Bijlagen:
Marc de Bel en Oepetijs web.jpg (641.4 KB)   
Marc de Bel en Zangeres web.jpg (341.1 KB)   

Ik had een promotie gezien: 25% korting bij aankoop van Goodyear-banden. De eerste keer dat ik in de garage kwam, was het type banden dat mijn autootje nodig had uitgeput.  Maar de daarop volgende week zouden ze er zeker zijn. Voor alle zekerheid belde ik de week nadien eerst even op. Het is een heel eind omrijden als ik daarlangs wil passeren na het werk.  De man kon zich niet herinneren dat ik al eens in zijn werkplaats gestaan had. Ja hoor, de banden waren binnen, type H. Komt u maar langs! Ik begon aan de filerijke omweg... meter per meter schoof ik naar mijn bestemming. Daar aangekomen meldde ik mij: "'t Is voor die banden, ik heb daarstraks gebeld." "Ah? Dat zal met nen collega geweest zijn. Zet u een beetje, het zal nog effekes duren." Effekes een goed half uur later was het mijn beurt. Dat het voor die banden was, dat ze de eerste keer niet binnen waren, maar nu wel. Of ik de maat kende? Omdat ik ze net zo goed ken als die van mijn beha, diepte ik een papiertje op: "195/60 R15 88". De man bekeek zijn PC-scherm, fronste de wenkbrauwen (wat meestal geen teken is van voorradige banden) en zei allervriendelijkst: "Die hebben we niet binnen hoor." Niet binnen? Waren ze na mijn telefoontje van een uur geleden al allemaal weer de deur uit? Of ik nog wist wie ik gesproken had? Natuurlijk niet. Hij ging even informeren bij de baas. Ik zag de twee elkaar verbouwereerd aankijken. Plots zag ik de enige mogelijke reden. "Dat is hier toch het Antwerpenplein hé?" wees ik naar buiten. "Ha nee, dat is hier De Sterre, het Antwerpenplein dat zijn onze collega's aan de Dampoort." Had ik doodgemoedereerd naar de verkeerde Midas-vestiging gebeld. Als ik wou, mocht ik drie kwartiertjes wachten ( "'t is spitsuur hé"), dan lieten ze de banden overbrengen van ginder. Ik bedankte voor het aanbod en zei dat ik wel terugkwam.

En nu liggen er dus  nieuwe banden op mijn auto. Gloednieuwe, met eindeloos diepe profielen. Ik moet opletten dat ik me er niet te diep over buig want als ik erin val, vind niemand me nog terug. Het zijn H-banden. Er lagen eigenlijk T-banden op, maar die raakten om commerciële redenen niet voorradig. Vanaf nu kan ik dus aan een maximum snelheid van 210 km/u rondsnorren. Gelukkig maar, die 190 km/u waartoe mijn vorige banden zich leenden, waren echt wel peanuts, zeker in de bebouwde kom. Die T staat niet voor niets voor Traag...

Bijlagen:
Silke wachten 2.jpg (415.4 KB)   

Ik heb me nog eens lekker ouderwets geërgerd. Het onderwerp van mijn ergernis was één van de bedrijfsleiders die in het TV-programma "Mijn restaurant" de verschillende restaurants ging keuren. Toen hij achteraf zijn mening mocht ventileren, sprak hij de bescheiden woorden: "Zoals ik in mijn bedrijf ook altijd zeg: silver is for losers". Mijn door-kleurshampoo-verdoezeld-grijze haren rezen te berge. Het zelfverklaard genie bloosde er niet eens bij, keek onverstoord in de lens.

Zou zo iemand ooit een vrouw in zijn van alle luxe voorziene glimmende paleis durven binnenlaten? Stel je voor dat een nietsvermoedende dame voor deze man in zijn hypermoderne keuken de meest exquise maaltijd moet bereiden.  Zou het kunnen dat hij de goedheid heeft haar ongetwijfeld totale miskleun te vergeven? In de veronderstelling natuurlijk dat ze het perfecte lichaam heeft, alles in goddelijke proporties op de juiste hoogte. Haar jarenlange (maar ook weer niet té lange) succesvolle carrière als gerespecteerde zakenvrouw niet te vergeten.

