Bijlagen:
Marc de Bel en Oepetijs web.jpg (641.4 KB)   
Marc de Bel en Zangeres web.jpg (341.1 KB)   

Ik had een promotie gezien: 25% korting bij aankoop van Goodyear-banden. De eerste keer dat ik in de garage kwam, was het type banden dat mijn autootje nodig had uitgeput.  Maar de daarop volgende week zouden ze er zeker zijn. Voor alle zekerheid belde ik de week nadien eerst even op. Het is een heel eind omrijden als ik daarlangs wil passeren na het werk.  De man kon zich niet herinneren dat ik al eens in zijn werkplaats gestaan had. Ja hoor, de banden waren binnen, type H. Komt u maar langs! Ik begon aan de filerijke omweg... meter per meter schoof ik naar mijn bestemming. Daar aangekomen meldde ik mij: "'t Is voor die banden, ik heb daarstraks gebeld." "Ah? Dat zal met nen collega geweest zijn. Zet u een beetje, het zal nog effekes duren." Effekes een goed half uur later was het mijn beurt. Dat het voor die banden was, dat ze de eerste keer niet binnen waren, maar nu wel. Of ik de maat kende? Omdat ik ze net zo goed ken als die van mijn beha, diepte ik een papiertje op: "195/60 R15 88". De man bekeek zijn PC-scherm, fronste de wenkbrauwen (wat meestal geen teken is van voorradige banden) en zei allervriendelijkst: "Die hebben we niet binnen hoor." Niet binnen? Waren ze na mijn telefoontje van een uur geleden al allemaal weer de deur uit? Of ik nog wist wie ik gesproken had? Natuurlijk niet. Hij ging even informeren bij de baas. Ik zag de twee elkaar verbouwereerd aankijken. Plots zag ik de enige mogelijke reden. "Dat is hier toch het Antwerpenplein hé?" wees ik naar buiten. "Ha nee, dat is hier De Sterre, het Antwerpenplein dat zijn onze collega's aan de Dampoort." Had ik doodgemoedereerd naar de verkeerde Midas-vestiging gebeld. Als ik wou, mocht ik drie kwartiertjes wachten ( "'t is spitsuur hé"), dan lieten ze de banden overbrengen van ginder. Ik bedankte voor het aanbod en zei dat ik wel terugkwam.

En nu liggen er dus  nieuwe banden op mijn auto. Gloednieuwe, met eindeloos diepe profielen. Ik moet opletten dat ik me er niet te diep over buig want als ik erin val, vind niemand me nog terug. Het zijn H-banden. Er lagen eigenlijk T-banden op, maar die raakten om commerciële redenen niet voorradig. Vanaf nu kan ik dus aan een maximum snelheid van 210 km/u rondsnorren. Gelukkig maar, die 190 km/u waartoe mijn vorige banden zich leenden, waren echt wel peanuts, zeker in de bebouwde kom. Die T staat niet voor niets voor Traag...

Bijlagen:
Silke wachten 2.jpg (415.4 KB)   

Ik heb me nog eens lekker ouderwets geërgerd. Het onderwerp van mijn ergernis was één van de bedrijfsleiders die in het TV-programma "Mijn restaurant" de verschillende restaurants ging keuren. Toen hij achteraf zijn mening mocht ventileren, sprak hij de bescheiden woorden: "Zoals ik in mijn bedrijf ook altijd zeg: silver is for losers". Mijn door-kleurshampoo-verdoezeld-grijze haren rezen te berge. Het zelfverklaard genie bloosde er niet eens bij, keek onverstoord in de lens.

Zou zo iemand ooit een vrouw in zijn van alle luxe voorziene glimmende paleis durven binnenlaten? Stel je voor dat een nietsvermoedende dame voor deze man in zijn hypermoderne keuken de meest exquise maaltijd moet bereiden.  Zou het kunnen dat hij de goedheid heeft haar ongetwijfeld totale miskleun te vergeven? In de veronderstelling natuurlijk dat ze het perfecte lichaam heeft, alles in goddelijke proporties op de juiste hoogte. Haar jarenlange (maar ook weer niet té lange) succesvolle carrière als gerespecteerde zakenvrouw niet te vergeten.

Stel je het onvoorstelbare voor... dat hij haar meetroont naar bed. Het bed met de zijden lakens, de hoofdkussens gevuld met dons van de uiterst zeldzame Arrogantis-eend. Dat zij hem het verrukkelijkste, meest fantastische orgasme bezorgt dat ooit een man op aard heeft mogen beleven. Dat hij haar de gunst verleent zijn ultrahoogbegaafde kinderen te dragen. Kinderen die geen beugel of bril nodig hebben, die uitblinken in alles wat ze ondernemen: goud in atletiek, prima ballerina, zwarte gordel, virtuoos, noem maar op.

Nee. Het kan onmogelijk aangenaam leven zijn onder het dak van deze man, noch prettig werken in de firma waar Pierre Perfect de gouden plak zwaait. Laat ons hopen dat het een vrijgezel is die een éénmanszaak runt...

