De “rechtzetting” waarmee ik enkele dagen geleden respect vroeg voor iets wat geen vakantietripje was maar een ruige tocht kwam net op tijd. Want sinds gisteravond daagt het vakantiegevoel plots toch al een beetje op.
Nog in Camariñas gingen we eten en kozen een terrasje uit vol autochtonen. We zaten nauwelijks of er lagen al twee gegrilde vissen op de tafel. Een soort sardines, maar dan veel groter. Geen bestek, eten met de vingers. Voor die op waren lagen er nog twee vissen bij. Een half kreupele (over)grootmoeder deed de hele avond niets anders dan mopperend heen en weer schuifelen tussen de barbecue en de tafels, en voor je vis op was lag er gegarandeerd al een andere. Voor wie zijn Nieuw Testament nog kent leek dit wel heel erg op de vermenigvuldiging van de vissen. Na de derde portie hebben we het mens moeten ontgoochelen en uitgelegd dat we écht genoeg hadden. Detail: allemaal gratis. Goedkoop en vooral authentiek!

Vandaag zonder wind verder op de motor, voorbij Cabo Finisterre (westelijkste punt van Europees vasteland) tot Portosin in een volgende Ria. Zonder wind, tot we de Ria invoeren en we een uurtje met flinke halve wind op vlak water snelheden haalden tegen de 8 knopen. In een Bavaria! Met een relatief kleine High Aspect Genua (voorzeil)!
En toen we in de haven lagen voor het eerst het gevoel: Oei! Wat is het hier héét…! Terwijl we naar het weerbericht voor België luisterden, en de stormwaarschuwingen op de Noordzee.

We zijn blijkbaar op de goede weg.

Bijlagen:
Het einde van Europa.jpg (122.4 KB)   

Gisteren kwam Marcel terug zodat we vandaag eindelijk konden verder varen.
Omdat ik zijn gevoelige natuur ken (zie de eerste dag van onze reis) had ik een comfortabel dagje gepland met weinig wind uit de goede hoek en een niet te grote afstand.
Het was dan ook een leuk en ontspannen tochtje. Voor mij. Rond de zessen (deze keer ’s namiddags, niet in de vroege ochtend) kwamen we toe in Camariñas, een pittoresk Galicisch vissersdorpje met een piepkleine marina. Het ligt in wat ze in Spanje een “Ria” noemen, in Noorwegen heet zoiets een Fjord. In het noordwesten van Spanje zijn er zo een aantal, en die zijn op zichzelf best het bezoeken waard, maar wij moeten nu eenmaal voortmaken.

Marcel vond de dag wel iets minder leuk. Blijkbaar hoort het onvermijdelijk bij de eerste dag inschommelen. “Het” kwam van heel diep, maar alhoewel ik (vrouwen) wel eens hoor zeggen dat zieke mannen net kinderen zijn, moet ik getuigen dat ik er geen kind aan had. Respect, en morgen beter!

13-07-2011, 20:45 geschreven door Paul  

Vergat ik toch te vertellen hoe het met Marcel’s duif afliep…
Ik zou toch een hartig woordje met haar praten, en jawel, mijn pedagogische vaardigheden hebben blijkbaar nog niet geleden onder een gebrek aan oefening. Wie zou beweren dat bij dat gesprek ook “waterboarding” te pas kwam zal ik ten stelligste tegenspreken. Die tuinslang was nu eenmaal nodig om alle drek van mijn dek te spuiten, en oké, hoogstens was er misschien wel een beetje collateral damage…
Kortom: Flup heet voortaan Felipe.

13-07-2011, 20:23 geschreven door Paul  

Ik heb de indruk dat het hoog tijd is om iets recht te zetten.
Sommige van jullie reacties suggereren dat ik momenteel de tijd van mijn leven beleef, “het verwezenlijken van een droom” en van die dingen, maar ik vrees dat jullie dat niet helemaal goed begrepen hebben!

Ik kijk er al lang naar uit om met mijn boot op de Middellandse Zee te liggen. Om voor anker te gaan in tropische baaien, met op het strand van die primitieve eethuisjes met een strooien dak en vis recht uit de zee. Om in mijn blootje te zwemmen in warm water. Om te zonnen met één oog op een boel mooie vrouwen op de boten in de buurt. Af en toe ook wel een stukje zeilen, als het niet te hard waait, en niet tegen de wind in. Leuke stadjes met pleintjes waar je uren kan zitten genieten op een terrasje. Bij zonsondergang een Griekse tempel ivm de cultuur… Dát is het idee.

Om op die Middellandse Zee te geraken heb je drie opties: je zet de boot op een vrachtwagen, of je gaat op de motor langs de kanalen door heel Frankrijk, of je zeilt ernaartoe zoals ik bezig ben. Dit is de gevaarlijkste (de Golf…! Kaap Finisterre…!! de Costa de la muerte…!!!) en de vermoeiendste manier, en wie me kent stelt zich daar vragen bij. Het antwoord is natuurlijk simpel: je reputatie als zeiler bevestigen. Even bewijzen dat je dat (nog) kan. Machogedrag eigenlijk. Maar je doet dat dus niet voor de dolle pret die je ondertussen beleeft!

In nogal wat reacties kwam ook het woord “jaloers” voor. Jullie kunnen dat gevoel wat mij betreft dus opsparen voor volgend jaar. Ik zal dan met veel plezier (als ik er tijd voor heb…) de hierboven beschreven geneugtes rapporteren.

Morgen komt Marcel terug. Ik zal blij zijn dat we kunnen vertrekken, want La Coruña is leuk, maar op deze manier geraak ik natuurlijk nooit waar ik zijn wil …

11-07-2011, 18:55 geschreven door Paul