Ik zit hier nu, op een zondag avond, met een zere voet, en 2 pijnlijke dijspieren. Hoe dat komt? Door het Rode Kruis, begrijpen wie begrijpen kan :D. Er was gisteren een grote reunie voor alle kampen. En het was in de vorm van een voetbaltornooi gegooten, maar het zou het JRK en "de Sociale" niet zijn, als ze het niet het een en het ander zouden hebben veranderd aan de regelementen. Er werd met 4 ballen gespeeld. Natuurlijk niet tegelijk, wij zijn niet volledig gek, maar telkens een bal buiten vloog, werd een andere bal in het veld gerorold. We hebben met kangoeroe ballen, voetballen, PETANQUE ballen en pingpong balletjes gespeeld. Die petanquebal verklaart dus al mijn zere voet ten dele.
We zullen wel eerst bij het begin starten, we gaan dus even terug tot vrijdag avond. In het RK lokaal van Bornem werd ik opgewacht door Johan, na een tijdje begonnen de volgende moni's toe te stromen. In het lokaal weten we ons wel te amuseren met een vogelepik, voor de buitenstaanders: een dartsspel. Mattias en Matthieu amuseren zich te pletter. Er worden ook wat kampdansengedanst. Vooral van Kamp Oostende 1. Het wordt daarna wel even tijd om aan de nacht te denken, en blijkt dat niet iedereen een luchtmatras of veldbed bij te hebben. Geen probleem, we zitten in het Rode Kruis. en snel worden enkele brancards uit de materiaalruimte geleend. We proberen alles zo goed als mogelijk te regelen, en iedereen krijgt toch een comfortabel bedje. Tinne en Chloë keken, en zagen dat het goed was. Iedereen begint dan honger te krijgen, en Rikki en Sab rijden naar het frituur. Na het eten komt An-Sofie toe, samen met Tibo. We doen nog enkele kringspelen om An-Sofie en Matthieu af te leiden vooraleer we hun verjaardag vieren. Matthieu leert Tibo nog even het Damdamdidi dansje aan. Nadien doen we nog even handeklop spel te doen, waar ik zelf de ballen van snapte. Eindelijk mogen we dan naar binnen en krijgen A-S en Matthieu hun verjaardagscadeau. krijgt een gedichtje (van een ganse bladzijde). Om het ietwat feestelijk te maken worden er enkele flessen kinderchampagne gekraakt. Onze verjaarders worden als eerst bediend, daarna wordt er een toast uitgebracht op hun gezondheid. Even later wordt de cake aangesneden (jammer genoeg staat die net niet op de foto). Even later neemt Tibo afscheid, na een fotoshoot met bloempotjes. Ik ga hiervan niet alle foto's zetten, dit is namelijk geen blog over bloemen he ;). Intussen gaat Johan uit de bol op piano muziek en waant zich Hans Lieberg. Er wordt nog duchtig gevogelepikt. Tot we naar het slaapgedeelte gaan, in afwachting van het Weerwolven spel (met dank aan Matthieu) houdt iedereen zich nog even bezig. Er wordt tot een uur of half 3 (of later, ik heb de tijd niet meer in het oog gehouden). Ik kruip uitgeteld en zonder stem op mijn slaapzak en dommel al in. De rest hoor ik nog een tijd doorpraten, en na een tijdje is het stil. Ik kruip in mij slaapzak en val als een blok in slaap.
