Vandaag wil ik graag een beetje vertellen over hoe wij onze tijd hier
spenderen (als we niet bezig zijn voor school natuurlijk ). Op een dag had ik zin in iets zoets, maar ik verveelde mij ook een
beetje. Plots kwam ik op het lumineuze idee om wafels met chocolade te maken.
Het leek me wel creatief! Dus ging op mijn sloffen naar de vierde verdieping om
te vragen of Hannah misschien geen zin had om te helpen. Want ik moet toegeven,
ik kan ECHT niet koken! Het enige probleem was dat Hannah er ook niets van kan
Maar we wilden het toch proberen.
Na het recept online opgezocht te hebben,
waren we vol goede moed. We trokken onze sneeuwbotten aan, onze warme jas,
sjaal, muts en handschoenen, en vertrokken op missie. Na een wandeling van
ongeveer 10 min kwamen we aan in de winkel, waar we beide onze tas in een
kastje moesten stoppen, totdat we gedaan hadden met winkelen. De gangpaden
doorkruisend en grommelende Russen ontwijkend zochten we naar zelfrijzend
bloem. Dat kan ik nog niet in België vinden, laat staan in Rusland! Maar
gelukkig kwam mijn taalkennis van pas en konden we alles vinden.
Aan de kassa
gaf de vriendelijke kassierster mij nog een lieve glimlach. Ze kende mij al van
de weken ervoor, ik bestelde steeds sigaretten op een foute manier, totdat zij
mij eindelijk verbeterde! Voila, we hadden alles, nu kon de pret beginnen.
Neem 200 gram boter en smelt dit, oké, dit lijkt niet moeilijk, maar hoeveel
is 200 gram???Er was nergens een
maatbeker te vinden en mijn Amerikaanse vriendin rekent in Gallons en Pounds
Na wat wikken en wegen hadden we eindelijk ons deeg klaar en konden we beginnen
te bakken. Vol afwachting wachtten we op de eerste wafels die uit het
wafelijzer gingen komen.
En toen ging het lampje uit, het wafelijzer ging open,
en ze zagen er niet slecht uit! Maar ik ben ook niet stom en ik vertrouw mijn
eigen kookkunsten niet, dus Paul was het proefkonijn, en hij vond ze
héééérlijk! Succes! Hannah en ik slaakten een schreeuw van vreugde! we
rule!!!
Later die avond is het tot een waar duel gekomen om de laatste wafel! We
waren aan het pokeren en om het spannender te maken, besloten Liza en Hannah om
voor de laatste wafel te spelen. Het zweet parelde van hun voorhoofden, de
spanning was te snijden, het was een waar gevecht! Uiteindelijk heeft Hannah
het onderspit moeten delven en at Liza met veel plezier de laatste wafel op.
Hannah heeft wel nog een hapje gekregen, om de vrede te bewaren
Dus, mijn kookavontuur was een groot succes, ik was heel fier en heb dan
ook meteen mijn mama gebeld om haar in te lichten over mijn enorme
verwezenlijking
Nu even een heel ander onderwerp. Ik wou er al eerder over vertellen
maar ik heb vandaag pas fotos kunnen nemen als bewijsmateriaal! Het onderwerp:
De toiletten in de universiteit:
1: er is geen wc- papier
2: er is geen wc- bril
3: er is geen bovenkant aan het toilet
4: het spoelt niet door
5: er is geen slot.
Op de universiteit naar het toilet gaan is dus een heel avontuur. Je
moet namelijk altijd wc-papier meenemen naar school, wat voor rare blikken kan
zorgen als iemand dat in je tas ziet zitten Dat moet je je adem inhouden en
binnengaan. Hurken boven de vuile pot, terwijl dat je de deur dichthoudt met
een koordje dat aan de deur gebonden is. Ware hel! Ook kan iedereen je gewoon
zien, want er zijn gigantische opening aan de zijkanten van de deur: de fotos
zullen het bewijzen!
En de verrassing van de week:
Horen jullie pas volgende keer . het is voorlopig nog een geheim
Tot snel!
Beschrijving van de fotos:
Foto 1:
Hannah en ik op het baikalmeer
Foto 2:
Springen in de sneeuw
Foto 3: Mannen
die de sneeuw van het dak ruimen, een man was gevallen maar hij was gelukkig
vastgemaakt!
