Vorig jaar (of is het al twee jaar geleden, Vadertje Tijd heeft tegenwoordig loopschoenen met vering) zouden we naar een optreden gaan van een "human beatbox". Off the record heette die.  Op het internet vonden we positieve commentaren over de heren Vandeplaat en op Gijbuis vonden we te gekke filmpjes. Wij dus dolenthousiast een fantastische avond tegemoet.

Dachten we. Aan de kassa haalden we onze gereserveerde tickets af en daarna keuvelden we wat. "Spijtig hé dat Off the record ondertussen gesplit is." Gesplit? Hoezo, gesplit? Had de aangekondigde beatbox opgehouden te bestaan? Wie zou er dan het podium bestijgen?  "Een groepje gitaristen. Afwachten wat het gaat worden want het is experimenteel." Ik terug naar de kassa . Men van het loket dacht dat wij op de hoogte moesten zijn want Men van de reserveringen had Ons toch verwittigd? Neen, Men van de telefoon had Ons overgeslagen. Men van de telefoon had niet eens Ons nummer. "Oh. Maar het wordt goed, hoor. Het is experimenteel!" We hadden nu toch al ons jaarlijks bad genomen, dus konden we net zo goed blijven. Ons onderdompelen in het gitaristische experimentele.

Deuren open. Wij binnen. Een immens doek onttrok het podium aan ons zicht. Licht uit, experiment aan. Er werden in hels tempo allerlei beelden geprojecteerd op het scherm, een kakafonie aan kleuren, afgewisseld met zwart-wit, oude beelden, nieuwe beelden, bewegend, stilstaand, portretten, landschappen, en ondertussen schalden de gitaren. Voor ons onzichtbaar, maar des te beter te horen. Gelukkig had ik in mijn jaszak kleine plukken watten zitten. Die zitten daar vaak, om ze zeker niet te ontberen als we gaan wandelen of gaan fietsen. Ik heb kouwelijke gehoorhangen. En gevoelige, zeker op experimenteel vlak.

Nochtans viel het best te pruimen, dat optreden. Ik begreep dan ook niet waarom na elk stuk de zaal een beetje verlatener oogde. Met watjes in de oren en de ogen gesloten (je weet maar nooit of je niet voorbestemd bent voor epilepsie) viel het allemaal goed mee. Je kunt niet overal een melodie willen in herkennen.

Na de laatste beproeving der watjeslozen kwamen de gitaristen vanachter hun podiumbreed doek, kijken of er enig applaus te rapen viel. Eén van hen had zowaar een filmcamera op de schouder en filmde het nog aanwezige publiek. Als materiaal om te gebruiken wanneer ze zich gingen voorstellen bij andere organisatoren van culturele evenementen. "Zie je wel, er zat nog publiek in de zaal toen het optreden afgelopen was. En sommigen applaudisseerden!"

Daarna gingen wij op een terrasje iets drinken, om te bekomen van het experiment. Aan de tafeltjes rondom ons zaten enkele mensen met een verwilderde blik in de ogen, het haar recht. Ook proefkonijnen.

Scharlaken was de kleur die jij verkoos,

al wist je niet precies welk rood dat was.

Het woord kwam stoffig uit de oude doos,

slechts in gedichten komt het nog van pas.

Waarom niet geel zoals mijn bruidsboeket,

of 't kaki dat zich legert in mijn ogen?

Je keek me aan en ging in het verzet:

“Scharlaken past bij jou,” zei je bevlogen.

“Laat mij voor één keer kiezen hoe jij dicht.

Dat ík dit koos, blijft jou voor altijd bij.”

Al doven alle kleuren, dooft het licht,

ik weet: hij hield scharlakenveel van mij.