Enkele uren later wordt ik wakker, nadat ik al een tijdje wat gebabbel hoorde. Het blijkt intussen al een uur of 9 te zijn, en aan de andere kant van het gebouw stromen de cursisten van de cursus helper toe. Anke rolt even op een luchtmatras, en knalt tegen de wand die ons deel van het gedeelte van de cursus afschermt waardoor de cursisten + instructeur onmiddelijk ons gedeelte binnevallen, met het idee dat het om een simulatie ging. Iedereen kleedt zich rustig aan, en na een tijdje komen de koffiekoeken aan. Om toch nog even te kunnen afkicken van het kamp doen we nog even de kampdans, en de kreten, dit tot amusement van de cursisten die op dat moment koffiepauze hadden. Na het eten praten we nog even bij, en rapen we alles bij elkaar en zetten in 2 groepen koers naar de velden naar de voetbalvelden van Puurs, waar we als eerste aankomen, en blijkbaar ook nog om alles mee op te zetten. In afwachting zetten we (Anke, Chloë, ZwanSofie, ik) on even neer en wachten op de rest. An-Sofie doet nog even een kleine fotoshoot (vooral van zichzelf :)). De verliefde An-Sofie, de leutige An-Sofie. Na een tijdje komen de anderen ook toe, en ook de mensen van de hoofdzetel, en beginnen we met alles op te zetten, de velden te leggen, tafels en stoelen te zetten, ... . Rond de middag komen de anderen ook aan, en wordt er wat bijgepraa t met andere monitors. Na de middag gaan we allemaal naar het voetbalveld, en wachten de start af van het grote tornooi. Aan onze tafel krijgen we onze clubkleuren (maar die waren toch zwart?). Iedereen wacht rustig af, An-Sofie, Chloë, Anke, Matthieu en ik (ik maar voor de helft), Riccardo. Iedereen brengt rustig zijn bandjeaan. We wachten gelaten onze match af. Intussen gaan we de andere ploegen even aanmoedigen, dan barst de strijd los. Wij gaan intussen gokken bij de gok chinees, die er verdacht Sabine-achtig uit ziet. Blijkbaar lopen er meerdere chinezen los. Dan betreedt FANTOMIA het stijdtoneel, en gaan we er tegenaan, maar gaan af met 19-0. Niet dat het zo erg was, maar bij elke gescoorde goal mocht de ploeg met een dobbelsteen gooien, voor het aantal punten te bepalen. En zo komt het dat we 2 wedstrijden verliezen (ok, we hebben niet gescoord, maar dat doet onze nationale ploeg ook bijna niet). Ik had al gezegd dat ik zo een beetje zeer had, wel de petanque bal, en de voetbal die net wordt weggetrapt die ik probeerde te stoppen. Gevolg: voet een beetje te ver gedraaid dan mag, en dat doet pijn. Als afsluiter worden de wisselbekers uigedeeld, als algemene afsluiter mogen we helpen op te opruim. Nadien gaan we nog een hapje eten in Puurs en komt het afscheid weer in zicht. En gaat iedereen weer naar huis. Waarvoor mijn eeuwige dank voor de lift Rikki. Het was een leuk weerzien, en ik kijk al uit naar de startschotdag in maart (of een eerdere reunie)
Zijn blik, vastberaden en ijzersterk staat gebrand op zijn prooi. Als een ridder te paard, stormt hij af op de gewetenloze stroper. Haar boeg, ramt zich even in de flank vast. Staal scheurt, balken breken. En terwijl het schip langzaam verdwijnt kijkt een bruin betraand oog hoe haar jong de diepte ingaat. Maar thans is het gewroken, en de gewetenloze jager was één keer zelf de prooi.
Zelfs op de beste dagen kan er al eens iets tegenschieten, ik kreeg daarstraks te horen dat ik geslaagd ben voor mijn 1ste jaar Sociaal Werk, ik heb een leuke sportdag gehad, en dan kom je thuis, blijk je zonder sleutel vertrokken te zijn, uitgedroogd heb ik zitten wachten, tot eindelijk mijn broer kwam opdagen van de bijles (was ik vergeten). Dan wou ik eindelijk mijn foto's van de Cher online zetten, begon Photobucket tegen te werken, krijg ik ze er na heel wat frustraties in mijn album, en wil ik ze in het vorige bericht zetten, krijg ik constant een foutmelding van Bloggen zelf. Enfin Hieronder dan maar een greep uit mijn album: Mijn slaapkamer Het stulpje waarin we verbleven Het Franse Rode Kruis (beroepsmisvorming) Verder kom ik jammer genoeg niet, wegens foutmeldingen, de rest krijgen jullie beslist binnen enkele dagen (als dat probleem opgelost geraakt althans) Groetjes, een nu iets minder goed gezinde Vogatatoro