Foto 4: De
les Russisch en hoe de Aziaten zich er gedragen
Foto 5: De
wc op de unief
Foto 6: Het
koordje om de deur mee dicht te houden, en de grote opening waardoor iedereen
naar binnen kan kijken.
Foto 7: Ons
avondmaal, Poolse worst, hasjbrowns(gebakken aardappelen met ajuin), onze
wafels(!) en natuurlijk wodka!
Omdat jullie zo graag foto's zien zijn er hier nog een paar. Als jullie iets speciaals willen weten (hoe de school is ofzo) mogen jullie dat ook altijd vragen: Foto 1: sfeer-foto die ik 's morgens onderweg naar de unief heb getrokken, het was toen half 8 Foto 2: sfeer-foto vanuit het uniefgebouw Foto 3: Ik ben heel fier dat ik hier een foto van heb durven trekken zonder handschoenen, dat was de ochtend van de bevroren neusharen! Foto 4: Paul en Hannah
Ter gelegenheid van vrouwendag (een heel belangrijke
feestdag in Rusland op 8 maart), besloten Hannah (Amerikaanse), Paul (Zuid-Afrikaan)
en ik om eens naar een Russische club te gaan. Na vele waarschuwingen (let maar
op dat ze u niet overvallen, neersteken of vermoorden...) was zaterdag
eindelijk daar, en ik had er zin in! De avond begon met een wodkatoost in mijn
kamer, we toostten op een fijne avond en we vertrokken. De bedoeling was dat we
een tram namen en dan moesten we overstappen naar een andere tram die ons
vlakbij de club zou afzetten.
Maar natuurlijk kwam de tram die we nodig hadden
niet, en het was koud en donker, dus zijn we maar op een andere gestapt. We
zaten nog geen minuut, kwam er ineens een nogal dubieus figuur voor ons zitten.
De deuren van de tram sloten, en de jongen draaide zich onmiddellijk om. Hij
bekeek Hannah van kop tot teen, op een manier dat geen enkele vrouw door een
wildvreemde man bekeken wil worden. Hannah en ik wisselden oogcontact uit en
hadden meteen door dat dit niet pluis was. Toen kwam de onvermijdelijke vraag
van waar ben je?. En de naïeve Hannah antwoordde onmiddellijk uit Amerika.
Wij hebben hier ondertussen geleerd om nooit eerlijk te zeggen van waar je
komt, want als ze weten dat je uit Europa of uit Amerika komt, denken ze dat je
enorm rijk bent. Wij zeggen altijd dat we uit Polen of uit Roemenie komen, dan
laten ze ons verder met rust.
Ondertussen bleef die jongen ongestoord staren
naar Hannah. Ik wierp een blik naar Paul en hij had meteen door dat die jongen ons
stoorde. Dus hij zei, we stappen bij de volgende halte uit. We stappen uit,
zien we dat die jongen ons gewoon volgde! Mijn hart zat zo hoog in mijn keel
dat ik niet meer kon slikken. Hij kwam op ons af, en door al die waarschuwingen
van vrienden en familie dacht ik: dit is het moment dat hij gaat zeggen oké,
geef me al u geld of ik steek u neer! . Maar hij kwam op ons af en vroeg om
Hannahs nummer. Toen Hannah vriendelijk nee zei, ging hij een winkeltje binnen
en kwam hij terug met een stukje papier met zijn naam en telefoonnummer erop.
Toch waren we nog niet op ons gemak, maar we beslisten om gewoon vriendelijk te
doen, dan zou hij ons wel gerust laten. Uiteindelijk is hij helemaal
meegewandeld naar de club. Onderweg kwamen we te weten dat hij uit Oezbekistan
kwam en hij zich hier met nogal louche zaken bezig hield. Bij de club
aangekomen zei hij ons, dat als we ooit een probleem hadden, wij hem altijd
mochten bellen. En zo hadden we er ineens een Oezbeekse vriend erbij!
