Normaal ga ik alleen naar de kapper als Bas thuis gaat komen. Deze keer is het anders. Mijn haar was zo lang geworden, dat het niet nog 2,5 maand kon wachten. De kapper moest er wel om lachen, want die kent mijn 'normale' schema. Ik heb er zo'n hekel aan: ben ik net gewend aan het beeld dat dagelijks niet zichtbaar verandert in de spiegel, kom ik van deze dienstverlenende sector terug en herken ik mezelf niet meer! Door het supersnelle vertrek van Bas, is hij deze keer ook niet geknipt. Oei, hij laat zich nooit door de kok onder handen nemen, zoals menig zeeman wel doet. Als hij over 3 maand terug komt, hoop ik, dat hij nog tussen de haren de weg naar huis kan vinden! Ach, anders doet hij er maar een bandje om. We hebben er in ieder geval 2,5 weken op zitten! Het schiet nog niet op.
Een zeesleper is erop gebouwd om lang op zee te kunnen blijven. De brandstoftanks zijn enorm en voor het opslaan van voedsel is er plek voor minstens 40 dagen voor 15 man. Als er wat mechanisch kapot gaat, dan zijn er reserve onderdelen, zóveel, dat er zowat een tweede boot gebouwd kan worden. Of er is een mogelijkheid om zelf een oplossing te knutselen. Moeilijker wordt het met de elektronica: daarvan is er niet zomaar van alles 2 aan boord. Nu is de Satelliet F aan boord stuk en moet hij vervangen worden. Het plan is, om de benodigde spullen via DHL te vervoeren. En dan krijgt afstand ineens een ander eenheid; we leerden het tenslotte bij de natuurkundelessen al: Afstand = Tijd Palermo op Sicilië is best ver weg van Rotterdam. Maar liefst 2483 km! Daarom duurt het vervoer van het pakket (van ongeveer 10 kg) minstens 35 uur! Er wordt natuurlijk niet geklaagd aan boord, want nu mogen ze lekker lang in Palermo blijven en dat is een leuke stad volgens de stuurman!
Afgelopen zondag heeft een vriendin van mij een auto-ongeluk gehad. Haar tegenligger ging om onverklaarbare reden vlak voor haar naar links. Gelukkig kwam iedereen er goed vanaf, hoewel spierpijn over je hele lijf natuurlijk ook geen pretje is. De beide auto's zijn wel total loss. Ik hoop, dat ze snel weer helemaal de oude is.
Op de Noordzee is er een netwerk van vaarroutes ingesteld. Die moet voorkomen, dat er aanvaringen gebeuren en het millieu gespaard blijft. Het zorgt voor overzichtelijk verkeer. Het stelsel werd al aan het eind van de 19de (!) eeuw ingevoerd en en telkens aangepast naar gelang de omstandigheden. Het huidige stelsel dateert van 1960. Met de aanleg van de Tweede Maasvlakte zullen er wel weer veranderingen komen.
Vandaag zag ik in het krantje van Piet Sinke een mooie foto van de Fairmount Alpine met haar sleep:
Bovendien vond ik op www.schipbuildingtribune.com de onderstaande foto van de Emma Maersk voor de kant in Palermo: Het klusje voor de Fairmount Alpine is dus helemaal klaar. Op naar de volgende klus!
Er wordt in de wereld hard gezocht naar een practisch alternatief voor fossiele brandstof (olie). Eén van de onderzoeken richt zich op DME (CH3OCH3). Het kan chemisch gemaakt worden, maar ook met een 'groene' basismaterie. In China kijkt men voornamelijk naar brandstof voor auto's/vrachtwagens; op de Hogeschool Rotterdam (RotterdamMainportUniversity) onderzoekt men de toepassing in de scheepvaart. De conclusie is, dat DME met relatief weinig aanpassingen olie prima kan vervangen, maar dat de scheepvaart beter kan wachten tot nieuwe wetgeving in Brussel is doorgevoerd.