De monikspij met gouden franjes, zo noemde de Fransman Michelet de Loirestreek, de streek wordt ook wel eens de tuin van Frankrijk genoemd. Het is de streek waar Bertrand de Guesclin en Jeanne d' Arc de Engelsen bevochten tijdens de 100 jarige Oorlog. Nu vraagt menig persoon zich wel af wat ik daar te zoeken had, wel het volgende: Naar jaarlijkse traditie (nu toch al 13 jaar) vind er op de Cher, een romantische zijrivier van de Loire, waarlangs enkele prachtige kastelen staan een randonee plaats, dat is een roeitochtje. En onze club, TRT-Hazewinkel had zich daarvoor met enkele roeiers ingeschreven, waaronder ik. En zo begint ons verhaal, op vrijdag in de late voormiddag, als Fons me komt oppikken om tot bij Frank en Cathérine te rijden. Vanaf dan gaan we met 1 auto verder, en beginnen we aan een autotoch van iets meer dan 500 kilometer, die ongeveer een dikke 6 - 7 uur duurt, met pauzes inbegrepen. In Frankrijk aangekomen passeren we eerst de tolhuizen, en geven ons dan over aan prachtige landschappen, oa bij Cambrai waar tijdens de 1ste Wereld Oorlog nog zwaar werd gevochten (hier werden trouwens voor het eerst op grote schaal tanks ingezet), nadien komen we voorbij Parijs, waar een ware uittocht op til staat, het is namelijk vrijdagavond, en men voorspelt een prachtig weekend. Vervolgens komen we in de streek van de Loire, met prachtige hellingen, begroeid met maïs, wijngaarden, of waar het koren en ander graan net gemaaid is. We passeren kleine gezellige dorpjes. In Blois maken we een stop om het paleis van François Le Premier langs de buitenkant te bezichtigen. Dan zetten we koers naar onze overnachtingsplaats: het kasteel van Razay. We komen op een prachtig domein aan, bij een kasteel zo groot, en toch zo fijn afgewerkt. Binnenin is het zo mogelijk nog mooier. We worden ontvangen door een vriendelijke hoteluitbaatster, die ons de 4 kamers die voor onze club gereserveerd zij even laat zien. Er wordt bepaald wie met wie op de kamer slaapt. Mijn kamer is geriefelijk, goede bedden, en vooral een grote badkamer. Na een bad ga ik naar benden, waar Fank, Cathy en Fons me opwachten om te gaan eten in Montrichard, een dorpje aan de Cher. We laten het eten ons goed smaken (op de entrecôte van Fons na, die te doorregen is), rond 10 uur komt de rest van de groep aan, en bestellen zij ook nog een avondmaal. Rond een uur of elf vertrekken we terug naar het kasteel, om van onze nachtrust te genieten.
Zaterdag morgen eten we eerst ons ontbijt en vertrekken dan naar de roeiclub die dit ganse gebeuren organiseerd. In het begin is er even onduidelijkheid over wie nu eigenlijk met welke boot zal roeien, maar dit euvel kan onze dag niet stuk krijgen. De boot wordt te water gelaten door de club, qua service ontbrak het zeker niet, de boten lagen klaar en werden voor ons in het water gelegd. We stappen in en vertrekken stroomopwaarts met de groep. We roeien langs enkele mooie kasteeltjes, onder leuke bruggetjes, voorbij gezellige dorpjes en langsheen velden, bossen en watermolens. We geven onze ogen goed de kost en genieten van elk moment in de boot. Het versassen gaat niet altijd even gemakkelijk, omdat de boten nogal schommelen, maar het Rode Kruis staat klaar voor het geval er ongelukjes gebeuren. Gelukkig moeten ze niet ingeschakeld worden. De tocht gaat verder over het kalme en ondiepe water. 's Middags leggen we aan en genieten van ons lunchpakket, maar proberen ook even te rusten, het doet niet echt deugd zo'n 3 uur constant op een rolbank zitten, en dan nog in de wetenschap dat je daar nog 3 uur op moet. Na een tijdje stappen we terug in, en vertrekken we. Onze toch gaat verder langs enkele watersportclubs en het eindpunt is het kasteel van Chenonceau, waar we draaien, en terug roeien naar de roieclub van Bléré. Hier wordt de 1ste van de 2 roeidagen afgesloten. We hoeven nieteens onze riemen uit de boot te halen, alles wordt door de club gedaan. Met de shuttledienst gaan we terug naar ons kasteel, waar we ons even kunnen verfrissen, uitblazen of van het domein genieten, maar niet voor lang, want nadien is er een "Grand Diner" met alle roeiers. Na het voorgerecht worden we allemaal naar een andere zaal gebracht, en worden 6 mensen gehuldigd, en opgenomen in een wijnkenners orde (of zoiets). Waaronder Cathérine. Echter voor ze worden opgenomen moeten ze een glas wijn drinken, het nadien ondersteboven houden om te laten zien dat het leeg is. Onze Cathy geeft de Fransen het nakijken en wint met een kwart glas voorsprong. Nadien gaat het diner verder, en zetten we terug koers naar het kasteel.