De entree
van de club was gratis voor vrouwen, omdat het vrouwendag was. We moesten door
een metaaldetector en alle mannen werden gefouilleerd, cameras waren niet
toegelaten. Binnen in de club wachtten 3 Russinnen op ons, Paul had hier met
hen afgesproken. Ze waren ongelofelijk enthousiast en een Russin vond dat ik
heel erg op Alizee leek en wou zelfs met me op de foto. We bestelden iets te
drinken en gingen naar de dansvloer. De foute Russische technomuziek kwam ons
tegemoet, maar het kon ons niet deren en hebben er fijn gedanst. Toen kwamen er
mannelijke breakdansers als traktatie voor de vrouwen, en ook vrouwelijke
strippers die aan een paal hingen te draaien voor de mannen (ik dacht dat het
vrouwendag was?!). Na het eerste paar ontblootte borsten van de avond begreep
ik meteen waarom een camera niet toegelaten was! Ook de Russische meisjes lopen
hier halfnaakt rond in outfits die ik nog niet op het strand in Spanje zou
durven dragen, hotpants, minirokjes, hopen make-up(en dan bedoel ik nog erger
als een clown) en naaldhakken waren hier alomtegenwoordig. Tussen alle Paris
Hilton lookalikes voelde ik me net een non. De Belgische mannen zouden het hier
in elk geval geweldig vinden (nog een reden om Russisch te leren hè mannen )
Daarna
besloten
Hannah en ik om eens gaan rond te kijken in de club, we zagen een
make-out room, bedoelt voor koppeltjes om alleen te kunnen zijn, de
condoommachine hing er vlak naast. Ook zagen we nog een stuk of 3 palen
waar de vrouwelijke bezoekers aan mochten ronddraaien. Daarna gingen we
naar de wc. Ik trok een van
de hokjes open en kreeg meteen de slappe lach (wat moeten de mensen
niet
gedacht hebben, een buitenlandse die zich dood is aan het lachen in een
toilethokje). De wc was dus gewoon een wc-pot, ingebouwd in de grond.
De
bedoeling is dat je hurkt, je ding doet, en het moment dat je terug
omhoog komt
spoelt het ding vanzelf door. Heel erg gesofisticeerd dus. Maar ik vond
het
enorm grappig en ik kon niet anders dan me afvragen of je wel slaagt
voor deze
evenwichtsproef als je een tikkeltje teveel gedronken hebt. Want geloof
me, als
je hier je evenwicht verliest, val je helemaal in de pot! De rest van
de avond
hebben we wat gepraat en daarna hebben we een taxi naar huis genomen
(voor
2euro!)
De chauffeur wenste ons nog een fijne vrouwendag en toen kropen
we
allemaal ons lekker warm bedje in. Het was echt een fantastische avond!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb
laten horen, maar het is dan ook enorm druk geweest.Ik zal ineens een update
van mijn hele week geven. Vorige week zondag zijn we op uitstap naar het
Baikalmeer geweest. Het begon allemaal met een tramrit naar het centrum van de
stad, dan moesten we nog een dik kwartier wandelen en toen kwamen we aan de
Marsjroetka-halte. Vergis u niet beste mensen, het was geen Matroesjka-halte .
Een marsjroetka is een minibusje dat ongeveer 10 mensen naar een vooraf
afgesproken plaats brengt.
Na een uur van gehobbel en heen en weer geklots
kwamen we eindelijk aan in Listvyanka, een klein dorpje aan het meer. Ik stapte
uit het busje en werd onmiddellijk sprakeloos van de prachtige natuur. Ook werd
ik onmiddellijk om de oren geslagen door een ijskoude wind. Dus zijn we maar
snel beginnen te wandelen om het bloed te laten stromen. We kwamen bij een
marktje waar ze allerlei dingen verkochten en zelfs gezellig sjasjlik(een
Russische saté) aan het barbecueën waren. We besloten om daar iets te eten om
onze gevaarlijk onderkoelde en gevoelloze voeten wat te laten opwarmen. Het was
enorm gezellig.
Maar het begon te kriebelen en iedereen wilde zo snel mogelijk
op het meer gaan wandelen. Mijn eerste stappen op het bevroren meer waren zoals
bambis eerste stappen op het ijs, hilarisch gewoon! Het was een ongelofelijke
ervaring. Er waren zelfs autos op het meer die aan het slippen waren(just for
fun), en ook een auto die een grote plastieken band over het ijs voorttrok,
waarin een papa met zijn dochtertje zat, allebei gierend van het lachen. Het is
echt een plaats voor gezinsuitstappen. Op het ijs was het extreem koud, de wind
gierde om ons heen, en onze voeten begonnen weer te bevriezen.
