Kunstschilder Willy Van de Velde exposeert een GROOT OORLOGSTAFEREEL in de Sint Adrianuskerk te Adegem.

Het Groot Oorlogstafereel kan bezichtigd worden vanaf 25 april tot 4 mei 2014, elke dag van 10  tot 18 uur in de Sint Adrianuskerk te 9991 Adegem en u kan Willy Van de Velde aan het werk zien op de Kunstmarkt op 27 april 2014.

Om het terrein van de Groote Oorlog te evoceren legt WILLY VAN DE VELDE loopgraven aan op weg naar Het Groot Oorlogstafereel van 2,80 meter op 3 meter 20, met authentiek vaderlanderkes, t.t.z. kleine jute zakjes gevuld met zand, versperringen en prikkeldraad.

Het oorlogstafereel op doek stelt een stadsdeel voor in oorlogstijd, de lucht kleurt oranje - rood en licht en verwijst naar een vurige, brandende, gebombardeerde stad. Onderaan het doek geven de sombere, grijs-witte en zwartgeblakerde gebouwen een troosteloos beeld van wat oorlog betekent voor de mens in de stad of in het dorp. Het is een emotionele en boeiende weergave van wat de inhumane mens kan aanrichten. De twee tanks opzij van het doek komen aangereden in de verwoeste en geteisterde stad en verwijzen naar de inname van de stad door de vijandelijke bezetter.

Honderd jaar geleden brak de Eerste Wereldoorlog uit, 26 jaar later was er de Tweede Wereldoorlog en de machtsstrijd is eigenlijk nooit uit de wereld geweest. Na de Tweede Wereldoorlog was er de oorlog in Israël waar de zionisten zo snel mogelijk een eigen staat wilden oprichten na de genocide. Later volgden de revoluties in de landen in Oost-Europa terwijl momenteel nog altijd in talrijke landen dagelijks onschuldige slachtoffers vallen, mensen vermoord en steden verwoest worden. Conflicten overal ter wereld blijven aanslepen en andere landen laten zich beïnvloeden door verkeerde ideologieën, machtswellust van enkelen en overheersingsdrift. Oorlogen veroorzaken de complete ravage van steden, eeuwenoude gebouwen, kunstwerken, burgerhuizen, uitroeiing van minderheden, kortom oorlog staat aan de basis van de meedogenloze en respectloze vernielingen van vele menselijke verwezenlijkingen.

Het monumentale werk van Willy Van de Velde kan gelijk welke stad of dorp in oorlogstijd voorstellen en het blijft actueel. Vernietiging staat altijd aan het begin van een reeks conflicten die elkaar snel opvolgen op gelijk welk tijdstip waar ook ter wereld.

Het doek werd geschilderd tijdens de Opstand in Polen in 1992. Het oorlogstafereel kwam tot stand in opdracht van de voorzitter van de K.W.B. en de K.A.V., Mark Sierens om de kerk van Adegem te versieren tijdens de Kerstmisperiode. Oorlog tijdens de vredevolle dagen rond kerstmis blijft een gevoelig onderwerp.

Kunst en oorlog blijven met elkaar verweven. Kunstenaars, kunst, oorlog en verwoesting zijn ontegensprekelijk verbonden met de mens en de mensheid. Kersttijd brengt een boodschap van vrede maar die vrede is meestal van korte duur.

Als kunstschilder kwam Willy Van de Velde heel regelmatig naar buiten met zijn creaties en werd overal beschreven, gevierd en gelauwerd. Zijn originele creativiteit stelde hem regelmatig in de kijker en droeg bij tot een druk sociaal en vriendschappelijk leven die eigen is aan een kleinere dorpsgemeenschap.

Willy Van de Velde volgde als jonge knaap een opleiding in de “tekenschool” op de zolder van het huidige gemeentehuis Maldegem en studeerde aan de KUMA, Maldegem onder begeleiding van de alom gewaardeerd leraar Jef Van Maldegem en aan de academie in Brugge.