Mijzelf lijkt het, dat er één groot nadeel aan deze brandstof is: het is volledig vermengbaar met water! Bleef olie na een scheepsramp op het water drijven (en veroorzaakt dan een enorme smeerboel), het kon in ieder geval, al was het zéér arbeidsintensief, verwijderd worden! DME is toxisch en schadelijk voor het millieu.
Vorige week kwam ik in een gesprek over oude schilderijen en dan specifiek 'stilleven'. Er werd een vraag geopperd, waarom er zo vaak citroenen op deze stillevens voorkwamen. Daar wist ik het antwoord niet op, maar ik opperde, dat het wel eens Gezondheid voor kon stellen. Mijn redenering was, dat er in de 17de eeuw (de Gouden Eeuw) erg veel gevaren werd en citroenen konden voorkomen dat de zeelui aan scheurbuik overleden. Iemand anders merkte op, dat dat nog niet kon in die tijd, want toen was dat nog niet bekend. Dan duik ik natuurlijk in deze vraagstelling en begin te zoeken. Volgens mijn gevonden teksten, was in 1747 door Dhr. Lind uitgezocht, dat citroenen scheurbuik konden voorkomen. Daar wilden de heren reders (overheid) echter niet aan, want dat kostte geld en zeelui waren er genoeg en het kwam niet overeen met de toentertijd geldende denkwijze over de ziekte. Pas in 1775, wanneer James Cook aantoont dat verste groente en fruit de ziekte voorkomen, worden de schepen met citroenen en citroensap bevoorraad. Naar schatting zijn er meer dan 2 miljoen zeelieden overleden aan scheurbuik. Gelukkig krijgt Bas nu weer fruit en verse groente aan boord in Palermo!
Nu weet ik alleen nog niet waarom die oude meesters graag een citroentje erbij schilderden... Noot naar aanleiding van een inzending van K. Mortier, een trouwe lezer van dit blog: een citroen staat voor status; zeldzaam, kostbaar en kostelijk! Bedankt Karel!
Dit weekend trok ik naar Nijmegen om daar met onze dochter de ouderdag van de universiteit Nijmegen te bezoeken. Wat leuk was dat! Nu kon ik als ouder zelf zien wat er zoal gedaan wordt in de studietijd. De agenda was gevarieerd: ontvangst met koffie, toespraak, college, lunch, snijpracticum (kikker), film, computerpracticum en afsluitborrel. Het werd een geweldige ervaring. Dat snijpracticum vond ik erg leuk, maar het is maar goed, dat ik geen chirurg ben, want ik bibberde nogal. Voor de gevoelige maag een schematische voorstelling van wat ik zag:
De Biologie faculteit bevindt zich in het Huygensgebouw van de universiteit. Het gebouw alleen al is een bezoek waard!
Als je vanuit het Nederlands letterlijk woorden gaat vertalen in een andere taal, dan kan er nog wel eens wat verwarring ontstaan. Zo zou de zin "trap niet in die hoop, hij is nog week" in het Frans "n'escalie pas dans cette espère, elle est encore semaine" worden. Geen enkele Fransman zou het begrijpen, het gaat immers over een week, een trap en iets hoopgevends. De roepletters van de Fairmount Alpine zijn PBNA. Als u van mijn generatie bent of van een oudere generatie, dan kent u ongetwijfeld het opleidingsinstituut Koninklijke PBNA. het sprongetje wanneer men geslaagd was, werd zeer beroemd in een reclamespotje. PBNA als opleidingsinstituut is allang opgeheven (eerst nog samen gegaan met de Hogeschool Arnhem) en verzorgt nu alleen allerlei exames. Bas is zo blij aan boord, dat hij dat PBNA sprongetje nog wel zou kunnen doen aan dek!
Fairmount: een nieuwe maatschappij dus voor Bas, waar hij 3 maanden vaart en 3 maanden thuis gaat zijn. Het mag dan precies hetzelfde werk zijn voor hem; die telkens 3 maanden thuis worden wel wennen voor ons! Als zeemansgezin hebben we dat nog nooit gehad. Helaas mag ik niet meevaren op deze boten. Dat was wel een lelijke streep door mijn rekening, want het plan was dat ik t.z.t. 1 maand per jaar mee zou gaan. Van de andere kant is het niet zo erg, want nu kunnen we dus gewoon die maand op vakantie! Dat gaat dan wel in de papieren lopen, vrees ik. Gelukkig heb ik van Kees Bustraan gehoord, dat hij ook de groene slepers wil fotograferen. Daar is gelukkig dus ook niets aan veranderd.
