Het is alweer even geleden, dus hier is eindelijk weer een
update.
Om te regelen dat Kristof hier mocht verblijven heb ik het
onderste uit de kan moeten halen. Het begon allemaal 1 maand geleden. Ik trok
mijn stoutste schoenen aan en vertrok naar het decanaat van de universiteit.
Daar vroeg ik of er een mogelijkheid was dat mijn vriend ergens een kamer zou
kunnen krijgen in een van de dorms in de stad. Het eerste antwoord was :
NJET!!! Volledig ontmoedigd kwam ik er buiten en ik begon er al aan te denken
om een hotelkamer te huren voor Kristof. Maar ik dacht ik ga me hier niet
laten doen. Dus ging ik terug naar binnen, en met tranen in de ogen en een
trillende onderlip vroeg ik kan u me alstublieft niet helpen, ik weet echt
niet wat ik moet doen . . Nu moet u weten dat Russen zich graag belangrijk
voelen, en als ze iemand kunnen helpen, doen ze dat ook. Dus kreeg ik het
antwoord: kom zavtra=morgen terug.
De Russen gebruiken zavtra als slagzin. Ik heb het in die maand zeker 20 keer
gehoord: Vandaag niet, ik ben slechtgezind, kom zavtra terug
Uiteindelijk kreeg Kristof dan toch een kamer, mits
betaling, in een Koreaanse dorm. Na nog 7 keer terug te gaan had hij
uiteindelijk een plaatsje bij ons. Toen was het aftellen geblazen.
De dag voor hij kwam kon ik niet slapen. Ik heb de kamer
fanatiek gekuist, de was en de strijk gedaan, de kasten opgeruimd, enzovoort
Om 3 uur lag ik uiteindelijk in bed, en ik ben pas rond 4u in slaap gevallen.
Om half zes rinkelde mijn wekker, die ik natuurlijk helemaal niet hoorde .
Plots werd ik wakker door een klop op de deur. Het was
Martijn, die met me mee naar de luchthaven zou gaan. Vikki, ben je klaar? De
taxi staat beneden te wachten. SH*T!!! ik sprong uit mijn bed, gevold door een
hele scheldtirade, die Martijn vanachter de deur duidelijk heeft gehoord denk
ik. Ik riep naar hem dat hij de taxi moet laten wachten, terwijl ik met een
been in mijn broek mijn schoenen probeerde te vinden. Ik liep naar de taxi,
waarin de chauffeur nerveus op zijn stuur zat te tikken. Martijn dacht dat hij
een boete zou geven omdat we hem hadden laten wachten, maar ik zei oprecht
excuseer en hij heeft het mij niet aangerekend.
Aangekomen in de luchthaven wachtte ik aan de gate waar hij
zou aankomen. De russen zijn vrij sadistisch. Want ze zetten een raam tussen u
en uw geliefden zodat je ze wel kan zien, maar er niet aankan. En daar zag ik
hem plots, en ik moet eerlijk zeggen, ik heb me nog nooit zo high gevoeld! Ik
heb naar het schijnt nog mensen opzij geduwd maar daar weet ik niets meer van.
Het was het weerzien waar ik van gedroomd had.
Alles was gelukkig goed gegaan met de reis. En dankzij
Martijn was ik gelukkig ook nog op tijd daar.
-De eerste avond, nadat Kristof iedereen had leren kennen,
hebben we een fles wodka opengetrokken en gepraat tot zonsopgang.
-De tweede dag zijn we naar onze goede vriend Lenin gegaan,
die verjaard was, en hebben we een paar fotos getrokken. Toen zijn we naar de
oever van de Angara rivier gewandeld en hebben we daar gezellig een paar uur
gezeten.
-De derde dag zijn we inkopen gaan doen in een winkel met de
naam vsjo boedjet ok= alles wordt oké
-De vierde dag zijn we naar de kusbrug getrokken om ritueel
een slot aan de brug te hangen.
-De vijfde dag gingen we op zoek naar de banja(Russische
sauna), waarnaar we meer als 3u gezocht hebben. Ik heb aan meer dan 20 mensen
de weg gevraagd (goede manier om mijn Russisch te oefenen). Toen we
uiteindelijk besloten om het op te geven zag Kristof een bordje met Banja(hij had
het Russische alfabet geleerd). Opgelucht liepen we er naartoe om te zien dat
het die dag sluitingsdag was AAAAAAAAAAAAAAAA. Maarja, dan maar naar huis een
filmpje kijken.
-De vijfde dag hadden we afgesproken om naar het bajkalmeer
te gaan. Dus na een busrit (eerst nog naar de unief, want daar moest nog iets
geregeld worden, waarna ik serieus opgejaagd was (wat Koen en Kristof beide hebben moeten bekopen )), en een fikse wandeling, vonden we uiteindelijk een marsjroetka
die ons tegen 140 per uur naar het meer zou brengen. Eenmaal aangekomen aan het
meer beseften we dat alle stress van die dag (de unief en de gevaarlijke reis)
de moeite waard waren geweest. We zetten ons aan de oever, aten een
boterhammetje en sloegen een dekentje rond onze schouders. Alle stress viel van
ons af en we genoten van het uitzicht. Eventjes later zijn we nog aan een
vuurtje gaan zitten die een paar russen hadden achtergelaten, waar Kristof nog
zijn vinger heeft verbrand. We zijn nog een paar souvenirwinkeltjes afgelopen
waar we niets vonden en toen zijn we weer tegen 140 naar huis geraasd.
De rest van de tijd zijn we nog 3 keer op zoek geweest naar
een andere Banja. We zijn nog gaan picknicken met de hele bende aan de rivier. We
hebben samen een héérlijke maaltijd gemaakt voor iedereen (waar we veel
complimenten voor hebben gehad). En ook hebben we een Amerikaans drinkspelletje
gespeeld, waarna iedereen te diep in het glaasje had gekeken. We hebben
natuurlijk nog veel meer te vertellen over die 10 dagen, te veel om hier te
beschrijven, dus dat zullen we wel persoonlijk doen.
