Koninginnedag in Nederland! We vieren de verjaardag van de Koningin. Hier in het dorp wordt het groter gevierd dan carnaval en gestart met een heuse reveille:
Dit jaar was het niet de plaatselijke harmonie die de mensen uit bed kwam trommelen, maar een drumband. Op diverse hoeken van de straat bleven ze staan om het feest aan te kondigen en ervoor te zorgen dat dadelijk iedereen op tijd is om de optocht te bekijken. Reveille komt van het Franse werkwoord "réveiller" wat ''wekken" betekent. Natuurlijk waren we hier al lang uit bed.
Vandaag kun je er waarschijnlijk niet omheen: William en Kate gaan trouwen! 1900 mensen zijn uitgenodigd, de bloemen zijn geleverd, de straten geschrobd (door mensen met een taakstraf), de muziek is geoefend en de militairen staan in opperste paraatheid, een liefdadigheidsfonds is opgericht zodat huwelijkscadeau's in de vorm van een donatie gegeven kunnen worden, de media, pers en de paparazzi zijn ingelicht, de taart is gemaakt, het rode pak van William is gestreken en nu is het wachten op de jurk van Kate. Het wordt vast een prachtige show! En romantisch.......
Het uitzicht van Bas is gericht op een berg. Niet de Tafelberg deze keer, maar de Rots van Gibraltar. De rots bestaat uit kalksteen waar er door regenwater, enorme grotten zijn ontstaan. Eén van de grootste grotten is de St. Michael's Cave. In de grootste kamer in deze grot, de Cathedral Cave worden regelmatig concerten en andere evenementen georganiseerd. 25.000 jaar geleden leefden er in de grotten Neanderthalers, maar nu enkel de laatste apenkolonie in het wild van Europa. De apen zijn handig in het stelen vanuit handtassen van onoplettende toeristen en Bas is er geen favoriet van.
De naam is een verbastering van Djebel Tariq ("berg van Tariq", gegeven door de legerleider, Tariq ibn Zijad, die in 711 de Straat van Gibraltar overstak en er een kasteel bouwde).
Hoe het enorme rechte (groene) stuk is ontstaan en waar het nu voor gebruikt wordt, heb ik nog niet ontdekt. Het is in ieder geval een onnatuurlijk ogend, recht stuk van de rots. Als er sneeuw zou liggen zou je een prachtige piste hebben!
De laatste typemachinefabriek in de wereld heeft haar deuren gesloten, zo meldt www.nu.nl het vandaag, maar dat klopt niet. In China, Indonesië en Japan staan namelijk ook nog fabrieken die deze mechanische brievenschrijvers produceren. Voor de 'gewone' comsument is het geen middel meer om letters op papier te krijgen, maar de machines worden vooral verkocht aan gevangenissen. Computers en smartphones zijn er over het algemeen verboden (sommige plaatsen uitgezonderd).
De typemachine heeft geen grote rol gespeeld in de communicatie tussen de zeeman en mij. Wij vonden het veel leuker om de brieven met de hand te schrijven (en daarna te laten ontcijferen ). De brieven werden door kantoor naar de eerstvolgende haalbare haven gestuurd en deden er meestal 2 weken over om aan boord te komen in de stagetijd en véél langer op de zeeslepers. De eerstvolgende haven kon namelijk wel 60 dagen op zich laten wachten. Een brief werd ook wel weer naar huis gestuurd, omdat dat de snelste bezorgmogelijkheid was , of Bas las hem in het vliegtuig op weg naar huis. Wat een verbetering was de fax! Hoewel het duur was, stuurden we één maal in de week een geschreven brief van ongeveer een A4. Nu kunnen we gebruik maken van e-mail en is een bericht vrijwel onmiddellijk ter plekke. In die zin heeft de typemachine wel degelijk een grote rol gespeeld, want ik heb mijn typediploma blindtypen gehaald op zo'n hamertjestoestel en dat heeft mijn typesnelheid enorm verhoogd! Zo is het zeemans(vrouwen)leven een stuk aangenamer geworden! De nieuwste ontwikkelingen zijn natuurlijk de communicatiemogelijkheden via internet en webcam. Wij hebben afgesproken om twee maal per week te communiceren via MSN. En dat is vandaag! Echt wat leuks om naar uit te kijken.
Gisteravond wilde ik thee gaan zetten. Daarvoor staan de attributen in de keuken. In een oogflits zag ik echter iets wat er niet thuishoorde:
een dikke spin!
