Kunstenaar Jos Paridaen heeft de belevenissen van zijn grootvader, zijn vader en zijn ooms tijdens Wereldoorlog II in beeld gebracht in een kunstwerk dat tijdens  de WAK 2014 te  bewonderen zal zijn in het gemeentehuis van Maldegem. Het handelt over de ‘oorlogservaring’ van de familie Paridaen tijdens Wereldoorlog II en sluit dus aan bij het thema ‘De Groote Oorlog’. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De bijdrage van JOS PARIDAEN voor de WAK 2014 bestaat uit:

a. Werk in de vitrine, Nieuwstraat 9: Menselijke figuren, emotie.

b. Tentoonstelling werk over het familieverhaal in het gemeentehuis Maldegem.

c. Deelname aan de kunstmarkt in het centrum op de markt op zondag 27/04/2014.

Zoals operalegende Gerard Mortier (1943 – 2014) het formuleerde: ‘Kunst verzoent je niet met het leven, ze leert je er wel beter mee om gaan.’ brengen de kunstwerken van Jos Paridaen die zalvende troost die het grootste leed van het leven te verzachten. Zijn werk over ‘De Groote Oorlog’ is een bundeling van tekenkunst, schilderkunst en gemengde technieken.

Jos Paridaen is geboren op 19 december 1948 in St. Kruis, Aardenburg. Hij is de kleinzoon van JACOBUS PARIDAEN die op 8 juni 1944 samen met vier van zijn zonen werd opgepakt en op transport gesteld naar het concentratiekamp Amersfoort beschuldigd van illegaal luisteren naar Radio Londen. Vader Bernhard, zonen Georges, René, Staf en Marcel werden gevangen genomen en verbleven in het  Durchgangslager Amersfoort, in de bossen vlakbij Utrecht. Zij hadden zich te schikken naar de meedogenloze machtswellust van de beruchte ‘Drie van Breda’, Duitse oorlogsmisdadigers die na de oorlog een levenslange gevangenisstraf uitzaten.

Het kamp, gelegen in Leusden aan de zuidrand van Amersfoort, werd in 1939 in gebruik genomen als kazernecomplex voor Nederlandse gemobiliseerde militairen. Vanaf 1941 deed het voor de Duitse bezetters dienst als overgangskamp voor uitzending naar Duitsland, een werkkamp of strafkamp. Het waren overigens niet alleen politieke tegenstanders van het naziregime, er zaten ook opgepakte onderduikers die in Amersfoort werden 'voorbereid' op tewerkstelling in Duitsland, zwarthandelaren, sluikslachters, Joden en gijzelaars. Het kamp stond onder commando van SS-Obersturmführer Walter Heinrich.

Amersfoort was een berucht kamp. Kampbeulen als de SS'er Kotälla maakten er de dienst uit en werden door niets in hun barbaarse wreedheid beperkt. De kapo's, gevangenen die leiding gaven aan andere gevangenen, traden meedogenloos op. De gevangenen moesten zwaar werk verrichten en de verstrekte voeding was onvoldoende om daaruit de nodige energie voor het werk te halen.

De familieleden van Jos Paridaen overleefden de afgrijselijke martelingen en werden vrijgelaten in Amersfoort maar moesten dan de weg naar huis te voet aanvatten, praktisch zonder kleding noch schoenen, door een bezet gebied tijdens de lange helse winter. Die voettocht duurde lang, was afmattend en gevaarlijk. Maar ze kwamen terug thuis. Zij konden heel moeilijk over hun ervaringen tijdens de deportatie spreken na hun terugkeer zoals de meesten slachtoffers van gruweldaden hun emoties inkapselden en probeerden te vergeten door te zwijgen. Zij hadden een gruwelijk oorlogstrauma opgelopen die tijd vroeg om te verwerken. Zij hadden teveel gezien en teveel geleden om het ter sprake te brengen zonder lijden en zij behielden er een blijvende aversie tegen de Duitse taal en ieder die de taal sprak. De nakomelingen van de gebroeders Paridaen hebben maar fragmentarisch verhalen gehoord en wat zij toch ‘opgevangen’ hebben is samen met de inhoud van een artikel, Familie Paridaen, “De Duitse overval in Sint-Kruis. Nl.” door G.A.C. van Vooren, uit: Bijdragen tot de geschiedenis van W.Z. Vlaanderen, N° 4, Heemkundige Kring W.Z. Vlaanderen 1976.