Dus besloten we
om te gaan wandelen in het dorpje zelf. Na een uurtje werd het echt te koud en
besloten we om weer naar huis te gaan. Terug aangekomen bij de halte, merkten
we dat er in de verste verte geen marsjroetka te bekennen was. Nu bleek het dat
die enkel komen als ze vol geraken (dus in Irkoetsk zelf moesten 10 mensen nog
naar listvyanka willen, om18u savonds). We hebben daar ongeveer een uur staan
blauwbekken (een Hollands woord van mijn Nederlandse klasgenoot Martijn) toen
zagen we in de verte een busje aankomen.
Maar ondertussen had er zich al een
hele massa Russen en Mongolen rond ons verzameld die het ook koud hadden en ook
naar huis wilden, en er waren maar 10 plaatsen. Natuurlijk hebben wij het
onderspit moeten delven, deze mensen hebben namelijk al jaren ervaring met
marsjroetka-duwen. En daar stonden we weer in de ijskou. Na ongeveer een
halfuur, wat aanvoelde als 3u (het was zelfs te koud om een sigaret te roken)
kwam het volgende busje er aangesjokt en waren we weer onderweg naar huis.
Vermoeid van al het gewandel, de frisse lucht en al het blauwbekken viel ik in
het warme busje rustig in slaap. Het was een prachtige dag!
Dinsdag waren het boterfeesten in Irkoetsk, dit is een
feestdag die het begin van de lente viert.(het is hier wel nog steeds -20°,
maarja) De universiteit had een uitstapje gepland naar een authentiek dorpje
waar er allerlei volkspelen (touwtrekken, steltenlopen) georganiseerd werden.
Bij aankomst kregen we een groot bord met Blinys (grote Russische
pannenkoeken, is ook een traditioneel gerecht bij de boterfeesten)
voorgeschoteld. Heerlijk gewoonweg! Met volle magen gingen we het dorp
verkennen.
En het was hier gewoon nog mooier dan aan het baikalmeer! En het was
die dag ook helemaal niet koud, dus konden we meer genieten van het uitzicht.
Het dorpje lag aan de rand van de angara-rivier en het was buitengewoon
prachtig! Helemaal in extase van de prachtige omgeving begonnen we spontaan aan
een sneeuwballengevecht. Toen ik wegliep ben ik tot aan mijn knieën in de
sneeuw weggezakt, en maar lachen!
De mannen hebben daarna aan de stoere
evenwichtsproef deelgenomen. Daarbij moet je op een met ijs bedekte balk gaan
staan en elkaar eraf proberen te slaan met een zware zak. Ashley(de Brit) viel
als eerste maar daarna gleed Martijn uit over het ijs en viel hij heel hard op
zijn achterste, wat natuurlijk gevolgd werd door een schattergelach, en Martijn
lachte nog het hardste van allen. Toen besloten Liza(een van de Amerikaanse
meisjes) en ik om van de ijsglijbaan te gaan. Het was enorm leuk, en we voelden
ons onmiddellijk weer kinderen van 10jaar oud! Na nog een poging om op bevroren
ondergrond op stelten te lopen was het weer tijd om naar huis te gaan. Mijn
kaken deden pijn van het lachen en onderweg terug dacht ik dit is de reden
waarom ik naar hier ben gekomen!
Tot snel!
XXX
omschrijving foto's
1: aan de angara rivier tijdens de boterfeesten
2: steltenlopen op de boterfeesten
3: diep in de sneeuw...