Ik ben aan het lezen. Dat is niet zo bijzonder. Ik vind het een prachtig boek. Dát is wel bijzonder, voor mij. Lezen zorgt jammer genoeg regelmatig voor een teleurstelling. Ik lees steeds de achterflap en enkele lukraak gekozen paragrafen voor ik een boek ontleen. Toch lijkt het er achteraf soms op dat die flaptekst een heel ander boek beschreef of dat de paragrafen in een ander verhaal thuishoorden dan hetgeen ik zelf heb gelezen. Natuurlijk koop ik ook boeken, maar dan meestal diegene waarvan ik op voorhand weet dat ik niet bedrogen uitkom. Ik heb dus veel boeken staan in mijn boekenkast die ik tevoren in de bibliotheek heb ontleend. Of die ik in de boekhandel heb uitgelezen. Stiekem, verscholen tussen de Italiaanse kookboeken en de bloemschikcursussen, zoals ik deed met de bundel  "Gedichten voor gelukkige mensen" van Bart Moeyaert. Het winkelpersoneel kon niet klagen: ik heb de bundel na het lezen netjes gekocht, zoals normale mensen doen.

Soms voel ik mij een parelvisser, wanneer ik uit de massa nepparels die verspreid liggen op de bodem van de literatuurzee een echte bovenhaal. Een kanjer van een parel, een glanzend wonder van woordkunst. Dan wordt het plezier van de ontdekking, van de verrukking niet overschaduwd maar wel begeleid door een stille jaloezie. Dan wroeten gedachten als "ik wou dat ik dit geschreven had" of "waarom schrijf ík -verdomme- niet zo goed?" in het genot van het lezen, als een mol in de groententuin. Dat heeft niets te maken met zucht naar winst. Misschien zelfs niet met de drang naar prestige of bewondering door anderen. Het heeft eerder te maken met eigenwaarde, fierheid op mezelf. Vera, kijk toch eens hoe origineel je het banale verwoordt, hoe subliem je ieders alledaagse pruik presenteert. De vitrine van de ijdelheid.

Ach, ik heb er vrede mee . Zolang ik boeken ontdek als "Marcel" van Erwin Mortier of "Kleine dagen" van Bernard Dewulf, kan ik mij erbij neerleggen dat ik zelf geen mooischrijver ben. Overigens, het lezen van zulke boeken vraagt nogal wat minder tijd dan het schrijven ervan. Zo heb ik nog ruimschoots tijd over voor allerlei andere zaken of... om te zoeken naar andere juweeltjes in boekvorm!

Er werd bij ons thuis niet kwistig omgesprongen met complimenten. Dat strookte met de huiselijke credo's  'niet opvallen' en 'niet stoefen' (opscheppen). Gecombineerd met een aangeboren bescheidenheid leidde dit ertoe dat ik nooit goed overweg heb gekund met complimentjes.  "Ach, zo bijzonder is dat niet, hoor." Als ik het niet zeg, dan denk ik het wel. Hebt u de neiging om aan elke bezoeker die een presentje meebrengt te zeggen dat ze dat echt niet hadden moeten doen? Hoe onbeleefd van u... en van mij want ik doe het ook, alsof ik me schuldig voel hem of haar uitgenodigd te hebben. Terwijl ik zelf natuurlijk nergens met lege handen toekom én terwijl ik eigenlijk heel blij ben met de bloemen of het flesje wijn.

Complimentjes geven, daarin ben ik daarentegen altijd een kei geweest. Geen valse, stroperige mouwfrotterij, neen, het gemeende gelukwensen of prijzen. Waarom zou ik een collega of iemand die vóór me staat aan de kassa niet complimenteren met die prachtige rok of dat magnifiek halssnoer? De kans is klein tot onbestaande dat ze die zelf gemaakt heeft, maar toch vind ik zo'n complimentje gepast. Ik prijs haar immers voor haar keuze, ik bevestig haar goede smaak, hoe subjectief dat ook moge zijn. Altijd verschijnt er dan een glimlach en volgt er een dankjewel. Natuurlijk ben ik niet op missie om ieders dag goed te maken en loop ik niet met een bomvolle tas complimentjes rond die tegen de avond leeg moet zijn, maar u begrijpt waar ik naartoe wil.

Of misschien ook niet... want ik wou het over een ander soort complimentjes en cadeautjes hebben. Die waarbij je je echt geen houding weet te geven of die je ronduit liever niet krijgt. Toen ik dertig werd kreeg ik van mijn tien jaar jongere zus een pot antirimpelcrème en een tube tegen oogwallen cadeau. Ik bekeek het attente geschenk met een mengeling van ongeloof en afgrijzen, vooral omdat ik snel doorhad dat het niet als grap bedoeld was. Van een dierbare vriendin kreeg ik ooit een mysterieus cadeau. Om uw fantasie voldoende speelruimte te laten, geef ik hier geen nadere beschrijving. Ik reageerde enthousiast: "Dát is iets speciaal! Wat is het eigenlijk?" En vriendin, al even enthousiast: "Ha, dat weet ik niet! Maar ik zag het staan in een winkel en ik dacht dat het echt iets voor jou was!" Vriendin gaf mij dus een apart geformuleerd compliment voor mijn vindingrijkheid, voor mijn verbeeldingskracht!