Het was echt een fantastische tijd, en Kristof vind alles
van Rusland positief. Ik heb hem gisteren samen met Koen aan de luchthaven
afgezet. Nu is hij terug thuis en moet ik terug aanpassen aan het leven hier in
Siberië zonder hem Het zal weer even wennen zijn.
Binnenkort weer een update over de avonturen hier in Siberië!
Tot snel!
Beschrijving van de fotos:
1: Kristof met onze vriend Lenin ( de bloemen de er liggen
zijn er gelegd door fans ter ere van zijn verjaardag)
Basia (mijn Poolse kamergenote) en ik zijn naar het theater geweest.
Het was een gemoderniseerde en Russische versie van Romeo en Julia. Het was
echt geweldig, en ook een heel aparte ervaring, zon Russisch theater.
Hieronder staan enkele fotos.
Ook was er vorige zondag hier een heus Paasfestijn, ik moet
eerlijk toegeven dat ik Pasen nog nooit zo gevierd heb! De polen hadden ons
uitgenodigd voor een giga Paasontbijt en waren zelfs met het eten naar de kerk
geweest om het te laten zegenen. Het was heel lekker, alles vers en Basia had
zelfs een heerlijke cake gebakken. Ik ben daarna dan ook terug naar mijn kamer
gerold! Op maandag was het tijd voor een
andere Poolse traditie: de maandag na Pasen wordt in polen altijd gevierd met
een enorm watergevecht. Dat mocht hier natuurlijk niet ontbreken. De jongens
leverden de eerste slag en overgoten Hannah met een enorme emmer ijskoud water.
Hierop volgde luid Amerikaans gevloek. Basia en ik vluchtten naar de badkamer
om onze emmers te vullen en merkten dat we een perfect strategisch plaatsje
hadden gevonden. Want iedereen die water wou moest naar hier, maar ze konden
ons niet zien! Daar hoorden we Marek aankomen: FLATSH, moehahaha! Hij wist niet
wat zich overkwam en trok zich snel terug. Toen waren Koen en Martijn aan de
beurt, die zich in de badkuip verschanst hadden. Ze hadden de sproeier in de
aanslag maar wij leverden de eerste klap en zijn toen snel naar de keuken
gelopen. Toen zagen we dat er ongeveer 3 cm water in de gang stond en besloten
we op te houden. Maar ik had nog een emmer in mijn handen en Martijn wou deze
in mijn gezicht duwen, met als gevolg: een bloederige kin... Hopelijk hou ik er
geen litteken aan over. In elk geval was het een zalig gevecht! s Avonds was
het tijd om te pokeren en om Stella te drinken. Inderdaad, ze hebben hier Stella!(
en ook Hoegaarden!). Martijn had al een liter op toen hij op het flesje zag dat
de Stella hier 12,5% is Poepeloerezat! Hij heeft me nog meegesleurd naar het
balkon om daar liedjes te zingen
Die Poolse feestdagen zijn toch fantastisch! Ik stel voor om
het watergevecht ook in belgie in te voeren!
Nog iets om naar uit te kijken, Kristof komt volgende week vrijdag
naar hier. Mijn stoere vent gaat Moscow airport helemaal alleen trotseren en de
halve wereld afvliegen om mij te bezoeken! Dus volgende week kunnen jullie zeker
wat nieuwe avonturen verwachten!
Hannah had ons uitgenodigd om samen met haar en haar Russisch
lief Serjozja naar Arsjan te gaan. Arsjan is een bergdorpje met prachtige
natuur. We stonden zaterdagochtend rustig te wachten op Serjozja die ons zou
komen ophalen. Naar goede Russische gewoonte kwam hij bijna een uur te laat.
Maar het was een heel vriendelijke kerel dus het was al meteen vergeten.
Ook kwam er een andere auto aangetuft met nog een hele bende
russen in, deze waren vrienden van Serjozja en gingen ook mee. De autodeur ging
open, en onmiddellijk viel een dronken Rus bijna met zijn gezicht in de modder.
Hij was nog zat van de avond ervoor en had opnieuw een biertje vast om zijn
kater te stillen. Martijn en ik keken elkaar veelbetekenend aan en we snapten
meteen dat geen van beiden bij hem in de auto wilde.
Maar dat hoefde ook niet, we mochten bij Hannah en Serjozja
in de auto, OEF! Achteraan in de auto waren maar 2 gordels, dus gaf ik teken
aan de andere Rus (Slava) die er ook nog bij moest, dat hij maar in het midden
moest gaan zitten. Ik wou voor geen geld van de wereld mijn gordel afstaan. En
maar goed ook merkte ik later. Nadat we een recordvoorraad alcohol hadden
ingeslaan, vertrokken we richting Arsjan.
In deze rit heb ik doodsangsten uitgestaan! Serjozja
reed 110 waar hij maar 70 mocht, op zo van die smalle bergweggetjes met een
afgrond erlangs, op een weg die helemaal bevroren was! Hij vlamde over
drempels, waardoor wij onze hoofden stootten aan het dak. Hij scheurde langs
autos heen om ze in te halen in blinde bochten. En onderweg had hij ook nog
bijna een koe omvergereden. Martijn en ik klampten ons wanhopig vast aan onze
gordels en hoopten dat we snel zouden aankomen. De rus die tussen ons in zat
had een biertje in zijn handen en had dus geen zorg op de wereld!
Uiteindelijk aangekomen moesten we nog een verblijfplaats
regelen. Overal langs de weg stonden mensen met bordjes woning erop. Serjozja
reed naar elk van hen toe en onderhandelde vakkundig en met heel weinig woorden
over de prijs, het aantal slaapkamers, enzovoort. We hebben ongeveer 3 mensen gevolgd
naar hun woning, die Serjozja allemaal afwees. Door enorm smalle straatjes, met kuilen van
wel een meter diep, moesten we dan telkens terugkeren naar de hoofdstraat. Een
keer hebben we zelfs helemaal achteruit moeten terugrijden omdat we niet konden
draaien. Het was echt rally-rijden daar. Ik voelde me alsof ik op een kameel
zat.