Zondag morgen verloopt volgens het zelfde stramien als zaterdag, met als verschil dat we nu de kamers al moeten leegmaken. De koffers worden beneden verzameld, en met de shuttle dienst worden we naar Bléré gebracht. De boten worden te water gelaten, dit maal met onze Belgische vlag in de mast, en we vertrekken, dit maal stroomafwaards. De tocht is dus het zelfde, maar dan in de andere richting. Wat niet wegneemt dat het minder is. Kort na de middag komen we bij het eindpunt aan, en zetten we een kleine eindspurt in, en komen als eerste van onze "golf" aan. Weerom worden de boten door de club uit het water gehaald etc etc. We halen onze koffers op bij de tent, en vertrekken naar het clubhuis, waar we eerst een verfrissende -volgens sommigen te koude- douche nemen. Ik geef toe, ik heb even naar adem moeten snakken, maar het was wel iets van een 43°C in de zon (thermometer van de auto). Daarna schuiven we de voeten onder tafel, en genieten mee van de BBQ. Na het eten gaan we naar de wagen en zetten we terug koers naar België. Met pijn in het hart, billen, kuiten, rug en op de handen neem ik afscheid van deze prachtige streek. Terug een reis van 500 km, en laat op de avond komen we thuis, en eindigd mijn 2de buitenlandse roeitocht. Het was een prachtig weekend, het was zeker de moeite om er naar toe te gaan, en de volgende keer zien ze me er zeker terug. We hebben genoten, van het uitzicht, van de zon, van alles eigenlijk. Groetjes, Vogatoro
Je hebt zo van die dagen dat je beter in je bed wou blijven liggen, wel dat had ik vanochtend, om kwart voor zeven ook. Slaapdronken strompel ik naar beneden en maak me klaar om met enkele roeiers naar Oostende te gaan voor de 20ste jeugdtriatlon van de koninklijke Roei en Nautische Sport Oostende. Rond half 8 wordt ik door Liebert en Nina opgepikt en vertrekken we naar Hazewinkel, waar Gerda ons al staat op te wachten bij de botenwagen. De botenwagen hadden we de dag ervoor al klaargemaakt, dit houdt in dat de boten gedemonteerd werden. Met de hulp van Nina, Seppe, Heleen, Ward, Toon en Gerda. Dit alles onder de goedkeurende blik van Jakke. Ik had al ergens vermeld dat het een pechdag was, wel we kwamen aan in Oostende om enkele minuten voor 10, terwijl de loopwedstrijd om 10 uur begon. Met gezwinde spoed kleden de jongens zich om, worden de rugnummers op de - je raad het al - rug bevestigd. Met de auto worden ze snel naar het vertrek gereden, en dankzij enkele vriendelijke umpires (enfin, scheidrechters) wordt de wedstrijd met enkele minuten verlaat, en komen onze jongens nog op tijd voor de start, ik heb jammer genoeg niets gezien, buiten sterretjes, gezien ik de verkeerde afslag nam naar het kanaal (pechdag he), en een dikke kilometer of meer heb omgelopen, waarbij geen verder commentaar. Onze jongens lopen gelukkig de goede richting uit en behalen redelijke resultaten. Intussen blaas ik uit bij een collega hulpverlener van de RK afdeling Oostende. Na het lopen als iedereen is aan- en bijgekomen begint de slalomwedstrijd. dit houdt in dat de roeiers tussen 2 boeien vertrekken, om en boei varen, rond een volgende boei draaien, nadien langs een andere boei roeit, en vervolgens tussen 2 boeien aankomt. Wannes vertrekt als eerste van onze club, en wacht rustig de start af. Nadien vertrekt Toon, en daarna Seppe en Ward. Zo goed als iedereen legt een foutloos parcours af, buiten Toon die spijtig genoeg langs de verkeerde kant van de boei draait (pechdag had ik gezegd), maar daarna nog een foutloos parcours af. Daarna is het tijd om even te pauzeren en onze lunchpakketten op te eten, en de jongens amuseren zich ondertussen ook wel. Na de middag begint het lijnroeien. De 2 oudsten leggen 500m af, en roeien een technisch mooie wedstrijd, na een verschroeiende start. Langs de kant volg ik per fiets, en moedig onze mannen met hart, ziel en longen aan. Daarna zijn de jongeren aan de beurt die 250m