Enkele jaren geleden werd er in ons Vlaemsche Land een verkiezing gehouden, voor het mooiste Nederlandstalig lied. Geheel terecht won "De roos" van wijlen Ann Christy deze wedstrijd. Het was een van haar laatste liedjes, dat ze zong. Het grote publiek zal haar kennen als de zangeres van "Gelukkig zijn", "Dag vreemde man", en van "De roos" Ann stierf veel te vroeg, ze was nog geen 40. Op 7 augustus 1984 stierf ze aan baarmoederkanker. Maar zelfs het dikste pak sneeuw en de bitterste winter hebben niet verhinderd dat muziekminnend Vlaanderen haar ooit zou vergeten.
Omdat ik niet ga wachten tot gans de problemen zijn opgelost met de computer, of waar de fout zich ook bevindt, zet ik hieronder gewoon de links naar de foto's. gewoon op klikken, en de foto wordt geopend. Veel kijkplezier, Vogatoro
Op zondag om een uur of 6 je bed uitkomen, om in Amsterdam te gaan roeien, aan het begin van de winter. Je hoeft niet gek te zijn, maar het helpt in elk geval een flink stuk.
Zo kwam het dat we omstreeks 7 uur ongeveer met 10 man op Hazewinkel stonden, en met de wagen koers zetten richting Nederland, het land van Maas en Waal. Omdat er aan het berschrijven van een autorit van twee en een half uur niet zoveel is, slaan we dit stukje over, en gaan we wat verder in de tijd, en we belanden in het ondertussen ontwakende Amsterdam. We komen ver als eerste aan bij het clubhuis. We zijn zo vroeg dat de koffie nog niet eens is doorgelopen. In de kantine warmen we even op, eten een hapje (sommigen hebben nog niets achter de kiezen), en kleden ons om. Na een tijdje komen onze collega roeiers toe, en maakt iedereen zich klaar om te vertrekken voor een tochtje per roeiboot door Amsterdam. Ik wordt ingedeeld in een Werry. Dit is een sloep met 2 roeiers, en een bankje voor 2 personen. Vrij handig, zo kan iemand sturen, en de andere kan rustig de kaart lezen. Het begin verloopt niet altijd even vlot, gezien het de eerste keer is dat ik in de stad moet sturen, en vooral AL DIE BRUGGEN. Er zitten der hele mooie tussen, maar jammer genoeg ook vaak smalle bruggen, waardoor soms in allerijl de riemen moeten ingetrokken worden, wat de boot soms nogal doet schommelen. Ik moet toegeven dat ik me even niet goed voelde. Halverwege de tocht stoppen we voor een lekker stuk peperkoek en heerlijke Glühwein. Ik ben geen wijndrinker, maar deze smaakte naar nog. Gelukkig heb ik toen niet meer moeten sturen .
Na de Glühwein zetten we onze tocht door de prachtige binnenstad verder, en worden door hele hordes toeristen gefotografeerd (zit mijn jasje goed?). Af en toe moeten we even blijven stil liggen als we een stuk of 3 toerboten moeten kruisen. ÉÉN keer moet ik de handjes vouwen en vurig bidden dat we niet zouden zinken, als een particulier met zijn speedbootje komt voorbij scheuren. Door de golven worden we in ons bootje wat heen en weer geslingerd. Na dit incident roeien we verder, en komen zo na een tijdje aan bij de roeiclub, waar de warme Snert ons staat op te wachten. Na alle boten te hebben afgetuigd, van het water gehaald, afgedroogd en binnengelegd, kunnen we de voeten onder tafel steken. We blijven nog even plakken, en zetten dan terug koers richting ons eigenste Belgenlandje.
Een iets moet ik onze Noorderburen nageven. Van organiseren hebben ze kaas gegeten. Zowel in de roeiclub als in de stad. De stad zal voor sommigen nogal eentonig aandoen, vooral als je onze Belgische steden hebt gezien, waar de ene kleur en stijl de andere afwisselt. Het was een prachtige dag, schitterend weer, een mooie roeitocht en lekker eten. Meer moet dat niet zijn.
Groetjes, Vogatoro
De grote versie van de foto's zal ik eens op het Blog plaatsen, als ik meer tijd heb, en de Bloggen.be, of Photobucket niet tegenwerkt.
Is het niet schandalig? De laatste vijg van het paard van Sinterklaas is nog niet opgeveegd, nu ja, de meeste paardevijgen blijven liggen tot er zoveel leven inzit dat ze zelf weg kunnen lopen. Maar dit doet niet terzake nu. Of overal in de straten is men al bezig met het uitstallen van de kerstversiering.