Onlangs mailde iemand mij de vleiende opmerking dat hij dacht dat ik iets heel intellectueels en gestudeerds deed op een universiteit "toch wel professor of zo, en nu blijk je een bankemployee te zijn". Snif, sorry, ik ben inderdaad maar een simpele duif. Helpt het mijn imago een beetje uit het slop als ik zeg dat er wel gigantische bedragen langs mijn toetsen passeren?

Overigens wil ik u als afsluiter nog de raad geven toch niet al te kwistig om te springen met complimentjes en alleen gemeende flatterende opmerkingen te maken. U dient er immers rekening mee te houden dat de 'schitterende' vaas waarmee u uw vrienden onlangs complimenteerde (maar die u eigenlijk een wangedrocht vindt) misschien straks uw eigen dressoir zal sieren. Want welk passender cadeau dan een identieke vaas kunnen zij meebrengen als ze volgende week bij u op bezoek komen?

De man zelf was zich van geen kwaad bewust, vertelde ons dat hij op weg was naar Gent, “chez son cousin”, en dat hij zo bang was geweest. Hij was een hele tijd gevolgd door een auto, “Pas par la police, je vous jure!”, die hem had proberen klemrijden. Hij had de auto uiteindelijk kunnen afschudden door in het centrum kriskras rond te rijden en nu was hij verdwaald in Ronse. Oh, wat had hij een schrik gehad. “Sentez monsieur, mon coeur!” en hij nam de hand van mijn echtgenoot en legde die op zijn eigen borstkas. Toen liet ik alle achterdocht varen, ik zag dat die man écht bang was geweest en dat hij nog steeds totaal van streek was door hetgeen hem was overkomen. Ik stelde voor dat hij ons eerst naar onze auto liet gaan, wij dan langs hem zouden passeren, hij ons kon volgen en dat we hem wel naar Gent zouden loodsen. We zouden Ronse uit rijden en daarna de N60 volgen. Ik legde hem uit dat wij op een bepaald moment rechts zouden afslaan en dat hij gewoon almaar rechtdoor moest blijven rijden, tot in Gent. “Vraiment? Vous allez m'aider? Vous n'allez pas partir? Elle est où, votre voiture?” Ik toonde hem waar onze auto stond en dat hij op ons kon rekenen. Hij bedankte ons al op voorhand, zei dat het zo vriendelijk was. Hij vroeg onze beide namen, wenste ons alle geluk toe en had hij gedurfd, hij knuffelde ons allebei!

Okee, zo afgesproken. We stapten naar onze auto en reden traagjes voorbij de geparkeerde auto van de man, om hem de tijd te geven ons te volgen. Zo reden we Ronse uit en kwamen we op de N60 terecht. Een beetje voor we moesten afslaan, deden we onze vier knipperlichten gaan, zoals we hadden afgesproken. Wij vertraagden om af te slaan en de man flashte met zijn verstralers, reed ons voorbij, stak zijn vier knipperlichten eveneens aan, knipperde naar links, dan naar rechts, ... We zagen zijn autolichten dansen in de verte, alsof ook de auto blij was de juiste weg gevonden te hebben.

Vreemd... hoe schrik en achterdocht je denken en handelen kunnen dicteren. Omwille van deze gevoelens was de man verdwaald geraakt en dachten wij met een overvaller te doen te hebben. Alleen de slechte gebeurtenissen komen in het nieuws: Fransman klemgereden in het centrum van Ronse, beroofd en voor dood achtergelaten, of nog: allochtoon steekt rond middernacht een echtpaar neer en gaat er met hun geparkeerde wagen vandoor, terwijl hij een eerder gestolen wagen op de plaats van het misdrijf achterlaat. Maar dat een bange vreemdeling door een echtpaar geholpen werd en dat zij door hém werden aangespoord om het goede te zien in onbekenden, al is het donker en staan ze in een verlaten stad, dat lees je niet in de krant en dat hoor je niet op TV.

Vijf minuten later ligt ons konijnenjong in het hooi, in een plastic box. Ik bel een bevriende dierenarts op en vraag wat en hoe. Hij raadt aan een spuit te gebruiken voor het voeren (zonder naald, zo slim zijn we wel) en melk te geven waar we koffieroom aan hebben toegevoegd omdat ze goed vet moet zijn. Silke gaat naar de apotheek en komt thuis met een spuit van 25 ml! Net niet groot genoeg om ons konijntje een bad in te laten nemen...