Nu hadden we al meer als een uur door deze modderwegen
gesukkeld en we hadden nog steeds geen onderkomen. Serjozja begon steeds meer te
vloeken en Martijn en ik maar gniffelen.
Uiteindelijk herinnerden ze zich dat ze hier nog eens
geweest waren en dat ze toen een goed huis hadden. Dus ze belden de eigenaar en
spraken een prijs af. We moesten wel nog 2 uur wachten want de eigenaar moest
eerst het huis nog opwarmen.
Dus besloten we om iets te gaan eten in een plaatselijk cafetariaatje. En dat kwam net op tijd want ik had niets meer gegeten sinds 8u s
morgens en het was ondertussen al 18u. Ik at een koek gevuld met kaas en was
daarna natuurlijk kotsmisselijk .
Eindelijk gingen we dan naar het huis toe. Maar opnieuw was
er een probleem. De Russen herinnerden zich namelijk niet meer waar het huis
zich bevond omdat ze de vorige keer ook erg zat waren We hadden een uur rondgereden
onder luid gevloek, toen we eindelijk aankwamen. Het zag er wel goed uit, maar
de eigenaar was nergens te bekennen. Dus zijn we allemaal uitgestapt, hebben we
iets te drinken genomen en opnieuw een uur gewacht. Daar kwam hij dan
eindelijk. In het huis was het nog kouder dan buiten. Dus gingen de stoere Russische
mannen een vuurtje bouwen. Ze hakten hout als echte houthakkers en voor we het
wisten stonden we rond een lekker warm vuurtje.
Het toilet was buiten en was gewoon een gat in de grond met
een plank over, waaronder een hele hoop spul lag van al u voorgangers
(ongeveer een 1 meter hoge hoop), dat je heerlijk kon bewonderen. De stank was
ondragelijk en het was zo verschrikkelijk vies dat ik er zelfs geen foto van
heb gemaakt.
Er werd vrolijk gebabbeld en gedronken en uiteindelijk
staken ze de BBQ aan. Martijn (een vegetariër) had de eer om een volledige kip
op het vuur te leggen. Zo moest hij zijn mannelijkheid bewijzen. Want echte mannen kunnen barbecueën.
De avond vorderde en de drank vloeide rijkelijk en we hadden
interessante gesprekken over homoseksualiteit enzovoort. Naar het eind van de
avond werd de sfeer iets te boertig voor Martijn en ik, dus zijn we maar gaan
slapen.
Alleszins, dat probeerde we. Liza lag lamdronken tussen ons
in. Dus we verwachtten elk moment dat ze ging overgeven. Dus hadden we tussen
mijn bed en dat van Liza een emmer geklemd en ook tussen dat van Martijn en
Liza. Uiteindelijk waren we zo moe dat het ons niet interesseerde of we ondergekotst
werden. Ondertussen waren Serjozja en Hannah ook in onze kamer komen liggen en
nog een ander koppeltje.
We hadden ons hoofd nog niet op ons kussen gelegd, of
Serjozja begon KEIHARD te snurken! Maar echt, zo hard heb ik nooit iemand horen
snurken. Martijn en ik begonnen te schaterlachen maar dat kon Serjozja niet
deren. Het spoorde hem precies alleen maar aan.Ik pakte giechelend mijn camera
en heb het allemaal op film vastgelegd. HILARISCH. Daarna begon de andere Rus
in koor met Serjoza te snurken! Dit was echt te erg. Ik snap niet hoe we in
slaap zijn geraakt, maar na een half uur ons dood te lachen is het uiteindelijk
toch gelukt.
De volgende ochtend besloten Martijn en ik om naar huis te
gaan. We waren gewoonweg uitgeput! Toen we aan het wachten waren, zagen we een koe eten uit een vuilnisbak.
Ook hebben we nog een duif proberen te vangen die met zijn pootjes aan elkaar
gebonden zat. Hilariteit alom.
De busrit naar huis was veel rustiger en veiliger. En ik was
nog nooit zo blij om het grauwe Irkoetsk te zien!
Tot snel!
Beschrijving van de fotos:
1: de bende russen.
2: foto van de bergen vanuit de auto
3: Tempel met prachtige bergen op de achtergrond
4: Het kampvuur (helemaal links zie je het toilet)
5: Zon boven de bergen
6: Martijn, Hannah en ik aan het ontdooien bij het kampvuur
7: koe die afval aan het eten is.
8: dorpje onder ons
9: auto met een opgeblazen condoom aan de bumper. Ik denk
dat dit dé manier is om prostituees te herkennen in Rusland, aangezien bijna
alle Russische vrouwen zich nogal uitdagend kleden.
Ik zat rustig in mijn kamertje een boek te lezen toen ik
werd opgeschrokken door hard gebonk op mijn deur, en nog harder gegiechel
daarachter. Ik stootte mijn knie onderweg naar de deur en met luid gevloek
zwaaide ik de deur open. Daar stonden Martijn en Koen, mijn 2 klasgenoten. Ze
keken met een grijns naar mij en je kon zien aan hun ogen dat ze een geheim
hadden. Ze trokken hun mutsen van hun hoofd af: HELEMAAL KAAL!!! Ik slaakte een
kreet en nam meteen mijn fototoestel om het vast te leggen. Het was hilarisch! Sindsdien
zijn de reacties verschillend geweest. Ik vond eerst dat ze eruitzagen als heel
vriendelijke skinheads of nazis, maar nu ben ik eraan gewend en vind ik dat ze
er toch wat stoerder uitzien. De Russinnen heb ik horen schreeuwen tot in mijn
kamer: waarom?? Jullie waren zo knap!! En de Amerikanen vielen bijna flauw! Wat is
jullie mening? Hieronder een voor en na foto.
Vandaag wil ik graag een beetje vertellen over hoe wij onze tijd hier
spenderen (als we niet bezig zijn voor school natuurlijk ). Op een dag had ik zin in iets zoets, maar ik verveelde mij ook een
beetje. Plots kwam ik op het lumineuze idee om wafels met chocolade te maken.