Willy Van de Velde heeft zijn pittoreske miniatuurschildersatelier in de achtertuin van zijn woning. Hij schildert landschappen tijdens alle seizoenen, havens, gebouwen, vooral kerken, water- en kerktorens, hoevetjes, kasteeltjes, bloemen, portretten en hoevedieren op het platteland. Hij schilderde alle kerktorens van het Meetjesland. Hij schildert op doek, op panelen en op “Boomse” pannen, wat een onvoorstelbare vaardigheid en kennis vergt. Een van zijn specialiteiten is het beschilderen van spijkerkoppen. Op een kopje van 4 millimeter diameter schildert hij landschapjes en dorpsgezichten.

Jarenlang stelde hij zijn werken ten toon, in de Gilde in Maldegem, in het uitstalraam van Robert Ronse langs de Noordstraat onder impuls van Denis Posman, hij nam regelmatig deel aan de kunstmanifestaties tijdens de WAK Maldegem, tijdens de verbroederingsfeesten, op tentoonstellingen in het C.C. Den Hoogen Pad en in het gemeentehuis. Hij kwam regelmatig in beeld tijdens uitzendingen van de Zevende Dag, de Droomfabriek en zelfs de V.R.T. kwam reportages maken over hem, over zijn leven en zijn werk. Hij restaureerde de “Kruisweg” in de kerk van Adegem en schilderde de prachtige triptiek “Hoop, Geloof en Liefde” in de winterkapel van de kerk, Hij schilderde de decors in de cinemazaal Cecilia, nu Optiek Coens.

Willy stelde ten toon tijdens een kunstweekend van het gemeenschapsonderwijs in Eeklo en in het schoolcomplex Leupegem in Oudenaarde (1996). Hij was aan het werk tijdens de Kapellefeesten in Maarke (1992) en nam deel aan de tentoonstelling van de landschapsschilders in de “Jan van Gent” te Kerselare (Oudenaarde).

Hij was lid van de “Vlaamse Ardennen Schilders Ateliers”, de V.A.S.A. die het omringende landschap op een creatieve manier probeerden weer te geven in Ellezelle en in Kwaremont (1989). Hij stelde ten toon in Oudenaarde (1990) in de kunstgalerij “Kerkgate” te Mater. Hij won de “Beker van Europa” op 22 april 2006 in Wezemaal. Hij nam deel aan de “Open Atelier Dag” ingericht door het Davidsfonds, aan “Montmartre op de markt” in mei 2005 en aan de tentoonstelling “Una Ounta Para Arte” in de voormalige kliniek van Dokter Eugeen De Lille, Kanunnik Andrieslaan, Maldegem. Hij nam deel aan hobbyfestivals (1999) en aan “l’Art dans la Rue” in Dinant.

Hij exposeerde in het “Kunstcafé” in Bredene. Hij nam deel aan de exposities van de “Stille Werkers” en hij exposeerde in de “Galerie Drokje” in Wierden in 2006.

Momenteel legt hij de laatste hand aan een maquette van de Sint Adrianuskerk in Adegem.

Willy Van de Velde en zijn echtgenote Annie De Zutter nemen deel aan het sociaal leven en aan talrijke exposities en zijn overal een bekend en geliefd kunstenaarskoppel. Voorlopig beheert het echtpaar fris en gezond en vol leven de kunstwerken, nemen ze deel aan tentoonstellingen en brengen zij hun vrije tijd door met kunst.

Link naar enkele foto’s van zijn omvangrijk werk:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5877491700726367937

26-04-2014 om 09:35 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Kunstenaar Jos Paridaen heeft de belevenissen van zijn grootvader, zijn vader en zijn ooms tijdens Wereldoorlog II in beeld gebracht in een kunstwerk dat tijdens  de WAK 2014 te  bewonderen zal zijn in het gemeentehuis van Maldegem. Het handelt over de ‘oorlogservaring’ van de familie Paridaen tijdens Wereldoorlog II en sluit dus aan bij het thema ‘De Groote Oorlog’.