Silke voert het zo goed als ze kan, terwijl ik het piepkleine dier vasthou. Er wordt al gefantaseerd over later, wanneer het groot zal zijn. Misschien is het een vrouwtje voor Yoda? Of een kleine broer? En of ze een naam mogen kiezen? Ik gekscheer: “Laten we het Yeti noemen, het verschrikkelijke sneeuwkonijn.” Yeti wordt het! We laten hem achter op een zachte handdoek, dicht bij de chauffage. Al snel loopt Yeti naar een hoekje van de keuken en gaat liever bewegingloos op de koude grond liggen. We denken dat het geen kwaad kan hem vrij te laten, tot we hem plots eerst half, met spartelende achterpootjes, en nadien volledig zien verdwijnen onder een kast! Ongelooflijk, hij heeft zich door een smalle spleet gewurmd. Mijn man moet een plank uitbreken om Yeti te bevrijden. We zetten hem dan maar terug in de box (het konijn, niet de man).

Wanneer we 's avonds aan het eten zijn, schiet plots de verstraler aan in de tuin. De bewegingssensor heeft iets geregistreerd: twee lange oren rennen in de sneeuw. Verschrikt kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet... Ach, er lopen hier wel vaker konijnen. Toch zijn we er niet gerust in. De volgende dag gaan we zoeken op internet. We vinden foto's van een jong konijntje en een jong haasje. Nadat we ze aandachtig hebben bekeken en alle uitleg hebben gelezen is er geen twijfel mogelijk: we hebben een haasje in huis gehaald. Hazenjongen liggen blijkbaar niet in een hol, maar op de vlakke grond, alleen of met twee. De hazenmoeder komt de jongen slechts één à twee keer per dag zogen. Yeti heeft – zoals veel haasjes – een klein wit vlekje bovenop zijn kopje. We besluiten dat we hem bij valavond terug zullen leggen op de plaats waar we hem vonden, in de hoop dat zijn moeder terugkomt. De dag duurt lang voor de kinderen. Wanneer Silke met Yoda in haar armen de keuken binnenkomt, lijkt hij wel een reus! Wat een kanjer, in vergelijking met “ons” babyhaasje.

Eindelijk is het halfzes. We gaan naar buiten, maken een bedje van stro en leggen Yeti erop, die aanstalten maakt om het op een lopen te zetten. Het lukt mij hem vast te houden tot hij gekalmeerd is. Wanneer ik mijn handen wegtrek, blijft hij roerloos liggen. We “haasten” ons weg en dan wordt het bang afwachten. Tijdens het avondeten kijkt Silke steeds naar buiten. Wanneer ze haar lege bord naar het aanrecht draagt, gilt ze het uit: “Oh, dáár lopen ze, alletwee! De mama en Yeti!!” In een oogwenk staat de hele familie voor het raam. Inderdaad, we zien twee silhouetten in de sneeuw: een grote langoor en een kleintje erachteraan. De moeder stopt steeds even tot het kleintje haar heeft ingehaald. Onze zoon spurt naar boven, waar zijn telescoop staat. Luttele tellen nadien roept hij: “Ik heb ze in het vizier!” We snellen de trap op en bedelen om het schouwspel te mogen gadeslaan. Met tranen in de ogen zien we om beurt hoe groot - en ondersteboven - de liefde tussen moeder en kind is, hoe er "ongehaast" in onze tuin gespeeld wordt, tot de dieren uiteindelijk het hazenpad kiezen.

Bevrijd van het schuldgevoel een baby en zijn moeder te hebben gescheiden en dankbaar dat we de hereniging met eigen ogen mochten meemaken, gaan we slapen.

Daar was het dan: ons lévend exemplaar. Die eerste dag plaatsten we een rechthoekige plastic schaal op de grond in de keuken. Yoda zat in het midden en veroerde niet (in die zin leek hij op de diepvriesvariant), wij zaten een meter of drie van hem vandaan. We beloerden elkaar. Daar bleef het bij, dus zetten we hem na enkele uren met schaal en al terug in zijn hok, zodat hij kon bekomen van de schrik. Dit scenario herhaalde zich de volgende dagen, met dat verschil dat hij op een bepaald moment met zijn voorpoot jes en zijn halve romp over de schaal hing... om het knabbeltje dat wij daar hadden gelegd te kunnen bereiken. Van zodra hij er zijn tanden in had gezet, verschanste hij zich terug in zijn fort. Beetje bij beetje wende hij echter aan onze aanwezigheid tot hij op een dag op verkenning trok in de keuken en later ook in de woonkamer.

Dat is ondertussen twee jaar geleden. Als ik op internet foto's zie van dwergkonijntjes, ben ik ervan overtuigd dat één van Yoda's voorouders een slippertje heeft gemaakt met een groter konijn, want al is Yoda geen Vlaamse Reus, een dwerg kun je hem ook niet noemen. En een hond evenmin. Als je hem roept én meneer heeft zin, dan komt hij aangehuppeld. Zoniet, dan draait hij gewoon zijn achterste naar je. (“Kiss my ass!”) We kochten een zwart konijnenleibandje met oranje worteltjes erop, om Yoda uit te laten in de tuin. Wisten wij veel dat zo'n leiband eerder dient om het konijn te gaan laten wandelen met zijn “baasje”, dan omgekeerd. “Kom Yoda, kom,” en ja hoor, hij komt. Kom op konijntje, doe maar wiebele, wiebele, huppel, doe maar huppele alsof... Huppele? Nee hoor, hij beslist dat hij nú gaat zitten of... dat hij gewoon terugkeert.