Het leek me wel creatief! Dus ging op mijn sloffen naar de vierde verdieping om
te vragen of Hannah misschien geen zin had om te helpen. Want ik moet toegeven,
ik kan ECHT niet koken! Het enige probleem was dat Hannah er ook niets van kan
Maar we wilden het toch proberen.
Na het recept online opgezocht te hebben,
waren we vol goede moed. We trokken onze sneeuwbotten aan, onze warme jas,
sjaal, muts en handschoenen, en vertrokken op missie. Na een wandeling van
ongeveer 10 min kwamen we aan in de winkel, waar we beide onze tas in een
kastje moesten stoppen, totdat we gedaan hadden met winkelen. De gangpaden
doorkruisend en grommelende Russen ontwijkend zochten we naar zelfrijzend
bloem. Dat kan ik nog niet in België vinden, laat staan in Rusland! Maar
gelukkig kwam mijn taalkennis van pas en konden we alles vinden.
Aan de kassa
gaf de vriendelijke kassierster mij nog een lieve glimlach. Ze kende mij al van
de weken ervoor, ik bestelde steeds sigaretten op een foute manier, totdat zij
mij eindelijk verbeterde! Voila, we hadden alles, nu kon de pret beginnen.
Neem 200 gram boter en smelt dit, oké, dit lijkt niet moeilijk, maar hoeveel
is 200 gram???Er was nergens een
maatbeker te vinden en mijn Amerikaanse vriendin rekent in Gallons en Pounds
Na wat wikken en wegen hadden we eindelijk ons deeg klaar en konden we beginnen
te bakken. Vol afwachting wachtten we op de eerste wafels die uit het
wafelijzer gingen komen.
En toen ging het lampje uit, het wafelijzer ging open,
en ze zagen er niet slecht uit! Maar ik ben ook niet stom en ik vertrouw mijn
eigen kookkunsten niet, dus Paul was het proefkonijn, en hij vond ze
héééérlijk! Succes! Hannah en ik slaakten een schreeuw van vreugde! we
rule!!!
Later die avond is het tot een waar duel gekomen om de laatste wafel! We
waren aan het pokeren en om het spannender te maken, besloten Liza en Hannah om
voor de laatste wafel te spelen. Het zweet parelde van hun voorhoofden, de
spanning was te snijden, het was een waar gevecht! Uiteindelijk heeft Hannah
het onderspit moeten delven en at Liza met veel plezier de laatste wafel op.
Hannah heeft wel nog een hapje gekregen, om de vrede te bewaren
Dus, mijn kookavontuur was een groot succes, ik was heel fier en heb dan
ook meteen mijn mama gebeld om haar in te lichten over mijn enorme
verwezenlijking
Nu even een heel ander onderwerp. Ik wou er al eerder over vertellen
maar ik heb vandaag pas fotos kunnen nemen als bewijsmateriaal! Het onderwerp:
De toiletten in de universiteit:
1: er is geen wc- papier
2: er is geen wc- bril
3: er is geen bovenkant aan het toilet
4: het spoelt niet door
5: er is geen slot.
Op de universiteit naar het toilet gaan is dus een heel avontuur. Je
moet namelijk altijd wc-papier meenemen naar school, wat voor rare blikken kan
zorgen als iemand dat in je tas ziet zitten Dat moet je je adem inhouden en
binnengaan. Hurken boven de vuile pot, terwijl dat je de deur dichthoudt met
een koordje dat aan de deur gebonden is. Ware hel! Ook kan iedereen je gewoon
zien, want er zijn gigantische opening aan de zijkanten van de deur: de fotos
zullen het bewijzen!
En de verrassing van de week:
Horen jullie pas volgende keer . het is voorlopig nog een geheim
Tot snel!
Beschrijving van de fotos:
Foto 1:
Hannah en ik op het baikalmeer
Foto 2:
Springen in de sneeuw
Foto 3: Mannen
die de sneeuw van het dak ruimen, een man was gevallen maar hij was gelukkig
vastgemaakt!
Foto 4: De
les Russisch en hoe de Aziaten zich er gedragen
Foto 5: De
wc op de unief
Foto 6: Het
koordje om de deur mee dicht te houden, en de grote opening waardoor iedereen
naar binnen kan kijken.
Foto 7: Ons
avondmaal, Poolse worst, hasjbrowns(gebakken aardappelen met ajuin), onze
wafels(!) en natuurlijk wodka!
Omdat jullie zo graag foto's zien zijn er hier nog een paar. Als jullie iets speciaals willen weten (hoe de school is ofzo) mogen jullie dat ook altijd vragen: Foto 1: sfeer-foto die ik 's morgens onderweg naar de unief heb getrokken, het was toen half 8 Foto 2: sfeer-foto vanuit het uniefgebouw Foto 3: Ik ben heel fier dat ik hier een foto van heb durven trekken zonder handschoenen, dat was de ochtend van de bevroren neusharen! Foto 4: Paul en Hannah
Ter gelegenheid van vrouwendag (een heel belangrijke
feestdag in Rusland op 8 maart), besloten Hannah (Amerikaanse), Paul (Zuid-Afrikaan)
en ik om eens naar een Russische club te gaan. Na vele waarschuwingen (let maar
op dat ze u niet overvallen, neersteken of vermoorden...) was zaterdag
eindelijk daar, en ik had er zin in! De avond begon met een wodkatoost in mijn
kamer, we toostten op een fijne avond en we vertrokken. De bedoeling was dat we
een tram namen en dan moesten we overstappen naar een andere tram die ons
vlakbij de club zou afzetten.
Maar natuurlijk kwam de tram die we nodig hadden
niet, en het was koud en donker, dus zijn we maar op een andere gestapt. We
zaten nog geen minuut, kwam er ineens een nogal dubieus figuur voor ons zitten.
De deuren van de tram sloten, en de jongen draaide zich onmiddellijk om. Hij
bekeek Hannah van kop tot teen, op een manier dat geen enkele vrouw door een
wildvreemde man bekeken wil worden. Hannah en ik wisselden oogcontact uit en
hadden meteen door dat dit niet pluis was. Toen kwam de onvermijdelijke vraag
van waar ben je?. En de naïeve Hannah antwoordde onmiddellijk uit Amerika.