De bijdrage van JOS PARIDAEN voor de WAK 2014 bestaat uit:

a. Werk in de vitrine, Nieuwstraat 9: Menselijke figuren, emotie.

b. Tentoonstelling werk over het familieverhaal in het gemeentehuis Maldegem.

c. Deelname aan de kunstmarkt in het centrum op de markt op zondag 27/04/2014.

Zoals operalegende Gerard Mortier (1943 – 2014) het formuleerde: ‘Kunst verzoent je niet met het leven, ze leert je er wel beter mee om gaan.’ brengen de kunstwerken van Jos Paridaen die zalvende troost die het grootste leed van het leven te verzachten. Zijn werk over ‘De Groote Oorlog’ is een bundeling van tekenkunst, schilderkunst en gemengde technieken.

Jos Paridaen is geboren op 19 december 1948 in St. Kruis, Aardenburg. Hij is de kleinzoon van JACOBUS PARIDAEN die op 8 juni 1944 samen met vier van zijn zonen werd opgepakt en op transport gesteld naar het concentratiekamp Amersfoort beschuldigd van illegaal luisteren naar Radio Londen. Vader Bernhard, zonen Georges, René, Staf en Marcel werden gevangen genomen en verbleven in het  Durchgangslager Amersfoort, in de bossen vlakbij Utrecht. Zij hadden zich te schikken naar de meedogenloze machtswellust van de beruchte ‘Drie van Breda’, Duitse oorlogsmisdadigers die na de oorlog een levenslange gevangenisstraf uitzaten.

Het kamp, gelegen in Leusden aan de zuidrand van Amersfoort, werd in 1939 in gebruik genomen als kazernecomplex voor Nederlandse gemobiliseerde militairen. Vanaf 1941 deed het voor de Duitse bezetters dienst als overgangskamp voor uitzending naar Duitsland, een werkkamp of strafkamp. Het waren overigens niet alleen politieke tegenstanders van het naziregime, er zaten ook opgepakte onderduikers die in Amersfoort werden 'voorbereid' op tewerkstelling in Duitsland, zwarthandelaren, sluikslachters, Joden en gijzelaars. Het kamp stond onder commando van SS-Obersturmführer Walter Heinrich.

Amersfoort was een berucht kamp. Kampbeulen als de SS'er Kotälla maakten er de dienst uit en werden door niets in hun barbaarse wreedheid beperkt. De kapo's, gevangenen die leiding gaven aan andere gevangenen, traden meedogenloos op. De gevangenen moesten zwaar werk verrichten en de verstrekte voeding was onvoldoende om daaruit de nodige energie voor het werk te halen.

De familieleden van Jos Paridaen overleefden de afgrijselijke martelingen en werden vrijgelaten in Amersfoort maar moesten dan de weg naar huis te voet aanvatten, praktisch zonder kleding noch schoenen, door een bezet gebied tijdens de lange helse winter. Die voettocht duurde lang, was afmattend en gevaarlijk. Maar ze kwamen terug thuis. Zij konden heel moeilijk over hun ervaringen tijdens de deportatie spreken na hun terugkeer zoals de meesten slachtoffers van gruweldaden hun emoties inkapselden en probeerden te vergeten door te zwijgen. Zij hadden een gruwelijk oorlogstrauma opgelopen die tijd vroeg om te verwerken. Zij hadden teveel gezien en teveel geleden om het ter sprake te brengen zonder lijden en zij behielden er een blijvende aversie tegen de Duitse taal en ieder die de taal sprak. De nakomelingen van de gebroeders Paridaen hebben maar fragmentarisch verhalen gehoord en wat zij toch ‘opgevangen’ hebben is samen met de inhoud van een artikel, Familie Paridaen, “De Duitse overval in Sint-Kruis. Nl.” door G.A.C. van Vooren, uit: Bijdragen tot de geschiedenis van W.Z. Vlaanderen, N° 4, Heemkundige Kring W.Z. Vlaanderen 1976.