Als rasechte zeemansvrouw heb ik onmiddellijk een foto genomen, een kopje op het beest gezet, om hem vervolgens naar buiten te brengen. Daar kan hij mooi verder groter worden. Dat zie ik mijn buurvrouw nog niet doen. Om u ook mee te laten genieten, is hier de foto:
Gisterenochtend was onze dochter niet thuis en daarom hebben we vanmorgen eitjes gezocht. Kei leuk! Natuurlijk waren we er zoals ieder jaar een aantal eitjes kwijt, maar na goed tellen in de schaal, bleek, dat het nog om één chocolade eitje ging. De Paashaas had mij ingefluisterd waar de eitjes zoal verstopt waren en toen was het ei snel gevonden! Het was leuk, hoewel het natuurlijk nog leuker is als Bas erbij is, maar de feestjes gaan ook gewoon door hier in huis.
Het grootste Christelijke feest wordt op de Filippijnen onvoorstelbaar (voor ons Nederlanders) groots gevierd. Met zelfkasteiding, kruisigingen in Pamapange ten Noorden van Manilla, optochten waar heilige beelden rondgedragen worden en kruisweg volgen in 14 kerken.
Dit jaar is het stil hier in huis. Onze dochter is gisteren op de vliegclub blijven slapen, zodat het zoeken naar eitjes tot morgen uitgesteld is. Die traditie blijven we lekker volhouden! Kei leuk!
Vandaag is mijn tante jarig. Ze wordt 80 jaar! Ik ga haar zometeen feliciteren. Het 1931 is niet het gemakkelijkste jaar om in geboren te worden, maar nu is ze nog zo fit als een hoentje. En natuurlijk is ze wijzer, want het gezegde is niet voor niets: hoe ouder, hoe wijzer! Dinsdag aanstaande viert ze haar grote feest en wij zijn ook van de partij. Helaas is Bas ook hiervoor nèt te vroeg vertrokken; jammer. Bas heeft gisteren de haven van Gibraltar verlaten en heeft nu een prachtig uitzicht op de rots (maar duidelijk niet zo'n mooi weer als wij):
Voor de zeeman die vroeger op zee overleed, was een zeemansgraf meestal de enige oplossing. Het lichaam was namelijk niet lang genoeg houdbaar om het mee te nemen naar een volgende haven. Bovendien gaf het erg veel trammelant in een haven en was het vaak verboden omdat de plaatselijke mensen bang waren, dat ziektes het land in gebracht werden. In Nederland is het zeemansgraf niet toegestaan. Wie dat toch wil, zal moeten uitwijken naar landen waar het wel is toegestaan. Dat kan bij voorbeeld in het Verenigd Koninkrijk. Daar zijn op vier plaatsen uit de kust van Schotland en Engeland troggen aangewezen voor zeebegrafenissen. Op deze plaatsen is de zee meer dan 300 meter diep en daar mag niet gevist worden. In het Verenigd Koningrijk komt een zeemansgraf ongeveer 25 tot 30 maal per jaar voor. Een firma, de Britannia Shipping Company for Burial at Sea, levert twee keer per maand zeebegrafenissen voor ongeveer 4.000,-.
Vandaag ga ik naar een begrafenis. Van de dingen die ikzelf moet oplossen, vind ik dit toch wel één van de zwaarste, hoewel het voor de familie natuurlijk nog veel zwaarder is om het verlies van een dierbare mee te maken.
Het is alweer een jaar geleden, dat het boorplatform Deep Horizon met een flinke brand aan de horizon verdween en zo de grootste milieuramp ooit veroorzaakte. 11 mensen kwamen om het leven, een hoeveelheid van 4 miljoen vaten olie liep in zee en er ontstond een miljarden dollars schade. Obama beval een algeheel verbod op boringen in de Golf van Mexico. Men schat, dat een kwart van de olie die in zee is gestroomd inmiddels is verdwenen, maar echte harde cijfers, die dit aantonen, zijn er niet. BP, de huurder van het platform, is nu begonnen om een deel van de schade op de leverancier van preventie materiaal en de eigenaar van het platform te verhalen. Natuurlijk met rechtzaken. (Ik ben benieuwd of de garantieperiode van zo'n blowout preventer nog niet verlopen was.) Inmiddels mag Shell weer op zoek naar olie in de Golf van Mexico. Blijkbaar is een jaar genoeg om te herstellen van zo'n klap en gaat men dan weer door met de orde van de dag. Er moet tenslotte weer olie in het vat komen. Alles draait om de centen.
Gisteren was het feest weer voorbij! Wat vlogen deze weken om. Het was erg vol gepland, maar dat wisten we vantevoren. Bas is op de "Rotterdam" die momenteel voor de kant in Gibraltar ligt. Zo dichtbij en toch zo ver weg. De reis is weer begonnen. Hopelijk deze keer met meer klussen dan de vorige reis, hoewel mijn lieftallige echtgenoot hoopt, dat ze nog 2 weken niets hoeven doen, zodat hij uit kan rusten van het werk hier thuis. Of deze Lieverkoekjes gebakken worden, merken we snel genoeg!
