoop en vooral authentiek!

Vandaag zonder wind verder op de motor, voorbij Cabo Finisterre (westelijkste punt van Europees vasteland) tot Portosin in een volgende Ria. Zonder wind, tot we de Ria invoeren en we een uurtje met flinke halve wind op vlak water snelheden haalden tegen de 8 knopen. In een Bavaria! Met een relatief kleine High Aspect Genua (voorzeil)!
En toen we in de haven lagen voor het eerst het gevoel: Oei! Wat is het hier héét…! Terwijl we naar het weerbericht voor België luisterden, en de stormwaarschuwingen op de Noordzee.

We zijn blijkbaar op de goede weg.

Bijlagen:
Het einde van Europa.jpg (122.4 KB)   

Gisteren kwam Marcel terug zodat we vandaag eindelijk konden verder varen.
Omdat ik zijn gevoelige natuur ken (zie de eerste dag van onze reis) had ik een comfortabel dagje gepland met weinig wind uit de goede hoek en een niet te grote afstand.
Het was dan ook een leuk en ontspannen tochtje. Voor mij. Rond de zessen (deze keer ’s namiddags, niet in de vroege ochtend) kwamen we toe in Camariñas, een pittoresk Galicisch vissersdorpje met een piepkleine marina. Het ligt in wat ze in Spanje een “Ria” noemen, in Noorwegen heet zoiets een Fjord. In het noordwesten van Spanje zijn er zo een aantal, en die zijn op zichzelf best het bezoeken waard, maar wij moeten nu eenmaal voortmaken.

Marcel vond de dag wel iets minder leuk. Blijkbaar hoort het onvermijdelijk bij de eerste dag inschommelen. “Het” kwam van heel diep, maar alhoewel ik (vrouwen) wel eens hoor zeggen dat zieke mannen net kinderen zijn, moet ik getuigen dat ik er geen kind aan had. Respect, en morgen beter!

13-07-2011, 20:45 geschreven door Paul  

Vergat ik toch te vertellen hoe het met Marcel’s duif afliep…
Ik zou toch een hartig woordje met haar praten, en jawel, mijn pedagogische vaardigheden hebben blijkbaar nog niet geleden onder een gebrek aan oefening. Wie zou beweren dat bij dat gesprek ook “waterboarding” te pas kwam zal ik ten stelligste tegenspreken. Die tuinslang was nu eenmaal nodig om alle drek van mijn dek te spuiten, en oké, hoogstens was er misschien wel een beetje collateral damage…
Kortom: Flup heet voortaan Felipe.

13-07-2011, 20:23 geschreven door Paul  

Ik heb de indruk dat het hoog tijd is om iets recht te zetten.
Sommige van jullie reacties suggereren dat ik momenteel de tijd van mijn leven beleef, “het verwezenlijken van een droom” en van die dingen, maar ik vrees dat jullie dat niet helemaal goed begrepen hebben!

Ik kijk er al lang naar uit om met mijn boot op de Middellandse Zee te liggen. Om voor anker te gaan in tropische baaien, met op het strand van die primitieve eethuisjes met een strooien dak en vis recht uit de zee. Om in mijn blootje te zwemmen in warm water. Om te zonnen met één oog op een boel mooie vrouwen op de boten in de buurt. Af en toe ook wel een stukje zeilen, als het niet te hard waait, en niet tegen de wind in. Leuke stadjes met pleintjes waar je uren kan zitten genieten op een terrasje. Bij zonsondergang een Griekse tempel ivm de cultuur… Dát is het idee.

Om op die Middellandse Zee te geraken heb je drie opties: je zet de boot op een vrachtwagen, of je gaat op de motor langs de kanalen door heel Frankrijk, of je zeilt ernaartoe zoals ik bezig ben. Dit is de gevaarlijkste (de Golf…! Kaap Finisterre…!! de Costa de la muerte…!!!) en de vermoeiendste manier, en wie me kent stelt zich daar vragen bij. Het antwoord is natuurlijk simpel: je reputatie als zeiler bevestigen. Even bewijzen dat je dat (nog) kan. Machogedrag eigenlijk. Maar je doet dat dus niet voor de dolle pret die je ondertussen beleeft!