Toch is hij aanhankelijk, zeker tegenover onze dochter. Silke is overigens de enige die hem op eender welk moment zonder problemen kan oppakken, wat handig is wanneer hij als een volleerde Zwarte Piet pepernoten begint rond te strooien. Als zij een boek leest of aan de computer zit, dan ligt Yoda aan haar voeten. Van zodra zij rechtstaat, springt hij op als een duiveltje uit een doosje en volgt haar. Gaat ze naar het toilet of naar haar kamer, dan zit hij aan de glazen deur te wachten tot ze terugkomt. Duurt het hem wat te lang, dan gaat hij liggen, met zijn snoet naar de deur om zijn beminde te zien komen. Zit ze in de sofa, dan springt hij naast haar of waarom niet direct op schoot? Ze is zijn favoriet en hij ook wel de hare. Want Jojo, Snozzel, Giorgios, Giorgeliniarus (!), Keutelbol, Zwartzak en Flapoor zijn geen soortgenoten van Yoda, maar wel alle koosnaampjes waarmee zij hem verwent.

Telkens ik dergelijk artikel of een boek over dit thema las, zat ik te knikken: ja, hoor, this is it baby, this is THE way of living. Van zodra het boek uit was, werden echter ook de prachtige inzichten terzijde gelegd. Vandaar dat ik op cursus ben gegaan. Ik heb op het intakeformulier plechtig aangekruist dat ik elke dag van de acht weken zal oefenen (anders mocht ik niet deelnemen). Volgende zaterdag wil ik natuurlijk niet als een gieter afgaan als de Grote Afkickkip op haar rustige en begripvolle manier aan ons allen vraagt of we flink gemediteerd hebben.

Zondag is het niet gelukt. Megadrukke dag, feestje elders, bezoek thuis, de was en de plas en doodop in bed, met iets van een beginnend schuldgevoel. Maar, zoals ik zaterdag gehoord had: elke dag, elk momént is een nieuwe mogelijkheid, je kan steeds herbeginnen, vriendelijk tegenover jezelf. Dus stelde ik vriendelijk mijn hoop op de volgende dag.

Maandag. Half tien 's avonds. Een ineengezakte pudding beslist dat uitstel uit den boze is. Er wordt puddingsgewijs gemediteerd, basta. Onze CD/DVD-speler werd onlangs vervangen door een Blu-ray versie, dus moet het schijfje in een ander laatje dan hetgeen waar ik het laatste decennium een vertrouwensrelatie mee had opgebouwd. De natuur heeft mij stiefmoederlijk bejegend, ik ben geen nerd en heb jammer genoeg niet het excuus een beauty te zijn. Wat ik ook probeer, ik krijg het ding niet aan de praat, ondanks het gegoochel met drie afstandsbedieningen. Hop, daar schiet de televisie ongevraagd aan (ik zwéér dat hij uitstond!) en op het TV-scherm duikt een lijstje op: Track 1 – Track 2 – Track 3. Ik kies voor track 3, de bodyscan, het langste nummer: 42 minuten zaligheid waarmee ik mijn schuld van gisteren probeer in te lossen.

Daar klinken de belletjes al! Snel spring ik de zetel in, ga languit liggen en luister naar de kalmerende stem van de vrouw die mij zegt dat ik okee ben, dat alles okee is, dat niets moet, dat ik nu enkel mag zijn. Zucht... ja, zijn... ja, okee... oww... als die TV de hele tijd aan blijft staan, dan branden die letters weer in op het scherm. Foert, dan is het maar zo. Ja, ik voel mijn adem, ja, in mijn buik, ja... die letters branden in!!! Ik huppel van de zetel naar de TV om die uit te schakelen, waarop ook mijn mindful-dame prompt het hazenpad kiest. Even een andere afstandsbediening proberen? Dit knopje in? Of uit? De CD even herladen? Of moet die versterker toch op DVD en niet op CD? Een Blu-ray is toch een soort DVD? Nee? Groempf.

Hondserdanhondsmoe en kattigerdankattekoleirig kruip ik onder de dekens, mét kersenpitkussen, zónder meditatie. Ik ben helemáál niet okee! En die Blu-ray speler ook niet! En die stomme TV evenmin. Ik verfoei de buitenlandse beurs die mijn man - degene die opstandige toestellen wél getemd krijgt - heeft opgeslokt. Knarsetandend eis ik mijn CD-speler terug. Wat een gesukkel, wat ben ík een sukkel.