4: op het baikalmeer
5: het bevroren meer
6: de bbq bij het baikalmeer
7: de 2 Amerikaanse meisjes in het hutje bij het meer: rechts: Liza Links:
Hannah
8: de papa en het kindje op de band achter de auto
omschrijving foto's 1: aan de angara rivier tijdens de boterfeesten 2: steltenlopen op de boterfeesten 3: diep in de sneeuw... 4: op het baikalmeer 5: het bevroren meer 6: de bbq bij het baikalmeer 7: de 2 Amerikaanse meisjes in het hutje bij het meer: rechts: Liza Links: Hannah 8: de papa en het kindje op de band achter de auto
De voorbije week is redelijk zwaar geweest. We hadden veel
les en moesten hiervoor om half 7 opstaan, en dan moesten we nog een hele tijd
door de kou! In de loop van de week hebben we de graden op de thermometer enorm
zien zakken. In het begin van de week was het -17°C, toen stonden wij daar als
fanatiekelingen fotos te nemen van het bord waar de graden opstaan. De tweede
dag was het -22°C, dus de cameras kwamen weer naar boven om het vast te
leggen. Woensdag was ik dapper genoeg om -27° te fotograferen, zonder
handschoenen! Maar, mijn camera begon al wat raar te doen dus ik besloot om die
de volgende dag thuis te laten. Donderdag stapten we de deur uit en voelden we
meteen dat het veel kouder was als nomaal, aangezien ons neushaar bevroor terwijl
we wandelden, en het haar dat onder mijn muts uitkwam compleet wit en bevroren
was toen ik aan de universiteit kwam. Het gradenbord las -32°C! Koen heeft dit
zeer dapper vastgelegd, en de bewijzen zullen binnenkort ook op de blog
geplaatst worden! Nu het echt erge van dit alles, is dat we die donderdag om
half 7 moesten opstaan, bijna een uur door de kou moesten en dan nog 6u les
hadden. Het was die dag -32°C en bij -35°C mogen we thuisblijven wegens te
koud! Dus als het 3° kouder was geweest had ik lekker in mijn warm bedje
kunnen blijven liggen! Maar nee, zoveel geluk had ik dus niet.
Diezelfde dag kwam ik weer bijna aan een vroegtijdig
einde(remember de stoel?) .Martijn en ik trotseerden de kou om een Russische
simkaart te gaan kopen. En we waren zo dom om over te steken bij een rood
licht. Plotseling kwam een hele rij autos in beweging die een moment ervoor
nog stilstonden. Op zon moment mag je niet twijfelen, en Martijn en ik zetten
het op een lopen, de straat was spekglad dus eigenlijk was het meer glijden en
half vallen. De rij autos kwam gevaarlijk dichterbij. En natuurlijk begonnen
ze allemaal te toeteren en gaven ze ook nog eens gas bij! Maar we hebben het
gehaald, en zijn daarna bijna op de grond gevallen van het lachen. Aan de ouders
die dit lezen: we zullen in het vervolg voorzichtiger zijn
Gisteren hebben we onze eerste wodka-avond gehad, we heften
het glas op de gezondheid van het leven, de liefde, de ouders en vriendschap.
Het is een Russische traditie om bij elk glas een speech te geven. Ik had net één
glaasje op en toen ging mijn telefoon. Een kwartiertje later kwam ik terug en
toen was de wodka op (niet dat iedereen zat was, er waren gewoon teveel mensen
en er was te weinig wodka). Maar dit mocht de pret niet bederven en toen hebben we een
raad-spelletje gespeeld, waar we om de beurten iets of iemand Russisch moesten
uitbeelden (Bv: Lenin, of wodka of een Russische film). Dit resulteerde in een
schreeuwende groep van 8 mensen die probeerden te raden wat één iemand op een
spastische manier probeerde uit te beelden! Hilarisch!
Nog een leuke anekdote. Koen en Martijn (mijn 2 klasgenoten
uit Leuven) delen samen een kamer en beginnen steeds meer op een koppel te
lijken. Zo hoor ik af en toe zinnen als: Martijn, doe je schoenen uit in de kamer!
of Zal ik strijken en ga jij dan een brood halen? Erg grappig. Ook heeft
vaseline hier een dubieuze connotatie gekregen. Als bescherming tegen de kou en
tegen bevriezingsverschijnselen in je gezicht is vaseline een goed hulpmiddel.
Koen en Martijn beweren dat ze het nog niet gebruikt hebben, maar wat niet is
kan nog komen
! Grapje natuurlijk!
Ik wil jullie ook even bedanken voor alle berichtjes, het is
echt fijn om jullie reacties te horen.
Hier zijn een paar fotos zodat
jullie ook een visuele link hebben met wat ik vertel, de uitleg bij de fotos
staat onderaan
Foto 1: Dit is het uitzicht vanaf
mijn balkon bij zonsondergang. Het balkon ziet er absoluut vooroorlogs uit en
daar durf ik toch niet op, altijd maar met een voetje
Foto 2: Ik, de jongen die de CHEESE vasthoudt is
Martijn, een klasgenoot uit Leuven.
Midden:
Paul, hilarische 40jarige Zuid-Afrikaan!
