Ik word wakker door een streepje zonlicht dat door een kiertje naar binnen dringt. Al snel vergroot de kier tot de deur helemaal open is, en alle duisternis op slag is verjaagd.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ah, is het weer zover? De frisse zeelucht doet me deugd. Tja, wat wil je dan? Ik lig daar dagen achtereen in die donkere, muffe cabine. Ik moet zeggen dat de volleybal maar weinig spraakzaam is, en de afgeleefde schoppen zijn al niet veel beter gezelschap. Die hebben het zo hoog op. Ze denken dat ze zich alles kunnen permitteren omdat ze toevallig wat groter zijn dan ik. O, oké, goed, ze zijn vijf keer groter dan ik. So what?

Je kunt je dus wel voorstellen dat dat die vrijdagavond een welkom uitje is. Dan vlieg ik door de lucht, word ik van de ene voet naar de andere gespeeld – de ene al frisser dan de andere – en plaag ik ze soms wat door tussen hun benen door te glippen.

Eerst word ik wat heen en weer geschopt. Af en toe rol ik doelloos weg, maar al snel loopt iemand me achterna om me terug naar de vierkante kring te leiden. Voor je de voetbalbond belt om klacht neer te leggen wegens mishandeling: ik ben een voetbalbal, en dit is waarvoor ik ben gemáákt. Ik heb helemaal geen last van dat schoppen, dat kietelt alleen maar. Af en toe krijg ik wel eens een trap waarvan mijn tanden zouden rammelen, als ik die had tenminste. Gelukkig gebeurt het niet zoveel dat ik zoiets moet incasseren, hoewel ik die twee grote met hun krulletjes – Koen & Vincent heten ze, geloof ik – liever wat vermijd. Geef me maar die ... euh ... wezin? Wezelin? Doet er niet toe: dat ander geval – Sanne, als ik het me goed herinner – dat tegenwoordig ook veel komt. Die is veel zachtaardiger.

Vanavond zijn ze ook weer alledrie present. Er komen er toch zeker nog? Want zo kun je niet spelen! Ah, gelukkig, daar komen er nog twee van die creaturen toe. Nog eentje met krulletjes - die ze Thomas noemen, en een andere met blond haar. Reinder, dacht ik.

Aha! We gaan eraan beginnen: Koen & Reinder tegen Thomas, Vincent & Sanne. Mijn pronostiek: volgens mij zijn ze aan elkaar gewaagd! Koen & Reinder lijken erg goed op elkaar ingespeeld te zijn, en hebben een uitstekende techniek. Langs de andere kant, Vincent is minstens even goed, Thomas kan erg verrassend uit de hoek komen, en Sanne leert snel.

Meteen vanaf de aftrap vliegt iedereen erin. Als snel blijkt dat de schijnbaar nonchalante stijl van Reinder, en de wekelijkse voetbaltrainingen van Koen vruchten afwerpen. Dat compenseert de andere ploeg dan weer ruimschoots door enthousiast en vol energie achter de bal aan te gaan. In het vuur van het spel raken ze de tel kwijt, maar de vermoedelijke uitslag van de eerste ronde is 12-9. De tweede ronde, nog intensiever dan de eerste, eindigt 5-4. Hoogstwaarschijnlijk wint de thuisploeg alleen maar omdat ze de mascotte en geluksbrenger van de tegenpartij als doelwit gebruiken, in de plaats van de sletsen en de schop die het doel markeren. Meer dan eens zie ik mezelf op de zonnebril van Sanne af gaan, die dan een meter verderop in het zand terechtkomt.

Na de vermoeiende match – ook voor mij – rol ik terug naar mijn plaatsje in de cabine. Daar val ik meteen in slaap. Ik droom over sangria’s met parasolletjes, eigenaardig ingezoomde foto’s en American Pie.