Jos Paridaen heeft de belevenissen van zijn familieleden in beeld gebracht in een kunstwerk dat tijdens  de WAK 2014 ten tentoongesteld wordt in het gemeentehuis van Maldegem. Het is een combinatie van olieverf, acryl, houtskool, potlood en gemengde technieken en handelt over de ‘oorlogservaring’ van de familie Paridaen.

Het geheel is het verhaal van de gevangenneming van zijn grootvader en zijn vier zonen. Links zijn de beelden die de angst en de afkeer voor de bezetter uitdrukken en van het verborgen leven van de Nederlander die alles wat hij wil doen in ’t geheim moet doen. Het beeld van de klaprozen in Sint-Kruis Nl. verwijst naar de oorlog, de klaprozen staan immers voor de oorlog. Een ander werk geeft weer wat de mannen meemaakten in het kamp.Wreedaardige Duitse bewakers en bloedhonden die hen die wilden ontsnappen doodden of terughaalden, verwondden, sloegen of martelden. De schijnexecuties maakten de gevangenen nog angstiger. Bepaalde details springen in het oog, het prikkeldraad, de Duitse helmen, de klaproos en de angstaanjagende hakenkruisen. Verder omvat de collage het schilderij van de gekwelde echtgenote en moeder Margriet die achterbleef en die zich zorgen maakte om haar man en zonen. Beelden spookten door haar hoofd van wat er met haar geliefden gebeurde. De achtergeblevenen, de echtgenoten van de zonen vragen zich af of er nog toekomst zal zijn voor hen samen. Verder is er het doodsbeeld van een van de broers die aan tyfus leed. De beelden drukken vertwijfeling uit. De figuren hebben constant een doodsbeeld voor zich. De grafsteen met duifje is het graf van een bemanningslid van een neergehaald vliegtuig. De oorlogsbeelden rechts tonen een sprankeltje hoop. De geallieerden zijn op komst en meteen ook de ondergang van het Duitse Rijk.  De vlaggen duiden op de bevrijding. Als laatste beeld is er de thuiskomst, de margrieten omgeven de beelden van de ouders Paridaen en verwijzen naar, Margriet de naam van de moeder en echtgenote Paridaen.

Het geheel schetst meteen een beeld van eigentijdse conflicten, een teken van de menselijke machtswellust, dwaasheid en ijdelheid.

Zoals beroemde schilders de verwoesting en de meedogenloosheid die de oorlog met zich meebrengen (Guernica van Picasso, 1937) hebben vereeuwigd in een kunstwerk, zo kan Jos Paridaen de gevoelens uitdrukken op doek, die de vernedering van de menselijke ziel door de bezetter weergeven. Troosteloos onheil inspireert kunstenaars tot intensieve creativiteit. 

“Opstaan, klimmen, maar ook struikelen en vallen”, zijn houdingen die gepaard gaan met emotie. Letterlijk, maar ook en vooral in de figuurlijke zin van het woord. Iets voor ogen hebben, de weg zoeken, klauteren, zweten en ploeteren, gedacht hebben de top te hebben bereikt, maar genadeloos naar beneden vallen, soms en maar al te vaak ten koste van heel veel pijn en kopzorgen. Een mens wordt ook in het werkelijke leven geconfronteerd met onmacht en overheersende, absolute dominantie, frictie, conflict en strijd. Helaas zien we daar al te vaak tragische voorbeelden van in Syrië, Azië, N. Korea enz. 100 jaar geleden brak wereldoorlog I uit en nog steeds woeden overal ter wereld oorlog en destructie, het vernietigen houdt nooit op. Ook in de directe omgeving en zelfs verborgen voor de buitenwereld botst de mens op overheersing en wordt teruggeslagen door onmacht. Jos Paridaen probeert op een subtiele manier enkele facetten van deze tragiek van het universele leven weer te geven in zijn indrukwekkende werken. Uiteindelijk zal hulp, medeleven en vriendschap, de negatieve krachten overwinnen, thema’s die weerspiegeld worden in zijn werken. Creatief werken gaat gepaard met zoeken en aftasten, vallen en opstaan, verwerpen en omarmen, verbazen en verachten, vechten en verliezen en soms grandioos verrast worden. De neerslag van een leefwereld, de natuur en de mens, de hoogte- en de dieptepunten van de samenleving, wordt weergegeven in de talrijke soms aangrijpende, maar ook speelse, levensechte doeken van Jos Paridaen.