Eén troost: de volgende zeven zaterdagen mag ik sukkel-onder-de-sukkels zijn. En halverwege de ochtend is er pauze, met koekjes! Geloof me, het “zijn” gaat je veel beter af met een chocolaatje of koekje in de mond.

Op 28 januari nam ik deel aan de feestelijke avond georganiseerd door de werkgroep Gedichtendag van de Cultuurraad van de stad Ronse. We werden verwelkomd in een witte tent op de markt, waar we een bekertje glühwein of groentensoep aangeboden kregen. Telkens er voldoende mensen waren, werd een groepje gevormd om de poëziewandeling te starten "in, op en onder het stadhuis". In de statige inkom werden gedichten voorgedragen, in verschillende burelen (zelfs in het bureau van de burgemeester), in de gemeenteraadszaal mochten we plaatsnemen aan de lange tafel en werd er met veel verve een fabel van Jean de la Fontaine voorgelezen. Heel gedurfd: in "De hond die de maaltijd bracht aan zijn baas" werd het verbrassen van het belastinggeld door de schepenen en hun zakenvrienden op de korrel genomen! In een ander lokaal kregen we een aangrijpend toneelstukje te zien dat het drama van Sabine Dardenne en Laetitia Delhez verbeeldde. We mochten ook een kijkje nemen in het kille "cachot" waar het toepasselijke gedicht Gevangenis te horen was.

Het "streepje muziek" en bijhorend drankje ging aan de twee laatste groepen voorbij gezien de voortschrijdende tijd. Er waren immers enorm veel deelnemers, een 240-tal (men heeft op een bepaald moment de inschrijvingen moeten stopzetten). Toen we in de zaal kwamen waar de prijsuitreiking plaats zou hebben, zat deze inderdaad al goed vol. Gezien mijn nominatie kreeg ik een plaatsje vlak bij het podium. Na een verwelkomingswoord door de burgemeester, maakte kinderboekenschrijfster Brigitte Minne op een heel aparte manier de namen bekend van de winnaars in de categorie kinderen jonger dan 12 jaar: Liam Decaluwé en Ismaël Rabhioui. De winnaars in de categorie jeugd (12 tot 18 jaar) waren Jana Dupont, Wouter Persoons en Lies Cansse. Toen was het de beurt aan de categorie volwassenen. Omdat tijdens de inleiding door voorzitter Marc De Turck een regel uit één van mijn genomineerde gedichten werd geciteerd en ook het woord "druppelsgewijs" viel, begon er bij mij een belletje te rinkelen... maar nog vóór ik de kans had goed en wel te beseffen wat dat gerinkel kon betekenen werd mijn naam reeds vernoemd en werd ik op het podium gevraagd.

Uit het juryverslag:

"Hoe 'door de tijd beslagen... herinneringen' op de grens van het nu-en-latermoment weer opwellen tot breekbare onzekerheden over wat de toekomst nog kan ontvouwen. Die 'gedichte' gedachte heeft de jury weten te boeien en vrijwel unaniem - "vanuit een buikgevoel" - ervan overtuigd de inzending "Druppelsgewijs" te bekronen als Gedicht van de Stad Ronse 2010 in de categorie der volwassenen."

Ik mocht toen mijn gedicht voordragen en nadat ik vermeld had dat ik kort tevoren ook een melodie bedacht had voor dit gedicht, mocht ik het ook zingen. Omwille van de emotie klonk mijn stem wat beverig (vond ik), maar het enorme applaus overtuigde mij ervan dat het publiek het toch kon waarderen.

De andere genomineerden waren Patrick Maroye, Cyrius Deheyt en Cyriel Gladines. Alle winnende en genomineerde gedichten, alsook de in het stadhuis voorgedragen gedichten werden gepubliceerd in een fraai bundeltje dat gratis werd uitgedeeld aan alle aanwezigen en dat eveneens kan worden afgehaald op de dienst cultuur van de Stad Ronse.

Na de prijsuitreiking werd het woord gegeven aan Pjeroo Roobjee, die gedichten van Hugo Claus voordroeg, af en toe onderbroken door een stukje saxofoonmuziek van Ben Sluijs. Daarna kwam de eregast van de avond voor de microfoon te staan: Jan Decleir. Die bracht met veel overtuigingskracht een gedeelte uit de monoloog "Gilles!", eveneens van Claus. Het was een feest hem bezig te horen: wat een acteur!

Tijdens de receptie was er ruimschoots gelegenheid om kennis te maken met mensen uit de cultuurraad, om te praten over gedichten, om te bedelen om een handtekening van Jan Decleir (welke échte Vlaming kan zeggen dat hij géén fan is van Decleir?) en om.... jawel, op de foto te mogen staan met hem, terwijl ik mijn trofee in handen hield: een staande koperen plaket, met daarop de alom bekende versregel van Lucebert "alles van waarde is weerloos" en de vermelding "Ronse gedichtendag 2010".

De nacht was kort, maar de herinneringen zullen duren... al zullen ook zij een waas krijgen en "druppelsgewijs" minder scherp worden.