Rechts:
Hanne, lief meisje uit Kansas, Amerika
Foto 3: Onze douche
Foto 4: de schimmel in onze
douche. Als jullie dit al erg vinden zal ik volgende week een paar fotos
doorsturen van de Russische afdeling, daar is het echt verschrikkelijk!
Foto 5: ons washok en wasmachine.
Jaja, dat ding naast de planten is een wasmachine!
Foto 6: Mijn kamertje, voorlopig
zit ik gelukkig nog alleen, maar eind februari begin maart komt er een Poolse
bij.
We zijn nu dag vier in het koude
Irkutsk (vandaag was het -20), maar de vriendelijkheid van de mensen hier
begint mijn hart steeds meer te verwarmen. Vandaag had ik een heel stressvolle
dag. We moesten op de universiteit onze registratie regelen, onze vakken kiezen
en zorgen dat deze overeenkomen met die in Leuven Namiddag kwamen we eindelijk
terug op kot, volledig opgejaagd. Paul (die staat op een van de fotos die ik
later nog toevoeg à de 40 jarige Zuid-Afrikaan) was al aan het avondeten
begonnen. Iedereen moet hier om de beurt koken. Maar we zijn er gezellig bij
gaan zitten, hebben wat geholpen en wat gebabbeld, uiteindelijk was het bij ons
zo gezellig dat de hele bende Russinnen (die we een paar dagen geleden hebben
leren kennen,
zij staan ook op de fotos) bij ons is komen zitten, we hebben daar nog 3u na
het eten nog zitten praten. Echt enorm gezellig, de sfeer die hier hangt is niet
te beschrijven. Ik leef hier misschien veel minder luxueus, maar alles wordt
goedgemaakt door de warmte en vriendelijkheid van iedereen hier.
En dit alles is na nog maar 4
dagen hier. Ik ben me nog altijd aan het aanpassen, maar ik denk dat ik me hier
wel kan aarden. Natuurlijk mis ik thuis ook!
Een grappig ding dat me vandaag
overkomen is: Het licht in mijn kamer werkte niet, dus ik naar de Dezjurnaja.
dat is een dikke Russische mama die alles op kot regelt, ze is echt
vriendelijk. Ik daar dus in mijn beste Russisch aan het uitleggen dat mijn
licht niet werkte. Dus zij belde onmiddellijk een elektricien. Maar het enige
wat ik nodig had was een nieuwe gloeilamp. Na een halfuur uileg snapte ze het
en ging ik naar mijn kamertje met mijn gloednieuwe gloeilamp. Ik stond nog geen
seconde op de stoel om de lamp erin te draaien, zakt de hele stoel in elkaar,
echt, de 4 poten uiteen! Ik had mijn nek wel kunnen breken! En dat is nogal een
stomme manier om te sterven in Rusland, het is veel cooler om je te bedrinken
en dan dood te vriezen op straat ! Dus daar stond ik dan, met een kapotte stoel
Nu moest ik terug naar de
Dezjurnaja, (waarmee ik daarvoor al een halfuur had gediscussieerd) met een letterlijk
in twee gebroken stoel. Maar gelukkig barstte de Dezjurnaja keihard in lachen
uit, en regelde ze onmiddellijk 2 nieuwe stoelen en zelfs 3 nieuwe lampen: dat
is Rusland
Ondertussen ben ik veilig en wel in Irkutsk aangekomen, en wonder boven wonder heb ik al mijn bagage ook nog .
De reis op zich was enorm hectisch, we moesten overstappen in München en dan nog eens in Moskou. In Moskou moesten we 5 u wachten op onze verbindingsvlucht en ook nog eens onze bagage opnieuw inchecken, dus het was pure hel. Uiteindelijk mochten we boarden en stapten we op een busje die ons naar ons vliegtuig zou brengen, in plaats daarvan heeft het busje 3 keer rond de volledige luchthaven gereden om ons uiteindelijk terug aan de gate af te zetten. De reden die we hiervoor kregen: dat is Rusland!.Uiteindelijk kwamen we te weten dat we door een technisch defect nog niet op het vliegtuig mochten, en daarom werden teruggebracht.