Amersfoort, informatie via internet.

Link naar  fotoreeks:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/6001080812537938417Picasaweb

24-04-2014 om 00:00 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Tijdens de Week van de Amateurkunsten 2014, stelt LOBKE DANNEELS haar werk tentoon in DE VITRINES van Doremi, Nieuwstraat 37 en in het Gemeentehuis Markt, Maldegem.

Lobke Danneels, student aan de KUMA, tracht expressie en emotie in haar werk door te geven en laat zich inspireren door “De Groote Oorlog” die verdriet, angst, trauma, met zich meebracht.

Oorlog, een thema dat nog altijd zeer actueel is, want “De Groote Oorlog” is eigenlijk nooit beëindigd. In onze streken is het rustig misschien maar elders woedt de oeverloze razernij verder. Oorlog verstilt, brengt dagelijks bodemloos verdriet, mateloos lijden van duizenden, honderdduizenden vluchtelingen op weg naar honger, ontbering en afhankelijkheid van anderen.

Miljoenen soldaten, burgerslachtoffers sneuvelden tijdens ‘De Groote Oorlog’ die begon op 28 juni 1914 maar 100 jaar later is er nog niet veel veranderd. De wereld is nog steeds doorweven van bloedige oorlogstaferelen.

De reddeloze illusieloosheid en de wanhopige gevoelens worden verwoord door de kunstenaars in stijlvolle en ontroerende kunstwerken. Lobke Danneels verweeft in haar werken de verschillende stadia van verdriet, soms integer en ingetogen, dan weer zeer extravert en luidruchtig.

Wat de oorzaak van verdriet kan zijn, de oorlog ligt aan de basis van ontzettend veel diepe ellende en grenzeloze wanhoop bij alle lagen van de bevolking.

Lobke Danneels, geboren in 1989, woont momenteel nog in Oedelem maar komt binnenkort in Maldegem wonen. Zij heeft al zo lang als zij zich kan herinneren graag getekend en geschilderd. In het middelbaar onderwijs kreeg zij plastische opvoeding, daarna heeft zij aan de KUMA de Middelbare graad gevolgd, waarin diverse technieken aan bod kwamen. Zij volgt de opleiding Hogere Graad Schilderkunst aan de KUMA, Maldegem.

Door op een intensieve manier met kunst bezig te zijn voelde dit voor haar aan als een ontbrekend puzzelstuk dat op zijn plaats viel. Zij is intussen niet alleen overgeschakeld van schildermedium, van acryl naar olieverf, maar de lessen kunstgeschiedenis hebben haar aangezet tot het anders bekijken van sommige zaken. Het werken met olieverf biedt haar veel meer mogelijkheden en geeft haar een gevoel van vrijheid.

De hoofdgedachte doorheen haar werken is het thema expressie en emotie.

Lobke begon aan een reeks werken die ze ‘Grief’ (verdriet) noemt geïnspireerd door de oorlog in de Gazastrook. Alles werd uiteindelijk gebundeld in een reeks van werken getiteld ‘Masks of Grief’, maskers van verdriet. Bij de evolutie naar ‘Masks of Grief’ werden de beelden uitgepuurd en bewerkt tot maskers waarin de emotie centraler kwam te staan. Zo kreeg de reeks een heel andere wending dan initieel beoogd en dus ook een andere naam.