(Dit is één van de winnende gedichten in de categorie volwassenen van de poëziewedstrijd 2008 van vtb-vab Opwijk, gepubliceerd in de toen uitgebrachte bundel. Het staat ook in mijn eigen bundel Verzinnen.)

wij spraken nooit dezelfde taal
al peuterde de kleuter die ik was
letters uit zijn mond
ik kraaide nimmer zijn gemak
noch zijn onvermogen
wel eigen wisselwoorden
die hij niet verstond

stappen, fietsen, autorijden:
vreemde talen die hij sprak
of liever, schreeuwde
tot het kristallen lexicon
van mijn kinderliefde brak

deelden wij geen idioom
waarop we samen konden bogen
nu het zijne is vergeeld
de harde kaft heeft losgelaten
aanhoren wij elkanders taal
met mededogen

(Met dit gedicht won ik de derde prijs in de Hilarion Thans poëziewedstrijd 2008.)

Bijlagen:
Marc de Bel en Oepetijs web.jpg (641.4 KB)   
Marc de Bel en Zangeres web.jpg (341.1 KB)   

Ik had een promotie gezien: 25% korting bij aankoop van Goodyear-banden. De eerste keer dat ik in de garage kwam, was het type banden dat mijn autootje nodig had uitgeput.  Maar de daarop volgende week zouden ze er zeker zijn. Voor alle zekerheid belde ik de week nadien eerst even op. Het is een heel eind omrijden als ik daarlangs wil passeren na het werk.  De man kon zich niet herinneren dat ik al eens in zijn werkplaats gestaan had. Ja hoor, de banden waren binnen, type H. Komt u maar langs! Ik begon aan de filerijke omweg... meter per meter schoof ik naar mijn bestemming. Daar aangekomen meldde ik mij: "'t Is voor die banden, ik heb daarstraks gebeld." "Ah? Dat zal met nen collega geweest zijn. Zet u een beetje, het zal nog effekes duren." Effekes een goed half uur later was het mijn beurt. Dat het voor die banden was, dat ze de eerste keer niet binnen waren, maar nu wel. Of ik de maat kende? Omdat ik ze net zo goed ken als die van mijn beha, diepte ik een papiertje op: "195/60 R15 88". De man bekeek zijn PC-scherm, fronste de wenkbrauwen (wat meestal geen teken is van voorradige banden) en zei allervriendelijkst: "Die hebben we niet binnen hoor." Niet binnen? Waren ze na mijn telefoontje van een uur geleden al allemaal weer de deur uit? Of ik nog wist wie ik gesproken had? Natuurlijk niet. Hij ging even informeren bij de baas. Ik zag de twee elkaar verbouwereerd aankijken. Plots zag ik de enige mogelijke reden. "Dat is hier toch het Antwerpenplein hé?" wees ik naar buiten. "Ha nee, dat is hier De Sterre, het Antwerpenplein dat zijn onze collega's aan de Dampoort." Had ik doodgemoedereerd naar de verkeerde Midas-vestiging gebeld. Als ik wou, mocht ik drie kwartiertjes wachten ( "'t is spitsuur hé"), dan lieten ze de banden overbrengen van ginder. Ik bedankte voor het aanbod en zei dat ik wel terugkwam.

En nu liggen er dus  nieuwe banden op mijn auto. Gloednieuwe, met eindeloos diepe profielen. Ik moet opletten dat ik me er niet te diep over buig want als ik erin val, vind niemand me nog terug. Het zijn H-banden. Er lagen eigenlijk T-banden op, maar die raakten om commerciële redenen niet voorradig. Vanaf nu kan ik dus aan een maximum snelheid van 210 km/u rondsnorren. Gelukkig maar, die 190 km/u waartoe mijn vorige banden zich leenden, waren echt wel peanuts, zeker in de bebouwde kom. Die T staat niet voor niets voor Traag...

Bijlagen:
Silke wachten 2.jpg (415.4 KB)   

Ik heb me nog eens lekker ouderwets geërgerd. Het onderwerp van mijn ergernis was één van de bedrijfsleiders die in het TV-programma "Mijn restaurant" de verschillende restaurants ging keuren. Toen hij achteraf zijn mening mocht ventileren, sprak hij de bescheiden woorden: "Zoals ik in mijn bedrijf ook altijd zeg: silver is for losers". Mijn door-kleurshampoo-verdoezeld-grijze haren rezen te berge. Het zelfverklaard genie bloosde er niet eens bij, keek onverstoord in de lens.