Gaande van kerstbomen, tot 87 meter snoer met lichtjes, opblaassneeuwmannen(!), En zo verder. Bij ons in het gezellige Willebroek stond de grote kerstboom er reeds van voor de Sint officieel in Willebroek aankwam.
Wordt dit hele gedoe niet een beetje opgeblazen? Een beetje heel veel zou ik zelfs zeggen. Het oorspronkelijke kerstfeest, daar hebben wij ook nooit echt aan meegedaan in de familie, voor zover ik me kan herinneren, het was eerder een familiegebeuren. Maar zeker niet deze commercieel orgie van melige evergreens (inderdaad ja, geen enkele witte kerst meegemaakt), uitpuilende etalageruiten en langs binnen en buiten van de kelder tot de nok versierde huizen. We mogen het van mij gerust wat gezellig maken in deze donkere maanden, maar we gaan toch niet overdrijven? Meermaals doet mijn maag tijdens het afleggen van korte stukken door winkelstraten een dubbele reflux en een aanval van acute buikloop, die menig purgeermiddel het nakijken geeft.
Kunnen we misschien terug van Kerstmis een gezellig familiefeest maken, zonder dat we er een competitie van maken wie er het grootste en het meeste koopt en krijgt? En vooral, zouden we niet met de opsmuk en de versieringen beginnen als kerstmis meer nadert? Middenstanders en meelopers geef ons het verlangen terug! Laat ons terug uitkijken naar de kerstperiode, en gun de kinderen eerst nog de Sinterklaas periode!
Als toegewijd RK vrijwilliger houd ik wel van hulpdienstvoertuigen, hieronder vinden jullie enkele foto's van Jeeps die in het Rode Kruis Vlaanderen gebruikt worden, alsook de Rampaanhangwagen.
Weinig Vlaamse of Belgische films zouden populairder geweest zijn dan Coco Flanel. Waarom? Misschien om de eenvoud van het verhaal, het langs de ene kant zo mooie, en langs de andere kant o zo grappige, hilarische, bestervenswaardige aspect van Urbanus, voeg daarbij nog eens een aardige Belgisch-Nederlandse cast en je hebt een enorm potentieel, dat hier optimaal benut is geweest. Maar daar komen dan ook nog eens de talloze scènes bij waarin je haast zou stikken in je lach, of wat je op dat moment aan het eten/drinken bent. Voorbeelden zat in de film: *Urbanus komt met lang rechthoekig pak aan de deur* *Deur gaat eerst open, maar wordt dan dichtgeslaan, terwijl het pak er half tussenzit* *Deur gaat weer open en Jan Decleir vraagt uit nieuwsgierigheid*: "En wa zit er in da pak ?" Urbanus met beteurd gezicht: "Een ruit" Of de moment waarin Urbanus (Placide in de film) in de camionette in een hevig gevecht verwikkeld is, als er plots een schot gelost wordt, de kogel langs alle wanden in de auto afketst, om vervolgens na door de geopende deur naar buiten gevlogen te zijn de enige emmer met water te doorboren. Momenten zat, die ik niet allemaal ga opnoemen, omdat ik anders te lang zou bezig zijn, maar ik kon het niet nalaten jullie een klein fragmentje uit deze film mee te geven. Veel plezier alvast.
You should know, you should know I love you You should know, You should know I'm here Always be near me, guardian angel, Always be near me, there's no fear.