In nogal wat reacties kwam ook het woord “jaloers” voor. Jullie kunnen dat gevoel wat mij betreft dus opsparen voor volgend jaar. Ik zal dan met veel plezier (als ik er tijd voor heb…) de hierboven beschreven geneugtes rapporteren.

Morgen komt Marcel terug. Ik zal blij zijn dat we kunnen vertrekken, want La Coruña is leuk, maar op deze manier geraak ik natuurlijk nooit waar ik zijn wil …

11-07-2011, 18:55 geschreven door Paul  

Zoals afgesproken moest Fons na twee weken terug naar huis, Marcel moest ook even over en weer, dus hier zit ik dan. Waarschijnlijk heb ik pas dinsdag terug bemanning om verder te varen. Och, de wind zit toch verkeerd, en er zijn slechtere plaatsen om een week alleen te zitten dan La Coruña.

Ik ga zeker niet het risico lopen mijn lezers te vervelen met een beschrijving van hoe een man alleen in een verre vreemde haven zijn dagen doorbrengt. Kort gezegd komt het hier op neer: op een boot is ALTIJD wat te doen. En het is verbazend hoe snel een dag voorbijgaat als je via een twijfelachtige WiFi-verbinding wat wil internetten, of per fiets wisselstukken gaat halen in een winkel buiten de stad waar je om 2u toekomt terwijl dan net de siësta begonnen is die tot 4u duurt.

Wat een gerief trouwens, dat vouwfietsje van ons vader! Ik heb er La Coruña mee verkend (bekendste landmark: de "Torre de Hercules", de oudste nog functionerende vuurtoren van de wereld die al sinds de Romeinse tijd in gebruik is) en heb het gisteren mee op de trein genomen om Santiago de Compostela te bezoeken. Indrukwekkende kathedraal en omgeving, maar mijn spirituele of religieuze gevoelens werden niet aangesproken door het pelgrimsgedoe in de stad. Waarmee ik niet wil zeggen dat de tocht zelf niet iets mythisch kan hebben (zoals de Golf oversteken in een zeilboot… ;o)). Ik heb me trouwens laten vertellen dat je ook een attest van de camino kan krijgen als je de reis per zeilboot en per fiets maakt, ik heb dat maar niet geprobeerd.

Er blijven me nu nog een dag of drie voor Marcel terugkomt, en ik moet de was nog doen, de boot kuisen, en proberen of ik iets kan doen met die windvaanstuurinrichting... Dat wordt krap dus!

Bijlagen:
hedendaagse pelgrims.jpg (2.2 MB)   

Tot vorige week geloofde ik nog alles wat meester Impe me in het vijfde leerjaar vertelde.
Hij leerde ons onder andere dat de “Golf van Gasconje” (tegenwoordig de Golf van Biscaje) het “zeemansgraf” genoemd werd omwille van de verschrikkelijke stormen en de ontelbare schipbreuken. Nu weet ik beter:
Een recreatieplas voor heren op leeftijd!

Alhoewel:  Terwijl we vanuit Nederland onderweg waren, en tot we vrijdag uit Brest vertrokken, rolden de hele tijd stormwaarschuwingen voor Biscaje binnen op de Navtex. Maar het goede weer dat we de laatste dagen in Frankrijk hadden schoof gewoon mee op. De hele overtocht hadden we dragende winden, nooit meer dan 5Bft, en La Coruña voeren we zelfs binnen in complete windstilte. Dat had dan weer als gevolg dat we de laatste drie uur door een mistbank moesten waarin we met moeite de voorsteven van de boot konden zien (11m). Goede oefening voor blind navigeren met gecombineerde hulp van elektronische kaart, radar en AIS. De tankers schoven ons op het scherm voorbij zonder dat we ze te zien kregen.

Geluk moet je verdienen. Geluk had ook de Nederlandse duif die meer dan 100 km van de kust uitgeput op de boot neerstreek, en door Marcel geadopteerd werd. In ruil voor de helft van onze muesli-voorraad scheet ze de hele boot onder en voer parmantig mee tot in de haven, en ook daar blijft ze Wapper zien als haar nieuw duivenkot. Gelukkig moet Marcel even over-en-weer met de auto naar België zodat ik de tijd krijg om een hartig woordje met Flup te praten, ik wed dat hij een lokale duivin versiert voor Marcel terug is!

