Zoals afgesproken moest Fons na twee weken terug naar huis, Marcel moest ook even over en weer, dus hier zit ik dan. Waarschijnlijk heb ik pas dinsdag terug bemanning om verder te varen. Och, de wind zit toch verkeerd, en er zijn slechtere plaatsen om een week alleen te zitten dan La Coruña.

Ik ga zeker niet het risico lopen mijn lezers te vervelen met een beschrijving van hoe een man alleen in een verre vreemde haven zijn dagen doorbrengt. Kort gezegd komt het hier op neer: op een boot is ALTIJD wat te doen. En het is verbazend hoe snel een dag voorbijgaat als je via een twijfelachtige WiFi-verbinding wat wil internetten, of per fiets wisselstukken gaat halen in een winkel buiten de stad waar je om 2u toekomt terwijl dan net de siësta begonnen is die tot 4u duurt.

Wat een gerief trouwens, dat vouwfietsje van ons vader! Ik heb er La Coruña mee verkend (bekendste landmark: de "Torre de Hercules", de oudste nog functionerende vuurtoren van de wereld die al sinds de Romeinse tijd in gebruik is) en heb het gisteren mee op de trein genomen om Santiago de Compostela te bezoeken. Indrukwekkende kathedraal en omgeving, maar mijn spirituele of religieuze gevoelens werden niet aangesproken door het pelgrimsgedoe in de stad. Waarmee ik niet wil zeggen dat de tocht zelf niet iets mythisch kan hebben (zoals de Golf oversteken in een zeilboot… ;o)). Ik heb me trouwens laten vertellen dat je ook een attest van de camino kan krijgen als je de reis per zeilboot en per fiets maakt, ik heb dat maar niet geprobeerd.

Er blijven me nu nog een dag of drie voor Marcel terugkomt, en ik moet de was nog doen, de boot kuisen, en proberen of ik iets kan doen met die windvaanstuurinrichting... Dat wordt krap dus!

Bijlagen:
hedendaagse pelgrims.jpg (2.2 MB)   

Tot vorige week geloofde ik nog alles wat meester Impe me in het vijfde leerjaar vertelde.
Hij leerde ons onder andere dat de “Golf van Gasconje” (tegenwoordig de Golf van Biscaje) het “zeemansgraf” genoemd werd omwille van de verschrikkelijke stormen en de ontelbare schipbreuken. Nu weet ik beter:
Een recreatieplas voor heren op leeftijd!

Alhoewel:  Terwijl we vanuit Nederland onderweg waren, en tot we vrijdag uit Brest vertrokken, rolden de hele tijd stormwaarschuwingen voor Biscaje binnen op de Navtex. Maar het goede weer dat we de laatste dagen in Frankrijk hadden schoof gewoon mee op. De hele overtocht hadden we dragende winden, nooit meer dan 5Bft, en La Coruña voeren we zelfs binnen in complete windstilte. Dat had dan weer als gevolg dat we de laatste drie uur door een mistbank moesten waarin we met moeite de voorsteven van de boot konden zien (11m). Goede oefening voor blind navigeren met gecombineerde hulp van elektronische kaart, radar en AIS. De tankers schoven ons op het scherm voorbij zonder dat we ze te zien kregen.

Geluk moet je verdienen. Geluk had ook de Nederlandse duif die meer dan 100 km van de kust uitgeput op de boot neerstreek, en door Marcel geadopteerd werd. In ruil voor de helft van onze muesli-voorraad scheet ze de hele boot onder en voer parmantig mee tot in de haven, en ook daar blijft ze Wapper zien als haar nieuw duivenkot. Gelukkig moet Marcel even over-en-weer met de auto naar België zodat ik de tijd krijg om een hartig woordje met Flup te praten, ik wed dat hij een lokale duivin versiert voor Marcel terug is!

Bijlagen:
Flup.jpg (33.5 KB)