De Fairmount Alpine komt aankomende week met de Emma Maersk aan in Palermo. Als ze van boord af kunnen, dan kunnen ze misschien een bezoekje brengen aan het Stadion Renzo Barbera, waar de voetbalclub U.S. Città di Palermo in de hoogste Serie A speelt. Of ze daadwerkelijk de wal op gaan, hangt van vier factoren: Tijd, Zin, Wetgeving en Financiën! Ik begin alvast te duimen.
Halverwege oktober vorig jaar werd onze nieuwe keuken afgeleverd. Een moderne keuken, met een extra oven; wat een genot! Hij hoefde alleen nog maar afgewerkt te worden. Door de ziekte van mijn moeder hadden we de hele boel erbij neergesmeten en waren afgereisd naar Cuijk. Niemand had er last van: de stopcontacten waren nog los, de muren niet geschilderd, de tegels niet gevoegd en nergens een kitrandje. In de week dat we weer hier thuis waren, heeft de Stuurman ( ) heel hard gewerkt. Het is nu bijna klaar! Jammer dat het pronkstuk op het aanrecht niet meer aanwezig is:
Ook wel jammer, dat de mozaïektegeltjes ondersteboven liggen. Ik probeer de boel schoon te schuren (per matje ongeveer 1 uur) en heb met Bas afgesproken, dat ze eruit gaan mocht dat niet lukken. Mijn klus voor deze reis heb ik hier nu wel verklapt. De matjes zijn gemaakt van een één of ander glasvezelachtig spul, dus mijn handen voelen alsof ik in een cactus heb gegrepen.
Zo'n groot schip als de Emma Maersk kan niet overal zomaar gerepareerd worden. Maersk heeft besloten, om de reis naar Palermo (op Sicilië) te laten gaan. Deze oude havenstad is gesticht door de Feniciërs, de belangrijkste zeevaarders en handelaren uit de oudheid (in Europa). Het volk staat ook bekend om de speciale purperen kleurstof. Deze werd gewonnen uit een kliertje in een schelpdier, de Brandhoren. Om 500 gr. kleurpasta te krijgen was 4 gr. van deze kleurstof nodig. Daarvoor moesten dan wel 30.000 schelpdieren opgedoken worden! De purperen kleur was vanwege de arbeidsintensieve oogstmethode de kleur van koningen!
9 januari vloog ik met mijn echtgenoot naar de Dominicaanse Republiek. Een heerlijk warm land. Het zou voor 3 dagen zijn. De Schipholtaxichauffeur barstte in lachen uit, dat we zo'n grote reis over hadden voor het simpele genoegen van warmte en dat voor maar 3 dagen! Natuurlijk ging Bas niet voor de warmte: hij moest de verkoop van de zeeslepers Rotterdam en London begeleiden en de nieuwe eigenaar inwerken. Al met al liep het uit en was ik er 10 dagen en Bas 11.
De Dominicaanse Republiek is een land waar ik van de economie maar weinig begrijp. Een doorsnee Dominicaan is arm, heeft wel een mobiele telefoon, een scooter en is goed gekleed. Voor het eten is er mango, kokosnoot en vis, voor iedereen voldoende en gratis. Water kost 0,50 per maand en meestal is er stroom. Hij is tevreden en lui (mijn excuses voor deze generalisering). Het is onduidelijk waar hij zijn geld bij elkaar werkt om te kunnen leven. Als alles verandert in de wereld, dan begrijp ik dat. Dit land echter, is over 100 jaar nog precies zo. En mocht je weg willen, dan is er géén mogelijkheid om geld te verdienen.