Iedereen maakt het al eens mee, als hij of zij op de bus zit, medereizigers die lekker asociaal willen wezen, dit kan vaak op verschillende manieren. Vooreerst hebben we de mensen die zo nodig de benen is moeten strekken, en daarbij liefst de bank over hen ook inpalmen, waardoor daar dus niemand kan gaan zitten. Meestal doen deze mensen wel hun been weg als iemand wil gaan zitten, dit gaat dan eigenlijk wel door de beugel. Hetzelfde met mensen die hun ganse (nu ja, "ganse" voor zover je plek hebt op sommige bussen )) bank met hun rugzakken, tasjes, ... bezetten, en het liefst nog op een propvolle bus, zo zitten ze lekker rustig. Ook hier hebben we uitzonderingen die hun gerief op de grond zetten, als er iemand wil gaan zitten (soms wel na expliciet vragen). En dan, wie kent ze niet, de "oortjes-generatie" waartoe ik ook behoor. Bijna iedereen op de bus zal ze al wel gehoord en gezien hebben. MP3 of Ipod op zak, en dan de R&B, Techno, Rai en andere volle bak, en het liefst nog zo luid dat je buren (ja zelfs die 7 banken er voor en er achter zitten) kunnen "meegenieten". Hartstikke gezellig, niet? Ok, ik geef toe, ik heb ook regelmatig mij MP3 in steken, maar ik probeer dan wel met de andere reizigers rekening te houden. Ja, ik vraag zelfs af en toe om me een seintje te geven als de muziek te luid zou staan. Maar ik kan niet altijd even goed luisteren, omdat andere mensen hun machine zo luid staat, dat ik mijn eigen muziek, met de oortjes tot half in de gehoorgang gepropt niet kan horen. Aangenaam is anders. Daarom, iedereen die met de bus rijdt, u bent niet alleen, en als iedereen een beetje minder asociaal zou doen, dan zouden we al veel beter geluimd van en naar het werk/school gaan. Want ik moet zelf toegeven, er zijn sommige dagen dat ik nogal prikkelbaar ben, vooral als ik een dag heel lang, of net bijna geen les heb gehad (en dus langer op mijn bus zit (te wachten) dan in een aula of klaslokaaltje te zitten. Daarom misschien enkele zaken die we in gedachten zullen houden als we met de bus reizen: - iedereen heeft recht op een plek, dus leg de plaatsen naast en over jou niet vol met je benen en andere rommel - als je GSMt of een gewoon gesprek met je buur hebt laat dan niet de ganse bus delen in de conversatie - als je naar muziek luistert, gun jezelf een privé concert en denk eens aan je trommelvliezen, je kan het volumeknopje ook op minder zetten Zo enkele kleine zaken, die 't busreizen prettiger kunnen maken
Het durft zo nu en dan eens gebeuren, dat je plots met een liedje in je kop zit en dat het er niet meer uitgeraakt. Soms is dat wel eens leuk, en zit ik enkele uren te "damdamdadaa'en" (Hiervoor is Matthieu verantwoordelijk ) of te "tititititiriren", of minder aangenaam, als je bijvoorbeeld een godganse dag met "snappie" in je kop blijft zitten . Zo zat ik over tijd plots met een liedje uit de film Moulin Rouge in mijn hoofd, en in zo'n geval doe k der dan wel het een en het ander voor om daar iets over te vinden. Hmm, met de Moulin Rouge heb ik misschien een iets leuker onderwerp om jullie bezig te houden dan met een aantal "schlagers". Tijdens mijn zoektocht achter muziek en fragmentjes van deze prachtige film mag ik toch wel zeggen ben ik op een klein stukje cancan uit de film gekomen. Waarom ik het een prachtige film vind? Een vrij klassiek liefdesverhaal waarin de liefde uiteindelijk alle obstakels overwint, maar ook de flitsende, overweldigende dansscènes die soms ietwat dromerig aandoen waarbij alle kleuren door elkaar bewegen. Bekende en minder bekende liedjes worden er in een nieuw kleedje gestoken en leveren zo een verassend nieuwe hit op. Ook slapsticks, grappige tussengeluidjes, en ook natuurlijk niet te vergeten de prachtige liefdesliederen tussen Satine en Christian zijn aandoenlijk. Het clipje dat ik gevonden heb is niet zo goed van kwaliteit, wat het misschien zo mogelijk nog beter maakt, omdat alles er zo nog wanordelijker en dromeriger en wat dan ook in wordt. Laat je meesleuren in één van Parijs' meest roemruchte nachclubs op het ritme van de opzwepende muziek, en de nachtvlinders, getooid in honderdkleurige kostums, een must voor oor en oog. Groetjes, Vogatoro