Na een uur mochten we eindelijk op het vliegtuig waar we nog een halfuur moesten wachten voor we konden opstijgen. Na vele uren ( ik denk iets van een 5 a 6u) en na een zeer hobbelige landing kwamen we aan in Irkutsk airport, wat ik enkel kan omschrijven als een communistische hut. De bagage kon je zien van buiten naar binnen doorgegeven worden en op een middeleeuwse band gelegd worden. Toen kwam er een mevrouw van de universiteit ons ophalen die ons naar onze dorm bracht.
En beste mensen, ik moet het gezegd hebben, de angst greep me naar de keel toen ik de buurt zag waar we moeten verblijven. En toen ik onze dorm zag wist ik het al helemaal niet meer! Ver-schri-kke-lijk! Echt een vooroorlogs krot. De tranen welden al op in mijn ogen, maar gelukkig werden we naar het 5e verdiep gebracht, waar de internationale studenten verblijven. Dit ik helemaal vernieuwt. Ik heb zelfs een klein tvtje en een frigo! Maar in ieder geval is het hier enorm hard en moeilijk aanpassen, dat zal wat tijd nodig hebben.
De studenten die hier verblijven zijn enorm vriendelijk (onder andere een Zuid-Afrikaan, 2 Australiërs en een Duitser, haha, klinkt als het begin van een mop!). Gisterenavond (zaterdag) werden we ineens overrompeld door een bende Russinnen die ons erg graag wilden leren kennen, en ons onmiddellijk uitnodigden om vandaag (zondag) met hun mee te gaan wandelen door het centrum, wat we ook gedaan hebben. Het was enorm gezellig! Ongelofelijk hoe gastvriendelijk en enthousiast de russen hier zijn (je zou het niet zeggen van het straatbeeld, want op straat trekt iedereen een boos gezicht). Ook heb ik hier de prachtige rivier de angara gezien vanop een brug die de KUS-Brug heet. Hier geven pas getrouwde koppels een kus en schrijven ze hun naam op, zodat ze een lang en gelukkig leven zullen hebben samen (prachtige cultuur toch!)
Morgen begint de eerste lesdag en een hele hoop paperassenwerk, maar ik zal proberen zo snel mogelijk nog iets van me te laten horen en wat fotos erbij te zetten!
Bedankt aan iedereen die me sms-jes en mailtjes heeft gestuurd en aan me heeft gedacht, ik denk ook aan jullie!
Dag beste vrienden, vriendinnen, kennissen, familie,...
Voor degene die niet weten waar de klepel hangt, of die de details nog niet kennen: ik ga voor een half jaar naar Irkoetsk. Dat is de hoofdstad van Siberië(het is daar inderdaad heel koud ), en Siberië ligt in Rusland Het is niet de bedoeling dat ik daar ga luieren (jammer genoeg), ik ga daar naar een universiteit, ik moet daar allerlei vakken volgen en moet ook examens afleggen... Ik verblijf in een studentendorm in een kleine kamer met 1, 2, of 3 andere uitwisselingsstudentes. Geen Russinnen dus, die contacten zal ik zelf moeten leggen Nu ik op het punt sta om aan een heel belangrijk hoofdstuk in mijn leven te beginnen, dacht ik dat het misschien tof zou zijn om dit avontuur vast te leggen in een elektronisch dagboek. Zo heb ik hierna ook iets om op alles terug te blikken. En kunnen jullie natuurlijk in het oog houden wat ik daarachter allemaal uitsteek. Dus, zodra als ik daar in een stuk ben aangekomen,en ook nog mijn bagage teruggevonden heb, zal ik mijn weg naar mijn dorm zoeken(en hopelijk vinden). En vandaar uit zal ik op zoek gaan naar een cybercafe(geen internet in de dorm) --> kijk eens hoeveel moeite ik ga doen om jullie op de hoogte te houden. Maar eerst nog die rotte exames afleggen... In elk geval: vergeef me de toekomstige schrijffouten en kromme zinnen die ik vast en zeker zal schrijven, en hopelijk genieten jullie van de boodschap die erachter zit. Voor de achterblijvers: ik ga jullie allemaal heel erg missen en ik hoop dat dit de afstand tussen ons iets minder groot zal maken...
Dikke kussen!
Vikki
Ps: geef mijn blog-adres maar door aan iedereen die het lezen wilt (ik heb niet van iedereen email-adressen en telefoonnummers) en schaam u vooral niet om een berichtje achter te laten!
.