Zou zo iemand ooit een vrouw in zijn van alle luxe voorziene glimmende paleis durven binnenlaten? Stel je voor dat een nietsvermoedende dame voor deze man in zijn hypermoderne keuken de meest exquise maaltijd moet bereiden.  Zou het kunnen dat hij de goedheid heeft haar ongetwijfeld totale miskleun te vergeven? In de veronderstelling natuurlijk dat ze het perfecte lichaam heeft, alles in goddelijke proporties op de juiste hoogte. Haar jarenlange (maar ook weer niet té lange) succesvolle carrière als gerespecteerde zakenvrouw niet te vergeten.

Stel je het onvoorstelbare voor... dat hij haar meetroont naar bed. Het bed met de zijden lakens, de hoofdkussens gevuld met dons van de uiterst zeldzame Arrogantis-eend. Dat zij hem het verrukkelijkste, meest fantastische orgasme bezorgt dat ooit een man op aard heeft mogen beleven. Dat hij haar de gunst verleent zijn ultrahoogbegaafde kinderen te dragen. Kinderen die geen beugel of bril nodig hebben, die uitblinken in alles wat ze ondernemen: goud in atletiek, prima ballerina, zwarte gordel, virtuoos, noem maar op.

Nee. Het kan onmogelijk aangenaam leven zijn onder het dak van deze man, noch prettig werken in de firma waar Pierre Perfect de gouden plak zwaait. Laat ons hopen dat het een vrijgezel is die een éénmanszaak runt...

Ik ben aan het lezen. Dat is niet zo bijzonder. Ik vind het een prachtig boek. Dát is wel bijzonder, voor mij. Lezen zorgt jammer genoeg regelmatig voor een teleurstelling. Ik lees steeds de achterflap en enkele lukraak gekozen paragrafen voor ik een boek ontleen. Toch lijkt het er achteraf soms op dat die flaptekst een heel ander boek beschreef of dat de paragrafen in een ander verhaal thuishoorden dan hetgeen ik zelf heb gelezen. Natuurlijk koop ik ook boeken, maar dan meestal diegene waarvan ik op voorhand weet dat ik niet bedrogen uitkom. Ik heb dus veel boeken staan in mijn boekenkast die ik tevoren in de bibliotheek heb ontleend. Of die ik in de boekhandel heb uitgelezen. Stiekem, verscholen tussen de Italiaanse kookboeken en de bloemschikcursussen, zoals ik deed met de bundel  "Gedichten voor gelukkige mensen" van Bart Moeyaert. Het winkelpersoneel kon niet klagen: ik heb de bundel na het lezen netjes gekocht, zoals normale mensen doen.

Soms voel ik mij een parelvisser, wanneer ik uit de massa nepparels die verspreid liggen op de bodem van de literatuurzee een echte bovenhaal. Een kanjer van een parel, een glanzend wonder van woordkunst. Dan wordt het plezier van de ontdekking, van de verrukking niet overschaduwd maar wel begeleid door een stille jaloezie. Dan wroeten gedachten als "ik wou dat ik dit geschreven had" of "waarom schrijf ík -verdomme- niet zo goed?" in het genot van het lezen, als een mol in de groententuin. Dat heeft niets te maken met zucht naar winst. Misschien zelfs niet met de drang naar prestige of bewondering door anderen. Het heeft eerder te maken met eigenwaarde, fierheid op mezelf. Vera, kijk toch eens hoe origineel je het banale verwoordt, hoe subliem je ieders alledaagse pruik presenteert. De vitrine van de ijdelheid.