De verkiezingen zijn alweer verleden tijd, en weer hebben we een vast fenomeen gezien waaraan we al zo'n 27 jaar jammer genoeg gewend zijn in Vlaanderen: een vooruitgang voor het VB. Zelf ben ik geen voorstander van het VB, laat dat duidelijk zijn, maar volgens mij hoeven we het VB helemaal niet in te dijken door "monstercoalities te smeden" waarbij we soms 5 partijen hebben, zonder enige ideologische samenhang. Neen, het is allemaal veel simpeler, althans volgens mij: laat het VB gewoon meeregeren, dan kunnen ze na 27 jaar vanuit de oppositie banken te hebben liggen roepen hoe slecht het hier is, zelf eens laten zien het ze het dan wel willen oplossen. Wellicht zullen ze dan net zoals de FPÖ en de LPF binnen de kortste keren verdwenen zijn, maar we kunnen ook zoals een inteligente politieker zondag aanhaalde de pijnpunten wegnemen, waardoor het VB zijn bestaansreden eigenlijk verliest. De eerste methode houdt misschien risico's in, maar we moeten nu eenmaal bereid zijn deze te nemen. Zo dit wilde ik even kwijt. En om iedereen toch nog een beetje een onveiligheidsgevoel te geven volgt hierna een filmpje over een overvallenplaag in de banksector (uit Buiten de zone natuurlijk)
De Sneeuw, Maagdelijk wit en dan langzaam aan rozerood
Een man ligt gehuld in zijn grijze jas op zijn rug
Zijn ene hand beschermend over de rode grot De ander zacht en teder over een vel papier met bovenaan, door een kinderhand geschreven "Ich liebe dich Vati"
Mijn muziek"smaak" is nogal breed, dat wil zeggen dat je er van alles en nog wat in kan terugvinden. Een genre waar ik wel een boontje voor heb, is enkel slagwerk (denk bijvoorbeeld aan Slagerij Vn Kampen), en militaire marsen en taptoo muziek. Een van de prachtigste acts die ik ooit op een taptoo gezien heb, was enkele weken geleden op BBC, vanop een taptoo in Edinburg, waar het Zwiterse Top Sectret Drum Corps te gast was. Ze hebben een werkelijk fantastische vertoning gegeven. Zijwaards wandelend drummen, stokvechten, op de drum van je buurman drummen, en ga zo maar voorts, tegen een aantal "beats per minute" (ritme eigenlijk) dat menig beatofiel (gabber, technofan, of wat dan ook) er een orga nu ja, waar ze opgewonden van zouden geraken. Hieronder vind je een filmpje vanop de taptoo in Schotland. Zet je rustig, en geniet gedurende een 6tal minuten van hoogstaand drumtalent. Groetjes, Vogatoro
Ik zit hier nu, op een zondag avond, met een zere voet, en 2 pijnlijke dijspieren. Hoe dat komt? Door het Rode Kruis, begrijpen wie begrijpen kan :D. Er was gisteren een grote reunie voor alle kampen. En het was in de vorm van een voetbaltornooi gegooten, maar het zou het JRK en "de Sociale" niet zijn, als ze het niet het een en het ander zouden hebben veranderd aan de regelementen. Er werd met 4 ballen gespeeld. Natuurlijk niet tegelijk, wij zijn niet volledig gek, maar telkens een bal buiten vloog, werd een andere bal in het veld gerorold. We hebben met kangoeroe ballen, voetballen, PETANQUE ballen en pingpong balletjes gespeeld. Die petanquebal verklaart dus al mijn zere voet ten dele.
We zullen wel eerst bij het begin starten, we gaan dus even terug tot vrijdag avond. In het RK lokaal van Bornem werd ik opgewacht door Johan, na een tijdje begonnen de volgende moni's toe te stromen. In het lokaal weten we ons wel te amuseren met een vogelepik, voor de buitenstaanders: een dartsspel. Mattias en Matthieu amuseren zich te pletter. Er worden ook wat kampdansengedanst. Vooral van Kamp Oostende 1. Het wordt daarna wel even tijd om aan de nacht te denken, en blijkt dat niet iedereen een luchtmatras of veldbed bij te hebben. Geen probleem, we zitten in het Rode Kruis. en snel worden enkele brancards uit de materiaalruimte geleend. We proberen alles zo goed als mogelijk te regelen, en iedereen krijgt toch een comfortabel bedje. Tinne en Chloë keken, en zagen dat het goed was. Iedereen begint dan honger te krijgen, en Rikki en Sab rijden naar het frituur. Na het eten komt An-Sofie toe, samen met Tibo. We doen nog enkele kringspelen om An-Sofie en Matthieu af te leiden vooraleer we hun verjaardag vieren. Matthieu leert Tibo nog even het Damdamdidi dansje aan. Nadien doen we nog even handeklop spel te doen, waar ik zelf de ballen van snapte. Eindelijk mogen we dan naar binnen en krijgen A-S en Matthieu hun verjaardagscadeau. krijgt een gedichtje (van een ganse bladzijde). Om het ietwat feestelijk te maken worden er enkele flessen kinderchampagne gekraakt. Onze verjaarders worden als eerst bediend, daarna wordt er een toast uitgebracht op hun gezondheid. Even later wordt de cake aangesneden (jammer genoeg staat die net niet op de foto). Even later neemt Tibo afscheid, na een fotoshoot met bloempotjes. Ik ga hiervan niet alle foto's zetten, dit is namelijk geen blog over bloemen he ;). Intussen gaat Johan uit de bol op piano muziek en waant zich Hans Lieberg. Er wordt nog duchtig gevogelepikt. Tot we naar het slaapgedeelte gaan, in afwachting van het Weerwolven spel (met dank aan Matthieu) houdt iedereen zich nog even bezig. Er wordt tot een uur of half 3 (of later, ik heb de tijd niet meer in het oog gehouden). Ik kruip uitgeteld en zonder stem op mijn slaapzak en dommel al in. De rest hoor ik nog een tijd doorpraten, en na een tijdje is het stil. Ik kruip in mij slaapzak en val als een blok in slaap.