Zelfs de nieuwe naam van de zeesleper London geeft aan, dat alles verandert:
Vandaag kreeg ik via de e-mail het bericht, dat de Fairmount Alpine vertrokken is. Deze eerste reis vaart Bas als 1e stuurman en het eerste stuk zelfs als extra 1e stuurman. Hij neemt ook nog de wacht van de 2e stuurman over, omdat deze nog niet alleen 's avonds op de brug mag zijn. ('alleen' is in dit geval natuurlijk 'samen met een matroos'.) Nu heeft hij dus de hondenwacht van 00.00 uur - 04.00 uur. Hij is zo enthousiast, dat het allemaal prima is. Internet hebben de boten niet. Dat is wel jammer, maar e-mail contact is er wel. De Emma Maersk is het één na grootste containerschip ter wereld met een lengte van 397,7 meter en de kostprijs is 145 miljoen $ !! Geen wonder dat mijn echtgenoot in zijn nopjes is.
Beste lezer, U heeft lang moeten wachten op een bericht van deze zeemansvrouw. Mijn dank voor het geduld! Het afgelopen verlof was lang, maar afschuwelijk. Mijn moeder werd eind oktober zeer ernstig ziek en overleed vlak voor de jaarswisseling. Bas was gelukkig de meeste tijd thuis, maar moest op 27 december toch nog vertrekken naar de Dominicaanse Republiek. Dat werd een zeer kort verblijf daar, want hij kon 3 dagen later weer naar huis vliegen zodat hij op de begrafenis van mama kon zijn. Op 9 januari moest hij weer terug en toen ben ik met hem meegegaan. Het kantoor van Svitzer Ocean Towage heeft heel erg meegewerkt en daar ben ik ze ook erg dankbaar voor.
Svitzer Ocean Towage is opgeheven. Bas heeft een nieuwe baan bij Fairmount, jawel, de grote Groene Boten! Op dit moment is hij in Port Said, op de Fairmount Alpine om de 'Emma Maersk' (met een ondergelopen machinekamer) naar een reparatiedok te slepen. De reis is dus weer begonnen!
Nog één nachtje slapen en dan komt de kapitein weer thuis. Hij is van harte welkom! Wat het verlof zal brengen, weten we geen van beiden. Het is vast moeilijk geweest om de 'Rotterdam' achter te laten. De eerste SmitWijsreis voor Bas was op deze sleper. En met hun vieren (de Rotterdam, London, Singapore en de New York) waren ze de reden dat Bas wilde gaan varen.
Op dit blog meld ik me voorlopig, maar tijdelijk af. Door de ontwikkelingen heb ik nog geen zicht op het vertrek van de ouwe, maar zogauw er echt nieuws is, òf Bas weer naar zee is, kunt u de berichten weer volgen. Hartelijk dank voor alle belangstelling en alle steun!
De Dag des Oordeels is volgens de religieuze boeken de dag waarop over alle mensen een oordeel geveld zal worden.
Vandaag is het dan niet over alle mensen, maar wel over de bemanningsleden en de kantoormensen van de firma Svitzer Ocean Towage. Samen met de bond moet men vandaag tot een overeenkomst komen. Ikzelf heb het gevoel, dat mijn familie uit elkaar gerukt wordt. Al 23 jaar wist je met wie je (of mijn man) te maken had op een reis en zoals een andere kapitein opmerkte:"Je kende iedere nuk en piep van het schip". Binnenkort weten we meer. Dat is ook wel beter, want van giswerk wordt niemand wijzer.
Deze week heb ik het razend druk. De vluchtgegevens zijn binnen en vrijdag komt mijn echtgenoot al thuis! 3 dagen eerder dan gepland! Oei, als ik nu maar alles af krijg. In uiterste nood komt het vloerkleed 2 cm hoger te liggen. Nu snel weer door!
In het afgelopen verlof ging de kapitein met onze dochter op safari naar het Krugerpark in Zuid-Afrika. Het was een heerlijke reis waar ze heel erg veel dieren hebben gezien. Hieronder een paar foto's om van te genieten:
Opmerkelijk hoeveel er in een korte tijd veranderen kan! Zo gaat de tijd steeds sneller!