Als kleuter had ik regelmatig “buikpijn” (kan ik me niet herinneren, maar het verhaal doet de ronde) en dus ging moeder met mij bij de huisarts. Die stelde vast via een wichelroede dat ik een zwak levertje had en dat men er moest op letten dat ik niet teveel chocolade, eieren, frietjes, mayonaise, kortom al wat lekker is, at. Dus lette ik mijn hele jonge leven op, maar af en toe (gemiddeld zo'n drie keer per jaar) verging ik toch van de pijn in mijn rechterzij. De pijn kwam vooral 's nachts op en altijd was er wel een oorzaak te vinden: ik had het aangedurfd twéé eieren te eten, ik had een te grote portie frieten verorberd, ik had een gans chocolade paasei naar binnen gespeeld enz. Maar soms, heel soms had ik de buikpijngoden niet getart en werd ik toch gestraft. Zo lag ik een nacht krom van de pijn omdat ik een half brikpak Minute Maid had leeggedronken (ik kijk nog steeds argwanend naar het schap waar de dozen Minute Maid staan in de supermarkt en ik koop met een veel geruster gemoed Appelsientje). Tijdens het afzwaaifeestje van mijn neef had ik blijkbaar teveel verschillende drankjes soldaat gemaakt, met een slapeloze nacht als gevolg. En na een avondje uit in Het Wit Paard in Blankenberge, waar je in plaats van entree te betalen een reuzegrote consumptie kocht ("voor mij een litertje limonade alstublieft"), deed ik ook geen oog dicht. Jongens, wat een lever had ik toch, een kurkdroge, zo één die tegen geen vet en tegen geen nattigheid kon!

Toen ik vierentwintig was, vertrouwde een collegaatje mij toe dat zij óók een “zwak levertje” had, overgehouden aan het bezoek van nonkel geelzucht. “En dus,” raadde zij me aan, “moet je véél drinken als je nog eens een crisis hebt, om je lever te zuiveren.” Tijdens een weekendje Valkenburg kreeg ik weer pijn. "Zou mijn lever geen Hollandse maaltijd verdragen?" vroeg ik me af. Ik dronk er lustig op los, een beekje water kabbelde naar mijn nieren. En de pijn? Werd almaar erger én erger... Bij thuiskomst naar mijn eigen huisdokter gestapt die wat beter bij de pinken was en de tarotkaarten in zijn schuif liet liggen voor tijdens het weekend. Hij stuurde me door voor verder onderzoek en toen werd vastgesteld dat er niets mis was met mijn lever, maar dat ik wel een afwijking had aan de rechternier : een congenitale pyelo-ureterale junctiestenose (dat staat heel chic op mijn visitekaartje), oftewel een aangeboren vernauwing tussen de nier en de urinebuis. Dat beekje water kon met andere woorden niet tijdig afgevoerd worden en een ballon kun je ook niet blijven opblazen zonder desastreuze gevolgen. Er werd dus een flinke rits gestoken in mijn rechterzij, maar ik kon tijdens mijn herstel wel naar hartenlust chocoladerepen smikkelen.

Alles bleek in orde, tot ik zwanger werd en de niercrisissen terugkwamen. Het begon met een licht, zeurend gevoel dat ik – heel verontrust - aan de gynaecoloog meldde. Die wou me eerst niet geloven: “Ge zijt geopereerd aan uw nier en alles is hersteld.” Alsof IK niet wist wat pijn aan mijn nier was! Na de eerste niercrisis, die naar goede gewoonte een uur of twaalf duurde, geloofde hij me al een beetje. Er volgden bezoekjes aan mijn dierbare vriend de uroloog, echootjes, een beetje medicatie (weinig tot niks, gezien mijn zwangerschap), het steken van een stentje omdat de niercrisissen steeds frequenter werden et voilà, na negen maanden : een gezonde baby en een uitgeputte moeder.

De eerste nierstenen werden verbrijzeld : “It's a small stone for a man, but a giant rock for a kidney.” Om een lang verhaal kort te maken: er volgden nog wat niercrisissen, nog een baby, nog twee verbrijzelingen en dan acht jaar absolute rust, in de nieren althans. In zoverre dat ik moest controleren waar mijn rits zat om te weten wat mijn “slechte kant” was. Maar nu weet ik dus ook zonder controle weer waar het niertje wringt. Er zijn erger dingen, véél erger dingen, en toen ik vanochtend door de gangen van het ziekenhuis liep, prees ik me gelukkig dat ik maar dát mankeer...

Terwijl men je op allerhande gedichtensites met poëtische nieuwjaarswensen van de sokken slaat, moet ik in gebreke blijven. Ik kan dat niet. Ik kan geen mooi verpakte wensen uit mijn mouw schudden en evenmin uit mijn toetsenbord. Daar waar vrienden en kennissen wellicht verwachten iets origineels, of op zijn minst ongewoons, op mijn nieuwjaarskaartjes aan te treffen, staan daar – o schande - meestal slechts de standaard formules en daaronder de namen van onze gezinsleden. Dit jaar vond ik het zelfs ongepast de voorgedrukte wensen nog eens over te schrijven, alsof ik er anders vanuit ging dat al wie bevoorrecht is één van onze kaartjes te mogen ontvangen de voorkant van het hem toebestemde exemplaar niet eens had bekeken.