Enkele uren later wordt ik wakker, nadat ik al een tijdje wat gebabbel hoorde. Het blijkt intussen al een uur of 9 te zijn, en aan de andere kant van het gebouw stromen de cursisten van de cursus helper toe. Anke rolt even op een luchtmatras, en knalt tegen de wand die ons deel van het gedeelte van de cursus afschermt waardoor de cursisten + instructeur onmiddelijk ons gedeelte binnevallen, met het idee dat het om een simulatie ging. Iedereen kleedt zich rustig aan, en na een tijdje komen de koffiekoeken aan. Om toch nog even te kunnen afkicken van het kamp doen we nog even de kampdans, en de kreten, dit tot amusement van de cursisten die op dat moment koffiepauze hadden. Na het eten praten we nog even bij, en rapen we alles bij elkaar en zetten in 2 groepen koers naar de velden naar de voetbalvelden van Puurs, waar we als eerste aankomen, en blijkbaar ook nog om alles mee op te zetten. In afwachting zetten we (Anke, Chloë, ZwanSofie, ik) on even neer en wachten op de rest. An-Sofie doet nog even een kleine fotoshoot (vooral van zichzelf :)). De verliefde An-Sofie, de leutige An-Sofie. Na een tijdje komen de anderen ook toe, en ook de mensen van de hoofdzetel, en beginnen we met alles op te zetten, de velden te leggen, tafels en stoelen te zetten, ... . Rond de middag komen de anderen ook aan, en wordt er wat bijgepraa t met andere monitors. Na de middag gaan we allemaal naar het voetbalveld, en wachten de start af van het grote tornooi. Aan onze tafel krijgen we onze clubkleuren (maar die waren toch zwart?). Iedereen wacht rustig af, An-Sofie, Chloë, Anke, Matthieu en ik (ik maar voor de helft), Riccardo. Iedereen brengt rustig zijn bandjeaan. We wachten gelaten onze match af. Intussen gaan we de andere ploegen even aanmoedigen, dan barst de strijd los. Wij gaan intussen gokken bij de gok chinees, die er verdacht Sabine-achtig uit ziet. Blijkbaar lopen er meerdere chinezen los. Dan betreedt FANTOMIA het stijdtoneel, en gaan we er tegenaan, maar gaan af met 19-0. Niet dat het zo erg was, maar bij elke gescoorde goal mocht de ploeg met een dobbelsteen gooien, voor het aantal punten te bepalen. En zo komt het dat we 2 wedstrijden verliezen (ok, we hebben niet gescoord, maar dat doet onze nationale ploeg ook bijna niet). Ik had al gezegd dat ik zo een beetje zeer had, wel de petanque bal, en de voetbal die net wordt weggetrapt die ik probeerde te stoppen. Gevolg: voet een beetje te ver gedraaid dan mag, en dat doet pijn. Als afsluiter worden de wisselbekers uigedeeld, als algemene afsluiter mogen we helpen op te opruim. Nadien gaan we nog een hapje eten in Puurs en komt het afscheid weer in zicht. En gaat iedereen weer naar huis. Waarvoor mijn eeuwige dank voor de lift Rikki. Het was een leuk weerzien, en ik kijk al uit naar de startschotdag in maart (of een eerdere reunie)
Zijn blik, vastberaden en ijzersterk staat gebrand op zijn prooi. Als een ridder te paard, stormt hij af op de gewetenloze stroper. Haar boeg, ramt zich even in de flank vast. Staal scheurt, balken breken. En terwijl het schip langzaam verdwijnt kijkt een bruin betraand oog hoe haar jong de diepte ingaat. Maar thans is het gewroken, en de gewetenloze jager was één keer zelf de prooi.