roeien, en ik had in het begin verteld dat we er een pechdag opzitten hadden, wel het noodlot sloeg weer eens toe, tijdens het oproeien kantelt de boot van Ward om, maar hij besluit om door te roeien. Leeuwen zijn het, daar kan een gemiddelde voetballer nog een puntje aan zuigen. Ward en Seppe roeien ook een mooie wedstrijd. Hiermee zit voor ons de triatlon er op, en beginnen we de boten te demonteren, terug op de wagen, en terug naar Willebroek. Daar worden de boten opnieuw eraf gehaald, gemonteerd, etc etc. De nummerplaat van de botenwagen wordt eraf gehaald, en Jakke waagt zich zowaar Brum. Hiermee zit onze dag erop. Onze jongens hebben hun best gedaan, gevochten als leeuwen, en ik vindt dat we er best tevreden mogen over zijn, hoewel dat op de foto niet goed zichtbaar is. Nu is het even uitblazen, en over enkele dagen gaan we terug trainen voor de volgende triatlon, om telkens te verbeteren. Want deelnemen is belangrijker dan winnen, nietwaar? Groetjes Vogatoro
Jawel beste mensen, de wereld vergaat! Het gat in de ozonlaag zal er nog jaren blijven, er heerst hongersnood in Afika, de vredesmacht voor Libanon staat nog niet op punt, er sterven nog vele mensen door geweld, Oost-Vlaanderen stond blank, maar de wetenschap heeft zich nuttig bezig gehouden: sinds gisteren is er namelijk beslist dat Pluto geen planeet is, maar een DWERGplaneet, volgens de Internationale Astronomische Unie. Applaus voor de wetenschap, daar zaten we op te wachten, en nu ik hier op een sombere vrijdagavond toch wat zit te kankeren over een onozel stuk steen in de ruimte, waarom laat ik niet eens de wetenschap bekankeren, ik kan niet ontkennen dat de wetenschap overbodig is. Zeker niet De wetenschap is een van de geschenken van de verlichting, doch ik had gezegd dat ik wat zou kankeren en geen loftrompet zou spelen. Ik zal met een experiment van de psycholoog Watson beginnen, deze psycholoog wou eens nagaan of je bij een mens een fobie kon aanleren. Hiervoor zette hij een kleine stevige peuter (Albert nvdr) bij een witte rat, de kleine jongen had van deze beestjes geen schrik, in tegendeel zelfs, hij stak er zijn handjes naar uit. Op dat moment sloeg een medewerker 2 deksels tegen elkaar, vlak achter de kleine Albert, waardoor hij verschrikkelijk schrok en begon te wenen. In totaal heef men de proef 7 keer gedaan, voor dat de kleine spontaan begon te wenen bij het zien van de witte rat, met andere woorden, Albert had een fobie ontwikkeld, die er niet uit te stampen is. Nadien kreeg de jongen zelfs een fobie voor alles wat maar enigzins op een witte rat leek. Hoedje af voor de wetenschap. Of wat dacht je hiervan: volgens Frans onderzoek slapen pinguins dieper in de namiddag dan in de voormiddag, dit kwamen ze te weten door een aantal pinguins tijdens hun slaap met een stokje te liggen jennen. Leuk nietwaar? Maar dan vraagt elk normaal mens (hoewel die volgens Freud niet bestaat, wat ik beaam) zich af, WAAROM? Een pinguin is mooi, grappig, lief en zacht, en het interesseert ons toch geen bal wanneer dat dat beestje het best slaapt, of wel soms? Enfin, dankzij google heb ik nog enkele leuke experimenten gevonden: de ziel van de mens weegt 21 gram, en als je er geen hebt? Zo heeft men ook al het web van een spin onder invloed van cocaïne bestudeerd, geen idee hoe ze dat beestje aan het lijntje hebben gehouden, of wat dacht je van een onderzoek naar de geaardheid van een mannelijke tor, wiens hoofd is werwisseld met dat van een wijfjestor? Wat gaat er dan toch in het hoofd van zo'n wetenschapper om vraag ik me dan af, indien een van mijn lezers zo'n type wetenschapper is, gelieve het mij te laten weten, dan weet ik en de mensheid het. Of wat van het experiment waarbij men onderzocht hoelang iemands hoofd nog blijf leven, indien dit afgehakt is. Enfin, ik ga stoppen of ik en nog een aantal mensen verliezen hun (wankele) vertrouwen in de wetenschap. Maar het mag gezegd worden we hebben de wetenschap nodig, anders had laat ons zeggen, het internet niet bestaan, of kunststoffen, etc etc. Dus we zullen de wetenschap maar behouden, op voorwaarde dat ze niet teveel onozelheden uithalen. Groetjes, Vogatoro