Lobke is iemand die op een gevoelsmatige manier schildert en graag met kleuren werkt. Zij vertrekt van een beeld en maakt enkele schetsen en begint dan pas te schilderen. Tijdens het schetsen gaat zij het beeld onderzoeken, kijkt wat ze er mee kan doen en wat het beeld met haar doet. Bij de opzet van het schilderen heeft zij een vaag idee van hoe ze het beeld wil weergeven, maar ze heeft nog geen uitgewerkt resultaat in haar hoofd. Ze vindt het belangrijk om zaken spontaan tot hun recht te laten komen en te zien wat er kan voortvloeien uit een vorige handeling of een toevalligheid. Op een gegeven moment gaat zij het vertrekbeeld loslaten en gaat ze op gevoel verder werken om uiteindelijk haar eigen wending te geven aan het geheel.

Tevens hecht Lobke veel belang aan het leren en onderhouden van (schilder-) technieken en het experimenteren met technische vaardigheden. Soms heeft zij ook momenten waarin zij meer tekent, schetst en experimenteert met verschillende materialen, gewoonweg omdat zij hier nood aan heeft. Het zijn vaak ook heel leerrijke momenten omdat hierdoor verrassende zaken ontstaan die nieuwe en andere inzichten creëren. Doordat ze via deze experimenten op een andere manier gaat kijken naar bepaalde zaken heeft ze het gevoel dat ze in haar schilderen een stap verder komt.

Lobke vindt technische vaardigheden even belangrijk als het ‘iets eigens’ kunnen toevoegen aan een werk. Om expressie en emotie weer te geven heb je beide vaardigheden nodig. Lobke haalt haar inspiratie uit haar omgeving en de indrukken die toevallig ter sprake komen. Vaak vertrekt zij van beelden die ze gezien heeft of die haar beroeren om daar dan iets mee te gaan verwezenlijken.

Het citaat van Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900, draagt Lobke met zich mee omdat er naar haar gevoel een groot stuk waarheid in zit:

“Kunst begint wanneer het kopiëren stopt.”

Verwoord aan de hand van de notities van Lobke Danneels. contact: danneelslobke@gmail.com

23-04-2014 om 10:53 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Tijdens de WAK 2014 komen talrijke kunstvormen en activiteiten aan bod in Groot - Maldegem, van 25 april 2014 tot 4 mei 2014. Magda Van den Abeele exposeert haar beelden in eigen tuin in de Kleine Katsweg 42 b, 9990 Maldegem tijdens de weekends en op 1 mei. Voor haar schilderijen en kleinere sculpturen kan je terecht na afspraak (050 71 69 49).

za 26/04/14 van 13:30 tot 18:00,

zo 27/04/14 van 13:30 tot 18:00,

do 1 mei 2014 van 13:30 tot 18:00,

za 03/05/14 van 13:30 tot 18:00,

zo 04/05/14 van 13:30 tot 18:00.

 
MAGDA VAN DEN ABEELE is geboren in Eeklo in 1946 maar is opgegroeid en heeft heel haar leven in Maldegem gewoond. Van jongs af aan was zij heel handvaardig. Zij had artistieke talenten en volgde schilderkunst aan de KUMA in Maldegem van 1958 tot 1967 o.l.v. de bekende Jozef Van Maldegem, gekend en gewaardeerd kunstschilder en leraar van Maldegem. Zij leerde vooral de kleuren kennen bij Jef Van Maldegem. Magda werkte met olieverf en pastel op zijde of doek. Haar levensdrang om scheppend bezig te zijn manifesteerde zich later onder de vorm van beeldhouwen. Zij volgde beeldhouwkunst in Eeklo en slaagde met grote onderscheiding. Haar creaties zijn grotendeels tuinbeelden maar ook interieurbeelden. De tuinbeelden zijn vereenvoudigd of vervormd, uitgevoerd in beton of polyester en haar interieurbeelden zijn in terracotta of brons vervaardigd.

