Ik was net aan het genieten van een welverdiende rust toen plots de cabinedeuren geopend werden. Het felle zonlicht verblindde mij even en nog voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, werd ik naar buiten gegooid. Ver moest ik niet rollen want het was net hoog water. Ik wist wat er in het vooruitzicht lag: twee uur ploeteren in het mulle zand. Ik hoorde hoe de teams al snel verdeeld waren: Vince en Jasper zouden het opnemen tegen Arne en Nicolaï. Koen was er alvast niet bij, een opluchting,want als die zijn voet tegen mijn rondingen zet, doorbreek ik telkens de geluidsmuur. En hoewel ik dan steeds zo ver mogelijk weg probeer te rollen, komen ze mij telkens opnieuw halen. Een helse nachtmerrie.
Na tien minuten hoorde ik ze al snakken naar hun tweede adem. Net wanneer een eerste pauze in het verschiet was, doemde een nieuwe speler op: Gerben. Wanneer ik hoorde hoe Arne eens te meer opnieuw probeerde om een team te vormen met Gerben moest ik toch even een glimlach onderdrukken. Die jongen doet er duidelijk alles aan om de concurrentie niet dichterbij te laten komen in het klassement. Gerben besliste echter om het samen met Nicolaï op te nemen tegen Arne, Vince en Jasper. Terwijl ik mij nog aan het afvragen was of dit wel zo'n goede verdeling was, voelde ik al een eerste tik tegen mijn lichaam en begon te rollen. Via een doorsteekpas van Gerben belandde ik in de voeten van Nicolaï die wondermooi voorzette, waarna Gerben mij netjes binnentikte. Terwijl ik me nog draaierig voelde van deze snelle actie slaagde Nicolaï erin om mij van Jasper te ontfutselen en de 2 - 0 binnen te tikken. Maar wanneer ik voor een derde keer in de goal vloog, had het andere team er duidelijk genoeg van. Ze begonnen nu steeds op mij te jagen. Ik probeerde snel van voet naar voet te gaan maar het mulle zand hield mij tegen en na een 7 - 7 stand, slaagde Arne erin om zijn team voor het eerst op voorsprong te brengen. Jammer natuurlijk, want ik supporterde stiekem voor Gerben en Laï. Wanneer Gerben nog maar eens een dribbelactie inzette, probeerde ik aan zijn voet te kleven. Het lukte me aardig, ik loste op het juiste moment en zorgde zo dat de bordjes weer gelijk hingen. Op dat moment zag ik aan de zijkant van het veld vrouwelijk schoon opdoemen. Een duidelijk signaal voor de mannen om nog even een versnelling hoger te gaan en hun kunnen te demonstreren. Uiteindelijk trokken Jasper, Vince en Arne het laken naar zich toe. Voor mij zat het werk erop. Nu de anderen zich gingen amuseren in de Casa, werd ik weer achtergelaten in de cabine. In dat donkere hok krijg ik een weekje de tijd om mezelf terug op te lappen en klaar te stomen voor volgende week. Ik hoorde nog net dat het seizoen er bijna opzit. Veel trappen zal ik dus niet meer krijgen. Nog een week of twee en ik kan gaan overwinteren. Hopelijk komt er de komende weken nog eens wat meer volk af. Het klinkt gek, maar ondanks al die trappen, krijg je toch een band met die vrijdagavondsjotters...
Arne: 31
Gerben: 26
Nicolaï: 21
Jasper: 20
Koen: 20
Thijmen: 19
VInce: 10
Thomas: 9
Bavo: 7
Tom: 7
Dimi: 6
Katelijne: 5
Toon: 5
Wouter: 4
Chesney: 4
Zander: 3
Pieter: 3
Steffi: 3
Sanne: 1
Wendy: 1
Wendy B: 1
Fons: 1
Lisa: 1