Over een half uur wordt Bas opgehaald met het bootje en kan zijn thuisreis beginnen. Doordat hij maar een uur tijdsverschil heeft met ons hier in het kikkerlandje, lijkt hij heel dichtbij. Al met al zal hij ruim 24 uur aan het reizen zijn, dus zó dichtbij is het nu ook weer niet.
Het varende gedeelte van deze reis viel letterlijk in het water, maar het verlof natuurlijk niet! Ik dank u, lezers, voor de interesse en het support en tot over anderhalve maand, want het begin van de volgende reis staat ook alweer gepland voor 20 april! Ik hoop tussendoor nog wel het één en ander te posten, maar het wordt een kei druk verlof.
Misschien komt hij over een paar jaar wel naar huis met het volgende voertuig! Dan even landen op Lemelerveld en 10 km naar huis rijden.... In ieder geval sta ik morgenochtend in alle vroegte op Schiphol om hem welkom te heten! Wat spannend is dat toch iedere keer weer!
28 februari vandaag; de laatste dag van de maand. Het is dit jaar geen schrikkeljaar, dus géén dag extra en voor de winkeliers 5% minder omzet in deze maand. Met mijn cijfertjestic voeg ik mij af, of er net zoveel bekende mensen op een schrikkeldag geboren worden als op de dagen rondom deze dag. Daarvoor heb ik Wikipedia geraadpleegd, want die geven een mooie lijst van bekende mensen en hun geboortedagen. En wat blijkt: voor 29 februari worden er 41 gemeld! En voor de dagen hieromheen staat een gemiddelde van 70. De kans meegenomen, dat er iemand op iemand op de schrikkeldag geboren wordt (die is afgerond 1/4) dan zijn er dus opmerkelijk veel(bij Wiki-)bekende mensen geboren op de 29ste!
Eén van de reclames op de radio gaat op dit moment over het stripverhaaltijdschrift Donald Duck. Wat je daar al niet van kunt leren. Dit blad wordt hier al meer dan 10 jaar gelezen en dus is onze dochter erg slim. Waar ze ook slim van wordt, is films kijken! Dat doet ze het liefst de hele dag! Zíj kende als enige in ons gezin het fenomeen 'Groene Flits' namelijk wèl (zie het bericht hieronder en de reactie van de kapitein), want in Pirates of the Caribbean III is dat het moment waarop de "Vliegende Hollander" met de zielen van de doden naar deze wereld kan komen en vice versa!
Om nog slimmer te worden, wil ze nu natuurlijk alléén maar films kijken!
Straks denkt ze dat dit soort mannen echt bestaat! Deze bestaat natuurlijk wel echt! Whauw
Vandaag kwam ik via het zappen op het net op iets waar ik nog nooit van gehoord had: de Groene Flits. Dit fenomeen ontstaat als de zon achter de horizon verdwijnt (het makkelijkeste te zien boven zee). Het licht van de zon, met van iedere kleur een andere frequentie, is net weggezakt, maar omdat groen een hogere frequentie heeft, kan hij nog even (gedurende 2 secondes) boven de horizon uit breken. (De lichtstraal met de hoogste frequentie wordt namelijk verder gebogen in de atmosfeer). De blauwe flits zou theoretisch ook te zien kunnen zijn, maar deze kleur wordt snel verstrooid en is daarom vrijwel niet op te merken. Zou Bas de Groene Flits ooit gezien hebben? Voor mij is het in ieder geval wéér een reden om tot na zonsondergang op het strand te blijven, want ik wil dit natuurverschijnsel wel eens in het echt zien! (En natuurlijk, omdat het zo romantisch is! )
Wat een klemtoon al niet doet in het Nederlands: onderwèrpen of ònderwerpen maakt nogal verschil. Deze reis is het voor mij kei moeilijk om aan ònderwerpen te komen vanwege het gebrek aan een werkelijke reis. Eén dag varen in een 'reis' van drie maanden is ook niet echt wat om over naar huis te schrijven. Géén sailwx posities, géén informatie over buitenlandse bestemmingen, anders dan de ligplaats, géén smakelijke annekdotes over brandstof of water.... niets. Daarom zo aan het einde van deze saaie reis, nog maar eens een herhaling van een filmpje van kantoor Svitzer uit vervlogen tijden (2008), zodat iedereen kan zien hoe het hoort:
Op de Singapore ligt een afgekeurde "rekker" aan dek. Zoals de naam al doet vermoeden, is een rekker dat deel van een sleepdraad dat een stukje kan rekken. Hij is gemaakt van kunststof (polyester en polypropeen/polypropyleen (voor de scheikundigen onder ons: een meervoudige koolstofketen met telkens 3 waterstofatomen aan iedere C gecombineerd met polyester) ) en moet ervoor zorgen dat een sleepdraad minder snel breekt bij piekspanningen. Hij blijft bovendien drijven, is licht en enorm sterk (500 à 600 ton). Het ding heeft een diameter van 168mm. (als je naar het trapje kijkt op de achtergrond, kun je een wat beter beeld krijgen van het geval.)