Zelfs op de beste dagen kan er al eens iets tegenschieten, ik kreeg daarstraks te horen dat ik geslaagd ben voor mijn 1ste jaar Sociaal Werk, ik heb een leuke sportdag gehad, en dan kom je thuis, blijk je zonder sleutel vertrokken te zijn, uitgedroogd heb ik zitten wachten, tot eindelijk mijn broer kwam opdagen van de bijles (was ik vergeten). Dan wou ik eindelijk mijn foto's van de Cher online zetten, begon Photobucket tegen te werken, krijg ik ze er na heel wat frustraties in mijn album, en wil ik ze in het vorige bericht zetten, krijg ik constant een foutmelding van Bloggen zelf. Enfin Hieronder dan maar een greep uit mijn album: Mijn slaapkamer Het stulpje waarin we verbleven Het Franse Rode Kruis (beroepsmisvorming) Verder kom ik jammer genoeg niet, wegens foutmeldingen, de rest krijgen jullie beslist binnen enkele dagen (als dat probleem opgelost geraakt althans) Groetjes, een nu iets minder goed gezinde Vogatatoro
De monikspij met gouden franjes, zo noemde de Fransman Michelet de Loirestreek, de streek wordt ook wel eens de tuin van Frankrijk genoemd. Het is de streek waar Bertrand de Guesclin en Jeanne d' Arc de Engelsen bevochten tijdens de 100 jarige Oorlog. Nu vraagt menig persoon zich wel af wat ik daar te zoeken had, wel het volgende: Naar jaarlijkse traditie (nu toch al 13 jaar) vind er op de Cher, een romantische zijrivier van de Loire, waarlangs enkele prachtige kastelen staan een randonee plaats, dat is een roeitochtje. En onze club, TRT-Hazewinkel had zich daarvoor met enkele roeiers ingeschreven, waaronder ik. En zo begint ons verhaal, op vrijdag in de late voormiddag, als Fons me komt oppikken om tot bij Frank en Cathérine te rijden. Vanaf dan gaan we met 1 auto verder, en beginnen we aan een autotoch van iets meer dan 500 kilometer, die ongeveer een dikke 6 - 7 uur duurt, met pauzes inbegrepen. In Frankrijk aangekomen passeren we eerst de tolhuizen, en geven ons dan over aan prachtige landschappen, oa bij Cambrai waar tijdens de 1ste Wereld Oorlog nog zwaar werd gevochten (hier werden trouwens voor het eerst op grote schaal tanks ingezet), nadien komen we voorbij Parijs, waar een ware uittocht op til staat, het is namelijk vrijdagavond, en men voorspelt een prachtig weekend. Vervolgens komen we in de streek van de Loire, met prachtige hellingen, begroeid met maïs, wijngaarden, of waar het koren en ander graan net gemaaid is. We passeren kleine gezellige dorpjes. In Blois maken we een stop om het paleis van François Le Premier langs de buitenkant te bezichtigen. Dan zetten we koers naar onze overnachtingsplaats: het kasteel van Razay. We komen op een prachtig domein aan, bij een kasteel zo groot, en toch zo fijn afgewerkt. Binnenin is het zo mogelijk nog mooier. We worden ontvangen door een vriendelijke hoteluitbaatster, die ons de 4 kamers die voor onze club gereserveerd zij even laat zien. Er wordt bepaald wie met wie op de kamer slaapt. Mijn kamer is geriefelijk, goede bedden, en vooral een grote badkamer. Na een bad ga ik naar benden, waar Fank, Cathy en Fons me opwachten om te gaan eten in Montrichard, een dorpje aan de Cher. We laten het eten ons goed smaken (op de entrecôte van Fons na, die te doorregen is), rond 10 uur komt de rest van de groep aan, en bestellen zij ook nog een avondmaal. Rond een uur of elf vertrekken we terug naar het kasteel, om van onze nachtrust te genieten.
