De voorbije week is redelijk zwaar geweest. We hadden veel
les en moesten hiervoor om half 7 opstaan, en dan moesten we nog een hele tijd
door de kou! In de loop van de week hebben we de graden op de thermometer enorm
zien zakken. In het begin van de week was het -17°C, toen stonden wij daar als
fanatiekelingen fotos te nemen van het bord waar de graden opstaan. De tweede
dag was het -22°C, dus de cameras kwamen weer naar boven om het vast te
leggen. Woensdag was ik dapper genoeg om -27° te fotograferen, zonder
handschoenen! Maar, mijn camera begon al wat raar te doen dus ik besloot om die
de volgende dag thuis te laten. Donderdag stapten we de deur uit en voelden we
meteen dat het veel kouder was als nomaal, aangezien ons neushaar bevroor terwijl
we wandelden, en het haar dat onder mijn muts uitkwam compleet wit en bevroren
was toen ik aan de universiteit kwam. Het gradenbord las -32°C! Koen heeft dit
zeer dapper vastgelegd, en de bewijzen zullen binnenkort ook op de blog
geplaatst worden! Nu het echt erge van dit alles, is dat we die donderdag om
half 7 moesten opstaan, bijna een uur door de kou moesten en dan nog 6u les
hadden. Het was die dag -32°C en bij -35°C mogen we thuisblijven wegens te
koud! Dus als het 3° kouder was geweest had ik lekker in mijn warm bedje
kunnen blijven liggen! Maar nee, zoveel geluk had ik dus niet.
Diezelfde dag kwam ik weer bijna aan een vroegtijdig
einde(remember de stoel?) .Martijn en ik trotseerden de kou om een Russische
simkaart te gaan kopen. En we waren zo dom om over te steken bij een rood
licht. Plotseling kwam een hele rij autos in beweging die een moment ervoor
nog stilstonden. Op zon moment mag je niet twijfelen, en Martijn en ik zetten
het op een lopen, de straat was spekglad dus eigenlijk was het meer glijden en
half vallen. De rij autos kwam gevaarlijk dichterbij. En natuurlijk begonnen
ze allemaal te toeteren en gaven ze ook nog eens gas bij! Maar we hebben het
gehaald, en zijn daarna bijna op de grond gevallen van het lachen. Aan de ouders
die dit lezen: we zullen in het vervolg voorzichtiger zijn
Gisteren hebben we onze eerste wodka-avond gehad, we heften
het glas op de gezondheid van het leven, de liefde, de ouders en vriendschap.
Het is een Russische traditie om bij elk glas een speech te geven. Ik had net één
glaasje op en toen ging mijn telefoon. Een kwartiertje later kwam ik terug en
toen was de wodka op (niet dat iedereen zat was, er waren gewoon teveel mensen
en er was te weinig wodka). Maar dit mocht de pret niet bederven en toen hebben we een
raad-spelletje gespeeld, waar we om de beurten iets of iemand Russisch moesten
uitbeelden (Bv: Lenin, of wodka of een Russische film). Dit resulteerde in een
schreeuwende groep van 8 mensen die probeerden te raden wat één iemand op een
spastische manier probeerde uit te beelden! Hilarisch!
Nog een leuke anekdote. Koen en Martijn (mijn 2 klasgenoten
uit Leuven) delen samen een kamer en beginnen steeds meer op een koppel te
lijken. Zo hoor ik af en toe zinnen als: Martijn, doe je schoenen uit in de kamer!
of Zal ik strijken en ga jij dan een brood halen? Erg grappig. Ook heeft
vaseline hier een dubieuze connotatie gekregen. Als bescherming tegen de kou en
tegen bevriezingsverschijnselen in je gezicht is vaseline een goed hulpmiddel.
Koen en Martijn beweren dat ze het nog niet gebruikt hebben, maar wat niet is
kan nog komen
! Grapje natuurlijk!