Wij hebben hier ondertussen geleerd om nooit eerlijk te zeggen van waar je
komt, want als ze weten dat je uit Europa of uit Amerika komt, denken ze dat je
enorm rijk bent. Wij zeggen altijd dat we uit Polen of uit Roemenie komen, dan
laten ze ons verder met rust.
Ondertussen bleef die jongen ongestoord staren
naar Hannah. Ik wierp een blik naar Paul en hij had meteen door dat die jongen ons
stoorde. Dus hij zei, we stappen bij de volgende halte uit. We stappen uit,
zien we dat die jongen ons gewoon volgde! Mijn hart zat zo hoog in mijn keel
dat ik niet meer kon slikken. Hij kwam op ons af, en door al die waarschuwingen
van vrienden en familie dacht ik: dit is het moment dat hij gaat zeggen oké,
geef me al u geld of ik steek u neer! . Maar hij kwam op ons af en vroeg om
Hannahs nummer. Toen Hannah vriendelijk nee zei, ging hij een winkeltje binnen
en kwam hij terug met een stukje papier met zijn naam en telefoonnummer erop.
Toch waren we nog niet op ons gemak, maar we beslisten om gewoon vriendelijk te
doen, dan zou hij ons wel gerust laten. Uiteindelijk is hij helemaal
meegewandeld naar de club. Onderweg kwamen we te weten dat hij uit Oezbekistan
kwam en hij zich hier met nogal louche zaken bezig hield. Bij de club
aangekomen zei hij ons, dat als we ooit een probleem hadden, wij hem altijd
mochten bellen. En zo hadden we er ineens een Oezbeekse vriend erbij!
De entree
van de club was gratis voor vrouwen, omdat het vrouwendag was. We moesten door
een metaaldetector en alle mannen werden gefouilleerd, cameras waren niet
toegelaten. Binnen in de club wachtten 3 Russinnen op ons, Paul had hier met
hen afgesproken. Ze waren ongelofelijk enthousiast en een Russin vond dat ik
heel erg op Alizee leek en wou zelfs met me op de foto. We bestelden iets te
drinken en gingen naar de dansvloer. De foute Russische technomuziek kwam ons
tegemoet, maar het kon ons niet deren en hebben er fijn gedanst. Toen kwamen er
mannelijke breakdansers als traktatie voor de vrouwen, en ook vrouwelijke
strippers die aan een paal hingen te draaien voor de mannen (ik dacht dat het
vrouwendag was?!). Na het eerste paar ontblootte borsten van de avond begreep
ik meteen waarom een camera niet toegelaten was! Ook de Russische meisjes lopen
hier halfnaakt rond in outfits die ik nog niet op het strand in Spanje zou
durven dragen, hotpants, minirokjes, hopen make-up(en dan bedoel ik nog erger
als een clown) en naaldhakken waren hier alomtegenwoordig. Tussen alle Paris
Hilton lookalikes voelde ik me net een non. De Belgische mannen zouden het hier
in elk geval geweldig vinden (nog een reden om Russisch te leren hè mannen )
Daarna
besloten
Hannah en ik om eens gaan rond te kijken in de club, we zagen een
make-out room, bedoelt voor koppeltjes om alleen te kunnen zijn, de
condoommachine hing er vlak naast. Ook zagen we nog een stuk of 3 palen
waar de vrouwelijke bezoekers aan mochten ronddraaien. Daarna gingen we
naar de wc. Ik trok een van
de hokjes open en kreeg meteen de slappe lach (wat moeten de mensen
niet
gedacht hebben, een buitenlandse die zich dood is aan het lachen in een
toilethokje). De wc was dus gewoon een wc-pot, ingebouwd in de grond.
De
bedoeling is dat je hurkt, je ding doet, en het moment dat je terug
omhoog komt
spoelt het ding vanzelf door. Heel erg gesofisticeerd dus. Maar ik vond
het
enorm grappig en ik kon niet anders dan me afvragen of je wel slaagt
voor deze
evenwichtsproef als je een tikkeltje teveel gedronken hebt. Want geloof
me, als
je hier je evenwicht verliest, val je helemaal in de pot! De rest van
de avond
hebben we wat gepraat en daarna hebben we een taxi naar huis genomen
(voor
2euro!)
De chauffeur wenste ons nog een fijne vrouwendag en toen kropen
we
allemaal ons lekker warm bedje in. Het was echt een fantastische avond!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb
laten horen, maar het is dan ook enorm druk geweest.Ik zal ineens een update
van mijn hele week geven. Vorige week zondag zijn we op uitstap naar het
Baikalmeer geweest. Het begon allemaal met een tramrit naar het centrum van de
stad, dan moesten we nog een dik kwartier wandelen en toen kwamen we aan de
Marsjroetka-halte. Vergis u niet beste mensen, het was geen Matroesjka-halte .
Een marsjroetka is een minibusje dat ongeveer 10 mensen naar een vooraf
afgesproken plaats brengt.
Na een uur van gehobbel en heen en weer geklots
kwamen we eindelijk aan in Listvyanka, een klein dorpje aan het meer. Ik stapte
uit het busje en werd onmiddellijk sprakeloos van de prachtige natuur. Ook werd
ik onmiddellijk om de oren geslagen door een ijskoude wind. Dus zijn we maar
snel beginnen te wandelen om het bloed te laten stromen. We kwamen bij een
marktje waar ze allerlei dingen verkochten en zelfs gezellig sjasjlik(een
Russische saté) aan het barbecueën waren. We besloten om daar iets te eten om
onze gevaarlijk onderkoelde en gevoelloze voeten wat te laten opwarmen. Het was
enorm gezellig.
Maar het begon te kriebelen en iedereen wilde zo snel mogelijk
op het meer gaan wandelen. Mijn eerste stappen op het bevroren meer waren zoals
bambis eerste stappen op het ijs, hilarisch gewoon! Het was een ongelofelijke
ervaring. Er waren zelfs autos op het meer die aan het slippen waren(just for
fun), en ook een auto die een grote plastieken band over het ijs voorttrok,
waarin een papa met zijn dochtertje zat, allebei gierend van het lachen. Het is
echt een plaats voor gezinsuitstappen. Op het ijs was het extreem koud, de wind
gierde om ons heen, en onze voeten begonnen weer te bevriezen.