Zaterdag morgen eten we eerst ons ontbijt en vertrekken dan naar de roeiclub die dit ganse gebeuren organiseerd. In het begin is er even onduidelijkheid over wie nu eigenlijk met welke boot zal roeien, maar dit euvel kan onze dag niet stuk krijgen. De boot wordt te water gelaten door de club, qua service ontbrak het zeker niet, de boten lagen klaar en werden voor ons in het water gelegd. We stappen in en vertrekken stroomopwaarts met de groep. We roeien langs enkele mooie kasteeltjes, onder leuke bruggetjes, voorbij gezellige dorpjes en langsheen velden, bossen en watermolens. We geven onze ogen goed de kost en genieten van elk moment in de boot. Het versassen gaat niet altijd even gemakkelijk, omdat de boten nogal schommelen, maar het Rode Kruis staat klaar voor het geval er ongelukjes gebeuren. Gelukkig moeten ze niet ingeschakeld worden. De tocht gaat verder over het kalme en ondiepe water. 's Middags leggen we aan en genieten van ons lunchpakket, maar proberen ook even te rusten, het doet niet echt deugd zo'n 3 uur constant op een rolbank zitten, en dan nog in de wetenschap dat je daar nog 3 uur op moet. Na een tijdje stappen we terug in, en vertrekken we. Onze toch gaat verder langs enkele watersportclubs en het eindpunt is het kasteel van Chenonceau, waar we draaien, en terug roeien naar de roieclub van Bléré. Hier wordt de 1ste van de 2 roeidagen afgesloten. We hoeven nieteens onze riemen uit de boot te halen, alles wordt door de club gedaan. Met de shuttledienst gaan we terug naar ons kasteel, waar we ons even kunnen verfrissen, uitblazen of van het domein genieten, maar niet voor lang, want nadien is er een "Grand Diner" met alle roeiers. Na het voorgerecht worden we allemaal naar een andere zaal gebracht, en worden 6 mensen gehuldigd, en opgenomen in een wijnkenners orde (of zoiets). Waaronder Cathérine. Echter voor ze worden opgenomen moeten ze een glas wijn drinken, het nadien ondersteboven houden om te laten zien dat het leeg is. Onze Cathy geeft de Fransen het nakijken en wint met een kwart glas voorsprong. Nadien gaat het diner verder, en zetten we terug koers naar het kasteel.
Zondag morgen verloopt volgens het zelfde stramien als zaterdag, met als verschil dat we nu de kamers al moeten leegmaken. De koffers worden beneden verzameld, en met de shuttle dienst worden we naar Bléré gebracht. De boten worden te water gelaten, dit maal met onze Belgische vlag in de mast, en we vertrekken, dit maal stroomafwaards. De tocht is dus het zelfde, maar dan in de andere richting. Wat niet wegneemt dat het minder is. Kort na de middag komen we bij het eindpunt aan, en zetten we een kleine eindspurt in, en komen als eerste van onze "golf" aan. Weerom worden de boten door de club uit het water gehaald etc etc. We halen onze koffers op bij de tent, en vertrekken naar het clubhuis, waar we eerst een verfrissende -volgens sommigen te koude- douche nemen. Ik geef toe, ik heb even naar adem moeten snakken, maar het was wel iets van een 43°C in de zon (thermometer van de auto). Daarna schuiven we de voeten onder tafel, en genieten mee van de BBQ. Na het eten gaan we naar de wagen en zetten we terug koers naar België. Met pijn in het hart, billen, kuiten, rug en op de handen neem ik afscheid van deze prachtige streek. Terug een reis van 500 km, en laat op de avond komen we thuis, en eindigd mijn 2de buitenlandse roeitocht. Het was een prachtig weekend, het was zeker de moeite om er naar toe te gaan, en de volgende keer zien ze me er zeker terug. We hebben genoten, van het uitzicht, van de zon, van alles eigenlijk. Groetjes, Vogatoro
Je hebt zo van die dagen dat je beter in je bed wou blijven liggen, wel dat had ik vanochtend, om kwart voor zeven ook. Slaapdronken strompel ik naar beneden en maak me klaar om met enkele roeiers naar Oostende te gaan voor de 20ste jeugdtriatlon van de koninklijke Roei en Nautische Sport Oostende. Rond half 8 wordt ik door Liebert en Nina opgepikt en vertrekken we naar Hazewinkel, waar Gerda ons al staat op te wachten bij de botenwagen. De botenwagen hadden we de dag ervoor al klaargemaakt, dit houdt in dat de boten gedemonteerd werden. Met de hulp van Nina, Seppe, Heleen, Ward, Toon en Gerda. Dit alles onder de goedkeurende blik van Jakke. Ik had al ergens vermeld dat het een pechdag was, wel we kwamen aan in Oostende om enkele minuten voor 10, terwijl de loopwedstrijd om 10 uur begon. Met gezwinde spoed kleden