Bijlagen:
Flup.jpg (33.5 KB)   

Over de tocht van Guernsey naar Brest valt niet heel veel te vertellen. 4 Beaufort, net bezeild, veel meer kan je niet wensen. Behalve dan een beetje warmere temperaturen want de bemanning begint te morren: dit was toch een tocht naar de zon, waarom blijft het dan zo koud…? En zoals de kapiteins op de Oost-Indiëvaarders de bemanning heel de reis lieten poetsen om de discipline te onderhouden heb ik dan maar gezorgd voor wat technische probleempjes die moesten opgelost worden: een grootzeil dat vast zit in de mast (zie je wel zeggen zeilende lezers, wie uit gemakzucht een rolgrootzeil neemt vráagt toch om problemen…), een lek in het koelcircuit waardoor de halve motor onder een zoutkorst zit (waarom heb ik voor het vertrek toch zélf dat schoepje van die impeller uit de warmtewisselaar gehaald ipv dat door een deskundige zoals Fons te laten doen…?).

En het was wel láng natuurlijk. Nadat ik om middernacht het roer overnam om "ons even om het hoekje te navigeren naar de haven van Brest" legden we daar pas aan om… 7u. Dat komt dus van slordig navigeren op een klein plotterschermpje ipv op een papieren kaart, zeker als je lange tochten maakt.
En o ja, dolfijnen: heerlijk om ze bezig te zien, maar voor minder dan tien stuks komen we de kajuit al niet meer uit! Hoe snel wordt een mens blasé?

Overigens worden we door het geluk gediend: het is vrijdagmorgen, en na enkele dagen stormwaarschuwingen voor de Golf van Biscaje geven de kaarten nu een heel zachtaardig weerbeeld. Je hoort dus enkele dagen niets van ons. Tot aan de overkant!

01-07-2011, 08:47 geschreven door Paul  

Voor een zeiler zijn er zo van die mythische eilanden waar je graag een vinkje achter zet nadat je er geweest bent.
Zo passeerde ik vroeger al op
- de Isles of Scilly: aan het uiterste westpuntje van Zuid-Engeland, met hun tropische plantengroei en hun ontelbare scheepswrakken o.a. dat van de Torrey Canyon;
- Helgoland in de beruchte Duitse Bocht met zijn stormweer en zijn oorlogsverleden;
- Walcheren (!) vanwaar ooit Agamemnon en Achilles vertrokken om Troje te gaan veroveren. Dat lag immers niet zoals velen denken in het huidige Turkije maar in Engeland. En wie dit nog niet wist leze maar eens het boeiende “Waar eens Troje lag”, van Iman Wilkens...

Vandaag mag er een vinkje achter Guernsey, of in het algemeen de Kanaaleilanden, met hun autonomie, hun zwart geld en hun Postbussen, en hier en daar zelfs nog feodale toestanden met een “Seigneur” die naar eigen goeddunken belastingen int.

Om op die eilanden te geraken moet je door de “Race of Alderney” waar je te maken krijgt met de beruchtste getijstroming van West-Europa: op sommige plekken kan die een snelheid van 8 knopen bereiken, waar je met geen enkele plezierjachtje tegen opkan. In ons geval hielp de stroom Wapper om de grootste snelheid te bereiken die hij waarschijnlijk ooit zal waarmaken: 9,8 knopen over de grond…

28-06-2011, 18:45 geschreven door Paul  

Na het dagje gedwongen rust in Calais waren we er helemaal klaar om eens een nacht door te varen.
We vertrokken de zondag rond 10u in Calais en kwamen maandag om 14u toe in Cherbourg, zo’n 160 mijl verder. Afwisselend een mooie 5Bft en dan weer windstil, maar we hebben voor het eerst eens een stuk kunnen doorzeilen. Geen zieken meer aan boord, dolfijnen bij de boot, probleempjes die opgelost worden (read the f*cking manual!), zons- en maansopgangen en ondergangen, alles wat een zeiltocht mooi maakt. Eerste experimenten ook met verdeling van de nachtwacht: de plaatjes dateren van the morning after…

27-06-2011, 17:11 geschreven door Paul  

Ondanks alle hypermoderne elektronica zonder welke we niet meer in zee zouden willen (durven) steken blijft zeilen toch nog een beetje lijken op vroeger. Bij ons vertrek op 23 juni beloofden ze ons 5Bft, maar toen we net Zeebrugge voorbij waren werd dat een flinke 7 met uitschieters tot 35 kn. We gingen dan maar in Zeebrugge een nachtje voor Pampus liggen. We weten van vroeger dat Marcel een dagje moet “inschommelen”, dat was hem dus niet gegund met alle onprettige gevolgen vandien. Fons is daarentegen helemaal immuun, hij kan ondertussen rustig binnen een boekje zitten lezen.