Dus besloten we
om te gaan wandelen in het dorpje zelf. Na een uurtje werd het echt te koud en
besloten we om weer naar huis te gaan. Terug aangekomen bij de halte, merkten
we dat er in de verste verte geen marsjroetka te bekennen was. Nu bleek het dat
die enkel komen als ze vol geraken (dus in Irkoetsk zelf moesten 10 mensen nog
naar listvyanka willen, om18u savonds). We hebben daar ongeveer een uur staan
blauwbekken (een Hollands woord van mijn Nederlandse klasgenoot Martijn) toen
zagen we in de verte een busje aankomen.
Maar ondertussen had er zich al een
hele massa Russen en Mongolen rond ons verzameld die het ook koud hadden en ook
naar huis wilden, en er waren maar 10 plaatsen. Natuurlijk hebben wij het
onderspit moeten delven, deze mensen hebben namelijk al jaren ervaring met
marsjroetka-duwen. En daar stonden we weer in de ijskou. Na ongeveer een
halfuur, wat aanvoelde als 3u (het was zelfs te koud om een sigaret te roken)
kwam het volgende busje er aangesjokt en waren we weer onderweg naar huis.
Vermoeid van al het gewandel, de frisse lucht en al het blauwbekken viel ik in
het warme busje rustig in slaap. Het was een prachtige dag!
Dinsdag waren het boterfeesten in Irkoetsk, dit is een
feestdag die het begin van de lente viert.(het is hier wel nog steeds -20°,
maarja) De universiteit had een uitstapje gepland naar een authentiek dorpje
waar er allerlei volkspelen (touwtrekken, steltenlopen) georganiseerd werden.
Bij aankomst kregen we een groot bord met Blinys (grote Russische
pannenkoeken, is ook een traditioneel gerecht bij de boterfeesten)
voorgeschoteld. Heerlijk gewoonweg! Met volle magen gingen we het dorp
verkennen.
En het was hier gewoon nog mooier dan aan het baikalmeer! En het was
die dag ook helemaal niet koud, dus konden we meer genieten van het uitzicht.
Het dorpje lag aan de rand van de angara-rivier en het was buitengewoon
prachtig! Helemaal in extase van de prachtige omgeving begonnen we spontaan aan
een sneeuwballengevecht. Toen ik wegliep ben ik tot aan mijn knieën in de
sneeuw weggezakt, en maar lachen!
De mannen hebben daarna aan de stoere
evenwichtsproef deelgenomen. Daarbij moet je op een met ijs bedekte balk gaan
staan en elkaar eraf proberen te slaan met een zware zak. Ashley(de Brit) viel
als eerste maar daarna gleed Martijn uit over het ijs en viel hij heel hard op
zijn achterste, wat natuurlijk gevolgd werd door een schattergelach, en Martijn
lachte nog het hardste van allen. Toen besloten Liza(een van de Amerikaanse
meisjes) en ik om van de ijsglijbaan te gaan. Het was enorm leuk, en we voelden
ons onmiddellijk weer kinderen van 10jaar oud! Na nog een poging om op bevroren
ondergrond op stelten te lopen was het weer tijd om naar huis te gaan. Mijn
kaken deden pijn van het lachen en onderweg terug dacht ik dit is de reden
waarom ik naar hier ben gekomen!
Tot snel!
XXX
omschrijving foto's
1: aan de angara rivier tijdens de boterfeesten
2: steltenlopen op de boterfeesten
3: diep in de sneeuw...
4: op het baikalmeer
5: het bevroren meer
6: de bbq bij het baikalmeer
7: de 2 Amerikaanse meisjes in het hutje bij het meer: rechts: Liza Links:
Hannah
8: de papa en het kindje op de band achter de auto
omschrijving foto's 1: aan de angara rivier tijdens de boterfeesten 2: steltenlopen op de boterfeesten 3: diep in de sneeuw... 4: op het baikalmeer 5: het bevroren meer 6: de bbq bij het baikalmeer 7: de 2 Amerikaanse meisjes in het hutje bij het meer: rechts: Liza Links: Hannah 8: de papa en het kindje op de band achter de auto
De voorbije week is redelijk zwaar geweest. We hadden veel
les en moesten hiervoor om half 7 opstaan, en dan moesten we nog een hele tijd
door de kou! In de loop van de week hebben we de graden op de thermometer enorm
zien zakken. In het begin van de week was het -17°C, toen stonden wij daar als
fanatiekelingen fotos te nemen van het bord waar de graden opstaan. De tweede
dag was het -22°C, dus de cameras kwamen weer naar boven om het vast te
leggen. Woensdag was ik dapper genoeg om -27° te fotograferen, zonder
handschoenen! Maar, mijn camera begon al wat raar te doen dus ik besloot om die
de volgende dag thuis te laten. Donderdag stapten we de deur uit en voelden we
meteen dat het veel kouder was als nomaal, aangezien ons neushaar bevroor terwijl
we wandelden, en het haar dat onder mijn muts uitkwam compleet wit en bevroren
was toen ik aan de universiteit kwam. Het gradenbord las -32°C! Koen heeft dit
zeer dapper vastgelegd, en de bewijzen zullen binnenkort ook op de blog
geplaatst worden! Nu het echt erge van dit alles, is dat we die donderdag om
half 7 moesten opstaan, bijna een uur door de kou moesten en dan nog 6u les
hadden. Het was die dag -32°C en bij -35°C mogen we thuisblijven wegens te
koud! Dus als het 3° kouder was geweest had ik lekker in mijn warm bedje
kunnen blijven liggen! Maar nee, zoveel geluk had ik dus niet.