Zij nam deel aan talrijke tentoonstellingen, in Mere, Zele, Eeklo, Moerkerke, Damme en verschillende keren in Maldegem.

Haar moto luidt als volgt: “Een kunstwerk heeft geen enkele betekenis zonder toeschouwer. Een kunstwerk wordt voltooid in de blik, wordt het niet bekeken dan is het niet af.”

Kunst is een dialoog tussen kunstenaar, kunstvorm en bewonderaar. Alle beeldjes en beelden zijn louter genieten. Niemand kan zich voorstellen hoe een kunstenaar in staat is om deze vormen te boetseren.

In het atelier in haar prachtige tuin werkt Magda Van den Abeele aan haar creaties. Haar tuin ligt te soezen in een overweldigend natuurlijk aanbod van bloemen, struiken en bomen. Niet alleen het decor is aantrekkelijk en bezienswaardig, het is de ideale werkplek voor de kunstenares. Haar kunstwerken sieren de natuurlijke omgeving zonder overweldigend te zijn. De kunstenares heeft oog voor rustgevende harmonie.

In alle rust en stilte kan zij zich uitleven aan het ontwerpen en maken van expressieve sculpturen en tuinbeelden met als thema “De naakte vrouw in al haar schoonheid”, al dan niet vereenvoudigd of vervormd, uitgevoerd in polyester of beton in de authentieke natuur. De grote, rustgevende, originele tuin van Magda is een kunstwerk op zich. De beplanting en de bloemenzee zijn weelderig en het resultaat van jarenlang intens en creatief bezig zijn met de natuur en kunst. Het is een trekpleister geworden voor vele kunstliefhebbers, een oase van schoonheid. De landelijke tuin vol verrassende hoekjes, en plekjes nodigt uit tot genieten tussen bijzondere tuinbeelden en kleine ornamenten. Haar kunstwerken en de tuin worden één, verbonden met de omliggende natuur. Eigentijdse kunst wordt verweven met de natuurlijke achtergrond. De beeldentuin op het mooie plekje grond is het geliefkoosde plekje van de kunstenares. Hier laat zij ook de anderen meegenieten van haar uitzonderlijke talenten.

Haar interieur is doorweven met schilderijen en prachtige beeldjes in terracotta of brons. De kunstenares getuigt van zin voor smaak en conformiteit. Talrijke schilderijen, schilderijtjes, beelden en beeldjes zijn één met het interieur en vormen een evenwichtig, rustgevend, oogstrelend geheel. Ook dat is een kunst.

Magda Van den Abeele is bovendien de mama van Kurt Plasschaert, de gitarenbouwer. Kunst zit in de genen van de familie Van den Abeele en de nakomelingen. Kurt is geboren in ‘68, en volgde een opleiding “hout en bouw” in Maldegem en in Brugge. Toen hij 17 jaar was had hij geen geld genoeg om een echte gitaar te kopen en daarom probeerde hij er zelf een te maken. In 1999 startte hij met het maken van elektrische gitaren. In 2006 volgde hij een gitaarbouw cursus. De werkelijke passie voor klassiek gitaarbouwen startte hij onder leiding van Kurt Decorte, wereldberoemd voor zijn restauraties van gitaren. Hij werkte met oorspronkelijke materialen, warme huiden, lijm, politoer. De bouw van de “folk gitaar” heeft hij geleerd bij Marc De Waey, met als resultaat een dreadnought model, waar hij de eerste prijs mee gewonnen heeft op de gitaarbouwersmeeting in Barneveld (Nl). Zijn zoontje Wout is al een echt gitaarbouwertje. De gitaren van Kurt Plasschaert zijn werkelijk oogstrelend en uniek. U kunt hem ook op Facebook vinden, voor de bouwprocessen in fotoreeksen.

https://www.facebook.com/kurt.plasschaert?ref=tn_tnmn

Link naar de werken van Magda van den Abeele:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5994683892054619953

21-04-2014 om 00:00 geschreven door uw WAK-blogger van dienst