Ik wil jullie ook even bedanken voor alle berichtjes, het is
echt fijn om jullie reacties te horen.
Hier zijn een paar fotos zodat
jullie ook een visuele link hebben met wat ik vertel, de uitleg bij de fotos
staat onderaan
Foto 1: Dit is het uitzicht vanaf
mijn balkon bij zonsondergang. Het balkon ziet er absoluut vooroorlogs uit en
daar durf ik toch niet op, altijd maar met een voetje
Foto 2: Ik, de jongen die de CHEESE vasthoudt is
Martijn, een klasgenoot uit Leuven.
Midden:
Paul, hilarische 40jarige Zuid-Afrikaan!
Rechts:
Hanne, lief meisje uit Kansas, Amerika
Foto 3: Onze douche
Foto 4: de schimmel in onze
douche. Als jullie dit al erg vinden zal ik volgende week een paar fotos
doorsturen van de Russische afdeling, daar is het echt verschrikkelijk!
Foto 5: ons washok en wasmachine.
Jaja, dat ding naast de planten is een wasmachine!
Foto 6: Mijn kamertje, voorlopig
zit ik gelukkig nog alleen, maar eind februari begin maart komt er een Poolse
bij.
We zijn nu dag vier in het koude
Irkutsk (vandaag was het -20), maar de vriendelijkheid van de mensen hier
begint mijn hart steeds meer te verwarmen. Vandaag had ik een heel stressvolle
dag. We moesten op de universiteit onze registratie regelen, onze vakken kiezen
en zorgen dat deze overeenkomen met die in Leuven Namiddag kwamen we eindelijk
terug op kot, volledig opgejaagd. Paul (die staat op een van de fotos die ik
later nog toevoeg à de 40 jarige Zuid-Afrikaan) was al aan het avondeten
begonnen. Iedereen moet hier om de beurt koken. Maar we zijn er gezellig bij
gaan zitten, hebben wat geholpen en wat gebabbeld, uiteindelijk was het bij ons
zo gezellig dat de hele bende Russinnen (die we een paar dagen geleden hebben
leren kennen,
zij staan ook op de fotos) bij ons is komen zitten, we hebben daar nog 3u na
het eten nog zitten praten. Echt enorm gezellig, de sfeer die hier hangt is niet
te beschrijven. Ik leef hier misschien veel minder luxueus, maar alles wordt
goedgemaakt door de warmte en vriendelijkheid van iedereen hier.
En dit alles is na nog maar 4
dagen hier. Ik ben me nog altijd aan het aanpassen, maar ik denk dat ik me hier
wel kan aarden. Natuurlijk mis ik thuis ook!
Een grappig ding dat me vandaag
overkomen is: Het licht in mijn kamer werkte niet, dus ik naar de Dezjurnaja.
dat is een dikke Russische mama die alles op kot regelt, ze is echt
vriendelijk. Ik daar dus in mijn beste Russisch aan het uitleggen dat mijn
licht niet werkte. Dus zij belde onmiddellijk een elektricien. Maar het enige
wat ik nodig had was een nieuwe gloeilamp. Na een halfuur uileg snapte ze het
en ging ik naar mijn kamertje met mijn gloednieuwe gloeilamp. Ik stond nog geen
seconde op de stoel om de lamp erin te draaien, zakt de hele stoel in elkaar,
echt, de 4 poten uiteen! Ik had mijn nek wel kunnen breken! En dat is nogal een
stomme manier om te sterven in Rusland, het is veel cooler om je te bedrinken
en dan dood te vriezen op straat ! Dus daar stond ik dan, met een kapotte stoel
Nu moest ik terug naar de
Dezjurnaja, (waarmee ik daarvoor al een halfuur had gediscussieerd) met een letterlijk
in twee gebroken stoel. Maar gelukkig barstte de Dezjurnaja keihard in lachen
uit, en regelde ze onmiddellijk 2 nieuwe stoelen en zelfs 3 nieuwe lampen: dat
is Rusland