Stel je het onvoorstelbare voor... dat hij haar meetroont naar bed. Het bed met de zijden lakens, de hoofdkussens gevuld met dons van de uiterst zeldzame Arrogantis-eend. Dat zij hem het verrukkelijkste, meest fantastische orgasme bezorgt dat ooit een man op aard heeft mogen beleven. Dat hij haar de gunst verleent zijn ultrahoogbegaafde kinderen te dragen. Kinderen die geen beugel of bril nodig hebben, die uitblinken in alles wat ze ondernemen: goud in atletiek, prima ballerina, zwarte gordel, virtuoos, noem maar op.

Nee. Het kan onmogelijk aangenaam leven zijn onder het dak van deze man, noch prettig werken in de firma waar Pierre Perfect de gouden plak zwaait. Laat ons hopen dat het een vrijgezel is die een éénmanszaak runt...

Ik ben aan het lezen. Dat is niet zo bijzonder. Ik vind het een prachtig boek. Dát is wel bijzonder, voor mij. Lezen zorgt jammer genoeg regelmatig voor een teleurstelling. Ik lees steeds de achterflap en enkele lukraak gekozen paragrafen voor ik een boek ontleen. Toch lijkt het er achteraf soms op dat die flaptekst een heel ander boek beschreef of dat de paragrafen in een ander verhaal thuishoorden dan hetgeen ik zelf heb gelezen. Natuurlijk koop ik ook boeken, maar dan meestal diegene waarvan ik op voorhand weet dat ik niet bedrogen uitkom. Ik heb dus veel boeken staan in mijn boekenkast die ik tevoren in de bibliotheek heb ontleend. Of die ik in de boekhandel heb uitgelezen. Stiekem, verscholen tussen de Italiaanse kookboeken en de bloemschikcursussen, zoals ik deed met de bundel  "Gedichten voor gelukkige mensen" van Bart Moeyaert. Het winkelpersoneel kon niet klagen: ik heb de bundel na het lezen netjes gekocht, zoals normale mensen doen.

Soms voel ik mij een parelvisser, wanneer ik uit de massa nepparels die verspreid liggen op de bodem van de literatuurzee een echte bovenhaal. Een kanjer van een parel, een glanzend wonder van woordkunst. Dan wordt het plezier van de ontdekking, van de verrukking niet overschaduwd maar wel begeleid door een stille jaloezie. Dan wroeten gedachten als "ik wou dat ik dit geschreven had" of "waarom schrijf ík -verdomme- niet zo goed?" in het genot van het lezen, als een mol in de groententuin. Dat heeft niets te maken met zucht naar winst. Misschien zelfs niet met de drang naar prestige of bewondering door anderen. Het heeft eerder te maken met eigenwaarde, fierheid op mezelf. Vera, kijk toch eens hoe origineel je het banale verwoordt, hoe subliem je ieders alledaagse pruik presenteert. De vitrine van de ijdelheid.

Ach, ik heb er vrede mee . Zolang ik boeken ontdek als "Marcel" van Erwin Mortier of "Kleine dagen" van Bernard Dewulf, kan ik mij erbij neerleggen dat ik zelf geen mooischrijver ben. Overigens, het lezen van zulke boeken vraagt nogal wat minder tijd dan het schrijven ervan. Zo heb ik nog ruimschoots tijd over voor allerlei andere zaken of... om te zoeken naar andere juweeltjes in boekvorm!

Er werd bij ons thuis niet kwistig omgesprongen met complimenten. Dat strookte met de huiselijke credo's  'niet opvallen' en 'niet stoefen' (opscheppen). Gecombineerd met een aangeboren bescheidenheid leidde dit ertoe dat ik nooit goed overweg heb gekund met complimentjes.  "Ach, zo bijzonder is dat niet, hoor." Als ik het niet zeg, dan denk ik het wel. Hebt u de neiging om aan elke bezoeker die een presentje meebrengt te zeggen dat ze dat echt niet hadden moeten doen? Hoe onbeleefd van u... en van mij want ik doe het ook, alsof ik me schuldig voel hem of haar uitgenodigd te hebben. Terwijl ik zelf natuurlijk nergens met lege handen toekom én terwijl ik eigenlijk heel blij ben met de bloemen of het flesje wijn.