Diezelfde dag kwam ik weer bijna aan een vroegtijdig
einde(remember de stoel?) .Martijn en ik trotseerden de kou om een Russische
simkaart te gaan kopen. En we waren zo dom om over te steken bij een rood
licht. Plotseling kwam een hele rij autos in beweging die een moment ervoor
nog stilstonden. Op zon moment mag je niet twijfelen, en Martijn en ik zetten
het op een lopen, de straat was spekglad dus eigenlijk was het meer glijden en
half vallen. De rij autos kwam gevaarlijk dichterbij. En natuurlijk begonnen
ze allemaal te toeteren en gaven ze ook nog eens gas bij! Maar we hebben het
gehaald, en zijn daarna bijna op de grond gevallen van het lachen. Aan de ouders
die dit lezen: we zullen in het vervolg voorzichtiger zijn
Gisteren hebben we onze eerste wodka-avond gehad, we heften
het glas op de gezondheid van het leven, de liefde, de ouders en vriendschap.
Het is een Russische traditie om bij elk glas een speech te geven. Ik had net één
glaasje op en toen ging mijn telefoon. Een kwartiertje later kwam ik terug en
toen was de wodka op (niet dat iedereen zat was, er waren gewoon teveel mensen
en er was te weinig wodka). Maar dit mocht de pret niet bederven en toen hebben we een
raad-spelletje gespeeld, waar we om de beurten iets of iemand Russisch moesten
uitbeelden (Bv: Lenin, of wodka of een Russische film). Dit resulteerde in een
schreeuwende groep van 8 mensen die probeerden te raden wat één iemand op een
spastische manier probeerde uit te beelden! Hilarisch!
Nog een leuke anekdote. Koen en Martijn (mijn 2 klasgenoten
uit Leuven) delen samen een kamer en beginnen steeds meer op een koppel te
lijken. Zo hoor ik af en toe zinnen als: Martijn, doe je schoenen uit in de kamer!
of Zal ik strijken en ga jij dan een brood halen? Erg grappig. Ook heeft
vaseline hier een dubieuze connotatie gekregen. Als bescherming tegen de kou en
tegen bevriezingsverschijnselen in je gezicht is vaseline een goed hulpmiddel.
Koen en Martijn beweren dat ze het nog niet gebruikt hebben, maar wat niet is
kan nog komen
! Grapje natuurlijk!
Ik wil jullie ook even bedanken voor alle berichtjes, het is
echt fijn om jullie reacties te horen.
Hier zijn een paar fotos zodat
jullie ook een visuele link hebben met wat ik vertel, de uitleg bij de fotos
staat onderaan
Foto 1: Dit is het uitzicht vanaf
mijn balkon bij zonsondergang. Het balkon ziet er absoluut vooroorlogs uit en
daar durf ik toch niet op, altijd maar met een voetje
Foto 2: Ik, de jongen die de CHEESE vasthoudt is
Martijn, een klasgenoot uit Leuven.
Midden:
Paul, hilarische 40jarige Zuid-Afrikaan!
Rechts:
Hanne, lief meisje uit Kansas, Amerika
Foto 3: Onze douche
Foto 4: de schimmel in onze
douche. Als jullie dit al erg vinden zal ik volgende week een paar fotos
doorsturen van de Russische afdeling, daar is het echt verschrikkelijk!
Foto 5: ons washok en wasmachine.
Jaja, dat ding naast de planten is een wasmachine!
Foto 6: Mijn kamertje, voorlopig
zit ik gelukkig nog alleen, maar eind februari begin maart komt er een Poolse
bij.
We zijn nu dag vier in het koude
Irkutsk (vandaag was het -20), maar de vriendelijkheid van de mensen hier
begint mijn hart steeds meer te verwarmen. Vandaag had ik een heel stressvolle
dag. We moesten op de universiteit onze registratie regelen, onze vakken kiezen
en zorgen dat deze overeenkomen met die in Leuven Namiddag kwamen we eindelijk
terug op kot, volledig opgejaagd. Paul (die staat op een van de fotos die ik
later nog toevoeg à de 40 jarige Zuid-Afrikaan) was al aan het avondeten
begonnen. Iedereen moet hier om de beurt koken. Maar we zijn er gezellig bij
gaan zitten, hebben wat geholpen en wat gebabbeld, uiteindelijk was het bij ons
zo gezellig dat de hele bende Russinnen (die we een paar dagen geleden hebben
leren kennen,
zij staan ook op de fotos) bij ons is komen zitten, we hebben daar nog 3u na
het eten nog zitten praten. Echt enorm gezellig, de sfeer die hier hangt is niet
te beschrijven. Ik leef hier misschien veel minder luxueus, maar alles wordt
goedgemaakt door de warmte en vriendelijkheid van iedereen hier.
En dit alles is na nog maar 4
dagen hier. Ik ben me nog altijd aan het aanpassen, maar ik denk dat ik me hier
wel kan aarden. Natuurlijk mis ik thuis ook!
Een grappig ding dat me vandaag
overkomen is: Het licht in mijn kamer werkte niet, dus ik naar de Dezjurnaja.
dat is een dikke Russische mama die alles op kot regelt, ze is echt
vriendelijk. Ik daar dus in mijn beste Russisch aan het uitleggen dat mijn
licht niet werkte. Dus zij belde onmiddellijk een elektricien. Maar het enige
wat ik nodig had was een nieuwe gloeilamp. Na een halfuur uileg snapte ze het
en ging ik naar mijn kamertje met mijn gloednieuwe gloeilamp. Ik stond nog geen
seconde op de stoel om de lamp erin te draaien, zakt de hele stoel in elkaar,
echt, de 4 poten uiteen! Ik had mijn nek wel kunnen breken! En dat is nogal een
stomme manier om te sterven in Rusland, het is veel cooler om je te bedrinken
en dan dood te vriezen op straat ! Dus daar stond ik dan, met een kapotte stoel
Nu moest ik terug naar de
Dezjurnaja, (waarmee ik daarvoor al een halfuur had gediscussieerd) met een letterlijk
in twee gebroken stoel. Maar gelukkig barstte de Dezjurnaja keihard in lachen
uit, en regelde ze onmiddellijk 2 nieuwe stoelen en zelfs 3 nieuwe lampen: dat
is Rusland
Ondertussen ben ik veilig en wel in Irkutsk aangekomen, en wonder boven wonder heb ik al mijn bagage ook nog .