Nochtans heb ik op zich niets tegen nieuwjaarsgedichten, er bestaan echt wel smakelijke exemplaren, vooral als ze met een humoristisch sausje overgoten zijn. Veelal worden dezelfde ingrediënten gebruikt: het afsteken van vuurwerk (vooral in Nederlandse gedichten populair), stoppen met roken, diëten, niet meer roddelen, vriendschap, Liefde-met-hoofdletter, kortom: genieten van het leven zonder de excessen.

Welnu... ik wens iedereen hetzelfde, zonder het exces van een poëtische doos errond en een glanzende cliché strik.

Maar... om u niet op uw dichterlijke honger te laten zitten, volgt hier als afsluiter “de” haiku, werkelijk een uniek exemplaar want het is de enige die ik ooit zal schrijven (waarover later meer). Geïnspireerd door oudejaarsnacht:

vallende blaadjes
kalende kalenderboom
vannacht blote bast

Een gelukkig en gezond 2010 voor uzelf en al wie u dierbaar is.

”De trein is altijd een beetje reizen,” volgens de NMBS. En altijd een beetje verrassend! Ons vervoermiddel naar het kuststation Knokke had twintig minuten vertraging. Toen het kwam aangekropen werd er omgeroepen dat de reizigers voor Knokke in het eerste deel van de trein moesten plaatsnemen, de reizigers voor Blankenberge in het laatste deel (in Brugge werd de trein in twee gesplitst). Ik grapte nog: “Hoe weten we waar het eerste deel eindigt?” en: “Wat doen ze met de reizigers in de middelste wagon?” De trein was óvervol, ook de gangpaden. Alle Belgen naar zee! Toen we een tijdje aan het bollen waren, kwamen we via medepassagiers te weten dat de héle trein naar Blankenberge reed, dat was in Hasselt (!) reeds aangekondigd. Luttele minuten later werd ons via het omroepsysteem inderdaad meegedeeld dat reizigers voor Knokke “desgewenst konden meerijden tot Blankenberge en daar de kusttram konden nemen”. Dat wist men dus wél al in Limburg en nog niet in Gent? Na de trein dus de kusttram (veel tram, weinig kust want het is allesbehalve een mooi traject) en in Knokke ook nog de bus naar het Zwin. Grote affiches “HET ZWIN IN DE WINTER”... maar geen bus die er in de winter naartoe rijdt. We reden mee tot het eindpunt en deden de rest te voet. Het zwin is – naar mijn gevoel – te plat om echt móói te zijn. Ik hou van heuvels, niets aan te doen. Dus gingen we naar de verlaten duinen voorbij het Zoute : práchtig! Zeker in het winterse zonlicht.

Na een lange strandwandeling terug de bus naar Knokke genomen waar de kinderen een uurtje konden schaatsen op de ijspiste terwijl mijn man en ik het glühweinstalletje leegdronken. Daarna een portie friet-met-mayonaise-én-stoofvleessaus. “C'est du chocolat qu'on met dessus?” vroeg een Franstalige man mij – met een grote glimlach op de lippen. “Oui, du chocolat chaud! Vous devez l'essayer, c'est bon,” antwoordde ik. Knokke, Het Zoute, men slaat je met Frans om de Nederlandstalige oren alsof dat deel van de kust aan Frankrijk grenst, terwijl het het meest noordelijk deel is van de Belgische kust! Ik heb niets tegen Frans (ik studeerde romaanse filologie), maar ik heb er wel een hekel aan als men je niet (óók) in het Nederlands kan te woord staan. Dit overkwam een collega van mijn echtgenoot toen die in een ijssalon in Knokke zijn ijscoupe enkel in het Frans kon bestellen. Sorry, dan zou ik groen uitslaan. (“Une coupe pistache!”)

De terugreis verliep zonder problemen, we haalden zelfs onze aansluiting in Gent ondanks de kleine vertraging van onze trein uit Knokke. (“Welke trein moeten we hier hebben, mama?” “Dé trein Yente.” “Maar van welk perron?” “Van hét perron, er vertrekt hier maar één trein uit Knokke.”)

Onderstaand niemendalletje schreef ik een jaar of zeven geleden:

Een dag aan zee geeft veel plezier:
een koffie drinken op de pier,
een lange wandeling op 't strand
en tussen tenen kriebelt zand...

Oh néé! Het moet wel winter zijn!
Dán vind ik 't zeetje reuzefijn.
Geen blote lijven, geen gesmeer,
maar rust en stilte des te meer.

Bottienen, wanten, muts en sjaal,
een rooie neus, 't mag allemaal.
En als de vrieszon 't zeetje raakt
dan is míjn dagje strand volmaakt.