Dag allemaal,

Het is alweer even geleden, dus hier is eindelijk weer een update.

Om te regelen dat Kristof hier mocht verblijven heb ik het onderste uit de kan moeten halen. Het begon allemaal 1 maand geleden. Ik trok mijn stoutste schoenen aan en vertrok naar het decanaat van de universiteit. Daar vroeg ik of er een mogelijkheid was dat mijn vriend ergens een kamer zou kunnen krijgen in een van de dorms in de stad. Het eerste antwoord was : NJET!!! Volledig ontmoedigd kwam ik er buiten en ik begon er al aan te denken om een hotelkamer te huren voor Kristof. Maar ik dacht “ik ga me hier niet laten doen”. Dus ging ik terug naar binnen, en met tranen in de ogen en een trillende onderlip vroeg ik “ kan u me alstublieft niet helpen, ik weet echt niet wat ik moet doen….” . Nu moet u weten dat Russen zich graag belangrijk voelen, en als ze iemand kunnen helpen, doen ze dat ook. Dus kreeg ik het antwoord: “kom zavtra=morgen terug”. De Russen gebruiken zavtra als slagzin. Ik heb het in die maand zeker 20 keer gehoord: “Vandaag niet, ik ben slechtgezind, kom zavtra terug…”

Uiteindelijk kreeg Kristof dan toch een kamer, mits betaling, in een Koreaanse dorm. Na nog 7 keer terug te gaan had hij uiteindelijk een plaatsje bij ons. Toen was het aftellen geblazen.

De dag voor hij kwam kon ik niet slapen. Ik heb de kamer fanatiek gekuist, de was en de strijk gedaan, de kasten opgeruimd, enzovoort… Om 3 uur lag ik uiteindelijk in bed, en ik ben pas rond 4u in slaap gevallen. Om half zes rinkelde mijn wekker, die ik natuurlijk helemaal niet hoorde….

Plots werd ik wakker door een klop op de deur. Het was Martijn, die met me mee naar de luchthaven zou gaan. “Vikki, ben je klaar? De taxi staat beneden te wachten”. SH*T!!! ik sprong uit mijn bed, gevold door een hele scheldtirade, die Martijn vanachter de deur duidelijk heeft gehoord denk ik. Ik riep naar hem dat hij de taxi moet laten wachten, terwijl ik met een been in mijn broek mijn schoenen probeerde te vinden. Ik liep naar de taxi, waarin de chauffeur nerveus op zijn stuur zat te tikken. Martijn dacht dat hij een boete zou geven omdat we hem hadden laten wachten, maar ik zei oprecht “excuseer” en hij heeft het mij niet aangerekend.

Aangekomen in de luchthaven wachtte ik aan de gate waar hij zou aankomen. De russen zijn vrij sadistisch. Want ze zetten een raam tussen u en uw geliefden zodat je ze wel kan zien, maar er niet aankan. En daar zag ik hem plots, en ik moet eerlijk zeggen, ik heb me nog nooit zo high gevoeld! Ik heb naar het schijnt nog mensen opzij geduwd maar daar weet ik niets meer van. Het was het weerzien waar ik van gedroomd had.

Alles was gelukkig goed gegaan met de reis. En dankzij Martijn was ik gelukkig ook nog op tijd daar.

-De eerste avond, nadat Kristof iedereen had leren kennen, hebben we een fles wodka opengetrokken en gepraat tot zonsopgang.

-De tweede dag zijn we naar onze goede vriend Lenin gegaan, die verjaard was, en hebben we een paar foto’s getrokken. Toen zijn we naar de oever van de Angara –rivier gewandeld en hebben we daar gezellig een paar uur gezeten.

-De derde dag zijn we inkopen gaan doen in een winkel met de naam “vsjo boedjet ok= alles wordt oké”

-De vierde dag zijn we naar de kusbrug getrokken om ritueel een slot aan de brug te hangen.

-De vijfde dag gingen we op zoek naar de banja(Russische sauna), waarnaar we meer als 3u gezocht hebben. Ik heb aan meer dan 20 mensen de weg gevraagd (goede manier om mijn Russisch te oefenen). Toen we uiteindelijk besloten om het op te geven zag Kristof een bordje met Banja(hij had het Russische alfabet geleerd). Opgelucht liepen we er naartoe om te zien dat het die dag sluitingsdag was… AAAAAAAAAAAAAAAA. Maarja, dan maar naar huis een filmpje kijken.

-De vijfde dag hadden we afgesproken om naar het bajkalmeer te gaan. Dus na een busrit (eerst nog naar de unief, want daar moest nog iets geregeld worden, waarna ik serieus opgejaagd was (wat Koen en Kristof beide hebben moeten bekopen :-))), en een fikse wandeling, vonden we uiteindelijk een marsjroetka die ons tegen 140 per uur naar het meer zou brengen. Eenmaal aangekomen aan het meer beseften we dat alle stress van die dag (de unief en de gevaarlijke reis) de moeite waard waren geweest. We zetten ons aan de oever, aten een boterhammetje en sloegen een dekentje rond onze schouders. Alle stress viel van ons af en we genoten van het uitzicht. Eventjes later zijn we nog aan een vuurtje gaan zitten die een paar russen hadden achtergelaten, waar Kristof nog zijn vinger heeft verbrand. We zijn nog een paar souvenirwinkeltjes afgelopen waar we niets vonden en toen zijn we weer tegen 140 naar huis geraasd.

De rest van de tijd zijn we nog 3 keer op zoek geweest naar een andere Banja. We zijn nog gaan picknicken met de hele bende aan de rivier. We hebben samen een héérlijke maaltijd gemaakt voor iedereen (waar we veel complimenten voor hebben gehad). En ook hebben we een Amerikaans drinkspelletje gespeeld, waarna iedereen te diep in het glaasje had gekeken. We hebben natuurlijk nog veel meer te vertellen over die 10 dagen, te veel om hier te beschrijven, dus dat zullen we wel persoonlijk doen.

Het was echt een fantastische tijd, en Kristof vind alles van Rusland positief. Ik heb hem gisteren samen met Koen aan de luchthaven afgezet. Nu is hij terug thuis en moet ik terug aanpassen aan het leven hier in Siberië zonder hem… Het zal weer even wennen zijn.

Binnenkort weer een update over de avonturen hier in Siberië!

Tot snel!

Beschrijving van de foto’s:

1: Kristof met onze vriend Lenin ( de bloemen de er liggen zijn er gelegd door fans ter ere van zijn verjaardag)

2: Samen aan de oever van de Angara-rivier

3: De maaltijd die we gemaakt hadden.

4: bij de picknick werd er ook gevolleybald.

5: Het begin van het drinkspelletje

6: de gevolgen van het drinkspelletje :-)

7: Het bajkalmeer in de lente

18-05-2009 om 16:39 geschreven door Tom Smid