Ach, ik heb er vrede mee . Zolang ik boeken ontdek als "Marcel" van Erwin Mortier of "Kleine dagen" van Bernard Dewulf, kan ik mij erbij neerleggen dat ik zelf geen mooischrijver ben. Overigens, het lezen van zulke boeken vraagt nogal wat minder tijd dan het schrijven ervan. Zo heb ik nog ruimschoots tijd over voor allerlei andere zaken of... om te zoeken naar andere juweeltjes in boekvorm!

Er werd bij ons thuis niet kwistig omgesprongen met complimenten. Dat strookte met de huiselijke credo's  'niet opvallen' en 'niet stoefen' (opscheppen). Gecombineerd met een aangeboren bescheidenheid leidde dit ertoe dat ik nooit goed overweg heb gekund met complimentjes.  "Ach, zo bijzonder is dat niet, hoor." Als ik het niet zeg, dan denk ik het wel. Hebt u de neiging om aan elke bezoeker die een presentje meebrengt te zeggen dat ze dat echt niet hadden moeten doen? Hoe onbeleefd van u... en van mij want ik doe het ook, alsof ik me schuldig voel hem of haar uitgenodigd te hebben. Terwijl ik zelf natuurlijk nergens met lege handen toekom én terwijl ik eigenlijk heel blij ben met de bloemen of het flesje wijn.

Complimentjes geven, daarin ben ik daarentegen altijd een kei geweest. Geen valse, stroperige mouwfrotterij, neen, het gemeende gelukwensen of prijzen. Waarom zou ik een collega of iemand die vóór me staat aan de kassa niet complimenteren met die prachtige rok of dat magnifiek halssnoer? De kans is klein tot onbestaande dat ze die zelf gemaakt heeft, maar toch vind ik zo'n complimentje gepast. Ik prijs haar immers voor haar keuze, ik bevestig haar goede smaak, hoe subjectief dat ook moge zijn. Altijd verschijnt er dan een glimlach en volgt er een dankjewel. Natuurlijk ben ik niet op missie om ieders dag goed te maken en loop ik niet met een bomvolle tas complimentjes rond die tegen de avond leeg moet zijn, maar u begrijpt waar ik naartoe wil.

Of misschien ook niet... want ik wou het over een ander soort complimentjes en cadeautjes hebben. Die waarbij je je echt geen houding weet te geven of die je ronduit liever niet krijgt. Toen ik dertig werd kreeg ik van mijn tien jaar jongere zus een pot antirimpelcrème en een tube tegen oogwallen cadeau. Ik bekeek het attente geschenk met een mengeling van ongeloof en afgrijzen, vooral omdat ik snel doorhad dat het niet als grap bedoeld was. Van een dierbare vriendin kreeg ik ooit een mysterieus cadeau. Om uw fantasie voldoende speelruimte te laten, geef ik hier geen nadere beschrijving. Ik reageerde enthousiast: "Dát is iets speciaal! Wat is het eigenlijk?" En vriendin, al even enthousiast: "Ha, dat weet ik niet! Maar ik zag het staan in een winkel en ik dacht dat het echt iets voor jou was!" Vriendin gaf mij dus een apart geformuleerd compliment voor mijn vindingrijkheid, voor mijn verbeeldingskracht!

Onlangs mailde iemand mij de vleiende opmerking dat hij dacht dat ik iets heel intellectueels en gestudeerds deed op een universiteit "toch wel professor of zo, en nu blijk je een bankemployee te zijn". Snif, sorry, ik ben inderdaad maar een simpele duif. Helpt het mijn imago een beetje uit het slop als ik zeg dat er wel gigantische bedragen langs mijn toetsen passeren?

Overigens wil ik u als afsluiter nog de raad geven toch niet al te kwistig om te springen met complimentjes en alleen gemeende flatterende opmerkingen te maken. U dient er immers rekening mee te houden dat de 'schitterende' vaas waarmee u uw vrienden onlangs complimenteerde (maar die u eigenlijk een wangedrocht vindt) misschien straks uw eigen dressoir zal sieren. Want welk passender cadeau dan een identieke vaas kunnen zij meebrengen als ze volgende week bij u op bezoek komen?