Vroeger was hij helemaal gemaakt van nylon, maar dat kon niet goed tegen het zonlicht en het zoute water en versleet daardoor (te) snel. Er bestaat ook een natuurlijke variant: de manilla-rekker, die gemaakt is van vezels van de bananenboom.
Eigenlijk staat het symbool voor de zeemansvrouw: zij is immers ook een soort elastiek, wat niet zomaar breekt bij piekspanning en gespannen staat tussen het thuisfront en de slepende echtgenoot. En ervoor zorgt dat de draad niet breekt! Op dit moment staat de rekker hier thuis in piekspanning, want de kanaalkoorts (daar heb ik al eerder over geschreven) is verkort door de vroegtijdige terugkomst van Bas. Begin volgende week staat hij hier op de stoep!
Dat wordt nog hard doorwerken, want ik had op minstens twéé weken gerekend....
Vandaag kwam ik via het krantje van Piet Sinke (www.maasmondmaritime.com) op de schilder Robert Lloyd (www.robertlloyd.co.uk) terecht. Er stond namelijk een mooie foto in van één van zijn schilderijen. De schilder is in 1968 geboren in Liverpool en als kleine jongen ging hij altijd naar de binnenkomende schepen kijken. Natuurlijk wil je dan zeeman worden. Zijn talent om te schilderen was echter zo groot, dat hij uiteindelijk naar de kunst academie ging om het vak onder de knie te krijgen. (volgens zijn biografie was het een 'wijs besluit' om voor de kunst te kiezen i.p.v. de zeevaart ) Ik moet zeggen, dat ik onder de indruk ben van zijn prachtige schilderijen:
Iedereen die een beetje de nieuwdiensten in de gaten heeft gehouden weet het: het was een zooitje in Egypte. Vandaag 144 jaar geleden voer het eerste schip door het SUEZkanaal en dit gaf het startschot voor een andere moeilijke tijd in het land. In 1859 begon men aan het huidige Suezkanaal en in 1869 was het klaar. Men bleef echter continu graven om het kanaal toegankelijk te houden voor de steeds groter wordende schepen. Naar schatting hebben 1,5 miljoen Egyptische arbeiders meegewerkt aan het project. 125.000 arbeiders overleden tijdens het werk door de uitbraak van o.a. cholera. Het kanaal is dwars door de Sinaï woestijn gegraven. Plannen om de waterweg via de Nijl te laten gaan, kwamen te vervallen, omdat Caïro anders teveel macht zou hebben. Het kanaal werd bezit van de Egyptische en Franse overheid. Egypte kwam in financiële moeilijkheden en verkocht haar aandeel aan Engeland (d.w.z. Verenigd Koninkrijk). In 1882 eigende Engeland zich het hele Suezkanaal toe, maar een vrije doorgang werd wel geregeld in de Conventie van Constantinopel. Tot 1956 was het rustig, maar Egypte werd onafhankelijk en nam het Suezkanaal weer terug. Daardoor kreeg het land oorlog met Engeland, Frankrijk en Israël (gedurende een wéék!) en was het kanaal voor enige maanden gesloten. De VN wees het kanaal toe aan Egypte.
In 1967 werd het kanaal de grens tussen Israël (die bezette Sinaï ) en Egypte en bleef het kanaal dicht tot 1975! Het ging weer open door de plaatsing van een VN-vredesmacht, tot in 1979 Israël en Egypte vrede sloten (Camp David akkoord, waarbij Amerika een vredesmacht samenstelde, de Multinational Force and Observers. Ook Nederland heeft wat geleverd tot 1995: verbindingsdiensten en Politietaken (hé, dat klinkt bekend! )
Een smeuïg detail: onze kapitein is nog nóóit door het Suezkanaal gevaren. Hij werd telkens vlak ervoor, of vlak erna afgelost. Op dit moment is het beleid van het bedrijf Svitzer Ocean Towage niet door het Suezkanaal te varen. Het is vanwege de piraterij, maar het feit op zich is geen straf voor Bas, want bij doorvaart moet er veel omgekocht worden met sigaretten en daar heeft hij een bloedhekel aan!
). De brieven werden door kantoor naar de eerstvolgende haalbare haven gestuurd en deden er meestal 2 weken over om aan boord te komen in de stagetijd en véél langer op de zeeslepers. De eerstvolgende haven kon namelijk wel 60 dagen op zich laten wachten. Een brief werd ook wel weer naar huis gestuurd, omdat dat de snelste bezorgmogelijkheid was 