De volgende dag prima gezeild met 5Bft tot Nieuwpoort, maar toen de wind weer toenam (uit het zuidwesten) en de stroom ook nog eens tegenzat ging de motor weer aan tot in Calais. Onprettig varen is dat. Een comfortschip zoals een Bavaria met ook nog een boel gewicht achterin geeft dan enorme klappen in de golven zodat we een hele tijd niet sneller dan een knoop of drie vooruit kwamen. Voor de niet-zeilers, dat is ongeveer wandeltempo!
Zo kwamen we daar pas om middernacht aan en moesten we een nachtje aan de boei.

Zaterdag dan de  haven binnen om even te tanken, maar omdat men ondertussen alweer 7Bft voorspelt blijven we een dagje liggen. Het moet prettig blijven, en haastig zijn we niet: op onze leeftijd aanvaarden wij geen deadlines meer!

25-06-2011, 14:32 geschreven door Paul  

19-06-2011, 00:00 geschreven door Paul  

Wapper gaat om zeep

In vroegere tijden werd in onze streken nogal wat zeep ingevoerd uit de Middellandse Zee (Marseille). Dat gebeurde per schip, en zoals bekend gingen er nogal wat schepen verloren bij het oversteken van de beruchte Golf van Biscaje. Of het klopt dat dit de oorsprong vormt van de uitdrukking “om zeep gaan” is niet zeker, maar het verhaal is mooi genoeg om het hier even te vermelden.

Wapper vaart dus naar de Middellandse Zee. Het idee bestaat al heel lang, en door het af en toe ergens te laten vallen schoot het wortel. Rond mijn vijftigste kocht ik een Spirit 28 “om al wat te oefenen”, en dat beviel. Die boot heette Kludde, en toen ik in 2007 een Bavaria 37Cr kocht moest ik niet lang zoeken naar een naam: de spitsbroeder van Kludde in Antwerpen heette Lange Wapper. Om praktische redenen (“could you please spell that name, sir?”) werd de naam gewoon Wapper. En ook wel een beetje uit bescheidenheid, want met onze 11m horen we niet echt bij de langste helft van wat je op zee zoal tegenkomt!

Deze blog heeft geen literaire pretenties. Omdat nogal wat mensen nieuwsgierig bleken te zijn naar onze vorderingen (of gewoon willen weten of het wel lukt…) leek een blog gewoon de meest praktisch oplossing. Hieronder vind je dus af en toe, en naargelang internet het toelaat, een kort relaas van de reis.

Schip en Bemanning

Schipper

Paul Van Dyck (1948), gehuwd, 3 kinderen, bruggepensioneerd.

Matrozen

Ook 400 jaar geleden was het bijzonder moeilijk matrozen te vinden voor de gevaarlijke oceaanreizen. Om bemanning te vinden trokken de kapiteins naar de havenkroegen waar ze de zeelui dronken voerden en een kruisje lieten zetten onder de monsterrol.
Op dezelfde manier slaagde ik erin een dronkemanseed te ontfutselen van Marcel Wouters (1950). Ondertussen kijkt hij wel even erg uit naar de reis als ikzelf.

Fons Vermeylen (1946) is een oud-collega die omwille van familiale verplichtingen slechts meevaart tot in Spanje.

Uitrusting

Wapper had al een redelijke uitrusting met DSC-marifoon, radar, GPS, stuurautomaat, accu-monitor...
Met het oog op de reis heb ik toch nog een aantal verbeteringen aangebracht aan de boot:

Verhoging van de accu-capaciteit van 130Ah naar 460Ah
Plaatsing van zwaardere acculader en een omvormer
Plaatsing van Navtex en AIS-ontvanger
Reddingsvlot in container aan de hekstoel ipv in een tas
Bijbootje met buitenboordmotor
Installatie van een windvaanstuurinrichting

15-06-2011, 00:00 geschreven door Paul