Complimentjes geven, daarin ben ik daarentegen altijd een kei geweest. Geen valse, stroperige mouwfrotterij, neen, het gemeende gelukwensen of prijzen. Waarom zou ik een collega of iemand die vóór me staat aan de kassa niet complimenteren met die prachtige rok of dat magnifiek halssnoer? De kans is klein tot onbestaande dat ze die zelf gemaakt heeft, maar toch vind ik zo'n complimentje gepast. Ik prijs haar immers voor haar keuze, ik bevestig haar goede smaak, hoe subjectief dat ook moge zijn. Altijd verschijnt er dan een glimlach en volgt er een dankjewel. Natuurlijk ben ik niet op missie om ieders dag goed te maken en loop ik niet met een bomvolle tas complimentjes rond die tegen de avond leeg moet zijn, maar u begrijpt waar ik naartoe wil.

Of misschien ook niet... want ik wou het over een ander soort complimentjes en cadeautjes hebben. Die waarbij je je echt geen houding weet te geven of die je ronduit liever niet krijgt. Toen ik dertig werd kreeg ik van mijn tien jaar jongere zus een pot antirimpelcrème en een tube tegen oogwallen cadeau. Ik bekeek het attente geschenk met een mengeling van ongeloof en afgrijzen, vooral omdat ik snel doorhad dat het niet als grap bedoeld was. Van een dierbare vriendin kreeg ik ooit een mysterieus cadeau. Om uw fantasie voldoende speelruimte te laten, geef ik hier geen nadere beschrijving. Ik reageerde enthousiast: "Dát is iets speciaal! Wat is het eigenlijk?" En vriendin, al even enthousiast: "Ha, dat weet ik niet! Maar ik zag het staan in een winkel en ik dacht dat het echt iets voor jou was!" Vriendin gaf mij dus een apart geformuleerd compliment voor mijn vindingrijkheid, voor mijn verbeeldingskracht!

Onlangs mailde iemand mij de vleiende opmerking dat hij dacht dat ik iets heel intellectueels en gestudeerds deed op een universiteit "toch wel professor of zo, en nu blijk je een bankemployee te zijn". Snif, sorry, ik ben inderdaad maar een simpele duif. Helpt het mijn imago een beetje uit het slop als ik zeg dat er wel gigantische bedragen langs mijn toetsen passeren?

Overigens wil ik u als afsluiter nog de raad geven toch niet al te kwistig om te springen met complimentjes en alleen gemeende flatterende opmerkingen te maken. U dient er immers rekening mee te houden dat de 'schitterende' vaas waarmee u uw vrienden onlangs complimenteerde (maar die u eigenlijk een wangedrocht vindt) misschien straks uw eigen dressoir zal sieren. Want welk passender cadeau dan een identieke vaas kunnen zij meebrengen als ze volgende week bij u op bezoek komen?

Wie zag er reeds een koeliebrom?
Veel groter dan een schuifeltuit!
Hij speelt geen tuba of geen trom,
een koeliebrom... die brommert snuit.

Maar als er één verkouden is
en sukkelt met een snuit vol kwok,
dan gaat al dat gebrommer mis:
het klinkt zo vals... als een patrok.

De andere koeliebrommers zien
dan hoe hun snipverkouden broer
zijn snuit omsloft en telt tot tien.
Hij maakt zijn borst breed,... snuft heel stoer

en haalt zijn sterke schouders op:
“Ik hou vandaag – snuf – een brommersto-o-op.”