Jos Paridaen heeft de belevenissen van zijn familieleden in beeld gebracht in een kunstwerk dat tijdens  de WAK 2014 ten tentoongesteld wordt in het gemeentehuis van Maldegem. Het is een combinatie van olieverf, acryl, houtskool, potlood en gemengde technieken en handelt over de ‘oorlogservaring’ van de familie Paridaen.

Het geheel is het verhaal van de gevangenneming van zijn grootvader en zijn vier zonen. Links zijn de beelden die de angst en de afkeer voor de bezetter uitdrukken en van het verborgen leven van de Nederlander die alles wat hij wil doen in ’t geheim moet doen. Het beeld van de klaprozen in Sint-Kruis Nl. verwijst naar de oorlog, de klaprozen staan immers voor de oorlog. Een ander werk geeft weer wat de mannen meemaakten in het kamp.Wreedaardige Duitse bewakers en bloedhonden die hen die wilden ontsnappen doodden of terughaalden, verwondden, sloegen of martelden. De schijnexecuties maakten de gevangenen nog angstiger. Bepaalde details springen in het oog, het prikkeldraad, de Duitse helmen, de klaproos en de angstaanjagende hakenkruisen. Verder omvat de collage het schilderij van de gekwelde echtgenote en moeder Margriet die achterbleef en die zich zorgen maakte om haar man en zonen. Beelden spookten door haar hoofd van wat er met haar geliefden gebeurde. De achtergeblevenen, de echtgenoten van de zonen vragen zich af of er nog toekomst zal zijn voor hen samen. Verder is er het doodsbeeld van een van de broers die aan tyfus leed. De beelden drukken vertwijfeling uit. De figuren hebben constant een doodsbeeld voor zich. De grafsteen met duifje is het graf van een bemanningslid van een neergehaald vliegtuig. De oorlogsbeelden rechts tonen een sprankeltje hoop. De geallieerden zijn op komst en meteen ook de ondergang van het Duitse Rijk.  De vlaggen duiden op de bevrijding. Als laatste beeld is er de thuiskomst, de margrieten omgeven de beelden van de ouders Paridaen en verwijzen naar, Margriet de naam van de moeder en echtgenote Paridaen.

Het geheel schetst meteen een beeld van eigentijdse conflicten, een teken van de menselijke machtswellust, dwaasheid en ijdelheid.

Zoals beroemde schilders de verwoesting en de meedogenloosheid die de oorlog met zich meebrengen (Guernica van Picasso, 1937) hebben vereeuwigd in een kunstwerk, zo kan Jos Paridaen de gevoelens uitdrukken op doek, die de vernedering van de menselijke ziel door de bezetter weergeven. Troosteloos onheil inspireert kunstenaars tot intensieve creativiteit. 

“Opstaan, klimmen, maar ook struikelen en vallen”, zijn houdingen die gepaard gaan met emotie. Letterlijk, maar ook en vooral in de figuurlijke zin van het woord. Iets voor ogen hebben, de weg zoeken, klauteren, zweten en ploeteren, gedacht hebben de top te hebben bereikt, maar genadeloos naar beneden vallen, soms en maar al te vaak ten koste van heel veel pijn en kopzorgen. Een mens wordt ook in het werkelijke leven geconfronteerd met onmacht en overheersende, absolute dominantie, frictie, conflict en strijd. Helaas zien we daar al te vaak tragische voorbeelden van in Syrië, Azië, N. Korea enz. 100 jaar geleden brak wereldoorlog I uit en nog steeds woeden overal ter wereld oorlog en destructie, het vernietigen houdt nooit op. Ook in de directe omgeving en zelfs verborgen voor de buitenwereld botst de mens op overheersing en wordt teruggeslagen door onmacht. Jos Paridaen probeert op een subtiele manier enkele facetten van deze tragiek van het universele leven weer te geven in zijn indrukwekkende werken. Uiteindelijk zal hulp, medeleven en vriendschap, de negatieve krachten overwinnen, thema’s die weerspiegeld worden in zijn werken. Creatief werken gaat gepaard met zoeken en aftasten, vallen en opstaan, verwerpen en omarmen, verbazen en verachten, vechten en verliezen en soms grandioos verrast worden. De neerslag van een leefwereld, de natuur en de mens, de hoogte- en de dieptepunten van de samenleving, wordt weergegeven in de talrijke soms aangrijpende, maar ook speelse, levensechte doeken van Jos Paridaen.

Amersfoort, informatie via internet.

Link naar  fotoreeks:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/6001080812537938417Picasaweb