de jongens zich om, worden de rugnummers op de - je raad het al - rug bevestigd. Met de auto worden ze snel naar het vertrek gereden, en dankzij enkele vriendelijke umpires (enfin, scheidrechters) wordt de wedstrijd met enkele minuten verlaat, en komen onze jongens nog op tijd voor de start, ik heb jammer genoeg niets gezien, buiten sterretjes, gezien ik de verkeerde afslag nam naar het kanaal (pechdag he), en een dikke kilometer of meer heb omgelopen, waarbij geen verder commentaar. Onze jongens lopen gelukkig de goede richting uit en behalen redelijke resultaten. Intussen blaas ik uit bij een collega hulpverlener van de RK afdeling Oostende. Na het lopen als iedereen is aan- en bijgekomen begint de slalomwedstrijd. dit houdt in dat de roeiers tussen 2 boeien vertrekken, om en boei varen, rond een volgende boei draaien, nadien langs een andere boei roeit, en vervolgens tussen 2 boeien aankomt. Wannes vertrekt als eerste van onze club, en wacht rustig de start af. Nadien vertrekt Toon, en daarna Seppe en Ward. Zo goed als iedereen legt een foutloos parcours af, buiten Toon die spijtig genoeg langs de verkeerde kant van de boei draait (pechdag had ik gezegd), maar daarna nog een foutloos parcours af. Daarna is het tijd om even te pauzeren en onze lunchpakketten op te eten, en de jongens amuseren zich ondertussen ook wel. Na de middag begint het lijnroeien. De 2 oudsten leggen 500m af, en roeien een technisch mooie wedstrijd, na een verschroeiende start. Langs de kant volg ik per fiets, en moedig onze mannen met hart, ziel en longen aan. Daarna zijn de jongeren aan de beurt die 250m roeien, en ik had in het begin verteld dat we er een pechdag opzitten hadden, wel het noodlot sloeg weer eens toe, tijdens het oproeien kantelt de boot van Ward om, maar hij besluit om door te roeien. Leeuwen zijn het, daar kan een gemiddelde voetballer nog een puntje aan zuigen. Ward en Seppe roeien ook een mooie wedstrijd. Hiermee zit voor ons de triatlon er op, en beginnen we de boten te demonteren, terug op de wagen, en terug naar Willebroek. Daar worden de boten opnieuw eraf gehaald, gemonteerd, etc etc. De nummerplaat van de botenwagen wordt eraf gehaald, en Jakke waagt zich zowaar Brum. Hiermee zit onze dag erop. Onze jongens hebben hun best gedaan, gevochten als leeuwen, en ik vindt dat we er best tevreden mogen over zijn, hoewel dat op de foto niet goed zichtbaar is. Nu is het even uitblazen, en over enkele dagen gaan we terug trainen voor de volgende triatlon, om telkens te verbeteren. Want deelnemen is belangrijker dan winnen, nietwaar? Groetjes Vogatoro
Vogatoro's plek
.
)) bank met hun rugzakken, tasjes, ... bezetten, en het liefst nog op een propvolle bus, zo zitten ze lekker rustig. Ook hier hebben we uitzonderingen die hun gerief op de grond zetten, als er iemand wil gaan zitten (soms wel na expliciet vragen). En dan, wie kent ze niet, de "oortjes-generatie" waartoe ik ook behoor. Bijna iedereen op de bus zal ze al wel gehoord en gezien hebben. MP3 of Ipod op zak, en dan de R&B, Techno, Rai en andere volle bak, en het liefst nog zo luid dat je buren (ja zelfs die 7 banken er voor en er achter zitten) kunnen "meegenieten". Hartstikke gezellig, niet? Ok, ik geef toe, ik heb ook regelmatig mij MP3 in steken, maar ik probeer dan wel met de andere reizigers rekening te houden. Ja, ik vraag zelfs af en toe om me een seintje te geven als de muziek te luid zou staan. Maar ik kan niet altijd even goed luisteren, omdat andere mensen hun machine zo luid staat, dat ik mijn eigen muziek, met de oortjes tot half in de gehoorgang gepropt niet kan horen. Aangenaam is anders. Daarom, iedereen die met de bus rijdt, u bent niet alleen, en als iedereen een beetje minder asociaal zou doen, dan zouden we al veel beter geluimd van en naar het werk/school gaan. Want ik moet zelf toegeven, er zijn sommige dagen dat ik nogal prikkelbaar ben, vooral als ik een dag heel lang, of net bijna geen les heb gehad (en dus langer op mijn bus zit (te wachten) dan in een aula of klaslokaaltje te zitten. Daarom misschien enkele zaken die we in gedachten zullen houden als we met de bus reizen: 
) of te "tititititiriren", of minder aangenaam, als je bijvoorbeeld een godganse dag met "snappie" in je kop blijft zitten
. Zo zat ik over tijd plots met een liedje uit de film Moulin Rouge in mijn hoofd, en in zo'n geval doe k der dan wel het een en het ander voor om daar iets over te vinden.