De gezongen versie is te beluisteren op http://gorgelrijmen.punt.nl/

De man zelf was zich van geen kwaad bewust, vertelde ons dat hij op weg was naar Gent, “chez son cousin”, en dat hij zo bang was geweest. Hij was een hele tijd gevolgd door een auto, “Pas par la police, je vous jure!”, die hem had proberen klemrijden. Hij had de auto uiteindelijk kunnen afschudden door in het centrum kriskras rond te rijden en nu was hij verdwaald in Ronse. Oh, wat had hij een schrik gehad. “Sentez monsieur, mon coeur!” en hij nam de hand van mijn echtgenoot en legde die op zijn eigen borstkas. Toen liet ik alle achterdocht varen, ik zag dat die man écht bang was geweest en dat hij nog steeds totaal van streek was door hetgeen hem was overkomen. Ik stelde voor dat hij ons eerst naar onze auto liet gaan, wij dan langs hem zouden passeren, hij ons kon volgen en dat we hem wel naar Gent zouden loodsen. We zouden Ronse uit rijden en daarna de N60 volgen. Ik legde hem uit dat wij op een bepaald moment rechts zouden afslaan en dat hij gewoon almaar rechtdoor moest blijven rijden, tot in Gent. “Vraiment? Vous allez m'aider? Vous n'allez pas partir? Elle est où, votre voiture?” Ik toonde hem waar onze auto stond en dat hij op ons kon rekenen. Hij bedankte ons al op voorhand, zei dat het zo vriendelijk was. Hij vroeg onze beide namen, wenste ons alle geluk toe en had hij gedurfd, hij knuffelde ons allebei!

Okee, zo afgesproken. We stapten naar onze auto en reden traagjes voorbij de geparkeerde auto van de man, om hem de tijd te geven ons te volgen. Zo reden we Ronse uit en kwamen we op de N60 terecht. Een beetje voor we moesten afslaan, deden we onze vier knipperlichten gaan, zoals we hadden afgesproken. Wij vertraagden om af te slaan en de man flashte met zijn verstralers, reed ons voorbij, stak zijn vier knipperlichten eveneens aan, knipperde naar links, dan naar rechts, ... We zagen zijn autolichten dansen in de verte, alsof ook de auto blij was de juiste weg gevonden te hebben.

Vreemd... hoe schrik en achterdocht je denken en handelen kunnen dicteren. Omwille van deze gevoelens was de man verdwaald geraakt en dachten wij met een overvaller te doen te hebben. Alleen de slechte gebeurtenissen komen in het nieuws: Fransman klemgereden in het centrum van Ronse, beroofd en voor dood achtergelaten, of nog: allochtoon steekt rond middernacht een echtpaar neer en gaat er met hun geparkeerde wagen vandoor, terwijl hij een eerder gestolen wagen op de plaats van het misdrijf achterlaat. Maar dat een bange vreemdeling door een echtpaar geholpen werd en dat zij door hém werden aangespoord om het goede te zien in onbekenden, al is het donker en staan ze in een verlaten stad, dat lees je niet in de krant en dat hoor je niet op TV.

Neen, wij drinken uit steen.
Het motief loopt zonder stoppen
over onze beide koppen,
zoals ze in elkander passen
lijkt het net of ze zijn één.

Herman Grouwels mailde mij opnieuw een reeks stanka's door.
Dit is mijn persoonlijke top drie:

ijsbeer en grizzly
’t resultaat laat zich raden:
Coupe Chocolade

***

Bruintje ving steeds bot
mij smaakt enkel zei hij kalm:
’t neusje van de zalm

***

drieste boekenwurm
verslond op de boekenbeurs
alle sterauteurs
 

(voor meer informatie over de stanka: klik in de linkerkolom op de betreffende categorie)

Wanneer het bord staat volgeschreven
met dubbel krijt en wanhoop dreigt,
men het zo vaak heeft schoon gewreven
hoewel men het niet proper krijgt,

wanneer de geest niet één tel zwijgt
terwijl de mond geen kik kan geven,
men futloos op de knieën zijgt,
genoeg heeft van het tegenstreven,

zou dan het hebben van een pil,
beschikbaar in eenieders kast,
het weten dat men zelf beslist,

bekomen dat men verder wil?
Of dat een lange nagel krast
op 't bord, wanneer het wordt gewist.


(uit mijn bundel "Verzinnen")

de rest is nog een labyrint
waar geen mens zijn weg in vindt
behalve zij die de codes kent
met stift geschreven op elk pak

haar kleren sprokkelt ze bijeen
uit deze en gene mand
ze stapelt op
en af elkaar
waar kan het zijn beland
wat ze zo ijverig zoekt

ze toont zich naakt
aan een onbekend bad
terwijl ze in warme wanhoop drijft
knispert het schuim als troost:
die dromen heb je echt gedoosd
ze komen vast wel uit

Vijf minuten later ligt ons konijnenjong in het hooi, in een plastic box. Ik bel een bevriende dierenarts op en vraag wat en hoe. Hij raadt aan een spuit te gebruiken voor het voeren (zonder naald, zo slim zijn we wel) en melk te geven waar we koffieroom aan hebben toegevoegd omdat ze goed vet moet zijn. Silke gaat naar de apotheek en komt thuis met een spuit van 25 ml! Net niet groot genoeg om ons konijntje een bad in te laten nemen...