De reis op zich was enorm hectisch, we moesten overstappen in München en dan nog eens in Moskou. In Moskou moesten we 5 u wachten op onze verbindingsvlucht en ook nog eens onze bagage opnieuw inchecken, dus het was pure hel. Uiteindelijk mochten we boarden en stapten we op een busje die ons naar ons vliegtuig zou brengen, in plaats daarvan heeft het busje 3 keer rond de volledige luchthaven gereden om ons uiteindelijk terug aan de gate af te zetten. De reden die we hiervoor kregen: dat is Rusland!.Uiteindelijk kwamen we te weten dat we door een technisch defect nog niet op het vliegtuig mochten, en daarom werden teruggebracht.
Na een uur mochten we eindelijk op het vliegtuig waar we nog een halfuur moesten wachten voor we konden opstijgen. Na vele uren ( ik denk iets van een 5 a 6u) en na een zeer hobbelige landing kwamen we aan in Irkutsk airport, wat ik enkel kan omschrijven als een communistische hut. De bagage kon je zien van buiten naar binnen doorgegeven worden en op een middeleeuwse band gelegd worden. Toen kwam er een mevrouw van de universiteit ons ophalen die ons naar onze dorm bracht.
En beste mensen, ik moet het gezegd hebben, de angst greep me naar de keel toen ik de buurt zag waar we moeten verblijven. En toen ik onze dorm zag wist ik het al helemaal niet meer! Ver-schri-kke-lijk! Echt een vooroorlogs krot. De tranen welden al op in mijn ogen, maar gelukkig werden we naar het 5e verdiep gebracht, waar de internationale studenten verblijven. Dit ik helemaal vernieuwt. Ik heb zelfs een klein tvtje en een frigo! Maar in ieder geval is het hier enorm hard en moeilijk aanpassen, dat zal wat tijd nodig hebben.
De studenten die hier verblijven zijn enorm vriendelijk (onder andere een Zuid-Afrikaan, 2 Australiërs en een Duitser, haha, klinkt als het begin van een mop!). Gisterenavond (zaterdag) werden we ineens overrompeld door een bende Russinnen die ons erg graag wilden leren kennen, en ons onmiddellijk uitnodigden om vandaag (zondag) met hun mee te gaan wandelen door het centrum, wat we ook gedaan hebben. Het was enorm gezellig! Ongelofelijk hoe gastvriendelijk en enthousiast de russen hier zijn (je zou het niet zeggen van het straatbeeld, want op straat trekt iedereen een boos gezicht). Ook heb ik hier de prachtige rivier de angara gezien vanop een brug die de KUS-Brug heet. Hier geven pas getrouwde koppels een kus en schrijven ze hun naam op, zodat ze een lang en gelukkig leven zullen hebben samen (prachtige cultuur toch!)
Morgen begint de eerste lesdag en een hele hoop paperassenwerk, maar ik zal proberen zo snel mogelijk nog iets van me te laten horen en wat fotos erbij te zetten!
Bedankt aan iedereen die me sms-jes en mailtjes heeft gestuurd en aan me heeft gedacht, ik denk ook aan jullie!
Dag beste vrienden, vriendinnen, kennissen, familie,...
Voor degene die niet weten waar de klepel hangt, of die de details nog niet kennen: ik ga voor een half jaar naar Irkoetsk. Dat is de hoofdstad van Siberië(het is daar inderdaad heel koud ), en Siberië ligt in Rusland Het is niet de bedoeling dat ik daar ga luieren (jammer genoeg), ik ga daar naar een universiteit, ik moet daar allerlei vakken volgen en moet ook examens afleggen... Ik verblijf in een studentendorm in een kleine kamer met 1, 2, of 3 andere uitwisselingsstudentes. Geen Russinnen dus, die contacten zal ik zelf moeten leggen Nu ik op het punt sta om aan een heel belangrijk hoofdstuk in mijn leven te beginnen, dacht ik dat het misschien tof zou zijn om dit avontuur vast te leggen in een elektronisch dagboek. Zo heb ik hierna ook iets om op alles terug te blikken. En kunnen jullie natuurlijk in het oog houden wat ik daarachter allemaal uitsteek. Dus, zodra als ik daar in een stuk ben aangekomen,en ook nog mijn bagage teruggevonden heb, zal ik mijn weg naar mijn dorm zoeken(en hopelijk vinden). En vandaar uit zal ik op zoek gaan naar een cybercafe(geen internet in de dorm) --> kijk eens hoeveel moeite ik ga doen om jullie op de hoogte te houden. Maar eerst nog die rotte exames afleggen... In elk geval: vergeef me de toekomstige schrijffouten en kromme zinnen die ik vast en zeker zal schrijven, en hopelijk genieten jullie van de boodschap die erachter zit. Voor de achterblijvers: ik ga jullie allemaal heel erg missen en ik hoop dat dit de afstand tussen ons iets minder groot zal maken...
Dikke kussen!
Vikki
Ps: geef mijn blog-adres maar door aan iedereen die het lezen wilt (ik heb niet van iedereen email-adressen en telefoonnummers) en schaam u vooral niet om een berichtje achter te laten!
)), en een fikse wandeling, vonden we uiteindelijk een marsjroetka
die ons tegen 140 per uur naar het meer zou brengen. Eenmaal aangekomen aan het
meer beseften we dat alle stress van die dag (de unief en de gevaarlijke reis)
de moeite waard waren geweest. We zetten ons aan de oever, aten een
boterhammetje en sloegen een dekentje rond onze schouders. Alle stress viel van
ons af en we genoten van het uitzicht. Eventjes later zijn we nog aan een
vuurtje gaan zitten die een paar russen hadden achtergelaten, waar Kristof nog
zijn vinger heeft verbrand. We zijn nog een paar souvenirwinkeltjes afgelopen
waar we niets vonden en toen zijn we weer tegen 140 naar huis geraasd.
.