Jaja, het is weer even geleden dat ik nog een kleine update heb kunnen doen. Maar door mijn voorbereidingen voor mijn 2e zit heb ik niet altijd tijd. Toch heb ik vorig weekend even tijd gevonden om met het Rode Kruis dienst te doen, en niet de eerste de beste: de jaarlijkse dodentocht. Voor de mensen die deze tocht niet kennen, dit is een wandeltocht van 100 kilometerdie nu al voor de 37ste keer plaats heeft in het Bornemse. Hier komen jaarlijks enkele duizenden wandelaars op af, sommigen leggen de tocht al lopend af, de meesten komen al wandelend aan, en ongeveer 40% haakt onderweg af, door stramme spieren, blaren, uitputting en nog meer pijnlijke aandoeningen. Dit jaar ben ik voor de eerste maal geweest, maar als hulpverlener dus. Het is een lange nacht geworden, om elf uur 's avonds zijn we in Willebroek vertrokken met al het materiaal voor de hulppost richting Breendonk. Binnen het uur hadden we een redelijke hulppost uitgebouwd, en vanaf middernacht kwamen de eerste lopers al voorbij gesneld. Kleine weetje: op 3 uur hadden ze al ongeveer 40 kilometer afgelegd. De nacht verloopt vrij rustig, maar het duurt toch tot iets na 6 's ochtends voor we kunnen opkramen. Na 178 slachtoffers kunnen de hulpverleners eindelijk wat rusten.Voor mij bleef het een rustige nacht, ik moest "enkel" de slachtoffers registreren, en de behandelingsruimte binnen laten. Als alles is opgeruimd kunnen we naar het lokaal waar er ons een lekker ontbijt staat te wachten: spek met eieren. Rond half 10 kan ik naar huis, en kruip ik in mijn bed. 3 uur later ben ik echter terug op om te gaan roeien. 's Nachts heb ik wel zeer goed geslapen, en de dag erna hervat ik mijn studies, waar ik tot op heden nog mee bezig ben.
Goed nieuws, gisteren is de DVD met alle foto's en filmpjes van het kamp toegekomen. Nu door cyclische redundantiefouten kunnen we niet alle foto's bekijken. Het zal dus nog even duren vooraleer de foto's online gezet kunnen worden, maar een aantal heb ik toch kunnen kopiëren, en die wil ik jullie zeker niet onthouden. Op de eerste foto zien jullie het wapenschild van mijn ridderorde vanop kamp: De Jannen zonder vrees
Jaja, Terwijl de meeste mensen genieten van de vakantie, kan ik net als een groot aantal lotgenoten alle voorbereidingen treffen voor de 2e zit. Leuk is anders. Er zijn aangenamere zaken dan bijvoorbeeld het migratiehoofdstuk en integratie en segregatie bespreken. Om nog maar te zwijgen van de parafilia's bij psychologie.
Enfin, het is niet de bedoeling dat ik jullie hier ga opzadelen met mijn boeiende cursussen, en met vreemde termen om de oren te slaan. Neen, laat ik het even hebben over een deel van mijn verlof, voor de blok: het kamp.
Jawel, ik ben deze zomer voor de eerste keer op kamp gegaan, met het Rode Kruis. Een weekje in de Hoge Rielen (Kasterlee) spelen, ravotten. Het was een heel toffe week, maar ook een zware week, met de nodige(?) ups en downs. Achteraf beschouwd heb ik zeker geen spijt van dat ik ben meegegaan, en ik ben zeker van plan om volgend jaar terug te gaan.De komende weken ga ik proberen om een aantal foto'tjes online te zetten en ook misschien een verslagje, maar dat zullen we nog zien.
Voor wie zin heeft om volgend jaar ook mee te gaan als monitor: je kan altijd surfen naar de website van het Rode Kruis.
Welkom op mijn Blog, Na lang twijfelen heb ik besloten om toch maar eens (deftig) te beginnen met een eigen blog. Je vind hier een aantal foto's, gedichten en zo meer van mij.
Er is nog vrij veel werk aan, maar Rome werd ook niet op 1 dag gebouwd nietwaar. Ik wens jullie allen veel surfgenot.
Vogatoro's plek
Hieronder vinden jullie nog enkele foto's van het kamp