Silke voert het zo goed als ze kan, terwijl ik het piepkleine dier vasthou. Er wordt al gefantaseerd over later, wanneer het groot zal zijn. Misschien is het een vrouwtje voor Yoda? Of een kleine broer? En of ze een naam mogen kiezen? Ik gekscheer: “Laten we het Yeti noemen, het verschrikkelijke sneeuwkonijn.” Yeti wordt het! We laten hem achter op een zachte handdoek, dicht bij de chauffage. Al snel loopt Yeti naar een hoekje van de keuken en gaat liever bewegingloos op de koude grond liggen. We denken dat het geen kwaad kan hem vrij te laten, tot we hem plots eerst half, met spartelende achterpootjes, en nadien volledig zien verdwijnen onder een kast! Ongelooflijk, hij heeft zich door een smalle spleet gewurmd. Mijn man moet een plank uitbreken om Yeti te bevrijden. We zetten hem dan maar terug in de box (het konijn, niet de man).

Wanneer we 's avonds aan het eten zijn, schiet plots de verstraler aan in de tuin. De bewegingssensor heeft iets geregistreerd: twee lange oren rennen in de sneeuw. Verschrikt kijken we elkaar aan. Dat zal toch niet... Ach, er lopen hier wel vaker konijnen. Toch zijn we er niet gerust in. De volgende dag gaan we zoeken op internet. We vinden foto's van een jong konijntje en een jong haasje. Nadat we ze aandachtig hebben bekeken en alle uitleg hebben gelezen is er geen twijfel mogelijk: we hebben een haasje in huis gehaald. Hazenjongen liggen blijkbaar niet in een hol, maar op de vlakke grond, alleen of met twee. De hazenmoeder komt de jongen slechts één à twee keer per dag zogen. Yeti heeft – zoals veel haasjes – een klein wit vlekje bovenop zijn kopje. We besluiten dat we hem bij valavond terug zullen leggen op de plaats waar we hem vonden, in de hoop dat zijn moeder terugkomt. De dag duurt lang voor de kinderen. Wanneer Silke met Yoda in haar armen de keuken binnenkomt, lijkt hij wel een reus! Wat een kanjer, in vergelijking met “ons” babyhaasje.

Eindelijk is het halfzes. We gaan naar buiten, maken een bedje van stro en leggen Yeti erop, die aanstalten maakt om het op een lopen te zetten. Het lukt mij hem vast te houden tot hij gekalmeerd is. Wanneer ik mijn handen wegtrek, blijft hij roerloos liggen. We “haasten” ons weg en dan wordt het bang afwachten. Tijdens het avondeten kijkt Silke steeds naar buiten. Wanneer ze haar lege bord naar het aanrecht draagt, gilt ze het uit: “Oh, dáár lopen ze, alletwee! De mama en Yeti!!” In een oogwenk staat de hele familie voor het raam. Inderdaad, we zien twee silhouetten in de sneeuw: een grote langoor en een kleintje erachteraan. De moeder stopt steeds even tot het kleintje haar heeft ingehaald. Onze zoon spurt naar boven, waar zijn telescoop staat. Luttele tellen nadien roept hij: “Ik heb ze in het vizier!” We snellen de trap op en bedelen om het schouwspel te mogen gadeslaan. Met tranen in de ogen zien we om beurt hoe groot - en ondersteboven - de liefde tussen moeder en kind is, hoe er "ongehaast" in onze tuin gespeeld wordt, tot de dieren uiteindelijk het hazenpad kiezen.

Bevrijd van het schuldgevoel een baby en zijn moeder te hebben gescheiden en dankbaar dat we de hereniging met eigen ogen mochten meemaken, gaan we slapen.